Pub Date : 2023-12-08DOI: 10.5798/dicletip.1411504
Mehmet Ozel, S. Araç, Hasan Akkoç, Eşref Araç
Objective: Early identification of Coronavirus disease 2019 (COVID-19) patients at high mortality risk can improve patient care and prevent deaths. To identify prognostic predictors that increase COVID-19 patient mortality risk in the Intensive Care Unit (ICU). Methods: Retrospective analysis of clinical characteristics and serological biomarkers of ICU-COVID-19 patients was performed in a tertiary hospital from 24 March 2020 to 20 December 2020. Analysis was conducted on two groups of study participants: survivors and deceased. Multivariate logistic regression was used to determine mortality risk. In order to determine prognostic predictors, the ANOVA test was used to compare the data of serological biomarkers on the day of patients' admission to the ICU and on the 5th day of follow-up. Results: A total of 335 patients (54.65%) were in the deceased group, and 278 (45.35%) were in the survivors group. A statistically significant difference was found between the deceased and survivor groups regarding mean age (p
{"title":"Independent Predictors of Mortality in ICU Patients with COVID-19","authors":"Mehmet Ozel, S. Araç, Hasan Akkoç, Eşref Araç","doi":"10.5798/dicletip.1411504","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.1411504","url":null,"abstract":"Objective: Early identification of Coronavirus disease 2019 (COVID-19) patients at high mortality risk can improve patient care and prevent deaths. To identify prognostic predictors that increase COVID-19 patient mortality risk in the Intensive Care Unit (ICU). Methods: Retrospective analysis of clinical characteristics and serological biomarkers of ICU-COVID-19 patients was performed in a tertiary hospital from 24 March 2020 to 20 December 2020. Analysis was conducted on two groups of study participants: survivors and deceased. Multivariate logistic regression was used to determine mortality risk. In order to determine prognostic predictors, the ANOVA test was used to compare the data of serological biomarkers on the day of patients' admission to the ICU and on the 5th day of follow-up. Results: A total of 335 patients (54.65%) were in the deceased group, and 278 (45.35%) were in the survivors group. A statistically significant difference was found between the deceased and survivor groups regarding mean age (p","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":"45 4","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185427","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-11-16DOI: 10.5798/dicletip.1412120
Hüseyin Çeti̇k, Zülfü Savaş, Z. Baysal, Ayhan Kaydu
Escobar sendromu, çeşitli solunumsal ve ortopedik problemlere neden olan nadir görülen otozomal resesif geçişli bir hastalıktır. Bu sendromda anestezistler, servikal füzyon, boyun fleksiyon kontraktürüne bağlı hareket kısıtlılığı, yarık damak, mikrognati, ankiloglossi, kısıtlı ağız açıklığı gibi anomalilere bağlı olarak hava yolu yönetiminde önemli zorluklarla karşılaşabilmektedir. Anestezistler zor hava yoluna ek olarak, operasyon sırasında anestezinin korkulan komplikasyonu olan malign hipertermi riski gibi bir sorunla karşılaşabilmektedir. Bu vakada femur şaft fraktürü nedeniyle operasyon odasına alınan bir pediatrik hastanın anestezi yönetimini sunduk. Hastamızda zor entübasyona yol açabilecek bulguların olması sebebiyle ilk denememizi video laringoskop (VL) ile yaptık ve başarılı olduk. Perioperatif herhangi bir problemle karşılaşmadık.
{"title":"Escobar Sendrom Tanısı Almış Çocuk Hastada Aneztezi Yönetimi","authors":"Hüseyin Çeti̇k, Zülfü Savaş, Z. Baysal, Ayhan Kaydu","doi":"10.5798/dicletip.1412120","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.1412120","url":null,"abstract":"Escobar sendromu, çeşitli solunumsal ve ortopedik problemlere neden olan nadir görülen otozomal resesif geçişli bir hastalıktır. Bu sendromda anestezistler, servikal füzyon, boyun fleksiyon kontraktürüne bağlı hareket kısıtlılığı, yarık damak, mikrognati, ankiloglossi, kısıtlı ağız açıklığı gibi anomalilere bağlı olarak hava yolu yönetiminde önemli zorluklarla karşılaşabilmektedir. Anestezistler zor hava yoluna ek olarak, operasyon sırasında anestezinin korkulan komplikasyonu olan malign hipertermi riski gibi bir sorunla karşılaşabilmektedir. Bu vakada femur şaft fraktürü nedeniyle operasyon odasına alınan bir pediatrik hastanın anestezi yönetimini sunduk. Hastamızda zor entübasyona yol açabilecek bulguların olması sebebiyle ilk denememizi video laringoskop (VL) ile yaptık ve başarılı olduk. Perioperatif herhangi bir problemle karşılaşmadık.","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":"22 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-16","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139269764","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-11-16DOI: 10.5798/dicletip.1411493
G. Akdeniz
Objective: The human body exhibits both structural and functional asymmetry. One measure of this asymmetry is the ratio of 2D:4D, which is the proportion of measurements of the 2nd (2D) and 4th finger (4D). In this research, our objective is to investigate the potential association between the ratio of 2D:4D and handedness with voluntary individuals. Methods: A total of 312 individuals volunteered to take part in the research, where their left and right hand's 4th and 2nd finger lengths were measured using a precise digital caliper. The "Edinburgh Handedness Inventory" was used to determine hand lateralization. To determine the significance between the two independent groups, the Mann Whitney U Test was used. On the other hand, to determine the significance between the two dependent groups, the Wilcoxon Signed Rank Test was utilized. Results: Of the participants, 154 were male and 158 were female (age range 18-55, mean age=28.34). According to the Edinburgh Handedness Inventory, 275 individuals were right handed, 18 were left handed, and 19 were bimanual. The Mann Whitney U Test showed a significant result in the ratio of right hand 2D:4D between male and female participants who were right handed (z =-1.979, p = 0.048). Additionally, the Wilcoxon Signed Ranks Test demonstrated a difference between the right and the left hand ratio of 2D:4D for all participants which was significant (z = -2.822, p = 0.005), as well as for participants who were right handed (z = -2.850, p = 0.004). Conclusion: The ratio of 2D:4D finger lengths could be a significant indicator of hand preference in both male and female healthy individuals. The ratio of 2D:4D holds potential as an indicator and research tool in understanding human emotions, thoughts, and behaviors.
