Artykuł stanowi pierwszą w literaturze naukowej monografię gotyckiej architektury kościoła farnego (dawniej Bożogrobców) w Przeworsku, niegdyś prywatnym mieście rodu Tarnowskich na Rusi Koronnej. Na podstawie analizy źródeł pisanych oraz struktury architektonicznej autor proponuje spójną interpretację dziejów budowy świątyni. Omówiony został proces wznoszenia fary, zapoczątkowany zapewne około 1400 r., a także jej XIX- i XX-wieczne przekształcenia. Przedstawiono genezę poszczególnych rozwiązań architektonicznych (typ rzutu, struktura przestrzenna, system konstrukcyjny, kompozycja sklepień), co pozwoliło na wykazanie istotnego miejsca budowli w dziejach architektury gotyckiej w południowej Polsce.
{"title":"Gotycka architektura kościoła farnego (Bożogrobców) pw. Świętego Ducha w Przeworsku","authors":"J. Adamski","doi":"10.36744/bhs.1395","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1395","url":null,"abstract":"Artykuł stanowi pierwszą w literaturze naukowej monografię gotyckiej architektury kościoła farnego (dawniej Bożogrobców) w Przeworsku, niegdyś prywatnym mieście rodu Tarnowskich na Rusi Koronnej. Na podstawie analizy źródeł pisanych oraz struktury architektonicznej autor proponuje spójną interpretację dziejów budowy świątyni. Omówiony został proces wznoszenia fary, zapoczątkowany zapewne około 1400 r., a także jej XIX- i XX-wieczne przekształcenia. Przedstawiono genezę poszczególnych rozwiązań architektonicznych (typ rzutu, struktura przestrzenna, system konstrukcyjny, kompozycja sklepień), co pozwoliło na wykazanie istotnego miejsca budowli w dziejach architektury gotyckiej w południowej Polsce.","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42645458","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
According to a discussion which took place in Germany in 1912, the fundamental environment for stained-glass making were workshops. It was within various workshops that simple ornamental glazing was put together. Designs were either produced by artists employed at workshops, which allowed them to sign their work with their names, or the effort was done collectively, with no singling out of the individual designers of the cartoons; in this case, the latter were treated as common property intended for multiple use. Thus, it was only in this environment that the agents emerged as “compilers” of simple glazing patterns and someone else’s models, as “salaried designers”, as artists associated with the workshop, or else as independent artists, often acclaimed ones. The authorship of the stained glass windows has always been entangled in a sui generis discourse involving the organisation, selection, control and redistribution by a certain number of procedures resulting from the nature of “workshop work”.
{"title":"Artist, a Glass Painter, a Craftsman, and a Debate about their Role in the Design and Execution of Stained Glass","authors":"W. Bałus","doi":"10.36744/bhs.1478","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1478","url":null,"abstract":"According to a discussion which took place in Germany in 1912, the fundamental environment for stained-glass making were workshops. It was within various workshops that simple ornamental glazing was put together. Designs were either produced by artists employed at workshops, which allowed them to sign their work with their names, or the effort was done collectively, with no singling out of the individual designers of the cartoons; in this case, the latter were treated as common property intended for multiple use. Thus, it was only in this environment that the agents emerged as “compilers” of simple glazing patterns and someone else’s models, as “salaried designers”, as artists associated with the workshop, or else as independent artists, often acclaimed ones. The authorship of the stained glass windows has always been entangled in a sui generis discourse involving the organisation, selection, control and redistribution by a certain number of procedures resulting from the nature of “workshop work”.","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46379581","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"„Światło Północy” w Warszawie. Kilka uwag o wystawie „Przesilenie. Malarstwo Północy 1880–1910”","authors":"Iwona Luba","doi":"10.36744/bhs.1754","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1754","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47478932","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Północna brama Zamku Wysokiego w Malborku, stanowiąca jego główne wejście, jest ozdobiona arkadkami o łukach w ośli grzbiet. Wzniesiona w pierwszej fazie budowy, pochodzi z około 1280 r. Malborskie ośle grzbiety są zatem jednymi z pierwszych na kontynencie europejskim, przy czym na Bliskim Wschodzie formy te były znane już we wczesnym średniowieczu. Ze względu na to, że obiekty wyposażone w łuki w ośli grzbiet w dziełach zachodnich kojarzą się z symboliką związaną z Orientem lub Jerozolimą, można sądzić, że zastosowanie tych form w portalu w Malborku ma charakter ideowej deklaracji. Za pośrednictwem języka architektury nawiązano do pierwszej siedziby zgromadzenia i pochodzenia zakonu wywodzącego się z Ziemi Świętej.
