Autorka wskazuje na wyzwania, ale i konieczność prowadzenia szerokiej kwerendy w archiwach państwowych, kościelnych oraz prywatnych, stojące przed historykami dziejów najnowszych w kwestii podejmowania badań biograficznych. W zakresie metodologii badań wnosi postulat konieczności prowadzenia wszechstronnych, a nie jednostronnych badań wybiórczych czy też wykluczających, wprowadzania w pracach naukowych tzw. bibliografii selektywnej. Definiuje grupę krakowskiego Znaku skupioną w latach 1945–1953 wokół dwóch periodyków „Tygodnika Powszechnego” i miesięcznika „Znak”, a także środowisko Znaku w latach 1957–1976 zogniskowane w ogólnopolskim ruchu katolików świeckich. Dla przejrzystości analizy autorka koncentruje się na dwóch liderach, jednak omawiane zasoby archiwów zawierają źródła do analizy aktywności praktycznie wszystkich liderów ruchu, których łączyły ze sobą szczególne więzi i powiązania. Autorka podjęła się opisu rozległości oraz rozproszenia poznawczej spuścizny aktowej dokumentującej aktywność katolików przynależnych do nurtu tzw. katolicyzmu otwartego. Przegląd archiwów objął wybrane archiwalia wiodących uniwersytetów II Rzeczypospolitej, Archiwum Kurii Krakowskiej, Archiwum Jerzego Turowicza, Archiwum IPN, Archiwum Akt Nowych oraz wybranych archiwów online.
{"title":"Materiały archiwalne do badań biograficznych liderów społecznego ruchu katolików świeckich Znak","authors":"M. Strzelecka","doi":"10.12775/akz.2021.009","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.009","url":null,"abstract":"Autorka wskazuje na wyzwania, ale i konieczność prowadzenia szerokiej kwerendy w archiwach państwowych, kościelnych oraz prywatnych, stojące przed historykami dziejów najnowszych w kwestii podejmowania badań biograficznych. W zakresie metodologii badań wnosi postulat konieczności prowadzenia wszechstronnych, a nie jednostronnych badań wybiórczych czy też wykluczających, wprowadzania w pracach naukowych tzw. bibliografii selektywnej. Definiuje grupę krakowskiego Znaku skupioną w latach 1945–1953 wokół dwóch periodyków „Tygodnika Powszechnego” i miesięcznika „Znak”, a także środowisko Znaku w latach 1957–1976 zogniskowane w ogólnopolskim ruchu katolików świeckich. Dla przejrzystości analizy autorka koncentruje się na dwóch liderach, jednak omawiane zasoby archiwów zawierają źródła do analizy aktywności praktycznie wszystkich liderów ruchu, których łączyły ze sobą szczególne więzi i powiązania. Autorka podjęła się opisu rozległości oraz rozproszenia poznawczej spuścizny aktowej dokumentującej aktywność katolików przynależnych do nurtu tzw. katolicyzmu otwartego. Przegląd archiwów objął wybrane archiwalia wiodących uniwersytetów II Rzeczypospolitej, Archiwum Kurii Krakowskiej, Archiwum Jerzego Turowicza, Archiwum IPN, Archiwum Akt Nowych oraz wybranych archiwów online.","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47933331","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Recenzja książki Rosie Bsheer, Archive Wars The Politics of History in Saudi Arabia, Wydawnictwo Stanford University Press, Stanford 2020, ss. 379.","authors":"K. Pietrasik","doi":"10.12775/akz.2021.014","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.014","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44351626","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"O kształceniu archiwstów w Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Suplement do monografii Uniwersyteckie kształcenie archiwistów w Polsce. Wczoraj i dziś (1951–2019) autorstwa Wiesławy Kwiatkowskiej","authors":"Bartosz Drzewiecki","doi":"10.12775/akz.2021.015","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.015","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46730244","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Archiwa szkół wyższych to jednostki organizacyjne, których zadaniem jest zabezpieczenie dokumentacji wytworzonej przez szkołę po okresie jej bieżącego wykorzystania, ale także zabezpieczenie materiałów dokumentujących najważniejsze dla uczelni wydarzenia. Są miejscem, w którym teraźniejszość łączy się z przeszłością, technologia z tradycją a historia z bieżącą pracą administracyjną. Te atrybuty sprawiają, że archiwa odgrywają istotną rolę w procesie zachowania pamięci, budowania tożsamości i kształtowania wizerunku szkoły wyższej. Ich aktywna rola, współpraca z innymi podmiotami, zaangażowanie i wiedza pracowników oraz umiejętności wykorzystania dostępnych technologii komunikacyjnych definiują nowoczesne archiwum uczelniane. W artykule zostały omówione przykłady ilustrujące postawę proaktywną archiwów, które wpisują się idealnie w założenia teoretyczne działań wizerunkowych uczelni, przedstawiono ciekawe projekty i nieoczywiste inicjatywy.
