Pub Date : 2022-03-18DOI: 10.18778/0208-6107.40.02
Adriana Hernández Sánchez, Christian Enrique De La Torre Sánchez
Since its origin, the city of Puebla has had representative elements in its public spaces that have survived for a long time, they are ornamental and utilitarian objects which are landmarks of the city. Street furniture is a benchmark of identity too. All elements have legends, they are references that have given identity to streets and avenues. Natural elements also refer to a city’s identity, like trees. But the natural element that defined origin, trace and growth of the city is one of the least visible. In the sixties, the San Francisco River was piped, as a sign of the new modernity, and today it is a boulevard where thousands of cars pass. Thus, bridges and other types of elements that the population still remember, mainly the elderly, have been forgotten. In recent years, some initiatives have emerged to rescue the historical memory of daily life and the revaluation of representative objects of the city center, such as the Casa Analco Community Museum project, coordinated by the Faculty of Architecture of BUAP in collaboration with residents of the Analco neighborhood. This article discusses both the monuments, their relics, elements of nature that shape the city's identity, as well as the gradual loss of these symbols.
{"title":"Lost Symbols in the Historic City of Puebla in Mexico","authors":"Adriana Hernández Sánchez, Christian Enrique De La Torre Sánchez","doi":"10.18778/0208-6107.40.02","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.40.02","url":null,"abstract":"Since its origin, the city of Puebla has had representative elements in its public spaces that have survived for a long time, they are ornamental and utilitarian objects which are landmarks of the city. Street furniture is a benchmark of identity too. All elements have legends, they are references that have given identity to streets and avenues. Natural elements also refer to a city’s identity, like trees. But the natural element that defined origin, trace and growth of the city is one of the least visible. In the sixties, the San Francisco River was piped, as a sign of the new modernity, and today it is a boulevard where thousands of cars pass. Thus, bridges and other types of elements that the population still remember, mainly the elderly, have been forgotten. In recent years, some initiatives have emerged to rescue the historical memory of daily life and the revaluation of representative objects of the city center, such as the Casa Analco Community Museum project, coordinated by the Faculty of Architecture of BUAP in collaboration with residents of the Analco neighborhood. This article discusses both the monuments, their relics, elements of nature that shape the city's identity, as well as the gradual loss of these symbols.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"188 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-03-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"77612312","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Filozofia pozytywistyczna jest skoncentrowana na problemie nauki, a zwłaszcza na jej wynikach poznawczych i zastosowaniu. W świadomości polskich środowisk intelektualnych tej epoki można mówić o zjawisku gloryfikacji nauki. W artykule podjęto próbę przedstawienia tego zjawiska na podstawie idei najbardziej znanego przedstawiciela i ideologa pozytywizmu naukowego – Aleksandra Świętochowskiego. Jego prace najlepiej ilustrują tezę o ewolucji poglądów pozytywistów na naukę i jej społeczną rolę.
{"title":"Świętochowskiego pozytywistyczne dumania nad nauką jako motorem postępu cywilizacyjnego","authors":"Barbara Szotek","doi":"10.31261/fp.12306","DOIUrl":"https://doi.org/10.31261/fp.12306","url":null,"abstract":"Filozofia pozytywistyczna jest skoncentrowana na problemie nauki, a zwłaszcza na jej wynikach poznawczych i zastosowaniu. W świadomości polskich środowisk intelektualnych tej epoki można mówić o zjawisku gloryfikacji nauki. W artykule podjęto próbę przedstawienia tego zjawiska na podstawie idei najbardziej znanego przedstawiciela i ideologa pozytywizmu naukowego – Aleksandra Świętochowskiego. Jego prace najlepiej ilustrują tezę o ewolucji poglądów pozytywistów na naukę i jej społeczną rolę. \u0000 ","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"47 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"87375688","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W artykule przedstawiono obraz społecznego, kulturowego i historycznego funkcjonowania różnych form wiedzy (w szczególności nauki), jaki daje się zrekonstruować na podstawie nielicznych opisowych uwag Paula Feyerabenda pojawiających się w jego pracach w trzech okresach twórczości: umiarkowanym, przejściowym i radykalnym. Poglądy Feyerabenda na relację wiedzy i społeczeństwa zostają zinterpretowane jako ukształtowane pod wpływem: wczesnych koncepcji Karla Poppera (okres umiarkowany), następnie niektórych tez Benjamina L. Whorfa i późnego Ludwiga Wittgensteina (okres radykalny). W artykule zaprezentowano ponadto: a) zestawienie poglądów Feyerabenda z koncepcjami wymienionych myślicieli; b) próbę wyjaśnienia użycia przez Feyerabenda słowa „ideologia”; c) opis dwóch tendencji cechujących różne systemy wiedzy: izolacji, interakcji; d) opis dwóch typów idealnych członków danej tradycji: racjonalistów, pragmatyków.
