Pub Date : 2023-12-18DOI: 10.56387/ahbvedebiyat.1369251
Hilal Polat
Ölüm olayının gerçekleşmeden hemen öncesinde, ölümün yaklaştığına dair bazı belirtilerin olduğuna inanılmaktadır. Her kültürde var olan bu inançlar, sembollerin ve yorumlamanın etkisiyle farklılık göstermektedir. Bu çalışmada Sivas’ın Gürün ilçesine bağlı Yolgeçen Köyü ve Güldede Köyü’nde ölüm belirtisi olarak kabul edilen inanç ve uygulamaların incelenmesine karar verilmiştir. Araştırma alanının konuya uygun olduğunun gözlemlenmesinin ardından sorular hazırlanmıştır. Çalışma sırasında derinlemesine görüşme formu ve katılımcı gözlem tekniği kullanılmıştır. Çalışma da Sünni ve Alevi olmak üzere iki görüş ayrı ayrı incelenmiş ve kültürel farklılıklar varsa ortaya çıkarılması amaçlanmıştır. Ancak iki topluluk arasında gerçekleşen kültürleşmenin etkisiyle çok az farklılık gözlemlenmiştir. Araştırılan topluluklarda ölümden sonra yaşamın devam ettiği inancının da etkisiyle insanlar ölümden hem korkmuş hem de ölümü merak etmişlerdir. Bunun doğrultusunda ölüm öncesindeki ecel belirtilerinin neler olduğunu bulmaya çalışmışlardır. İnsanlar etraflarında olup biten her şeyi gözlemlemeye çalışarak birtakım sonuçlara varmışlardır. Ölümün belirtisi olduğu düşünülen inanç ve uygulamalar; hayvan ve bitkilere bağlı olan, rüyada görülen olaylara bağlı olan, doğa olaylarına bağlı olan, eşyalara bağlı olan, hastanın fiziki ve psikolojik değişikliklerine bağlı olan ve ölümü çağrıştıran diğer inançlar olarak altı başlıkta sınıflandırılmıştır. Sınıflandırılan bu inanç ve uygulamalar insanların zihninde önemli yer edinmiş ve ölüme bakış açısını genişletip, insanların ölümden sonraki yaşam inancını kuvvetlendirmiştir. Elde edilen bulgulara bakıldığında, topluluklara ölümü çağrıştırdığı düşünülen inançlar, onlar için birer sembol hâline gelmiş ve semboller sayesinde nesiller arasında aktarımı sağlanmıştır.
{"title":"SİVAS’IN GÜRÜN İLÇESİNE BAĞLI YOLGEÇEN VE GÜLDEDE KÖYLERİNDEKİ ÖLÜMÜ DÜŞÜNDÜREN İNANÇ VE UYGULAMALAR","authors":"Hilal Polat","doi":"10.56387/ahbvedebiyat.1369251","DOIUrl":"https://doi.org/10.56387/ahbvedebiyat.1369251","url":null,"abstract":"Ölüm olayının gerçekleşmeden hemen öncesinde, ölümün yaklaştığına dair bazı belirtilerin olduğuna inanılmaktadır. Her kültürde var olan bu inançlar, sembollerin ve yorumlamanın etkisiyle farklılık göstermektedir. Bu çalışmada Sivas’ın Gürün ilçesine bağlı Yolgeçen Köyü ve Güldede Köyü’nde ölüm belirtisi olarak kabul edilen inanç ve uygulamaların incelenmesine karar verilmiştir. Araştırma alanının konuya uygun olduğunun gözlemlenmesinin ardından sorular hazırlanmıştır. Çalışma sırasında derinlemesine görüşme formu ve katılımcı gözlem tekniği kullanılmıştır. Çalışma da Sünni ve Alevi olmak üzere iki görüş ayrı ayrı incelenmiş ve kültürel farklılıklar varsa ortaya çıkarılması