Zapoczątkowane przez Deng Xiaopinga na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku reformy w Chińskiej Republice Ludowej przyniosły ograniczoną liberalizację polityczną i zasadnicze zmiany w kwestiach ekonomicznych. Fakt, iż reformy polityczne nie nadążały za przemianami w gospodarce przyczynił się do wystąpienia na dużą skalę korupcji, nepotyzmu i zorganizowanej przestępczości zorganizowanej z udziałem członków Komunistycznej Partii Chin i osób z nimi powiązanych. Owe negatywne zjawiska, którym władze nie potrafiły skutecznie przeciwdziałać, w znacznym stopniu przyczyniły się do wzrostu niezadowolenia społecznego, z kulminacją w postaci protestów, do których doszło wiosną 1989 r. i które musiały zostać stłumione przez armię. W niniejszym artykule dokonano analizy zjawisk związanych z korupcją, nepotyzmem i przestępczością gospodarczą z perspektywy polskiej dyplomacji, która w owym czasie dosyć dobrze orientowała się w sytuacji wewnętrznej ChRL.
{"title":"„Temat uczciwego sprawowania władzy, »czystych rządów« znalazł się na łamach całej prasy”. Problem korupcji, nepotyzmu i przestępczości gospodarczej w Komunistycznej Partii Chin w drugiej połowie lat osiemdziesiątych oraz próby zwalczania tych zjawisk z p","authors":"Przemysław Benken","doi":"10.31648/ep.7946","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7946","url":null,"abstract":"Zapoczątkowane przez Deng Xiaopinga na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku reformy w Chińskiej Republice Ludowej przyniosły ograniczoną liberalizację polityczną i zasadnicze zmiany w kwestiach ekonomicznych. Fakt, iż reformy polityczne nie nadążały za przemianami w gospodarce przyczynił się do wystąpienia na dużą skalę korupcji, nepotyzmu i zorganizowanej przestępczości zorganizowanej z udziałem członków Komunistycznej Partii Chin i osób z nimi powiązanych. Owe negatywne zjawiska, którym władze nie potrafiły skutecznie przeciwdziałać, w znacznym stopniu przyczyniły się do wzrostu niezadowolenia społecznego, z kulminacją w postaci protestów, do których doszło wiosną 1989 r. i które musiały zostać stłumione przez armię. W niniejszym artykule dokonano analizy zjawisk związanych z korupcją, nepotyzmem i przestępczością gospodarczą z perspektywy polskiej dyplomacji, która w owym czasie dosyć dobrze orientowała się w sytuacji wewnętrznej ChRL.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-07-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"69370106","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The article analyzes Ukrainian and Polish source literature on the war over the control of Donbas that has been waged by Russia and Ukraine since 2014, and military volunteers who participated in the conflict. The evolution of Ukrainian military volunteerism as a way of life of the ethnos and a cultural phenomenon merits further ethnological research in Ukraine and Poland. For this reason, historical literature, literature on sociology and social pedagogy, journalistic sources and other source literature should be analyzed to explore difficult war circumstances, new military traditions and volunteerism. The establishment and evolution of military volunteerism in contemporary Ukraine as a social and cultural phenomenon has not yet emerged as a major topic of ethnological research in Ukraine or Poland. The article draws upon literary sources that lay the historical foundations for volunteerism through mutual assistance and acts of good will on behalf of Ukrainian citizens. Scientific literature and journalistic sources concerning volunteerism should also be reviewed. Academic papers (reports from scientific conferences, political negotiations, dissertations), opinion journalism (memoirs and interviews) and literary works (novels, essays, short stories and poetry) published in contemporary Poland and Ukraine constitute important sources of information about the armed forces and military volunteers.