{"title":"Rola nowoczesnego archiwum uczelnianego w budowaniu tożsamości szkoły wyższej","authors":"M. Jablońska","doi":"10.12775/akz.2021.002","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.002","url":null,"abstract":"Archiwa szkół wyższych to jednostki organizacyjne, których zadaniem jest zabezpieczenie dokumentacji wytworzonej przez szkołę po okresie jej bieżącego wykorzystania, ale także zabezpieczenie materiałów dokumentujących najważniejsze dla uczelni wydarzenia. Są miejscem, w którym teraźniejszość łączy się z przeszłością, technologia z tradycją a historia z bieżącą pracą administracyjną. Te atrybuty sprawiają, że archiwa odgrywają istotną rolę w procesie zachowania pamięci, budowania tożsamości i kształtowania wizerunku szkoły wyższej. Ich aktywna rola, współpraca z innymi podmiotami, zaangażowanie i wiedza pracowników oraz umiejętności wykorzystania dostępnych technologii komunikacyjnych definiują nowoczesne archiwum uczelniane. W artykule zostały omówione przykłady ilustrujące postawę proaktywną archiwów, które wpisują się idealnie w założenia teoretyczne działań wizerunkowych uczelni, przedstawiono ciekawe projekty i nieoczywiste inicjatywy.","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48445162","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte XX stulecia to dynamiczny rozwój tzw. prac kulturalno-oświatowych i działalności popularyzatorskiej archiwów państwowych. Istotną rolę odgrywały czynniki ludzkie w tej materii. To wiedza, kompetencje, a przede wszystkim zaangażowanie i kreatywność archiwistów w poszczególnych archiwach państwowych przełożyły się na realne działania popularyzatorskie determinując ich rozmach, jakość czy częstotliwość. Niezależnie od praktycznej aktywności archiwów i ich pracowników na niwie kulturalno-oświatowej, pojawiały się wypowiedzi archiwistów dotyczące omawianego obszaru. Kilku autorów tekstów dotyczących zagadnień kulturalno-oświatowych można zaliczyć do grona pionierów czy też propagatorów popularyzacji w archiwach. Są to: Tadeusz Młodkowski, Stanisława Pańków, Mieczysław Bandurka, Jacek Jedliński Stefan Oswald Popiołek. Wszystkich wspomnianych archiwistów łączą związki z oświatą. Większość z nich w toku edukacji zdobyła profesję nauczyciela, niektórzy czynnie przez pewien okres pracowali w tym zawodzie, inni przynależeli do organizacji nauczycielskich. Życiorysy Stanisławy Pańków, Tadeusza Młodkowskiego, Mieczysława Bandurki, Jacka Jedlińskiego i Stefana Popiołka zdają się potwierdzać, że duży wpływ na podejmowanie działań popularyzatorskich przez archiwistów, ich częstotliwość i jakość miały (i nadal mają) takie czynniki jak wykształcenie czy przygotowanie pedagogiczne archiwalnego personelu. Rozumienie roli i znaczenia aktywności archiwów na niwie szeroko rozumianej edukacji wynika i silnie łączy się z kompetencjami i wiedzą z zakresu pedagogiki.