{"title":"The ratio of second and fourth finger lengths (2D:4D) can determine handedness","authors":"G. Akdeniz","doi":"10.5798/dicletip.1411493","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.1411493","url":null,"abstract":"Objective: The human body exhibits both structural and functional asymmetry. One measure of this asymmetry is the ratio of 2D:4D, which is the proportion of measurements of the 2nd (2D) and 4th finger (4D). In this research, our objective is to investigate the potential association between the ratio of 2D:4D and handedness with voluntary individuals. Methods: A total of 312 individuals volunteered to take part in the research, where their left and right hand's 4th and 2nd finger lengths were measured using a precise digital caliper. The \"Edinburgh Handedness Inventory\" was used to determine hand lateralization. To determine the significance between the two independent groups, the Mann Whitney U Test was used. On the other hand, to determine the significance between the two dependent groups, the Wilcoxon Signed Rank Test was utilized. Results: Of the participants, 154 were male and 158 were female (age range 18-55, mean age=28.34). According to the Edinburgh Handedness Inventory, 275 individuals were right handed, 18 were left handed, and 19 were bimanual. The Mann Whitney U Test showed a significant result in the ratio of right hand 2D:4D between male and female participants who were right handed (z =-1.979, p = 0.048). Additionally, the Wilcoxon Signed Ranks Test demonstrated a difference between the right and the left hand ratio of 2D:4D for all participants which was significant (z = -2.822, p = 0.005), as well as for participants who were right handed (z = -2.850, p = 0.004). Conclusion: The ratio of 2D:4D finger lengths could be a significant indicator of hand preference in both male and female healthy individuals. The ratio of 2D:4D holds potential as an indicator and research tool in understanding human emotions, thoughts, and behaviors.","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":"16 3-4","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-16","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139267184","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-11-13DOI: 10.5798/dicletip.1411481
Akan Yaman, Ibrahim Kandemir, Zeynep Alp Ünkar, Sinem Gülcan Kersin, M. Köle, H. Bilgen, E. Özek
Introduction: Metabolic, congenital disorders, and complications seen in infants of diabetic mothers (IDM) are well defined in the literature. We aimed to compare perinatal problems in macrosomic IDM and infants of mothers without diabetes. Methods: We included all macrosomic infants admitted to neonatal intensive care unit (NICU) at two centers between 2017-2020. Birth history, anthropometric measurements, gestational age, metabolic and cardiac problems were compared between macrosomic IDMs and infants of non-DMs. The p-value less than 0.05 was considered statistically significant. Results: 156 (37 IDM, and 119 non-IDM) macrosomic newborns were included in the study. While the incidence of hypoglycemia, need for mechanical ventilation, respiratory distress syndrome, ventricular septal defect (VSD) and persistent pulmonary hypertension (PPH) were statistically similar, the incidence of cesarean section (p=0.002), myocardial hypertrophy (p=0.001), and polycythemia (p=0.019) was higher in the IDM group. While the incidence of respiratory problems and VSD was similar in both groups, myocardial hypertrophy was found in approximately in one fourth (22.2%) of the non-diabetic group. Conclusion: Macrosomic non-IDMs have a similar risk for perinatal-postnatal complications as macrosomic IDMs and should be evaluated accordingly.