{"title":"Ukrainian and Polish Source Literature on Volunteerism and the Russian-Ukrainian War of 2014","authors":"T. Pereginchuk","doi":"10.31648/ep.7947","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7947","url":null,"abstract":"The article analyzes Ukrainian and Polish source literature on the war over the control of Donbas that has been waged by Russia and Ukraine since 2014, and military volunteers who participated in the conflict. The evolution of Ukrainian military volunteerism as a way of life of the ethnos and a cultural phenomenon merits further ethnological research in Ukraine and Poland. For this reason, historical literature, literature on sociology and social pedagogy, journalistic sources and other source literature should be analyzed to explore difficult war circumstances, new military traditions and volunteerism. The establishment and evolution of military volunteerism in contemporary Ukraine as a social and cultural phenomenon has not yet emerged as a major topic of ethnological research in Ukraine or Poland. The article draws upon literary sources that lay the historical foundations for volunteerism through mutual assistance and acts of good will on behalf of Ukrainian citizens. Scientific literature and journalistic sources concerning volunteerism should also be reviewed. \u0000Academic papers (reports from scientific conferences, political negotiations, dissertations), opinion journalism (memoirs and interviews) and literary works (novels, essays, short stories and poetry) published in contemporary Poland and Ukraine constitute important sources of information about the armed forces and military volunteers.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-07-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"69370115","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
(Korab coat of arms), the young heir of Maluszyn estate, proved to be a success. Helena and Aleksander Ostrowski not only made great efforts to educate their children, but also took considerable interest in public education and the creation of elementary schools. The heiress of Maluszyn estate became an ardent supporter of free education for rural children. Her daughter Ludwika and her niece Teresa Siemieńska née Skórkowska continued Helena’s work in the local branch of the Association of the Wives of the Landed Gentry, co-founded by the owner of Maluszyn estate and local noblewomen, under Teresa Siemieńska’s leadership.
{"title":"Helena z Morsztynów Ostrowska (1815–1888) – fundatorka i animatorka edukacji z Maluszyna","authors":"Karolina Studnicka-Mariańczyk","doi":"10.31648/ep.7939","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7939","url":null,"abstract":"(Korab coat of arms), the young heir of Maluszyn estate, proved to be a success. Helena and Aleksander Ostrowski not only made great efforts to educate their children, but also took considerable interest in public education and the creation of elementary schools. The heiress of Maluszyn estate became an ardent supporter of free education for rural children. Her daughter Ludwika and her niece Teresa Siemieńska née Skórkowska continued Helena’s work in the local branch of the Association of the Wives of the Landed Gentry, co-founded by the owner of Maluszyn estate and local noblewomen, under Teresa Siemieńska’s leadership.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-07-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"69369625","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem niniejszego artykułu jest uchwycenie źródeł, ewolucji, i finalnego kształtu wzorca osobowego oficera II Rzeczypospolitej. Skorzystano tu z metody logicznej konstrukcji w postaci autorskiego modelu. Składają się na niego cztery komponenty: uwarunkowania genealogiczne związane z pochodzeniem społecznym; uwarunkowania osobowościowe rozumiane jako zespół cech charakterologicznych; uwarunkowania profesjonalne tożsame z kunsztem zawodowym; uwarunkowania społeczne realizujące się w kontaktach z najbliższym otoczeniem, postawą obywatelską i przynależnością religijną. Każde z wymienionych uwarunkowań jest związane z aksjologią epoki. Wszystkie one składają się na postać fikcyjną doskonałego oficera. Miał on legitymować się polskim obywatelstwem, posiadać wykształcenie uwieńczone stopniem podporucznika, a także warunki fizyczne, pozwalającymi na wywiązywanie się z powierzonych obowiązków. Nie mniej ważne pozostawały jego cechy osobiste związane z rozsądkiem, uczciwością, odwagą i honorem. Reszty dopełniał kunszt wojskowy dotyczący optymalnej sprawczości w czasie wojny i pokoju, uzupełniony o postawy patrioty i katolika. Całość oficerskich przymiotów przekłada się na wzorzec postulowany, budzący aspirację do naśladownictwa.