{"title":"Propagatorzy prac kulturalno-oświatowych i działalności popularyzatorskiej archiwów państwowych w Polsce w dobie Polski Ludowej","authors":"H. Mazur","doi":"10.12775/akz.2021.004","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.004","url":null,"abstract":"Lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte XX stulecia to dynamiczny rozwój tzw. prac kulturalno-oświatowych i działalności popularyzatorskiej archiwów państwowych. Istotną rolę odgrywały czynniki ludzkie w tej materii. To wiedza, kompetencje, a przede wszystkim zaangażowanie i kreatywność archiwistów w poszczególnych archiwach państwowych przełożyły się na realne działania popularyzatorskie determinując ich rozmach, jakość czy częstotliwość. Niezależnie od praktycznej aktywności archiwów i ich pracowników na niwie kulturalno-oświatowej, pojawiały się wypowiedzi archiwistów dotyczące omawianego obszaru. Kilku autorów tekstów dotyczących zagadnień kulturalno-oświatowych można zaliczyć do grona pionierów czy też propagatorów popularyzacji w archiwach. Są to: Tadeusz Młodkowski, Stanisława Pańków, Mieczysław Bandurka, Jacek Jedliński Stefan Oswald Popiołek. Wszystkich wspomnianych archiwistów łączą związki z oświatą. Większość z nich w toku edukacji zdobyła profesję nauczyciela, niektórzy czynnie przez pewien okres pracowali w tym zawodzie, inni przynależeli do organizacji nauczycielskich. Życiorysy Stanisławy Pańków, Tadeusza Młodkowskiego, Mieczysława Bandurki, Jacka Jedlińskiego i Stefana Popiołka zdają się potwierdzać, że duży wpływ na podejmowanie działań popularyzatorskich przez archiwistów, ich częstotliwość i jakość miały (i nadal mają) takie czynniki jak wykształcenie czy przygotowanie pedagogiczne archiwalnego personelu. Rozumienie roli i znaczenia aktywności archiwów na niwie szeroko rozumianej edukacji wynika i silnie łączy się z kompetencjami i wiedzą z zakresu pedagogiki. ","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49341348","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Nowożytne archiwa polskich klasztorów żeńskich nie stały się dotychczas przedmiotem pogłębionych studiów, choć dziejom samych wspólnot zakonnych poświęcono już wiele publikacji. Uwagę badaczy przykuwała jednak przede wszystkim historia zakonów i zgromadzeń zakonnych żeńskich, twórczość literacka zakonnic, ich epistolografia, funkcjonowanie książki w środowisku monastycznym czy teatr zakonny. Archiwum pojawiało się we wszystkich tych pracach wyłącznie jako repozytorium dokumentów historycznych, stanowiących źródłową bazę dla podjętych badań, nigdy natomiast jako wyodrębniony obszar działalności nowożytnych żeńskich klasztorów. Artykuł omawia funkcjonowanie w latach 1612–1655 archiwum najstarszego w Polsce klasztoru karmelitanek bosych w Krakowie, założonego przez mniszki przybyłe z Louvain, Mons i Antwerpii. Za pomocą analizy zachowanych archiwaliów wykazano, iż badane archiwum stanowiło obszar twórczej aktywności karmelitańskich mniszek, wyrażającej się m.in. w podejmowaniu decyzji o zachowaniu wybranych materiałów archiwalnych dla kolejnych generacji. Niderlandzkie fundatorki, przenosząc na grunt polski znaną im z autopsji praktykę tworzenia i przechowywania klasztornej dokumentacji, kładły zarazem fundament pod rozwój rodzimej kultury dokumentu, a zarazem też kultury pamięci.
{"title":"Hic liber in archivio conventus asservandus czyli o archiwum klasztoru św. Marcina karmelitanek bosych w Krakowie (1612-1655)","authors":"Halina Dudała","doi":"10.12775/akz.2021.008","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.008","url":null,"abstract":"Nowożytne archiwa polskich klasztorów żeńskich nie stały się dotychczas przedmiotem pogłębionych studiów, choć dziejom samych wspólnot zakonnych poświęcono już wiele publikacji. Uwagę badaczy przykuwała jednak przede wszystkim historia zakonów i zgromadzeń zakonnych żeńskich, twórczość literacka zakonnic, ich epistolografia, funkcjonowanie książki w środowisku monastycznym czy teatr zakonny. Archiwum pojawiało się we wszystkich tych pracach wyłącznie jako repozytorium dokumentów historycznych, stanowiących źródłową bazę dla podjętych badań, nigdy natomiast jako wyodrębniony obszar działalności nowożytnych żeńskich klasztorów. Artykuł omawia funkcjonowanie w latach 1612–1655 archiwum najstarszego w Polsce klasztoru karmelitanek bosych w Krakowie, założonego przez mniszki przybyłe z Louvain, Mons i Antwerpii. Za pomocą analizy zachowanych archiwaliów wykazano, iż badane archiwum stanowiło obszar twórczej aktywności karmelitańskich mniszek, wyrażającej się m.in. w podejmowaniu decyzji o zachowaniu wybranych materiałów archiwalnych dla kolejnych generacji. Niderlandzkie fundatorki, przenosząc na grunt polski znaną im z autopsji praktykę tworzenia i przechowywania klasztornej dokumentacji, kładły zarazem fundament pod rozwój rodzimej kultury dokumentu, a zarazem też kultury pamięci.","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41421866","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Sprawozdanie z konferencji VIII Wiosenne Spotkania Archiwalne: „Dobre praktyki zarządzania dokumentacją”, Toruń, 20–21 V 2021 r.
