R. Gruszecki, Izabela Nikończuk, G. Zawiślak, Magdalena Walasek-Janusz
Surowce zielarskie brzozy są łatwo dostępne ze względu na powszechne jej występowanie. Roślina ta dostarcza wielu różnych surowców stosowanych zarówno w ziołolecznictwie ludowym, jak i we współczesnej fitoterapii. W tradycyjnych społecznościach surowce te wykorzystywano jednak w znacznie szerszym zakresie. Celem pracy było przedstawienie wykorzystania surowców zielarskich z brzozy w lecznictwie tradycyjnym jako podstawy do dalszych badań nad właściwościami leczniczymi tej rośliny. W pracy analizowano wykorzystanie dwu gatunków: brzozy brodawkowatej (Betula pendula Roth.) i brzozy omszonej (Betula pubescens Ehrh.), gdyż to z nich najczęściej pozyskuje się surowce zielarskie w Polsce. Surowce te w tradycyjnej medycynie ludowej wielu krajów świata stosowano w stanie świeżym i wysuszonym, w formie naparów, wywarów, ekstraktów alkoholowych i wodnych. W tradycyjnych społecznościach surowce brzozy znalazły zastosowanie w leczeniu bardzo wielu schorzeń, spośród których najczęściej wymieniano choroby układu moczowego, reumatyzm, schorzenia dermatologiczne, kardiologiczne, choroby przewodu pokarmowego, osłabienia, przeziębienia. Surowce te wykorzystywano nawet w leczeniu chorób zakaźnych (czerwonka, tyfus, gruźlica) i nowotworowych.
{"title":"Brzoza w lecznictwie ludowym","authors":"R. Gruszecki, Izabela Nikończuk, G. Zawiślak, Magdalena Walasek-Janusz","doi":"10.24326/ah.2019.4.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/ah.2019.4.1","url":null,"abstract":"Surowce zielarskie brzozy są łatwo dostępne ze względu na powszechne jej występowanie. Roślina ta dostarcza wielu różnych surowców stosowanych zarówno w ziołolecznictwie ludowym, jak i we współczesnej fitoterapii. W tradycyjnych społecznościach surowce te wykorzystywano jednak w znacznie szerszym zakresie. Celem pracy było przedstawienie wykorzystania surowców zielarskich z brzozy w lecznictwie tradycyjnym jako podstawy do dalszych badań nad właściwościami leczniczymi tej rośliny. W pracy analizowano wykorzystanie dwu gatunków: brzozy brodawkowatej (Betula pendula Roth.) i brzozy omszonej (Betula pubescens Ehrh.), gdyż to z nich najczęściej pozyskuje się surowce zielarskie w Polsce. Surowce te w tradycyjnej medycynie ludowej wielu krajów świata stosowano w stanie świeżym i wysuszonym, w formie naparów, wywarów, ekstraktów alkoholowych i wodnych. W tradycyjnych społecznościach surowce brzozy znalazły zastosowanie w leczeniu bardzo wielu schorzeń, spośród których najczęściej wymieniano choroby układu moczowego, reumatyzm, schorzenia dermatologiczne, kardiologiczne, choroby przewodu pokarmowego, osłabienia, przeziębienia. Surowce te wykorzystywano nawet w leczeniu chorób zakaźnych (czerwonka, tyfus, gruźlica) i nowotworowych.","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2020-02-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42929988","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem badań była ocena suchej masy oraz zawartości wybranych związków biologicznie czynnych w owocach wybranych odmian papryki rocznej. W ramach badań wykonano dwa doświadczenia. Rośliny uprawiano w tunelu foliowym. Materiał