The issue of disclosure of information during negotiations has been a concern to both unions and employers. Unions have the right to have access to information that is in possession of the employer, while the employer has the right to refuse to disclose such information if the disclosure will affect their privacy or if the information requested is confidential and the disclosure will negatively impact on the competitive edge of the business. Despite the fact that access to information is protected in the law, the union can only request information that is relevant to the discussion before the parties. A refusal by the employer to provide a union with relevant information can negatively impede the prospects for a successful collective agreement or an amicable settlement of a labour dispute. The point of contention is that employers may be concerned that very important information like trade secrets may land in the hands of competitors if precautionary measures (like refusing to disclose such to the trade union and other parties) are not taken to guard against their disclosure. Then the question arises as to how to strike a balance between the refusal of the employer to disclose the information required by the union on the basis that the information is private and/or confidential, and the union’s right to have access to such information. It is argued that the employer’s right to privacy or confidentiality may be tempered with in terms of the limitation clause of the Constitution. This article further addresses the question of what can constitute acceptable reasons for the employer’s refusal to provide the union with the requested information, and the effects of such refusal on the capacity of a union to negotiate effectively. Key words: disclosure, confidentiality, privacy, access to information, negotiations.
{"title":"A counterbalance between the unions right to disclosure of information and the employers right to the privacy or confidentiality of information","authors":"Tenza Mlungisi Ernest","doi":"10.5897/JLCR2020.0309","DOIUrl":"https://doi.org/10.5897/JLCR2020.0309","url":null,"abstract":"The issue of disclosure of information during negotiations has been a concern to both unions and employers. Unions have the right to have access to information that is in possession of the employer, while the employer has the right to refuse to disclose such information if the disclosure will affect their privacy or if the information requested is confidential and the disclosure will negatively impact on the competitive edge of the business. Despite the fact that access to information is protected in the law, the union can only request information that is relevant to the discussion before the parties. A refusal by the employer to provide a union with relevant information can negatively impede the prospects for a successful collective agreement or an amicable settlement of a labour dispute. The point of contention is that employers may be concerned that very important information like trade secrets may land in the hands of competitors if precautionary measures (like refusing to disclose such to the trade union and other parties) are not taken to guard against their disclosure. Then the question arises as to how to strike a balance between the refusal of the employer to disclose the information required by the union on the basis that the information is private and/or confidential, and the union’s right to have access to such information. It is argued that the employer’s right to privacy or confidentiality may be tempered with in terms of the limitation clause of the Constitution. This article further addresses the question of what can constitute acceptable reasons for the employer’s refusal to provide the union with the requested information, and the effects of such refusal on the capacity of a union to negotiate effectively. \u0000 \u0000 \u0000 \u0000 Key words: disclosure, confidentiality, privacy, access to information, negotiations.","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"55 1","pages":"1-12"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"79970038","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-06-30DOI: 10.22059/JLCR.2021.320086.1640
نعیمه ابراهیمی علویجه, سید علی اصغر میرباقری فرد, محمد جواد شمس, امیر جوان آراسته
اهل معرفت و سلوک، برای بیان تجربه‌ها و تعالیم عرفانی خود، قالب بیانی به نام «زبان عرفانی» را برگزیدند؛ این زبان برای تبیین و انتقال تعالیم و مواجید عرفانی به کار گرفته شد و به دسته‌های گوناگون تقسیم‌بندی شده است که یکی از مشهورترین آن‌ها، تقسیم آن به زبان عبارت و زبان اشارت است. زبان عبارت برای بیان تعالیم عرفانی و زبان اشارت بیان‌کننده تجربه‌های عرفانی بوده است. رکن اساسی در زبان عبارت، اصطلاحات عرفانی است و در زبان اشارت، رمز، نماد، استعاره و ... . استعاره یکی از عناصر مهم در زبان اشارت است و نقش مهمی در بیان عمیق‌ترین و پیچیده‌ترین دریافت‌های عرفانی در قالب زبان اشارت برعهده دارد. استعاره در زبان اشارت، شاخه‌های مختلفی پیدا می‌کند که یکی از مهمترین و اثرگذارترین آن‌ها استعارههای هنجارگریز است. در میان استعارههای هنجارگریز، واژگانی که در میان مردم جایگاه مطلوبی دارند مانند مسجد، مدرسه و ... گاه در مفهوم منفی به کار می‌روند و واژگانی مانند شراب، ساقی، معشوق و.... که نزد اهل شریعت و عامه مردم، مفهوم منفی و ناپسند دارند، در اشعار عرفانی با کاربرد معنایی مطلوب و مثبت به کار می‌روند. این نوع استفاده از واژگان به دلیل مخالفت با عرف مردم در هر روزگار، با واکنش‌های مختلفی روبرو شده است و گاه بدین سبب عده‌ای با اهل معرفت به مخالفت برخاسته‌اند. این پژوهش با مطالعه بر متون مهم عرفانی که در آن‌ها استعارههای هنجارگریز به کار رفته و با تکیه بر مطالعات اسنادی و کتابخانه‌ای ریشه‌ها و عوامل شکل‌گیری استعارههای هنجارگریز را در زبان شارت بررسی می‌کند و می‌کوشد از این طریق، زمینه دریافت درست مفاهیم متون عرفانی را فراهم سازد. از مهمترین یافته‌های این پژوهش آن است که گسترش تفکر ملامتیه و نفوذ آن در ساحت شعر عرفانی فارسی، رواج شعرهای وصف معشوق در مجالس سماع و ترجیح معنای نسبی کلمات بر معنای اصلی از مهمترین عوامل و ریشه‌های شکل‌گیری استعارههای هنجارگریز در شعر عرفانی فارسی است.
