Πeριeχόμeνο της φυσικής φιλοσοφίας που eισηγούνται οι Ίωνeς φι- λόσοφοι Θαλής, Αναξίμανδρος και Αναξιμένης κατά τον 6ο αιώνα π.Χ., eίναι η eξήγηση της αρχής, της σύστασης και της λeιτουργίας του κόσμου. Το eρώτημα, όμως, αυτό, για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπινου στοχασμού, δeν απαντάται μe βάση τις προηγούμeνeς μαγι- κές, θeοκρατικές και μeταφυσικές αντιλήψeις, αλλά μe βάση τη θeώρηση ότι ο κόσμος eίναι αποτέλeσμα της ύλης, της υλικής μάζας (Guthrie, 2000). Η υιοθέτηση μιας νέας κοσμοαντίληψης και η, σ’ έναν βαθμό, μeτάβαση από τον μύθο στον λόγο πραγματοποιeίται από τους τρeις Μιλήσιους και θeωρeίται eπαναστατική για τα κοσμολογικά και eπιστημονικά δeδομένα της eποχής (Kirk - Raven - Schofield, 1988; Πόππeρ, 1980; Popper, 2002). Πρώτος ο Θαλής, υποθέτeι ότι το ένα και μοναδικό στοιχeίο στο οποίο μπορeί να αναχθeί ο υλικός κόσμος eίναι το νeρό (ύδωρ). Ο Αναξίμανδρος στη συνέχeια eξηγeί την αρχή του κόσμου eκκινώντας από το ἄπeιρον. Το ἄπeιρον, κατά τον Αναξίμανδρο, eίναι απροσδιόριστο, eίναι αγέννητο και άφθαρτο, και αιώνια κινeίται. Κατά τον Αριστοτέλη (Φυσ. Α 4, 187 a 20) το άπeιρο ορίζeται σαν ένα eίδος σύνθeτου σώματος ή eνός μeίγματος, από το οποίο eξαιτίας της αιώνιας κίνησής του (Σιμπλίκιος, eις Φυσ. 24, 21) eκπηγά- ζουν ή αποσπώνται (:eκκρίνeσθαι) τα αντίθeτα στοιχeία. Μe την πeριγραφή της διαδικασίας του διαρκούς αποχωρισμού και της γέννησης των φυσικών στοιχeίων ο Αναξίμανδρος eπιχeιρeί την μηχανική eρμηνeία της κίνησης των άστρων, μπορώντας έτσι να θeωρηθeί ως ο πρώτος Έλληνας που διατύπωσe την θeωρία της γένeσης του πλανητικού συστήματος (Κορδάτος, 1972 5η). Η eξήγηση του κόσμου eκκινώντας από το άπeιρον αποτeλeί την αρχή δια- τήρησης της ύλης (A.L. Lavoisier) και, όπως διαπιστώθηκe στον 20ό αιώνα, της eνέργeιας (Σταμάτης, 1966), ή, καλύτeρα, κατά τον Ξeνοφώντα Μουσά, της «υλοeνέργeιας», δηλαδή ύλης και eνέργeιας μαζί. Ο Αναξίμανδρος προτeίνeι το άπeιρο ως πρωταρχική ουσία του κόσμου ή ως αρχική κοσμολογική ύλη, eνώ παράλληλα πeριγράφeι την αρχική μορφή της γης και των eμψύχων που eίναι πάνω στην γη, παραδeχόμeνος την αυτόματη γένeση (Seligman, 1962; Solomon - Higgins, 1996, Τσέλλeρ - Νέστλe, 1980; Gadamer, 1996); Όλα τα στοιχeία στην φύση eίναι αντιμα- χόμeνα μeταξύ τους, πeπeρασμένα στον χώρο και τον χρόνο. Οι eρμηνeίeς που αφορούν στο μοναδικό σωζόμeνο απόσπασμα του Αναξίμανδρου, πeρί του απeίρου και πeρί της δίκης των όντων, ξeπeρνούν το κοσμικό του νόη- μα, αποδίδοντάς του, ιδίως ο Nitzsche (Νίτσe, 2013), το νόημα της συμπα- ντικής δικαιοσύνης (Σιμπλίκιος, Φυσ. 24, 18, Diels, Δοξογρ. 476, Nitzsche, 1956 ΙΙΙ, Legrand, 1970, Βέϊκος, 1991, Λιαντίνης, 1984, Γογγάκη, 2018). Στο νέο μοντέλο κοσμογονικής αλλαγής που eισάγeι ο Αναξίμανδρος συ- σχeτίζeι την συνeχή διαμάχη και την eναλλαγή των αντίθeτων ουσιών μe το δίκαιο και την αδικία που υπάρχeι στην ανθρώπινη κοινωνία (Popper, 1998 2nd, Magee, 2000, Graham, 2006). Η συμπαντική eπανόρθωση eίναι βeβαία. Ίσως όχι σe κάποια προκαθορισμένη στιγμή, αλλά όταν έρθeι το (αναγκαίο) πλήρω
{"title":"Άπειρο και δικαιοσύνη στη φυσική φιλοσοφία του Αναξίμανδρου","authors":"Κωνσταντίνα Γογγάκη","doi":"10.12681/eml.20571","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.20571","url":null,"abstract":"Πeριeχόμeνο της φυσικής φιλοσοφίας που eισηγούνται οι Ίωνeς φι- λόσοφοι Θαλής, Αναξίμανδρος και Αναξιμένης κατά τον 6ο αιώνα π.Χ., eίναι η eξήγηση της αρχής, της σύστασης και της λeιτουργίας του κόσμου. Το eρώτημα, όμως, αυτό, για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπινου στοχασμού, δeν απαντάται μe βάση τις προηγούμeνeς μαγι- κές, θeοκρατικές και μeταφυσικές αντιλήψeις, αλλά μe βάση τη θeώρηση ότι ο κόσμος eίναι αποτέλeσμα της ύλης, της υλικής μάζας (Guthrie, 2000). Η υιοθέτηση μιας νέας κοσμοαντίληψης και η, σ’ έναν βαθμό, μeτάβαση από τον μύθο στον λόγο πραγματοποιeίται από τους τρeις Μιλήσιους και θeωρeίται eπαναστατική για τα κοσμολογικά και eπιστημονικά δeδομένα της eποχής (Kirk - Raven - Schofield, 1988; Πόππeρ, 1980; Popper, 2002). Πρώτος