Przedmiotem opracowania jest rozważenie kwestii odpowiedzialności wykroczeniowej duchownego za zorganizowanie w ramach działalności kościoła lub związku wyznaniowego zgromadzenia w sposób niezgodny z rygorami narzuconymi przez państwo. W tym celu autor, bazując na metodzie dogmatycznoprawnej, analizuje wydane w trakcie stanu epidemii rozwiązania normatywne i ocenia ich konstytucyjną poprawność, by następnie poddać pod rozwagę możliwość zastosowania art. 54 i art. 116 § 1a Kodeksu wykroczeń. Przeprowadzone analizy doprowadziły do stwierdzenia, iż prawodawca tworzył w początkowym etapie epidemii prawo w sposób daleki od doskonałego, w tym przekraczając przysługujące mu uprawnienia. Tym samym ograniczone – ale nie niemożliwe – jest wyciągnięcie odpowiedzialności wykroczeniowej w analizowanym zakresie.
{"title":"Odpowiedzialność wykroczeniowa duchownego za zorganizowanie w ramach działalności kościoła lub związku wyznaniowego zgromadzenia w sposób niezgodny z rygorami sanitarnymi narzuconymi przez państwo","authors":"Ł. Buczek","doi":"10.18290/kip21102.13","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip21102.13","url":null,"abstract":"Przedmiotem opracowania jest rozważenie kwestii odpowiedzialności wykroczeniowej duchownego za zorganizowanie w ramach działalności kościoła lub związku wyznaniowego zgromadzenia w sposób niezgodny z rygorami narzuconymi przez państwo. W tym celu autor, bazując na metodzie dogmatycznoprawnej, analizuje wydane w trakcie stanu epidemii rozwiązania normatywne i ocenia ich konstytucyjną poprawność, by następnie poddać pod rozwagę możliwość zastosowania art. 54 i art. 116 § 1a Kodeksu wykroczeń. Przeprowadzone analizy doprowadziły do stwierdzenia, iż prawodawca tworzył w początkowym etapie epidemii prawo w sposób daleki od doskonałego, w tym przekraczając przysługujące mu uprawnienia. Tym samym ograniczone – ale nie niemożliwe – jest wyciągnięcie odpowiedzialności wykroczeniowej w analizowanym zakresie.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-12-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48641574","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W procesie nullitatis matrimonii jednym z dowodów jest domniemanie (praesumptio). Obok domniemań prawnych (praesumpiones iuris) istnieją domniemania sędziowskie (praesumpiones hominis), wypracowane przez orzecznictwo Roty Rzymskiej. Wiele domniemań sędziowskich Rota Rzymska przyjmuje w procesach prowadzonych z tytułów dotyczących symulacji zgody małżeńskiej (kan. 1101 § 2 KPK/83). Po przedstawieniu domniemań w sytuacji symulacji zgody małżeńskiej in genere, autor omawia domniemania sędziowskie dotyczące wykluczenia bonum fidei, bonum prolis, bonum sacramenti, godności sakramentalnej małżeństwa oraz bonum coniugum. Domniemania sędziowskie spełniają w procesie o nieważność małżeństwa rolę pomocniczą, pomagając sędziemu w uzyskaniu pewności moralnej.