amaçlanmıştır. Ancak iki topluluk arasında gerçekleşen kültürleşmenin etkisiyle çok az farklılık gözlemlenmiştir. Araştırılan topluluklarda ölümden sonra yaşamın devam ettiği inancının da etkisiyle insanlar ölümden hem korkmuş hem de ölümü merak etmişlerdir. Bunun doğrultusunda ölüm öncesindeki ecel belirtilerinin neler olduğunu bulmaya çalışmışlardır. İnsanlar etraflarında olup biten her şeyi gözlemlemeye çalışarak birtakım sonuçlara varmışlardır. Ölümün belirtisi olduğu düşünülen inanç ve uygulamalar; hayvan ve bitkilere bağlı olan, rüyada görülen olaylara bağlı olan, doğa olaylarına bağlı olan, eşyalara bağlı olan, hastanın fiziki ve psikolojik değişikliklerine bağlı olan ve ölümü çağrıştıran diğer inançlar olarak altı başlıkta sınıflandırılmıştır. Sınıflandırılan bu inanç ve uygulamalar insanların zihninde önemli yer edinmiş ve ölüme bakış açısını genişletip, insanların ölümden sonraki yaşam inancını kuvvetlendirmiştir. Elde edilen bulgulara bakıldığında, topluluklara ölümü çağrıştırdığı düşünülen inançlar, onlar için birer sembol hâline gelmiş ve semboller sayesinde nesiller arasında aktarımı sağlanmıştır.","PeriodicalId":505101,"journal":{"name":"Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi","volume":"134 ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139174237","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-11-26DOI: 10.56387/ahbvedebiyat.1324036
Abdulkadir Önkol
Masallar edebiyattan halk bilimine, psikolojiden sosyolojiye pek çok alanda bilimsel çalışmalara konu olmuş metinlerdir. Özellikle halk bilimi alanında geçmişte masallar üzerine yapılan çalışmaların metin merkezli olduğu bilinmektedir. Son dönemde ise bağlam merkezli araştırmaların yapıldığı görülmektedir. Bu araştırmalarda anlatıcı, dinleyici ve anlatım ortamı birlikte ele alınmaktadır. Halk bilimi çalışmalarında önem kazanan anlatıcının hayat hikâyesi, bağlam merkezli kuramcılar tarafından ortaya atılan ‘kişisel boyut’ kavramına zemin oluşturmuştur. Kişisel boyutun oluşmasında etkili olan unsurlardan birisi de toplumsal cinsiyet rolleridir. Bu çalışmada Kahramanmaraşlı bir kadın masal anlatıcısı olan Fatma Önkol’un bir masalı ile yine Kahramanmaraşlı olan erkek bir masal anlatıcısı olan Mustafa Baltacı’nın bir masalından yola çıkılarak anlatıcının toplumsal cinsiyet rollerinin, anlattığı masala ne kadar yansıdığı analiz edilmiştir. Genellikle erkeğin anlattığı masalda erkekler cesur ve yiğit bir kişiliğe sahip iken kadınlar kötü, ikinci planda, dış güzelliği ve erkeğine olan sadakatiyle öne çıkarlar. Kadın anlatıcının masalında ise kadın kahramanın güzelliği ve ev işlerindeki başarısının yanında yiğitlik, zekâ ve cesaretleriyle de ön plana çıktığı görülmüştür. Sonuç olarak anlatıcıların doğduğu çevre ve şartların, masalı toplumsal cinsiyet açısından etkilediği görülmüştür.
