Pub Date : 2021-09-30DOI: 10.15225/pnn.2021.10.3.6
Anna Antczak-Komoterska, M. Polak, B. Haor, D. Kochman, Wiesław Fidecki, M. Wysokiński
Introduction. Depressions are among the civilization diseases of the 21st century and are disorders in the human psyche. It comes in various age groups and affects children, adolescents, women, men and the elderly. In Poland, over 1.5 million people struggle with depression, and at present, during the Covid-19 pandemic, the incidence has increased to over 3 million.Aim. The aim of the study was to evaluate the factors influencing the occurrence of depression.Material and Methods. The study included 200 people — nurses from treatment and conservative departments. The prevalence of depressive disorders was assessed using the Depression Measurement Questionnaire, which consists of 75 statements — terms referring to the approach to life and everyday life. A self-questionnaire containing questions about the socio-demographic characteristics of the respondents was used as a research tool. The obtained results were analysed statistically.Results. In the case of men, the indicator reached a statistically higher value, i.e. 242.2 points, which means the average level, while for women it amounted to 238.1 points, which means a low level. A low level of the NREAP index was shown by the group of respondents aged 20–30, while a high level was observed among the group of respondents aged 41–50. Nurses with lower education — certified ones showed a low level of the DMQ index, while nurses with higher education with a master’s degree obtained a higher level of the DMQ index. According to the statistical analysis, the low level of the KRP indicator was shown by people working briefly in the profession from 1 to 5 years. People who worked in the profession from 11 to 20 years had a high level of DMQ. Nurses working in the conservative ward showed a low level of the DMQ index, while the index of nurses in the surgical wards remained at the average levels.Conclusions. Sociodemographic factors had a significant impact on the occurrence of depressive disorders in the studied group. The study also confirmed a large influence of professional factors on the occurrence of depression among nurses. The statistical analysis showed a significant relationship between the gender, age of the respondents and the depression measurement index — DMQ. (JNNN 2021;10(3):126–132)
{"title":"The Analysis of Factors Influencing the Occurrence of Depression","authors":"Anna Antczak-Komoterska, M. Polak, B. Haor, D. Kochman, Wiesław Fidecki, M. Wysokiński","doi":"10.15225/pnn.2021.10.3.6","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.3.6","url":null,"abstract":"Introduction. Depressions are among the civilization diseases of the 21st century and are disorders in the human psyche. It comes in various age groups and affects children, adolescents, women, men and the elderly. In Poland, over 1.5 million people struggle with depression, and at present, during the Covid-19 pandemic, the incidence has increased to over 3 million.Aim. The aim of the study was to evaluate the factors influencing the occurrence of depression.Material and Methods. The study included 200 people — nurses from treatment and conservative departments. The prevalence of depressive disorders was assessed using the Depression Measurement Questionnaire, which consists of 75 statements — terms referring to the approach to life and everyday life. A self-questionnaire containing questions about the socio-demographic characteristics of the respondents was used as a research tool. The obtained results were analysed statistically.Results. In the case of men, the indicator reached a statistically higher value, i.e. 242.2 points, which means the average level, while for women it amounted to 238.1 points, which means a low level. A low level of the NREAP index was shown by the group of respondents aged 20–30, while a high level was observed among the group of respondents aged 41–50. Nurses with lower education — certified ones showed a low level of the DMQ index, while nurses with higher education with a master’s degree obtained a higher level of the DMQ index. According to the statistical analysis, the low level of the KRP indicator was shown by people working briefly in the profession from 1 to 5 years. People who worked in the profession from 11 to 20 years had a high level of DMQ. Nurses working in the conservative ward showed a low level of the DMQ index, while the index of nurses in the surgical wards remained at the average levels.Conclusions. Sociodemographic factors had a significant impact on the occurrence of depressive disorders in the studied group. The study also confirmed a large influence of professional factors on the occurrence of depression among nurses. The statistical analysis showed a significant relationship between the gender, age of the respondents and the depression measurement index — DMQ. (JNNN 2021;10(3):126–132)","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"48 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-09-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"85795398","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-09-30DOI: 10.15225/pnn.2021.10.3.1
Z. Siedlecki, E. Główczewska-Siedlecka, M. Szafrańska, M. Śniegocki
