Wawrzyniec Kaszuba Krokowski (Laurentius Cashuba Krokowski), so far better known, based on the family tradition, as Lorenz der Starke or Lorenz Mocny (the Strong), went down in history as the owner of Krokowa in the Puck district, and was a courtier of King Jan Olbracht. According to genealogical reports, he participated in the war of Jan Olbracht for the Hungarian throne in the years 1490–1492. Information concerning this could not be found in document sources and accounting books. The documented ties of Wawrzyniec Kaszuba Krokowski with the royal court of the Polish rulers date back to the end of 1485, when he received a receipt for the payment of 100 florins from Kasimir Jagiellon during the Sejm in Piotrków. On the basis of information obtained from Jan Olbracht’s accounting records, we learn that Wawrzyniec Kaszuba Krokowski was admitted to the royal court in March 1494, before the Jagiellonian dynastic congress in Levoča. He was a court member and served with a 6 horse retinue until the Moldovan expedition in 1497. Krokowski took part in it with an 8 horse retinue. After the expedition, in the light of the royal documents from the end of 1497, he was declared dead. Most likely, he lost his life in the Bukovina forests during the retreat of Jan Olbracht’s military forces from Suceava. Later, in 1504, as compensation, King Alexander Jagiellon bequeathed to the Krokowski family the sum of 500 florins in the royal villages of the Pomeranian land.
{"title":"Przyczynek do biografii Wawrzyńca Kaszuby Krokowskiego (zm. 1497)","authors":"A. Nalewajek","doi":"10.26881/sds.2023.26.06","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.06","url":null,"abstract":"Wawrzyniec Kaszuba Krokowski (Laurentius Cashuba Krokowski), so far better known, based on the family tradition, as Lorenz der Starke or Lorenz Mocny (the Strong), went down in history as the owner of Krokowa in the Puck district, and was a courtier of King Jan Olbracht. According to genealogical reports, he participated in the war of Jan Olbracht for the Hungarian throne in the years 1490–1492. Information concerning this could not be found in document sources and accounting books. The documented ties of Wawrzyniec Kaszuba Krokowski with the royal court of the Polish rulers date back to the end of 1485, when he received a receipt for the payment of 100 florins from Kasimir Jagiellon during the Sejm in Piotrków. On the basis of information obtained from Jan Olbracht’s accounting records, we learn that Wawrzyniec Kaszuba Krokowski was admitted to the royal court in March 1494, before the Jagiellonian dynastic congress in Levoča. He was a court member and served with a 6 horse retinue until the Moldovan expedition in 1497. Krokowski took part in it with an 8 horse retinue. After the expedition, in the light of the royal documents from the end of 1497, he was declared dead. Most likely, he lost his life in the Bukovina forests during the retreat of Jan Olbracht’s military forces from Suceava. Later, in 1504, as compensation, King Alexander Jagiellon bequeathed to the Krokowski family the sum of 500 florins in the royal villages of the Pomeranian land.","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"72 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139242899","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The wills of Yorkshire women from the 14th century were drawn up on the basis of a commonly used form. The content was divided into two parts: the first one included legates for religious purposes (ad pias causas) and records concerning the burial of a given testator. The second part concerned distributing the assets among relatives or people close to the testator. This section usually included detailed lists of objects used by 14th century residents of the county and the city of York. The sums of money or items bequeathed by the testators constitute a testimony to the material position of the aforementioned women. In their wills, wealthier women donated money, jewellery, precious items made of silver, books, and clothes. Whereas, documents belonging to poorer women resemble an inventory of household items. There are also many records of livestock or products related to agricultural holdings. The descriptions included in wills indicate a great variety of items described as precisely as possible. These documents explain the material culture of the upper classes of 14th-century Yorkshire residents.