{"title":"MASAL ANLATICISININ CİNSİYETİ VE MASALINA YANSIMASI","authors":"Abdulkadir Önkol","doi":"10.56387/ahbvedebiyat.1324036","DOIUrl":"https://doi.org/10.56387/ahbvedebiyat.1324036","url":null,"abstract":"Masallar edebiyattan halk bilimine, psikolojiden sosyolojiye pek çok alanda bilimsel çalışmalara konu olmuş metinlerdir. Özellikle halk bilimi alanında geçmişte masallar üzerine yapılan çalışmaların metin merkezli olduğu bilinmektedir. Son dönemde ise bağlam merkezli araştırmaların yapıldığı görülmektedir. Bu araştırmalarda anlatıcı, dinleyici ve anlatım ortamı birlikte ele alınmaktadır. Halk bilimi çalışmalarında önem kazanan anlatıcının hayat hikâyesi, bağlam merkezli kuramcılar tarafından ortaya atılan ‘kişisel boyut’ kavramına zemin oluşturmuştur. Kişisel boyutun oluşmasında etkili olan unsurlardan birisi de toplumsal cinsiyet rolleridir. Bu çalışmada Kahramanmaraşlı bir kadın masal anlatıcısı olan Fatma Önkol’un bir masalı ile yine Kahramanmaraşlı olan erkek bir masal anlatıcısı olan Mustafa Baltacı’nın bir masalından yola çıkılarak anlatıcının toplumsal cinsiyet rollerinin, anlattığı masala ne kadar yansıdığı analiz edilmiştir. Genellikle erkeğin anlattığı masalda erkekler cesur ve yiğit bir kişiliğe sahip iken kadınlar kötü, ikinci planda, dış güzelliği ve erkeğine olan sadakatiyle öne çıkarlar. Kadın anlatıcının masalında ise kadın kahramanın güzelliği ve ev işlerindeki başarısının yanında yiğitlik, zekâ ve cesaretleriyle de ön plana çıktığı görülmüştür. Sonuç olarak anlatıcıların doğduğu çevre ve şartların, masalı toplumsal cinsiyet açısından etkilediği görülmüştür.","PeriodicalId":505101,"journal":{"name":"Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi","volume":"45 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139235735","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-11-14DOI: 10.56387/ahbvedebiyat.1383941
Fatma Bahar İnan
Bu çalışmanın amacı; ortaöğretim 11. sınıf öğrencilerinin, okul dışı öğrenme ortamlarından biri olan müzelere ilişkin algılarını tespit etmektir. Bu amaca yönelik olarak yapılan çalışmada nitel araştırma yöntemi kullanılmıştır. Araştırmanın deseni ise fenomenolojik desen olarak belirlenmiştir. Araştırma, 2022-2023 Eğitim-Öğretim Yılı’nın Mayıs ayında gerçekleştirilmiştir. Çalışmaya Ankara ili Çankaya ilçesinde bulunan sosyal bilimler lisesi 11. sınıf öğrencileri, gönüllülük esasına göre katılmıştır. Veri toplama aracı olarak kompozisyon yazdırma tekniği kullanılmıştır. Elde edilen verilerin analizi için tümevarımcı içerik analizi tekniği kullanılmıştır. Verilerden elde edilen kodlar tablo haline getirilerek yorumlanmıştır. Araştırmanın sonucuna göre, öğrencilerin çoğunlukla tarih müzelerini ziyaret ettiği tespit edilmiştir. “Müze” kavramının genellikle tarih alanıyla bağdaştırıldığı görülmüştür. Yine bu çalışmada müze ziyaretlerinin, boş zaman değerlendirme ve performans ödevi yapmak amacıyla gerçekleştirildiği ortaya çıkarken ziyaretlerin ekseriyetle plansız yapıldığı sonucuna ulaşılmıştır. Öte yandan müzelerin, öğretici rolüne vurgu yapan öğrenciler göze çarpmaktadır. Müze ziyaretlerinin verimliliği açısından müze rehberinin gerekliliğine dikkat çeken katılımcılar bulunurken, ziyaretlerini rehbersiz yapan öğrenciler bu eksikliği dile getirmişlerdir. Araştırmanın sonucu doğrultusunda, müzelerin eğitim işlevinin yerine getirilmediği görülmektedir. Verimli bir müze ziyareti için planlı ve amaçlı müze ziyaretlerinin yapılması önerilmektedir. Millî Eğitim Bakanlığı tarafından hazırlanan öğretim programlarında dikkat edilecek hususlar arasında yer alan, müze ve tarihî alan gezilerini teşvik etmek ve ziyaretlerin amacına ulaşması için tarih disiplini ve aynı zamanda disiplinler arası müze eğitimine önem verilmesi önerilmektedir.
