Celem niniejszego artykułu jest przyjęcie stanowiska w przedmiocie charakteru prawnego i kwalifikacji gałęziowej odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Problem ten wynika z istotnego przemieszania się w regulacji prawnej tej postaci odpowiedzialności elementów właściwych prawu administracyjnemu oraz prawu karnemu. Ustalenia autora artykułu prowadzą do wniosku o dominacji aspektów administracyjnoprawnych w ramach tytułowej odpowiedzialności, co przesądza o jej kwalifikacji gałęziowej. Także postacie i intensywność sankcji nie uzasadniają wniosku o karnym (kryminalnym) charakterze omawianej regulacji prawnej. Niemniej jednak odnośnej odpowiedzialności nie można uznać za typowy przykład odpowiedzialności administracyjnoprawnej m.in. ze względu na istotny stopień subiektywizacji jej ponoszenia.
{"title":"Odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych jako szczególna postać odpowiedzialności administracyjnoprawnej","authors":"Krzysztof Horubski","doi":"10.12775/sit.2022.008","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2022.008","url":null,"abstract":"Celem niniejszego artykułu jest przyjęcie stanowiska w przedmiocie charakteru prawnego i kwalifikacji gałęziowej odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Problem ten wynika z istotnego przemieszania się w regulacji prawnej tej postaci odpowiedzialności elementów właściwych prawu administracyjnemu oraz prawu karnemu. Ustalenia autora artykułu prowadzą do wniosku o dominacji aspektów administracyjnoprawnych w ramach tytułowej odpowiedzialności, co przesądza o jej kwalifikacji gałęziowej. Także postacie i intensywność sankcji nie uzasadniają wniosku o karnym (kryminalnym) charakterze omawianej regulacji prawnej. Niemniej jednak odnośnej odpowiedzialności nie można uznać za typowy przykład odpowiedzialności administracyjnoprawnej m.in. ze względu na istotny stopień subiektywizacji jej ponoszenia.","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"9 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-09-16","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"114453549","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W polskim systemie podatkowym instytucja płatnika podatku jest wykorzystywana w stosunkowo szeroki sposób. Co więcej, można dostrzec tendencję polegającą na coraz szerszym jej wykorzystywaniu. Ta tendencja nie budziłaby większego niepokoju, gdyby nie fakt, że nie towarzyszy jej refleksja doktrynalna nad instytucją prawną płatnika podatku. W polskim systemie podatkowym nazwa płatnika jest nadawana bez zróżnicowania dwóm istotnie różniącym się instytucjom prawnym, tj. płatnikom podatków oraz płatnikom zaliczek na podatek. Status prawny tych ostatnich podmiotów znacznie odbiega od statusu prawnego płatników podatku. Stąd też nie da się do nich stosować regulacji prawnych zawartych w Ordynacji podatkowej dotyczących płatników podatku. W artykule poddano analizie istotne różnice między płatnikiem podatku a podmiotem zobowiązanym do poboru zaliczek. Istnienie różnic między tymi dwiema figurami podmiotowymi wymusza na ustawodawcy konieczność odrębnego unormowania obu tych instytucji prawnych, co skłania autorów do sformułowania wniosków de lege ferenda. Konieczne jest w szczególności odrębne unormowanie zasad wygasania zobowiązań samego podatnika. Zgodnie z art. 59 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej pobranie podatku przez płatnika powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Tak może się stać w wypadku, gdy na podatniku ciąży zobowiązanie z tytułu podatku czy też zaliczki na podatek. Jeśli jednak przepisy ustawy podatkowej nie nakładają na ten ostatni podmiot takiego obowiązku, to logicznie rzecz biorąc, pobranie przez płatnika zaliczki na podatek nie może pociągać za sobą wygaśnięcia zobowiązania podatnika, które nie istnieje. Pobranie zaliczki na podatek prowadzi bowiem jedynie do powstania po stronie osoby, od której pobrano tę zaliczkę, uprawnienia do zaliczenia jej kwoty na przyszłe zobowiązanie podatkowe, które w chwili dokonywania poboru jeszcze nie powstało, a które może powstać w przyszłości. W konsekwencji, jeśli pobór zaliczki przez płatnika pociąga za sobą jedynie powstanie prawa podatnika do jej odliczenia od należnej kwoty podatku, to w tej sytuacji nie może znaleźć zastosowania art. 59 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Stąd w artykule sformułowano postulat dokonania zmian w treści tego przepisu, wyraźnie ograniczając jego zakres do tych sytuacji, w których płatnik dokonuje poboru podatku, wyłączając zaś z jego zakresu sytuacje, w których zostaje potrącona zaliczka na podatek, a której obowiązek uiszczenia przez podatnika na rzecz państwa lub innego związku publicznoprawnego nie został ustanowiony w drodze ustawowej. W artykule wskazano także, że do ustanowienia przepisów, które mogłyby być stosowane do płatników zaliczek na podatek, konieczna jest nowelizacja przepisu art. 30 § 1 i 6 Ordynacji podatkowej regulującego odpowiedzialność płatników podatku. Zgodnie z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik ponosi odpowiedzialność za podatek niepobrany lub też niewpłacony na rachunek organu podatkowego. W obecnym stanie prawnym możliwość zastosowa