第八届春季档案会议报告：“文件管理的良好做法”，Toruń，2021年第20-21卷。
{"title":"VIII Wiosenne Spotkania Archiwalne: „Dobre praktyki zarządzania dokumentacją\", Toruń, 20–21 V 2021 r.","authors":"Katarzyna Pepłowska","doi":"10.12775/akz.2021.011","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.011","url":null,"abstract":"Sprawozdanie z konferencji VIII Wiosenne Spotkania Archiwalne: „Dobre praktyki zarządzania dokumentacją”, Toruń, 20–21 V 2021 r.","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47991329","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Poprawne i przejrzyste działanie aparatu administracyjnego państwa jest istotne dla jego ogólnego funkcjonowania. Jednym z elementów administracji państwa jest system używanych przez nią pieczęci. Poniższy artykuł został poświęcony zjawiskom zaburzającym poprawne funkcjonowanie państwowego systemu sfragistycznego. Porusza on kwestie zagubień, kradzieży i fałszerstw pieczęci urzędowych w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Uwaga tekstu skupia się na administracyjnych procedurach postępowania w zaistniałych sytuacjach. W pierwszej części tekstu zaprezentowano normatywy, które regulowały sankcje karne wobec osób dopuszczających się przestępstw w odniesieniu do pieczęci urzędowych oraz normatywy regulujące kwestie systemu sfragistycznego państwa. Przeanalizowane pod tym kątem prawo II Rzeczypospolitej nie określało jednak procedur działań na płaszczyźnie administracyjno-biurowej w przypadkach wykrycia nadużyć pieczęci. Obraz takich procedur rysują materiały archiwalne w sprawach zagubień, kradzieży i fałszerstw pieczęci urzędowych. Przedstawiony w drugiej części tekstu obraz tych procedur został zarysowany przede wszystkim na podstawie materiałów archiwalnych z zasobów archiwów państwowych w Bydgoszczy i Toruniu. Materiał uzupełniający opis omawianych procedur administracyjnych stanowiły wojewódzkie dzienniki urzędowe i umieszczane w nich informacje dotyczące poruszanych w artykule naruszeń bezpieczeństwa systemu sfragistycznego państwa polskiego.
{"title":"Administracyjne procedury postępowania w przypadkach kradzieży, zagubienia, nadużycia bądź fałszerstwa pieczęci w 20-leciu międzywojennym.","authors":"J. Jankowska","doi":"10.12775/akz.2021.001","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.001","url":null,"abstract":"Poprawne i przejrzyste działanie aparatu administracyjnego państwa jest istotne dla jego ogólnego funkcjonowania. Jednym z elementów administracji państwa jest system używanych przez nią pieczęci. Poniższy artykuł został poświęcony zjawiskom zaburzającym poprawne funkcjonowanie państwowego systemu sfragistycznego. Porusza on kwestie zagubień, kradzieży i fałszerstw pieczęci urzędowych w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Uwaga tekstu skupia się na administracyjnych procedurach postępowania w zaistniałych sytuacjach. W pierwszej części tekstu zaprezentowano normatywy, które regulowały sankcje karne wobec osób dopuszczających się przestępstw w odniesieniu do pieczęci urzędowych oraz normatywy regulujące kwestie systemu sfragistycznego państwa. Przeanalizowane pod tym kątem prawo II Rzeczypospolitej nie określało jednak procedur działań na płaszczyźnie administracyjno-biurowej w przypadkach wykrycia nadużyć pieczęci. Obraz takich procedur rysują materiały archiwalne w sprawach zagubień, kradzieży i fałszerstw pieczęci urzędowych. Przedstawiony w drugiej części tekstu obraz tych procedur został zarysowany przede wszystkim na podstawie materiałów archiwalnych z zasobów archiwów państwowych w Bydgoszczy i Toruniu. Materiał uzupełniający opis omawianych procedur administracyjnych stanowiły wojewódzkie dzienniki urzędowe i umieszczane w nich informacje dotyczące poruszanych w artykule naruszeń bezpieczeństwa systemu sfragistycznego państwa polskiego.","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49470461","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W maju 1951 r. zatwierdzona została uchwała Prezydium Rządu w sprawie gospodarki makulaturą, której zapisy w znacznej mierze odnosiły się do urzędów administracji państwowej. Rozwinięciem uchwały rządowej były wytyczne Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych z lutego 1952 r. w sprawie trybu postępowania przy przekazywaniu akt urzędów i instytucji państwowych na makulaturę. Artykuł prezentuje wymienione wyżej normatywy, próbę ich wdrożenia oraz skutki nowego stanu prawnego dla mechanizmu brakowania dokumentacji niearchiwalnej na przykładzie Ministerstwa Leśnictwa w Warszawie. W efekcie w składnicy akt Ministerstwa przeprowadzono podział akt na kategorie A oraz B, następnie przygotowano stosowne spisy akt przeznaczonych na brakowanie i wystąpiono do właściwych władz archiwalnych o wydanie zgody na przekazanie ich na makulaturę. Niestety, proces ten objął tylko niewielkie ilość dokumentacji niearchiwalnej z zasobu składnicy akt Ministerstwa, a do selekcji archiwaliów resortu powrócono dopiero po kilku latach (być może z powodu trudności w prawidłowej kwalifikacji poszczególnych materiałów do kategorii A bądź B, o czym świadczyły protokoły z kontroli przebiegu takiej kwalifikacji).