{"title":"ORTAÖĞRETİM ÖĞRENCİLERİNİN GÖZÜNDEN “MÜZELER”","authors":"Fatma Bahar İnan","doi":"10.56387/ahbvedebiyat.1383941","DOIUrl":"https://doi.org/10.56387/ahbvedebiyat.1383941","url":null,"abstract":"Bu çalışmanın amacı; ortaöğretim 11. sınıf öğrencilerinin, okul dışı öğrenme ortamlarından biri olan müzelere ilişkin algılarını tespit etmektir. Bu amaca yönelik olarak yapılan çalışmada nitel araştırma yöntemi kullanılmıştır. Araştırmanın deseni ise fenomenolojik desen olarak belirlenmiştir. Araştırma, 2022-2023 Eğitim-Öğretim Yılı’nın Mayıs ayında gerçekleştirilmiştir. Çalışmaya Ankara ili Çankaya ilçesinde bulunan sosyal bilimler lisesi 11. sınıf öğrencileri, gönüllülük esasına göre katılmıştır. Veri toplama aracı olarak kompozisyon yazdırma tekniği kullanılmıştır. Elde edilen verilerin analizi için tümevarımcı içerik analizi tekniği kullanılmıştır. Verilerden elde edilen kodlar tablo haline getirilerek yorumlanmıştır. Araştırmanın sonucuna göre, öğrencilerin çoğunlukla tarih müzelerini ziyaret ettiği tespit edilmiştir. “Müze” kavramının genellikle tarih alanıyla bağdaştırıldığı görülmüştür. Yine bu çalışmada müze ziyaretlerinin, boş zaman değerlendirme ve performans ödevi yapmak amacıyla gerçekleştirildiği ortaya çıkarken ziyaretlerin ekseriyetle plansız yapıldığı sonucuna ulaşılmıştır. Öte yandan müzelerin, öğretici rolüne vurgu yapan öğrenciler göze çarpmaktadır. Müze ziyaretlerinin verimliliği açısından müze rehberinin gerekliliğine dikkat çeken katılımcılar bulunurken, ziyaretlerini rehbersiz yapan öğrenciler bu eksikliği dile getirmişlerdir. Araştırmanın sonucu doğrultusunda, müzelerin eğitim işlevinin yerine getirilmediği görülmektedir. Verimli bir müze ziyareti için planlı ve amaçlı müze ziyaretlerinin yapılması önerilmektedir. Millî Eğitim Bakanlığı tarafından hazırlanan öğretim programlarında dikkat edilecek hususlar arasında yer alan, müze ve tarihî alan gezilerini teşvik etmek ve ziyaretlerin amacına ulaşması için tarih disiplini ve aynı zamanda disiplinler arası müze eğitimine önem verilmesi önerilmektedir.","PeriodicalId":505101,"journal":{"name":"Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi","volume":"50 5","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-14","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139277535","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-10-13DOI: 10.56387/ahbvedebiyat.1325817
M. Taş
Untouchable is a novel written by Mulk Raj Anand, a prominent Indian writer and social activist who skilfully captures the injustices prevalent in Indian society during the 1930s, addressing themes of caste discrimination and the plight of the marginalized. Untouchable is a poignant and compelling novel that vividly portrays the harsh realities of untouchability and caste discrimination in 1930s India, exploring the profound impact on the lives of marginalized individuals and their relentless pursuit of dignity and freedom. In this regard, this article aims to explore the profound impact of untouchability and social inequalities on the marginalization and human dignity of individuals within the context of this seminal novel. Drawing upon a comprehensive analysis of the text and the protagonist's experiences, the article delves into the intricate dynamics of caste discrimination, social hierarchies, and the resulting consequences faced by marginalized communities. The weight of untouchability is critically examined, as are the ways in which societal injustices continue to exclude particular communities and reinforce the untouchability stigma. The article also tries to highlight the challenges people experience as they deal with society’s repressive forces, highlighting the vulnerability and resiliency of human dignity in the face of hardship. Eventually, it emphasizes the urgent need for societal reform to end untouchability, fight social disparities, and preserve the fundamental rights and dignity of all people via an investigation of the topics of untouchability, social inequalities, marginalization, and human dignity.
