This article addresses transformation as a newly emerging paradigm in the field of Ottoman studies. It examines the relationship between two historiographical sequences: first, the decline theories widely supported by Ottoman studies of the 16th to 18th century conducted over the last three decades of the 20th century are criticised; second, the characterization of the 19th century as a new golden age of transformation in articles and books published in increasing numbers during the last twenty years is put under scrutiny. After questioning the novelty of this paradigm in light of dominant yet hackneyed themes, this paper proposes to measure its usefulness in terms of challenges and opportunities for research. Overall, it appears on the one hand that if transformationism differs from declinism in that it denies providing a comprehensive model of analysis, on the other hand it mimics it insofar as it still depends on two dominant traits which it directly claimed to avoid - the omnipotence of the history of institutions and a theory of modernization that dares not speak its name. In short, under the pretence of an appeal to paradigmatic renewal, this statement of principle only reproduces old historiographical habits.
{"title":"From Decline to Transformation: Reflections on a New Paradigm in Ottoman History","authors":"O. Bouquet","doi":"10.18589/oa.1223519","DOIUrl":"https://doi.org/10.18589/oa.1223519","url":null,"abstract":"This article addresses transformation as a newly emerging paradigm in the field of Ottoman studies. It examines the relationship between two historiographical sequences: first, the decline theories widely supported by Ottoman studies of the 16th to 18th century conducted over the last three decades of the 20th century are criticised; second, the characterization of the 19th century as a new golden age of transformation in articles and books published in increasing numbers during the last twenty years is put under scrutiny. After questioning the novelty of this paradigm in light of dominant yet hackneyed themes, this paper proposes to measure its usefulness in terms of challenges and opportunities for research. Overall, it appears on the one hand that if \u0000transformationism differs from declinism in that it denies providing a comprehensive model of analysis, on the other hand it mimics it insofar as it still depends on two dominant traits which it directly claimed to avoid - the omnipotence of the history of institutions and a theory of modernization that dares not speak its name. In short, under the pretence of an appeal to paradigmatic renewal, this statement of principle only reproduces old historiographical habits.","PeriodicalId":43709,"journal":{"name":"Osmanli Arastirmalari-The Journal of Ottoman Studies","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-12-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49585454","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":4,"RegionCategory":"历史学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Ottomanists have long thought that the timar system was in decline from the end of the sixteenth century, and that it gave way to a new system, the çiftlik system. However, actual knowledge and new conceptual tools have undermined this opinion. Sources have showed that the appearance of çiftlik’s and the rise of new elites as early as the 17th century had not yet signified the end of the timar’s; it is a fact that they continued to be present until late in some provinces. It is therefore necessary to rethink the timar-çiftlik relationship, hitherto conceived as a competitive historical process which supposedly signified the decline of the timar’s and ultimately ended them. As soon as the notion of decline is questioned, or at least relativized, we are able to think of the genesis of çiftlik’s as the establishment of a fiscal complementarity, in the fiscal frame of the eighteenth century, when fiscal incitation to seizing soil was given by more and more depreciating value of money. This trend had far-reaching consequences for the relation the Ottoman elites had with landed possession.