{"title":"O orientalnych motywach w architekturze zamku malborskiego, czyli powrót do dawnej hipotezy","authors":"Jarosław Jarzewicz","doi":"10.36744/bhs.1643","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1643","url":null,"abstract":"Północna brama Zamku Wysokiego w Malborku, stanowiąca jego główne wejście, jest ozdobiona arkadkami o łukach w ośli grzbiet. Wzniesiona w pierwszej fazie budowy, pochodzi z około 1280 r. Malborskie ośle grzbiety są zatem jednymi z pierwszych na kontynencie europejskim, przy czym na Bliskim Wschodzie formy te były znane już we wczesnym średniowieczu. Ze względu na to, że obiekty wyposażone w łuki w ośli grzbiet w dziełach zachodnich kojarzą się z symboliką związaną z Orientem lub Jerozolimą, można sądzić, że zastosowanie tych form w portalu w Malborku ma charakter ideowej deklaracji. Za pośrednictwem języka architektury nawiązano do pierwszej siedziby zgromadzenia i pochodzenia zakonu wywodzącego się z Ziemi Świętej.","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43465143","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Na marginesie artykułu Marka Walczaka „Myśliwy i pan natury. Jeszcze raz o przedstawieniach zwierząt na nagrobku króla Władysława II Jagiełły”","authors":"Ewa Śnieżyńska-Stolot","doi":"10.36744/bhs.1559","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1559","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49021250","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Dlaczego było tak mało malarek na Śląsku w okresie baroku? W dniu 8 marca 2021 roku po raz pierwszy w długoletniej historii Rijksmuseum w Amsterdamie umieszczono w galerii honorowej trzy obrazy stworzone przez kobiety: Judith Jans Leyster, Gesinę Terborch i Rachel Ruysch. Gdyby na podobny krok zdecydowało się Muzeum Narodowe we Wrocławiu – główna instytucja zajmująca się gromadzeniem i eksponowaniem dzieł dawnej sztuki powstałych na Śląsku – to miałoby bardzo poważny problem z jego realizacją. W okresie baroku na Śląsku zawód malarki uprawiały bowiem jedynie trzy kobiety: Anna Elisabeth Willmann, Dorothea Gloger oraz Antonina della Vigna. Co więcej, nie odniosły one znaczącego zawodowego sukcesu, a ich kariery pozostały w zasadzie niespełnione. Spośród około 10 000 obrazów o śląskiej proweniencji z okresu baroku zachowanych do naszych czasów tylko pięć zostało namalowanych przez kobiety. Dlaczego tak mało kobiet zajmowało się zawodowo malarstwem na Śląsku w tym czasie? I dlaczego z tak mizernym rezultatem? Niniejszy artykuł, oparty na wynikach kompleksowych badań malarstwa barokowego na Śląsku, jest próbą odpowiedzi na postawione powyżej fundamentalne pytania.
{"title":"Why Were There So Few Female Painters in Silesia during the Baroque Period?","authors":"Andrzej Kozieł, Jolanta Lamla","doi":"10.36744/bhs.1426","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1426","url":null,"abstract":"Dlaczego było tak mało malarek na Śląsku w okresie baroku? W dniu 8 marca 2021 roku po raz pierwszy w długoletniej historii Rijksmuseum w Amsterdamie umieszczono w galerii honorowej trzy obrazy stworzone przez kobiety: Judith Jans Leyster, Gesinę Terborch i Rachel Ruysch. Gdyby na podobny krok zdecydowało się Muzeum Narodowe we Wrocławiu – główna instytucja zajmująca się gromadzeniem i eksponowaniem dzieł dawnej sztuki powstałych na Śląsku – to miałoby bardzo poważny problem z jego realizacją. W okresie baroku na Śląsku zawód malarki uprawiały bowiem jedynie trzy kobiety: Anna Elisabeth Willmann, Dorothea Gloger oraz Antonina della Vigna. Co więcej, nie odniosły one znaczącego zawodowego sukcesu, a ich kariery pozostały w zasadzie niespełnione. Spośród około 10 000 obrazów o śląskiej proweniencji z okresu baroku zachowanych do naszych czasów tylko pięć zostało namalowanych przez kobiety. Dlaczego tak mało kobiet zajmowało się zawodowo malarstwem na Śląsku w tym czasie? I dlaczego z tak mizernym rezultatem? Niniejszy artykuł, oparty na wynikach kompleksowych badań malarstwa barokowego na Śląsku, jest próbą odpowiedzi na postawione powyżej fundamentalne pytania.","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44577622","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Jan Minorski (1914–1980) i Edmund Goldzamt (1921–1990) byli w czasach stalinizmu w Polsce najbardziej wyeksponowanymi propagatorami socrealizmu w architekturze i tylko jako tacy uwzględniani są w dotychczasowych opracowaniach. Artykuł jest próbą krytycznej analizy ich relacji z podróży do zachodniej Europy, które odbyli w chwili zasadniczego przeorientowania oficjalnego dyskursu architektonicznego. Wznowiono wówczas bardzo ograniczone w czasach stalinizmu kontakty międzynarodowe, krytyce zaczęto zaś poddawać architekturę „fasadową” (tj. socrealistyczną). Przedmiotem zainteresowania są podjęte przez Minorskiego i Goldzamta próby uzgodnienia głoszonego przez nich wcześniej ideologicznego przekazu z rzeczywistością zaobserwowaną za żelazną kurtyną dla stworzenia nowej narracji o współczesnej architekturze. Są to prawdopodobnie jedyne tego typu relacje protagonistów socrealizmu opublikowane w czasach odwilży. Dzięki ich analizie możliwe będzie lepsze rozpoznanie zjawiska nazwanego „socmodernizmem”.
