: Celem autora była weryfikacja hipotezy, zgodnie z którą, sytuacja epidemii koronawirusa COVID-19 negatywnie wpłynęła na realizację potrzeb psychicznych małżonków należących do wspólnoty Domowego Kościoła, w ujęciu teorii potrzeb A. Maslowa. Taki wniosek został postawiony na postawie analizy wpływu obostrzeń, wprowadzonych w Polsce w pierwszych trzech miesiącach (marzec-maj) pandemii COVID-19. Analiza 37 relacji małżonków należących do wyżej wspomnianej wspólnoty nie potwierdziła jednoznacznie postawionej hipotezy, gdyż okazało się, że spośród 254 wzmianek o potrzebach, tylko 82 zapisy mówiły o ich deprywacji, a 172 o ich zaspokojeniu. Źródła takich wyników zdają się być trojakie. Pierwszym wydaje się być brak silnych i stabilnych struktur społecznych. Ich niski poziom funkcjonowania, zgodnie z koncepcją Maslowa, negatywnie koreluje z poczuciem bezpieczeństwa, czyli przekłada się na niski poziom realizacji potrzeb psychicznych. Drugim źródłem wydaje się być filozofia życiowa badanych małżeństw, skupiająca się na rozwoju duchowym i rozwoju rodziny. Wartości te stanowią istotę formacji wspólnoty Domowego Kościoła, zatem można wysnuć wniosek, że przynależność do tej wspólnoty również pozytywnie wpływa na poczucie bezpieczeństwa i realizację potrzeb psychicznych. Trzecim źródłem może być poziom religijności badanych par, który koreluje z zaspokajaniem potrzeb psychologicznych małżonków, chociaż w naszej analizie zmienna ta nie była kontrolowana. Jedynie dalsze badania pozwolą rozstrzygnąć, która zwłaszcza z dwóch ostatnich przyczyn i w jakim stopniu decyduje o ostatecznym kształcie uzyskanych wyników.
{"title":"Potrzeby psychiczne małżonków w czasie epidemii koronawirusa COVID-19 na podstawie świadectw członków wspólnoty Domowego Kościoła","authors":"Cezary Opalach","doi":"10.31648/sw.6214","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.6214","url":null,"abstract":": Celem autora była weryfikacja hipotezy, zgodnie z którą, sytuacja epidemii koronawirusa COVID-19 negatywnie wpłynęła na realizację potrzeb psychicznych małżonków należących do wspólnoty Domowego Kościoła, w ujęciu teorii potrzeb A. Maslowa. Taki wniosek został postawiony na postawie analizy wpływu obostrzeń, wprowadzonych w Polsce w pierwszych trzech miesiącach (marzec-maj) pandemii COVID-19. Analiza 37 relacji małżonków należących do wyżej wspomnianej wspólnoty nie potwierdziła jednoznacznie postawionej hipotezy, gdyż okazało się, że spośród 254 wzmianek o potrzebach, tylko 82 zapisy mówiły o ich deprywacji, a 172 o ich zaspokojeniu. Źródła takich wyników zdają się być trojakie. Pierwszym wydaje się być brak silnych i stabilnych struktur społecznych. Ich niski poziom funkcjonowania, zgodnie z koncepcją Maslowa, negatywnie koreluje z poczuciem bezpieczeństwa, czyli przekłada się na niski poziom realizacji potrzeb psychicznych. Drugim źródłem wydaje się być filozofia życiowa badanych małżeństw, skupiająca się na rozwoju duchowym i rozwoju rodziny. Wartości te stanowią istotę formacji wspólnoty Domowego Kościoła, zatem można wysnuć wniosek, że przynależność do tej wspólnoty również pozytywnie wpływa na poczucie bezpieczeństwa i realizację potrzeb psychicznych. Trzecim