{"title":"Kultura materialna w XIV‑wiecznych testamentach kobiet z hrabstwa Yorkshire","authors":"Karolina Prykowska","doi":"10.26881/sds.2023.26.08","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.08","url":null,"abstract":"The wills of Yorkshire women from the 14th century were drawn up on the basis of a commonly used form. The content was divided into two parts: the first one included legates for religious purposes (ad pias causas) and records concerning the burial of a given testator. The second part concerned distributing the assets among relatives or people close to the testator. This section usually included detailed lists of objects used by 14th century residents of the county and the city of York. The sums of money or items bequeathed by the testators constitute a testimony to the material position of the aforementioned women. In their wills, wealthier women donated money, jewellery, precious items made of silver, books, and clothes. Whereas, documents belonging to poorer women resemble an inventory of household items. There are also many records of livestock or products related to agricultural holdings. The descriptions included in wills indicate a great variety of items described as precisely as possible. These documents explain the material culture of the upper classes of 14th-century Yorkshire residents.","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"205 ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139243298","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W polskiej literaturze przedmiotu od lat funkcjonuje pogląd o niezbyt dobrych stosunkach panujących między zakonem krzyżackim w Prusach a joannitami na Pomorzu w latach 1308–1370. Głównego powodu wzajmnej niechęci obu zakonów dopatrywano się w konkurencji ekonomicznej. Po opanowaniu Pomorza Gdańskiego Krzyżacy mieli blokować rozwój gospodarczy dóbr joannickich na Pomorzu. Ze względu na to joannici mieli w końcu nie wytrzymać konkurencji gospodarczej z Krzyżakami i do 1370 r., poniekąd do tego zmuszeni, sprzedali swe dobra Krzyżakom.Zaprezentowanego powyżej poglądu polskich badaczy, w obliczu zachowanych źródeł, nie da się jednak utrzymać. W latach 1308–1309 Krzyżacy zajęli Gdańsk, a potem opanowali resztę byłego Księstwa Pomorskiego (Gdańskiego) ze szkodą dla Władysława Łokietka. Dużą rolę w tych wydarzeniach, oprócz Henryka von Plotzke, odegrali Günther i Sieghard von Schwarzburgowie. Pierwszy z ich był m.in. komturem grudziądzkim, a potem komturem ziemi chełmińskiej. Wziął udział w zajęciu Gdańska przez Krzyżaków i w późniejszych walkach zakonu niemieckiego z Polską. Sieghard sprawował w zakonie niemieckim wiele urzędów, m.in. mistrza krajowego pruskiego. Był też uznanym dyplomatą, często delegowanym przez Krzyżaków do rozmów ze stroną polską. Wedle niektórych źródeł Krzyżacy znaleźli się w Gdańsku po zaangażowaniu ich przez Władysława Łokietka do obrony grodu przed najazdem brandenburskim. Namówił ich do tego brat Łokietka, książę dobrzyński Siemowit – jednocześnie krewniak Günthera i Siegharda von Schwarzburgów. Po wydarzeniach z lat 1308/1309 polski książę musiał więc czuć się zdradzony nie tylko przez zakon niemiecki, ale też pośrednio przez wspomnianych Krzyżaków – braci Schwarzburgów. Nie oznaczało to jednak zerwania z nimi kontaktów. Wedle kroniki pruskiej autorstwa Wiganda z Marburga Władysław Łokietek pewną dozą sympatii darzył przynajmniej Siegharda von Schwarzburga. We wspomnianym okresie przedstawiciele spokrewnionych ze sobą niemieckich rodów von Schwarzburg i von Henneberg odgrywali dużą rolę w strukturze zakonu joannickiego. Albrecht von Schwarzburg był uznanym joannickim dyplomatą oraz zdolnym dowódcą wojskowym. Wsławił się operacjami wojskowymi w basenie Morza Śródziemnego. Jego siostrzeniec Berthold VI von Henneberg odznaczył się w dziejach polskiej prowincji zakonu joannickiego oraz joannitów z Czech, Moraw i Austrii, których został przeorem. Karierę zakończył na urzędzie przeora niemieckiego. Miał duży wpływ na sposób przejęcia dóbr przez joannitów po skasowanym oficjalnie w 1312 r. zakonie templariuszy. W polityce wewnętrznej i zagranicznej władców Rzeszy Schwarzburgowie i przede wszystkim Hennebergowie angażowali się w konflikcie na liniach: Wittelsbachowie – papiestwo – Luksemburgowie. Ze względu na politykę zagraniczną Władysława Łokietka wobec Marchii Brandenburskiej i zakonu krzyżackiego oba wspomniane wyżej rody niemieckie należały do przeciwni ków polskiego władcy. Stosunki między Władysławem Łokietkiem i joannitami
