Opracowanie dotyczy wybranych aspektów funkcjonowania zasady niedyskryminacji ze względu na religię w zatrudnieniu. W tekście zostały poruszone tematy związane z samym pojęciem dyskryminacji ze względu na religię. Zasygnalizowano znaczenie orzecznictwa sądów międzynarodowych w polskim wewnętrznym porządku prawnym. Scharakteryzowano podstawowe regulacje prawne odnoszące się do podjętego tematu z częściowym uwzględnieniem dosyć ubogiego orzecznictwa. Dokonano też odniesienia do regulacji australijskiej zagadnienia dyskryminacji ze względu na religię, w kontekście potrzeby uporządkowania i poszerzenia przedmiotowej regulacji w polskim (a być może także europejskim) porządku prawnym.
{"title":"Dyskryminacja ze względu na religię w zatrudnieniu z perspektywy relacji Państwo-Kościół – wybrane zagadnienia","authors":"Sławomir Driczinski","doi":"10.18290/kip2023.3","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip2023.3","url":null,"abstract":"Opracowanie dotyczy wybranych aspektów funkcjonowania zasady niedyskryminacji ze względu na religię w zatrudnieniu. W tekście zostały poruszone tematy związane z samym pojęciem dyskryminacji ze względu na religię. Zasygnalizowano znaczenie orzecznictwa sądów międzynarodowych w polskim wewnętrznym porządku prawnym. Scharakteryzowano podstawowe regulacje prawne odnoszące się do podjętego tematu z częściowym uwzględnieniem dosyć ubogiego orzecznictwa. Dokonano też odniesienia do regulacji australijskiej zagadnienia dyskryminacji ze względu na religię, w kontekście potrzeby uporządkowania i poszerzenia przedmiotowej regulacji w polskim (a być może także europejskim) porządku prawnym.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":"155 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-06-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135100108","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Procesy integracji międzynarodowej zachodziły w Europie od wieków. W starożytnej Grecji powstawały związki państw-miast zwane amfiktioniami, w których należące do nich państwa-miasta zachowywały swoją niezależność, ale musiały stosować się do wspólnie stanowionego prawa. W średniowieczu pojawia się ważny czynnik stymulujący procesy integracji – jest to Kościół katolicki ze swoją doktryną uniwersalizmu chrześcijańskiego. Wspólne, bo chrześcijańskie wartości, podobne wykształcenie pobierane na powstających uniwersytetach, wspólny język – łacina powodowały, że średniowieczna Europa intelektualnie i mentalnie stanowiła wspólnotę. Projekty integracyjne były kontynuowane w czasach nowożytnych.
Rewolucja przemysłowa spowodowała skokowy wzrost wydajności pracy, a możliwość wykorzystania efektów skali zależała od dostępności rynków zagranicznych. Pojawił się więc nowy argument przemawiający za jednoczeniem się państw. W dwudziestoleciu międzywojennym pojawiła się idea paneuropejska.
Po II wojnie światowej przed politykami i intelektualistami stanęło pytanie i wyzwanie: w jaki sposób – tym razem skutecznie – uchronić Europę i świat od wojny? Jako rozwiązanie wybrano ideę federalizmu, której istotą jest dobrowolne wyzbycie się przez państwa części swych praw na rzecz powołanych wspólnych organów. W rezultacie powstały Wspólnoty Europejskie, a następnie Unia Europejska. Powstaje pytanie: co sprawiło, że idea, która w umysłach wielu Europejczyków była obecna od wieków, teraz w XX w. stała się faktem dokonanym? Dwie cechy łączyły głównych architektów zjednoczenia Europy – Schumana, Adenauera i De Gasperiego. Wszyscy oni pochodzili z regionów przygranicznych. Doświadczyli skutków nacjonalizmów, ale też nauczyli się tolerancji. Łączyła ich też wspólnota wyznawanych wartości. Byli gorliwymi katolikami. Dotychczasowe doświadczenia wykazały, że wspólnota oparta tylko na wspólnocie interesów rozumianych biznesowo to za mało, by utworzyć zintegrowane ugrupowanie państw.