Jan Minorski（1914–1980）和Edmund Goldzamt（1921–1990）是波兰斯大林主义时期建筑中最著名的社会现实主义宣传者，只有这样才被纳入以前的研究。本文试图从他们的西欧之行中批判性地分析他们之间的关系，这是他们在官方建筑话语进行根本性重新定位的时刻所做的。当时，在斯大林主义时代非常有限的国际接触得以恢复，“门面”（即社会主义）建筑开始受到批评。感兴趣的主题是Minorski和Goldzamt试图调和他们早期的意识形态信息与铁幕后观察到的现实，以创造一种关于当代建筑的新叙事。这些可能是解冻期间出版的关于社会现实主义主角的唯一这样的描述。得益于他们的分析，我们将有可能更好地认识到被称为“社会现代主义”的现象。
{"title":"„Najlepszy jest wyjazd niczym nieskrępowany”. Jana Minorskiego i Edmunda Goldzamta relacje z podróży za żelazną kurtynę w roku 1956","authors":"M. Czapelski","doi":"10.36744/bhs.1491","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1491","url":null,"abstract":"Jan Minorski (1914–1980) i Edmund Goldzamt (1921–1990) byli w czasach stalinizmu w Polsce najbardziej wyeksponowanymi propagatorami socrealizmu w architekturze i tylko jako tacy uwzględniani są w dotychczasowych opracowaniach. Artykuł jest próbą krytycznej analizy ich relacji z podróży do zachodniej Europy, które odbyli w chwili zasadniczego przeorientowania oficjalnego dyskursu architektonicznego. Wznowiono wówczas bardzo ograniczone w czasach stalinizmu kontakty międzynarodowe, krytyce zaczęto zaś poddawać architekturę „fasadową” (tj. socrealistyczną). Przedmiotem zainteresowania są podjęte przez Minorskiego i Goldzamta próby uzgodnienia głoszonego przez nich wcześniej ideologicznego przekazu z rzeczywistością zaobserwowaną za żelazną kurtyną dla stworzenia nowej narracji o współczesnej architekturze. Są to prawdopodobnie jedyne tego typu relacje protagonistów socrealizmu opublikowane w czasach odwilży. Dzięki ich analizie możliwe będzie lepsze rozpoznanie zjawiska nazwanego „socmodernizmem”.","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42169825","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W 1934 r. Alfred Brosig opublikował treść kontraktu na wykonanie figur na fasadę kościoła św. Franciszka Serafickiego w Poznaniu zawartego w 1729 r. we Wschowie między bernardynami a „Franciszkiem Domusbergier, snycerzem i kamieniarzem”. Ten zaginiony obecnie dokument był dotąd jedynym świadectwem działalności tego twórcy. Kwerendy źródłowe w polskich i czeskich archiwach pozwoliły ustalić, że Franz (Franciscus Hieronimus) Thomasberger urodził się w Brnie w 1696 r., a jego ojcem był rzeźbiarz Matthias Thomasberger. W 1721 r. osiadł w Nysie, gdzie ożenił się, uzyskał obywatelstwo i tytuł mistrzowski. Pracował tam m.in. nad dekoracją niezachowanej fontanny w ogrodzie rezydencji biskupów wrocławskich. Pod koniec lat 20. Thomasberger przeniósł się do leżącej w Rzeczypospolitej Wschowy: w 1729 r. został obywatelem miasta, a dwa lata później członkiem cechu murarzy i kamieniarzy, zmarł w 1744 r. Na podstawie analizy stylistyczno-porównawczej można mu przypisać kilka figur na terenie Wschowy, głównie w kościele Bernardynów, oraz rzeźbę św. Jana Nepomucena w Kościanie, zapewne pochodzącą z tamtejszej świątyni bernardyńskiej.