{"title":"O potrzebie regulacji instytucji płatnika zaliczek na podatek","authors":"M. Kalinowski, E. Prejs","doi":"10.12775/sit.2022.010","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2022.010","url":null,"abstract":"W polskim systemie podatkowym instytucja płatnika podatku jest wykorzystywana w stosunkowo szeroki sposób. Co więcej, można dostrzec tendencję polegającą na coraz szerszym jej wykorzystywaniu. Ta tendencja nie budziłaby większego niepokoju, gdyby nie fakt, że nie towarzyszy jej refleksja doktrynalna nad instytucją prawną płatnika podatku. W polskim systemie podatkowym nazwa płatnika jest nadawana bez zróżnicowania dwóm istotnie różniącym się instytucjom prawnym, tj. płatnikom podatków oraz płatnikom zaliczek na podatek. Status prawny tych ostatnich podmiotów znacznie odbiega od statusu prawnego płatników podatku. Stąd też nie da się do nich stosować regulacji prawnych zawartych w Ordynacji podatkowej dotyczących płatników podatku. W artykule poddano analizie istotne różnice między płatnikiem podatku a podmiotem zobowiązanym do poboru zaliczek. Istnienie różnic między tymi dwiema figurami podmiotowymi wymusza na ustawodawcy konieczność odrębnego unormowania obu tych instytucji prawnych, co skłania autorów do sformułowania wniosków de lege ferenda. Konieczne jest w szczególności odrębne unormowanie zasad wygasania zobowiązań samego podatnika. Zgodnie z art. 59 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej pobranie podatku przez płatnika powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Tak może się stać w wypadku, gdy na podatniku ciąży zobowiązanie z tytułu podatku czy też zaliczki na podatek. Jeśli jednak przepisy ustawy podatkowej nie nakładają na ten ostatni podmiot takiego obowiązku, to logicznie rzecz biorąc, pobranie przez płatnika zaliczki na podatek nie może pociągać za sobą wygaśnięcia zobowiązania podatnika, które nie istnieje. Pobranie zaliczki na podatek prowadzi bowiem jedynie do powstania po stronie osoby, od której pobrano tę zaliczkę, uprawnienia do zaliczenia jej kwoty na przyszłe zobowiązanie podatkowe, które w chwili dokonywania poboru jeszcze nie powstało, a które może powstać w przyszłości. W konsekwencji, jeśli pobór zaliczki przez płatnika pociąga za sobą jedynie powstanie prawa podatnika do jej odliczenia od należnej kwoty podatku, to w tej sytuacji nie może znaleźć zastosowania art. 59 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Stąd w artykule sformułowano postulat dokonania zmian w treści tego przepisu, wyraźnie ograniczając jego zakres do tych sytuacji, w których płatnik dokonuje poboru podatku, wyłączając zaś z jego zakresu sytuacje, w których zostaje potrącona zaliczka na podatek, a której obowiązek uiszczenia przez podatnika na rzecz państwa lub innego związku publicznoprawnego nie został ustanowiony w drodze ustawowej. W artykule wskazano także, że do ustanowienia przepisów, które mogłyby być stosowane do płatników zaliczek na podatek, konieczna jest nowelizacja przepisu art. 30 § 1 i 6 Ordynacji podatkowej regulującego odpowiedzialność płatników podatku. Zgodnie z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik ponosi odpowiedzialność za podatek niepobrany lub też niewpłacony na rachunek organu podatkowego. W obecnym stanie prawnym możliwość zastosowa","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"64 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-09-16","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123439599","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Glosowany wyrok rozstrzyga kwestię skuteczności obniżenia świadczeń emerytalno-rentowych funkcjonariuszom służb specjalnych. Sąd prawomocnie uznał, że takie obniżenie na podstawie przepisów znowelizowanej w 2016 r. ustawy zaopatrzeniowej jest nieskuteczne ze względu na brak dowodu na istnienie indywidualnych czynów podejmowanych z naruszeniem prawa i praw człowieka. W tym względzie sąd odwołał się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2020 r., przywracając emeryturę i rentę w wysokości sprzed 1 października 2017 r. z pominięciem przepisów ustawy zaopatrzeniowej.