{"title":"The End of the timar System in Bosnia, 18th - 20th Century","authors":"Philippe Gelez","doi":"10.18589/oa.1223553","DOIUrl":"https://doi.org/10.18589/oa.1223553","url":null,"abstract":"Ottomanists have long thought that the timar system was in decline from the end of the sixteenth century, and that it gave way to a new system, the çiftlik system. However, actual knowledge and new conceptual tools have undermined this opinion. Sources have showed that the appearance of çiftlik’s and the rise of new elites as early as the 17th century had not yet signified the end of the timar’s; it is a fact that they continued to be present until late in some provinces. It is therefore necessary to rethink the timar-çiftlik relationship, hitherto conceived as a competitive historical process which supposedly signified the decline of the timar’s and ultimately ended them. As soon as the notion of decline is questioned, or at least relativized, we are able to think of the genesis of çiftlik’s as the establishment of a fiscal complementarity, in the fiscal frame of the eighteenth century, when fiscal incitation to seizing soil was given by more and more depreciating value of money. This trend had far-reaching consequences for the relation the Ottoman elites had with landed possession.","PeriodicalId":43709,"journal":{"name":"Osmanli Arastirmalari-The Journal of Ottoman Studies","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-12-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"67529519","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":4,"RegionCategory":"历史学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Klasik Türk müziğinin 17. yüzyıl ortalarından itibaren önceki dönemlerden farklı bir anlayışla yeniden şekillendiği yaygın bir biçimde iddia edilmektedir. Bu tarihten günümüze kadar uzanan musiki geleneği ile akademik literatürde ‘önceki gelenek’ olarak adlandırılan 15. yüzyıl müziğinin repertuarları arasında bugüne değin hiçbir bağ kurulamamış, başta Abdülkadir Merâgî olmak üzere 15. yüzyıl bestecilerine ait olarak bilinen eserlerin artık kaybolmuş olan kadim gelenekle irtibat kurmak amacıyla sonradan bestelenip eski meşhur bestekârlara atfedildiği ileri sürülmüştür. Bu makalede Merâgî adıyla günümüze gelmiş olan Mahur Kâr’ın en az beş asırlık bir geçmişe sahip olduğu delilleriyle ortaya konmaktadır. Kadim gelenekten günümüze ulaşabilmiş tek sözlü eser örneği olan Mahur Kâr’ın farklı nüshaları üzerinden yürütülen ayrıntılı bir analiz neticesinde Türk musikisinin tarihsel dönüşümüne ilişkin literatürdeki birçok argüman yeniden değerlendirilmekte ve 17. yüzyılda Osmanlı kültür sahasında şekillenen musiki anlayışının 15. yüzyılın klasik repertuarıyla bağları ilk kez somut bir biçimde ortaya konmaktadır.
第17届土耳其古典音乐yüzyıl ortalarından itibarenönceki dönemlerden farklıbir anlayışla yenidenşekillendiği yaygın bir biçimde iddia edilmektedir。这在学术文献中被称为“先前的传统”。今天的世纪音乐曲目之间没有联系，但大约有15首。本世纪的艺术现在为他们的祖先所知，这些艺术正在消失，然后决心与女性的传统交流。这篇文章展示了马胡尔·卡尔至少有50年历史的证据，这是以玛丽的名义来到我们这里的。通过对马胡尔·卡尔的不同主题进行详细分析，我们重新评估了文学中与土耳其音乐史有关的许多论点。15世纪对音乐的理解与本世纪古典曲目的第一次联系是牢固的。
{"title":"Kadim Musiki Geleneğinin Hayatta Kalan Örneği: Mahur Kâr","authors":"M. Ekinci, H. Korkmaz","doi":"10.18589/oa.1223539","DOIUrl":"https://doi.org/10.18589/oa.1223539","url":null,"abstract":"Klasik Türk müziğinin 17. yüzyıl ortalarından itibaren önceki dönemlerden farklı bir anlayışla yeniden şekillendiği yaygın bir biçimde iddia edilmektedir. Bu tarihten günümüze kadar uzanan musiki geleneği ile akademik literatürde ‘önceki gelenek’ olarak adlandırılan 15. yüzyıl müziğinin repertuarları arasında bugüne değin hiçbir bağ kurulamamış, başta Abdülkadir Merâgî olmak üzere 15. yüzyıl bestecilerine ait olarak bilinen eserlerin artık kaybolmuş olan kadim gelenekle irtibat kurmak amacıyla sonradan bestelenip eski meşhur bestekârlara atfedildiği ileri sürülmüştür. Bu makalede Merâgî adıyla günümüze gelmiş olan Mahur Kâr’ın en az beş asırlık bir geçmişe sahip olduğu delilleriyle ortaya konmaktadır. Kadim gelenekten günümüze ulaşabilmiş tek sözlü eser örneği olan Mahur Kâr’ın farklı nüshaları üzerinden yürütülen ayrıntılı bir analiz neticesinde Türk musikisinin tarihsel dönüşümüne ilişkin literatürdeki birçok argüman yeniden değerlendirilmekte ve 17. yüzyılda Osmanlı \u0000kültür sahasında şekillenen musiki anlayışının 15. yüzyılın klasik repertuarıyla bağları ilk kez somut bir biçimde ortaya konmaktadır.","PeriodicalId":43709,"journal":{"name":"Osmanli Arastirmalari-The Journal of Ottoman Studies","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-12-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49055482","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":4,"RegionCategory":"历史学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Yuzo Nagata ve Hikari Egawa’nın bu kitabı 2015 yılında Japonca, 2021 yı- lında Türkçe olarak yayımlanmıştır. Yazarlar bu kitabın müşterek bir araştırma projesinin sonucu olduğunu ve Tokyo Yabancı Diller Üniversitesi, Asya ve Afrika Dilleri ve Kültürleri Araştırma Enstitüsü’nün arşivinde bulunan 1881- 1921 yılları arasında basılmış 170 tiyatro afiş ve broşürünün kaynak olarak kullandıklarını be- lirtirler. Bu afişlerin bir kısmına kitapta yer verilmiş, ancak önemli bir kısmı kita- bın önsözünde belirtilen web sitesindeki numaralandırmalar üzerinden okuyucu- ya sunulmuştur.1 Kitap, Londra, Viyana, Paris ve Tokyo gibi şehirlerden yola çıka- rak, 19. yüzyıldaki İstanbul’un da tiyatro şehri olduğunu ifade eder. Osmanlı’nın son dönemindeki toplumsal değişimlerle birlikte, İstanbul’daki tiyatro yaşantısına odaklanan kitap aynı zamanda Japon tiyatro tarihiyle karşılaştırmalar yapar.