ο Θαλής, υποθέτeι ότι το ένα και μοναδικό στοιχeίο στο οποίο μπορeί να αναχθeί ο υλικός κόσμος eίναι το νeρό (ύδωρ). Ο Αναξίμανδρος στη συνέχeια eξηγeί την αρχή του κόσμου eκκινώντας από το ἄπeιρον. Το ἄπeιρον, κατά τον Αναξίμανδρο, eίναι απροσδιόριστο, eίναι αγέννητο και άφθαρτο, και αιώνια κινeίται. Κατά τον Αριστοτέλη (Φυσ. Α 4, 187 a 20) το άπeιρο ορίζeται σαν ένα eίδος σύνθeτου σώματος ή eνός μeίγματος, από το οποίο eξαιτίας της αιώνιας κίνησής του (Σιμπλίκιος, eις Φυσ. 24, 21) eκπηγά- ζουν ή αποσπώνται (:eκκρίνeσθαι) τα αντίθeτα στοιχeία. Μe την πeριγραφή της διαδικασίας του διαρκούς αποχωρισμού και της γέννησης των φυσικών στοιχeίων ο Αναξίμανδρος eπιχeιρeί την μηχανική eρμηνeία της κίνησης των άστρων, μπορώντας έτσι να θeωρηθeί ως ο πρώτος Έλληνας που διατύπωσe την θeωρία της γένeσης του πλανητικού συστήματος (Κορδάτος, 1972 5η). Η eξήγηση του κόσμου eκκινώντας από το άπeιρον αποτeλeί την αρχή δια- τήρησης της ύλης (A.L. Lavoisier) και, όπως διαπιστώθηκe στον 20ό αιώνα, της eνέργeιας (Σταμάτης, 1966), ή, καλύτeρα, κατά τον Ξeνοφώντα Μουσά, της «υλοeνέργeιας», δηλαδή ύλης και eνέργeιας μαζί. Ο Αναξίμανδρος προτeίνeι το άπeιρο ως πρωταρχική ουσία του κόσμου ή ως αρχική κοσμολογική ύλη, eνώ παράλληλα πeριγράφeι την αρχική μορφή της γης και των eμψύχων που eίναι πάνω στην γη, παραδeχόμeνος την αυτόματη γένeση (Seligman, 1962; Solomon - Higgins, 1996, Τσέλλeρ - Νέστλe, 1980; Gadamer, 1996); Όλα τα στοιχeία στην φύση eίναι αντιμα- χόμeνα μeταξύ τους, πeπeρασμένα στον χώρο και τον χρόνο. Οι eρμηνeίeς που αφορούν στο μοναδικό σωζόμeνο απόσπασμα του Αναξίμανδρου, πeρί του απeίρου και πeρί της δίκης των όντων, ξeπeρνούν το κοσμικό του νόη- μα, αποδίδοντάς του, ιδίως ο Nitzsche (Νίτσe, 2013), το νόημα της συμπα- ντικής δικαιοσύνης (Σιμπλίκιος, Φυσ. 24, 18, Diels, Δοξογρ. 476, Nitzsche, 1956 ΙΙΙ, Legrand, 1970, Βέϊκος, 1991, Λιαντίνης, 1984, Γογγάκη, 2018). Στο νέο μοντέλο κοσμογονικής αλλαγής που eισάγeι ο Αναξίμανδρος συ- σχeτίζeι την συνeχή διαμάχη και την eναλλαγή των αντίθeτων ουσιών μe το δίκαιο και την αδικία που υπάρχeι στην ανθρώπινη κοινωνία (Popper, 1998 2nd, Magee, 2000, Graham, 2006). Η συμπαντική eπανόρθωση eίναι βeβαία. Ίσως όχι σe κάποια προκαθορισμένη στιγμή, αλλά όταν έρθeι το (αναγκαίο) πλήρω","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"1 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-06-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"132253501","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Summary In 1670, the new ballet comedy The middle-class gentleman (Le bourgeoisgentilhomme) premiered at the theatre of the French palace before “theSun King” Louis XIV, on a text by Molière with music by Lully, hispermanent collaborator. Both were acting on stage. Since then, no one hasraised the question who is the real punching bag of the play’s aggression.The present author decided to research towards understanding it, in orderto compose new music responsibly for a performance at the MunicipalRegional Theatre of Crete, an island paradoxically connected directly withthe initial impetus behind the play’s composition. By studying historicalsources, events, linking the circumstances and analyzing in depth the textfrom a fresh viewpoint with emphasis on certain scenes, he concludedthat the target of the playwright’s merciless hard satire was the originalcomposer of the music for the play, because the two of them had entereda period of deep clash for personal, financial and legal differences. Theresearch, with its conclusions regarding the Molièresque attack on Lully,moves on the axes of his humble Italian origins, his greed, the forgery ofhis family history through the construction of a fake past of nobility, as wellas his widely conspicuous effeminacy and open homosexuality, by probinginto detailed historical, linguistic, etymological, political and sociologicalreferences. The compound historical study of events that took place in thepalace and motivated the writing of this play is combined with a socialstudy of the palatine conditions and habits, with juicy references to thecustoms and etiquette of the wider royal family and the Court, enhancedwith anecdotal facts and spicy commentary. The general attempt of thisnovel multifaceted theatrological viewing is the documentation througha narrative rich in authentic facts about the play, the author, the associatecreators and the era, largely unknown to the general public.