{"title":"بررسی و تحلیل زمینههای ایجاد هنجارگریزی در استعارههای عرفانی","authors":"نعیمه ابراهیمی علویجه, سید علی اصغر میرباقری فرد, محمد جواد شمس, امیر جوان آراسته","doi":"10.22059/JLCR.2021.320086.1640","DOIUrl":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2021.320086.1640","url":null,"abstract":"اهل معرفت و سلوک، برای بیان تجربه‌ها و تعالیم عرفانی خود، قالب بیانی به نام «زبان عرفانی» را برگزیدند؛ این زبان برای تبیین و انتقال تعالیم و مواجید عرفانی به کار گرفته شد و به دسته‌های گوناگون تقسیم‌بندی شده است که یکی از مشهورترین آن‌ها، تقسیم آن به زبان عبارت و زبان اشارت است. زبان عبارت برای بیان تعالیم عرفانی و زبان اشارت بیان‌کننده تجربه‌های عرفانی بوده است. رکن اساسی در زبان عبارت، اصطلاحات عرفانی است و در زبان اشارت، رمز، نماد، استعاره و ... . استعاره یکی از عناصر مهم در زبان اشارت است و نقش مهمی در بیان عمیق‌ترین و پیچیده‌ترین دریافت‌های عرفانی در قالب زبان اشارت برعهده دارد. استعاره در زبان اشارت، شاخه‌های مختلفی پیدا می‌کند که یکی از مهمترین و اثرگذارترین آن‌ها استعارههای هنجارگریز است. در میان استعارههای هنجارگریز، واژگانی که در میان مردم جایگاه مطلوبی دارند مانند مسجد، مدرسه و ... گاه در مفهوم منفی به کار می‌روند و واژگانی مانند شراب، ساقی، معشوق و.... که نزد اهل شریعت و عامه مردم، مفهوم منفی و ناپسند دارند، در اشعار عرفانی با کاربرد معنایی مطلوب و مثبت به کار می‌روند. این نوع استفاده از واژگان به دلیل مخالفت با عرف مردم در هر روزگار، با واکنش‌های مختلفی روبرو شده است و گاه بدین سبب عده‌ای با اهل معرفت به مخالفت برخاسته‌اند. این پژوهش با مطالعه بر متون مهم عرفانی که در آن‌ها استعارههای هنجارگریز به کار رفته و با تکیه بر مطالعات اسنادی و کتابخانه‌ای ریشه‌ها و عوامل شکل‌گیری استعارههای هنجارگریز را در زبان شارت بررسی می‌کند و می‌کوشد از این طریق، زمینه دریافت درست مفاهیم متون عرفانی را فراهم سازد. از مهمترین یافته‌های این پژوهش آن است که گسترش تفکر ملامتیه و نفوذ آن در ساحت شعر عرفانی فارسی، رواج شعرهای وصف معشوق در مجالس سماع و ترجیح معنای نسبی کلمات بر معنای اصلی از مهمترین عوامل و ریشه‌های شکل‌گیری استعارههای هنجارگریز در شعر عرفانی فارسی است.","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"179 2 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-06-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"86226767","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-05-24DOI: 10.22059/JLCR.2021.296466.1412
سید مصطفی شید موسوی, عباس شاه علی رامشه