doświadczalny w pierwszym doświadczeniu stanowiło dziesięć słodkich odmian papryki: ‘Indus’ F1, ‘CRX66131’ F1, ‘Remus’ F1, ‘CRX61035’ F1, ‘CRX63134’ F1, ‘CRX63135’ F1, ‘CRX63142’ F1, ‘Kurtovska Kapiya’, ‘Delikates’, ‘Oda’. W doświadczeniu drugim przebadano pięć ostrych odmian papryki: dwie odmiany z grupy Habanero, o owocach żółtych i pomarańczowych, oraz trzy odmiany z grupy Fireflame, o owocach żółtych, pomarańczowych i czerwonych. Analizy chemiczne w powietrznie suchym surowcu obejmowały oznaczenie: suchej masy, zawartość chlorofilu a, b i chlorofilu ogółem oraz zawartości karotenoidów ogółem. Wykazano różnice składu chemicznego w zawartości poszczególnych składników chemicznych w surowcu u różnych odmian. Wśród badanych słodkich odmian papryki najwięcej chlorofilu a oznaczono w owocach odmian ‘CRX66131’ F1, ‘CRX61035’ F1, ‘Remus’ F1 oraz ‘CRX63134’ F1. Nie wykazano istotnych różnic w zawartości chlorofilu b w owocach badanych odmian papryki słodkiej. Owoce odmiany ‘CRX61035’ F1 charakteryzowały się największą zawartością chlorofilu ogółem. Największą zawartością karotenoidów ogółem charakteryzował się surowiec odmiany ‘Delikates’. Owoce tej odmiany wyróżniały się także istotnie większą suchą masą. Spośród porównywanych ostrych odmian papryki większą suchą masą odznaczał się surowiec papryki ‘Fireflame’ o owocach pomarańczowych. Wykazano istotne różnice w zawartości chlorofilu a, b oraz chlorofilu ogółem w surowcu badanych odmian. Istotnie większą wartością biologiczną owoców, ze względu na dużą zawartość chlorofilu a i chlorofilu ogółem, odznaczał się surowiec ‘Fireflame’ o owocach pomarańczowych. W nim także oznaczono największą zawartość chlorofilu b. Największą zawartością karotenoidów ogółem charakteryzowała się odmiana ‘Fireflame’ o czerwonych owocach.
{"title":"Ocena wartości biologicznej owoców wybranych odmian papryki rocznej","authors":"A. Waga, D. Jadczak, A. Zurawik","doi":"10.24326/ah.2019.3.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/ah.2019.3.1","url":null,"abstract":"Celem badań była ocena suchej masy oraz zawartości wybranych związków biologicznie czynnych w owocach wybranych odmian papryki rocznej. W ramach badań wykonano dwa doświadczenia. Rośliny uprawiano w tunelu foliowym. Materiał doświadczalny w pierwszym doświadczeniu stanowiło dziesięć słodkich odmian papryki: ‘Indus’ F1, ‘CRX66131’ F1, ‘Remus’ F1, ‘CRX61035’ F1, ‘CRX63134’ F1, ‘CRX63135’ F1, ‘CRX63142’ F1, ‘Kurtovska Kapiya’, ‘Delikates’, ‘Oda’. W doświadczeniu drugim przebadano pięć ostrych odmian papryki: dwie odmiany z grupy Habanero, o owocach żółtych i pomarańczowych, oraz trzy odmiany z grupy Fireflame, o owocach żółtych, pomarańczowych i czerwonych. Analizy chemiczne w powietrznie suchym surowcu obejmowały oznaczenie: suchej masy, zawartość chlorofilu a, b i chlorofilu ogółem oraz zawartości karotenoidów ogółem. Wykazano różnice składu chemicznego w zawartości poszczególnych składników chemicznych w surowcu u różnych odmian. Wśród badanych słodkich odmian papryki najwięcej chlorofilu a oznaczono w owocach odmian ‘CRX66131’ F1, ‘CRX61035’ F1, ‘Remus’ F1 oraz ‘CRX63134’ F1. Nie wykazano istotnych różnic w zawartości chlorofilu b w owocach badanych