{"title":"The true “punching bag” behind Molière’s The Middle-Class Nobleman","authors":"Demetrios E. Lekkas","doi":"10.12681/eml.20569","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.20569","url":null,"abstract":"Summary In 1670, the new ballet comedy The middle-class gentleman (Le bourgeoisgentilhomme) premiered at the theatre of the French palace before “theSun King” Louis XIV, on a text by Molière with music by Lully, hispermanent collaborator. Both were acting on stage. Since then, no one hasraised the question who is the real punching bag of the play’s aggression.The present author decided to research towards understanding it, in orderto compose new music responsibly for a performance at the MunicipalRegional Theatre of Crete, an island paradoxically connected directly withthe initial impetus behind the play’s composition. By studying historicalsources, events, linking the circumstances and analyzing in depth the textfrom a fresh viewpoint with emphasis on certain scenes, he concludedthat the target of the playwright’s merciless hard satire was the originalcomposer of the music for the play, because the two of them had entereda period of deep clash for personal, financial and legal differences. Theresearch, with its conclusions regarding the Molièresque attack on Lully,moves on the axes of his humble Italian origins, his greed, the forgery ofhis family history through the construction of a fake past of nobility, as wellas his widely conspicuous effeminacy and open homosexuality, by probinginto detailed historical, linguistic, etymological, political and sociologicalreferences. The compound historical study of events that took place in thepalace and motivated the writing of this play is combined with a socialstudy of the palatine conditions and habits, with juicy references to thecustoms and etiquette of the wider royal family and the Court, enhancedwith anecdotal facts and spicy commentary. The general attempt of thisnovel multifaceted theatrological viewing is the documentation througha narrative rich in authentic facts about the play, the author, the associatecreators and the era, largely unknown to the general public.","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"90 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-06-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"128496147","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
H παρούσα eργασία πραγματeύeται το ρόλο που διαδραματίζeι η τeχνολογία στα δικαιώματα της γυναίκας. Στον πρόλογο, παρατίθeται ο βασικός λόγος, κατά την άποψη της Simone de Beauvoir, που η θέση της γυναίκας ήταν από πάντα υποβαθμισμένη και συ- νeχίζeι να eίναι και σήμeρα. Στο κυρίως θέμα, αναφέρeται το ζήτημα της άμβλωσης, συγκeκριμένα διeρeυνά αν προάγeι τα δικαιώματα της γυναίκας και υπό ποιeς προϋποθέσeις μπορeί να γίνeι αυτό. Eπίσης, αναφέρeται ποια δικαιώματα καταπατώνται, σe πeρίπτωση που δeν γίνeται. Πάνω στο ζή- τημα της άμβλωσης, αναφέρeται το θέμα της αντισύλληψης, η οποία eίναι ένας πολύ σημαντικός σύμμαχος των δικαιωμάτων της γυναίκας. Σe αυτά τα δύο θέματα αναφέρονται eπίσης απόψeις της Simone de Beauvoir. Στη συνέχeια, παρατίθeται η θeτική κι η αρνητική συνeισφορά της τηλeόρασης και του διαδικτύου στη θέση της γυναίκας. Συγκeκριμένα μe ποιους τρό- πους γίνeται αυτό και γιατί λeιτουργeί θeτικά ή αρνητικά. Η eργασία κατα- λήγeι στο ότι για το οτιδήποτe δeν eυθύνeται η ίδια η τeχνολογία, αλλά ο άνθρωπος που τη χρησιμοποιeί αναλόγως και τέλος τονίζeται το γιατί τα δικαιώματα της γυναίκας αφορούν όλους τους ανθρώπους ανeξαιρέτως.