źródłem może być poziom religijności badanych par, który koreluje z zaspokajaniem potrzeb psychologicznych małżonków, chociaż w naszej analizie zmienna ta nie była kontrolowana. Jedynie dalsze badania pozwolą rozstrzygnąć, która zwłaszcza z dwóch ostatnich przyczyn i w jakim stopniu decyduje o ostatecznym kształcie uzyskanych wyników.","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46408956","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Mateusz Pencuła, Ateistyczna apologetyka religii we współczesnej filozofii polskiej, Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2020, ss. 247","authors":"K. Jasiński","doi":"10.31648/sw.6023","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.6023","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43931581","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Autor studium daje w nim odpowiedź na następujące pytania: Co Juda chce powiedzieć o Adresatach, do których zwraca się przez umiłowani? Na czym polega niebezpieczeństwo, że uznał za konieczne wysłać do nich List? Jak ma wyglądać ich walka dla wiary i zbawienia? Juda, zwracając się do Adresatów nadaje im zaszczytny teologiczno-eklezjalny tytuł Umiłowani, który ma im przypomnieć, że Bóg, kierując się miłością i miłosierdziem, zachowuje ich w powołaniu do życia wiecznego przez zbawcze dzieło Jezusa oraz pragnie odnowić w nich pamięć o fundamentalnej prawdzie, że Kościół należy wyłącznie do Boga i Pana Jezusa, a nie do żadnej jego frakcji. Wszyscy tworzący Kościół mogą być w nim jedynie sługami Jezusa i braćmi między sobą, wiernie strzegącymi Jego Ewangelii przekazanej im przez Apostołów. Destrukcyjne niebezpieczeństwo dla Kościoła i jego zbawczej misji, pojawiło się wraz z przybyciem nowych nauczycieli, którzy odrzucali łaskę zbawienia, negując prawdy i normy najświętszej wiary. Z tego powodu, z całą pewnością, czeka ich oraz tych wszystkich którzy dali się im zwieść, sąd i kara potępienia wiecznego. Jedyną godną sługi Jezusa odpowiedzią na szerzącą się bluźnierczą niewiarę i bezbożność jest, po pierwsze, jeszcze głębsze zanurzenie się Umiłowanych w Bożej miłości, miłosierdziu i pokoju przez nieskazitelne trwanie w nauce i moralności wyznawanej wiary oraz uświęcanie się mocą Ducha Świętego na modlitwie. Po drugie, okazanie miłosierdzia braciom wątpiącym oraz już błądzącym na drogach bezbożności i – po ich nawróceniu – zachować we wspólnocie Kościoła ze względu na ich wieczne zbawienie. Po trzecie, bezwzględnie muszą potępić błędną naukę i bluźnierczy styl życia bezbożnych oraz wykluczyć ich ze wspólnoty Kościoła. Ale, gdy się szczerze nawrócą, powinni również i im okazać miłosierdzie z racji zapewnienia trwania zbawczej misji Kościoła oraz ze względu na ich zbawienie wieczne.