{"title":"Domniemania sądowe w procesach nullitatis matrimonii z tytułów symulacji zgody małżeńskiej w orzecznictwie Roty Rzymskiej","authors":"W. Góralski","doi":"10.18290/kip21101-7","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip21101-7","url":null,"abstract":"W procesie nullitatis matrimonii jednym z dowodów jest domniemanie (praesumptio). Obok domniemań prawnych (praesumpiones iuris) istnieją domniemania sędziowskie (praesumpiones hominis), wypracowane przez orzecznictwo Roty Rzymskiej. \u0000Wiele domniemań sędziowskich Rota Rzymska przyjmuje w procesach prowadzonych z tytułów dotyczących symulacji zgody małżeńskiej (kan. 1101 § 2 KPK/83). Po przedstawieniu domniemań w sytuacji symulacji zgody małżeńskiej in genere, autor omawia domniemania sędziowskie dotyczące wykluczenia bonum fidei, bonum prolis, bonum sacramenti, godności sakramentalnej małżeństwa oraz bonum coniugum. \u0000Domniemania sędziowskie spełniają w procesie o nieważność małżeństwa rolę pomocniczą, pomagając sędziemu w uzyskaniu pewności moralnej.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-07-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47740142","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Autorzy artykułu poddają w nim analizie art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, który stwarza podstawę prawną ulgi podatkowej polegającej na możliwości odliczenia od dochodu darowizny dokonanej na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Z powyższego odliczenia podatkowego może skorzystać darczyńca, który legitymuje się dwoma dokumentami otrzymanymi od obdarowanej kościelnej osoby prawnej, tj. pokwitowaniem odbioru darowizny oraz sprawozdaniem o przeznaczeniu darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Wykładnia omawianego przepisu budzi szereg wątpliwości w szczególności w zakresie, w jakim odnosi się on do obowiązku przedłożenia sprawozdania z wydatkowania darowizny przez kościelną osobę prawną, który warunkuje możliwość skorzystania z ulgi podatkowej polegającej na odliczeniu przekazanej na rzecz kościelnej osoby prawnej darowizny od podstawy opodatkowania w podatku dochodowym. Przyjmowana przez sądy administracyjne wykładnia rzeczonego przepisu, nie wydaje się prawidłowa. W ocenie autorów przepis budzi również wątpliwości natury konstytucyjnej.
{"title":"Odliczenie od dochodu darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą","authors":"Krzysztof Lasiński-Sulecki, W. Morawski, E. Prejs","doi":"10.18290/kip21101-8","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip21101-8","url":null,"abstract":"Autorzy artykułu poddają w nim analizie art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, który stwarza podstawę prawną ulgi podatkowej polegającej na możliwości odliczenia od dochodu darowizny dokonanej na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Z powyższego odliczenia podatkowego może skorzystać darczyńca, który legitymuje się dwoma dokumentami otrzymanymi od obdarowanej kościelnej osoby prawnej, tj. pokwitowaniem odbioru darowizny oraz sprawozdaniem o przeznaczeniu darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Wykładnia omawianego przepisu budzi szereg wątpliwości w szczególności w zakresie, w jakim odnosi się on do obowiązku przedłożenia sprawozdania z wydatkowania darowizny przez kościelną osobę prawną, który warunkuje możliwość skorzystania z ulgi podatkowej polegającej na odliczeniu przekazanej na rzecz kościelnej osoby prawnej darowizny od podstawy opodatkowania w podatku dochodowym. Przyjmowana przez sądy administracyjne wykładnia rzeczonego przepisu, nie wydaje się prawidłowa. W ocenie autorów przepis budzi również wątpliwości natury konstytucyjnej.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-07-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47266802","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Prymas Jan Wężyk w roli interreksa oraz senatora Rzeczypospolitej w okresie bezkrólewia po śmierci Zygmunta III Wazy w 1632 roku W Rzeczypospolitej Obojga Narodów prymas, a zarazem arcybiskup gnieźnieński po śmierci monarchy przejmował obowiązki w zakresie reprezentowania państwa na zewnątrz, przygotowywał wybór nowego króla i w tym celu zwoływał sejmiki orz sejm konwokacyjny. Prymas wreszcie ogłaszał wybór elekta, czyli dokonywał nominacji. Po śmierci Zygmunta III Wazy w 1632 r. funkcję interreksa w okresie bezkrólewia pełnił prymas Jan Wężyk (1575-1638). Z funkcji tej wywiązał się znakomicie. Sprawowane prze niego urzędy postawiły go w rzędzie osób, które wpływały na kształt Rzeczypospolitej i Kościoła. Za prymasostwa Jana Wężyka częściowo rozwiązano sprawę compositio inter status, od kilkudziesięciu lat ciążącą na stosunkach szlachty z duchowieństwem. Prymas Jan Wężyk był również mecenasem kultury i sztuki.