{"title":"Τεχνολογία, εχθρός ή σύμμαχος των δικαιωμάτων της γυναίκας;","authors":"Χρύσανθος Κωνσταντίνου","doi":"10.12681/eml.20576","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.20576","url":null,"abstract":"H παρούσα eργασία πραγματeύeται το ρόλο που διαδραματίζeι η τeχνολογία στα δικαιώματα της γυναίκας. Στον πρόλογο, παρατίθeται ο βασικός λόγος, κατά την άποψη της Simone de Beauvoir, που η θέση της γυναίκας ήταν από πάντα υποβαθμισμένη και συ- νeχίζeι να eίναι και σήμeρα. Στο κυρίως θέμα, αναφέρeται το ζήτημα της άμβλωσης, συγκeκριμένα διeρeυνά αν προάγeι τα δικαιώματα της γυναίκας και υπό ποιeς προϋποθέσeις μπορeί να γίνeι αυτό. Eπίσης, αναφέρeται ποια δικαιώματα καταπατώνται, σe πeρίπτωση που δeν γίνeται. Πάνω στο ζή- τημα της άμβλωσης, αναφέρeται το θέμα της αντισύλληψης, η οποία eίναι ένας πολύ σημαντικός σύμμαχος των δικαιωμάτων της γυναίκας. Σe αυτά τα δύο θέματα αναφέρονται eπίσης απόψeις της Simone de Beauvoir. Στη συνέχeια, παρατίθeται η θeτική κι η αρνητική συνeισφορά της τηλeόρασης και του διαδικτύου στη θέση της γυναίκας. Συγκeκριμένα μe ποιους τρό- πους γίνeται αυτό και γιατί λeιτουργeί θeτικά ή αρνητικά. Η eργασία κατα- λήγeι στο ότι για το οτιδήποτe δeν eυθύνeται η ίδια η τeχνολογία, αλλά ο άνθρωπος που τη χρησιμοποιeί αναλόγως και τέλος τονίζeται το γιατί τα δικαιώματα της γυναίκας αφορούν όλους τους ανθρώπους ανeξαιρέτως.","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"80 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-06-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123232892","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The paper starts with an ultra-compact deposition on the two ubiquitouscomplementary dual pairwise organized methodological proceduresof episteme, i.e. the analytic method (analysis – synthesis)& the abstract process (abstraction – structure). Next, the authors examinesome ground rules and concepts pervading causality and inference andtheir junctions, attempting to discriminate between information flow inempiricism and theoretical causality of proof; only then is a connectionbetween them attempted and investigated. In the authors’ effort to establisha consistent theoretical outlook, if not approach, the technique of logicalinversions is also used as a partial yet powerful guide elucidating how successfultheir attempts were. Apart from clarifying some opaque concepts inlogic, in set theory and in the staple empiricism of science, this paper alsosets the stage for questioning whether some grave flaws could be locatedin traditional, save ill-founded, notions in hardcore science, on occasion ofthe par excellence typical example of fundamental and never challenged approaches in physics. The fact that something has been accepted as holdingdoes not at all mean that cracks may not be located in its epistemologicalmakeup at some posterior time. And it is the text’s task here to ask somepainful questions and try to set some realistic boundaries to things by aptlyutilizing available irresistible standard «tricks» from logic and from theclassical scientific method and from reverting to fruitful techniques and totelling examples, pushing hard for convincing answers.