{"title":"Pareneza dla „Umiłowanych” w zagrożeniu wiary i zbawienia w Liście Judy","authors":"Z. Żywica","doi":"10.31648/sw.6308","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.6308","url":null,"abstract":"Autor studium daje w nim odpowiedź na następujące pytania: Co Juda chce powiedzieć o Adresatach, do których zwraca się przez umiłowani? Na czym polega niebezpieczeństwo, że uznał za konieczne wysłać do nich List? Jak ma wyglądać ich walka dla wiary i zbawienia? Juda, zwracając się do Adresatów nadaje im zaszczytny teologiczno-eklezjalny tytuł Umiłowani, który ma im przypomnieć, że Bóg, kierując się miłością i miłosierdziem, zachowuje ich w powołaniu do życia wiecznego przez zbawcze dzieło Jezusa oraz pragnie odnowić w nich pamięć o fundamentalnej prawdzie, że Kościół należy wyłącznie do Boga i Pana Jezusa, a nie do żadnej jego frakcji. Wszyscy tworzący Kościół mogą być w nim jedynie sługami Jezusa i braćmi między sobą, wiernie strzegącymi Jego Ewangelii przekazanej im przez Apostołów. Destrukcyjne niebezpieczeństwo dla Kościoła i jego zbawczej misji, pojawiło się wraz z przybyciem nowych nauczycieli, którzy odrzucali łaskę zbawienia, negując prawdy i normy najświętszej wiary. Z tego powodu, z całą pewnością, czeka ich oraz tych wszystkich którzy dali się im zwieść, sąd i kara potępienia wiecznego. Jedyną godną sługi Jezusa odpowiedzią na szerzącą się bluźnierczą niewiarę i bezbożność jest, po pierwsze, jeszcze głębsze zanurzenie się Umiłowanych w Bożej miłości, miłosierdziu i pokoju przez nieskazitelne trwanie w nauce i moralności wyznawanej wiary oraz uświęcanie się mocą Ducha Świętego na modlitwie. Po drugie, okazanie miłosierdzia braciom wątpiącym oraz już błądzącym na drogach bezbożności i – po ich nawróceniu – zachować we wspólnocie Kościoła ze względu na ich wieczne zbawienie. Po trzecie, bezwzględnie muszą potępić błędną naukę i bluźnierczy styl życia bezbożnych oraz wykluczyć ich ze wspólnoty Kościoła. Ale, gdy się szczerze nawrócą, powinni również i im okazać miłosierdzie z racji zapewnienia trwania zbawczej misji Kościoła oraz ze względu na ich zbawienie wieczne.","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43742014","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł poświęcony jest analizie stosunków Ukraina – NATO w latach dziewięćdziesiątych XX w. Podjęto próbę zdefiniowania głównych kierunków polityki zagranicznej Ukrainy po odzyskaniu niepodległości, aby na tej podstawie móc uznać wielowektorowe podejście kraju za historycznie zdeterminowaną konieczność w okresie jego transformacji. Pełna integracja ze strukturami euroatlantyckimi nie mogła być wówczas w pełni zrealizowana, ponieważ Ukraina pozostawała w polu interesów Rosji, która dążyła do przywrócenia swojej pozycji w przestrzeni postsowieckiej i stania się nowym ośrodkiem władzy. Ukraina była wówczas zmuszona manewrować między Wschodem a Zachodem, aby zaistnieć na arenie międzynarodowej i zająć odpowiednie miejsce w europejskiej architekturze bezpieczeństwa. W artykule przeanalizowano czynniki, które wpłynęły na proces nawiązywania współpracy między Ukrainą a NATO, w szczególności sytuację geopolityczną między Wschodem a Zachodem, brak woli politycznej oraz wewnętrzne problemy polityczne kraju. Można stwierdzić, że w latach dziewięćdziesiątych XX w. stosunki Ukraina – NATO rozwijały się dość szybko, ale nie na tyle, by Ukraina mogła zostać członkiem NATO. Jednak ze względu na wyjątkową pozycję kraju, który otrzymał bezpośrednią granicę z państwami członkowskimi NATO, Ukrainie udało się uzyskać status specjalnego partnera, co dodatkowo przyczyniło się do pogłębienia stosunków dwustronnych.
