Pub Date : 2021-12-08DOI: 10.18778/0208-6107.39.04
Paweł Polit
Tekst omawia związek sformułowanej przez Leona Chwistka koncepcji przeżycia artystycznego z charakterem ocen dotyczących najnowszych zjawisk w sztuce polskiej formułowanych przez niego w latach 30. XX w. Ukazuje pokrewieństwo tej koncepcji z pojęciem „całościowego sensu plastycznego dzieła sztuki”, określającym charakter eksperymentów artystycznych dokonywanych w środowisku przedwojennej Grupy Krakowskiej. Ufundowana na założeniach teorii wielości rzeczywistości, koncepcja przeżycia artystycznego podkreśla nierozdzielność doświadczenia odbioru rzeczywistości wyobrażeniowej dzieła sztuki z impulsem jej współtworzenia. W zamierzeniu Chwistka koncepcja ta dostarczać mogła ugruntowania teoretycznego sztuki zaangażowanej społecznie. Stanowić miała również fundament dla kreślonego przez Chwistka projektu nominalistycznej estetyki zorientowanego na wypracowanie intersubiektywnych zasad oceny dzieł sztuki, na podstawie poddanych refleksji teoretycznej indywidualnych doświadczeń odbioru, przez wspólnotę osób zaangażowanych w publiczną dyskusję o sztuce. Wypracowane w ramach tego projektu kryteria oceny dzieł sztuki mogły znaleźć zastosowanie w krytyce artystycznej.
{"title":"„Narkotyk sztuki”. Przeżycie artystyczne jako impuls krytyki artystycznej Leona Chwistka","authors":"Paweł Polit","doi":"10.18778/0208-6107.39.04","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.39.04","url":null,"abstract":"Tekst omawia związek sformułowanej przez Leona Chwistka koncepcji przeżycia artystycznego z charakterem ocen dotyczących najnowszych zjawisk w sztuce polskiej formułowanych przez niego w latach 30. XX w. Ukazuje pokrewieństwo tej koncepcji z pojęciem „całościowego sensu plastycznego dzieła sztuki”, określającym charakter eksperymentów artystycznych dokonywanych w środowisku przedwojennej Grupy Krakowskiej. Ufundowana na założeniach teorii wielości rzeczywistości, koncepcja przeżycia artystycznego podkreśla nierozdzielność doświadczenia odbioru rzeczywistości wyobrażeniowej dzieła sztuki z impulsem jej współtworzenia. W zamierzeniu Chwistka koncepcja ta dostarczać mogła ugruntowania teoretycznego sztuki zaangażowanej społecznie. Stanowić miała również fundament dla kreślonego przez Chwistka projektu nominalistycznej estetyki zorientowanego na wypracowanie intersubiektywnych zasad oceny dzieł sztuki, na podstawie poddanych refleksji teoretycznej indywidualnych doświadczeń odbioru, przez wspólnotę osób zaangażowanych w publiczną dyskusję o sztuce. Wypracowane w ramach tego projektu kryteria oceny dzieł sztuki mogły znaleźć zastosowanie w krytyce artystycznej.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"89 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"80382575","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-08DOI: 10.18778/0208-6107.39.05
M. Murawska
Artykuł poświęcony jest książce Pawła Polita na temat filozofii i malarstwa Witkacego, badającej oba te obszary jego twórczości w świetle rozwijanej przezeń koncepcji „jedności osobowości”. Zgłębiając teorię Witkacego, zawartą także w jego utworach literackich, Polit konfrontuje ją z filozoficznymi źródłami jego myśli, a także z fenomenologią cielesności Merleau-Ponty’ego oraz refleksją Deleuze’a i Derridy dotyczącą malarstwa – jego cielesnego, haptycznego wymiaru. Pojęcie „jedności osobowości” stanowi zdaniem Polita punkt zwornikowy myśli Witkacego, nadający spójność jego refleksji estetycznej, mimo jej czasowych zmian. Pojęcie to, poddane odpowiedniej interpretacji, powiązane z teorią nieświadomego tła przeżyć, nieodłącznego od psychofizycznej tożsamości „ja”, staje się też kluczem do odczytania jego malarstwa. Autorka zwraca uwagę na oryginalność ujęcia zaproponowanego w książce Polita, wpisującego się we współczesną refleksję nad związkami sztuki i filozofii, malarstwa i słowa. Omawianą przez Polita praktykę pisarską Witkacego zestawia z innymi przykładami artystów, w których twórczości teksty i dzieła wizualne nawzajem się oświetlają, tworząc wewnętrzny splot.