{"title":"Społeczne funkcjonowanie wiedzy i nauki w filozofii Paula Feyerabenda – ideologie, interakcje i kosmologie","authors":"Jakub Lampart","doi":"10.31261/fp.12063","DOIUrl":"https://doi.org/10.31261/fp.12063","url":null,"abstract":"W artykule przedstawiono obraz społecznego, kulturowego i historycznego funkcjonowania różnych form wiedzy (w szczególności nauki), jaki daje się zrekonstruować na podstawie nielicznych opisowych uwag Paula Feyerabenda pojawiających się w jego pracach w trzech okresach twórczości: umiarkowanym, przejściowym i radykalnym. Poglądy Feyerabenda na relację wiedzy i społeczeństwa zostają zinterpretowane jako ukształtowane pod wpływem: wczesnych koncepcji Karla Poppera (okres umiarkowany), następnie niektórych tez Benjamina L. Whorfa i późnego Ludwiga Wittgensteina (okres radykalny). W artykule zaprezentowano ponadto: a) zestawienie poglądów Feyerabenda z koncepcjami wymienionych myślicieli; b) próbę wyjaśnienia użycia przez Feyerabenda słowa „ideologia”; c) opis dwóch tendencji cechujących różne systemy wiedzy: izolacji, interakcji; d) opis dwóch typów idealnych członków danej tradycji: racjonalistów, pragmatyków.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"91313665","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem artykułu jest przedstawienie interpretacji, w świetle której można odczytać charakterystyczny aspekt rozumienia bytu w filozofii przedsokratejskiej. Punktem wyjścia jest podkreślenie idei miejsca w etymologii czasownika „być”: „być” to generalnie ‘znajdować się w świecie’. Następnie świat zostaje scharakteryzowany jako coś obiektywnego i implicite istniejącego (to jest znajdującego się poza umysłem człowieka) oraz mającego „drugi plan” – ukryty za zjawiskami porządek. Próby jego rozumienia nazwano badaniami nad naturą („rzeczy”), która oznaczała realną podstawę świata i jego aktywne źródło–coś, co konstytuuje wewnętrznie wszystkie przedmioty zmysłowe, dostarczając budulca, struktury i praw rozwoju. Na tym tle (które stanowi kontekst interpretacyjny) zostaje określone rozumienie bytu jako elementu natury–czegoś identyfikowanego dystrybutywnie i zawsze w powiązaniu z samoistną naturą(niesamodzielnego). Element ten można natomiast rozumieć na dwa sposoby: jako przedmiot dostępny zmysłami wraz z konstytuującą go naturą, na przykład konkretne drzewo, albo samą tę wewnętrzną naturę, na przykład ogień (Heraklit) czy cztery pierwotne elementy (Empedokles), z której wywodzą się lub składają przedmioty zmysłowe.