Introduction. The incidence of degenerative lumbar spine stenosis increases with age. While young people tend tohave simple disc herniations with root compression, older people develop degenerative stenosis: facet joint hypertrophy,osteophytes, and ligamentum flavum hypertrophy. A typical for senility is neurogenic claudication caused by lumbarforaminal stenosis. Its symptoms decrease in spine flexion.Aim. The study consisted of a retrospective evaluation of medical data: analysis of the patient’s age, description ofthe surgical procedure and a list of spine implants.Material and Methods. The analysis included patients treated surgically for lumbar stenosis in 2020 in NeurosurgicalDepartment of Collegium Medicum in Nicolaus Copernicus University (Bydgoszcz, Poland).Results. The perioperative risk increases with the age of patients, therefore procedures in elderly patients shouldusually be less invasive, ephemeral, and even under local anesthesia. Therefore, neurosurgeons tend to insert spinalimplants in senility to support the surgical effect and optimize the time of the procedure. Interspinous spacers areimplants for neurogenic claudication. Interspinous spacers causes foraminal distraction and thus can theoreticallyinduce nerve roots decompression in indirect mechanism, less invasive, with less tissue damage. We notice significantlymore frequent use of interspinous spacers in patients over seventy.Conclusions. This observation requires further research and analysis; however, it is consistent with the availableliterature and the actual state of clinical practice. This has potentially important implications for neurosurgicalnursing — in geriatric patients after lumbar spine surgery, implants are significantly more common — interspinousspacers, which should be considered in nursing perioperative recommendations. (JNNN 2021;10(3):91–95)
{"title":"Neurosurgical Spine Implants in Geriatric Patients Treated Surgically for Lumbar Stenosis","authors":"Z. Siedlecki, E. Główczewska-Siedlecka, M. Szafrańska, M. Śniegocki","doi":"10.15225/pnn.2021.10.3.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.3.1","url":null,"abstract":"Introduction. The incidence of degenerative lumbar spine stenosis increases with age. While young people tend tohave simple disc herniations with root compression, older people develop degenerative stenosis: facet joint hypertrophy,osteophytes, and ligamentum flavum hypertrophy. A typical for senility is neurogenic claudication caused by lumbarforaminal stenosis. Its symptoms decrease in spine flexion.Aim. The study consisted of a retrospective evaluation of medical data: analysis of the patient’s age, description ofthe surgical procedure and a list of spine implants.Material and Methods. The analysis included patients treated surgically for lumbar stenosis in 2020 in NeurosurgicalDepartment of Collegium Medicum in Nicolaus Copernicus University (Bydgoszcz, Poland).Results. The perioperative risk increases with the age of patients, therefore procedures in elderly patients shouldusually be less invasive, ephemeral, and even under local anesthesia. Therefore, neurosurgeons tend to insert spinalimplants in senility to support the surgical effect and optimize the time of the procedure. Interspinous spacers areimplants for neurogenic claudication. Interspinous spacers causes foraminal distraction and thus can theoreticallyinduce nerve roots decompression in indirect mechanism, less invasive, with less tissue damage. We notice significantlymore frequent use of interspinous spacers in patients over seventy.Conclusions. This observation requires further research and analysis; however, it is consistent with the availableliterature and the actual state of clinical practice. This has potentially important implications for neurosurgicalnursing — in geriatric patients after lumbar spine surgery, implants are significantly more common — interspinousspacers, which should be considered in nursing perioperative recommendations. (JNNN 2021;10(3):91–95)","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"34 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-09-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"84734568","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-09-30DOI: 10.15225/pnn.2021.10.3.5
L. Grzelak, A. Wiśniewska
Introduction. Growth depends on genetic, metabolic and also hormonal factors. Growth depends on health, the supply of nutrients and a properly functioning nervous system. Growth hormone deficiency is a disorder that does not cause typical somatic symptoms, but has a negative impact on a child’s life and functioning in society.Aim. The aim of the study was to evaluate the satisfaction of parents with the treatment with human recombinant growth hormone in children with somatropin-induced pituitary insufficiency.Material and Methods. The studies were conducted among parents of children with somatropin-induced pituitary insufficiency treated with human recombinant growth hormone in the Provincial Complex Hospital of Rydygier in Toruń at the Department of Paediatrics, Endocrinology, Diabetology and Paediatric Neurology, from 1.12.2019 to 1.02.2020. 69 parents of children treated with recombinant growth hormone were included in the study. The mean age of parents of children participating in the study was 11.77 ± 3.53 years. The research tools were: a record, self-questionnaires and the standardized KIDSCREEN-52 health questionnaire for children and adolescents in the version for parents.Results. The highest mean values of the standardized KIDSCREEN-52 scale in the version for parents were shown for the following areas: moods and emotions (84.55 ± 12.73), relationships with parents and home (81.83 ± 10.88) and social acceptance (89.86 ± 12.86). It was found that the higher the quality of the area of physical well-being and health, the lower the need for mental preparation of the child for hospital visits in connection with treatment — rS = 0.254, p = 0.035. The analyses showed that the higher the quality of the area of social support and colleagues, the smaller the difficulty resulting from the treatment-related visits to the hospital ward — rS = 0.266, p = 0.027, there was also a lower need to mentally prepare the child for hospital visits — rS = 0.261, p = 0.030.Conclusions. Satisfaction with treatment with recombinant growth hormone depends on the duration of treatment and the growth results achieved. Parents of children with hypopituitarism are satisfied with the treatment with recombinant growth hormone and assess the treatment positively. (JNNN 2021;10(3):120–125)