{"title":"Glosa do wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 20 października 2020 r., sygn. V U 198/19 (niepublikowany)","authors":"P. Lewandowski","doi":"10.12775/sit.2021.047","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2021.047","url":null,"abstract":"Glosowany wyrok rozstrzyga kwestię skuteczności obniżenia świadczeń emerytalno-rentowych funkcjonariuszom służb specjalnych. Sąd prawomocnie uznał, że takie obniżenie na podstawie przepisów znowelizowanej w 2016 r. ustawy zaopatrzeniowej jest nieskuteczne ze względu na brak dowodu na istnienie indywidualnych czynów podejmowanych z naruszeniem prawa i praw człowieka. W tym względzie sąd odwołał się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2020 r., przywracając emeryturę i rentę w wysokości sprzed 1 października 2017 r. z pominięciem przepisów ustawy zaopatrzeniowej. ","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"70 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-11-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"129669212","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Przejście od energetyki węglowej do niskoemisyjnej to proces stanowiący prawdziwe wyzwanie dla polskiego społeczeństwa. Na poziomie krajowym w sporze tym widoczna jest zasadnicza ambiwalencja polegająca na przywiązaniu do energetyki węglowej i pilnej potrzebie dekarbonizacji energetyki. Te przeciwstawne postawy rodzą konflikt interesów grup społecznych, z których jedne opowiadają się za dalszym wytwarzaniem energii z węgla, a inne popierają rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł energii. Polityka rozwoju sektora energetycznego w Polsce zdaje się uwzględniać to zjawisko, proponując ewolucyjny model dywersyfikacji źródeł energii oraz rozwiązania mające na celu neutralizację napięć społecznych w tym obszarze.
{"title":"Uwarunkowania prawne udziału społeczeństwa w procesie planowania energii odnawialnej w Polsce","authors":"Bartłomiej Chludziński, Karolina Rokicka-Murszewska","doi":"10.12775/sit.2021.020","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2021.020","url":null,"abstract":"Przejście od energetyki węglowej do niskoemisyjnej to proces stanowiący prawdziwe wyzwanie dla polskiego społeczeństwa. Na poziomie krajowym w sporze tym widoczna jest zasadnicza ambiwalencja polegająca na przywiązaniu do energetyki węglowej i pilnej potrzebie dekarbonizacji energetyki. Te przeciwstawne postawy rodzą konflikt interesów grup społecznych, z których jedne opowiadają się za dalszym wytwarzaniem energii z węgla, a inne popierają rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł energii. Polityka rozwoju sektora energetycznego w Polsce zdaje się uwzględniać to zjawisko, proponując ewolucyjny model dywersyfikacji źródeł energii oraz rozwiązania mające na celu neutralizację napięć społecznych w tym obszarze.","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"12 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-11-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"128325373","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem artykułu jest opisanie relacji zachodzących między stanem związania ofertą a ważnością zabezpieczenia wadialnego na gruncie nowego Prawa zamówień publicznych. Szereg problemów badawczych ogniskuje się w pytaniu o ważność wadium zabezpieczającego ofertę wybraną jako najkorzystniejsza. Opierając się na regułach kodeksowych, należy uznać, że stan związania ofertą wybraną ustaje z chwilą dokonania wyboru przez zamawiającego. Oferta traci swój osobny byt prawny, przekształcając się w element stosunku przedkontraktowego. Oznacza to, że ustawowy obowiązek zwrotu wadium zachodzący w przypadku upływu terminu związania ofertą nie dotyczy oferty wybranej. Dochodzi zatem do rozdzielenia współistniejących przed wyborem stanu związania ofertą i ważności wadium. Dzięki temu wadium może wypełniać swoją kluczową funkcję, jaką jest zabezpieczenie roszczenia o zawarcie umowy w sprawie zamówienia publicznego.