{"title":"Słowa i obrazy. Próba koncyliacji na przykładzie twórczości Witkacego","authors":"M. Murawska","doi":"10.18778/0208-6107.39.05","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.39.05","url":null,"abstract":"Artykuł poświęcony jest książce Pawła Polita na temat filozofii i malarstwa Witkacego, badającej oba te obszary jego twórczości w świetle rozwijanej przezeń koncepcji „jedności osobowości”. Zgłębiając teorię Witkacego, zawartą także w jego utworach literackich, Polit konfrontuje ją z filozoficznymi źródłami jego myśli, a także z fenomenologią cielesności Merleau-Ponty’ego oraz refleksją Deleuze’a i Derridy dotyczącą malarstwa – jego cielesnego, haptycznego wymiaru. Pojęcie „jedności osobowości” stanowi zdaniem Polita punkt zwornikowy myśli Witkacego, nadający spójność jego refleksji estetycznej, mimo jej czasowych zmian. Pojęcie to, poddane odpowiedniej interpretacji, powiązane z teorią nieświadomego tła przeżyć, nieodłącznego od psychofizycznej tożsamości „ja”, staje się też kluczem do odczytania jego malarstwa. Autorka zwraca uwagę na oryginalność ujęcia zaproponowanego w książce Polita, wpisującego się we współczesną refleksję nad związkami sztuki i filozofii, malarstwa i słowa. Omawianą przez Polita praktykę pisarską Witkacego zestawia z innymi przykładami artystów, w których twórczości teksty i dzieła wizualne nawzajem się oświetlają, tworząc wewnętrzny splot.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"45 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"88298645","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-09-29DOI: 10.18778/0208-6107.38.07
Gunnar Skirbekk
The debate between Habermas and Rawls that took place in 1990s concerned how philosophy can justify the principles of justice under the conditions of pluralism of different and irreconcilable moral, philosophical, and religious doctrines. The context of the debate was mainly Rawls’ Political Liberalism and Habermas’ Between Facts and Norms as well. This paper argues that a wider geo-cultural perspective is pertinent in order to better comprehend the different justification strategies in Habermas and Rawls, concerning the principle of justice. This goes for their different geo-cultural experiences and presuppositions – in short, Rawls living in a self-confident North America in the post-war period versus Habermas’ German experience of civilization breakdown. However, it might also be relevant for the assessment of these two strategies in our time, faced with new kinds of geo-political differences and conflicts.
{"title":"The epistemic status of the principles of justice in Habermas and Rawls","authors":"Gunnar Skirbekk","doi":"10.18778/0208-6107.38.07","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.38.07","url":null,"abstract":"The debate between Habermas and Rawls that took place in 1990s concerned how philosophy can justify the principles of justice under the conditions of pluralism of different and irreconcilable moral, philosophical, and religious doctrines. The context of the debate was mainly Rawls’ Political Liberalism and Habermas’ Between Facts and Norms as well. This paper argues that a wider geo-cultural perspective is pertinent in order to better comprehend the different justification strategies in Habermas and Rawls, concerning the principle of justice. This goes for their different geo-cultural experiences and presuppositions – in short, Rawls living in a self-confident North America in the post-war period versus Habermas’ German experience of civilization breakdown. However, it might also be relevant for the assessment of these two strategies in our time, faced with new kinds of geo-political differences and conflicts.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"16 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-09-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"89466577","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-09-29DOI: 10.18778/0208-6107.38.06
Marcin Saar
The topic of this paper is the foundation for individual rights proposed by David Gauthier in his seminal 1986 book Morals by Agreement, and particularly the role of conception of rationality in this foundation. The foundation of rights is a part of Gauthier’s broader enterprise: to ground morals in rationality – more specifically, in the economic conception of rationality. Because of the importance of this conception for the whole of Gauthier’s project, we reconstruct first the conception of rationality which can be found in decision theory and game theory, presenting simultaneously in a relatively non-technical way some basic concepts of the aforementioned disciplines. We proceed then to reconstruction of the foundation of rights itself – it turns on Gauthier’s interpretation of the so-called “Lockean proviso.” Lastly, we turn to the connection between rationality and foundation of rights. It is to be found in the narrow compliance – the disposition to enter only into cooperation which satisfies conditions of fairness set out in part by the Lockean proviso.