{"title":"Braterstwo broni: charakterystyka partnerstwa Ukraina – NATO w latach dziewięćdziesiątych XX w.","authors":"Tetiana Meleshchenko","doi":"10.31648/sw.7016","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.7016","url":null,"abstract":"Artykuł poświęcony jest analizie stosunków Ukraina – NATO w latach dziewięćdziesiątych XX w. Podjęto próbę zdefiniowania głównych kierunków polityki zagranicznej Ukrainy po odzyskaniu niepodległości, aby na tej podstawie móc uznać wielowektorowe podejście kraju za historycznie zdeterminowaną konieczność w okresie jego transformacji. Pełna integracja ze strukturami euroatlantyckimi nie mogła być wówczas w pełni zrealizowana, ponieważ Ukraina pozostawała w polu interesów Rosji, która dążyła do przywrócenia swojej pozycji w przestrzeni postsowieckiej i stania się nowym ośrodkiem władzy. Ukraina była wówczas zmuszona manewrować między Wschodem a Zachodem, aby zaistnieć na arenie międzynarodowej i zająć odpowiednie miejsce w europejskiej architekturze bezpieczeństwa. W artykule przeanalizowano czynniki, które wpłynęły na proces nawiązywania współpracy między Ukrainą a NATO, w szczególności sytuację geopolityczną między Wschodem a Zachodem, brak woli politycznej oraz wewnętrzne problemy polityczne kraju. Można stwierdzić, że w latach dziewięćdziesiątych XX w. stosunki Ukraina – NATO rozwijały się dość szybko, ale nie na tyle, by Ukraina mogła zostać członkiem NATO. Jednak ze względu na wyjątkową pozycję kraju, który otrzymał bezpośrednią granicę z państwami członkowskimi NATO, Ukrainie udało się uzyskać status specjalnego partnera, co dodatkowo przyczyniło się do pogłębienia stosunków dwustronnych.","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41820660","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Autorzy analizują współczesny stan sposobów legitymizacji władzy politycznej w kontekście filozofii uniwersalizmu egzystencji politycznej. Specyfika podejścia autorów polega na pojmowaniu legitymizacji jako trwałej, zinstytucjonalizowanej działalności aktorów politycznych, mającej na celu zapewnienie legitymizacji ich „roszczeń politycznych” nie tylko do realizacji żądań politycznych, ale także do zdobywania lub poszerzania władzy politycznej. Autorzy podkreślają, że w toku takich działań podmioty legitymizacji mogą wpaść w „pułapkę legitymizacji” w postaci zastępowania realnych decyzji politycznych politycznym populizmem.
{"title":"„Pułapka legitymizacji” władzy politycznej w kontekście filozofii uniwersalizmu politycznego istnienia","authors":"Oleksandr Horban, Hanna Lavrynenko","doi":"10.31648/sw.7012","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.7012","url":null,"abstract":"Autorzy analizują współczesny stan sposobów legitymizacji władzy politycznej w kontekście filozofii uniwersalizmu egzystencji politycznej. Specyfika podejścia autorów polega na pojmowaniu legitymizacji jako trwałej, zinstytucjonalizowanej działalności aktorów politycznych, mającej na celu zapewnienie legitymizacji ich „roszczeń politycznych” nie tylko do realizacji żądań politycznych, ale także do zdobywania lub poszerzania władzy politycznej. Autorzy podkreślają, że w toku takich działań podmioty legitymizacji mogą wpaść w „pułapkę legitymizacji” w postaci zastępowania realnych decyzji politycznych politycznym populizmem.","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41704271","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W artykule przedstawiono teoretyczne aspekty edukacyjnego instytucjonalizmu w kontekście wirtualizacji procesu edukacji, które zostały zaktualizowane na skutek współczesnych wyzwań społecznych związanych z pandemią COVID-19. Sformułowane przez autorów wnioski wskazują na istniejące zagrożenia dla podejść instytucjonalnych w edukacji, zwłaszcza w kontekście ich przemian podążających w kierunku wirtualizacji. Wirtualno-cyfrowa transformacja edukacji to nie tylko wiele zmian w zakresie innowacyjno-technicznych, pedagogicznych, zarządczych, ekonomicznych, finansowych aspektów, ale także w zakresie wartości. Sytuacyjne społeczno-edukacyjne doświadczenie korzystania z wirtualnych platform potwierdziło potrzebę systematycznego badania wirtualizacji środowiska edukacyjnego w ramach teorii instytucjonalizmu i jej konceptualizacji w celu stworzenia alternatywnych podejść do już istniejących technologii sprawnego funkcjonowania systemów edukacji.