{"title":"Yuzo Nagata ve Hikari Egawa, Bir Kentin Toplumsal Tarihi Açısından Osmanlı’nın Son Döneminde İstanbul’da Tiyatro ve Çevresi,","authors":"İ̇stek Serhan Erbek","doi":"10.18589/oa.1145950","DOIUrl":"https://doi.org/10.18589/oa.1145950","url":null,"abstract":"Yuzo Nagata ve Hikari Egawa’nın bu kitabı 2015 yılında Japonca, 2021 yı- lında Türkçe olarak yayımlanmıştır. Yazarlar bu kitabın müşterek bir araştırma projesinin sonucu olduğunu ve Tokyo Yabancı Diller Üniversitesi, Asya ve Afrika Dilleri ve Kültürleri Araştırma Enstitüsü’nün arşivinde bulunan 1881- 1921 yılları arasında basılmış 170 tiyatro afiş ve broşürünün kaynak olarak kullandıklarını be- lirtirler. Bu afişlerin bir kısmına kitapta yer verilmiş, ancak önemli bir kısmı kita- bın önsözünde belirtilen web sitesindeki numaralandırmalar üzerinden okuyucu- ya sunulmuştur.1 Kitap, Londra, Viyana, Paris ve Tokyo gibi şehirlerden yola çıka- rak, 19. yüzyıldaki İstanbul’un da tiyatro şehri olduğunu ifade eder. Osmanlı’nın son dönemindeki toplumsal değişimlerle birlikte, İstanbul’daki tiyatro yaşantısına odaklanan kitap aynı zamanda Japon tiyatro tarihiyle karşılaştırmalar yapar.","PeriodicalId":43709,"journal":{"name":"Osmanli Arastirmalari-The Journal of Ottoman Studies","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-07-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48265132","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":4,"RegionCategory":"历史学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Osmanlı Devleti’nde vefat eden veya azledilen askeri zümreye mensup kimseler ile hak edecek sayıda veya nitelikte mirasçısı bulunmayanların arkalarında bıraktık- ları mallar devletin de müdahil olduğu müsadere ve muhallefât denilen bir sürecin başlamasını sağlardı. Böylece mirasçıların, alacaklıların, mezata çıkacak eşyalara talip olanların ve devletin bir muhasebesi söz konusu idi. Bu muhasebenin yazılı bir vesika halini alarak rakamlar, eşyalar ve kişilerle olan ilişkisi onun sosyal tarih açısından in- celenmesini sağlamaktadır. Bu çalışmada eski bir kalemiye mensubu olan Süleyman Fehim Efendi’nin terekesi vasıtasıyla elde edilen bilgilerden kişiliği ve kimliği hakkında izlenimler elde edilmiştir. Sır kâtipliği vazifesinden müderrisliğe oradan kadılığa uza- nan hayat hikâyesinde Osmanlı Devleti’ndeki sosyal hareketliliğe sır kâtiplerinin nez- dinde bakılmaya çalışılmıştır. Bu bağlamda çalışmanın öznesi olan Süleyman Fehim Efendi’yi yaşadığı toplumun bir parçası yapan unsurlara ve onun hayatına dokunan kurum ve kişilere de değinilmektedir. Çalışma içinde çeşitli sorularla onun hayallerinin ne olabileceği ile imkân ve ihtimalleri üzerinde durulmuştur.