{"title":"Wzorzec osobowy oficera II Rzeczypospolitej","authors":"Urszula Świderska-Włodarczyk","doi":"10.31648/ep.7943","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7943","url":null,"abstract":"Celem niniejszego artykułu jest uchwycenie źródeł, ewolucji, i finalnego kształtu wzorca osobowego oficera II Rzeczypospolitej. Skorzystano tu z metody logicznej konstrukcji w postaci autorskiego modelu. Składają się na niego cztery komponenty: uwarunkowania genealogiczne związane z pochodzeniem społecznym; uwarunkowania osobowościowe rozumiane jako zespół cech charakterologicznych; uwarunkowania profesjonalne tożsame z kunsztem zawodowym; uwarunkowania społeczne realizujące się w kontaktach z najbliższym otoczeniem, postawą obywatelską i przynależnością religijną. Każde z wymienionych uwarunkowań jest związane z aksjologią epoki. Wszystkie one składają się na postać fikcyjną doskonałego oficera. Miał on legitymować się polskim obywatelstwem, posiadać wykształcenie uwieńczone stopniem podporucznika, a także warunki fizyczne, pozwalającymi na wywiązywanie się z powierzonych obowiązków. Nie mniej ważne pozostawały jego cechy osobiste związane z rozsądkiem, uczciwością, odwagą i honorem. Reszty dopełniał kunszt wojskowy dotyczący optymalnej sprawczości w czasie wojny i pokoju, uzupełniony o postawy patrioty i katolika. Całość oficerskich przymiotów przekłada się na wzorzec postulowany, budzący aspirację do naśladownictwa.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-07-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"69369635","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł odzwierciedla rolę i wartość prasy końca XІХ - początku XX wieku w rozpowszechnianiu idei studiów ukraińskich. Autorka dochodzi do wniosku, że prasa była wówczas trybunem prawnym propagandy idei narodowych świadomych postaci. Istotną rolę w rozwoju podstaw teoretycznych ukraińskiej szkoły i edukacji narodowej odegrały czasopisma „Kievskaya starina”, „Ridniy kraj”, „Gromadska dumka” (od 1906 to „Rada”), „Ukrainski vestnik”, „Ukrainska gizn”, „Svitlo”' i inne. W swoich artykułach wybitne postacie Ukrainy skupiły się na wprowadzeniu języka ukraińskiego do placówek oświatowych, stworzeniu szerokiej sieci ukraińskojęzycznych instytucji. W walce o nauczanie języka ojczystego prasa zjednoczyła w swoich roszczeniach inteligencję ukraińską. Ciągłe prześladowania, brak dostatecznie wykwalifikowanej kadry i świadomych czytelników tylko skłoniły wydawców do jeszcze ostrzejszego podniesienia kwestii edukacji w języku ojczystym. W ten sposób ówczesne czasopisma odegrały najbardziej aktywną rolę w tworzeniu teoretycznych podstaw ukraińskiej szkoły narodowej i oświaty.
{"title":"Роль прессы в популяризации проблемы украиноязычного образования (конец XIX – начало XX столетия)","authors":"Olga Morozowa","doi":"10.31648/ep.7941","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7941","url":null,"abstract":"Artykuł odzwierciedla rolę i wartość prasy końca XІХ - początku XX wieku w rozpowszechnianiu idei studiów ukraińskich. Autorka dochodzi do wniosku, że prasa była wówczas trybunem prawnym propagandy idei narodowych świadomych postaci. Istotną rolę w rozwoju podstaw teoretycznych ukraińskiej szkoły i edukacji narodowej odegrały czasopisma „Kievskaya starina”, „Ridniy kraj”, „Gromadska dumka” (od 1906 to „Rada”), „Ukrainski vestnik”, „Ukrainska gizn”, „Svitlo”' i inne. W swoich artykułach wybitne postacie Ukrainy skupiły się na wprowadzeniu języka ukraińskiego do placówek oświatowych, stworzeniu szerokiej sieci ukraińskojęzycznych instytucji. W walce o nauczanie języka ojczystego prasa zjednoczyła w swoich roszczeniach inteligencję ukraińską. Ciągłe prześladowania, brak dostatecznie wykwalifikowanej kadry i świadomych czytelników tylko skłoniły wydawców do jeszcze ostrzejszego podniesienia kwestii edukacji w języku ojczystym. W ten sposób ówczesne czasopisma odegrały najbardziej aktywną rolę w tworzeniu teoretycznych podstaw ukraińskiej szkoły narodowej i oświaty.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-07-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48354499","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Prezentowany tekst stanowi próbę rekonstrukcji mechanizmu kreowania przez Kartagińczyków hellenistycznej propagandy wolnościowej w miastach Italii w latach 218-210 p.n.e., czyli wtedy, kiedy odniesienie przez Kartagińczyków zwycięstwa nad Rzymem było jeszcze możliwe. Ponieważ źródła antyczne upatrywały sukcesu Hannibala w zerwaniu przyjaźni (amicitia) sprzymierzeńców z Rzymem, wykreowany obraz działań kartagińskich przyporządkowany został tej tezie. Artykuł stanowi zatem próbę odpowiedzi na pytanie o efektywność wykorzystania propagandowego sloganu wolności (ἐλευθερία) wobec miast Italii. W odniesieniu do rozgrywających się tam wydarzeń lat 218-210 p.n.e. autor dochodzi do wniosku, że w istocie w wyniku szeregu działań Hannibala (w tym również propagandy wolnościowej) nastąpiło nadwątlenie spoistości federacji Italskiej. Metody przy pomocy których Kartagińczyk lansował propagandę wolnościową w dużej mierze zależały od zastanych okoliczności i skorelowane były z obserwacją dynamiki sytuacji w Italii. Aktywność kartagińskiego dowódcy opierała się na ekonomicznym podejściu do gospodarowania własnym potencjałem militarnym, dlatego działania propagandowe oparte o ἐλευθερία wychodziły naprzeciw tym zamierzeniom. Kiedy metody te stawały się zawodne, działający w Italii Kartagińczycy coraz częściej uciekali się do osobliwego kreowania zapotrzebowania na wolność przy pomocy strachu.