مثل‌ها از دین، فرهنگ، آداب و رسوم و باورهای فلسفی و کلامی حاکم بر جامعه مایه می‌گیرند. اشاعره که از مهمترین فرق کلامی در تمدن اسلامی به‌شمار میآیند نقش محوری در تکوین اندیشة انسان اسلامی و ایرانی داشته‌‌اند. این پژوهش نویسندگان کوشیده‌اند با بررسی امثال فارسی ابعاد مختلف اندیشه‌های اشاعره را در فرهنگ ایرانی نشان دهند. اشاعره مشیت الهی را بدون قید و شرطی مطلق دانسته و هیچ امری از صلاح و اصلح و لطف را بر خداوند واجب نمی‌دانستند. ایشان بر این باورند که خداوند اراده‌کنندۀ خیر و صلاح آدمی از روی حکمت است؛ اگرچه فعل اصلح بر پروردگار واجب نیست ولی ثابت شدهاست که کارهای خداوند از روی حکمت و مصلحت است، هرچند آدمی از حکمت آن آگاه نباشد. اشاعره مانند معتزله و دیگران، فقط خداوند را رازق می‌دانند. ایشان همچنین حرام را روزی می‌دانند و معتقدند که هم روزی حلال و هم روزی حرام را خداوند می‌دهد و معنای آن که خداوند حرام را روزی انسان می‌کند این است که آن را مایة قوام و ایستایی جسم قرار می‌دهد. ایشان معتقدند رزق و روزی به اندازة عمرها مقدر شدهاست و چیزی از رزق آدمی کاسته و به آن افزوده نمی‌شود؛ خداوند روزی‌ها را مقدر کرده‌است اما کسب کردن روزی واجب است. با این حال، روزی را از کسب دیدن عین کفر است. اشاعره بر این باورند که «مقتول» به اجل خود می‌میرد، یعنی در وقتی می‌میرد که برای مرگ او مقدر شدهاست. ایشان مؤلفة «برهان تمانع» را دلیلی بر محدث عالم بودن خدا می‌دانند و بر این اساس معتقدند که آفریدگار عالم یکی است زیراکه ممکن نیست مفهوم واجب‌الوجود جز بر ذات واحدی صادق آید. افزون بر این‌ها اشاعره به حقانیت قیامت و لوازم آن: «حق بودن بعثت مردگان»، «حق بودن سؤال»، «حق بودن نامۀ اعمال»، «حق بودن وزن و سنجش اعمال» و «حق بودن صراط» باور دارند. همۀ این باورها با امثال فارسی مربوط به آن‌ها در این مقاله بحث و بررسی شدهاست.
{"title":"تحلیل مهم ترین مؤلفههای کلامی اشاعره در امثال فارسی","authors":"سید مصطفی شید موسوی, عباس شاه علی رامشه","doi":"10.22059/JLCR.2021.296466.1412","DOIUrl":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2021.296466.1412","url":null,"abstract":"مثل‌ها از دین، فرهنگ، آداب و رسوم و باورهای فلسفی و کلامی حاکم بر جامعه مایه می‌گیرند. اشاعره که از مهمترین فرق کلامی در تمدن اسلامی به‌شمار میآیند نقش محوری در تکوین اندیشة انسان اسلامی و ایرانی داشته‌‌اند. این پژوهش نویسندگان کوشیده‌اند با بررسی امثال فارسی ابعاد مختلف اندیشه‌های اشاعره را در فرهنگ ایرانی نشان دهند. اشاعره مشیت الهی را بدون قید و شرطی مطلق دانسته و هیچ امری از صلاح و اصلح و لطف را بر خداوند واجب نمی‌دانستند. ایشان بر این باورند که خداوند اراده‌کنندۀ خیر و صلاح آدمی از روی حکمت است؛ اگرچه فعل اصلح بر پروردگار واجب نیست ولی ثابت شدهاست که کارهای خداوند از روی حکمت و مصلحت است، هرچند آدمی از حکمت آن آگاه نباشد. اشاعره مانند معتزله و دیگران، فقط خداوند را رازق می‌دانند. ایشان همچنین حرام را روزی می‌دانند و معتقدند که هم روزی حلال و هم روزی حرام را خداوند می‌دهد و معنای آن که خداوند حرام را روزی انسان می‌کند این است که آن را مایة قوام و ایستایی جسم قرار می‌دهد. ایشان معتقدند رزق و روزی به اندازة عمرها مقدر شدهاست و چیزی از رزق آدمی کاسته و به آن افزوده نمی‌شود؛ خداوند روزی‌ها را مقدر کرده‌است اما کسب کردن روزی واجب است. با این حال، روزی را از کسب دیدن عین کفر است. اشاعره بر این باورند که «مقتول» به اجل خود می‌میرد، یعنی در وقتی می‌میرد که برای مرگ او