{"title":"Comparison of Perinatal Complications in Macrosomic İnfants of Diabetic and Nondiabetic Mothers","authors":"Akan Yaman, Ibrahim Kandemir, Zeynep Alp Ünkar, Sinem Gülcan Kersin, M. Köle, H. Bilgen, E. Özek","doi":"10.5798/dicletip.1411481","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.1411481","url":null,"abstract":"Introduction: Metabolic, congenital disorders, and complications seen in infants of diabetic mothers (IDM) are well defined in the literature. We aimed to compare perinatal problems in macrosomic IDM and infants of mothers without diabetes. Methods: We included all macrosomic infants admitted to neonatal intensive care unit (NICU) at two centers between 2017-2020. Birth history, anthropometric measurements, gestational age, metabolic and cardiac problems were compared between macrosomic IDMs and infants of non-DMs. The p-value less than 0.05 was considered statistically significant. Results: 156 (37 IDM, and 119 non-IDM) macrosomic newborns were included in the study. While the incidence of hypoglycemia, need for mechanical ventilation, respiratory distress syndrome, ventricular septal defect (VSD) and persistent pulmonary hypertension (PPH) were statistically similar, the incidence of cesarean section (p=0.002), myocardial hypertrophy (p=0.001), and polycythemia (p=0.019) was higher in the IDM group. While the incidence of respiratory problems and VSD was similar in both groups, myocardial hypertrophy was found in approximately in one fourth (22.2%) of the non-diabetic group. Conclusion: Macrosomic non-IDMs have a similar risk for perinatal-postnatal complications as macrosomic IDMs and should be evaluated accordingly.","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":"24 3","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139278524","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Amaç: Taradığımız tüm ingilizce literatürde Subaraknoid Kanama (SAK) tedavisinde sıklıkla kullanılan %20 mannitolün serebral vazospazm üzerine etkilerinin incelenmediğini gördük. Bu nedenle bu çalışmada tavşanlarda deneysel SAK modelinde bir osmotik diüretik ajan olan ve kafa içi basınç artışı sendromu (KIBAS) durumunda sıklıkla kullanılan intravenöz %20 mannitol uygulamasının serebral vazospazm üzerine etkilerini incelemeyi amaçladık. Yöntemler: Çalışmamızda 28 adet Yeni Zelanda beyaz tavşanı kullanıldı. Tavşanlar Grup 1 (kontrol, n=7),Grup 2 (SAK (+), n=7),Grup 3 (SAK(-)%20 Mannitol (+), n=7), Grup 4 (SAK(+), %20 Mannitol(+), n=7) olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Deneysel SAK modeli Grup 2 ve 4’teki tavşanların sisterna magnalarına otolog arteryel kan verilerek SAK oluşturuldu. Grup 3 ve 4’teki tavşanlara 1gr/kg/gün % 20 mannitol 4 eşit doza bölünerek 3 gün süre ile intravenöz olarak verildi. Tüm tavşanlar SAK oluşumunu takip eden 72.saatte sakrifiye edilerek beyin beyin sapı global olarak çıkarılıp fiske edildi. Deneklerin baziller arterlerinden elde edilen kesitler Hematoksilen ve Eosin ile boyanarak mikroskop altında incelendi. Bulgular: Elde edilen baziller arter kesitlerinde damar kalınlığı, damar çapı, lümen çapı, lümen kesit alanı ve damar toplam alanları ölçüldü. Grup 1,3,4 arasında damar duvar kalınlığı yönünden anlamlı fark saptanmadı(p=0,01). Tüm gruplar arasında en fazla damar duvar kalınlığı grup 2’de ölçüldü. Grup 1 ve 3 karşılaştırıldığında baziller arter lümen çapları arasında anlamlı fark saptanmadı (p=0,46). Grup 1,2,4 lümen çapları arasında fark saptanmadı. Baziller arter lümen kesit alanları arasında da anlamlı fark saptanmadı (p=0,08). Sonuç: %20 Mannitol tedavisinin Subaraknoid kanama deneysel modeli sonrası gelişen serebral vazospazm üzerine olumlu veya olumsuz herhangi bir etkisinin olmadığı saptandı.
{"title":"Tavşanlarda Deneysel Subaraknoı̇d Kanama Modelı̇nde IV %20 Mannı̇tolün Serebral Vazospazm Üzerı̇ne Etkı̇lerı̇","authors":"Ömer Sanrı, Adile Yilmaz, Abdurrahman Arpa, Pınar AYDIN OZTURK, Yahya Turan","doi":"10.5798/dicletip.1412088","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.1412088","url":null,"abstract":"Amaç: Taradığımız tüm ingilizce literatürde Subaraknoid Kanama (SAK) tedavisinde sıklıkla kullanılan %20 mannitolün serebral vazospazm üzerine etkilerinin incelenmediğini gördük. Bu nedenle bu çalışmada tavşanlarda deneysel SAK modelinde bir osmotik diüretik ajan olan ve kafa içi basınç artışı sendromu (KIBAS) durumunda sıklıkla kullanılan intravenöz %20 mannitol uygulamasının serebral vazospazm üzerine etkilerini incelemeyi amaçladık. Yöntemler: Çalışmamızda 28 adet Yeni Zelanda beyaz tavşanı kullanıldı. Tavşanlar Grup 1 (kontrol, n=7),Grup 2 (SAK (+), n=7),Grup 3 (SAK(-)%20 Mannitol (+), n=7), Grup 4 (SAK(+), %20 Mannitol(+), n=7) olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Deneysel SAK modeli Grup 2 ve 4’teki tavşanların sisterna magnalarına otolog arteryel kan verilerek SAK oluşturuldu. Grup 3 ve 4’teki tavşanlara 1gr/kg/gün % 20 mannitol 4 eşit doza bölünerek 3 gün süre ile intravenöz olarak verildi. Tüm tavşanlar SAK oluşumunu takip eden 72.saatte sakrifiye edilerek beyin beyin sapı global olarak çıkarılıp fiske edildi. Deneklerin baziller arterlerinden elde edilen kesitler Hematoksilen ve Eosin ile boyanarak mikroskop altında incelendi. Bulgular: Elde edilen baziller arter kesitlerinde damar kalınlığı, damar çapı, lümen çapı, lümen kesit alanı ve damar toplam alanları ölçüldü. Grup 1,3,4 arasında damar duvar kalınlığı yönünden anlamlı fark saptanmadı(p=0,01). Tüm gruplar arasında en fazla damar duvar kalınlığı grup 2’de ölçüldü. Grup 1 ve 3 karşılaştırıldığında baziller arter lümen çapları arasında anlamlı fark saptanmadı (p=0,46). Grup 1,2,4 lümen çapları arasında fark saptanmadı. Baziller arter lümen kesit alanları arasında da anlamlı fark saptanmadı (p=0,08). Sonuç: %20 Mannitol tedavisinin Subaraknoid kanama deneysel modeli sonrası gelişen serebral vazospazm üzerine olumlu veya olumsuz herhangi bir etkisinin olmadığı saptandı.","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":"2 2-3","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139279152","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-11-13DOI: 10.5798/dicletip.1412077
Savaş Barış, Cüneyd Yavaş, Çigdem ATAN UZUN, R. Eröz, Ummusen KAYA AKCA, M. Doğan
Amaç: Ailevi Akdeniz Ateşi (AAA) tekrarlayan ateş, peritonit, plörit, artrit veya erizipel benzeri cilt semptomları ile karakterize otozomal resesif olarak kalıtılan otoinflamatuar bir hastalıktır. Kliniğimize yukarıda bahsedilen bulgular ile başvuran 1138 hastanın 458’inde mutasyon saptanmıştır. Saptanan mutasyonların 349 tanesi heterozigot, 72 tanesi birleşik heterozigot ve 37 tanesi homozigot idi. Çalışmamızda en sık görülen mutant aleller E148Q 132 (%27,05) ve M694V 129 (%26,43) alel olarak tespit edilmiştir. Hastalardan 15 tanesinde M694V, 10 tanesinde V726A, 6’sında E148Q ve 6’sında M680I (G/A-C), olmak üzere toplam 37 hastada homozigot mutasyon saptanırken, 72 hastada bileşik heterozigosite tespit edildi. Bu bölgede yapılan çalışmada E148Q mutasyonu yüksek görülmüş olsada yapılan diğer çalışmalarda olduğu gibi Türk toplumunda en sık görülen iki mutasyon tipi olan M694V ve E148Q bizim çalışmamızda da yüksek oranda görülen iki mutasyon tipi olmuştur. Klinik semptomların ortaya çıktığı yaş ve hastalığın şiddeti mutasyon türüne bağlı olarak farklılık gösterebilir. Bu çalışmada son yıllardaki mutasyon dağılımını hesaplayarak bölgemizdeki mutasyon dağılımını tahmin ettik. Yöntemler: Araştırmaya AAA tanısı konmuş 1138 katılımcı dâhil edildi. Hastaların cinsiyet oranları, 510'u (%44,81) erkek, 628'i (%55,187) kadın olarak tespit edildi. İlk atak ve tanı yaşları, hastalardan klinik hikâyeleri alınarak kaydedildi. Atak sırasında elde edilen bulgular sorgulandı. Periferik kandan elde edilen DNA'nın kalitesi test edildi. Mutasyon analizi için Texas, FAM, JOE/HEX, RED işaretli problar kullanıldı. Islak laboratuvar testleri iş protokollerine uygun olarak gerçekleştirildi. Örnekleri incelemek ve değerlendirmek için Bio-Rad CFX96 cihazı kullanıldı. Klinik şikâyetler, mutasyon grupları ve mutasyon tipi (homozigot/heterozigot/bileşik heterozigot) arasındaki ilişki araştırıldı. Bulgular: Çalışılan 1138 bireyin 458'inde (%40,24) mutasyon bulundu. Heterozigot mutasyon sayısı 349 tane, bileşik heterozigot mutasyon sayısı 72 tane ve homozigot mutasyon sayısı 37 tanedir. Homozigot mutasyonlardan 15 tanesi M694V, 10 tanesi V726A, 6 tanesi E148Q ve 6 tanesi M680I(G/A-C) olarak hastalarda bulunurken, 72 birey bileşik heterozigotluk göstermiştir. Bileşik heterozigozitede en yaygın mutasyon tipleri M694V, V726A ve E148Q mutasyonları olduğu ortaya kondu. M694V, analiz edilen 18 mutasyon arasında en yüksek alel frekansına (%30,2) sahipti. Semptomların başlangıcı 4.8±2.3 yaşında ve tanı yaşı 5.2±61.8 olarak saptandı. Sonuç: Mutasyon saptanan bireylerde, artrit, büyüme geriliği ve AAA atağı sırasında göğüs rahatsızlığı görüldüğünden bu gendeki patojenik varyasyonun klinik ile ilişkili olduğu düşünüldü. Yapılan analiz sonucunda fenotip-genotip korelasyonuna göre başlangıç yaşı mutasyon tipiyle ilişkilendirilemedi. Bu amaca ulaşmak için daha büyük klinik çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünüyoruz.