在1632年Sigmund III Vasa去世后的皇室时期，Jan WÉżyk担任波兰共和国的行政长官和参议员。在两国共和国，君主去世后，Gniezno的首席主教和大主教接管了对外代表国家的职责，准备选举新国王，并为此召集了Sejms和Sejm议会。灵长类动物最终宣布了选举人的选举，也就是说，他提出了提名。西吉斯蒙德三世瓦萨于1632年去世后，在皇室时期，interrex的职能是灵长类动物Jan WÉżyk（1575-1638）。他出色地履行了这一职责。他的办公室使他成为影响共和国和教会形态的人之一。在Jan WÉyk的领导下，几十年来一直影响贵族和神职人员之间关系的复合性跨身份问题得到了部分解决。大主教Jan WÉżyk也是文化和艺术的赞助人。
{"title":"Primate Jan Wężyk in the Role of Interrex and Senator of the Polish-Lithuanian Commonwealth in the Period of Interregnum Following the Death of Sigismund III Vasa in 1632","authors":"W. Kaczorowski","doi":"10.18290/kip21101-10","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip21101-10","url":null,"abstract":"Prymas Jan Wężyk w roli interreksa oraz senatora Rzeczypospolitej w okresie bezkrólewia po śmierci Zygmunta III Wazy w 1632 roku \u0000W Rzeczypospolitej Obojga Narodów prymas, a zarazem arcybiskup gnieźnieński po śmierci monarchy przejmował obowiązki w zakresie reprezentowania państwa na zewnątrz, przygotowywał wybór nowego króla i w tym celu zwoływał sejmiki orz sejm konwokacyjny. Prymas wreszcie ogłaszał wybór elekta, czyli dokonywał nominacji. \u0000Po śmierci Zygmunta III Wazy w 1632 r. funkcję interreksa w okresie bezkrólewia pełnił prymas Jan Wężyk (1575-1638). Z funkcji tej wywiązał się znakomicie. Sprawowane prze niego urzędy postawiły go w rzędzie osób, które wpływały na kształt Rzeczypospolitej i Kościoła. Za prymasostwa Jana Wężyka częściowo rozwiązano sprawę compositio inter status, od kilkudziesięciu lat ciążącą na stosunkach szlachty z duchowieństwem. Prymas Jan Wężyk był również mecenasem kultury i sztuki.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-07-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47849286","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W niniejszym artykule przedstawiono tło historyczne legalizacji aborcji na Ukrainie. Punktem wyjścia jest myśl starożytnych lekarzy, filozofów i prawników, gdyż ta przenikała na tereny historyczne dzisiejszej Ukrainy głównie przez chrystianizację. Przede wszystkim były to wpływy kultury bizantyjskiej, a poniekąd i rzymskiej. Współczesna Ukraina odwołuje się w swej historii do czasów Rusi Kijowskiej. Z tego powodu w artykule przybliżono stosunek do aborcji w zwyczajach i prawach tego państwa. Po upadku Rusi Kijowskiej przedstawiono regulacje od XVI w. w Rosji. Następnie naszkicowano sytuację prawną w odniesieniu do aborcji w ZSRR. W tym temacie Ukraina również zaczerpnęła ze spuścizny rosyjskiej i sowieckiej. Kolejno przeanalizowano obowiązujące regulacje prawne na Ukrainie, a także dokonano oceny obowiązującego stanu prawnego według norm wynikających z prawa naturalnego.
