Kilka refleksji odnośnie do trybów stosowania pracy zdalnej w świetle przepisów Kodeksu pracy

Abstract

Uregulowanie pracy zdalnej w Kodeksie pracy to bez wątpienia jedno z istotniejszych rozwiązań w prawie pracy. Stanowi wszakże odpowiedź na wyzwania współczesnego rynku pracy. Należy także podkreślić, że regulacja ta była bardzo oczekiwana zarówno przez pracodawców jak i pracowników. Stąd też zasługuje na uwagę ale przede wszystkim ze względu, iż dotychczas w literaturze prawa pracy nie była ona przedmiotem bliższej analizy. Szczególne teoretyczne i praktyczne znaczenie ma zagadnienie trybu stosowania pracy zdalnej. De lege lata fundamentalne znaczenie w tej materii posiadają postanowienia art. 6719 § 1 pkt 1 i 2, § 3, § 6, i § 7; art. 6722 § 1 i 2; art. 6733 § 1 i 2 k.p. Z przepisów tych wynika, że praca zdalna może być stosowana wskutek: uzgodnienia między stronami umowy o pracę, polecenia pracodawcy, wniosku pracownika znajdującego się w szczególnie trudnej sytuacji osobistej lub rodzinnej, wniosek pracownika o zastosowanie do niego elastycznej organizacji pracy, wniosku pracownika o pracą zdalną okazjonalną. Zatem celem artykułu jest analiza wyszczególnionych wyżej trybów stosowania pracy zdalnej, zwłaszcza że przepisy Kodeksu pracy regulujące tę materię budzą wątpliwości interpretacyjne. Przy czym jako najbardziej użyteczną z punktu widzenia systematyczności wywodów, uznałem zasadę dobrowolności pracy zdalnej oraz, że jej istota polega na usankcjonowaniu przez ustawodawcę możliwości przeniesienia pracy do przestrzeni prywatnej pracownika. Warto także podkreślić, że prawna możliwość wykonywania pracy w przestrzeni prywatnej pracownika w istotnym stopniu uwzględnia zdrowotny aspekt pracy zdalnej – ochronę podstawowych dóbr pracownika, tj. zdrowia i życia (art. 6719 § 3 k.p.).