{"title":"Wolność według Hannibala. Historiograficzna wizja polityki kartagińskiej wobec miast Italii (218–210 p.n.e.)","authors":"M. Wolny","doi":"10.31648/ep.7937","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7937","url":null,"abstract":"Prezentowany tekst stanowi próbę rekonstrukcji mechanizmu kreowania przez Kartagińczyków hellenistycznej propagandy wolnościowej w miastach Italii w latach 218-210 p.n.e., czyli wtedy, kiedy odniesienie przez Kartagińczyków zwycięstwa nad Rzymem było jeszcze możliwe. Ponieważ źródła antyczne upatrywały sukcesu Hannibala w zerwaniu przyjaźni (amicitia) sprzymierzeńców z Rzymem, wykreowany obraz działań kartagińskich przyporządkowany został tej tezie. Artykuł stanowi zatem próbę odpowiedzi na pytanie o efektywność wykorzystania propagandowego sloganu wolności (ἐλευθερία) wobec miast Italii. W odniesieniu do rozgrywających się tam wydarzeń lat 218-210 p.n.e. autor dochodzi do wniosku, że w istocie w wyniku szeregu działań Hannibala (w tym również propagandy wolnościowej) nastąpiło nadwątlenie spoistości federacji Italskiej. Metody przy pomocy których Kartagińczyk lansował propagandę wolnościową w dużej mierze zależały od zastanych okoliczności i skorelowane były z obserwacją dynamiki sytuacji w Italii. Aktywność kartagińskiego dowódcy opierała się na ekonomicznym podejściu do gospodarowania własnym potencjałem militarnym, dlatego działania propagandowe oparte o ἐλευθερία wychodziły naprzeciw tym zamierzeniom. Kiedy metody te stawały się zawodne, działający w Italii Kartagińczycy coraz częściej uciekali się do osobliwego kreowania zapotrzebowania na wolność przy pomocy strachu.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-07-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49632236","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W artykule przedstawiono opis stosunków wyznaniowych i politycznych w powiecie działdowskim w latach 1945 i 1946, zawartych w sprawozdaniach duchownego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego Ewalda Lodwicha-Ledwy. Należący do Polski powiat działdowski został w 1939 roku włączony w granice III Rzeszy. Na relacjonowaną w sprawozdaniach sytuację rzutował fakt przyjęcia przez znaczną część mieszkańców powiatu niemieckich list narodowościowych. W latach 1945 i 1946 ogół ludności ewangelickiej traktowany był przez władze i nowoprzybyłą ludność polską jako Niemcy. Ewangelików poddano surowym represjom. Niektóre z kościołów ewangelickich zostały zabrane przez ludność katolicką. Działalność ks. Ewalda Lodwicha-Ledwy w obronie ewangelików wywołała wrogie nastawienie wobec niego władz politycznych i części ludności polsko-katolickiej.
{"title":"Kościół ewangelicki i ludność mazurska na Działdowszczyźnie w sprawozdaniach księdza Ewalda Lodwicha-Ledwy z lat 1945–1946","authors":"G. Jasiński","doi":"10.31648/ep.7945","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7945","url":null,"abstract":"W artykule przedstawiono opis stosunków wyznaniowych i politycznych w powiecie działdowskim w latach 1945 i 1946, zawartych w sprawozdaniach duchownego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego Ewalda Lodwicha-Ledwy. Należący do Polski powiat działdowski został w 1939 roku włączony w granice III Rzeszy. Na relacjonowaną w sprawozdaniach sytuację rzutował fakt przyjęcia przez znaczną część mieszkańców powiatu niemieckich list narodowościowych. W latach 1945 i 1946 ogół ludności ewangelickiej traktowany był przez władze i nowoprzybyłą ludność polską jako Niemcy. Ewangelików poddano surowym represjom. Niektóre z kościołów ewangelickich zostały zabrane przez ludność katolicką. Działalność ks. Ewalda Lodwicha-Ledwy w obronie ewangelików wywołała wrogie nastawienie wobec niego władz politycznych i części ludności polsko-katolickiej.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-07-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49544817","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W artykule „Zabójstwo Milana Šufflaya: ustalenia w dziewięćdziesiątą rocznicę haniebnej zbrodni” zostały omówione okoliczności zabójstwa słynnego chorwackiego naukowca Milana Šufflaya, który został ciężko pobity 18 lutego 1931 roku pod drzwiami własnego domu w Zagrzebiu, a następnego dnia zmarł w szpitalu. Było to zabójstwo przeprowadzone na zlecenie szefa lokalnej policji Janko Bedakovicia, oddanego autorytarnym rządom Karadziordziewiczów w międzywojennej Jugosławii, której częścią była Chorwacja. Poza pracą naukową Šufflay prowadził też wyraźną działalność na rzecz niepodległości Chorwacji, dlatego okoliczności jego zabójstwa łączone są z reżimem Karadziordziewiczów.