{"title":"Upływ terminu związania ofertą a zwrot wadium w świetle Prawa zamówień publicznych","authors":"Maciej Lubiszewski","doi":"10.12775/sit.2021.028","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2021.028","url":null,"abstract":"Celem artykułu jest opisanie relacji zachodzących między stanem związania ofertą a ważnością zabezpieczenia wadialnego na gruncie nowego Prawa zamówień publicznych. Szereg problemów badawczych ogniskuje się w pytaniu o ważność wadium zabezpieczającego ofertę wybraną jako najkorzystniejsza. Opierając się na regułach kodeksowych, należy uznać, że stan związania ofertą wybraną ustaje z chwilą dokonania wyboru przez zamawiającego. Oferta traci swój osobny byt prawny, przekształcając się w element stosunku przedkontraktowego. Oznacza to, że ustawowy obowiązek zwrotu wadium zachodzący w przypadku upływu terminu związania ofertą nie dotyczy oferty wybranej. Dochodzi zatem do rozdzielenia współistniejących przed wyborem stanu związania ofertą i ważności wadium. Dzięki temu wadium może wypełniać swoją kluczową funkcję, jaką jest zabezpieczenie roszczenia o zawarcie umowy w sprawie zamówienia publicznego.","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"2 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-11-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"132562387","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Zgodnie z art. 258 § 1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy, który wydał decyzję, stwierdza jej wygaśnięcie, m.in. jeżeli stała się bezprzedmiotowa. Artykuł poświęcony jest analizie pojęcia bezprzedmiotowości decyzji podatkowej zwłaszcza w kontekście przedawnienia zobowiązania podatkowego. Autorka referuje poglądy orzecznictwa, które nie uznaje przedawnienia zobowiązania podatkowego za przyczynę bezprzedmiotowości decyzji określającej jego wysokość. Zwraca uwagę na pewną niekonsekwencję wyrażającą się w tym, że wygaśnięcie zobowiązania podatkowego jest uznawane za przesłankę bezprzedmiotowości decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej za takie zobowiązanie, co skutkuje koniecznością stwierdzenia jej wygaśnięcia.
{"title":"Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji podatkowej, która stała się bezprzedmiotowa","authors":"Agnieszka Olesińska","doi":"10.12775/sit.2021.032","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2021.032","url":null,"abstract":"Zgodnie z art. 258 § 1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy, który wydał decyzję, stwierdza jej wygaśnięcie, m.in. jeżeli stała się bezprzedmiotowa. Artykuł poświęcony jest analizie pojęcia bezprzedmiotowości decyzji podatkowej zwłaszcza w kontekście przedawnienia zobowiązania podatkowego. Autorka referuje poglądy orzecznictwa, które nie uznaje przedawnienia zobowiązania podatkowego za przyczynę bezprzedmiotowości decyzji określającej jego wysokość. Zwraca uwagę na pewną niekonsekwencję wyrażającą się w tym, że wygaśnięcie zobowiązania podatkowego jest uznawane za przesłankę bezprzedmiotowości decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej za takie zobowiązanie, co skutkuje koniecznością stwierdzenia jej wygaśnięcia.","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"36 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-11-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"130775256","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W glosie do orzeczenia, formalnie pozostającego w zgodzie z obecnym stanem prawnym, w części oddalającej roszczenie autor sygnalizuje zasadniczy mankament w postaci sprzeczności z ogólną zasadą sprawiedliwości społecznej, która legła wszakże u podstaw uchwalenia tzw. ustawy lutowej, a następnie m.in. wprowadzenia do jej treści przepisu art. 8b. W sposób krytyczny odnosi się również do aktualnej treści art. 8b ustawy lutowej, która doprowadziła sąd do tego rodzaju rozstrzygnięcia, i postuluje pilną reakcję ustawodawcy