odmian papryki słodkiej. Owoce odmiany ‘CRX61035’ F1 charakteryzowały się największą zawartością chlorofilu ogółem. Największą zawartością karotenoidów ogółem charakteryzował się surowiec odmiany ‘Delikates’. Owoce tej odmiany wyróżniały się także istotnie większą suchą masą. Spośród porównywanych ostrych odmian papryki większą suchą masą odznaczał się surowiec papryki ‘Fireflame’ o owocach pomarańczowych. Wykazano istotne różnice w zawartości chlorofilu a, b oraz chlorofilu ogółem w surowcu badanych odmian. Istotnie większą wartością biologiczną owoców, ze względu na dużą zawartość chlorofilu a i chlorofilu ogółem, odznaczał się surowiec ‘Fireflame’ o owocach pomarańczowych. W nim także oznaczono największą zawartość chlorofilu b. Największą zawartością karotenoidów ogółem charakteryzowała się odmiana ‘Fireflame’ o czerwonych owocach.","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2020-02-20","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41499617","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pestycydy, stosowane powszechnie w rolnictwie w celu zapewnienia wysokiej jakości plonu, a także po to, by ograniczyć straty związane z występowaniem szkodników oraz chwastów na plantacjach uprawnych, miały służyć człowiekowi. Jednak, mimo niewątpliwych zalet tych związków, stosowanie ich przez dłuższy czas wiąże się z dużymi kosztami, ponieważ prowadzi do kumulacji pestycydów we wszystkich elementach środowiska – glebie, powietrzu, wodach powierzchniowych i gruntowych, co stanowi poważne zagrożenie dla organizmów niebędących przedmiotem zwalczania, czyli pożytecznych mikroorganizmów glebowych, owadów, ptaków, ryb, ssaków, roślin, a także dla człowieka. Pestycydy obecne w ludzkim organizmie powodują zmiany mutagenne, teratogenne i nowotworowe. Zaburzają gospodarkę hormonalną i enzymatyczną organizmu, są przyczyną chorób układu oddechowego, trawiennego, limfatycznego, jak również chorób skórnych. Substancje te charakteryzują się także działaniem embriotoksycznym i mogą powodować upośledzenie rozrodu i rozwoju płodu. W celu zapewnienia bezpieczeństwa żywności dla konsumentów oraz ochrony zdrowia i życia ludzkiego wiele krajów na całym świecie wprowadziło program monitoringowy i urzędową kontrolę żywności dotyczącej zawartości zanieczyszczeń, w tym pestycydów, zgodnie z najwyższymi dopuszczalnymi poziomami tych związków. W związku z korzyściami ekonomicznymi, jakie wynikają z zastosowania pestycydów, należy rozważyć, jaki jest stosunek strat do korzyści. Ze względu na duże trudności w pełnej ocenie zagrożeń stosowania środków ochrony roślin dla zdrowia i życia ludzkiego wszystkie działania dotyczące stosowania pestycydów powinny opierać się na ocenie naukowej, a nie na względach komercyjnych. Ciągłe poszukiwanie nowych pestycydów wynika z weryfikacji korzyści i zagrożeń związanych ze stosowaniem pestycydów oraz z faktu uodparniania się agrofagów na niektóre substancje, co skutkuje małą skutecznością zabiegów. Pomimo wycofania wielu środków stosowanych w ochronie roślin ciągle aktualne są badania nad oceną ryzyka zdrowotnego, wynikającego z kumulacji tych substancji w środowisku czy nielegalnego stosowania zakazanych preparatów.