{"title":"A military order in an order state. Pomeranian Hospitallers and the Teutonic Knights, 1308–1370","authors":"Marek Smoliński","doi":"10.26881/sds.2023.26.09","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.09","url":null,"abstract":"W polskiej literaturze przedmiotu od lat funkcjonuje pogląd o niezbyt dobrych stosunkach panujących między zakonem krzyżackim w Prusach a joannitami na Pomorzu w latach 1308–1370. Głównego powodu wzajmnej niechęci obu zakonów dopatrywano się w konkurencji ekonomicznej. Po opanowaniu Pomorza Gdańskiego Krzyżacy mieli blokować rozwój gospodarczy dóbr joannickich na Pomorzu. Ze względu na to joannici mieli w końcu nie wytrzymać konkurencji gospodarczej z Krzyżakami i do 1370 r., poniekąd do tego zmuszeni, sprzedali swe dobra Krzyżakom.Zaprezentowanego powyżej poglądu polskich badaczy, w obliczu zachowanych źródeł, nie da się jednak utrzymać. W latach 1308–1309 Krzyżacy zajęli Gdańsk, a potem opanowali resztę byłego Księstwa Pomorskiego (Gdańskiego) ze szkodą dla Władysława Łokietka. Dużą rolę w tych wydarzeniach, oprócz Henryka von Plotzke, odegrali Günther i Sieghard von Schwarzburgowie. Pierwszy z ich był m.in. komturem grudziądzkim, a potem komturem ziemi chełmińskiej. Wziął udział w zajęciu Gdańska przez Krzyżaków i w późniejszych walkach zakonu niemieckiego z Polską. Sieghard sprawował w zakonie niemieckim wiele urzędów, m.in. mistrza krajowego pruskiego. Był też uznanym dyplomatą, często delegowanym przez Krzyżaków do rozmów ze stroną polską. Wedle niektórych źródeł Krzyżacy znaleźli się w Gdańsku po zaangażowaniu ich przez Władysława Łokietka do obrony grodu przed najazdem brandenburskim. Namówił ich do tego brat Łokietka, książę dobrzyński Siemowit – jednocześnie krewniak Günthera i Siegharda von Schwarzburgów. Po wydarzeniach z lat 1308/1309 polski książę musiał więc czuć się zdradzony nie tylko przez zakon niemiecki, ale też pośrednio przez wspomnianych Krzyżaków – braci Schwarzburgów. Nie oznaczało to jednak zerwania z nimi kontaktów. Wedle kroniki pruskiej autorstwa Wiganda z Marburga Władysław Łokietek pewną dozą sympatii darzył przynajmniej Siegharda von Schwarzburga. We wspomnianym okresie przedstawiciele spokrewnionych ze sobą niemieckich rodów von Schwarzburg i von Henneberg odgrywali dużą rolę w strukturze zakonu joannickiego. Albrecht von Schwarzburg był uznanym joannickim dyplomatą oraz zdolnym dowódcą wojskowym. Wsławił się operacjami wojskowymi w basenie Morza Śródziemnego. Jego siostrzeniec Berthold VI von Henneberg odznaczył się w dziejach polskiej prowincji zakonu joannickiego oraz joannitów z Czech, Moraw i Austrii, których został przeorem. Karierę zakończył na urzędzie przeora niemieckiego. Miał duży wpływ na sposób przejęcia dóbr przez joannitów po skasowanym oficjalnie w 1312 r. zakonie templariuszy. W polityce wewnętrznej i zagranicznej władców Rzeszy Schwarzburgowie i przede wszystkim Hennebergowie angażowali się w konflikcie na liniach: Wittelsbachowie – papiestwo – Luksemburgowie. Ze względu na politykę zagraniczną Władysława Łokietka wobec Marchii Brandenburskiej i zakonu krzyżackiego oba wspomniane wyżej rody niemieckie należały do przeciwni ków polskiego władcy. Stosunki między Władysławem Łokietkiem i joannitami ","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"173 3","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139244606","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
In the years 2016–2018, as part of the research project “Castra terrae culmensis – na rubieży chrześcijańskiego świata”, five castles at the Chełmno land were studied. They supplemented the existing knowledge concerning construction techniques. Castles in Starogród and Bierzgłowo represent the oldest period of brick construction in Prussia. They constituted a continuation of wood and earth fortifications. When building the walls, the older embankments were completely removed (Starogród) or lowered (Bierzgłowo). The curtains were set in narrow ditches, at different levels. The castle in Lipienek represents a type of castle, which was built around 1280. However, it was located in the place of a gord, which deviates from the rule when it comes to this type of castles. However, here the builders took advantage of designing methods, construction staging, and large embankment works typical for such type of castles. However, the presence of a rampart forced a modification of the standard technique. It was necessary to partially level it in order to be able to build the basement walls individually. The presence of earthworks – embankments, was also found in the fore court II in Papowo Biskupie. They were also characteristic for irregular castle zwingers erected during this period (Starogród, Bierzgłowo). Whereas, in Unisław it is possible to trace the technique of building an arcade foundation.