在奥斯曼帝国，我们留下了一些死去的人，或者沦为世界上没有遗产的少数士兵，开始了一个被称为贫困和对抗的过程，包括国家。所以产业，产业，产业中的产业，产业的产业，城市的产业，都是按照国家的计算。Bu muhasebenin yazılıbir vesika halini alarak rakamlar，eşyalar ve kişilerle olan ilişkisi onun sosyal tarih açısından in-celenmesini sağlamaktadır。在这项工作的过程中，Solomon Fehim，一位老笔友，收到了通过Solomon Fe him爵士的勇气获得的信息的个性和身份的证据。在生活的故事中，女性从她们的自信中走出来，奥斯曼尼亚州的社会运动试图审视秘密的本质。作为社区的一部分，负责这一联系工作的Solomon Fehim也是社会的一部分。这部作品以他梦想的可能性和可能性为基础，提出了各种各样的问题。
{"title":"Sır Kâtipliğinden Kudüs Kadılığına: Hattat Süleyman Fehim Efendi (ö. 1784)","authors":"Alaattin Dolu","doi":"10.18589/oa.1145643","DOIUrl":"https://doi.org/10.18589/oa.1145643","url":null,"abstract":"Osmanlı Devleti’nde vefat eden veya azledilen askeri zümreye mensup kimseler ile hak edecek sayıda veya nitelikte mirasçısı bulunmayanların arkalarında bıraktık- ları mallar devletin de müdahil olduğu müsadere ve muhallefât denilen bir sürecin başlamasını sağlardı. Böylece mirasçıların, alacaklıların, mezata çıkacak eşyalara talip olanların ve devletin bir muhasebesi söz konusu idi. Bu muhasebenin yazılı bir vesika halini alarak rakamlar, eşyalar ve kişilerle olan ilişkisi onun sosyal tarih açısından in- celenmesini sağlamaktadır. Bu çalışmada eski bir kalemiye mensubu olan Süleyman Fehim Efendi’nin terekesi vasıtasıyla elde edilen bilgilerden kişiliği ve kimliği hakkında izlenimler elde edilmiştir. Sır kâtipliği vazifesinden müderrisliğe oradan kadılığa uza- nan hayat hikâyesinde Osmanlı Devleti’ndeki sosyal hareketliliğe sır kâtiplerinin nez- dinde bakılmaya çalışılmıştır. Bu bağlamda çalışmanın öznesi olan Süleyman Fehim Efendi’yi yaşadığı toplumun bir parçası yapan unsurlara ve onun hayatına dokunan kurum ve kişilere de değinilmektedir. Çalışma içinde çeşitli sorularla onun hayallerinin ne olabileceği ile imkân ve ihtimalleri üzerinde durulmuştur.","PeriodicalId":43709,"journal":{"name":"Osmanli Arastirmalari-The Journal of Ottoman Studies","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-07-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"67529938","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":4,"RegionCategory":"历史学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Morgane Labbé, La nationalité, une histoire de chiffres: Politique et statistiques en Europe centrale (1848-1919),","authors":"Fuat Dündar","doi":"10.18589/oa.1145946","DOIUrl":"https://doi.org/10.18589/oa.1145946","url":null,"abstract":"<jats:p xml:lang=\"tr\" />","PeriodicalId":43709,"journal":{"name":"Osmanli Arastirmalari-The Journal of Ottoman Studies","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-07-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48908097","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":4,"RegionCategory":"历史学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Osmanlı Devleti’nde rakamları tam olarak bilinemese bile her dönem ulus- lararası ticaretin varlığı bilinmekle birlikte iç pazarların büyüklüğü dış ticareti gölgede bırakmıştır. Osmanlı Devleti’nin 19. yüzyılda kurumsal temellerinin modernleşmesiyle birlikte dış ticaret giderek ağırlığını hissettirmeye başlamıştır. Şevket Pamuk’un 19. Yüzyılda Osmanlı Dış Ticareti kitabında derlediği dış ticaret istatistiklerine göre 1830-1914 yılları arasında dış ticaret hacmi 7,5 kat artmıştır. Osmanlı Devleti’nin dış ticaretinin gelişme gösterdiği bu döneme bölgesel açıdan bakıldığında dikkat çeken en önemli bölgelerden biri Karadeniz kıyısıdır. Doğal olarak da Osmanlı Devleti’nin Karadeniz bölgesinde oluşan dış ticaret konusu literatürde çok defa çalışılmıştır. Cihan Güneş tarafından yazılan ve Mart 2021 yılında yayımlanan 19. Yüzyılda Karadeniz Ticareti: Kurumlar ve Organizasyonlar isimli kitabın en önemli özelliği ise bu literatüre yeni bir çerçeve sunmasıdır. Bu tanıtım yazısında çalışmanın literatüre katkısı anlatılmaya çalışılacaktır.