{"title":"Pestycydy – zakres i ryzyko stosowania, korzyści i zagrożenia. Praca przeglądowa","authors":"G. Kowalska, R. Kowalski","doi":"10.24326/ah.2019.2.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/ah.2019.2.1","url":null,"abstract":"Pestycydy, stosowane powszechnie w rolnictwie w celu zapewnienia wysokiej jakości plonu, a także po to, by ograniczyć straty związane z występowaniem szkodników oraz chwastów na plantacjach uprawnych, miały służyć człowiekowi. Jednak, mimo niewątpliwych zalet tych związków, stosowanie ich przez dłuższy czas wiąże się z dużymi kosztami, ponieważ prowadzi do kumulacji pestycydów we wszystkich elementach środowiska – glebie, powietrzu, wodach powierzchniowych i gruntowych, co stanowi poważne zagrożenie dla organizmów niebędących przedmiotem zwalczania, czyli pożytecznych mikroorganizmów glebowych, owadów, ptaków, ryb, ssaków, roślin, a także dla człowieka. Pestycydy obecne w ludzkim organizmie powodują zmiany mutagenne, teratogenne i nowotworowe. Zaburzają gospodarkę hormonalną i enzymatyczną organizmu, są przyczyną chorób układu oddechowego, trawiennego, limfatycznego, jak również chorób skórnych. Substancje te charakteryzują się także działaniem embriotoksycznym i mogą powodować upośledzenie rozrodu i rozwoju płodu. W celu zapewnienia bezpieczeństwa żywności dla konsumentów oraz ochrony zdrowia i życia ludzkiego wiele krajów na całym świecie wprowadziło program monitoringowy i urzędową kontrolę żywności dotyczącej zawartości zanieczyszczeń, w tym pestycydów, zgodnie z najwyższymi dopuszczalnymi poziomami tych związków. W związku z korzyściami ekonomicznymi, jakie wynikają z zastosowania pestycydów, należy rozważyć, jaki jest stosunek strat do korzyści. Ze względu na duże trudności w pełnej ocenie zagrożeń stosowania środków ochrony roślin dla zdrowia i życia ludzkiego wszystkie działania dotyczące stosowania pestycydów powinny opierać się na ocenie naukowej, a nie na względach komercyjnych. Ciągłe poszukiwanie nowych pestycydów wynika z weryfikacji korzyści i zagrożeń związanych ze stosowaniem pestycydów oraz z faktu uodparniania się agrofagów na niektóre substancje, co skutkuje małą skutecznością zabiegów. Pomimo wycofania wielu środków stosowanych w ochronie roślin ciągle aktualne są badania nad oceną ryzyka zdrowotnego, wynikającego z kumulacji tych substancji w środowisku czy nielegalnego stosowania zakazanych preparatów.","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2020-02-06","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49508652","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Miechunka pomidorowa (Physalis ixocarpa Brot. ex Hornem.) należy do rodziny psiankowatych (Solanaceae Juss.). Duże zdolności adaptacyjne rośliny sprawiły, iż uprawiana jest w różnych rejonach świata. W Polsce jest mało znana mimo dużej wartości odżywczej, wysokiej zawartości substancji biologicznie czynnych oraz coraz bardziej cenionych przez konsumentów walorów smakowych. Surowcem miechunki pomidorowej jest jadalna jagoda (Fructus Physalis), a głównymi składnikami biologicznie czynnymi są polifenole. Część jadalna jest zasobna również w kwas L-askorbinowy, β-karoten, antocyjany, garbniki, pektyny, fitosterole oraz związki mineralne i witaminy z grupy B. Owoc miechunki wykazuje aktywność przeciwdrobnoustrojową, antyoksydacyjną, działa moczopędnie, przeciwzapalnie, antynowotworowo oraz przeciwalergicznie. Obniżając zdolności mutagenne prokarcerogenów, wzmacnia odporność organizmu. Przyczynia się do utrzymania prawidłowego metabolizmu energetycznego, a także zmniejsza uczucie zmęczenia i znużenia. Wpływa pozytywnie na funkcjonowanie układu nerwowego i krwionośnego. Stosowany bywa jako naturalne lekarstwo na choroby układu moczowego i skóry. Miechunka pomidorowa staje się znaczącym warzywem często wykorzystywanym w farmacji, a także przemyśle spożywczym. Coraz bardziej doceniany jest również aspekt dekoracyjny tej rośliny.