{"title":"Franz (Franciscus Hieronimus) Thomasberger – morawski rzeźbiarz na Śląsku i w Wielkopolsce w pierwszej połowie XVIII wieku","authors":"Bartłomiej Łyczak","doi":"10.36744/bhs.1455","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1455","url":null,"abstract":"W 1934 r. Alfred Brosig opublikował treść kontraktu na wykonanie figur na fasadę kościoła św. Franciszka Serafickiego w Poznaniu zawartego w 1729 r. we Wschowie między bernardynami a „Franciszkiem Domusbergier, snycerzem i kamieniarzem”. Ten zaginiony obecnie dokument był dotąd jedynym świadectwem działalności tego twórcy. Kwerendy źródłowe w polskich i czeskich archiwach pozwoliły ustalić, że Franz (Franciscus Hieronimus) Thomasberger urodził się w Brnie w 1696 r., a jego ojcem był rzeźbiarz Matthias Thomasberger. W 1721 r. osiadł w Nysie, gdzie ożenił się, uzyskał obywatelstwo i tytuł mistrzowski. Pracował tam m.in. nad dekoracją niezachowanej fontanny w ogrodzie rezydencji biskupów wrocławskich. Pod koniec lat 20. Thomasberger przeniósł się do leżącej w Rzeczypospolitej Wschowy: w 1729 r. został obywatelem miasta, a dwa lata później członkiem cechu murarzy i kamieniarzy, zmarł w 1744 r. Na podstawie analizy stylistyczno-porównawczej można mu przypisać kilka figur na terenie Wschowy, głównie w kościele Bernardynów, oraz rzeźbę św. Jana Nepomucena w Kościanie, zapewne pochodzącą z tamtejszej świątyni bernardyńskiej.","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49449808","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł jest poświęcony nagrobkowi Anny Heleny von Rohr, primo voto von Nimptsch (1649–1712), córki cenionego barokowego poety Friedricha von Logau, znajdującemu się w katolickim (dawniej luterańskim) kościele parafialnym w Przerzeczynie-Zdroju (do 1945 Bad Dirsdorf) koło Niemczy na Dolnym Śląsku. To wysokiej klasy dzieło, wykonane ok. 1712–1715 r. z marmuru przeworneńskiego i alabastru, było do tej pory niemal nieznane historykom sztuki i pomijane w opracowaniach naukowych. Na podstawie analizy porównawczej oraz innych przesłanek projekt i wykonanie monumentu zostały przypisane Georgowi Leonhardowi Weberowi (1672–1739), rzeźbiarzowi aktywnemu w Świdnicy, pochodzącemu prawdopodobnie z Frankonii.
这篇文章献给安娜·海伦娜·冯·罗尔（Anna Helena von Rohr）的墓碑，她是备受尊敬的巴洛克诗人弗里德里希·冯·洛高（Friedrich von Logau，1649–1712）的女儿，位于下西里西亚德国附近的Przerzeczyn Zdrój（直到1945年Bad Dirsdorf）的天主教（前路德会）教区教堂。这件由Przeworne大理石和雪花石膏制成的高级作品迄今为止几乎不为艺术史学家所知，在科学研究中也被忽视了。在比较分析和其他前提的基础上，纪念碑的设计和建造归功于Georg Leonhard Weber（1672–1739），他是一位活跃在西威尼察的雕塑家，可能来自弗兰科尼亚。
{"title":"Nagrobek Anny Heleny von Rohr w kościele parafialnym w Przerzeczynie-Zdroju. Nieznane dzieło Georga Leonharda Webera","authors":"Paweł Migasiewicz","doi":"10.36744/bhs.1429","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1429","url":null,"abstract":"Artykuł jest poświęcony nagrobkowi Anny Heleny von Rohr, primo voto von Nimptsch (1649–1712), córki cenionego barokowego poety Friedricha von Logau, znajdującemu się w katolickim (dawniej luterańskim) kościele parafialnym w Przerzeczynie-Zdroju (do 1945 Bad Dirsdorf) koło Niemczy na Dolnym Śląsku. To wysokiej klasy dzieło, wykonane ok. 1712–1715 r. z marmuru przeworneńskiego i alabastru, było do tej pory niemal nieznane historykom sztuki i pomijane w opracowaniach naukowych. Na podstawie analizy porównawczej oraz innych przesłanek projekt i wykonanie monumentu zostały przypisane Georgowi Leonhardowi Weberowi (1672–1739), rzeźbiarzowi aktywnemu w Świdnicy, pochodzącemu prawdopodobnie z Frankonii.","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-26","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42042858","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Considerazioni sulla mostra","authors":"A. Rizzi","doi":"10.36744/bhs.1607","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/bhs.1607","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":88398,"journal":{"name":"Biuletyn historii sztuki","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-05-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42122912","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：