{"title":"Chrześcijaństwo jako ważna determinanta integracji europejskiej","authors":"Mirosław Gornowicz","doi":"10.18290/kip2023.4","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip2023.4","url":null,"abstract":"Procesy integracji międzynarodowej zachodziły w Europie od wieków. W starożytnej Grecji powstawały związki państw-miast zwane amfiktioniami, w których należące do nich państwa-miasta zachowywały swoją niezależność, ale musiały stosować się do wspólnie stanowionego prawa. W średniowieczu pojawia się ważny czynnik stymulujący procesy integracji – jest to Kościół katolicki ze swoją doktryną uniwersalizmu chrześcijańskiego. Wspólne, bo chrześcijańskie wartości, podobne wykształcenie pobierane na powstających uniwersytetach, wspólny język – łacina powodowały, że średniowieczna Europa intelektualnie i mentalnie stanowiła wspólnotę. Projekty integracyjne były kontynuowane w czasach nowożytnych.
 Rewolucja przemysłowa spowodowała skokowy wzrost wydajności pracy, a możliwość wykorzystania efektów skali zależała od dostępności rynków zagranicznych. Pojawił się więc nowy argument przemawiający za jednoczeniem się państw. W dwudziestoleciu międzywojennym pojawiła się idea paneuropejska.
 Po II wojnie światowej przed politykami i intelektualistami stanęło pytanie i wyzwanie: w jaki sposób – tym razem skutecznie – uchronić Europę i świat od wojny? Jako rozwiązanie wybrano ideę federalizmu, której istotą jest dobrowolne wyzbycie się przez państwa części swych praw na rzecz powołanych wspólnych organów. W rezultacie powstały Wspólnoty Europejskie, a następnie Unia Europejska. Powstaje pytanie: co sprawiło, że idea, która w umysłach wielu Europejczyków była obecna od wieków, teraz w XX w. stała się faktem dokonanym? Dwie cechy łączyły głównych architektów zjednoczenia Europy – Schumana, Adenauera i De Gasperiego. Wszyscy oni pochodzili z regionów przygranicznych. Doświadczyli skutków nacjonalizmów, ale też nauczyli się tolerancji. Łączyła ich też wspólnota wyznawanych wartości. Byli gorliwymi katolikami. Dotychczasowe doświadczenia wykazały, że wspólnota oparta tylko na wspólnocie interesów rozumianych biznesowo to za mało, by utworzyć zintegrowane ugrupowanie państw.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":"29 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-06-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135099664","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W polskim prawie karnym istnieje szereg okoliczności wyłączających bezprawności znieważenia zwłok lub miejsca spoczynku zmarłego. Są to: ekshumacja, sekcja zwłok, wykorzystanie zwłok do celów naukowych, artystycznych lub medycznych, jak również niedopełnienie obowiązku pochowania. Celem artykułu jest przybliżenie czytelnikowi wyżej wskazanych instytucji. Ma on również zwrócić uwagę, iż kwestie dotyczące zwłok ludzkich uregulowane są w wielu aktach zarówno rangi ustawowej, jak i podustawowej, co nastręcza wielu problemów przy określeniu statusu prawnego ciała człowieka po jego śmierci i w konsekwencji zmusić ustawodawcę do refleksji, iż kwestie te powinny zostać ujęte w jednym akcie prawnym.
{"title":"Pozakodeksowe okoliczności wyłączające odpowiedzialność karną za znieważenie zwłok lub grobu","authors":"M. Najman","doi":"10.18290/kip2023.14","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip2023.14","url":null,"abstract":"W polskim prawie karnym istnieje szereg okoliczności wyłączających bezprawności znieważenia zwłok lub miejsca spoczynku zmarłego. Są to: ekshumacja, sekcja zwłok, wykorzystanie zwłok do celów naukowych, artystycznych lub medycznych, jak również niedopełnienie obowiązku pochowania. Celem artykułu jest przybliżenie czytelnikowi wyżej wskazanych instytucji. Ma on również zwrócić uwagę, iż kwestie dotyczące zwłok ludzkich uregulowane są w wielu aktach zarówno rangi ustawowej, jak i podustawowej, co nastręcza wielu problemów przy określeniu statusu prawnego ciała człowieka po jego śmierci i w konsekwencji zmusić ustawodawcę do refleksji, iż kwestie te powinny zostać ujęte w jednym akcie prawnym.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-06-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48954389","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Prawodawca kościelny w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. określa pojęcie, cele i przymioty małżeństwa kanonicznego, które są w pełni zgodne z naturalną wizją małżeństwa. W wielu przypadkach jednak okazują się one być zbyt trudne do realizacji przez małżonków, którzy stają wobec bardzo wielu problemów dnia codziennego. Oczywiście nie wszystkie takie przypadki, które prowadzą do kryzysu małżeńskiego, a nawet rozpadu małżeństwa, stają się podstawą do wszczęcia kanonicznego procesu o nieważność małżeństwa, a tym bardziej jego pozytywnego werdyktu. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, iż nadrzędnym celem każdego postępowania sądowego jest salus animarum – zbawienie dusz jest najwyższym prawem.