{"title":"ANAND'IN UNTOUCHABLE ROMANINDAKİ TOPLUMSAL EŞİTSİZLİK YÜKÜNÜN MARJİNALLEŞME VE İNSANLIK ONURU ÜZERİNE ETKİLERİ","authors":"M. Taş","doi":"10.56387/ahbvedebiyat.1325817","DOIUrl":"https://doi.org/10.56387/ahbvedebiyat.1325817","url":null,"abstract":"Untouchable is a novel written by Mulk Raj Anand, a prominent Indian writer and social activist who skilfully captures the injustices prevalent in Indian society during the 1930s, addressing themes of caste discrimination and the plight of the marginalized. Untouchable is a poignant and compelling novel that vividly portrays the harsh realities of untouchability and caste discrimination in 1930s India, exploring the profound impact on the lives of marginalized individuals and their relentless pursuit of dignity and freedom. In this regard, this article aims to explore the profound impact of untouchability and social inequalities on the marginalization and human dignity of individuals within the context of this seminal novel. Drawing upon a comprehensive analysis of the text and the protagonist's experiences, the article delves into the intricate dynamics of caste discrimination, social hierarchies, and the resulting consequences faced by marginalized communities. The weight of untouchability is critically examined, as are the ways in which societal injustices continue to exclude particular communities and reinforce the untouchability stigma. The article also tries to highlight the challenges people experience as they deal with society’s repressive forces, highlighting the vulnerability and resiliency of human dignity in the face of hardship. Eventually, it emphasizes the urgent need for societal reform to end untouchability, fight social disparities, and preserve the fundamental rights and dignity of all people via an investigation of the topics of untouchability, social inequalities, marginalization, and human dignity.","PeriodicalId":505101,"journal":{"name":"Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi","volume":"14 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-10-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139319688","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-10-03DOI: 10.56387/ahbvedebiyat.1297459
Ece Ebru Bayar
Karagöz geleneği yüzlerce yıldır sürdürülen kadim bir gelenektir. Bu gelenek –diğer pek çok gelenekte olduğu gibi- süreç içerisinde değişmiş ve dönüşmüştür. Osmanlı Devleti’nin son dönemlerinden itibaren Karagöz’ün icra ortamlarının gittikçe kaybolması, bu sanatçıların toplumda karşıladığı işlevleri başka aktörlerin üstlenişi (sinema, batılı tiyatro, TV, telefon v.b.) ve genç kuşağın bu sanata ilgisizliği gibi nedenler yok olma endişesini de beraberinde getirmiş ve geleneği dönüştürmüştür. Geleneğin, örgün, yaygın ve sargın eğitimin içinde olmaması, sanatçıların bu geleneği aktaracak ortamının olmaması, tek kültürlülüğü empoze eden siyasi ve sosyal güçlerin gençleri etki altına alması ve de gençlerin Karagöz’e olan ilgisizliği bu geleneğin en temel sorunlarındandır. Nesiller arası aktarımı zora sokan her olay geleneği de etkilemektedir. Bu makale genç kuşakların ilgisizliğinin uygulamalı halk bilimi yaklaşımlarıyla nasıl değiştirilebileceğine; Karagöz adının geçtiği her uygulamayı (Somut Olmayan Kültürel Miras’ın koruma yaklaşımını baz alarak) koruma olarak görmememiz gerektiğine ve geleneğin ‘doğru uygulamalarla’ aktarıldığında Karagöz’ün kendisine nasıl yeni aktarıcılar ve icra ortamları bulabileceğine odaklanmaktadır. Makalede geçmişteki Karagöz uygulamaları ile günümüzdeki Karagöz uygulamaları gerek alan araştırmasında elde ettiğimiz bulgularla gerek yaptığımız çalışmalarla kıyaslanmış; farklı örneklerden yola çıkılarak Karagöz geleneğinin yeni icra tarzları ve korumaya yararları- zararları tartışmaya açılmıştır. Örneklerden hareketle uygulamalı halk bilimi yaklaşımları aracılığıyla ve Karagöz geleneğinin işi bilen uzmanlar tarafından ve devlet desteğiyle yeni icracılar ve icra ortamları bulabileceği ve bunun Karagöz geleneğine olan ilgiyi arttırabileceği sonucuna ulaşılmıştır.