{"title":"Wirtualna platforma edukacyjnego instytucjonalizmu w kontekście przemian społecznych","authors":"Galіna Zhukova, Iryna Mordous","doi":"10.31648/sw.7066","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.7066","url":null,"abstract":"W artykule przedstawiono teoretyczne aspekty edukacyjnego instytucjonalizmu w kontekście wirtualizacji procesu edukacji, które zostały zaktualizowane na skutek współczesnych wyzwań społecznych związanych z pandemią COVID-19. Sformułowane przez autorów wnioski wskazują na istniejące zagrożenia dla podejść instytucjonalnych w edukacji, zwłaszcza w kontekście ich przemian podążających w kierunku wirtualizacji. Wirtualno-cyfrowa transformacja edukacji to nie tylko wiele zmian w zakresie innowacyjno-technicznych, pedagogicznych, zarządczych, ekonomicznych, finansowych aspektów, ale także w zakresie wartości. Sytuacyjne społeczno-edukacyjne doświadczenie korzystania z wirtualnych platform potwierdziło potrzebę systematycznego badania wirtualizacji środowiska edukacyjnego w ramach teorii instytucjonalizmu i jej konceptualizacji w celu stworzenia alternatywnych podejść do już istniejących technologii sprawnego funkcjonowania systemów edukacji.","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46684236","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł jest poświęcony kwestii edukacji i uczeniu się w formule online. W Oświeceniu akcentowano rozum i wymagano rozwoju samowiedzy, ewolucji samoświadomości jednostki i społeczeństwa, począwszy od cogito jako centralnej pozycji w praktyce edukacyjnej. Pojawienie się natomiast w najnowszych czasach edukacji online staje się okazją do przyjrzenia się przemianom w tej dziedzinie, a także nowym możliwościom. Autorki stwierdzają, że klasyczna teoria edukacji wymaga obecnie dostosowania, a nawet istotnej zmiany. W nowym paradygmacie edukacji (paradygmacie rozumienia) konieczne jest uwzględnienie heurystyki ciała i harmonijnego połączenia stanowisk filozoficznych wyrażanych formułami Cogito ergo sum i Scentio ergo sum. Zdaniem autorek jest to fundamentalne stanowisko zrozumienia racjonalności po Oświeceniu. Nowe teorie pedagogiczne opierają się na fundamencie uwzględniającym nie tylko tradycyjne cogito (myślę), ale także konceptualne i filozoficzne podstawy teorii poznania cielesnego. Opierając się na współczesnych badaniach nad ewolucją człowieka, autorki stawiają tezę, że w edukacji należy uwzględniać znajomość morfologii człowieka i brać pod uwagę ciągły proces koewolucji ciała, środowiska i umysłu (świadomości), ponieważ ludzkie percepcje i działania współdziałają ze sobą. Według autorek prawdziwość postawionej tezy potwierdza obecny rozwój programów HCI (Human- -Computer Interaction Programs), ponieważ dzięki temu wprowadzone zostały do cyberprzestrzeni doznania, do których zdolna jest jedynie heurystyka fizyczna. Dzięki tego typu programom ulepszone zostały praktyki edukacyjne, które stały się bardziej skuteczne i zróżnicowane metodologicznie.