{"title":"Rationality as the condition of individual rights in David Gauthier’s Morals by Agreement","authors":"Marcin Saar","doi":"10.18778/0208-6107.38.06","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.38.06","url":null,"abstract":"The topic of this paper is the foundation for individual rights proposed by David Gauthier in his seminal 1986 book Morals by Agreement, and particularly the role of conception of rationality in this foundation. The foundation of rights is a part of Gauthier’s broader enterprise: to ground morals in rationality – more specifically, in the economic conception of rationality. Because of the importance of this conception for the whole of Gauthier’s project, we reconstruct first the conception of rationality which can be found in decision theory and game theory, presenting simultaneously in a relatively non-technical way some basic concepts of the aforementioned disciplines. We proceed then to reconstruction of the foundation of rights itself – it turns on Gauthier’s interpretation of the so-called “Lockean proviso.” Lastly, we turn to the connection between rationality and foundation of rights. It is to be found in the narrow compliance – the disposition to enter only into cooperation which satisfies conditions of fairness set out in part by the Lockean proviso.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"91 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-09-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"72913072","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-09-28DOI: 10.18778/0208-6107.38.05
Dawid Nowakowski
The recent studies on the relations between humanism or humanists and jurisprudence convince that Reneaissance, especially in XVIth century, when the national states began to raise, belonged to the periods of increased interest in the issue of law. Although Erasmus was not a layer, nor he introduced in any of his works a complete theory of law, he maintained close relations with many leading theoreticians of the law and jurists (Alciati, Budé, Cantiuncula, Zasius) and sometimes spoke in the legal discussions of his age. Among hist most important works concerning the matter of law were: Institutio principis Christiani, Ratio seu Methodus verae theologiae, Christiani matrimonii institutio, De interdicto esu carnium and Ecclesiastes. In the paper I’m going to concentrate on this latter work, in which Erasmus discusses the significance of preaching, preacher and widely understood Christian rhetoric. In the Ecclesiastes Erasmus touches the law subject with the special emphasis on historical character of law and relations between the divine law, the law of Christ and the law of Nature. After a short discussion about his understaning of law I will concentrate on the essential differentiation between the letter of law and the spirit of law, and I will point at proposed by Erasmus ways of introduction of law into human life. Erasmus, on the one hand, escaped a rigidity and abstraction of law and, on the other, he neutralised an aspect of the coercion of law. In his solution Erasmus appreciated the political dimension of preaching and acknowledged preacher as a more important guide of the people, than ruler. I’m going to interpret the Erasmian concept of preaching as an rhetorical mean of introduction of law in analogical way to “introduction” proposed by Plato in his Nomoi.