介绍。生长取决于遗传、代谢和激素因素。生长取决于健康、营养供应和正常运作的神经系统。生长激素缺乏症是一种不会引起典型躯体症状的疾病，但对儿童的生活和社会功能有负面影响。本研究的目的是评价父母对人重组生长激素治疗生长激素诱导的垂体功能不全儿童的满意度。材料和方法。该研究于2019年12月1日至2020年2月1日在托鲁维省Rydygier省级综合医院儿科、内分泌学、糖尿病学和儿科神经内科对接受人重组生长激素治疗的生长激素诱导的垂体功能不全儿童的父母进行。69名接受重组生长激素治疗的儿童家长参与了这项研究。参与研究儿童父母的平均年龄为11.77±3.53岁。研究工具为:记录表、自我问卷和标准化的家长版儿童和青少年健康问卷KIDSCREEN-52。家长版标准化KIDSCREEN-52量表的最高平均值显示在以下几个方面:情绪和情绪(84.55±12.73)，与父母和家庭的关系(81.83±10.88)和社会接受(89.86±12.86)。研究发现，身体健康和健康领域的质量越高，儿童在与治疗有关的医院就诊方面的心理准备需求就越低——rS = 0.254, p = 0.035。分析结果表明，社会支持区域和同事质量越高，患儿就诊困难越小(rS = 0.266, p = 0.027)，患儿就诊心理准备需求也越低(rS = 0.261, p = 0.030)。对重组生长激素治疗的满意度取决于治疗的持续时间和所取得的生长效果。垂体功能低下患儿家长对重组生长激素治疗满意，评价积极。(JNNN 2021; 10 (3): 120 - 125)
{"title":"Assessment of Parental Satisfaction with the Treatment of Human Recombinant Growth Hormone in Children with Hypopituitarism","authors":"L. Grzelak, A. Wiśniewska","doi":"10.15225/pnn.2021.10.3.5","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.3.5","url":null,"abstract":"Introduction. Growth depends on genetic, metabolic and also hormonal factors. Growth depends on health, the supply of nutrients and a properly functioning nervous system. Growth hormone deficiency is a disorder that does not cause typical somatic symptoms, but has a negative impact on a child’s life and functioning in society.Aim. The aim of the study was to evaluate the satisfaction of parents with the treatment with human recombinant growth hormone in children with somatropin-induced pituitary insufficiency.Material and Methods. The studies were conducted among parents of children with somatropin-induced pituitary insufficiency treated with human recombinant growth hormone in the Provincial Complex Hospital of Rydygier in Toruń at the Department of Paediatrics, Endocrinology, Diabetology and Paediatric Neurology, from 1.12.2019 to 1.02.2020. 69 parents of children treated with recombinant growth hormone were included in the study. The mean age of parents of children participating in the study was 11.77 ± 3.53 years. The research tools were: a record, self-questionnaires and the standardized KIDSCREEN-52 health questionnaire for children and adolescents in the version for parents.Results. The highest mean values of the standardized KIDSCREEN-52 scale in the version for parents were shown for the following areas: moods and emotions (84.55 ± 12.73), relationships with parents and home (81.83 ± 10.88) and social acceptance (89.86 ± 12.86). It was found that the higher the quality of the area of physical well-being and health, the lower the need for mental preparation of the child for hospital visits in connection with treatment — rS = 0.254, p = 0.035. The analyses showed that the higher the quality of the area of social support and colleagues, the smaller the difficulty resulting from the treatment-related visits to the hospital ward — rS = 0.266, p = 0.027, there was also a lower need to mentally prepare the child for hospital visits — rS = 0.261, p = 0.030.Conclusions. Satisfaction with treatment with recombinant growth hormone depends on the duration of treatment and the growth results achieved. Parents of children with hypopituitarism are satisfied with the treatment with recombinant growth hormone and assess the treatment positively. (JNNN 2021;10(3):120–125)","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"25 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-09-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"81444477","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-06-30DOI: 10.15225/pnn.2021.10.2.3
Małgorzata Dziechciaż, J. Chmielewski
Wstęp. Zaburzenia poznawcze stanowią bardzo poważny problem osób w podeszłym wieku przyczyniają się do utraty sprawności funkcjonalnej i prowadzą do zależności od innych. Cel. Celem pracy była ocena występowania zaburzeń poznawczych u osób po 65. roku życia w środowisku domowym oraz wykazanie zależności pomiędzy wiekiem, płcią, wykształceniem, wielochorobowością i niesprawnością funkcjonalną a zaburzeniami poznawczymi. Materiał i metody. Badania przeprowadzono metodą sondażu diagnostycznego i obserwacji bezpośredniej. Zastosowano narzędzia badawcze takie jak: Skrócony Test Sprawności Umysłowej (AMTS), Skala Barthel, Skala Lawtona oraz autorski kwestionariusz wywiadu. Badaniami objęto 329 kobiet, 175 mężczyzn w wieku od 66 do 94 lat. Wyniki. U 74,80% badanych osób stwierdzono prawidłową sprawność poznawczą. Umiarkowane upośledzenie poznawcze stwierdzono u 20,24% respondentów, a ciężkie u 4,96% badanych. Stwierdzono, że kobiety, osoby z niskim poziomem wykształcenia oraz z większą ilością chorób, z upośledzeniem wzroku i słuchu posiadały gorszy stan poznawczy (p < 0,001). Ponadto wykazano, że sprawność poznawcza badanych osób w sposób istotny (p < 0,001) pogarszała się wraz z wiekiem badanych. Wnioski. Zaburzenia poznawcze występowały u 25,20% badanych osób po 65. roku życia w środowisku domowym. Ponadto, istotnymi czynnikami wpływającymi na występowanie zaburzeń poznawczych u osób po 65. roku życia w środowisku domowym były: płeć żeńska, starszy wiek, niski poziom wykształcenia oraz wielochorobowość. Co więcej, zaburzenia poznawcze występujące u osób po 65. roku życia w środowisku domowym znacząco wpływały na pogorszenie ich sprawności funkcjonalnej.