{"title":"Ailesel Akdeniz Ateşi Hastalarının MEFV Gen Mutasyon Tiplerinin Sıklığı ve Hastalarda Gen Mutasyonu ile Klinik Bulgular Arasındaki ilişkilerin Değerlendirilmesi","authors":"Savaş Barış, Cüneyd Yavaş, Çigdem ATAN UZUN, R. Eröz, Ummusen KAYA AKCA, M. Doğan","doi":"10.5798/dicletip.1412077","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.1412077","url":null,"abstract":"Amaç: Ailevi Akdeniz Ateşi (AAA) tekrarlayan ateş, peritonit, plörit, artrit veya erizipel benzeri cilt semptomları ile karakterize otozomal resesif olarak kalıtılan otoinflamatuar bir hastalıktır. Kliniğimize yukarıda bahsedilen bulgular ile başvuran 1138 hastanın 458’inde mutasyon saptanmıştır. Saptanan mutasyonların 349 tanesi heterozigot, 72 tanesi birleşik heterozigot ve 37 tanesi homozigot idi. Çalışmamızda en sık görülen mutant aleller E148Q 132 (%27,05) ve M694V 129 (%26,43) alel olarak tespit edilmiştir. Hastalardan 15 tanesinde M694V, 10 tanesinde V726A, 6’sında E148Q ve 6’sında M680I (G/A-C), olmak üzere toplam 37 hastada homozigot mutasyon saptanırken, 72 hastada bileşik heterozigosite tespit edildi. Bu bölgede yapılan çalışmada E148Q mutasyonu yüksek görülmüş olsada yapılan diğer çalışmalarda olduğu gibi Türk toplumunda en sık görülen iki mutasyon tipi olan M694V ve E148Q bizim çalışmamızda da yüksek oranda görülen iki mutasyon tipi olmuştur. Klinik semptomların ortaya çıktığı yaş ve hastalığın şiddeti mutasyon türüne bağlı olarak farklılık gösterebilir. Bu çalışmada son yıllardaki mutasyon dağılımını hesaplayarak bölgemizdeki mutasyon dağılımını tahmin ettik. Yöntemler: Araştırmaya AAA tanısı konmuş 1138 katılımcı dâhil edildi. Hastaların cinsiyet oranları, 510'u (%44,81) erkek, 628'i (%55,187) kadın olarak tespit edildi. İlk atak ve tanı yaşları, hastalardan klinik hikâyeleri alınarak kaydedildi. Atak sırasında elde edilen bulgular sorgulandı. Periferik kandan elde edilen DNA'nın kalitesi test edildi. Mutasyon analizi için Texas, FAM, JOE/HEX, RED işaretli problar kullanıldı. Islak laboratuvar testleri iş protokollerine uygun olarak gerçekleştirildi. Örnekleri incelemek ve değerlendirmek için Bio-Rad CFX96 cihazı kullanıldı. Klinik şikâyetler, mutasyon grupları ve mutasyon tipi (homozigot/heterozigot/bileşik heterozigot) arasındaki ilişki araştırıldı. Bulgular: Çalışılan 1138 bireyin 458'inde (%40,24) mutasyon bulundu. Heterozigot mutasyon sayısı 349 tane, bileşik heterozigot mutasyon sayısı 72 tane ve homozigot mutasyon sayısı 37 tanedir. Homozigot mutasyonlardan 15 tanesi M694V, 10 tanesi V726A, 6 tanesi E148Q ve 6 tanesi M680I(G/A-C) olarak hastalarda bulunurken, 72 birey bileşik heterozigotluk göstermiştir. Bileşik heterozigozitede en yaygın mutasyon tipleri M694V, V726A ve E148Q mutasyonları olduğu ortaya kondu. M694V, analiz edilen 18 mutasyon arasında en yüksek alel frekansına (%30,2) sahipti. Semptomların başlangıcı 4.8±2.3 yaşında ve tanı yaşı 5.2±61.8 olarak saptandı. Sonuç: Mutasyon saptanan bireylerde, artrit, büyüme geriliği ve AAA atağı sırasında göğüs rahatsızlığı görüldüğünden bu gendeki patojenik varyasyonun klinik ile ilişkili olduğu düşünüldü. Yapılan analiz sonucunda fenotip-genotip korelasyonuna göre başlangıç yaşı mutasyon tipiyle ilişkilendirilemedi. Bu amaca ulaşmak için daha büyük klinik çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünüyoruz.","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":"47 1-2","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139278826","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-11-03DOI: 10.5798/dicletip.1411517
M. Oruç, S. Onat, A. Sahin, İsmail Yıldız
Objective: We aimed to evaluate minimally invasive methods in the diagnosis and treatment of stabbing diaphragmatic injuries. Methods: Between January 2013 and January 2023, 66 patients with suspected diaphragmatic injury (DI) due to stab wounds, were diagnosed and treated with video assisted thoracoscopic surgery (VATS). The records of age, gender, concomitant injuries, surgical approach, morbidity and length of hospital stay were reviewed retrospectively. Results: The mean age of the patients was 26.39 years and they were 59 males and 7 females. Of the patients, 42 (63.4%) were on the left side and 24 (36.4%) were on the right side. According to the sites, The wounds were anterior in 32 (48.5%) of the cases and posterior in 34 (51.5%). Concomitant injuries were seen in 47 cases. DI was confirmed in 30 (45.5%) cases. Of these, 18 (60%) were on the left and 12 (40%) were on the right. The surgeries were VATS alone in 36 (54.5%), VATS via stab wounds in 22 (33.3%), and mini-thoracotomies in 8 (12.1%) of the cases, respectively. DI was confirmed in 30 (45.5%) cases. Eighteen (60%) of them were on the left, and 12 (40%) were on the right (p0.05). The mean duration of hospital stay was 4.58 days in anterior injuries and 6.11 days in posterior injuries. No patient died. Conclusıon: As a minimally invasive method, VATS is the method of choice for the detection and treatment of DI in thoracoabdominal injuries caused by stabbing.