{"title":"Byt jako element natury w filozofii przedsokratejskiej","authors":"Rafał Katamay","doi":"10.31261/fp.12269","DOIUrl":"https://doi.org/10.31261/fp.12269","url":null,"abstract":"Celem artykułu jest przedstawienie interpretacji, w świetle której można odczytać charakterystyczny aspekt rozumienia bytu w filozofii przedsokratejskiej. Punktem wyjścia jest podkreślenie idei miejsca w etymologii czasownika „być”: „być” to generalnie ‘znajdować się w świecie’. Następnie świat zostaje scharakteryzowany jako coś obiektywnego i implicite istniejącego (to jest znajdującego się poza umysłem człowieka) oraz mającego „drugi plan” – ukryty za zjawiskami porządek. Próby jego rozumienia nazwano badaniami nad naturą („rzeczy”), która oznaczała realną podstawę świata i jego aktywne źródło–coś, co konstytuuje wewnętrznie wszystkie przedmioty zmysłowe, dostarczając budulca, struktury i praw rozwoju. Na tym tle (które stanowi kontekst interpretacyjny) zostaje określone rozumienie bytu jako elementu natury–czegoś identyfikowanego dystrybutywnie i zawsze w powiązaniu z samoistną naturą(niesamodzielnego). Element ten można natomiast rozumieć na dwa sposoby: jako przedmiot dostępny zmysłami wraz z konstytuującą go naturą, na przykład konkretne drzewo, albo samą tę wewnętrzną naturę, na przykład ogień (Heraklit) czy cztery pierwotne elementy (Empedokles), z której wywodzą się lub składają przedmioty zmysłowe.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"20 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"90170158","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Koncepcje integracji dyskursywnej to grupa teorii, które upatrują zasad łączenia danych doświadczenia (apercepcji) w praktykach i schematach dyskursu. Koncepcje te wskazują, że użycie języka jednoczy i porządkuje dane doświadczenia. Główną tezę tych koncepcji można wyrazić tak: powiązanie nie leży w przedmiotach i nie można go z nich zaczerpnąć, powiązania nie można więc wtórnie wyrazić w języku, lecz jest ono wyłącznie dziełem używania języka (dyskursu). W artykule omówiono koncepcje narratywistyczne, teorie skryptów, nawiązujące do psychologii ewolucyjnej modele Gazzanigi i Dennetta oraz koncepcje Lakoffa i Johnsona. Stanowią one reprezentacyjne teorie integracji dyskursywnej. Głównym zadaniem artykułu jest prezentacja paradoksu opartego na samoodniesieniu, w jaki popadają koncepcje integracji dyskursywnej. Ich paradoks polega na tym, że postulują pewne generalne własności dyskursu, które po pierwsze, nie muszą stać się również własnościami poszczególnych modeli, a po drugie, nie dają się falsyfikować.
{"title":"Paradoks dyskursywnej integracji. O łączeniu treści doświadczenia przez język","authors":"Witold Marzęda","doi":"10.31261/fp.12308","DOIUrl":"https://doi.org/10.31261/fp.12308","url":null,"abstract":"Koncepcje integracji dyskursywnej to grupa teorii, które upatrują zasad łączenia danych doświadczenia (apercepcji) w praktykach i schematach dyskursu. Koncepcje te wskazują, że użycie języka jednoczy i porządkuje dane doświadczenia. Główną tezę tych koncepcji można wyrazić tak: powiązanie nie leży w przedmiotach i nie można go z nich zaczerpnąć, powiązania nie można więc wtórnie wyrazić w języku, lecz jest ono wyłącznie dziełem używania języka (dyskursu). W artykule omówiono koncepcje narratywistyczne, teorie skryptów, nawiązujące do psychologii ewolucyjnej modele Gazzanigi i Dennetta oraz koncepcje Lakoffa i Johnsona. Stanowią one reprezentacyjne teorie integracji dyskursywnej. Głównym zadaniem artykułu jest prezentacja paradoksu opartego na samoodniesieniu, w jaki popadają koncepcje integracji dyskursywnej. Ich paradoks polega na tym, że postulują pewne generalne własności dyskursu, które po pierwsze, nie muszą stać się również własnościami poszczególnych modeli, a po drugie, nie dają się falsyfikować.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"28 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"78805170","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-21DOI: 10.18778/0208-6107.38.03
Joanna Miksa
Artykuł poświęcony jest koncepcji pacjenta-eksperta i analizie podstawowych charakterystyk Uniwersytetu Pacjentów, istniejącego od roku akademickiego 2009/2010 na Sorbonie w Paryżu. Koncepcja pacjenta-eksperta jest pojęciem, które pojawia się w dyskusjach bioetycznych od lat 70. XX wieku. Mamy tu jednak do czynienia z projektem otwartym, którego ostateczna definicja wykuwa się na naszych oczach. Projekt Uniwersytetu Pacjentów zaproponowany przez filozofkę i pedagożkę Catherine Tourette-Turgis jest szczególnie ciekawym sposobem wykorzystania pojęcia pacjent-ekspert ze względu na swój wielowymiarowy charakter. Z jednej strony mamy rozwiązania podyktowane wymogami praktycznymi, ale mamy też refleksje teoretyczną oraz implikacje polityczne. Francuski Uniwersytet Pacjentów jest zatem instytucją, która pozwala na pokazanie szerokiej skali możliwości zawartych w koncepcji pacjenta-eksperta.