{"title":"Występowanie zaburzeń poznawczych u osób po 65. roku życia w środowisku domowym","authors":"Małgorzata Dziechciaż, J. Chmielewski","doi":"10.15225/pnn.2021.10.2.3","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.2.3","url":null,"abstract":"Wstęp. Zaburzenia poznawcze stanowią bardzo poważny problem osób w podeszłym wieku przyczyniają się do utraty sprawności funkcjonalnej i prowadzą do zależności od innych. Cel. Celem pracy była ocena występowania zaburzeń poznawczych u osób po 65. roku życia w środowisku domowym oraz wykazanie zależności pomiędzy wiekiem, płcią, wykształceniem, wielochorobowością i niesprawnością funkcjonalną a zaburzeniami poznawczymi. Materiał i metody. Badania przeprowadzono metodą sondażu diagnostycznego i obserwacji bezpośredniej. Zastosowano narzędzia badawcze takie jak: Skrócony Test Sprawności Umysłowej (AMTS), Skala Barthel, Skala Lawtona oraz autorski kwestionariusz wywiadu. Badaniami objęto 329 kobiet, 175 mężczyzn w wieku od 66 do 94 lat. Wyniki. U 74,80% badanych osób stwierdzono prawidłową sprawność poznawczą. Umiarkowane upośledzenie poznawcze stwierdzono u 20,24% respondentów, a ciężkie u 4,96% badanych. Stwierdzono, że kobiety, osoby z niskim poziomem wykształcenia oraz z większą ilością chorób, z upośledzeniem wzroku i słuchu posiadały gorszy stan poznawczy (p < 0,001). Ponadto wykazano, że sprawność poznawcza badanych osób w sposób istotny (p < 0,001) pogarszała się wraz z wiekiem badanych. Wnioski. Zaburzenia poznawcze występowały u 25,20% badanych osób po 65. roku życia w środowisku domowym. Ponadto, istotnymi czynnikami wpływającymi na występowanie zaburzeń poznawczych u osób po 65. roku życia w środowisku domowym były: płeć żeńska, starszy wiek, niski poziom wykształcenia oraz wielochorobowość. Co więcej, zaburzenia poznawcze występujące u osób po 65. roku życia w środowisku domowym znacząco wpływały na pogorszenie ich sprawności funkcjonalnej.","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"26 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"75750368","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-06-30DOI: 10.15225/pnn.2021.10.2.1
Monika Biercewicz
Wstęp. W Polsce i w innych krajach europejskich jesteśmy świadkami wzrostu ilości ludzi w podeszłym wieku (geriatrycznych). Szczególne znaczenie ma ocena psychofizyczna chorego oraz określenie deficytów jego funkcjonowaniu w życiu codziennym. Sprawność osób w podeszłym wieku zależy od ich procesu starzenia się, stylu życia, czynników środowiskowo-społecznych, psychicznych i występujących schorzeń, w tym neurologicznych. Cel. Celem badań było dokonanie oceny czynnościowej pacjentów geriatrycznych po przebytym udarze mózgu za pomocą skali NOSGER. Materiał i metody. Badaną grupę stanowiło 117 pacjentów geriatrycznych po przebytym udarze mózgu, hospitalizowanych w Klinice Geriatrii CM w Bydgoszczy. Do oceny czynnościowej zastosowano skalę NOSGER, skalę ADL-Katz oraz skalę Barthel. Wyniki. Przeprowadzona ocena psychofizyczna pacjentów geriatrycznych za pomocą skali NOSGER wykazała, że badani najgorzej funkcjonują w obszarze zachowań socjalnych — S (M = 15,2) oraz złożonych czynności dnia codziennego — IADL (M = 14,2). Najlepiej funkcjonują w obszarze zachowań destrukcyjnych, zakłócających, asocjalnych — Z (M = 8,1) oraz w obszarze podstawowych czynności dnia codziennego — ADL (M = 9,2). Badani najlepiej radzą sobie z takimi czynnościami jak: prawidłowy ubiór przy wychodzeniu z domu (75,2% badanych), wykonywanie czynności higienicznych (uczesanie się, ogolenie, umalowanie) (59,0% badanych) czy dbanie o porządek (58,1% badanych). Gorzej radzą sobie z takimi czynnościami jak: kontrola oddawania stolca (30,8% badanych) i moczu (31,6% badanych). Analiza statystyczna nie wykazała różnic istotnych statystycznie (p > 0,05) pomiędzy poszczególnymi grupami w ocenie skalą NOSGER, ADL-Katz i BI. Wykazano, silną korelację pomiędzy oceną badanych za pomocą skali ADL-Katz oraz Barthel (r = –,7128 oraz r = –,7285), a skalą NOSGER i obszarem — ADL_NOSGER (r = –,8109 oraz r = –,8215). Wnioski. Pacjenci geriatryczni w ocenie dokonanej za pomocą skali NOSGER wykazują umiarkowaną niesprawność w obszarze czynnościowym. W większości przypadków, badani dobrze radzą sobie z takimi czynnościami jak: prawidłowy ubiór przy wychodzeniu z domu, wykonywanie czynności higienicznych (uczesanie się, ogolenie, umalowanie) czy dbanie o porządek. Wykazano zgodność w ocenie czynnościowej za pomocą skali ADL_NOSGER, skali ADL-Katz i skali Barthel. Skala ADL-Katz oraz skala Barthel w podobny sposób mierzy aktywność życia codziennego pacjentów geriatrycznych.