{"title":"UYGULAMALI HALK BİLİMİ VE KORUMA YAKLAŞIMLARI EKSENİNDE: KARAGÖZ GELENEĞİNİN AKTARIMI","authors":"Ece Ebru Bayar","doi":"10.56387/ahbvedebiyat.1297459","DOIUrl":"https://doi.org/10.56387/ahbvedebiyat.1297459","url":null,"abstract":"Karagöz geleneği yüzlerce yıldır sürdürülen kadim bir gelenektir. Bu gelenek –diğer pek çok gelenekte olduğu gibi- süreç içerisinde değişmiş ve dönüşmüştür. Osmanlı Devleti’nin son dönemlerinden itibaren Karagöz’ün icra ortamlarının gittikçe kaybolması, bu sanatçıların toplumda karşıladığı işlevleri başka aktörlerin üstlenişi (sinema, batılı tiyatro, TV, telefon v.b.) ve genç kuşağın bu sanata ilgisizliği gibi nedenler yok olma endişesini de beraberinde getirmiş ve geleneği dönüştürmüştür. Geleneğin, örgün, yaygın ve sargın eğitimin içinde olmaması, sanatçıların bu geleneği aktaracak ortamının olmaması, tek kültürlülüğü empoze eden siyasi ve sosyal güçlerin gençleri etki altına alması ve de gençlerin Karagöz’e olan ilgisizliği bu geleneğin en temel sorunlarındandır. Nesiller arası aktarımı zora sokan her olay geleneği de etkilemektedir. Bu makale genç kuşakların ilgisizliğinin uygulamalı halk bilimi yaklaşımlarıyla nasıl değiştirilebileceğine; Karagöz adının geçtiği her uygulamayı (Somut Olmayan Kültürel Miras’ın koruma yaklaşımını baz alarak) koruma olarak görmememiz gerektiğine ve geleneğin ‘doğru uygulamalarla’ aktarıldığında Karagöz’ün kendisine nasıl yeni aktarıcılar ve icra ortamları bulabileceğine odaklanmaktadır. Makalede geçmişteki Karagöz uygulamaları ile günümüzdeki Karagöz uygulamaları gerek alan araştırmasında elde ettiğimiz bulgularla gerek yaptığımız çalışmalarla kıyaslanmış; farklı örneklerden yola çıkılarak Karagöz geleneğinin yeni icra tarzları ve korumaya yararları- zararları tartışmaya açılmıştır. Örneklerden hareketle uygulamalı halk bilimi yaklaşımları aracılığıyla ve Karagöz geleneğinin işi bilen uzmanlar tarafından ve devlet desteğiyle yeni icracılar ve icra ortamları bulabileceği ve bunun Karagöz geleneğine olan ilgiyi arttırabileceği sonucuna ulaşılmıştır.","PeriodicalId":505101,"journal":{"name":"Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi","volume":"30 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-10-03","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139323814","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-03DOI: 10.56387/ahbvedebiyat.1320874
Sema Ayaz
Hititler kendilerini “bin tanrılı halk” olarak tanımlayarak dinin hayatlarındaki yeri ve önemine dair oldukça samimi bir bilgi vermişlerdir. Elbette ki tanrı sayıları net olarak bin değildir belki ama bu tanımı doğrulayacak kadar da çok tanrıya inanmaktadırlar. Hititlere göre tanrı ve insan arasındaki ilişki “efendi-köle” ilişkisine benzetilmekte Hitit dininin özü de “tanrıları memnun etme” anlayışına dayanmaktadır. Bu anlayış doğrultusunda tanrıların memnuniyetini elde edip onların gazabından korunabilmek için bazı