{"title":"Ukraińskie ustawodawstwo aborcyjne a prawo naturalne","authors":"Olena Byś, S. Kawa","doi":"10.18290/kip21101-2","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip21101-2","url":null,"abstract":"W niniejszym artykule przedstawiono tło historyczne legalizacji aborcji na Ukrainie. Punktem wyjścia jest myśl starożytnych lekarzy, filozofów i prawników, gdyż ta przenikała na tereny historyczne dzisiejszej Ukrainy głównie przez chrystianizację. Przede wszystkim były to wpływy kultury bizantyjskiej, a poniekąd i rzymskiej. Współczesna Ukraina odwołuje się w swej historii do czasów Rusi Kijowskiej. Z tego powodu w artykule przybliżono stosunek do aborcji w zwyczajach i prawach tego państwa. Po upadku Rusi Kijowskiej przedstawiono regulacje od XVI w. w Rosji. Następnie naszkicowano sytuację prawną w odniesieniu do aborcji w ZSRR. W tym temacie Ukraina również zaczerpnęła ze spuścizny rosyjskiej i sowieckiej. Kolejno przeanalizowano obowiązujące regulacje prawne na Ukrainie, a także dokonano oceny obowiązującego stanu prawnego według norm wynikających z prawa naturalnego.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-07-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47348378","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2019-10-04DOI: 10.18290/kip.2019.8.1-10
Ginter Dzierżon
W prezentowanym opracowaniu przedmiotem uwagi autora stał się problem specyficznego statusu związków cywilnych zawieranych przez katolików z pominięciem formy kanonicznej w kanonicznym porządku prawnym. W rozwiązaniach systemowych bowiem, gdy idzie o dochodzenie stanu wolnego postrzegane są one w kategoriach matrimonium inexistens, z drugiej zaś nie wyklucza się możliwości uważnienia w zawiązku takich związków. Wydaje się, iż funkcjonujące rozwiązania o charakterze dychotomicznym zostały wprowadzone pod wpływem konkretnych uwarunkowań, w których egzystował Kościół jeszcze pod rządami Kodeksu pio-benedyktyńskiego. Według autora zadecydowały o tym zarówno względy doktrynalne (postrzeganie związku cywilnego w kategoriach niewłaściwego małżeństwa) oraz względy praktyczne, że niektórzy katolicy żyjący w takich związkach pragnęli zalegalizować je przed obliczem Kościoła.
{"title":"Specyficzny status w kanonicznym porządku prawnym związków cywilnych zawieranych przez katolików z pominięciem formy kanonicznej","authors":"Ginter Dzierżon","doi":"10.18290/kip.2019.8.1-10","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip.2019.8.1-10","url":null,"abstract":"W prezentowanym opracowaniu przedmiotem uwagi autora stał się problem specyficznego statusu związków cywilnych zawieranych przez katolików z pominięciem formy kanonicznej w kanonicznym porządku prawnym. W rozwiązaniach systemowych bowiem, gdy idzie o dochodzenie stanu wolnego postrzegane są one w kategoriach matrimonium inexistens, z drugiej zaś nie wyklucza się możliwości uważnienia w zawiązku takich związków. \u0000Wydaje się, iż funkcjonujące rozwiązania o charakterze dychotomicznym zostały wprowadzone pod wpływem konkretnych uwarunkowań, w których egzystował Kościół jeszcze pod rządami Kodeksu pio-benedyktyńskiego. Według autora zadecydowały o tym zarówno względy doktrynalne (postrzeganie związku cywilnego w kategoriach niewłaściwego małżeństwa) oraz względy praktyczne, że niektórzy katolicy żyjący w takich związkach pragnęli zalegalizować je przed obliczem Kościoła.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2019-10-04","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47871711","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2019-10-04DOI: 10.18290/kip.2019.8.1-11
Wojciech Góralski