{"title":"Wydolność czynnościowa pacjentów geriatrycznych po przebytym udarze mózgu w ocenie skalą NOSGER — badania prospektywne","authors":"Monika Biercewicz","doi":"10.15225/pnn.2021.10.2.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.2.1","url":null,"abstract":"Wstęp. W Polsce i w innych krajach europejskich jesteśmy świadkami wzrostu ilości ludzi w podeszłym wieku (geriatrycznych). Szczególne znaczenie ma ocena psychofizyczna chorego oraz określenie deficytów jego funkcjonowaniu w życiu codziennym. Sprawność osób w podeszłym wieku zależy od ich procesu starzenia się, stylu życia, czynników środowiskowo-społecznych, psychicznych i występujących schorzeń, w tym neurologicznych. Cel. Celem badań było dokonanie oceny czynnościowej pacjentów geriatrycznych po przebytym udarze mózgu za pomocą skali NOSGER. Materiał i metody. Badaną grupę stanowiło 117 pacjentów geriatrycznych po przebytym udarze mózgu, hospitalizowanych w Klinice Geriatrii CM w Bydgoszczy. Do oceny czynnościowej zastosowano skalę NOSGER, skalę ADL-Katz oraz skalę Barthel. Wyniki. Przeprowadzona ocena psychofizyczna pacjentów geriatrycznych za pomocą skali NOSGER wykazała, że badani najgorzej funkcjonują w obszarze zachowań socjalnych — S (M = 15,2) oraz złożonych czynności dnia codziennego — IADL (M = 14,2). Najlepiej funkcjonują w obszarze zachowań destrukcyjnych, zakłócających, asocjalnych — Z (M = 8,1) oraz w obszarze podstawowych czynności dnia codziennego — ADL (M = 9,2). Badani najlepiej radzą sobie z takimi czynnościami jak: prawidłowy ubiór przy wychodzeniu z domu (75,2% badanych), wykonywanie czynności higienicznych (uczesanie się, ogolenie, umalowanie) (59,0% badanych) czy dbanie o porządek (58,1% badanych). Gorzej radzą sobie z takimi czynnościami jak: kontrola oddawania stolca (30,8% badanych) i moczu (31,6% badanych). Analiza statystyczna nie wykazała różnic istotnych statystycznie (p > 0,05) pomiędzy poszczególnymi grupami w ocenie skalą NOSGER, ADL-Katz i BI. Wykazano, silną korelację pomiędzy oceną badanych za pomocą skali ADL-Katz oraz Barthel (r = –,7128 oraz r = –,7285), a skalą NOSGER i obszarem — ADL_NOSGER (r = –,8109 oraz r = –,8215). Wnioski. Pacjenci geriatryczni w ocenie dokonanej za pomocą skali NOSGER wykazują umiarkowaną niesprawność w obszarze czynnościowym. W większości przypadków, badani dobrze radzą sobie z takimi czynnościami jak: prawidłowy ubiór przy wychodzeniu z domu, wykonywanie czynności higienicznych (uczesanie się, ogolenie, umalowanie) czy dbanie o porządek. Wykazano zgodność w ocenie czynnościowej za pomocą skali ADL_NOSGER, skali ADL-Katz i skali Barthel. Skala ADL-Katz oraz skala Barthel w podobny sposób mierzy aktywność życia codziennego pacjentów geriatrycznych.","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"13 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"84342358","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-06-30DOI: 10.15225/pnn.2021.10.2.5
Justyna Szrajda
Duża liczba pacjentów, którzy wyzdrowieli z ostrej fazy COVID 2019 (COVID-19), wywołanej przez nowy „drugi koronawirus ciężkiego ostrego zespołu oddechowego” (SARS-CoV-2), ma wiele długotrwałych objawów. Około 10% cierpi z powodu długotrwałych objawów powyżej trzech tygodni, a mniejsza część przez kilka miesięcy. Wśród nich ponad połowa cierpi na zmęczenie. W powyższym artykule opisano zmęczenie w zespołach poinfekcyjnych. Ponadto omówiono wybrane hipotezy dotyczące patofizjologii długiego Covida oraz aktualne wytyczne dotyczące podejścia w rehabilitacji. Długi Covid ma bogatą symptomatologię z chronicznym zmęczeniem jako jednym z wielu objawów, na które mogą cierpieć pacjenci. Dlatego program rehabilitacji powinien być prowadzony w podejściu interdyscyplinarnym, aby dążyć do poprawy funkcjonowania wielu układów organizmu. Należy doradzić samopomoc, jednak jeżeli istnieje taka możliwość, to pacjenci powinni być wspierani przez cały proces rehabilitacji. Dalsze badania nad naturalnym przebiegiem długiego Covida i leżącym u jego podstaw mechanizmem patologicznym byłyby pomocne w opracowaniu farmakologicznego i niefarmakologicznego leczenia długiego Covida. Jeśli symptomatologia pacjentów z długim Covid byłaby tak samo niejednorodna jak u pacjentów z Myalgic encephalomyelitis/zespołem przewlekłego zmęczenia (ME/ZPZ), to opracowanie indywidualnego podejścia w rehabilitacji może być konieczne dla uzyskania wysokiej skuteczności i niskiego wskaźnika skutków ubocznych.