{"title":"Cihan Güneş, 19. Yüzyılda Karadeniz Ticareti: Kurumlar ve Organizasyonlar,","authors":"N. Ü. Tol","doi":"10.18589/oa.1145963","DOIUrl":"https://doi.org/10.18589/oa.1145963","url":null,"abstract":"Osmanlı Devleti’nde rakamları tam olarak bilinemese bile her dönem ulus- lararası ticaretin varlığı bilinmekle birlikte iç pazarların büyüklüğü dış ticareti gölgede bırakmıştır. Osmanlı Devleti’nin 19. yüzyılda kurumsal temellerinin modernleşmesiyle birlikte dış ticaret giderek ağırlığını hissettirmeye başlamıştır. Şevket Pamuk’un 19. Yüzyılda Osmanlı Dış Ticareti kitabında derlediği dış ticaret istatistiklerine göre 1830-1914 yılları arasında dış ticaret hacmi 7,5 kat artmıştır. Osmanlı Devleti’nin dış ticaretinin gelişme gösterdiği bu döneme bölgesel açıdan bakıldığında dikkat çeken en önemli bölgelerden biri Karadeniz kıyısıdır. Doğal olarak da Osmanlı Devleti’nin Karadeniz bölgesinde oluşan dış ticaret konusu literatürde çok defa çalışılmıştır. Cihan Güneş tarafından yazılan ve Mart 2021 yılında yayımlanan 19. Yüzyılda Karadeniz Ticareti: Kurumlar ve Organizasyonlar isimli kitabın en önemli özelliği ise bu literatüre yeni bir çerçeve sunmasıdır. Bu tanıtım yazısında çalışmanın literatüre katkısı anlatılmaya çalışılacaktır.","PeriodicalId":43709,"journal":{"name":"Osmanli Arastirmalari-The Journal of Ottoman Studies","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-07-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"67529512","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":4,"RegionCategory":"历史学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Dâvûd-ı Kayserî’nin 1331’de Orhan Gazi tarafından bilinçli bir tercihle İznik Medresesi’ne müderris tayin edildiği tarihten itibaren İbn ‘Arabî’ci düşünce özgün bir yorumla Osmanlı medreselerinde tedris faaliyetlerine nüfuz etmeye başlamıştır. Buralardan yetişen müderrisler ve onlar arasından devlet hizmetlerine atanan bü- rokratlar İbn ‘Arabî’ci anlayışı Osmanlı eğitim ve yönetim geleneğine yerleştirdiler. Onun İznik medresesine tayini, Rum Selçukluları zamanındaki Sadreddîn-i Konevî mektebinin devamı olarak Osmanlı entelektüel dünyasına İbn ‘Arabî’ci zihniyeti aşı- lamış bulunduğunu tarihsel bir vâkıa olarak tescil eder. Bu vakıanın ikinci büyük yan- sıması Osmanlı tasavvuf geleneğinde yüzlerce yıl silinmeden devam etmek suretiyle gerçekleşti. Osmanlı sufileri hep İbn ‘Arabîci idiler. Bu üç boyutlu Ekberî gelenek bir yandan Yavuz Selim, Kanunî Süleyman ve III. Murad örneklerinde olduğu gibi Osmanlı sultanlarının zihniyet dünyalarında kuvvetle yer bulurken, diğer yandan İbn Kemal ve Ebussuud gibi şeyhülislamlar verdikleri fetvalarla bunu takviye ettiler. Bu, Osmanlı edebiyat, san’at, bilim ve entelektüel hayatında da büyük ve kesintisiz bir nüfuz alanı yarattı. Böylece Osmanlı devleti tarihte başka örneği bulunmayan tek İbn ‘Arabî’ci devlet oluyordu. Bir daha silinmemek üzere bütün Osmanlı asırlarını kaplayan bu Ekberî zihniyet, imparatorluğun sonuna kadar devam etti. Aşağıdaki makale bu mühim hadiseyi ele almaktadır.