{"title":"„Cogito ergo sum et sentio ergo sum”: filozoficzne refleksje o nowoczesnej edukacji","authors":"Olga Dolska, Nataliіa Godz","doi":"10.31648/sw.7015","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.7015","url":null,"abstract":"Artykuł jest poświęcony kwestii edukacji i uczeniu się w formule online. W Oświeceniu akcentowano rozum i wymagano rozwoju samowiedzy, ewolucji samoświadomości jednostki i społeczeństwa, począwszy od cogito jako centralnej pozycji w praktyce edukacyjnej. Pojawienie się natomiast w najnowszych czasach edukacji online staje się okazją do przyjrzenia się przemianom w tej dziedzinie, a także nowym możliwościom. Autorki stwierdzają, że klasyczna teoria edukacji wymaga obecnie dostosowania, a nawet istotnej zmiany. W nowym paradygmacie edukacji (paradygmacie rozumienia) konieczne jest uwzględnienie heurystyki ciała i harmonijnego połączenia stanowisk filozoficznych wyrażanych formułami Cogito ergo sum i Scentio ergo sum. Zdaniem autorek jest to fundamentalne stanowisko zrozumienia racjonalności po Oświeceniu. Nowe teorie pedagogiczne opierają się na fundamencie uwzględniającym nie tylko tradycyjne cogito (myślę), ale także konceptualne i filozoficzne podstawy teorii poznania cielesnego. Opierając się na współczesnych badaniach nad ewolucją człowieka, autorki stawiają tezę, że w edukacji należy uwzględniać znajomość morfologii człowieka i brać pod uwagę ciągły proces koewolucji ciała, środowiska i umysłu (świadomości), ponieważ ludzkie percepcje i działania współdziałają ze sobą. Według autorek prawdziwość postawionej tezy potwierdza obecny rozwój programów HCI (Human- -Computer Interaction Programs), ponieważ dzięki temu wprowadzone zostały do cyberprzestrzeni doznania, do których zdolna jest jedynie heurystyka fizyczna. Dzięki tego typu programom ulepszone zostały praktyki edukacyjne, które stały się bardziej skuteczne i zróżnicowane metodologicznie.","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47907809","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W artykule przeanalizowano adaptację językową zagranicznych studentów uczelni na Ukrainie, w szczególności ich orientację językową, problemy z adaptacją oraz poziom zaangażowania w działalność naukową i społeczno-kulturalną. Na podstawie przeprowadzonych analiz można wyróżnić kilka typów zagranicznych studentów ukraińskich uczelni. Pierwszy (dominujący) typ stanowią „pragmatyści” zorientowani na język angielski. Studenci ci są aktywni zarówno w pracy akademickiej, jak i badawczej, biorą czynny udział w życiu uczelni. Pochodzą głównie z Afryki (Algieria, Nigeria itd.), Azji (Chiny, Indie itd.) i Ameryki Południowej (Ekwador itd.). Drugim typem są zorientowani prorosyjsko „flegmatycy”. Studenci ci nie wykazują prawie żadnej aktywności pozalekcyjnej. Pochodzą głównie z Turkmenistanu, Uzbekistanu, innych krajów postsowieckich, a także z Turcji. Trzecim typem zagranicznych studentów są „marzyciele” zorientowanymi na Ukrainę. Jest to grupa niejednorodna, zarówno pod względem geograficznym, jak i narodowym. Studenci ci nauczyli się języka ukraińskiego specjalnie w tym celu, aby podjąć studia na Ukrainie. Na podstawie przeprowadzonych badań zauważono także, że większość zagranicznych studentów podejmujących naukę na ukraińskich uczelniach wyższych wykazuje się stosunkowo niskim poziomem znajomości języka angielskiego. Podobnie niskimi kwalifikacjami w tym języku może się wykazać znaczna część uniwersyteckiej ukraińskiej kadry dydaktycznej. Brakuje również materiałów dydaktycznych w języku angielskim. Wskazane byłoby zatem organizowanie odpowiednich kursów języka angielskiego dla zagranicznych studentów podejmujących studia na Ukrainie. Autorka zauważa, że optymalną polityką językową wobec zagranicznych studentów wydaje się być model fiński, który przewiduje naukę języka angielskiego, a dla tych studentów, którzy opanowali już język fiński, nauka jest bezpłatna i istnieje możliwość otrzymania stypendiów.