{"title":"Długi Covid — patofizjologia i leczenie","authors":"Justyna Szrajda","doi":"10.15225/pnn.2021.10.2.5","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.2.5","url":null,"abstract":"Duża liczba pacjentów, którzy wyzdrowieli z ostrej fazy COVID 2019 (COVID-19), wywołanej przez nowy „drugi koronawirus ciężkiego ostrego zespołu oddechowego” (SARS-CoV-2), ma wiele długotrwałych objawów. Około 10% cierpi z powodu długotrwałych objawów powyżej trzech tygodni, a mniejsza część przez kilka miesięcy. Wśród nich ponad połowa cierpi na zmęczenie. W powyższym artykule opisano zmęczenie w zespołach poinfekcyjnych. Ponadto omówiono wybrane hipotezy dotyczące patofizjologii długiego Covida oraz aktualne wytyczne dotyczące podejścia w rehabilitacji. Długi Covid ma bogatą symptomatologię z chronicznym zmęczeniem jako jednym z wielu objawów, na które mogą cierpieć pacjenci. Dlatego program rehabilitacji powinien być prowadzony w podejściu interdyscyplinarnym, aby dążyć do poprawy funkcjonowania wielu układów organizmu. Należy doradzić samopomoc, jednak jeżeli istnieje taka możliwość, to pacjenci powinni być wspierani przez cały proces rehabilitacji. Dalsze badania nad naturalnym przebiegiem długiego Covida i leżącym u jego podstaw mechanizmem patologicznym byłyby pomocne w opracowaniu farmakologicznego i niefarmakologicznego leczenia długiego Covida. Jeśli symptomatologia pacjentów z długim Covid byłaby tak samo niejednorodna jak u pacjentów z Myalgic encephalomyelitis/zespołem przewlekłego zmęczenia (ME/ZPZ), to opracowanie indywidualnego podejścia w rehabilitacji może być konieczne dla uzyskania wysokiej skuteczności i niskiego wskaźnika skutków ubocznych.","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"26 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"86667322","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-06-30DOI: 10.15225/pnn.2021.10.2.6
Justyna Chojdak-Łukasiewicz
Zapalenie nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego (NMO, choroba Devica) jest rzadką autoimmunologiczną chorobą OUN o charakterze demielinizacyjnym, zajmującą nerwy wzrokowe i rdzeń kręgowy. Do czasu odkrycia w 2004 r. przeciwciał przeciwko akwaporynie typu 4, NMO uważano za formę stwardnienia rozsianego. Choroba charakteryzuje się współwystępowaniem zapalenia pozagałkowego nerwu wzrokowego i podłużnego zapalenia rdzenia. Leczenie rzutów choroby opiera się na podawaniu kortykosteroidów w formie dożylnej i/lub plazmaferezy. W zapobieganiu nawrotom stosuje się leki immunosupresyjne. W ostatnich latach obserwuje się coraz więcej nowych metod terapii, mających na celu zmniejszenie częstości rzutów choroby oraz poprawiających rokowanie. W opiece nad pacjentami, podobnie jak w stwardnieniu rozsianym rola pielęgniarki jest bardzo ważna.
{"title":"Zapalenie nerwów wzrokowych i rdzenia Devica (NMO) — przegląd badań","authors":"Justyna Chojdak-Łukasiewicz","doi":"10.15225/pnn.2021.10.2.6","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.2.6","url":null,"abstract":"Zapalenie nerwów wzrokowych i rdzenia kręgowego (NMO, choroba Devica) jest rzadką autoimmunologiczną chorobą OUN o charakterze demielinizacyjnym, zajmującą nerwy wzrokowe i rdzeń kręgowy. Do czasu odkrycia w 2004 r. przeciwciał przeciwko akwaporynie typu 4, NMO uważano za formę stwardnienia rozsianego. Choroba charakteryzuje się współwystępowaniem zapalenia pozagałkowego nerwu wzrokowego i podłużnego zapalenia rdzenia. Leczenie rzutów choroby opiera się na podawaniu kortykosteroidów w formie dożylnej i/lub plazmaferezy. W zapobieganiu nawrotom stosuje się leki immunosupresyjne. W ostatnich latach obserwuje się coraz więcej nowych metod terapii, mających na celu zmniejszenie częstości rzutów choroby oraz poprawiających rokowanie. W opiece nad pacjentami, podobnie jak w stwardnieniu rozsianym rola pielęgniarki jest bardzo ważna.","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"241 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"76936374","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-06-30DOI: 10.15225/pnn.2021.10.2.4
Brandon H. Parkyn, Colleen Marshall
Choroba Parkinsona o początku w młodym wieku (YOPD) jest definiowana jako idiopatyczna choroba Parkinsona (IPPD) dotykająca ludzi w wieku od 21 do 40 lat; stanowi około 5% wszystkich pacjentów z chorobą Parkinsona. Szybszy początek powikłań ruchowych sprawia, że YOPD różni się od późniejszego wystąpienia choroby Parkinsona. Szybszy początek powikłań ruchowych i progresja choroby sprawiają, że schorzenie to ma bardzo wysoki wskaźnik zachorowalności. Technologia i badania pozwoliły radykalnie poprawić występujące komplikacje ruchowe i wydłużyć zdolność do zachowania funkcji i prowadzenia „sensownego” życia. Ze względu na specyfikę progresji YOPD pielęgniarki i personel medyczny musi dostosować opiekę i leczenie do danego pacjenta, a nie postępować zgodnie ze standardowym protokołem dla wszystkich. Teoria zarządzania objawami i implikacje teoretyczne dla osób z zaburzeniami/chorobami neurologicznymi Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Francisco (UCSF) mogą stanowić podstawę skutecznego opracowania planu opieki dla tych pacjentów. Pielęgniarki mogą mieć znaczący wpływ na długofalowe oddziaływanie choroby na pacjenta poprzez edukację, wsparcie i poradnictwo. Przedstawiona historia przypadku dokumentuje przebieg pacjenta z YOPD z niezwykle ciężkimi powikłaniami ruchowymi. Niniejsze studium przypadku przedstawia 38-letniego mężczyznę, u którego rozwinęła się rabdomioliza z powodu dyskinezy. Celem tego artykułu jest przedstawienie kontekstu i informacji dotyczących wykorzystania symulacji podczas kształcenia zarówno studentów studiów licencjackich, jak i magisterskich z zakresu pielęgniarstwa.