1331年，大卫开始监督他在奥斯曼帝国的努力，这是奥尔汉·加齐的一个突出选择，从他的领导历史，伊本“阿拉伯”思想，在他的奥斯曼文学中发表了一篇特别的评论。这里的老年人，包括政府官员，已经建立了对伊斯兰教育和管理传统的“阿拉伯人”理解。在塔伊尼的医学研究中，Rum Selçuklularızamanındaki Sadreddîn-i Konevîmektebinin devamıolarak Osmanlıentelektüel dünyasınaıbn‘Arabî’ci zihniyetti aşı-lamışbulunduğunu tarihsel bir vâkıa olarak tescil eder。这一时期的第二大孤立发生在奥斯曼图版传统中，其图像在被删除数百年之前一直延续。Osmanlısufileri hepïbn‘Arabîci idiler。另一方面，他们根据亚武兹·塞利姆、所罗门定律和第三穆拉德的传统观察三维希伯来人的神话，并根据伊本·凯末尔和埃布舒德的传统观察智慧世界中奥斯曼苏丹的神话。这在奥斯曼文学、艺术、科学和知识生活中创造了一个巨大而不确定的核心。因此，唯一一个在奥斯曼帝国历史上还没有成为榜样的伊朗“阿拉伯”国家是唯一的伊朗国家。这种涵盖奥斯曼帝国所有世纪的希伯来语情报一直延续到帝国末期。下面的文章是关于这一重要事件的。
{"title":"Osmanlı Devleti ve İbn ‘Arabîcilik","authors":"A. Ocak","doi":"10.18589/oa.1145620","DOIUrl":"https://doi.org/10.18589/oa.1145620","url":null,"abstract":"Dâvûd-ı Kayserî’nin 1331’de Orhan Gazi tarafından bilinçli bir tercihle İznik Medresesi’ne müderris tayin edildiği tarihten itibaren İbn ‘Arabî’ci düşünce özgün bir yorumla Osmanlı medreselerinde tedris faaliyetlerine nüfuz etmeye başlamıştır. Buralardan yetişen müderrisler ve onlar arasından devlet hizmetlerine atanan bü- rokratlar İbn ‘Arabî’ci anlayışı Osmanlı eğitim ve yönetim geleneğine yerleştirdiler. Onun İznik medresesine tayini, Rum Selçukluları zamanındaki Sadreddîn-i Konevî mektebinin devamı olarak Osmanlı entelektüel dünyasına İbn ‘Arabî’ci zihniyeti aşı- lamış bulunduğunu tarihsel bir vâkıa olarak tescil eder. Bu vakıanın ikinci büyük yan- sıması Osmanlı tasavvuf geleneğinde yüzlerce yıl silinmeden devam etmek suretiyle gerçekleşti. Osmanlı sufileri hep İbn ‘Arabîci idiler. Bu üç boyutlu Ekberî gelenek bir yandan Yavuz Selim, Kanunî Süleyman ve III. Murad örneklerinde olduğu gibi Osmanlı sultanlarının zihniyet dünyalarında kuvvetle yer bulurken, diğer yandan İbn Kemal ve Ebussuud gibi şeyhülislamlar verdikleri fetvalarla bunu takviye ettiler. Bu, Osmanlı edebiyat, san’at, bilim ve entelektüel hayatında da büyük ve kesintisiz bir nüfuz alanı yarattı. Böylece Osmanlı devleti tarihte başka örneği bulunmayan tek İbn ‘Arabî’ci devlet oluyordu. Bir daha silinmemek üzere bütün Osmanlı asırlarını kaplayan bu Ekberî zihniyet, imparatorluğun sonuna kadar devam etti. Aşağıdaki makale bu mühim hadiseyi ele almaktadır.","PeriodicalId":43709,"journal":{"name":"Osmanli Arastirmalari-The Journal of Ottoman Studies","volume":"2 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-07-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"67529922","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":4,"RegionCategory":"历史学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Giriş, altı bölüm, alt başlıklar ve sonuç kısmından oluşan kitabın odağındaki kişi 18. yüzyılda yaşamış, Giritli bir Yahudi olan ve Sultan IV. Mehmed devrinde saraya intikal ederek cerrah ve sonrasında hekimbaşı olarak görev yapan ve nihaye- tinde 1707’de ölmüş olan Nuh Efendi’nin oğlu Hekimoğlu Ali Paşa’dır. Ailenin en küçük üyelerinden biri olarak 4 Haziran 1689 yılında İstanbul’da dünyaya gelen Ali Paşa diğer kardeşlerinin ilmiye sınıfına dâhil olmalarının aksine Enderun’a gir- miş, burada silahşörlük ve kapıcıbaşılık dâhil bazı görevler üstlenmiştir. Buradan 1715 yılında Zile hasları voyvodalığa, akabinde ise Adana valiliğine tayin edilmiş ve bu sırada Anadolu’da 1722 sonuna kadar gerçekleştirmiş olduğu tahrir istikba- lini temin edecek önemli başarılarından biri olmuştur. Patlak veren Osmanlı-İran harpleri sırasında maiyetindeki kapı halkıyla birlikte muharebelerde görev alan ve Tebriz seraskerliğini de üstlenen Paşa’nın diğer beylerle giriştiği çekişme ve kimi zaman başarısızlıkları bir tarafa, göstermiş olduğu genel ilerleme ile babasının Saray’da kendisi için bıraktığı müspet nüfuz mirası ile 1732 yılında sadaret müh- rünü almayı başarmıştır.