{"title":"Rozpad małżeństwa w obliczu kanonicznej zasady procesowej salus animarum suprema lex","authors":"Marta Greszata-Telusiewicz","doi":"10.18290/kip2023.11","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip2023.11","url":null,"abstract":"Prawodawca kościelny w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. określa pojęcie, cele i przymioty małżeństwa kanonicznego, które są w pełni zgodne z naturalną wizją małżeństwa. W wielu przypadkach jednak okazują się one być zbyt trudne do realizacji przez małżonków, którzy stają wobec bardzo wielu problemów dnia codziennego. Oczywiście nie wszystkie takie przypadki, które prowadzą do kryzysu małżeńskiego, a nawet rozpadu małżeństwa, stają się podstawą do wszczęcia kanonicznego procesu o nieważność małżeństwa, a tym bardziej jego pozytywnego werdyktu. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, iż nadrzędnym celem każdego postępowania sądowego jest salus animarum – zbawienie dusz jest najwyższym prawem.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":"173 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-06-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135099938","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"O. Egidiusz Jarosław Włodarczyk OFM, Głoszenie słowa Bożego w sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej po Soborze Watykańskim II. Studium historyczno-homiletyczne","authors":"Jadwiga Potrzeszcz","doi":"10.18290/kip2023.15","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip2023.15","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":"7 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-06-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135100106","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pochowanie zmarłego w różnych kulturach i okresach historycznych przybierało rozmaite formy. Obrzędy i związane z nimi tradycje są silnie zakorzenione w większości kultur i nawet postępująca zmiana nastawienia do środowiska i koncepcji życia po życiu nie wyprze tych tradycji zapewne w najbliższej przyszłości. Najczęstszą formą pochówku jest grzebanie ciała zmarłego w ziemi, w trumnie. Ta tradycyjna metoda generuje dwa problemy: rosnące zapotrzebowanie na miejsce do pochówku i szkodliwy wpływ na środowisko naturalne. Przy metropoliach znajduje się szereg cmentarzy, które się rozrastają, by pomieścić nowe groby. Na wielu brakuje już miejsc. Potrzebne są alternatywne metody grzebania zmarłych. Pojawiła się kremacja, a w niektórych państwach: kompostowanie, resomacja, promesja, uważane za ekologiczne, ale nie wszędzie dopuszczalne przez prawo. W Polsce zgodnie z prawem świeckim i kościelnym pochówki mogą mieć miejsce tylko na cmentarzach zarówno w formie pochowania ciała w ziemi, jak i pochowania prochów.