{"title":"Koncepcja pacjenta-eksperta jako podstawa działania Uniwersytetu Pacjentów na Sorbonie","authors":"Joanna Miksa","doi":"10.18778/0208-6107.38.03","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.38.03","url":null,"abstract":"Artykuł poświęcony jest koncepcji pacjenta-eksperta i analizie podstawowych charakterystyk Uniwersytetu Pacjentów, istniejącego od roku akademickiego 2009/2010 na Sorbonie w Paryżu. Koncepcja pacjenta-eksperta jest pojęciem, które pojawia się w dyskusjach bioetycznych od lat 70. XX wieku. Mamy tu jednak do czynienia z projektem otwartym, którego ostateczna definicja wykuwa się na naszych oczach. Projekt Uniwersytetu Pacjentów zaproponowany przez filozofkę i pedagożkę Catherine Tourette-Turgis jest szczególnie ciekawym sposobem wykorzystania pojęcia pacjent-ekspert ze względu na swój wielowymiarowy charakter. Z jednej strony mamy rozwiązania podyktowane wymogami praktycznymi, ale mamy też refleksje teoretyczną oraz implikacje polityczne. Francuski Uniwersytet Pacjentów jest zatem instytucją, która pozwala na pokazanie szerokiej skali możliwości zawartych w koncepcji pacjenta-eksperta.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"36 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"74560163","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-08DOI: 10.18778/0208-6107.39.03
Łukasz Rozmarynowski
Leon Chwistek był jednym z najważniejszych myślicieli w Polsce okresu międzywojennego. Będąc filozofem, logikiem, artystą i teoretykiem sztuki, niejednokrotnie komentował historyczne i współczesne sobie zjawiska życia artystycznego, a także formułował wyraziste poglądy na temat krytyki sztuki. Celem niniejszego artykułu jest syntetyczne omówienie tych poglądów i nakreślenie kontekstu, w jakim się one kształtowały. Tym samym w artykule autor odwołuje się nie tylko do osiągnięć teoretyczno-artystycznych Chwistka, ale również do jego filozofii i dokonań naukowych. W tym celu autor prezentuje kluczowe zagadnienia krytyki sztuki Chwistka w układzie problemowym, przeprowadzając analizę treści wybranych wypowiedzi i nakreślając ich konteksty kulturowe. Omówione zostają kolejno następujące aspekty: miejsce krytyki artystycznej w ogólnie pojętym życiu kulturalnym Polski międzywojennej, doświadczenie jako podstawa sądu krytycznego, metodologia pracy krytyka sztuki, kryteria wartościowania dzieł sztuki i postaw twórczych.