2016-2018 年，作为 "Castra terrae culmensis - na rubieży chrześcijańskiego świata "研究项目的一部分，对切乌姆诺地区的五座城堡进行了研究。这些研究补充了有关建筑技术的现有知识。Starogród 和 Bierzgłowo 的城堡代表了普鲁士最古老的砖砌建筑时期。它们是木制和土制防御工事的延续。在修建城墙时，旧的堤坝被完全拆除（斯塔罗格德）或降低（比尔兹沃沃）。帷幕被设置在不同高度的狭窄壕沟中。利皮耶内克城堡代表了一种建于 1280 年左右的城堡类型。不过，它位于戈尔德的地方，这与这类城堡的规则不同。不过，在这里，建造者们利用了这类城堡特有的设计方法、施工阶段和大型堤坝工程。然而，由于城墙的存在，不得不对标准技术进行修改。有必要将其部分夷为平地，以便能够单独建造地下室墙壁。在帕波沃-比斯库比的二号前庭也发现了土方工程--堤坝。它们也是这一时期（斯塔罗格德、比热兹沃沃）建造的不规则城堡瓮城的特征。而在尤尼斯瓦夫（Unisław），可以追溯到拱廊地基的建造技术。
{"title":"Techniki budowy zamków w ziemi chełmińskiej. Nowe dane w świetle badań archeologiczno‑architektonicznych z lat 2016–2018","authors":"B. Wasik","doi":"10.26881/sds.2023.26.11","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.11","url":null,"abstract":"In the years 2016–2018, as part of the research project “Castra terrae culmensis – na rubieży chrześcijańskiego świata”, five castles at the Chełmno land were studied. They supplemented the existing knowledge concerning construction techniques. Castles in Starogród and Bierzgłowo represent the oldest period of brick construction in Prussia. They constituted a continuation of wood and earth fortifications. When building the walls, the older embankments were completely removed (Starogród) or lowered (Bierzgłowo). The curtains were set in narrow ditches, at different levels. The castle in Lipienek represents a type of castle, which was built around 1280. However, it was located in the place of a gord, which deviates from the rule when it comes to this type of castles. However, here the builders took advantage of designing methods, construction staging, and large embankment works typical for such type of castles. However, the presence of a rampart forced a modification of the standard technique. It was necessary to partially level it in order to be able to build the basement walls individually. The presence of earthworks – embankments, was also found in the fore court II in Papowo Biskupie. They were also characteristic for irregular castle zwingers erected during this period (Starogród, Bierzgłowo). Whereas, in Unisław it is possible to trace the technique of building an arcade foundation.","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"108 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139246272","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Stone baptismal fonts, today often serving as stoups, are the best preserved elements of the medieval appointments of many historic churches in Żuławy Wiślane. Originally, they were probably placed near the entrance to the church, which symbolized the beginning of the Christian’s path to salvation, a transition from the profanum to the sacrum, and inclusion within the community of the faithful. For security reasons, baptismal fonts were surrounded by decorative grilles and closed with special covers, of which metal pins in the edge of the bowl have often survived to this day. Despite the simple, functional design and material (granite) that is difficult to work, many of them have simple decorative elements, the symbolism of which refers in particular to the meaning of the numbers 6, 8, and 12, and, less often, to apocalyptic motifs in the form of the 12 gates of the heavenly Jerusalem.
{"title":"Średniowieczne chrzcielnice kamienne w kościołach na terenie Żuław Wiślanych: inwentaryzacja, funkcje, symbolika","authors":"D. Piasek","doi":"10.26881/sds.2023.26.07","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.07","url":null,"abstract":"Stone baptismal fonts, today often serving as stoups, are the best preserved elements of the medieval appointments of many historic churches in Żuławy Wiślane. Originally, they were probably placed near the entrance to the church, which symbolized the beginning of the Christian’s path to salvation, a transition from the profanum to the sacrum, and inclusion within the community of the faithful. For security reasons, baptismal fonts were surrounded by decorative grilles and closed with special covers, of which metal pins in the edge of the bowl have often survived to this day. Despite the simple, functional design and material (granite) that is difficult to work, many of them have simple decorative elements, the symbolism of which refers in particular to the meaning of the numbers 6, 8, and 12, and, less often, to apocalyptic motifs in the form of the 12 gates of the heavenly Jerusalem.","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"104 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139245069","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Godric of Finchale (c. 1070/1080) was born into a peasant family in Walpole in East Anglia. He was a merchant who achieved great economic success and became a rich man. His economic career lasted for about 16 years. During this time, he made his way from a beachcomber to a merchant owning shares in two merchant ships. At the end of the 12th century, Reginald of Durham wrote Libellus de vita et miraculis S. Godrici de Finchale. In it, he focused not only on the hermit stage of Godric’s life, but also described a period in which he was a very successful and affluent merchant. In this essay, based on Reginald’s account, I analyze the successive stages of Godric’s economic career and reassess the current views of researchers on Godric’s life. In addition, I supplement them with so far undeveloped topics, such as the description of Godric’s place of birth, and the analysis of the function of bailiff, which was exercised by Godric. At the end of the essay, I also try to answer the question: to what extent was Godric’s career unique at the turn of the 11th and 12th centuries?