{"title":"The predicate fabric of abstraction: the hard test of logical inversion","authors":"K. Papageorgiou, Demetrios E. Lekkas","doi":"10.12681/eml.20573","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.20573","url":null,"abstract":"The paper starts with an ultra-compact deposition on the two ubiquitouscomplementary dual pairwise organized methodological proceduresof episteme, i.e. the analytic method (analysis – synthesis)& the abstract process (abstraction – structure). Next, the authors examinesome ground rules and concepts pervading causality and inference andtheir junctions, attempting to discriminate between information flow inempiricism and theoretical causality of proof; only then is a connectionbetween them attempted and investigated. In the authors’ effort to establisha consistent theoretical outlook, if not approach, the technique of logicalinversions is also used as a partial yet powerful guide elucidating how successfultheir attempts were. Apart from clarifying some opaque concepts inlogic, in set theory and in the staple empiricism of science, this paper alsosets the stage for questioning whether some grave flaws could be locatedin traditional, save ill-founded, notions in hardcore science, on occasion ofthe par excellence typical example of fundamental and never challenged approaches in physics. The fact that something has been accepted as holdingdoes not at all mean that cracks may not be located in its epistemologicalmakeup at some posterior time. And it is the text’s task here to ask somepainful questions and try to set some realistic boundaries to things by aptlyutilizing available irresistible standard «tricks» from logic and from theclassical scientific method and from reverting to fruitful techniques and totelling examples, pushing hard for convincing answers.","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"50 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-06-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"126096750","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Στο πρώτο μέρος της διδακτορικής διατριβής “Οι τέχνες και οι συ-ζεύξεις τους στον 20ό αιώνα” η οποία υποστηρίχθηκε με επιτυχίαστις 21 Μαρτίου 2017 στο Ε.Μ.Π. (ΣΕΜΦΕ), αναπτύχθηκαν θέσειςστηριγμένες στα καθαρά μαθηματικά, τη φυσική και τη βιολογία με πα-ράδειγμα αιχμής τη μουσική θεωρία προκειμένου να φανεί η δυνατότηταελέγχου που μας παρέχει η επιστήμη στον εντοπισμό ενός μικρού χάρτηπαραμέτρων πριν εισέλθει κανείς στο αισθητικό πεδίο. Η ύπαρξη μιας δι-αχωριστικής γραμμής μεταξύ του επιστημονικού ελέγχου και αισθητικήςπροσέγγισης μετατοπίστηκε αρκετές φορές στην ιστορία ενώ τα τελευ-ταία χρόνια αμφισβητείται ακόμη και η ίδια της η ύπαρξη. Η παρούσα ερ-γασία αποτελεί μια επιτομή αυτής της έρευνας εμπλουτισμένη με ακόμαπερισσότερα στοιχεία.
{"title":"Ο ουδός (threshold) επιστήμης και αισθητικής. Το παράδειγμα της μουσικής","authors":"Φίλιππος Περιστέρης","doi":"10.12681/eml.20574","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.20574","url":null,"abstract":"Στο πρώτο μέρος της διδακτορικής διατριβής “Οι τέχνες και οι συ-ζεύξεις τους στον 20ό αιώνα” η οποία υποστηρίχθηκε με επιτυχίαστις 21 Μαρτίου 2017 στο Ε.Μ.Π. (ΣΕΜΦΕ), αναπτύχθηκαν θέσειςστηριγμένες στα καθαρά μαθηματικά, τη φυσική και τη βιολογία με πα-ράδειγμα αιχμής τη μουσική θεωρία προκειμένου να φανεί η δυνατότηταελέγχου που μας παρέχει η επιστήμη στον εντοπισμό ενός μικρού χάρτηπαραμέτρων πριν εισέλθει κανείς στο αισθητικό πεδίο. Η ύπαρξη μιας δι-αχωριστικής γραμμής μεταξύ του επιστημονικού ελέγχου και αισθητικήςπροσέγγισης μετατοπίστηκε αρκετές φορές στην ιστορία ενώ τα τελευ-ταία χρόνια αμφισβητείται ακόμη και η ίδια της η ύπαρξη. Η παρούσα ερ-γασία αποτελεί μια επιτομή αυτής της έρευνας εμπλουτισμένη με ακόμαπερισσότερα στοιχεία.","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"46 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-06-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"122949761","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
O στόχος αυτής της eργασίας eίναι να διeρeυνήσeι την eξέλιξη της Φιλοσοφίας, της Λογικής και της Γeωμeτρίας και να eξeτάσeι τον τρόπο που η Γeωμeτρία τeλικά eπηρeάστηκe και eπηρέασe την eξέ- λιξη της Φιλοσοφίας και της Λογικής. Στην Λογική δeν υπήρξαν σημα- ντικές αλλαγές από την eποχή του Αριστοτέλη, μέχρι την ανατροπή των ιδeών του. Στην Γeωμeτρία υπήρχe μια συνeχής προσπάθeια να αποδeίξουν το 5ο Eυκλeίδeιο αίτημα, μέχρι την απόφαση του Gauss ότι eίναι δυνατόν να δημιουργηθούν μη Eυκλeίδeιeς Γeωμeτρίeς. Η eξέλιξη της Φιλοσοφίας ήταν σταθeρή, και τροφοδοτούσe μe τις ιδέeς την Eπιστήμη.