Do znaczących zmian wprowadzonych przez motu proprio Mitis Iudex Dominus Iesus Franciszka, stanowiących zupełne novum w stosunku do obowiązującego do niedawna ustawodawstwa, jest ustanowienie processus matrimonialis brevior coram Episcopo. Jest to szczególny rodzaj postępowania o stwierdzenie nieważności małżeństwa, który może mieć zastosowanie w przypadkach, w których prośba została zgłoszona przez obojga małżonków lub przez jednego z nich za zgodą drugiego i jest poparta szczególnie oczywistymi argumentami. Poza szybkością i uproszczeniem procedury, proces ten wyraża szczególną troskę i czujność biskupa diecezjalnego w stosunku do swoich wiernych zatroskanych o swój status małżeński. Proces skrócony przed biskupem, jakkolwiek stanowi znaczące novum w stosunku do ustawodawstwa obowiązującego w 2015 r., to jednak ma swoje głębokie zakorzenienie w tradycji kanonicznej, sięgającej pierwszych stuleci chrześcijaństwa. Autor ukazuje najpierw starożytną instytucję episcopalis audientia, wprowadzoną po edykcie cesarza Konstantyna, podtrzymywaną przez ustawodawstwo imperialne, następnie omawia władzę sądowniczą biskupa w okresie średniowiecza (wykazując, że ewolucja systemu wymiaru sprawiedliwości, w wyniku której powstał urząd oficjała, nie wykluczała w żaden sposób osobistego wykonywania jurysdykcji przez biskupa), wreszcie przedstawia biskupa jako sędziego w okresie od Soboru Trydenckiego do KPK/83. Nadzwyczajny charakter procesu skróconego przed biskupem oznacza z jednej strony daleko idące uproszczenie procedury, z drugiej zaś wskazuje na centralną rolę biskupa w posłudze sądowniczej, którą wykonuje jako najwyższy sędzia w swoim Kościele partykularnym. Proces małżeński skrócony przed biskupem jest więc bardziej powrotem do starożytności niż absolutnym novum. Znacząca jest m.in. analogia zachodząca między starożytną instytucją episcopalis audientia i processus brevior. Franciszek nie chciał jedynie przybliżenia do procedur już istniejących innego sposobu wykonywania potestas iudicandi (w przypadku oczywistej nieważności małżeństwa), lecz przede wszystkim miał na uwadze przywrócenie bardziej autentycznego i głębszego znaczenia misji biskupa diecezjalnego.
{"title":"Processus brevior coram Episcopo – czy zupełne novum?","authors":"Wojciech Góralski","doi":"10.18290/kip.2019.8.1-11","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip.2019.8.1-11","url":null,"abstract":"Do znaczących zmian wprowadzonych przez motu proprio Mitis Iudex Dominus Iesus Franciszka, stanowiących zupełne novum w stosunku do obowiązującego do niedawna ustawodawstwa, jest ustanowienie processus matrimonialis brevior coram Episcopo. Jest to szczególny rodzaj postępowania o stwierdzenie nieważności małżeństwa, który może mieć zastosowanie w przypadkach, w których prośba została zgłoszona przez obojga małżonków lub przez jednego z nich za zgodą drugiego i jest poparta szczególnie oczywistymi argumentami. Poza szybkością i uproszczeniem procedury, proces ten wyraża szczególną troskę i czujność biskupa diecezjalnego w stosunku do swoich wiernych zatroskanych o swój status małżeński. \u0000Proces skrócony przed biskupem, jakkolwiek stanowi znaczące novum w stosunku do ustawodawstwa obowiązującego w 2015 r., to jednak ma swoje głębokie zakorzenienie w tradycji kanonicznej, sięgającej pierwszych stuleci chrześcijaństwa. \u0000Autor ukazuje najpierw starożytną instytucję episcopalis audientia, wprowadzoną po edykcie cesarza Konstantyna, podtrzymywaną przez ustawodawstwo imperialne, następnie omawia władzę sądowniczą biskupa w okresie średniowiecza (wykazując, że ewolucja systemu wymiaru sprawiedliwości, w