芬查尔郡的戈德里克（约 1070/1080 年）出生于东英吉利亚 Walpole 的一个农民家庭。他是一名商人，取得了巨大的经济成就，成为了一名富翁。他的经济生涯持续了约 16 年。在此期间，他从一个海滩商人成为一个拥有两艘商船股份的商人。12 世纪末，达勒姆的雷金纳德撰写了 Libellus de vita et miraculis S. Godrici de Finchale 一书。在这本书中，他不仅着重描写了戈德里克的隐士生活阶段，还描述了他成为一个非常成功和富裕的商人的时期。在这篇文章中，我根据雷金纳德的叙述，分析了戈德里克经济生涯的各个阶段，并重新评估了目前研究人员对戈德里克生平的看法。此外，我还补充了迄今为止尚未开发的主题，如对戈德里克出生地的描述，以及对戈德里克行使的法警职能的分析。在文章的最后，我还试图回答这样一个问题：在 11 世纪和 12 世纪之交，戈德里克的职业生涯在多大程度上是独一无二的？
{"title":"Od biedy do bogactwa. Kariera ekonomiczna angielskiego chłopa na przełomie XI i XII wieku na przykładzie żywota św. Godryka z Finchale","authors":"Karol Banach","doi":"10.26881/sds.2023.26.01","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.01","url":null,"abstract":"Godric of Finchale (c. 1070/1080) was born into a peasant family in Walpole in East Anglia. He was a merchant who achieved great economic success and became a rich man. His economic career lasted for about 16 years. During this time, he made his way from a beachcomber to a merchant owning shares in two merchant ships. At the end of the 12th century, Reginald of Durham wrote Libellus de vita et miraculis S. Godrici de Finchale. In it, he focused not only on the hermit stage of Godric’s life, but also described a period in which he was a very successful and affluent merchant. In this essay, based on Reginald’s account, I analyze the successive stages of Godric’s economic career and reassess the current views of researchers on Godric’s life. In addition, I supplement them with so far undeveloped topics, such as the description of Godric’s place of birth, and the analysis of the function of bailiff, which was exercised by Godric. At the end of the essay, I also try to answer the question: to what extent was Godric’s career unique at the turn of the 11th and 12th centuries?","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139245593","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
In this article, the author analyzes letters from the royal chancellery of Theodoric the Great in terms of creating an image of an “ideal” Christian ruler via the example of Theodoric. The article opens with an introduction in which the issues analyzed are outlined. Then the six main features are set out of the “ideal” Christian ruler emerging from the image created in the letters from the royal chancellery of Theodoric. Because of the abundance of source material, it has been necessary to divide the article into two parts. In the first part, we dis cuss the three most common features in the sources: fair and law-abiding, caring for his people, caring for the development of the state. The first part ends with a short summary. In the second part, we will discuss the next three features, which include: dealing with military affairs, skillfully conducting “foreign policy”, being distinguished by Christian virtues, and caring for the Church. In the second part, we will present a summary that contains conclusions about the image of an “ideal” Christian ruler presented via the example of Theodoric. Letters from the chancellery, presided over by Cassiodorus Senator, are a valuable source for early-medieval Italy under Ostrogoth rule. We can see in them the changes that took place in the society of that time after the collapse of the western structures of the Roman Empire.
{"title":"Kilka uwag na temat obrazu „idealnego władcy” Teodoryka Wielkiego w świetle „Variae” Kasjodora Senatora (część pierwsza)","authors":"Maciej Wojcieszak","doi":"10.26881/sds.2023.26.12","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.12","url":null,"abstract":"In this article, the author analyzes letters from the royal chancellery of Theodoric the Great in terms of creating an image of an “ideal” Christian ruler via the example of Theodoric. The article opens with an introduction in which the issues analyzed are outlined. Then the six main features are set out of the “ideal” Christian ruler emerging from the image created in the letters from the royal chancellery of Theodoric. Because of the abundance of source material, it has been necessary to divide the article into two parts. In the first part, we dis cuss the three most common features in the sources: fair and law-abiding, caring for his people, caring for the development of the state. The first part ends with a short summary. In the second part, we will discuss the next three features, which include: dealing with military affairs, skillfully conducting “foreign policy”, being distinguished by Christian virtues, and caring for the Church. In the second part, we will present a summary that contains conclusions about the image of an “ideal” Christian ruler presented via the example of Theodoric. Letters from the chancellery, presided over by Cassiodorus Senator, are a valuable source for early-medieval Italy under Ostrogoth rule. We can see in them the changes that took place in the society of that time after the collapse of the western structures of the Roman Empire.","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"119 ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139246103","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The article provides an overview of the recent book written by the German historian Sven Jaros which examines the history of the political process, local elites, and the documentary culture in Halych Rus’ (Red Ruthenia) during the period of the 1340s – 1430s. The book offers a new interpretation of the power relations and the formation of the local elites in the region with a focus on the detailed analysis of the charters issued by the rulers from the Piast, Anjou, and Jagiellon dynasties, as well as by their governors for the local noblemen, townsmen, and commoners. In his analysis Jaros discusses the composition of the groups of the recipients of charters according to their ethnic, social, and geographic origin. The analysis continues with an examination of the mobility of the rulers, governors, and recipients. It seeks to trace the connections between the geographies of the issue of a charter, the property granted, and the residence of the recipients. The book contains short excursions on the beginnings of the Latin Church and the state of the Orthodox Churches in Crown Rus’ under the rule of Casimir III, the Great, as well as on the practices of cura animarum in the region. Jaros concludes that the continuity and changes in the forms of local political communication and the political order, as reflected in the rulers’ charters for Crown Rus’, determined the political and institutional space for the formation of the local nobility as a supra-ethnic and supra-confessional community. The second part of the book consists of a register (repertorium) of all known charters and their deperdita issued for the region’s recipients by the rulers and their governors during the given period. The register is accompanied by observations on the main characteristics of the available corpus of diplomas and charters for the history of Galicia, which highlights the institutional means of their preservation, the correlation between the surviving originals and copies, the mentions of lost documents, etc. The review also offers alternative explanations of some problems raised in the book, such as how some local knightly clans were formed, or the nature of military service and property rights in the lands of Halych Rus’ and its relations to the written documents issued to confirm such rights.