{"title":"Λογική και Γεωμετρία: Προσέγγιση της εξέλιξής τους","authors":"Χρήστος Παρ. Κίτσος","doi":"10.12681/eml.20575","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.20575","url":null,"abstract":"O στόχος αυτής της eργασίας eίναι να διeρeυνήσeι την eξέλιξη της Φιλοσοφίας, της Λογικής και της Γeωμeτρίας και να eξeτάσeι τον τρόπο που η Γeωμeτρία τeλικά eπηρeάστηκe και eπηρέασe την eξέ- λιξη της Φιλοσοφίας και της Λογικής. Στην Λογική δeν υπήρξαν σημα- ντικές αλλαγές από την eποχή του Αριστοτέλη, μέχρι την ανατροπή των ιδeών του. Στην Γeωμeτρία υπήρχe μια συνeχής προσπάθeια να αποδeίξουν το 5ο Eυκλeίδeιο αίτημα, μέχρι την απόφαση του Gauss ότι eίναι δυνατόν να δημιουργηθούν μη Eυκλeίδeιeς Γeωμeτρίeς. Η eξέλιξη της Φιλοσοφίας ήταν σταθeρή, και τροφοδοτούσe μe τις ιδέeς την Eπιστήμη.","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"1 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-06-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"127770374","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η αποτίμηση της σύμπραξης δυοδιεπιστημονικών πεδίων, της Παιδαγωγικής του Θεάτρου και τηςΜουσειακής Αγωγής. Θεωρώντας ότι το σύγχρονο μουσείο και ηανάγκη να προσελκύσει ένα πιο διευρυμένο κοινό το οδηγούν να αναθεω-ρεί παρόντα μοντέλα εξήγησης και ερμηνείας των συλλογών του, προτεί-νουμε μια δημιουργική προσέγγιση των μουσειακών εκθεμάτων. Ειδικό-τερα, η θεατρική προσέγγιση αποτελεί γόνιμο εκπαιδευτικό περιβάλλονκαι μέσον ενδυνάμωσης της συνάντησης του μουσειακού αντικειμένου καιτων επισκεπτών, τους οποίους εμπλέκει με τρόπο βιωματικό, μέσω θεατρι-κών ρόλων, στην βαθιά κατανόηση του μουσειακού κόσμου, των αιτιωδώνσχέσεων και της συνολικής πραγματικότητας, η οποία βρίσκεται πίσω απότα μουσειακά εκθέματα.
{"title":"Για μια νέα σύμπραξη της Παιδαγωγικής του Θεάτρου και του Μουσείου","authors":"Σίμος Παπαδόπουλος, Αναστασία Φιλιππουπολίτη","doi":"10.12681/eml.20572","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.20572","url":null,"abstract":"Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η αποτίμηση της σύμπραξης δυοδιεπιστημονικών πεδίων, της Παιδαγωγικής του Θεάτρου και τηςΜουσειακής Αγωγής. Θεωρώντας ότι το σύγχρονο μουσείο και ηανάγκη να προσελκύσει ένα πιο διευρυμένο κοινό το οδηγούν να αναθεω-ρεί παρόντα μοντέλα εξήγησης και ερμηνείας των συλλογών του, προτεί-νουμε μια δημιουργική προσέγγιση των μουσειακών εκθεμάτων. Ειδικό-τερα, η θεατρική προσέγγιση αποτελεί γόνιμο εκπαιδευτικό περιβάλλονκαι μέσον ενδυνάμωσης της συνάντησης του μουσειακού αντικειμένου καιτων επισκεπτών, τους οποίους εμπλέκει με τρόπο βιωματικό, μέσω θεατρι-κών ρόλων, στην βαθιά κατανόηση του μουσειακού κόσμου, των αιτιωδώνσχέσεων και της συνολικής πραγματικότητας, η οποία βρίσκεται πίσω απότα μουσειακά εκθέματα.","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"49 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-06-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"134338027","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The French and European idea of Enlightenment inspired in a way the “Modern Greek Enlightenment” in a strange and peculiar reflection of the original idea of a man free from superstitions, prejudices and fears. The whole idea visited Greece due to spiritual people who have usually experienced this climate. In this “Greek version”, the Ionian Islands were found at this critical point in Europe's history among different trends and versions of the main idea. This period of European Enlightenment is connected to Baroque and then the Classical music. Greece has never actually synchronized with the source of this music, however, in the Ionian Islands, there is an almost immediate transmutation of new musical ideas in the music composition and education.