{"title":"Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 września 2019 r., sygn. II AKa 292/19","authors":"Igor Zgoliński","doi":"10.12775/sit.2021.048","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2021.048","url":null,"abstract":"W glosie do orzeczenia, formalnie pozostającego w zgodzie z obecnym stanem prawnym, w części oddalającej roszczenie autor sygnalizuje zasadniczy mankament w postaci sprzeczności z ogólną zasadą sprawiedliwości społecznej, która legła wszakże u podstaw uchwalenia tzw. ustawy lutowej, a następnie m.in. wprowadzenia do jej treści przepisu art. 8b. W sposób krytyczny odnosi się również do aktualnej treści art. 8b ustawy lutowej, która doprowadziła sąd do tego rodzaju rozstrzygnięcia, i postuluje pilną reakcję ustawodawcy","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"43 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-11-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"128161674","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Analizując zmiany polskiego prawa, poświęconego ochronie dziedzictwa kultury, można odnieść wrażenie, że ustawodawca konsekwentnie dąży do zapewnienia wzmożonej i efektywnej ochrony zabytków poprzez stopniowe poszerzanie katalogu form ich ochrony. Możliwe prawne formy ochrony są uregulowane w Ustawie z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, a stosunkowo nowym rozwiązaniem jest wpis na Listę Skarbów Dziedzictwa, wprowadzony nowelizacją z 2016 r. Lista jednak od samego początku budzi wiele kontrowersji, a jej geneza ma dwojakie korzenie. Z jednej strony jest odpowiedzią na jeden z podstawowych problemów systemu ochrony zabytków w Polsce, czyli sui generis dyskryminację zabytków ruchomych, a z drugiej - powołanie do życia Listy Skarbów Dziedzictwa było efektem sporów, które przez wiele lat toczyły się między muzealnikami, konserwatorami i historykami sztuki a Fundacją Czartoryskich z powodu wypożyczania obrazu Leonarda da Vinci Dama z łasiczką na wystawy za granicą. Snując rozważania dotyczące Listy Skarbów Dziedzictwa, należy się zastanowić, jak kształtuje się funkcjonowanie Listy w praktyce oraz czy na pewno jest to forma potrzebna w naszym systemie prawnej ochrony zabytków.
{"title":"Lista Skarbów Dziedzictwa – niepotrzebna forma ochrony zabytków?","authors":"Aleksandra Guss","doi":"10.12775/sit.2021.022","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2021.022","url":null,"abstract":"Analizując zmiany polskiego prawa, poświęconego ochronie dziedzictwa kultury, można odnieść wrażenie, że ustawodawca konsekwentnie dąży do zapewnienia wzmożonej i efektywnej ochrony zabytków poprzez stopniowe poszerzanie katalogu form ich ochrony. Możliwe prawne formy ochrony są uregulowane w Ustawie z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, a stosunkowo nowym rozwiązaniem jest wpis na Listę Skarbów Dziedzictwa, wprowadzony nowelizacją z 2016 r. Lista jednak od samego początku budzi wiele kontrowersji, a jej geneza ma dwojakie korzenie. Z jednej strony jest odpowiedzią na jeden z podstawowych problemów systemu ochrony zabytków w Polsce, czyli sui generis dyskryminację zabytków ruchomych, a z drugiej - powołanie do życia Listy Skarbów Dziedzictwa było efektem sporów, które przez wiele lat toczyły się między muzealnikami, konserwatorami i historykami sztuki a Fundacją Czartoryskich z powodu wypożyczania obrazu Leonarda da Vinci Dama z łasiczką na wystawy za granicą. Snując rozważania dotyczące Listy Skarbów Dziedzictwa, należy się zastanowić, jak kształtuje się funkcjonowanie Listy w praktyce oraz czy na pewno jest to forma potrzebna w naszym systemie prawnej ochrony zabytków.","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"99 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-11-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"122688919","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The subject of the analysis in the article is the issue of hydropower development in Poland. The considerations concern legal regulations enabling the construction of hydropower plants. The article postulates the introduction of procedural facilitations in the development of small water and micro-installations (MEW).