wyniku której powstał urząd oficjała, nie wykluczała w żaden sposób osobistego wykonywania jurysdykcji przez biskupa), wreszcie przedstawia biskupa jako sędziego w okresie od Soboru Trydenckiego do KPK/83. \u0000Nadzwyczajny charakter procesu skróconego przed biskupem oznacza z jednej strony daleko idące uproszczenie procedury, z drugiej zaś wskazuje na centralną rolę biskupa w posłudze sądowniczej, którą wykonuje jako najwyższy sędzia w swoim Kościele partykularnym. Proces małżeński skrócony przed biskupem jest więc bardziej powrotem do starożytności niż absolutnym novum. Znacząca jest m.in. analogia zachodząca między starożytną instytucją episcopalis audientia i processus brevior. Franciszek nie chciał jedynie przybliżenia do procedur już istniejących innego sposobu wykonywania potestas iudicandi (w przypadku oczywistej nieważności małżeństwa), lecz przede wszystkim miał na uwadze przywrócenie bardziej autentycznego i głębszego znaczenia misji biskupa diecezjalnego.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2019-10-04","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49476393","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Reforma szkolnictwa wyższego w Polsce (2018) dotyka również prawa kanonicznego (poczynając od klasyfikacji dyscyplin). Równolegle do rządowej reformy, postępuje dostosowanie tych studiów do norm konstytucji apostolskiej Veritatis gaudium o uniwersytetach i wydziałach kościelnych papieża Franciszka (8.12.2017). Po kwestii „czego jak nauczać” (cz. I), ukazana została panorama miejsc i poziomów kształcenia (cz. II). Przybliżywszy nauczanie prawa kanonicznego, w świetle Soboru Watykańskiego, w tym podstawowe zasady obowiązującej regulacji, odwołując się do doświadczeń, Autor uważa, że nie można spodziewać się zadawalających efektów, jeśli reformę w zakresie prawa kanonicznego wprowadzać się będzie administracyjnie, z pominięciem właściwych rad naukowych instytutów czy wydziałów. Po wskazaniu „gdzie można studiować”, w Zakończeniu stwierdza, że „decydujący wpływ na przyszłość prawa kanonicznego na uczelniach jako dyscypliny miały i mieć będą rozwiązania przyjmowane przez poszczególne podmioty prowadzące studia”, także w obszarze opłat i dostępności studiów dla obcokrajowców.
{"title":"Studia z prawa kanonicznego w odmętach reform","authors":"Wiesław Bar","doi":"10.18290/kip.2019.8.1-2","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip.2019.8.1-2","url":null,"abstract":"Reforma szkolnictwa wyższego w Polsce (2018) dotyka również prawa kanonicznego (poczynając od klasyfikacji dyscyplin). Równolegle do rządowej reformy, postępuje dostosowanie tych studiów do norm konstytucji apostolskiej Veritatis gaudium o uniwersytetach i wydziałach kościelnych papieża Franciszka (8.12.2017). Po kwestii „czego jak nauczać” (cz. I), ukazana została panorama miejsc i poziomów kształcenia (cz. II). Przybliżywszy nauczanie prawa kanonicznego, w świetle Soboru Watykańskiego, w tym podstawowe zasady obowiązującej regulacji, odwołując się do doświadczeń, Autor uważa, że nie można spodziewać się zadawalających efektów, jeśli reformę w zakresie prawa kanonicznego wprowadzać się będzie administracyjnie, z pominięciem właściwych rad naukowych instytutów czy wydziałów. Po wskazaniu „gdzie można studiować”, w Zakończeniu stwierdza, że „decydujący wpływ na przyszłość prawa kanonicznego na uczelniach jako dyscypliny miały i mieć będą rozwiązania przyjmowane przez poszczególne podmioty prowadzące studia”, także w obszarze opłat i dostępności studiów dla obcokrajowców.