{"title":"Pochówki ekologiczne w świetle prawa polskiego i kanonicznego","authors":"Ewa Trzaskowska","doi":"10.18290/kip2023.8","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip2023.8","url":null,"abstract":"Pochowanie zmarłego w różnych kulturach i okresach historycznych przybierało rozmaite formy. Obrzędy i związane z nimi tradycje są silnie zakorzenione w większości kultur i nawet postępująca zmiana nastawienia do środowiska i koncepcji życia po życiu nie wyprze tych tradycji zapewne w najbliższej przyszłości. Najczęstszą formą pochówku jest grzebanie ciała zmarłego w ziemi, w trumnie. Ta tradycyjna metoda generuje dwa problemy: rosnące zapotrzebowanie na miejsce do pochówku i szkodliwy wpływ na środowisko naturalne. Przy metropoliach znajduje się szereg cmentarzy, które się rozrastają, by pomieścić nowe groby. Na wielu brakuje już miejsc. Potrzebne są alternatywne metody grzebania zmarłych. Pojawiła się kremacja, a w niektórych państwach: kompostowanie, resomacja, promesja, uważane za ekologiczne, ale nie wszędzie dopuszczalne przez prawo. W Polsce zgodnie z prawem świeckim i kościelnym pochówki mogą mieć miejsce tylko na cmentarzach zarówno w formie pochowania ciała w ziemi, jak i pochowania prochów.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":"1 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-06-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135099921","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł ma na celu wskazanie okoliczności, które mają znaczenie podczas orzekania o winie oraz karze sprawcy przestępstwa. Są to okoliczności, które wyłączają odpowiedzialność karną, takie które ją zmniejszają oraz takie, które powodują, że kara przewidziana dla przestępcy ma być zaostrzona. W takim też reżimie została utrzymana niniejsza praca. Bardzo ważnym wydarzeniem, które skłoniło autorkę do podjęcia tego zagadnienia, była reforma Księgi VI Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. Reforma ta wprowadziła kilka istotnych zmian w zakresie omawianego problemu. Niektóre z tych zmian miały charakter porządkujący, ale były też takie, które zdecydowanie zmieniły dotychczasowe przepisy, m.in. obligatoryjność obostrzenia kary w przypadku powrotu do przestępstwa.
{"title":"Okoliczności modyfikujące odpowiedzialność karną sprawcy w kontekście reformy Księgi VI Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku","authors":"Kinga Cichawa","doi":"10.18290/kip22112.10","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip22112.10","url":null,"abstract":"Artykuł ma na celu wskazanie okoliczności, które mają znaczenie podczas orzekania o winie oraz karze sprawcy przestępstwa. Są to okoliczności, które wyłączają odpowiedzialność karną, takie które ją zmniejszają oraz takie, które powodują, że kara przewidziana dla przestępcy ma być zaostrzona. W takim też reżimie została utrzymana niniejsza praca. Bardzo ważnym wydarzeniem, które skłoniło autorkę do podjęcia tego zagadnienia, była reforma Księgi VI Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. Reforma ta wprowadziła kilka istotnych zmian w zakresie omawianego problemu. Niektóre z tych zmian miały charakter porządkujący, ale były też takie, które zdecydowanie zmieniły dotychczasowe przepisy, m.in. obligatoryjność obostrzenia kary w przypadku powrotu do przestępstwa.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48385510","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pogrzeb kościelny jest bardzo ważnym wydarzeniem dla każdego wiernego. Pochówek ciała jest nie tylko uhonorowaniem zmarłego, ale także uświęca i daje nadzieję żyjącym. W KPK/83 ustawodawca zawarł regulacje, w których określono, kto może zostać pochowany pogrzebem kościelnym, gdzie odbywa się pogrzeb i gdzie można pochować ciało. Artykuł dotyczy aktualnych regulacji w zakresie pogrzebu kościelnego. Autor omawia i analizuje normy zawarte w kanonach, w szczególności w tytule III części II księgi IV KPK/83.
{"title":"Grzebanie zmarłych w świetle Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku","authors":"A. Stępień","doi":"10.18290/kip22112.7","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip22112.7","url":null,"abstract":"Pogrzeb kościelny jest bardzo ważnym wydarzeniem dla każdego wiernego. Pochówek ciała jest nie tylko uhonorowaniem zmarłego, ale także uświęca i daje nadzieję żyjącym. W KPK/83 ustawodawca zawarł regulacje, w których określono, kto może zostać pochowany pogrzebem kościelnym, gdzie odbywa się pogrzeb i gdzie można pochować ciało. \u0000Artykuł dotyczy aktualnych regulacji w zakresie pogrzebu kościelnego. Autor omawia i analizuje normy zawarte w kanonach, w szczególności w tytule III części II księgi IV KPK/83.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47448403","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pobożny zapis jest dobrowolnym rozporządzeniem woli na cele religijne, co pozwala odróżnić go od zwykłego aktu darowizny. Do ważności tegoż zapisu nie jest jednak wymagana „nadprzyrodzona” intencja, a spełnienie warunków wymaganych przez prawo. Wykonawcą pobożnego zapisu jest ordynariusz. Do wykonania rozporządzenia, darczyńca może powołać także inną dowolną osobę. Darowizny, odnoszące się do instytucji Kościoła możemy podzielić na: dokonywane ze względu na kult religijny oraz na te, które odnoszą się do charytatywno-opiekuńczej działalności kościelnych osób prawnych. Zarówno pobożny zapis w prawie kanonicznym, jak i darowizna w prawie polskim są jednostronnymi czynnościami prawnymi, między osobami żyjącymi, jak i na wypadek śmierci.