{"title":"Miechunka pomidorowa (Physalis ixocarpa Brot. ex Hornem.) – roślina ozdobna i lecznicza o wielokierunkowym działaniu","authors":"Emilia Mikulewicz, J. Majkowska-Gadomska","doi":"10.24326/ah.2019.1.2","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/ah.2019.1.2","url":null,"abstract":"Miechunka pomidorowa (Physalis ixocarpa Brot. ex Hornem.) należy do rodziny psiankowatych (Solanaceae Juss.). Duże zdolności adaptacyjne rośliny sprawiły, iż uprawiana jest w różnych rejonach świata. W Polsce jest mało znana mimo dużej wartości odżywczej, wysokiej zawartości substancji biologicznie czynnych oraz coraz bardziej cenionych przez konsumentów walorów smakowych. Surowcem miechunki pomidorowej jest jadalna jagoda (Fructus Physalis), a głównymi składnikami biologicznie czynnymi są polifenole. Część jadalna jest zasobna również w kwas L-askorbinowy, β-karoten, antocyjany, garbniki, pektyny, fitosterole oraz związki mineralne i witaminy z grupy B. Owoc miechunki wykazuje aktywność przeciwdrobnoustrojową, antyoksydacyjną, działa moczopędnie, przeciwzapalnie, antynowotworowo oraz przeciwalergicznie. Obniżając zdolności mutagenne prokarcerogenów, wzmacnia odporność organizmu. Przyczynia się do utrzymania prawidłowego metabolizmu energetycznego, a także zmniejsza uczucie zmęczenia i znużenia. Wpływa pozytywnie na funkcjonowanie układu nerwowego i krwionośnego. Stosowany bywa jako naturalne lekarstwo na choroby układu moczowego i skóry. Miechunka pomidorowa staje się znaczącym warzywem często wykorzystywanym w farmacji, a także przemyśle spożywczym. Coraz bardziej doceniany jest również aspekt dekoracyjny tej rośliny.","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-09-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47284489","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W publikacji przedstawiono surowce zielarskie uzyskiwane z orzecha włoskiego i ich zastosowanie lecznicze. W pracy oparto się na polskich opracowaniach z zakresu fitoterapii, publikacjach zajmujących się medycyną tradycyjną i publikacjach naukowych dotyczących zastosowań leczniczych tej rośliny. Podstawowymi surowcami leczniczymi uzyskiwanymi z roślin orzecha włoskiego są liść (Juglandis folium) i naowocnia (Juglandis fructus cortex), jednak roślina ta oferuje znacznie większą gamę surowców: pączki (Juglandis gemmae), korę (Juglandis cortex), kwiat (Juglandis flos), owoc (Juglandis fructus), owoc niedojrzały (Juglandis immature fructus) oraz korzeń (Juglandis radix). Surowce pozyskiwane z omawianego gatunku stosowane są w medycynie tradycyjnej w wielu krajach świata przy schorzeniach skóry, przewodu pokarmowego, dróg oddechowych, robaczycy, bólach serca, głowy, bólach reumatycznych, chorobach kobiecych, cukrzycy, skrofułach, hemoroidach, biegunkach, przy problemach z tarczycą, gorączce, anginie, wrzodach gardła, zapaleniu spojówek, skurczach nóg, suchotach, febrze, malarii, a nawet przy impotencji i problemach z erekcją. Przeprowadzone badania naukowe często potwierdzają zalecenia medycyny ludowej oraz wskazują na wiele innych obiecujących zastosowań medycznych surowców otrzymywanych z tej rośliny. Wszystko to pozwala sądzić, że w przyszłości preparaty na bazie orzecha włoskiego będą zyskiwały na znaczeniu i popularności.
{"title":"Surowce zielarskie orzecha włoskiego","authors":"R. Gruszecki, Agata Chmist, M. Walasek","doi":"10.24326/ah.2019.1.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/ah.2019.1.1","url":null,"abstract":"W publikacji przedstawiono surowce zielarskie uzyskiwane z orzecha włoskiego i ich zastosowanie lecznicze. W pracy oparto się na polskich opracowaniach z zakresu fitoterapii, publikacjach zajmujących się medycyną tradycyjną i publikacjach naukowych dotyczących zastosowań leczniczych tej rośliny. Podstawowymi surowcami leczniczymi uzyskiwanymi z roślin orzecha włoskiego są liść (Juglandis folium) i naowocnia (Juglandis fructus cortex), jednak roślina ta oferuje znacznie większą gamę surowców: pączki (Juglandis gemmae), korę (Juglandis cortex), kwiat (Juglandis flos), owoc (Juglandis fructus), owoc niedojrzały (Juglandis immature fructus) oraz korzeń (Juglandis radix). Surowce pozyskiwane z omawianego gatunku stosowane są w medycynie tradycyjnej w wielu krajach świata przy schorzeniach skóry, przewodu pokarmowego, dróg