{"title":"Analiza studium przypadku choroby Parkinsona","authors":"Brandon H. Parkyn, Colleen Marshall","doi":"10.15225/pnn.2021.10.2.4","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.2.4","url":null,"abstract":"Choroba Parkinsona o początku w młodym wieku (YOPD) jest definiowana jako idiopatyczna choroba Parkinsona (IPPD) dotykająca ludzi w wieku od 21 do 40 lat; stanowi około 5% wszystkich pacjentów z chorobą Parkinsona. Szybszy początek powikłań ruchowych sprawia, że YOPD różni się od późniejszego wystąpienia choroby Parkinsona. Szybszy początek powikłań ruchowych i progresja choroby sprawiają, że schorzenie to ma bardzo wysoki wskaźnik zachorowalności. Technologia i badania pozwoliły radykalnie poprawić występujące komplikacje ruchowe i wydłużyć zdolność do zachowania funkcji i prowadzenia „sensownego” życia. Ze względu na specyfikę progresji YOPD pielęgniarki i personel medyczny musi dostosować opiekę i leczenie do danego pacjenta, a nie postępować zgodnie ze standardowym protokołem dla wszystkich. Teoria zarządzania objawami i implikacje teoretyczne dla osób z zaburzeniami/chorobami neurologicznymi Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Francisco (UCSF) mogą stanowić podstawę skutecznego opracowania planu opieki dla tych pacjentów. Pielęgniarki mogą mieć znaczący wpływ na długofalowe oddziaływanie choroby na pacjenta poprzez edukację, wsparcie i poradnictwo. Przedstawiona historia przypadku dokumentuje przebieg pacjenta z YOPD z niezwykle ciężkimi powikłaniami ruchowymi. Niniejsze studium przypadku przedstawia 38-letniego mężczyznę, u którego rozwinęła się rabdomioliza z powodu dyskinezy. Celem tego artykułu jest przedstawienie kontekstu i informacji dotyczących wykorzystania symulacji podczas kształcenia zarówno studentów studiów licencjackich, jak i magisterskich z zakresu pielęgniarstwa.","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"151 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"77762813","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-06-30DOI: 10.15225/pnn.2021.10.2.2
Halina Kalandyk, Jolanta Dyndur
Wstęp. Każda postępująca nieuleczalna choroba wywiera wpływ na poziom i jakość życia osób nią dotkniętych, na ich role rodzinne, zawodowe i społeczne. Stwardnienie rozsiane jest nieuleczalną i postępującą chorobą ośrodkowego układu nerwowego. Niejednoznaczny przebieg choroby, mnogość objawów oraz okresowość rzutów i remisji nie tylko wpływają negatywnie na organizm, ale również mają istotny wpływ na subiektywną ocenę satysfakcji z życia. Cel. Głównym celem podjętych badań było zbadanie jakości życia wśród pacjentów chorych na stwardnienie rozsiane. Materiały i metody. W badaniu wzięło udział 105 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym Sandomierskiego Ośrodka Neurologii. W pracy jako narzędzie badawcze zastosowano autorski kwestionariusz ankiety. Wyniki. Analiza wyników badań wykazała że największy odsetek badanych cierpi na postać rzutowo-remisyjną, w większości są to ludzie młodzi, u których diagnozę postawiono między 21 a 40 r.ż. Chorzy skarżą się na występowanie wielu objawów ze strony poszczególnych objawów (występują zaburzenia ruchowe, czuciowe, wegetatywne, zaburzenia widzenia). Ograniczenia wynikające z niepełnosprawności fizycznej stwarzają w życiu pacjentów wiele problemów. Z badań wynika, że wraz z pogorszeniem się sprawności ruchowej obniżała się ich jakość życia. Wnioski. Chorzy na stwardnienie rozsiane w większości źle oceniają jakość swojego życia we wszystkich jego sferach. Na obniżenie jakości życia wpływa przede wszystkim stan zdrowia, zaburzenia ze strony wielu narządów, zaawansowana niesprawność, zaburzenia natury psychologicznej, brak dostatecznego wsparcia ze strony rodziny, wsparcia specjalistycznego i instytucjonalnego.