{"title":"Hydropower in Poland","authors":"Dorota Sylwestrzak","doi":"10.12775/sit.2021.038","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2021.038","url":null,"abstract":"\u0000 \u0000 \u0000The subject of the analysis in the article is the issue of hydropower development in Poland. The considerations concern legal regulations enabling the construction of hydropower plants. The article postulates the introduction of procedural facilitations in the development of small water and micro-installations (MEW). \u0000 \u0000 \u0000","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"91 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-11-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"132621222","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako osoba prawna kontynuuje swój byt prawny niezależnie od losów jej wspólników. W szczególności zatem śmierć wspólnika nie stanowi – co do zasady – przyczyny jej rozwiązania i w konsekwencji zakończenia działalności. Wspólnik może także określić krąg osób, które wstąpią w jego prawa i obowiązki spółkowe na wypadek jego śmierci. Instrumenty umożliwiające takie wskazanie znajdują się zarówno w przepisach k.c., jak i k.s.h. Obok określenia porządku dziedziczenia w drodze sporządzenia testamentu wspólnicy mogą również zawrzeć w umowie spółki klauzulę wyłączającą lub ograniczającą wstąpienie ich spadkobierców do spółki. Ciężar uregulowania instytucji wyłączenia lub ograniczenia wstąpienia spadkobierców do spółki spoczywa na wspólnikach. Klauzula umowna dotycząca tego zagadnienia powinna precyzyjnie i szczegółowo określać zasady postępowania z udziałami wyłączonymi od dziedziczenia. Niespełnienie tego postulatu rodzi istotne trudności interpretacyjne wywołujące wątpliwości co do skutku wywieranego przez taką klauzulę. Skutek ten uzależniony jest w szczególności od rodzaju ograniczenia wstąpienia spadkobiercy do spółki. Należy postulować rozważenie ingerencji ustawodawczej w treść przepisu art. 183 k.s.h. poprzez rozbudowanie wymogów dotyczących treści klauzuli wyłączającej lub ograniczającej wstąpienie spadkobierców do spółki w kierunku uszcze-gółowienia sposobu postępowania przy przejmowaniu udziałów w spółce, w stosunku do których umowa spółki wyłączyła dziedziczenie.
{"title":"Wyłączenie lub ograniczenie wstąpienia spadkobiercy wspólnika do spółki z o.o. – zagadnienia wybrane","authors":"Grzegorz Suliński","doi":"10.12775/sit.2021.037","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/sit.2021.037","url":null,"abstract":"\u0000 \u0000 \u0000Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako osoba prawna kontynuuje swój byt prawny niezależnie od losów jej wspólników. W szczególności zatem śmierć wspólnika nie stanowi – co do zasady – przyczyny jej rozwiązania i w konsekwencji zakończenia działalności. Wspólnik może także określić krąg osób, które wstąpią w jego prawa i obowiązki spółkowe na wypadek jego śmierci. Instrumenty umożliwiające takie wskazanie znajdują się zarówno w przepisach k.c., jak i k.s.h. Obok określenia porządku dziedziczenia w drodze sporządzenia testamentu wspólnicy mogą również zawrzeć w umowie spółki klauzulę wyłączającą lub ograniczającą wstąpienie ich spadkobierców do spółki. Ciężar uregulowania instytucji wyłączenia lub ograniczenia wstąpienia spadkobierców do spółki spoczywa na wspólnikach. Klauzula umowna dotycząca tego zagadnienia powinna precyzyjnie i szczegółowo określać zasady postępowania z udziałami wyłączonymi od dziedziczenia. Niespełnienie tego postulatu rodzi istotne trudności interpretacyjne wywołujące wątpliwości co do skutku wywieranego przez taką klauzulę. Skutek ten uzależniony jest w szczególności od rodzaju ograniczenia wstąpienia spadkobiercy do spółki. Należy postulować rozważenie ingerencji ustawodawczej w treść przepisu art. 183 k.s.h. poprzez rozbudowanie wymogów dotyczących treści klauzuli wyłączającej lub ograniczającej wstąpienie spadkobierców do spółki w kierunku uszcze-gółowienia sposobu postępowania przy przejmowaniu udziałów w spółce, w stosunku do których umowa spółki wyłączyła dziedziczenie. \u0000 \u0000 \u0000","PeriodicalId":445759,"journal":{"name":"Studia Iuridica Toruniensia","volume":"788 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-11-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"116415727","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：