oddechowych, robaczycy, bólach serca, głowy, bólach reumatycznych, chorobach kobiecych, cukrzycy, skrofułach, hemoroidach, biegunkach, przy problemach z tarczycą, gorączce, anginie, wrzodach gardła, zapaleniu spojówek, skurczach nóg, suchotach, febrze, malarii, a nawet przy impotencji i problemach z erekcją. Przeprowadzone badania naukowe często potwierdzają zalecenia medycyny ludowej oraz wskazują na wiele innych obiecujących zastosowań medycznych surowców otrzymywanych z tej rośliny. Wszystko to pozwala sądzić, że w przyszłości preparaty na bazie orzecha włoskiego będą zyskiwały na znaczeniu i popularności.","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-09-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47224017","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Common thyme (Thymus vulgaris L.) and summer savory (Satureja hortensis L.) belong to the Lamiaceae family. High adaptability of these plants to environmental conditions has caused that they are grown in various regions of Europe, especially in temperate climates. Herbal drugs of these plant species are Thymi herba and Saturejae herba, and their essential oils hold the main biological activities. The predominant components of savory and thyme oils are thymol, carvacrol, p-cymene, and γ-terpinene, found in various amounts. The herbal drugs are also abundant in flavonoids, tannins, phenolic acids, triterpene and bitter compounds, saponins, sugars, vitamins and minerals. Extracts from fresh raw material and essential oil show antimicrobial, antioxidant activity, spasmolytic, cholagogic activity. Also, they stimulate gastric activity and secretion of digestive juices. They are significant spices often used in pharmacy, medicine, as well in the food and cosmetics industry.
{"title":"The plants spices with therapeutic properties – summer savory (Satureja hortensis L.) and common thyme (Thymus vulgaris L.)","authors":"Daniel Skubij, Natalia Skubij, K. Dzida","doi":"10.24326/ah.2018.4.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/ah.2018.4.1","url":null,"abstract":"Common thyme (Thymus vulgaris L.) and summer savory (Satureja hortensis L.) belong to the Lamiaceae family. High adaptability of these plants to environmental conditions has caused that they are grown in various regions of Europe, especially in temperate climates. Herbal drugs of these plant species are Thymi herba and Saturejae herba, and their essential oils hold the main biological activities. The predominant components of savory and thyme oils are thymol, carvacrol, p-cymene, and γ-terpinene, found in various amounts. The herbal drugs are also abundant in flavonoids, tannins, phenolic acids, triterpene and bitter compounds, saponins, sugars, vitamins and minerals. Extracts from fresh raw material and essential oil show antimicrobial, antioxidant activity, spasmolytic, cholagogic activity. Also, they stimulate gastric activity and secretion of digestive juices. They are significant spices often used in pharmacy, medicine, as well in the food and cosmetics industry.","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47073959","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
R. Nurzyńska-Wierdak, J. Dyduch, A. Sawicka, Helena Łabuda, H. Buczkowska
Ostropest plamisty (Silybum marianum (L.) Gaertn.) jest obecnie jednym z ważniejszych gatunków roślin leczniczych uprawianym na plantacjach zielarskich. Surowcem zielarskim ostropestu jest owoc (Silybi mariani fructus) zawierający kompleks flawonolignanów określanych jako sylimaryna. Sylimaryna wykazuje działanie ochronne i regenerujące względem uszkodzonych komórek wątroby. Działanie ochronne sylimaryny wiąże się z jej aktywnością antyoksydacyjną, przeciwzapalną, przeciwwirusową, a także odtruwającą. Związek ten wpływa również na syntezę RNA i DNA. Sylimaryna jest obecnie szeroko stosowana jako środek terapeutyczny w leczeniu wielu ostrych i przewlekłych chorób wątroby. Ostatnie badania dowodzą, że sylimaryna jest skutecznym lekiem przeciwwirusowym w przypadku wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV). Wskazywana jest także jako obiecujący środek przeciwnowotworowy, przeciwcukrzycowy i nefroochronny. W lecznictwie i kosmetologii zastosowanie ma także olej z nasion ostropestu, bogaty w cenne kwasy tłuszczowe, fosfolipidy i witaminę E.