{"title":"Brakowanie dokumentacji niearchiwalnej i gospodarka makulaturą w urzędzie na przykładzie przepisów Ministerstwa Leśnictwa w Warszawie z lat 1951 i 1952","authors":"A. Dąbrowski","doi":"10.12775/akz.2021.007","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.007","url":null,"abstract":"W maju 1951 r. zatwierdzona została uchwała Prezydium Rządu w sprawie gospodarki makulaturą, której zapisy w znacznej mierze odnosiły się do urzędów administracji państwowej. Rozwinięciem uchwały rządowej były wytyczne Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych z lutego 1952 r. w sprawie trybu postępowania przy przekazywaniu akt urzędów i instytucji państwowych na makulaturę. Artykuł prezentuje wymienione wyżej normatywy, próbę ich wdrożenia oraz skutki nowego stanu prawnego dla mechanizmu brakowania dokumentacji niearchiwalnej na przykładzie Ministerstwa Leśnictwa w Warszawie.\u0000 W efekcie w składnicy akt Ministerstwa przeprowadzono podział akt na kategorie A oraz B, następnie przygotowano stosowne spisy akt przeznaczonych na brakowanie i wystąpiono do właściwych władz archiwalnych o wydanie zgody na przekazanie ich na makulaturę. Niestety, proces ten objął tylko niewielkie ilość dokumentacji niearchiwalnej z zasobu składnicy akt Ministerstwa, a do selekcji archiwaliów resortu powrócono dopiero po kilku latach (być może z powodu trudności w prawidłowej kwalifikacji poszczególnych materiałów do kategorii A bądź B, o czym świadczyły protokoły z kontroli przebiegu takiej kwalifikacji).","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46829198","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł omawia spuściznę Władysława Łozińskiego przechowywaną w Centralnym Państwowym Historycznym Archiwum Ukrainy we Lwowie. Jego integralną część stanowi aneks, w którym przedstawiono wykaz jednostek wchodzących w skład zespołu 135 ze wspomnianego archiwum (tłumaczenie własne z języka ukraińskiego). Lwowska spuścizna Łozińskiego zasługuje na szersze omówienie, dotychczas żaden z badaczy jego życia i twórczości nie skorzystał z tego cennego zespołu. Różnorodność materiałów doskonale odzwierciedla różnorodne zainteresowania Łozińskiego, jego zaangażowanie w życie społeczne i kulturalne nie tylko Lwowa, ale całej Galicji.
{"title":"Spuścizna Władysława Łozińskiego (1843–1913) w Centralnym Państwowym Historycznym Archiwum Ukrainy we Lwowie","authors":"J. Gałuszka","doi":"10.12775/akz.2021.006","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/akz.2021.006","url":null,"abstract":"Artykuł omawia spuściznę Władysława Łozińskiego przechowywaną w Centralnym Państwowym Historycznym Archiwum Ukrainy we Lwowie. Jego integralną część stanowi aneks, w którym przedstawiono wykaz jednostek wchodzących w skład zespołu 135 ze wspomnianego archiwum (tłumaczenie własne z języka ukraińskiego). Lwowska spuścizna Łozińskiego zasługuje na szersze omówienie, dotychczas żaden z badaczy jego życia i twórczości nie skorzystał z tego cennego zespołu. Różnorodność materiałów doskonale odzwierciedla różnorodne zainteresowania Łozińskiego, jego zaangażowanie w życie społeczne i kulturalne nie tylko Lwowa, ale całej Galicji.","PeriodicalId":53104,"journal":{"name":"Archiwa Kancelarie Zbiory","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44660635","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：