{"title":"Документ і влада на Галицькій Русі пізнього середньовіччя (У зв’язку з монографією Sven Jaros, Integrationen im Grenzraum. Akteure und Felder multikonfessioneller Herrschaftsaushandlung in Kronruthenien (1340–1434), Berlin–Boston 2021","authors":"Юрій Зазуляк","doi":"10.26881/sds.2023.26.16","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.16","url":null,"abstract":"The article provides an overview of the recent book written by the German historian Sven Jaros which examines the history of the political process, local elites, and the documentary culture in Halych Rus’ (Red Ruthenia) during the period of the 1340s – 1430s. The book offers a new interpretation of the power relations and the formation of the local elites in the region with a focus on the detailed analysis of the charters issued by the rulers from the Piast, Anjou, and Jagiellon dynasties, as well as by their governors for the local noblemen, townsmen, and commoners. In his analysis Jaros discusses the composition of the groups of the recipients of charters according to their ethnic, social, and geographic origin. The analysis continues with an examination of the mobility of the rulers, governors, and recipients. It seeks to trace the connections between the geographies of the issue of a charter, the property granted, and the residence of the recipients. The book contains short excursions on the beginnings of the Latin Church and the state of the Orthodox Churches in Crown Rus’ under the rule of Casimir III, the Great, as well as on the practices of cura animarum in the region. Jaros concludes that the continuity and changes in the forms of local political communication and the political order, as reflected in the rulers’ charters for Crown Rus’, determined the political and institutional space for the formation of the local nobility as a supra-ethnic and supra-confessional community. The second part of the book consists of a register (repertorium) of all known charters and their deperdita issued for the region’s recipients by the rulers and their governors during the given period. The register is accompanied by observations on the main characteristics of the available corpus of diplomas and charters for the history of Galicia, which highlights the institutional means of their preservation, the correlation between the surviving originals and copies, the mentions of lost documents, etc. The review also offers alternative explanations of some problems raised in the book, such as how some local knightly clans were formed, or the nature of military service and property rights in the lands of Halych Rus’ and its relations to the written documents issued to confirm such rights.","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"13 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139242919","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Przedmiotem opracowania jest próba charakterystyki polityki prowadzonej przez zakon krzyżacki (niemiecki) wobec klasztorów na Pomorzu Gdańskim w pierwszej połowie XIV w. W dotychczasowych ocenach tradycyjnie wskazywano na konsekwentnie stosowane ograniczenia odnośnie do fundacji klasztorów mniszych w Prusach i dążenie zakonu niemieckiego do poddania ścisłej kontroli wszystkich zgromadzeń posiadających swoje siedziby na Pomorzu Gdańskim. W artykule wskazano przede wszystkim na dwa czynniki mające wpływ na relacje zakonu niemieckiego z klasztorami na Pomorzu Gdańskim, to jest na proces implantacji klasztorów i terytorializacji urzędów zakonu niemieckiego na Pomorzu Gdańskim. Z przeprowadzonych analiz wynika, że relacje zakonu niemieckiego z klasztorami na Pomorzu Gdańskim były nie tyle następstwem konsekwentnie realizowanej przez niego polityki, ale raczej wypadkową wielu czynników, wynikających z sytuacji panującej w danym zgromadzeniu zakonnym (cystersi) i odnośnie do konkretnego klasztoru (przy kład dominikanów w Gdańsku). Przy czym zakon niemiecki występował zazwyczaj jako władca terytorialny, potwierdzający transakcje kupna–sprzedaży względnie nadania lub zamiany dóbr oraz jako arbiter w sporach z innymi instytucjami (z władzami miejskimi). Funkcję taką pełnili miejscowi komturzy lub sam wielki mistrz zakonu. Udział tego ostatniego był zazwyczaj związany z potrzebą ogólnej regulacji, jak w przypadku generalnej konfirmacji dla dóbr klasztoru w Oli wie i Żarnowcu dokonanej przez wielkiego mistrza Ludolfa Königa. Ogólnie, wzajemne relacje zakonu z klasztorami były poprawne, jeśli nie wręcz dobre. Trzeba też podkreślić, że stanowisko zakonu niemieckiego wobec klasztorów na Pomorzu Gdańskim było elementem szerszej polityki kościelnej prowadzonej na tym terenie także wobec biskupa włocławskiego i arcybiskupa gnieźnieńskiego.