{"title":"Między rozumem a instynktem twórczym. Leona Chwistka poglądy na krytykę sztuki","authors":"Łukasz Rozmarynowski","doi":"10.18778/0208-6107.39.03","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.39.03","url":null,"abstract":"Leon Chwistek był jednym z najważniejszych myślicieli w Polsce okresu międzywojennego. Będąc filozofem, logikiem, artystą i teoretykiem sztuki, niejednokrotnie komentował historyczne i współczesne sobie zjawiska życia artystycznego, a także formułował wyraziste poglądy na temat krytyki sztuki. Celem niniejszego artykułu jest syntetyczne omówienie tych poglądów i nakreślenie kontekstu, w jakim się one kształtowały. Tym samym w artykule autor odwołuje się nie tylko do osiągnięć teoretyczno-artystycznych Chwistka, ale również do jego filozofii i dokonań naukowych. W tym celu autor prezentuje kluczowe zagadnienia krytyki sztuki Chwistka w układzie problemowym, przeprowadzając analizę treści wybranych wypowiedzi i nakreślając ich konteksty kulturowe. Omówione zostają kolejno następujące aspekty: miejsce krytyki artystycznej w ogólnie pojętym życiu kulturalnym Polski międzywojennej, doświadczenie jako podstawa sądu krytycznego, metodologia pracy krytyka sztuki, kryteria wartościowania dzieł sztuki i postaw twórczych.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"8 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"84592854","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Zainteresowanie problematyką numerów 35. i 36. „Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica”, opublikowanych pod tytułem Krytyka artystyczna dwudziestolecia międzywojennego. Między estetyką filozoficzną i sztuką nowoczesną (cz. 1 i 2), okazało się na tyle szerokie, iż podjęliśmy się kontynuacji zagadnień związanych z historią polskiej estetyki i teorii sztuki. Tym razem prezentujemy teksty dotyczące koncepcji estetycznych Stefana Szumana i Leona Chwistka – autorów, dla których kwestie właściwego pojmowania i umiejętnego wspierania sztuki pozostawały istotne, nawet jeśli sytuowały się na marginesie ich głównych prac badawczych i obszarów kompetencji. Myśl estetyczna Szumana rozwijała się w horyzoncie jego refleksji pedagogicznej, choć istotny kontekst stanowiły tu artystyczne przyjaźnie i związki łączące go z awangardowymi twórcami. Jego zainteresowanie sztuką ludową i dziecięcą wpisywało się – jak pokazuje Piotr Juszkiewicz – w charakterystyczny dla świata zachodniego
{"title":"Filozofia i krytyka artystyczna Urban Images","authors":"Wioletta Kazimierska-Jerzyk, Agnieszka Rejniak-Majewska","doi":"10.18778/0208-6107.39.01","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.39.01","url":null,"abstract":"Zainteresowanie problematyką numerów 35. i 36. „Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica”, opublikowanych pod tytułem Krytyka artystyczna dwudziestolecia międzywojennego. Między estetyką filozoficzną i sztuką nowoczesną (cz. 1 i 2), okazało się na tyle szerokie, iż podjęliśmy się kontynuacji zagadnień związanych z historią polskiej estetyki i teorii sztuki. Tym razem prezentujemy teksty dotyczące koncepcji estetycznych Stefana Szumana i Leona Chwistka – autorów, dla których kwestie właściwego pojmowania i umiejętnego wspierania sztuki pozostawały istotne, nawet jeśli sytuowały się na marginesie ich głównych prac badawczych i obszarów kompetencji. Myśl estetyczna Szumana rozwijała się w horyzoncie jego refleksji pedagogicznej, choć istotny kontekst stanowiły tu artystyczne przyjaźnie i związki łączące go z awangardowymi twórcami. Jego zainteresowanie sztuką ludową i dziecięcą wpisywało się – jak pokazuje Piotr Juszkiewicz – w charakterystyczny dla świata zachodniego","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"19 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"79130469","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-08DOI: 10.18778/0208-6107.39.07
Gustavo Valencia Jiménez, Adriana Hernández Sánchez, Christian Enrique De La Torre Sánchez
The city of Puebla was put on the UNESCO list of Cultural Heritage of Humanity in 1987; its history dates back to the sixteenth century allowing for the preservation of various important buildings, such as churches with baroque and neoclassical facades, buildings from the period known as Novo Hispanics, when some of its historic neighbourhoods were founded, including the Barrio el Refugio, hereinafter referred to as BR, where indigenous people employed in the lime manufacture used to live. Since those times, however, the neighbourhood has become a place with bad reputation, “a den of thieves” (Leicht). The traditional, religious commemoration, the “Fiesta Patronal de la Virgen del Refugio,” is the most important celebration in the neighbourhood. In the Church of La Virgen del Refugio, built in the seventeenth century after an inhabitant painted a mural with the image of the virgin, the “mañanitas” are sung with the Mariachi. During the patronal feast, the “El Refugio Cultural Festival” is held with more than a hundred artists taking part and creating about a thousand murals according to the organiser’s estimation. This happens in the city where a project “Puebla Ciudad Mural” was started, as an initiative of the “Colectivo Tomate,” which sought to regenerate the neighbourhood through art, in alliance with the government and private companies. However, these policies are more tourist oriented rather than benefit the neighbourhood. For this reason, the graffiti movement “Festival Cultural el Refugio” is becoming a meeting point for urban artists from Mexico and Puebla, accustomed to taking up public or private space, as they demand space where they can live and express themselves. For ten years the festival has realised more than one thousand pieces of urban art, including Wild Style graffiti, bombs, stickers, stencil, and murals. All this is done under the patronage of the artists themselves, as three hundred of them come from all over the country to take part in every edition of the festival that does not receive any government support or other form of sponsorship.