{"title":"“Bodies can be compelled; minds must be turned, since they cannot be compelled”: Preaching as an “Introduction” to Law in the Ecclesiastes of Erasmus of Rotterdam","authors":"Dawid Nowakowski","doi":"10.18778/0208-6107.38.05","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.38.05","url":null,"abstract":"The recent studies on the relations between humanism or humanists and jurisprudence convince that Reneaissance, especially in XVIth century, when the national states began to raise, belonged to the periods of increased interest in the issue of law. Although Erasmus was not a layer, nor he introduced in any of his works a complete theory of law, he maintained close relations with many leading theoreticians of the law and jurists (Alciati, Budé, Cantiuncula, Zasius) and sometimes spoke in the legal discussions of his age. Among hist most important works concerning the matter of law were: Institutio principis Christiani, Ratio seu Methodus verae theologiae, Christiani matrimonii institutio, De interdicto esu carnium and Ecclesiastes. In the paper I’m going to concentrate on this latter work, in which Erasmus discusses the significance of preaching, preacher and widely understood Christian rhetoric. In the Ecclesiastes Erasmus touches the law subject with the special emphasis on historical character of law and relations between the divine law, the law of Christ and the law of Nature. After a short discussion about his understaning of law I will concentrate on the essential differentiation between the letter of law and the spirit of law, and I will point at proposed by Erasmus ways of introduction of law into human life. Erasmus, on the one hand, escaped a rigidity and abstraction of law and, on the other, he neutralised an aspect of the coercion of law. In his solution Erasmus appreciated the political dimension of preaching and acknowledged preacher as a more important guide of the people, than ruler. I’m going to interpret the Erasmian concept of preaching as an rhetorical mean of introduction of law in analogical way to “introduction” proposed by Plato in his Nomoi.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"56 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-09-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"73569777","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-08-17DOI: 10.18778/0208-6107.38.01
T. Majewski
Artykuł stanowi głos w sprawie współczesnej kondycji uniwersytetu oraz wprowadzanej od 2018 reformy szkolnictwa wyższego (tzw. reformy 2.0). Narzucana przez reformę kultura zarządzania, nakierowana na „naukową produktywność” i bibliometrię, pozostaje w konflikcie z etosem uniwersytetu, na jaki składa się dążenie do prawdy i kultura otwartej dyskusji, konstytutywna dla wspólnoty uczących się i uczonych. Autor argumentuje, że przywiązanie do tych wartości jest nie tylko kwestią tradycji, ale szczególnym zadaniem uniwersytetu w ramach współczesnej sfery publicznej, targanej przez aksjologiczne konflikty i rozpadającej się na szereg cyfrowych „plemion”. Uniwersytet jako instytucja rozwinął się wraz z kulturą aksjologicznego pluralizmu i racjonalnego wątpienia, którą sam wspierał. Wartości tych nie da się jednak utrzymać, jeśli w ramach akademickiej doksy przyjmie się założenia radykalnego relatywizmu poznawczego. „Antyrelatywistyczne minimum poznawcze” (Steven Lukes) i założenie względnej przekładalności języków, są niezbędne, jeśli uniwersytet ma pełnić nadal społecznie istotną funkcję wspierania dyspozycji krytycznych i uczenia samodzielności myślowej.
{"title":"Przestrzeń uwagi a współczesna inżynieria epistemiczna. O przyszłości uniwersytetu","authors":"T. Majewski","doi":"10.18778/0208-6107.38.01","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.38.01","url":null,"abstract":"Artykuł stanowi głos w sprawie współczesnej kondycji uniwersytetu oraz wprowadzanej od 2018 reformy szkolnictwa wyższego (tzw. reformy 2.0). Narzucana przez reformę kultura zarządzania, nakierowana na „naukową produktywność” i bibliometrię, pozostaje w konflikcie z etosem uniwersytetu, na jaki składa się dążenie do prawdy i kultura otwartej dyskusji, konstytutywna dla wspólnoty uczących się i uczonych. Autor argumentuje, że przywiązanie do tych wartości jest nie tylko kwestią tradycji, ale szczególnym zadaniem uniwersytetu w ramach współczesnej sfery publicznej, targanej przez aksjologiczne konflikty i rozpadającej się na szereg cyfrowych „plemion”. Uniwersytet jako instytucja rozwinął się wraz z kulturą aksjologicznego pluralizmu i racjonalnego wątpienia, którą sam wspierał. Wartości tych nie da się jednak utrzymać, jeśli w ramach akademickiej doksy przyjmie się założenia radykalnego relatywizmu poznawczego. „Antyrelatywistyczne minimum poznawcze” (Steven Lukes) i założenie względnej przekładalności języków, są niezbędne, jeśli uniwersytet ma pełnić nadal społecznie istotną funkcję wspierania dyspozycji krytycznych i uczenia samodzielności myślowej.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"19 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-08-17","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"79189007","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-08-17DOI: 10.18778/0208-6107.38.02
Luc Leguérinel
Celem artykułu jest przedstawienie syntezy myśli filozoficznej Jacquesa Poulaina dotyczącej języka, jego znaczenia dla człowieka i dla społeczeństwa. W pierwszym kroku przybliżona zostaje zaczerpnięta z wiedzy antropobiologicznej myśl zawarta w wielu pracach Poulaina, zgodnie z którą dziecko nie jest w stanie wejść w świat bezpośrednio za pomocą zmysłów i działań, lecz za pośrednictwem języka, nie jest też w stanie wejść w świat i stać się zdolnym do samodzielnego myślenia i działania podmiotem inaczej niż za sprawą trzeciej instancji, jaką jest mowa. Zdaniem autora odnosi się to także do wymiaru społeczno-instytucjonalnego, bowiem wedle ustaleń dwudziestowiecznej antropologii filozoficznej człowiek jako istota językowa może siebie przekształcać jedynie nie wprost, dzięki pośredniczącej roli trzeciej instancji – mowy, która najpierw przybierała postać bogów, by z czasem przyjąć formę sądów prawdziwościowych dotyczących własnego życia. Współcześnie, jak twierdzi Poulain w polemice z Habermasem, podstawą globalnej komunikacji może być jedynie transkulturowa językowa wymiana – to język pozostaje przestrzenią, w której człowiek może znajdować uznanie, dokonywać sądów i dążyć do harmonii z innymi.