{"title":"Minimally invasive approach in diaphragmatic injuries due to stab wounds: 10 years of experience","authors":"M. Oruç, S. Onat, A. Sahin, İsmail Yıldız","doi":"10.5798/dicletip.1411517","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.1411517","url":null,"abstract":"Objective: We aimed to evaluate minimally invasive methods in the diagnosis and treatment of stabbing diaphragmatic injuries. Methods: Between January 2013 and January 2023, 66 patients with suspected diaphragmatic injury (DI) due to stab wounds, were diagnosed and treated with video assisted thoracoscopic surgery (VATS). The records of age, gender, concomitant injuries, surgical approach, morbidity and length of hospital stay were reviewed retrospectively. Results: The mean age of the patients was 26.39 years and they were 59 males and 7 females. Of the patients, 42 (63.4%) were on the left side and 24 (36.4%) were on the right side. According to the sites, The wounds were anterior in 32 (48.5%) of the cases and posterior in 34 (51.5%). Concomitant injuries were seen in 47 cases. DI was confirmed in 30 (45.5%) cases. Of these, 18 (60%) were on the left and 12 (40%) were on the right. The surgeries were VATS alone in 36 (54.5%), VATS via stab wounds in 22 (33.3%), and mini-thoracotomies in 8 (12.1%) of the cases, respectively. DI was confirmed in 30 (45.5%) cases. Eighteen (60%) of them were on the left, and 12 (40%) were on the right (p0.05). The mean duration of hospital stay was 4.58 days in anterior injuries and 6.11 days in posterior injuries. No patient died. Conclusıon: As a minimally invasive method, VATS is the method of choice for the detection and treatment of DI in thoracoabdominal injuries caused by stabbing.","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":"4 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-03","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139289740","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Aim: This study aims to evaluate risk factors for relapse in stage 1 germ cell tumors (GCTs) and compare relapse and survival outcomes between treated and untreated patients. Method: The study encompasses patients diagnosed with GCTs aged 18 and above, treated and monitored at our oncology clinic between 2012 and 2022. After excluding cases with secondary malignancies, 54 patients with confirmed histopathological stage 1 testicular tumors were analyzed. Patient data, treatment received, and follow-up information were recorded, and statistical analyses were performed using IBM SPSS Statistics version 22.0. Results: In the seminoma subgroup, relapse was observed in 3 out of 24 (12.5%) patients. Although there was no statistically significant difference in terms of relapse between the groups with and without risk factors such as rete testis involvement and tumor diameter, it was observed that relapse occurred at a higher frequency in both risk groups. Among non-seminomatous tumors, 5 out of 30 (16.7%) patients experienced relapse. Although a notable numerical difference in lymphovascular invasion —a defined risk factor—was observed, statistical significance was lacking. A significant difference in relapse was observed between patients receiving adjuvant treatment and those who did not. Conclusion: For both seminoma and non-seminomatous tumors at stage 1, surveillance is recommended for patients lacking identified risk factors. Nevertheless, patients with established risk factors warrant personalized consideration, weighing factors such as age, comorbidities, and preferences to guide treatment decisions.