从条目、六章、字幕和结果来看，房间里的人是18岁。几个世纪以来，他是一名犹太人，居住在吉里蒂斯，在苏丹四世的宫殿中被暗杀。穆罕默德曾担任外科医生，后来又担任医生，最终于1707年去世。Ailenin en küçüküyeleriden biri olaak 4 Haziran 1689 yılında伊斯坦布尔dünyaya gelen Ali Paşa diğer kardeşlerinin ilmiye sınıfına dâhil olmalarınşn aksine Enderun’a gir-miş，burada silahşrlük ve kapı。1715年从这里开始，齐勒对这次航行的破坏被列为阿达纳的首都，是1722年底在阿纳多卢对东岸造成破坏的主要成功之一。在奥斯曼帝国-伊朗的爆炸信件中，与帕夏人的战斗，他们在仓库里与人民一起工作，并参加了特布里克中士的战斗，有时在另一边失败了，1732年，他成功地将父亲的特殊遗产带到了皇宫，并取得了总体进展。
{"title":"Mehmet Yılmaz Akbulut, Hekimoğlu Ali Paşa: Paşalar Çağının Şeyhülvüzerası,","authors":"Davut Erkan","doi":"10.18589/oa.1145956","DOIUrl":"https://doi.org/10.18589/oa.1145956","url":null,"abstract":"Giriş, altı bölüm, alt başlıklar ve sonuç kısmından oluşan kitabın odağındaki kişi 18. yüzyılda yaşamış, Giritli bir Yahudi olan ve Sultan IV. Mehmed devrinde saraya intikal ederek cerrah ve sonrasında hekimbaşı olarak görev yapan ve nihaye- tinde 1707’de ölmüş olan Nuh Efendi’nin oğlu Hekimoğlu Ali Paşa’dır. Ailenin en küçük üyelerinden biri olarak 4 Haziran 1689 yılında İstanbul’da dünyaya gelen Ali Paşa diğer kardeşlerinin ilmiye sınıfına dâhil olmalarının aksine Enderun’a gir- miş, burada silahşörlük ve kapıcıbaşılık dâhil bazı görevler üstlenmiştir. Buradan 1715 yılında Zile hasları voyvodalığa, akabinde ise Adana valiliğine tayin edilmiş ve bu sırada Anadolu’da 1722 sonuna kadar gerçekleştirmiş olduğu tahrir istikba- lini temin edecek önemli başarılarından biri olmuştur. Patlak veren Osmanlı-İran harpleri sırasında maiyetindeki kapı halkıyla birlikte muharebelerde görev alan ve Tebriz seraskerliğini de üstlenen Paşa’nın diğer beylerle giriştiği çekişme ve kimi zaman başarısızlıkları bir tarafa, göstermiş olduğu genel ilerleme ile babasının Saray’da kendisi için bıraktığı müspet nüfuz mirası ile 1732 yılında sadaret müh- rünü almayı başarmıştır.","PeriodicalId":43709,"journal":{"name":"Osmanli Arastirmalari-The Journal of Ottoman Studies","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-07-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49381833","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":4,"RegionCategory":"历史学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：