{"title":"Ocena jakości życia pacjentów chorych na stwardnienie rozsiane","authors":"Halina Kalandyk, Jolanta Dyndur","doi":"10.15225/pnn.2021.10.2.2","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.2.2","url":null,"abstract":"Wstęp. Każda postępująca nieuleczalna choroba wywiera wpływ na poziom i jakość życia osób nią dotkniętych, na ich role rodzinne, zawodowe i społeczne. Stwardnienie rozsiane jest nieuleczalną i postępującą chorobą ośrodkowego układu nerwowego. Niejednoznaczny przebieg choroby, mnogość objawów oraz okresowość rzutów i remisji nie tylko wpływają negatywnie na organizm, ale również mają istotny wpływ na subiektywną ocenę satysfakcji z życia. Cel. Głównym celem podjętych badań było zbadanie jakości życia wśród pacjentów chorych na stwardnienie rozsiane. Materiały i metody. W badaniu wzięło udział 105 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym Sandomierskiego Ośrodka Neurologii. W pracy jako narzędzie badawcze zastosowano autorski kwestionariusz ankiety. Wyniki. Analiza wyników badań wykazała że największy odsetek badanych cierpi na postać rzutowo-remisyjną, w większości są to ludzie młodzi, u których diagnozę postawiono między 21 a 40 r.ż. Chorzy skarżą się na występowanie wielu objawów ze strony poszczególnych objawów (występują zaburzenia ruchowe, czuciowe, wegetatywne, zaburzenia widzenia). Ograniczenia wynikające z niepełnosprawności fizycznej stwarzają w życiu pacjentów wiele problemów. Z badań wynika, że wraz z pogorszeniem się sprawności ruchowej obniżała się ich jakość życia. Wnioski. Chorzy na stwardnienie rozsiane w większości źle oceniają jakość swojego życia we wszystkich jego sferach. Na obniżenie jakości życia wpływa przede wszystkim stan zdrowia, zaburzenia ze strony wielu narządów, zaawansowana niesprawność, zaburzenia natury psychologicznej, brak dostatecznego wsparcia ze strony rodziny, wsparcia specjalistycznego i instytucjonalnego.","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"63 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"77932504","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-03-31DOI: 10.15225/pnn.2021.10.1.3
A. Wasilewska, Anna Antczak-Komoterska, K. Filipska, Robert Ślusarz
Introduction. Degenerative diseases of the spine are a problem that threatens the modern population around the world.Aim. Thus the main aim of the study was to assess the impact of socio-demographic variables such as: gender, age,education, place of residence, type of work, marital status on the assessment of the quality of life by patients withdegenerative lesions of the cervical spine.Material and Methods. The study was conducted at the non-public nursing care facility in Lipno on a group of 103patients diagnosed with degenerative disease of the cervical spine. The study was conducted using the method ofdiagnostic survey. It consisted in the assessment of patients within a period of at least 6 months from the diagnosis,using an own-made questionnaire and a standardized tool, the WHOQOL-BREF questionnaire.Results. It was found that the quality of life of men is better in the psychological field than that of women.Furthermore younger people function better in the somatic and psychological fields compared to older people.Mentally working people assess their quality of life better than physical workers. The higher and better the education,the better the quality of life in the somatic, social and environmental field. Moreover people in relationships showa better quality of life in the social field compared to single people. The place of residence of the respondents doesnot affect their quality of life.Conclusions. Back pain is a significant clinical, social and economic problem. What’s more, they significantly reducethe quality of life of patients. (JNNN 2021;10(1):18–25)
{"title":"Selected Sociodemographic Variables and the Quality of Life of Patients with Degenerative Changes in the Cervical Spine","authors":"A. Wasilewska, Anna Antczak-Komoterska, K. Filipska, Robert Ślusarz","doi":"10.15225/pnn.2021.10.1.3","DOIUrl":"https://doi.org/10.15225/pnn.2021.10.1.3","url":null,"abstract":"Introduction. Degenerative diseases of the spine are a problem that threatens the modern population around the world.Aim. Thus the main aim of the study was to assess the impact of socio-demographic variables such as: gender, age,education, place of residence, type of work, marital status on the assessment of the quality of life by patients withdegenerative lesions of the cervical spine.Material and Methods. The study was conducted at the non-public nursing care facility in Lipno on a group of 103patients diagnosed with degenerative disease of the cervical spine. The study was conducted using the method ofdiagnostic survey. It consisted in the assessment of patients within a period of at least 6 months from the diagnosis,using an own-made questionnaire and a standardized tool, the WHOQOL-BREF questionnaire.Results. It was found that the quality of life of men is better in the psychological field than that of women.Furthermore younger people function better in the somatic and psychological fields compared to older people.Mentally working people assess their quality of life better than physical workers. The higher and better the education,the better the quality of life in the somatic, social and environmental field. Moreover people in relationships showa better quality of life in the social field compared to single people. The place of residence of the respondents doesnot affect their quality of life.Conclusions. Back pain is a significant clinical, social and economic problem. What’s more, they significantly reducethe quality of life of patients. (JNNN 2021;10(1):18–25)","PeriodicalId":22776,"journal":{"name":"The Journal of Neurological and Neurosurgical Nursing","volume":"72 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-03-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"89769995","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：