{"title":"Polityka językowa wobec zagranicznych studentów w ukraińskich instytucjach szkolnictwa wyższego","authors":"Vladyslava Zaichko","doi":"10.31648/sw.7011","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.7011","url":null,"abstract":"W artykule przeanalizowano adaptację językową zagranicznych studentów uczelni na Ukrainie, w szczególności ich orientację językową, problemy z adaptacją oraz poziom zaangażowania w działalność naukową i społeczno-kulturalną. Na podstawie przeprowadzonych analiz można wyróżnić kilka typów zagranicznych studentów ukraińskich uczelni. Pierwszy (dominujący) typ stanowią „pragmatyści” zorientowani na język angielski. Studenci ci są aktywni zarówno w pracy akademickiej, jak i badawczej, biorą czynny udział w życiu uczelni. Pochodzą głównie z Afryki (Algieria, Nigeria itd.), Azji (Chiny, Indie itd.) i Ameryki Południowej (Ekwador itd.). Drugim typem są zorientowani prorosyjsko „flegmatycy”. Studenci ci nie wykazują prawie żadnej aktywności pozalekcyjnej. Pochodzą głównie z Turkmenistanu, Uzbekistanu, innych krajów postsowieckich, a także z Turcji. Trzecim typem zagranicznych studentów są „marzyciele” zorientowanymi na Ukrainę. Jest to grupa niejednorodna, zarówno pod względem geograficznym, jak i narodowym. Studenci ci nauczyli się języka ukraińskiego specjalnie w tym celu, aby podjąć studia na Ukrainie. Na podstawie przeprowadzonych badań zauważono także, że większość zagranicznych studentów podejmujących naukę na ukraińskich uczelniach wyższych wykazuje się stosunkowo niskim poziomem znajomości języka angielskiego. Podobnie niskimi kwalifikacjami w tym języku może się wykazać znaczna część uniwersyteckiej ukraińskiej kadry dydaktycznej. Brakuje również materiałów dydaktycznych w języku angielskim. Wskazane byłoby zatem organizowanie odpowiednich kursów języka angielskiego dla zagranicznych studentów podejmujących studia na Ukrainie. Autorka zauważa, że optymalną polityką językową wobec zagranicznych studentów wydaje się być model fiński, który przewiduje naukę języka angielskiego, a dla tych studentów, którzy opanowali już język fiński, nauka jest bezpłatna i istnieje możliwość otrzymania stypendiów.","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48724763","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem przeprowadzenia badań była zarówno rekonstrukcja prototypu rodziny, istniejącego w świadomości i języku dorosłych kobiet, które mają rodzinę prokreacji oraz takich, które mają jedynie rodzinę pochodzenia. Z kolei problem badawczy łączył się z pytaniem o zakres i zawartość prototypu rodziny, który ukształtował się w świadomości i języku młodych kobiet posiadających doświadczenie życia w rodzinie prokreacji. Badania zostały przeprowadzone z wykorzystaniem metody asocjacyjnej, zaś analizę zgromadzonego materiału leksykalnego przeprowadzono w kilku aspektach. Okazało się, że możliwości werbalizacyjne w związku ze słowem bodźcowym rodzina, zarówno respondentek mających rodzinę prokreacji, jak i kobiet jej nieposiadających – są podobne. Można więc przypuszczać, że doświadczenie posiadania rodziny prokreacji nie jest czynnikiem, który w istotny sposób wpływa na ich możliwości werbalizacyjne w związku z eksponowanym słowem-bodźcem. Udało się też zauważyć, że zawartość językowego prototypu rodziny, który ukształtował się w świadomości objętych badaniami kobiet – zarówno zamężnych i posiadających potomstwo, jak i nieposiadających rodziny prokreacji – jest utrwalona przez oddziaływania społeczne i kulturowe. Natomiast doświadczenie posiadania rodziny prokreacji wydaje się być czynnikiem modelującym odczuwanie istotności poszczególnych jej aspektów – w świadomości i języku respondentek.