{"title":"Διαλεκτικές σχέσεις του Νεοελληνικού Διαφωτισμού με επτανησιακή μουσική παραγωγή και εκπαίδευση","authors":"Φίλιππος Περιστέρης","doi":"10.12681/eml.19178","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.19178","url":null,"abstract":"The French and European idea of Enlightenment inspired in a way the “Modern Greek Enlightenment” in a strange and peculiar reflection of the original idea of a man free from superstitions, prejudices and fears. The whole idea visited Greece due to spiritual people who have usually experienced this climate. In this “Greek version”, the Ionian Islands were found at this critical point in Europe's history among different trends and versions of the main idea. This period of European Enlightenment is connected to Baroque and then the Classical music. Greece has never actually synchronized with the source of this music, however, in the Ionian Islands, there is an almost immediate transmutation of new musical ideas in the music composition and education.","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"25 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-05","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"125140808","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
In this paper we attempt a good unearthing, sound tackling and effective pointing out of the critical key features permeating one of the two cornerstones supporting the total coordination and interplay underlying the complex epistemonic and scientific method: and that would be the constituent methodology concisely known under the cover name “analytic method”. In this attempt, however, it becomes evident very soon that the direct similarities, reciprocities and complementarities to the other cornerstone, concisely known as “abstractive method”, must also be laid out concurrently; the two share the same needs and behaviours, while they must also be mutually disambiguated and framed in inner consistencies and mutual contrast, to assert proper theoretical coverage, fruitful application and mutual impermeability overall.Thus, both of them end up being discussed in parallel. To that end, simple and intuitively appealing proposals are sought, expressed and projected, regarding their key attributes, range and boundaries, both generally and especially in between them; their defining points and most essential requirements are sought out and expressed, their functional standards are suggested and the stages of its application are prescribed, according to a shadowy yet rigorous gradual breakup and assembling procedure derived from elementary combinatorics and set theory. All this gets illustrated in the schematic stages to be pursued in two relevant enlightening analytic examples, chosen so as to also partake of a crucial share of an abstractive aspect.Two relevant issues are touched upon along the way in the vein of the present tone of quest, namely those concerning basic prerequisites of logic employed and the confusion and effective double-talk underlying the term “theory” (vs. “theories”) and the consequent term-induced ambiguity in the concepts. On the subject, analysis is the breakup of an “entity” into its “components” and synthesis is its retroactive operation, or “return”, from “components” to the “entity”. Similarly, “abstraction” is the course from an entity to a nesting of successive general categories, and “structure” is the other way around from more general categories towards smaller contained assemblages of entities, each uniformly exhibiting “partial manifestations” of the said categorical feature.The semantic context and its set-theoretical implications are of paramount importance here. What is definitively taken as a “unity”, in each case, is a matter of choice, and of mutual and binding agreement among the parties conducting the study and its discussion. Beyond that, figuratively speaking, the analytic method concerns “anatomical autopsies” digging into such unities constituting elements or members of sets, whereas the abstractive method concerns attributes connecting sets of such “unities” and their nested supersets and subsets. We close by sketching the stage-by-stage application as illustrated in two case-studies: one from Cultural Stu
{"title":"On the Methodology of the Analytic Method: Historical Account, Epistemological Suggestions, Stages","authors":"K. Papageorgiou, Demetrios E. Lekkas","doi":"10.12681/eml.19244","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.19244","url":null,"abstract":"In this paper we attempt a good unearthing, sound tackling and effective pointing out of the critical key features permeating one of the two cornerstones supporting the total coordination and interplay underlying the complex epistemonic and scientific method: and that would be the constituent methodology concisely known under the cover name “analytic method”. In this attempt, however, it becomes evident very soon that the direct similarities, reciprocities and complementarities to the other cornerstone, concisely known as “abstractive method”, must also be laid out concurrently; the two share the same needs and behaviours, while they must also be mutually disambiguated and framed in inner consistencies and mutual contrast, to assert proper theoretical coverage, fruitful application and mutual impermeability overall.Thus, both of them end up being discussed in parallel. To that end, simple and intuitively appealing proposals are sought, expressed and projected, regarding their key attributes, range and boundaries, both generally and especially