{"title":"The Teutonic Order and monasteries in Gdańsk Pomerania in the first half of the 14th century","authors":"R. Kubicki","doi":"10.26881/sds.2023.26.04","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.04","url":null,"abstract":"Przedmiotem opracowania jest próba charakterystyki polityki prowadzonej przez zakon krzyżacki (niemiecki) wobec klasztorów na Pomorzu Gdańskim w pierwszej połowie XIV w. W dotychczasowych ocenach tradycyjnie wskazywano na konsekwentnie stosowane ograniczenia odnośnie do fundacji klasztorów mniszych w Prusach i dążenie zakonu niemieckiego do poddania ścisłej kontroli wszystkich zgromadzeń posiadających swoje siedziby na Pomorzu Gdańskim. W artykule wskazano przede wszystkim na dwa czynniki mające wpływ na relacje zakonu niemieckiego z klasztorami na Pomorzu Gdańskim, to jest na proces implantacji klasztorów i terytorializacji urzędów zakonu niemieckiego na Pomorzu Gdańskim. Z przeprowadzonych analiz wynika, że relacje zakonu niemieckiego z klasztorami na Pomorzu Gdańskim były nie tyle następstwem konsekwentnie realizowanej przez niego polityki, ale raczej wypadkową wielu czynników, wynikających z sytuacji panującej w danym zgromadzeniu zakonnym (cystersi) i odnośnie do konkretnego klasztoru (przy kład dominikanów w Gdańsku). Przy czym zakon niemiecki występował zazwyczaj jako władca terytorialny, potwierdzający transakcje kupna–sprzedaży względnie nadania lub zamiany dóbr oraz jako arbiter w sporach z innymi instytucjami (z władzami miejskimi). Funkcję taką pełnili miejscowi komturzy lub sam wielki mistrz zakonu. Udział tego ostatniego był zazwyczaj związany z potrzebą ogólnej regulacji, jak w przypadku generalnej konfirmacji dla dóbr klasztoru w Oli wie i Żarnowcu dokonanej przez wielkiego mistrza Ludolfa Königa. Ogólnie, wzajemne relacje zakonu z klasztorami były poprawne, jeśli nie wręcz dobre. Trzeba też podkreślić, że stanowisko zakonu niemieckiego wobec klasztorów na Pomorzu Gdańskim było elementem szerszej polityki kościelnej prowadzonej na tym terenie także wobec biskupa włocławskiego i arcybiskupa gnieźnieńskiego.","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"62 8","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139244415","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pomimo tego, że krucjaty bałtyckie były jednym z najaktywniejszych frontów krucjatowych w późnym średniowieczu, także doczekały się krytyki. W niniejszym artykule podjęto próbę porównania krytycznych opinii formułowanych przez francuskiego rycerza i poetę Philippe`a de Mézièresa oraz polskiego prawnika i duchownego Pawła Włodkowica. Każdy z nich wykorzystywał obraz krzyżackich wypraw na Litwę (tzw. rejz) do własnych celów. Podczas gdy Mézières moralizował o rycerskości, Włodkowic musiał bronić praw Polski w sporze teologiczno-prawnym na soborze w Konstancji. Obaj zgadzali się wszakże, że krucjaty powinny służyć tylko uzasadnionym celom, czyli obronie chrześcijaństwa i odzyskaniu Ziemi Świętej, w związku z czym w swoim pisarstwie zawarli krytyką tego, co uważali za „złe krucjaty”. Dla Philippe`a de Mézièresa typowym „złym krzyżowcem” był świecki szlachcic, który szukał próżnej chwały i nie dbał o Boga. Francuski pisarz koncentrował swoją krytykę na zachodnioeuropejskich rycerzach gościach ochotnikach biorących udział w rejzach, ale sam zakon krzyżacki wyobrażał sobie jako instytucję pobożną i rycerską, zatem godną do naśladowania. De Mézières stworzył w swoich dziełach taki pozytywny wizerunek zakonu, ponieważ był dla niego wzorem idealnego zakonu rycerskiego. Dlatego też jego krytyka skupiła się wyłącznie na rycerzach, którzy przybywali do Prus, aby brać udział w wyprawach na Litwę. Paweł Włodkowic natomiast nie potępia uczestnictwa w rejzach jako próżnej chwały, ale dostrzega w nich agresywną i niesprawiedliwą wojnę. Dla niego za krucjaty nie są odpowiedzialni zwabieni krzyżacką propagandą cudzoziemscy krzyżowcy, ale winny jest sam zakon.