kurallar çerçevesinde hayatlarını idame ettirmektedirler. İnsanlar gibi algılanan tanrıların yeme-içme, barınma gibi ihtiyaçları vardır. Bu ihtiyaçları da insanlar tarafından karşılanmalıdır. Hititler “tanrının evi” olarak düşündükleri tapınaklar inşa etmişlerdir. Hititlerin tanrıları için inşa ettikleri tapınakların sadece dini faaliyetlerin gerçekleştirildiği mekanlar olmadığı anlaşılmaktadır. Bu tapınaklar aynı zamanda sosyo-ekonomik bir yapılanmayı içeren kuruluşlardır. Bu çalışmada incelenmiş olan “Tapınak Görevlilerine Yönelik Direktif Metni” de tapınakların çok yönlü yapısının düzgün bir şekilde işleyebilmesi için görevlilere rehberlik etmek amacıyla hazırlanmıştır. Bu direktiflerde, tanrıya karşı yapılacak hizmetlerin ihmal edilmemesi önemli bir yer tutar. Hem tanrıya yapılacak hizmetlerin eksiksiz yerine getirilmesi hem de tapınağın işlevselliğinin korunması ve güvenliğinin sağlanması direktifte yer alan önemli başlıklardır.
{"title":"Hitit Toplumunda Tanrıları Teskin Üzerine Bir İnceleme","authors":"Sema Ayaz","doi":"10.56387/ahbvedebiyat.1320874","DOIUrl":"https://doi.org/10.56387/ahbvedebiyat.1320874","url":null,"abstract":"Hititler kendilerini “bin tanrılı halk” olarak tanımlayarak dinin hayatlarındaki yeri ve önemine dair oldukça samimi bir bilgi vermişlerdir. Elbette ki tanrı sayıları net olarak bin değildir belki ama bu tanımı doğrulayacak kadar da çok tanrıya inanmaktadırlar. Hititlere göre tanrı ve insan arasındaki ilişki “efendi-köle” ilişkisine benzetilmekte Hitit dininin özü de “tanrıları memnun etme” anlayışına dayanmaktadır. Bu anlayış doğrultusunda tanrıların memnuniyetini elde edip onların gazabından korunabilmek için bazı kurallar çerçevesinde hayatlarını idame ettirmektedirler. İnsanlar gibi algılanan tanrıların yeme-içme, barınma gibi ihtiyaçları vardır. Bu ihtiyaçları da insanlar tarafından karşılanmalıdır. Hititler “tanrının evi” olarak düşündükleri tapınaklar inşa etmişlerdir. Hititlerin tanrıları için inşa ettikleri tapınakların sadece dini faaliyetlerin gerçekleştirildiği mekanlar olmadığı anlaşılmaktadır. Bu tapınaklar aynı zamanda sosyo-ekonomik bir yapılanmayı içeren kuruluşlardır. Bu çalışmada incelenmiş olan “Tapınak Görevlilerine Yönelik Direktif Metni” de tapınakların çok yönlü yapısının düzgün bir şekilde işleyebilmesi için görevlilere rehberlik etmek amacıyla hazırlanmıştır. Bu direktiflerde, tanrıya karşı yapılacak hizmetlerin ihmal edilmemesi önemli bir yer tutar. Hem tanrıya yapılacak hizmetlerin eksiksiz yerine getirilmesi hem de tapınağın işlevselliğinin korunması ve güvenliğinin sağlanması direktifte yer alan önemli başlıklardır.","PeriodicalId":505101,"journal":{"name":"Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi","volume":"59 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-03","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139343052","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：