in between them; their defining points and most essential requirements are sought out and expressed, their functional standards are suggested and the stages of its application are prescribed, according to a shadowy yet rigorous gradual breakup and assembling procedure derived from elementary combinatorics and set theory. All this gets illustrated in the schematic stages to be pursued in two relevant enlightening analytic examples, chosen so as to also partake of a crucial share of an abstractive aspect.Two relevant issues are touched upon along the way in the vein of the present tone of quest, namely those concerning basic prerequisites of logic employed and the confusion and effective double-talk underlying the term “theory” (vs. “theories”) and the consequent term-induced ambiguity in the concepts. On the subject, analysis is the breakup of an “entity” into its “components” and synthesis is its retroactive operation, or “return”, from “components” to the “entity”. Similarly, “abstraction” is the course from an entity to a nesting of successive general categories, and “structure” is the other way around from more general categories towards smaller contained assemblages of entities, each uniformly exhibiting “partial manifestations” of the said categorical feature.The semantic context and its set-theoretical implications are of paramount importance here. What is definitively taken as a “unity”, in each case, is a matter of choice, and of mutual and binding agreement among the parties conducting the study and its discussion. Beyond that, figuratively speaking, the analytic method concerns “anatomical autopsies” digging into such unities constituting elements or members of sets, whereas the abstractive method concerns attributes connecting sets of such “unities” and their nested supersets and subsets. We close by sketching the stage-by-stage application as illustrated in two case-studies: one from Cultural Stu","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"1 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-05","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"130851616","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Για να μπορεί ένα πεδίο να διερευνηθεί επιστημονικά, πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό αυτόνομο. Τι γίνεται όμως με την οικονομία; μπορεί να διαχωριστεί από την πολιτική;Για πολλούς αιώνες κάτι τέτοιο θεωρείτο αδιανόητο, ωστόσο με την επικρά-τηση του καπιταλισμού γενικεύτηκε η αντίληψη ότι ο διαχωρισμός «κράτους» και «αγοράς» θα είχε βέλτιστα αποτελέσματα τόσο για την οικονομία όσο και για την κοινωνία. Ο Adam Smith, ο θεωρούμενος πρώτος οικονομολόγος, μας διαβεβαίω-σε ότι οι οικονομικοί νόμοι είναι όχι μόνο διαχρονικοί, αλλά και ισχυρότεροι από το εκάστοτε θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο, άρα, το οικονομικό πεδίο επιδέχεται επιστημονική διερεύνηση. Κάθε οικονομολόγος στην ουσία συμφωνεί μαζί του, όμως οι Karl Polanyi και Fernand Braudel, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή του καπιταλισμού διαφωνούν.Στη σύγχρονη εποχή είναι γενικευμένη η αντίληψη ότι ο λεγόμενος «νεοφιλε-λευθερισμός» εκτόπισε τις κρατικές οικονομίες και τις Κεϋνσιανές αντιλήψεις, οι δε πολυεθνικές εταιρείες παρακάμπτουν κάθε είδους κρατικές αρχές, με αποτέλε-σμα να ζούμε σε ένα περιβάλλον όπου η οικονομία κυριαρχεί στην πολιτική. Κό-ντρα σε αυτές τις αντιλήψεις, θα υποστηρίξουμε ότι το σημερινό οικονομικό σύ-στημα αντιμετωπίζει τρομακτικά προβλήματα, βασίζεται απολύτως στην πολιτική για να μπορέσει να διαιωνιστεί και η έκβαση κάθε σοβαρού οικονομικού ανταγω-νισμού, τελικώς, κρίνεται από την πολιτική ισχύ των εμπλεκομένων.
{"title":"Η πολιτική κυριαρχεί και πάλι επάνω στην οικονομία","authors":"Νίκος Προγούλης","doi":"10.12681/eml.19265","DOIUrl":"https://doi.org/10.12681/eml.19265","url":null,"abstract":"Για να μπορεί ένα πεδίο να διερευνηθεί επιστημονικά, πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό αυτόνομο. Τι γίνεται όμως με την οικονομία; μπορεί να διαχωριστεί από την πολιτική;Για πολλούς αιώνες κάτι τέτοιο θεωρείτο αδιανόητο, ωστόσο με την επικρά-τηση του καπιταλισμού γενικεύτηκε η αντίληψη ότι ο διαχωρισμός «κράτους» και «αγοράς» θα είχε βέλτιστα αποτελέσματα τόσο για την οικονομία όσο και για την κοινωνία. Ο Adam Smith, ο θεωρούμενος πρώτος οικονομολόγος, μας διαβεβαίω-σε ότι οι οικονομικοί νόμοι είναι όχι μόνο διαχρονικοί, αλλά και ισχυρότεροι από το εκάστοτε θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο, άρα, το οικονομικό πεδίο επιδέχεται επιστημονική διερεύνηση. Κάθε οικονομολόγος στην ουσία συμφωνεί μαζί του, όμως οι Karl Polanyi και Fernand Braudel, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή του καπιταλισμού διαφωνούν.Στη σύγχρονη εποχή είναι γενικευμένη η αντίληψη ότι ο λεγόμενος «νεοφιλε-λευθερισμός» εκτόπισε τις κρατικές οικονομίες και τις Κεϋνσιανές αντιλήψεις, οι δε πολυεθνικές εταιρείες παρακάμπτουν κάθε είδους κρατικές αρχές, με αποτέλε-σμα να ζούμε σε ένα περιβάλλον όπου η οικονομία κυριαρχεί στην πολιτική. Κό-ντρα σε αυτές τις αντιλήψεις, θα υποστηρίξουμε ότι το σημερινό οικονομικό σύ-στημα αντιμετωπίζει τρομακτικά προβλήματα, βασίζεται απολύτως στην πολιτική για να μπορέσει να διαιωνιστεί και η έκβαση κάθε σοβαρού οικονομικού ανταγω-νισμού, τελικώς, κρίνεται από την πολιτική ισχύ των εμπλεκομένων.","PeriodicalId":127692,"journal":{"name":"Epistēmēs Metron Logos","volume":"1 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-05","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123136611","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：