{"title":"Evaluation of Relapse Risk Factors and Treatment Outcomes in Stage 1 Germ Cell Testicular Tumors","authors":"Yakup Duzkopru, Abdülkadir Kocanoğlu, Serkan Gülcü","doi":"10.5798/dicletip.1411488","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.1411488","url":null,"abstract":"Aim: This study aims to evaluate risk factors for relapse in stage 1 germ cell tumors (GCTs) and compare relapse and survival outcomes between treated and untreated patients. Method: The study encompasses patients diagnosed with GCTs aged 18 and above, treated and monitored at our oncology clinic between 2012 and 2022. After excluding cases with secondary malignancies, 54 patients with confirmed histopathological stage 1 testicular tumors were analyzed. Patient data, treatment received, and follow-up information were recorded, and statistical analyses were performed using IBM SPSS Statistics version 22.0. Results: In the seminoma subgroup, relapse was observed in 3 out of 24 (12.5%) patients. Although there was no statistically significant difference in terms of relapse between the groups with and without risk factors such as rete testis involvement and tumor diameter, it was observed that relapse occurred at a higher frequency in both risk groups. Among non-seminomatous tumors, 5 out of 30 (16.7%) patients experienced relapse. Although a notable numerical difference in lymphovascular invasion —a defined risk factor—was observed, statistical significance was lacking. A significant difference in relapse was observed between patients receiving adjuvant treatment and those who did not. Conclusion: For both seminoma and non-seminomatous tumors at stage 1, surveillance is recommended for patients lacking identified risk factors. Nevertheless, patients with established risk factors warrant personalized consideration, weighing factors such as age, comorbidities, and preferences to guide treatment decisions.","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":"63 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-03","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139290040","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-10-22DOI: 10.5798/dicletip.1412069
Sevgi Gündüz, İbrahim Gündüz, Ibrahim Kaplan, M. Çağlayan
Amaç: Spondiloartrit (SpA) terimi; ortak klinik, genetik, laboratuvar ve radyolojik özellikleri olan bir grup hastalığı tanımlayan ortak bir terimdir. Hastaları takipte kullanılabilecek duyarlı bir biyobelirteç maalesef yoktur. Yapılan çalışmalarla endokanın akut ve kronik enflamasyonun değişik basamaklarında önemli görevler üstlendiği gösterilmiştir. Biz bu çalışmada aksiyel SpA (axSpA) tanılı hastalarda serum endokan düzeylerini, bu düzeylerin klinik ve laboratuvar parametreler ile korelasyonunu araştırmayı amaçladık. Yöntemler: Çalışmaya “Assessment of SpondyloArthritis International Society (ASAS)” tarafından axSpA için geliştirilmiş ASAS sınıflandırma kriterlerine göre tanı almış axSpA hastaları ve bilinen hastalığı olmayan sağlıklı gönüllüler alındı. Demografik, klinik özellikleri ve laboratuvar verileri kayıt edildi. Eş zamanlı alınan serumda endokan düzeyleri “enzyme linked immunosorbent assay (ELİSA)” ile ölçüldü. Bulgular: Spondiloartrit grubu ile kontrol grubu arasında serum endokan düzeyleri arasında istatistiksel açıdan anlamlı farklılık görülmedi (p: 0,084). Alt grup analizinde de 3 grup arasında istatistiksel açıdan anlamlı farklılık görülmedi (p:0,175). Serum endokan düzeyi ile hemoglobin düzeyi arasında pozitif korelasyon (r:0,335 ve p:0,009), eritrosit sedimentasyon hızı (ESH) arasında negatif korelasyon (r:-0,32 ve p:0,010) görüldü. Serum endokan düzeyleri ile sabah tutukluğu süresi arasında anlamlılık düzeyine yaklaşan negatif korelasyon görüldü (r: -0,294 p: 0,022). Sonuç: Serum endokan düzeyleri değerlendirildiğinde, hasta ve kontrol grubu arasında istatistiksel açıdan anlamlı farklılık görülmedi. Serum endokan düzeyleri bazı laboratuvar parametreleri arasında korelasyon görüldü. Bu moleküllerin axSpA patogenezindeki rolünün, tanı ve takipte kullanılmasının yerinin daha iyi anlaşılması için daha kapsamlı klinik çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünüyoruz.
{"title":"Aksiyal Spondiloartrit Hastalarında Serum Endokan Seviyesinin ve Hastalık Aktivitesiyle İlişkisinin Araştırılması","authors":"Sevgi Gündüz, İbrahim Gündüz, Ibrahim Kaplan, M. Çağlayan","doi":"10.5798/dicletip.1412069","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.1412069","url":null,"abstract":"Amaç: Spondiloartrit (SpA) terimi; ortak klinik, genetik, laboratuvar ve radyolojik özellikleri olan bir grup hastalığı tanımlayan ortak bir terimdir. Hastaları takipte kullanılabilecek duyarlı bir biyobelirteç maalesef yoktur. Yapılan çalışmalarla endokanın akut ve kronik enflamasyonun değişik basamaklarında önemli görevler üstlendiği gösterilmiştir. Biz bu çalışmada aksiyel SpA (axSpA) tanılı hastalarda serum endokan düzeylerini, bu düzeylerin klinik ve laboratuvar parametreler ile korelasyonunu araştırmayı amaçladık. Yöntemler: Çalışmaya “Assessment of SpondyloArthritis International Society (ASAS)” tarafından axSpA için geliştirilmiş ASAS sınıflandırma kriterlerine göre tanı almış axSpA hastaları ve bilinen hastalığı olmayan sağlıklı gönüllüler alındı. Demografik, klinik özellikleri ve laboratuvar