{"title":"Ostropest plamisty (Silybum marianum [L .] Gaertn.) – fitochemia i efekty terapeutyczne","authors":"R. Nurzyńska-Wierdak, J. Dyduch, A. Sawicka, Helena Łabuda, H. Buczkowska","doi":"10.24326/ah.2018.4.2","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/ah.2018.4.2","url":null,"abstract":"Ostropest plamisty (Silybum marianum (L.) Gaertn.) jest obecnie jednym z ważniejszych gatunków roślin leczniczych uprawianym na plantacjach zielarskich. Surowcem zielarskim ostropestu jest owoc (Silybi mariani fructus) zawierający kompleks flawonolignanów określanych jako sylimaryna. Sylimaryna wykazuje działanie ochronne i regenerujące względem uszkodzonych komórek wątroby. Działanie ochronne sylimaryny wiąże się z jej aktywnością antyoksydacyjną, przeciwzapalną, przeciwwirusową, a także odtruwającą. Związek ten wpływa również na syntezę RNA i DNA. Sylimaryna jest obecnie szeroko stosowana jako środek terapeutyczny w leczeniu wielu ostrych i przewlekłych chorób wątroby. Ostatnie badania dowodzą, że sylimaryna jest skutecznym lekiem przeciwwirusowym w przypadku wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV). Wskazywana jest także jako obiecujący środek przeciwnowotworowy, przeciwcukrzycowy i nefroochronny. W lecznictwie i kosmetologii zastosowanie ma także olej z nasion ostropestu, bogaty w cenne kwasy tłuszczowe, fosfolipidy i witaminę E.","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42837380","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Arbuscular mycorrhizal fungi (AMF) can be used for protection and stimulation of plant growth. The presence of a symbiont in the roots of plants causes a direct and indirect effect on rhizosphere microorganisms. The aim of studies conducted in 2015–2017 was to estimate the effect of endomycorrhizal fungi such as Claroideoglomus etunicatum and Rhizophagus intraradices on the population structure of saprotrophic fungi colonizing the rhizosphere of tomato plants cultivated in a plastic tunnel. The experiment was conducted at an ecological farm in Grądy (Lublin district), where the study object were tomato plants (‘Antalya F1’ – a Turkish hybrid) inoculated by two species of mycorrhizal fungi. The studies showed that AMF had a positive effect on biodiversity of the studied population and on increasing numbers of saprotrophic fungi such as Trichoderma spp., Penicillium spp., and Mucor spp. in the rhizosphere of tomato plant comparing to the control. The mycological analysis of the rhizosphere showed that C. etunicatum has a greater impact on the growth of saprotrophic fungi, especially Trichoderma spp., in tomato rhizosphere than R. intraradices.
丛枝菌根真菌(AMF)具有保护和促进植物生长的作用。植物根系中共生体的存在对根际微生物产生直接和间接的影响。2015-2017年的研究目的是评估在塑料隧道栽培的番茄根际定殖的根内菌根真菌(如衣状芽孢菌和根噬菌)对腐养真菌种群结构的影响。实验在Grądy(卢布林地区)的一个生态农场进行，研究对象是番茄植株(' Antalya F1 ' -一种土耳其杂交品种)，接种了两种菌根真菌。研究表明，与对照相比，AMF对研究群体的生物多样性和番茄根际腐养真菌(如木霉、青霉菌和毛霉菌)数量的增加有积极的影响。根际真菌学分析表明，对番茄根际腐坏性真菌，尤其是木霉的生长影响大于根际内生真菌。
{"title":"Effect of mycorrhiza on the diversity and structure of the population of saprotrophic fungi occurring in the rhizosphere of tomato plants","authors":"A. H. Thanoon, A. Jamiołkowska","doi":"10.24326/AH.2018.3.2","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/AH.2018.3.2","url":null,"abstract":"Arbuscular mycorrhizal fungi (AMF) can be used for protection and stimulation of plant growth. The presence of a symbiont in the roots of plants causes a direct and indirect effect on rhizosphere microorganisms. The aim of studies conducted in 2015–2017 was to estimate the effect of endomycorrhizal fungi such as Claroideoglomus etunicatum and Rhizophagus intraradices on the population structure of saprotrophic fungi colonizing the rhizosphere of tomato plants cultivated in a plastic tunnel. The experiment was conducted at an ecological farm in Grądy (Lublin district), where the study object were tomato plants (‘Antalya F1’ – a Turkish hybrid) inoculated by two species of mycorrhizal fungi. The studies showed that AMF had a positive effect on biodiversity of the studied population and on increasing numbers of saprotrophic fungi such as Trichoderma spp., Penicillium spp., and Mucor spp. in the