{"title":"Myśl Jacques’a Poulaina o człowieku i instytucjach","authors":"Luc Leguérinel","doi":"10.18778/0208-6107.38.02","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.38.02","url":null,"abstract":"Celem artykułu jest przedstawienie syntezy myśli filozoficznej Jacquesa Poulaina dotyczącej języka, jego znaczenia dla człowieka i dla społeczeństwa. W pierwszym kroku przybliżona zostaje zaczerpnięta z wiedzy antropobiologicznej myśl zawarta w wielu pracach Poulaina, zgodnie z którą dziecko nie jest w stanie wejść w świat bezpośrednio za pomocą zmysłów i działań, lecz za pośrednictwem języka, nie jest też w stanie wejść w świat i stać się zdolnym do samodzielnego myślenia i działania podmiotem inaczej niż za sprawą trzeciej instancji, jaką jest mowa. Zdaniem autora odnosi się to także do wymiaru społeczno-instytucjonalnego, bowiem wedle ustaleń dwudziestowiecznej antropologii filozoficznej człowiek jako istota językowa może siebie przekształcać jedynie nie wprost, dzięki pośredniczącej roli trzeciej instancji – mowy, która najpierw przybierała postać bogów, by z czasem przyjąć formę sądów prawdziwościowych dotyczących własnego życia. Współcześnie, jak twierdzi Poulain w polemice z Habermasem, podstawą globalnej komunikacji może być jedynie transkulturowa językowa wymiana – to język pozostaje przestrzenią, w której człowiek może znajdować uznanie, dokonywać sądów i dążyć do harmonii z innymi.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"203 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-08-17","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"76775450","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-08-17DOI: 10.18778/0208-6107.38.08
Corentin Heusghem
This book review is about the French translation of a book by the anthropologist Arturo Escobar that, though it has not been translated into English yet, deserves to be known by English readers. This book is quite important since it allows one to understand occidental, capitalist and modern hegemony not only as an economic domination but above all as a cultural, epistemological and ontological colonisation. Indeed, according to Escobar, this domination takes its roots in the Occident’s ontology which translates into hegemonic practices that are concrete threats to the other worlds and their dwellers. Thus, Escobar highlights the deep link between ontologies and practices and argues for a new field of study he calls political ontology or ontological politics. To accompany the proposition of a shift from a universal nature to a pluriverse composed of many worlds, Escobar does not only undermine the prejudices of modernity but also puts forward the relational ontologies from indigenous communities of Latin America that concretely resist colonisation, underlining the ontological dimension of their struggles. Such a framework enables one to overcome or at least minimize the distinction between theory and practice.