verileri kayıt edildi. Eş zamanlı alınan serumda endokan düzeyleri “enzyme linked immunosorbent assay (ELİSA)” ile ölçüldü. Bulgular: Spondiloartrit grubu ile kontrol grubu arasında serum endokan düzeyleri arasında istatistiksel açıdan anlamlı farklılık görülmedi (p: 0,084). Alt grup analizinde de 3 grup arasında istatistiksel açıdan anlamlı farklılık görülmedi (p:0,175). Serum endokan düzeyi ile hemoglobin düzeyi arasında pozitif korelasyon (r:0,335 ve p:0,009), eritrosit sedimentasyon hızı (ESH) arasında negatif korelasyon (r:-0,32 ve p:0,010) görüldü. Serum endokan düzeyleri ile sabah tutukluğu süresi arasında anlamlılık düzeyine yaklaşan negatif korelasyon görüldü (r: -0,294 p: 0,022). Sonuç: Serum endokan düzeyleri değerlendirildiğinde, hasta ve kontrol grubu arasında istatistiksel açıdan anlamlı farklılık görülmedi. Serum endokan düzeyleri bazı laboratuvar parametreleri arasında korelasyon görüldü. Bu moleküllerin axSpA patogenezindeki rolünün, tanı ve takipte kullanılmasının yerinin daha iyi anlaşılması için daha kapsamlı klinik çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünüyoruz.","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":"26 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-10-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139315591","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Objective: In stage III gastric cancer patients who underwent resection, prognostic factors related to patient, tumor and treatment and their survival effects were investigated. Method: One-hundred sixty three patients were included in the study and data was obtained retrospectively from hospital records. Investigated parameters; patient-related factors (age,gender,bloodgroup,preoperativehemoglobin,albumin and serum tumor marker (carcinoembryonic antigen(CEA), cancer antigen 19-9(CA 19-9) levels), tumor related factors (tumor localization, tumor size , T and N stage, total lymph node count, metastatic/total lymph node ratio, surgical margin of tumor, pathology, differentiation, lymphovascular and perineural invasion status) and treatment-related factors (adjuvant treatment, nutritional support, and blood transfusion). Results: Fifty-one out of the 163 patients were female, and the median age was 60. In univariate analysis, serum Ca19-9 level(p=0,03), serum CEA level(p=0.01) and the lymph node ratio(p=0.002) were found to be an independent factors associated with overall survival whereas only lymph node ratio was an effective parameter in multivariate analysis[(p = 0.004, relative risk =0.50, 95% confidence interval (0.32-0.80)]. When the study was finalized, patients were followed for a median of 16 months, 87 patients(53.4%) died due to the disease. Conclusion: The metastatic tumor load in the lymph nodes around the stomach was negatively effective on survival. This result demonstrates the importance of lymphatic dissection.
目的在接受切除术的 III 期胃癌患者中，研究与患者、肿瘤和治疗相关的预后因素及其对生存的影响。方法研究纳入了 163 名患者，数据来自医院的回顾性记录。研究参数治疗相关因素（辅助治疗、营养支持和输血）。研究结果163名患者中有51名女性，中位年龄为60岁。在单变量分析中，血清Ca19-9水平（P=0.03）、血清CEA水平（P=0.01）和淋巴结比值（P=0.002）被认为是与总生存率相关的独立因素，而在多变量分析中，只有淋巴结比值是有效参数[（P=0.004，相对风险=0.50，95%置信区间（0.32-0.80）]。研究结束时，对患者进行了中位 16 个月的随访，87 名患者（53.4%）因病死亡。结论胃周围淋巴结的转移性肿瘤负荷对生存率有负面影响。这一结果表明了淋巴清扫的重要性。
{"title":"Analysis of Prognostic Factors Affecting Postoperative Survival in Stage III Gastric Cancer Patients","authors":"Y. Pi̇rhan","doi":"10.5798/dicletip.705908","DOIUrl":"https://doi.org/10.5798/dicletip.705908","url":null,"abstract":"Objective: In stage III gastric cancer patients who underwent resection, prognostic factors related to patient, tumor and treatment and their survival effects were investigated. Method: One-hundred sixty three patients were included in the study and data was obtained retrospectively from hospital records. Investigated parameters; patient-related factors (age,gender,bloodgroup,preoperativehemoglobin,albumin and serum tumor marker (carcinoembryonic antigen(CEA), cancer antigen 19-9(CA 19-9) levels), tumor related factors (tumor localization, tumor size , T and N stage, total lymph node count, metastatic/total lymph node ratio, surgical margin of tumor, pathology, differentiation, lymphovascular and perineural invasion status) and treatment-related factors (adjuvant treatment, nutritional support, and blood transfusion). Results: Fifty-one out of the 163 patients were female, and the median age was 60. In univariate analysis, serum Ca19-9 level(p=0,03), serum CEA level(p=0.01) and the lymph node ratio(p=0.002) were found to be an independent factors associated with overall survival whereas only lymph node ratio was an effective parameter in multivariate analysis[(p = 0.004, relative risk =0.50, 95% confidence interval (0.32-0.80)]. When the study was finalized, patients were followed for a median of 16 months, 87 patients(53.4%) died due to the disease. Conclusion: The metastatic tumor load in the lymph nodes around the stomach was negatively effective on survival. This result demonstrates the importance of lymphatic dissection.","PeriodicalId":11203,"journal":{"name":"Dicle Tıp Dergisi","volume":" 8","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2020-03-17","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"141222401","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：