{"title":"Doświadczenie posiadania rodziny prokreacji jako czynnik modelujący językowy obraz rodziny u młodych kobiet","authors":"E. Baruk-Dzięcioł","doi":"10.31648/sw.6446","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.6446","url":null,"abstract":"Celem przeprowadzenia badań była zarówno rekonstrukcja prototypu rodziny, istniejącego w świadomości i języku dorosłych kobiet, które mają rodzinę prokreacji oraz takich, które mają jedynie rodzinę pochodzenia. Z kolei problem badawczy łączył się z pytaniem o zakres i zawartość prototypu rodziny, który ukształtował się w świadomości i języku młodych kobiet posiadających doświadczenie życia w rodzinie prokreacji. Badania zostały przeprowadzone z wykorzystaniem metody asocjacyjnej, zaś analizę zgromadzonego materiału leksykalnego przeprowadzono w kilku aspektach. Okazało się, że możliwości werbalizacyjne w związku ze słowem bodźcowym rodzina, zarówno respondentek mających rodzinę prokreacji, jak i kobiet jej nieposiadających – są podobne. Można więc przypuszczać, że doświadczenie posiadania rodziny prokreacji nie jest czynnikiem, który w istotny sposób wpływa na ich możliwości werbalizacyjne w związku z eksponowanym słowem-bodźcem. Udało się też zauważyć, że zawartość językowego prototypu rodziny, który ukształtował się w świadomości objętych badaniami kobiet – zarówno zamężnych i posiadających potomstwo, jak i nieposiadających rodziny prokreacji – jest utrwalona przez oddziaływania społeczne i kulturowe. Natomiast doświadczenie posiadania rodziny prokreacji wydaje się być czynnikiem modelującym odczuwanie istotności poszczególnych jej aspektów – w świadomości i języku respondentek.","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45159413","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Nowym impulsem do wielorakiej działalności na rzecz pojednania i jedności chrześcijan jest ogłoszone 4 grudnia 2020 r. przez Papieską Radę ds. Popierania Jedności Chrześcijan vademecum ekumeniczne dla biskupów. Dokument liczący około 50 stron, został zatytułowany Biskup i jedność chrześcijan. Vademecum ekumeniczne. Publikacja skierowana jest do biskupów diecezjalnych i ma charakter praktycznego przewodnika w promowaniu ekumenizmu w ich posłudze. Zawarte w dokumencie wskazania dotyczą wszystkich katolików, ponieważ umiejscawiają działania na rzecz jedności chrześcijan w całości posłannictwa Kościoła, zarówno w jego strukturze, jak i w sposobach urzeczywistniania zleconej przez Jezusa Chrystusa misji. Vademecum nie zawiera treści nowych, jednak należy docenić jego wagę i jego znaczenie, ponieważ systematyzuje ono i porządkuje treści obecne już w nauczaniu Magisterium Ecclesiae oraz wyprowadza z nich praktyczne wskazania dla biskupów. Mają oni być pierwszymi promotorami ekumenizmu w swoich diecezjach i w tym duchu powinni kształtować postawę wiernych. Biskupi nie mogą postrzegać działania na rzecz jedności chrześcijan jako opcjonalnego wymiaru swojej posługi, lecz powinni uważać je za swój obowiązek i powinność.
{"title":"Vademecum ekumeniczne dla biskupów nowym impulsem na drodze ku jedności chrześcijan","authors":"Paweł Rabczyński","doi":"10.31648/sw.6445","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sw.6445","url":null,"abstract":"Nowym impulsem do wielorakiej działalności na rzecz pojednania i jedności chrześcijan jest ogłoszone 4 grudnia 2020 r. przez Papieską Radę ds. Popierania Jedności Chrześcijan vademecum ekumeniczne dla biskupów. Dokument liczący około 50 stron, został zatytułowany Biskup i jedność chrześcijan. Vademecum ekumeniczne. Publikacja skierowana jest do biskupów diecezjalnych i ma charakter praktycznego przewodnika w promowaniu ekumenizmu w ich posłudze. Zawarte w dokumencie wskazania dotyczą wszystkich katolików, ponieważ umiejscawiają działania na rzecz jedności chrześcijan w całości posłannictwa Kościoła, zarówno w jego strukturze, jak i w sposobach urzeczywistniania zleconej przez Jezusa Chrystusa misji. Vademecum nie zawiera treści nowych, jednak należy docenić jego wagę i jego znaczenie, ponieważ systematyzuje ono i porządkuje treści obecne już w nauczaniu Magisterium Ecclesiae oraz wyprowadza z nich praktyczne wskazania dla biskupów. Mają oni być pierwszymi promotorami ekumenizmu w swoich diecezjach i w tym duchu powinni kształtować postawę wiernych. Biskupi nie mogą postrzegać działania na rzecz jedności chrześcijan jako opcjonalnego wymiaru swojej posługi, lecz powinni uważać je za swój obowiązek i powinność.","PeriodicalId":41091,"journal":{"name":"Studia Warminskie","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.2,"publicationDate":"2021-12-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42187101","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：