1987年，普埃布拉市被联合国教科文组织列入人类文化遗产名录;它的历史可以追溯到16世纪，保留了许多重要的建筑，比如巴洛克式和新古典主义外墙的教堂，以及被称为“新西班牙人”时期的建筑，当时它的一些历史街区建立了，包括巴里奥·埃尔·雷吉奥(Barrio el Refugio)，以下简称BR，这里曾是石灰制造业的土著居民居住的地方。然而，从那时起，这一带就成了一个名声不好的地方，“贼窝”(雷赫特)。传统的宗教纪念活动“Fiesta Patronal de la Virgen del Refugio”是附近最重要的庆祝活动。在十七世纪的圣母教堂(La Virgen del Refugio)里，人们和墨西哥流浪乐队一起唱着“mañanitas”，这座教堂是在一位居民画了一幅圣母像的壁画后建造的。在这一节日期间，还会举办“难民文化节”(El Refugio Cultural Festival)，有一百多位艺术家参加，据主办方估计，他们将创作约一千幅壁画。这发生在一个名为“Puebla Ciudad壁画”的项目开始的城市，作为“collectivo Tomate”的倡议，该项目寻求通过艺术与政府和私人公司合作，使社区再生。然而，这些政策更多的是以游客为导向，而不是造福社区。因此，涂鸦运动“节日文化避难”正成为墨西哥和普埃布拉的城市艺术家的交汇点，他们习惯于占用公共或私人空间，因为他们需要一个可以生活和表达自己的空间。十年来，这个节日已经实现了一千多件城市艺术作品，包括狂野风格的涂鸦、炸弹、贴纸、模板和壁画。所有这一切都是在艺术家们自己的赞助下完成的，因为来自全国各地的300名艺术家参加了每一届没有得到任何政府支持或其他形式赞助的节日。
{"title":"El refugio cultural festival, graffiti and urban art in the historic centre of puebla in Mexico","authors":"Gustavo Valencia Jiménez, Adriana Hernández Sánchez, Christian Enrique De La Torre Sánchez","doi":"10.18778/0208-6107.39.07","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.39.07","url":null,"abstract":"The city of Puebla was put on the UNESCO list of Cultural Heritage of Humanity in 1987; its history dates back to the sixteenth century allowing for the preservation of various important buildings, such as churches with baroque and neoclassical facades, buildings from the period known as Novo Hispanics, when some of its historic neighbourhoods were founded, including the Barrio el Refugio, hereinafter referred to as BR, where indigenous people employed in the lime manufacture used to live. Since those times, however, the neighbourhood has become a place with bad reputation, “a den of thieves” (Leicht). The traditional, religious commemoration, the “Fiesta Patronal de la Virgen del Refugio,” is the most important celebration in the neighbourhood. In the Church of La Virgen del Refugio, built in the seventeenth century after an inhabitant painted a mural with the image of the virgin, the “mañanitas” are sung with the Mariachi. During the patronal feast, the “El Refugio Cultural Festival” is held with more than a hundred artists taking part and creating about a thousand murals according to the organiser’s estimation. This happens in the city where a project “Puebla Ciudad Mural” was started, as an initiative of the “Colectivo Tomate,” which sought to regenerate the neighbourhood through art, in alliance with the government and private companies. However, these policies are more tourist oriented rather than benefit the neighbourhood. For this reason, the graffiti movement “Festival Cultural el Refugio” is becoming a meeting point for urban artists from Mexico and Puebla, accustomed to taking up public or private space, as they demand space where they can live and express themselves. For ten years the festival has realised more than one thousand pieces of urban art, including Wild Style graffiti, bombs, stickers, stencil, and murals. All this is done under the patronage of the artists themselves, as three hundred of them come from all over the country to take part in every edition of the festival that does not receive any government support or other form of sponsorship.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"16 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"73453741","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-08DOI: 10.18778/0208-6107.39.02