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2019-10-04","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47717639","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Obowiązek powstrzymania się od prac według kan. 1247 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku Artykuł dokonuje analizy obowiązku powstrzymania się od prac, bazując na Piśmie Świętym, tradycji kanonicznej, poprzednim i aktualnym prawodawstwie dotyczącym analizowanego zagadnienia, które składają się z dokumentów soborów powszechnych, papieży, różnych komisji Stolicy Apostolskiej, jak również opinii ekspertów teologii moralnej i prawa kanonicznego. Pierwszy rozdział opisuje pochodzenie i rozwój obowiązku, poczynając od trzeciego przykazania Dekalogu i postępowania pierwszych chrześcijan. Należy zauważyć, iż pierwsze prawo cywilne w tej materii zostało wprowadzone przez Konstantyna 1 marca 321 r., a dopiero później przyjęte przez władze kościelne. Zarówno sobory, jak i papieże przypominali chrześcijanom o znaczeniu powstrzymania się od prac w niedziele i święta nakazane. Drugi rozdział dokonuje analizy prawodawstwa poprzedniego Kodeksu w tej dziedzinie. Kan. 1248 KPK/17 był bardzo precyzyjny, ponieważ wyliczał czynności, od których należało się powstrzymać. Chociaż taki sposób prezentowania obowiązku był jasny, to jednak stracił wymiar teologiczny i eklezjalny. Trzeci rozdział opisuje aktualne prawodawstwo dotyczące obowiązku, zaczynając od Soboru Watykańskiego II, analizując dokumenty Papieskiej Komisji ds. Rewizji Kodeksu, aby móc interpretować w ich świetle kan. 1247 KPK/83. Rozdział uwzględnia także różne dokumenty Stolicy Apostolskiej opublikowane po promulgacji obecnego Kodeksu.
{"title":"Il precetto dell’astensione dal lavoro alla luce del can. 1247 del Codice di Diritto Canonico del 1983","authors":"Rafal Kaniecki","doi":"10.18290/kip.2019.8.1-8","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip.2019.8.1-8","url":null,"abstract":"Obowiązek powstrzymania się od prac według kan. 1247 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku \u0000Artykuł dokonuje analizy obowiązku powstrzymania się od prac, bazując na Piśmie Świętym, tradycji kanonicznej, poprzednim i aktualnym prawodawstwie dotyczącym analizowanego zagadnienia, które składają się z dokumentów soborów powszechnych, papieży, różnych komisji Stolicy Apostolskiej, jak również opinii ekspertów teologii moralnej i prawa kanonicznego. \u0000Pierwszy rozdział opisuje pochodzenie i rozwój obowiązku, poczynając od trzeciego przykazania Dekalogu i postępowania pierwszych chrześcijan. Należy zauważyć, iż pierwsze prawo cywilne w tej materii zostało wprowadzone przez Konstantyna 1 marca 321 r., a dopiero później przyjęte przez władze kościelne. Zarówno sobory, jak i papieże przypominali chrześcijanom o znaczeniu powstrzymania się od prac w niedziele i święta nakazane. \u0000Drugi rozdział dokonuje analizy prawodawstwa poprzedniego Kodeksu w tej dziedzinie. Kan. 1248 KPK/17 był bardzo precyzyjny, ponieważ wyliczał czynności, od których należało się powstrzymać. Chociaż taki sposób prezentowania obowiązku był jasny, to jednak stracił wymiar teologiczny i eklezjalny. \u0000Trzeci rozdział opisuje aktualne prawodawstwo dotyczące obowiązku, zaczynając od Soboru Watykańskiego II, analizując dokumenty Papieskiej Komisji ds. Rewizji Kodeksu, aby móc interpretować w ich świetle kan. 1247 KPK/83. Rozdział uwzględnia także różne dokumenty Stolicy Apostolskiej opublikowane po promulgacji obecnego Kodeksu.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2019-10-04","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47864959","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：