{"title":"Zabójstwo Milana Šufflaya: ustalenia w dziewięćdziesiątą rocznicę haniebnej zbrodni","authors":"K. Morawski","doi":"10.31648/ep.7944","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7944","url":null,"abstract":"W artykule „Zabójstwo Milana Šufflaya: ustalenia w dziewięćdziesiątą rocznicę haniebnej zbrodni” zostały omówione okoliczności zabójstwa słynnego chorwackiego naukowca Milana Šufflaya, który został ciężko pobity 18 lutego 1931 roku pod drzwiami własnego domu w Zagrzebiu, a następnego dnia zmarł w szpitalu. Było to zabójstwo przeprowadzone na zlecenie szefa lokalnej policji Janko Bedakovicia, oddanego autorytarnym rządom Karadziordziewiczów w międzywojennej Jugosławii, której częścią była Chorwacja. Poza pracą naukową Šufflay prowadził też wyraźną działalność na rzecz niepodległości Chorwacji, dlatego okoliczności jego zabójstwa łączone są z reżimem Karadziordziewiczów.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-07-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"69370097","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem artykułu jest prezentacja jednego z wątków stosunków dwustronnych między Federacją Rosyjską a Litwą i Łotwą, wpisującego się w nurt polityki historycznej – powstania i działalności wspólnych komisji historyków. Zarówno w Rosji, jak też w krajach bałtyckich polityka historyczna jest przedmiotem uwagi państwa jako narzędzie budowania tożsamości wokół narodowej symboliki. Wizja przeszłości kreowana na Litwie i Łotwie często kłóci się z pamięcią historyczną Rosji, stąd pomysł powołania dwustronnych komisji historyków, czyli próba stworzenia forum do dyskusji nad spornymi problemami wspólnej historii. Rosyjsko-Litewska Komisja Historyków została utworzona w roku 2006, powstanie jej łotewskiego odpo-wiednika napotkało więcej trudności i doszło do skutku dopiero w roku 2011. Prace obu komisji zawie-szono w 2014 r. w związku z sytuacją na Ukrainie, przerwa trwała do roku 2017. Wymiernym efektem prac Komisji Rosyjsko-Litewskiej była publikacja dwóch tomów archiwaliów (w 2006 i 2013 roku), w przypadku Łotwy pozyskano dokumenty źródłowe z rosyjskich archiwów. Mimo wielu kontrowersji i krytyki z obu stron wydaje się, że nie ma innej drogi – prowadzenie polityki historycznej jest faktem, ale aby nie stała się ona propagandą historyczną musi opierać się na rzetelnych badaniach naukowych.