P. Juszkiewicz
Artykuł poświęcony jest koncepcjom estetycznym polskiego filozofa i teoretyka pedagogiki, Stefana Szumana (1898–1972). Jego zainteresowanie twórczością dziecka i sztuką ludową wpisuje się w szeroki w kulturze europejskiej początków XX w. zwrot ku „prymitywowi”, będący pochodną tyleż krytycznej oceny procesów modernizacyjnych i regeneracyjnych tęsknot, co ówczesnych badań antropologicznych nad strukturą społeczeństw pierwotnych i ich twórczością. Podobnie jak Franz Boas, który w swej teorii sztuki prymitywnej odrzucił model ewolucjonistyczny i utożsamienie „prymitywu” z niższym stadium rozwoju, Szuman podkreślał swoistość twórczości dziecięcej i sztuki ludowej. Nawiązując do etnologa neoewolucjonisty Maxa Richarda Verworna (pojęcie „ideoplastyki”) i do psychologicznych hipotez Jeana Piageta, w sztuce dziecka widział związek z organicznym rozwojem zdolności poznawczych i potrzebą ich uzewnętrzniania. Proponowana przez Szumana koncepcja wychowania przez sztukę, zakładająca nie tyle gotowy program kształcenia, co wspomaganie indywidualnego rozwoju uczniów, stała się częścią silnego w polskiej tradycji nurtu pedagogiki personalistycznej, reprezentowanej m.in. przez Henryka Rowida, Janusza Korczaka czy Antoniego Kenara.
{"title":"O koncepcjach prymitywizmu, sztuki ludowej i twórczości dziecięcej w pismach Stefana Szumana","authors":"P. Juszkiewicz","doi":"10.18778/0208-6107.39.02","DOIUrl":"https://doi.org/10.18778/0208-6107.39.02","url":null,"abstract":"Artykuł poświęcony jest koncepcjom estetycznym polskiego filozofa i teoretyka pedagogiki, Stefana Szumana (1898–1972). Jego zainteresowanie twórczością dziecka i sztuką ludową wpisuje się w szeroki w kulturze europejskiej początków XX w. zwrot ku „prymitywowi”, będący pochodną tyleż krytycznej oceny procesów modernizacyjnych i regeneracyjnych tęsknot, co ówczesnych badań antropologicznych nad strukturą społeczeństw pierwotnych i ich twórczością. Podobnie jak Franz Boas, który w swej teorii sztuki prymitywnej odrzucił model ewolucjonistyczny i utożsamienie „prymitywu” z niższym stadium rozwoju, Szuman podkreślał swoistość twórczości dziecięcej i sztuki ludowej. Nawiązując do etnologa neoewolucjonisty Maxa Richarda Verworna (pojęcie „ideoplastyki”) i do psychologicznych hipotez Jeana Piageta, w sztuce dziecka widział związek z organicznym rozwojem zdolności poznawczych i potrzebą ich uzewnętrzniania. Proponowana przez Szumana koncepcja wychowania przez sztukę, zakładająca nie tyle gotowy program kształcenia, co wspomaganie indywidualnego rozwoju uczniów, stała się częścią silnego w polskiej tradycji nurtu pedagogiki personalistycznej, reprezentowanej m.in. przez Henryka Rowida, Janusza Korczaka czy Antoniego Kenara.","PeriodicalId":34263,"journal":{"name":"Acta Universitatis Lodziensis Folia Philosophica","volume":"2 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"89004381","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：