尽管波罗的海十字军东征是中世纪晚期最活跃的十字军东征战线之一，但它也受到了批评。本文试图比较法国骑士兼诗人菲利普-德-梅济耶尔（Philippe de Mézières）和波兰法学家兼教士帕韦乌-沃德科维奇（Paweł Włodkowic）的批评意见。他们各自利用条顿人远征立陶宛（所谓的 "远航"）的形象来达到自己的目的。梅济耶尔将骑士精神道德化，而沃德科维奇则不得不在康斯坦茨会议的神学和法律争端中捍卫波兰的权利。毕竟，他们都认为十字军东征只应服务于合法目的，即捍卫基督教和收复圣地，因此在他们的著作中都有对他们认为是 "糟糕的十字军东征 "的批评。Philippe de Mézières 认为，典型的 "邪恶十字军 "是追求虚荣、不关心上帝的世俗贵族。这位法国作家批评的重点是自愿参加远航的西欧客籍骑士，但他认为条顿骑士团本身就是一个虔诚的骑士机构，因此值得效仿。De Mézières在他的作品中为条顿骑士团塑造了如此正面的形象，因为对他来说，条顿骑士团是理想骑士团的典范。因此，他的批评只针对来到普鲁士参加立陶宛远征的骑士。另一方面，帕维乌-沃德科维奇并没有谴责参加远征是虚荣心作祟，而是将其视为一场侵略性的非正义战争。在他看来，受到条顿宣传诱惑的外国十字军并不是十字军东征的罪魁祸首，骑士团本身才是罪魁祸首。
{"title":"A model for chivalry or the abode of heresy? The Teutonic Order in the writings of Philippe de Mézières and Paweł Włodkowic","authors":"Loïc Chollet","doi":"10.26881/sds.2023.26.02","DOIUrl":"https://doi.org/10.26881/sds.2023.26.02","url":null,"abstract":"Pomimo tego, że krucjaty bałtyckie były jednym z najaktywniejszych frontów krucjatowych w późnym średniowieczu, także doczekały się krytyki. W niniejszym artykule podjęto próbę porównania krytycznych opinii formułowanych przez francuskiego rycerza i poetę Philippe`a de Mézièresa oraz polskiego prawnika i duchownego Pawła Włodkowica. Każdy z nich wykorzystywał obraz krzyżackich wypraw na Litwę (tzw. rejz) do własnych celów. Podczas gdy Mézières moralizował o rycerskości, Włodkowic musiał bronić praw Polski w sporze teologiczno-prawnym na soborze w Konstancji. Obaj zgadzali się wszakże, że krucjaty powinny służyć tylko uzasadnionym celom, czyli obronie chrześcijaństwa i odzyskaniu Ziemi Świętej, w związku z czym w swoim pisarstwie zawarli krytyką tego, co uważali za „złe krucjaty”. Dla Philippe`a de Mézièresa typowym „złym krzyżowcem” był świecki szlachcic, który szukał próżnej chwały i nie dbał o Boga. Francuski pisarz koncentrował swoją krytykę na zachodnioeuropejskich rycerzach gościach ochotnikach biorących udział w rejzach, ale sam zakon krzyżacki wyobrażał sobie jako instytucję pobożną i rycerską, zatem godną do naśladowania. De Mézières stworzył w swoich dziełach taki pozytywny wizerunek zakonu, ponieważ był dla niego wzorem idealnego zakonu rycerskiego. Dlatego też jego krytyka skupiła się wyłącznie na rycerzach, którzy przybywali do Prus, aby brać udział w wyprawach na Litwę. Paweł Włodkowic natomiast nie potępia uczestnictwa w rejzach jako próżnej chwały, ale dostrzega w nich agresywną i niesprawiedliwą wojnę. Dla niego za krucjaty nie są odpowiedzialni zwabieni krzyżacką propagandą cudzoziemscy krzyżowcy, ale winny jest sam zakon.","PeriodicalId":120293,"journal":{"name":"Studia z Dziejów Średniowiecza","volume":"8 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139245715","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：