{"title":"Powstanie i działalność Rosyjsko-Litewskiej i Rosyjsko-Łotewskiej Komisji Historyków (2006-2020) jako forma realizacji polityki historycznej","authors":"Paweł Letko","doi":"10.31648/ep.7948","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7948","url":null,"abstract":"Celem artykułu jest prezentacja jednego z wątków stosunków dwustronnych między Federacją Rosyjską a Litwą i Łotwą, wpisującego się w nurt polityki historycznej – powstania i działalności wspólnych komisji historyków. Zarówno w Rosji, jak też w krajach bałtyckich polityka historyczna jest przedmiotem uwagi państwa jako narzędzie budowania tożsamości wokół narodowej symboliki. Wizja przeszłości kreowana na Litwie i Łotwie często kłóci się z pamięcią historyczną Rosji, stąd pomysł powołania dwustronnych komisji historyków, czyli próba stworzenia forum do dyskusji nad spornymi problemami wspólnej historii. Rosyjsko-Litewska Komisja Historyków została utworzona w roku 2006, powstanie jej łotewskiego odpo-wiednika napotkało więcej trudności i doszło do skutku dopiero w roku 2011. Prace obu komisji zawie-szono w 2014 r. w związku z sytuacją na Ukrainie, przerwa trwała do roku 2017. Wymiernym efektem prac Komisji Rosyjsko-Litewskiej była publikacja dwóch tomów archiwaliów (w 2006 i 2013 roku), w przypadku Łotwy pozyskano dokumenty źródłowe z rosyjskich archiwów. Mimo wielu kontrowersji i krytyki z obu stron wydaje się, że nie ma innej drogi – prowadzenie polityki historycznej jest faktem, ale aby nie stała się ona propagandą historyczną musi opierać się na rzetelnych badaniach naukowych.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-07-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"69370158","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W niniejszym artykule dokonano analizy esejów autobiograficznych Martina Pollacka zebranych w tomie Topografia pamięci. Ich myślą przewodnią są zmagania autora z pamięcią o przodkach – nazistach. Pollack jest synem nazistowskiego zbrodniarza Gerharda Basta. Centralnym punktem dokonanej analizy jest zbadanie perspektywy syn – ojciec oraz sprawdzenie, na ile trauma międzypokoleniowa ma wpływ na narrację prowadzoną przez syna. Pojęcie postpamięci, stanowiące podstawę teoretyczną artykułu, zakłada, że potomkowie zarówno sprawców, jak i ofiar na tyle głęboko włączają się do procesu pamięci poprzedniego pokolenia, iż owa pamięć jest transmitowana na tych, którzy w owych wydarzeniach nie brali udziału. Lektura esejów jest okazją do przeanalizowania wpływu narodowego socjalizmu na życie tych, którzy go osobiście nie doświadczyli. W tym kontekście warto zbadać, jak Pollack pisze o pamięci dotyczącej narodoweg socjalizmu, tym bardziej że w narracji wykracza on poza pamięć o bliskich i pisze o szerzej pojętym ‘rozrachunku z przeszłością’ lub ‘przezwyciężaniu przeszłości’ w Austrii. Rozróżnia przy tym pamięć różnych pokoleń: pisze o generacjach dziadka, ojca, o swojej i wreszcie swojego syna pokazując, w jaki sposób przeszłość wpływa na teraźniejszość powodując międzypokoleniową traumę u poszczególnych ludzi, ale także u całego narodu.
{"title":"Złe dziedzictwo a obowiązek pamiętania w \"Topografii pamięci\" Martina Pollacka","authors":"Joanna Bednarska-Kociołek","doi":"10.31648/ep.7215","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/ep.7215","url":null,"abstract":"W niniejszym artykule dokonano analizy esejów autobiograficznych Martina Pollacka zebranych w tomie Topografia pamięci. Ich myślą przewodnią są zmagania autora z pamięcią o przodkach – nazistach. Pollack jest synem nazistowskiego zbrodniarza Gerharda Basta. Centralnym punktem dokonanej analizy jest zbadanie perspektywy syn – ojciec oraz sprawdzenie, na ile trauma międzypokoleniowa ma wpływ na narrację prowadzoną przez syna. Pojęcie postpamięci, stanowiące podstawę teoretyczną artykułu, zakłada, że potomkowie zarówno sprawców, jak i ofiar na tyle głęboko włączają się do procesu pamięci poprzedniego pokolenia, iż owa pamięć jest transmitowana na tych, którzy w owych wydarzeniach nie brali udziału. Lektura esejów jest okazją do przeanalizowania wpływu narodowego socjalizmu na życie tych, którzy go osobiście nie doświadczyli. W tym kontekście warto zbadać, jak Pollack pisze o pamięci dotyczącej narodoweg socjalizmu, tym bardziej że w narracji wykracza on poza pamięć o bliskich i pisze o szerzej pojętym ‘rozrachunku z przeszłością’ lub ‘przezwyciężaniu przeszłości’ w Austrii. Rozróżnia przy tym pamięć różnych pokoleń: pisze o generacjach dziadka, ojca, o swojej i wreszcie swojego syna pokazując, w jaki sposób przeszłość wpływa na teraźniejszość powodując międzypokoleniową traumę u poszczególnych ludzi, ale także u całego narodu.","PeriodicalId":36993,"journal":{"name":"Echa Przeszlosci","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-11-17","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"69369516","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：