{"title":"\"Sensing – thinking with the Earth. An ecology beyond the Occident\"","authors":"Corentin Heusghem","doi":"10.18778/0208-6107.38.08","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.38.08","url":null,"abstract":"This book review is about the French translation of a book by the anthropologist Arturo Escobar that, though it has not been translated into English yet, deserves to be known by English readers. This book is quite important since it allows one to understand occidental, capitalist and modern hegemony not only as an economic domination but above all as a cultural, epistemological and ontological colonisation. Indeed, according to Escobar, this domination takes its roots in the Occident’s ontology which translates into hegemonic practices that are concrete threats to the other worlds and their dwellers. Thus, Escobar highlights the deep link between ontologies and practices and argues for a new field of study he calls political ontology or ontological politics. To accompany the proposition of a shift from a universal nature to a pluriverse composed of many worlds, Escobar does not only undermine the prejudices of modernity but also puts forward the relational ontologies from indigenous communities of Latin America that concretely resist colonisation, underlining the ontological dimension of their struggles. Such a framework enables one to overcome or at least minimize the distinction between theory and practice.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"27 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-08-17","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"82653855","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-08-17DOI: 10.18778/0208-6107.38.04
Karolina Napiwodzka
The aim of the paper is to reconsider Habermas’ discourse approach in terms of its usefulness in the realm of public healthcare where, on a microscale, intersubjective communicative situations arise between defined participants, i.e., patients and healthcare providers, patients’ family members, and further eligible contributors to patient-related decision making. A need for more “communicative interaction,” and explicative and practical discourse, is illustrated by two empirical examples of medical decision making which reveal both communicative and discursive deficits (Section I). To empower and enable the patient as a rational and autonomous speaker and discourse participant, a Habermasian emancipatory argument and ‘the power of the better argument’ is recalled (Section III). The possibility of equal communicative and discursive rights in the light of real inequalities is discussed in the context of a ‘competence gap’ between participants (Section IV). Further sections focus on the importance of informed consent on the side of the patient and the communicative competences as an important factor of healthcare system.
{"title":"Communicative action and practical discourse to empower patients in healthcare-related decision making","authors":"Karolina Napiwodzka","doi":"10.18778/0208-6107.38.04","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.38.04","url":null,"abstract":"The aim of the paper is to reconsider Habermas’ discourse approach in terms of its usefulness in the realm of public healthcare where, on a microscale, intersubjective communicative situations arise between defined participants, i.e., patients and healthcare providers, patients’ family members, and further eligible contributors to patient-related decision making. A need for more “communicative interaction,” and explicative and practical discourse, is illustrated by two empirical examples of medical decision making which reveal both communicative and discursive deficits (Section I). To empower and enable the patient as a rational and autonomous speaker and discourse participant, a Habermasian emancipatory argument and ‘the power of the better argument’ is recalled (Section III). The possibility of equal communicative and discursive rights in the light of real inequalities is discussed in the context of a ‘competence gap’ between participants (Section IV). Further sections focus on the importance of informed consent on the side of the patient and the communicative competences as an important factor of healthcare system.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"24 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-08-17","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"84432731","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W tekście przedstawiono propozycję kodeksu etyki zawodowej architekta wnętrz sformułowaną w dwóch wariantach. Treść kodeksowych zapisów odzwierciedla zarówno etyczne powinności architekta wnętrz, jak i szeroko pojęte ideały aspiracyjne. Powstałe w ten sposób dwa warianty kodeksu uwypuklają deontologiczny wymiar etyki zawodowej oraz aspiracyjne dążenia architekta. Autorka artykułu prezentuje założenia teoretyczne proponowanego kodeksu, omawia proces i metody tworzenia kodeksu oraz analizuje jego główne problemy treściowe i konstrukcyjne.
{"title":"Propozycja kodeksu etyki zawodowej architekta wnętrz. Ideały aspiracyjne i deontologiczne powinności","authors":"Monika Małek-Orłowska","doi":"10.31261/fp.11472","DOIUrl":"https://doi.org/10.31261/fp.11472","url":null,"abstract":"W tekście przedstawiono propozycję kodeksu etyki zawodowej architekta wnętrz sformułowaną w dwóch wariantach. Treść kodeksowych zapisów odzwierciedla zarówno etyczne powinności architekta wnętrz, jak i szeroko pojęte ideały aspiracyjne. Powstałe w ten sposób dwa warianty kodeksu uwypuklają deontologiczny wymiar etyki zawodowej oraz aspiracyjne dążenia architekta. Autorka artykułu prezentuje założenia teoretyczne proponowanego kodeksu, omawia proces i metody tworzenia kodeksu oraz analizuje jego główne problemy treściowe i konstrukcyjne.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"116 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"77595092","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：