{"title":"Pobożny zapis w prawie kanonicznym a darowizna w prawie polskim","authors":"A. Gajda","doi":"10.18290/kip22112.11","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip22112.11","url":null,"abstract":"Pobożny zapis jest dobrowolnym rozporządzeniem woli na cele religijne, co pozwala odróżnić go od zwykłego aktu darowizny. Do ważności tegoż zapisu nie jest jednak wymagana „nadprzyrodzona” intencja, a spełnienie warunków wymaganych przez prawo. Wykonawcą pobożnego zapisu jest ordynariusz. Do wykonania rozporządzenia, darczyńca może powołać także inną dowolną osobę. Darowizny, odnoszące się do instytucji Kościoła możemy podzielić na: dokonywane ze względu na kult religijny oraz na te, które odnoszą się do charytatywno-opiekuńczej działalności kościelnych osób prawnych. Zarówno pobożny zapis w prawie kanonicznym, jak i darowizna w prawie polskim są jednostronnymi czynnościami prawnymi, między osobami żyjącymi, jak i na wypadek śmierci.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48783753","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W prezentowanym opracowaniu przedmiotem zainteresowania autora stała się zmiana nazwy I Księgi Kodeksu prawa kanonicznego w najnowszym polskim przekładzie (z 2021 r.) – „Normy ogólne” zmieniono na „Przepisy ogólne”. Rozważania rozpoczęła charakterystyka przepisów o charakterze generalnym sprzed Kodeksu. Następnie poddano krytyce aktualną typiczną nazwę De normis generalibus. Wskazując na komentatorów z romańskiego kręgu kulturowego, autor zasugerował, że posługujący się łaciną ustawodawca kościelny, tak jak i wspomniani kanoniści, mógł postrzegać normę jako przepis. Dalsze omówienie przedstawiło występujące w Kodeksie innego typu przepisy ogólne i ich relację do Księgi I, a także z aspektu teorii prawa ukazało relację przepisu do normy. Według autora, zmiana nazwy tej księgi w nowym tłumaczeniu Kodeksu jest właściwa.
{"title":"Normy ogólne czy przepisy ogólne – refleksje po zmianie nazwy Księgi I Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku w polskim przekładzie z 2021 roku","authors":"M. Przytulski","doi":"10.18290/kip22112.2","DOIUrl":"https://doi.org/10.18290/kip22112.2","url":null,"abstract":"W prezentowanym opracowaniu przedmiotem zainteresowania autora stała się zmiana nazwy I Księgi Kodeksu prawa kanonicznego w najnowszym polskim przekładzie (z 2021 r.) – „Normy ogólne” zmieniono na „Przepisy ogólne”. Rozważania rozpoczęła charakterystyka przepisów o charakterze generalnym sprzed Kodeksu. Następnie poddano krytyce aktualną typiczną nazwę De normis generalibus. Wskazując na komentatorów z romańskiego kręgu kulturowego, autor zasugerował, że posługujący się łaciną ustawodawca kościelny, tak jak i wspomniani kanoniści, mógł postrzegać normę jako przepis. Dalsze omówienie przedstawiło występujące w Kodeksie innego typu przepisy ogólne i ich relację do Księgi I, a także z aspektu teorii prawa ukazało relację przepisu do normy. Według autora, zmiana nazwy tej księgi w nowym tłumaczeniu Kodeksu jest właściwa.","PeriodicalId":40167,"journal":{"name":"Kosciol i Prawo","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47686165","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：