rhizosphere of tomato plant comparing to the control. The mycological analysis of the rhizosphere showed that C. etunicatum has a greater impact on the growth of saprotrophic fungi, especially Trichoderma spp., in tomato rhizosphere than R. intraradices.","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-10-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44943295","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Możliwość uprawy bioty wschodniej [Platycladus orientalis (L.) Franco] na terenach zieleni miast wschodniej Polski na przykładzie Lublina","authors":"J. Renda, E. Mackos-Iwaszko","doi":"10.24326/AH.2018.3.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/AH.2018.3.1","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-10-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43482538","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Numerous species of plants from the genus Rubus contain biologically active compounds that can be used in the prophylaxis and phytotherapy of various diseases. Among active compounds ellagic acid and ellagitannin exhibit a broad spectrum of health-enhancing properties, e.g. antioxidant, coagulant, anti-inflammatory, antiviral, anti-bacterial, anti-carcinogenic, and antimutagenic activity. Ellagic acid inhibits the activity of such carcinogens as benzo(a)pyrene, aflatoxin B1, and nitroso compounds. It can also be used in the therapy of Alzheimer’s disease. Ellagitannins, i.e. precursors of ellagic acid, exert an effect on the activity of enzymes involved in the proper functioning of the circulatory system vessels. The two main ellagitannins, i.e. sanguiin H-6 and lambertianin C, are the major compounds responsible for the antioxidant properties of raspberry fruit. The fruits and leaves of Rubus plants containing phytotherapeutic compounds, e.g. ellagic acid and ellagitannins, are used for the production of cakes, sweets, syrup, jam, juice, teas, alcoholic and non-alcoholic beverages. The cultivation of plants from the genus Rubus containing ellagic acid and ellagitannins should be propagated due to their health-promoting effects useful for the prevention of many diseases and as natural phytochemicals in the pharmaceutical, cosmetic, and food industries.
{"title":"Health-enhancing activity of ellagic acid and ellagitannin of selected species from the genus Rubus – Review","authors":"Mikołaj Kostryco, M. Chwil","doi":"10.24326/ah.2018.2.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.24326/ah.2018.2.1","url":null,"abstract":"Numerous species of plants from the genus Rubus contain biologically active compounds that can be used in the prophylaxis and phytotherapy of various diseases. Among active compounds ellagic acid and ellagitannin exhibit a broad spectrum of health-enhancing properties, e.g. antioxidant, coagulant, anti-inflammatory, antiviral, anti-bacterial, anti-carcinogenic, and antimutagenic activity. Ellagic acid inhibits the activity of such carcinogens as benzo(a)pyrene, aflatoxin B1, and nitroso compounds. It can also be used in the therapy of Alzheimer’s disease. Ellagitannins, i.e. precursors of ellagic acid, exert an effect on the activity of enzymes involved in the proper functioning of the circulatory system vessels. The two main ellagitannins, i.e. sanguiin H-6 and lambertianin C, are the major compounds responsible for the antioxidant properties of raspberry fruit. The fruits and leaves of Rubus plants containing phytotherapeutic compounds, e.g. ellagic acid and ellagitannins, are used for the production of cakes, sweets, syrup, jam, juice, teas, alcoholic and non-alcoholic beverages. The cultivation of plants from the genus Rubus containing ellagic acid and ellagitannins should be propagated due to their health-promoting effects useful for the prevention of many diseases and as natural phytochemicals in the pharmaceutical, cosmetic, and food industries.","PeriodicalId":33911,"journal":{"name":"Annales Horticulturae","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-07-04","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46148506","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：