مقدر شدهاست. ایشان مؤلفة «برهان تمانع» را دلیلی بر محدث عالم بودن خدا می‌دانند و بر این اساس معتقدند که آفریدگار عالم یکی است زیراکه ممکن نیست مفهوم واجب‌الوجود جز بر ذات واحدی صادق آید. افزون بر این‌ها اشاعره به حقانیت قیامت و لوازم آن: «حق بودن بعثت مردگان»، «حق بودن سؤال»، «حق بودن نامۀ اعمال»، «حق بودن وزن و سنجش اعمال» و «حق بودن صراط» باور دارند. همۀ این باورها با امثال فارسی مربوط به آن‌ها در این مقاله بحث و بررسی شدهاست.","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"80 1","pages":"1-1"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"82156577","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-05-22DOI: 10.22059/JLCR.2021.305764.1503
حسن بشیرنژاد, فاطمه دادبود, حمیدرضا شعیری
این مقاله، به بررسی روند روایت‌پردازی هزار و یکشب از دیدگاه نشانه‌معناشناسی با تحلیل سیرحرکت از ساختار روایی بر اساس الگوی‌کنشی گرمس می پردازد.. رویکرد نشانه– معناشناسی نوین از ساخت‌گرایی پا فراتر گذاشته و وارد حوزۀ گفتمان روایی شده است و شرایط تولید و دریافت معنا در گفتمان را به‌وجود آورده است .این پژوهش درصدد است تا دریابد که چگونه ساختارهای روایی تودرتو در طول روایت‌پردازی هزار و یکشب به فرآیند گفتمانی نشتی پیدا می‌کند و فضای تنشی (حسی – ادراکی) حاصل از روایت‌پردازی، فرآیند تولید معنا را کنترل و بازآفرینی می‌کند. تحلیل روند روایت پردازی در این داستان نشان می‌دهد که هرگز روایت‌ها بدون شکل‌گیری نظام گفتمانی شکل نمی‌‌گیرند. از طرفی، مقاومت راوی، شهرزاد، بحران عاطفی و نقصان معنا را در شهریار طی روایت‌پردازی‌های متمادی به استعلای معنای حضور تغییر می‌هد. وی با بهره‌گیری از ابزار زبان روایت، موقعیت نابسامان اجتماعی و شرایط روحی شهریار را تغییر می‌دهد و در نهایت تزریق انرژی و ممارست شهرزاد در فضای گفتمانی باعث شده است تا شرایط تثبیت شده نامطلوب به شرایط رهایی‌بخش تبدیل شود و شهریار در مقابل معنای جدیدی از زندگی و هستی در جهان قرار بگیرد. این تغییرات حاصل از جهش‌های دازاینی او بعد از شنیدن روایت پدیدار شده است.
{"title":"تحلیل سیر روایتپردازیِ در داستان هزار و یکشب بر مبنای رویکرد نشانه-معناشناسی","authors":"حسن بشیرنژاد, فاطمه دادبود, حمیدرضا شعیری","doi":"10.22059/JLCR.2021.305764.1503","DOIUrl":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2021.305764.1503","url":null,"abstract":"این مقاله، به بررسی روند روایت‌پردازی هزار و یکشب از دیدگاه نشانه‌معناشناسی با تحلیل سیرحرکت از ساختار روایی بر اساس الگوی‌کنشی گرمس می پردازد.. رویکرد نشانه– معناشناسی نوین از ساخت‌گرایی پا فراتر گذاشته و وارد حوزۀ گفتمان روایی شده است و شرایط تولید و دریافت معنا در گفتمان را به‌وجود آورده است .این پژوهش درصدد است تا دریابد که چگونه ساختارهای روایی تودرتو در طول روایت‌پردازی هزار و یکشب به فرآیند گفتمانی نشتی پیدا می‌کند و فضای تنشی (حسی – ادراکی) حاصل از روایت‌پردازی، فرآیند تولید معنا را کنترل و بازآفرینی می‌کند. تحلیل روند روایت پردازی در این داستان نشان می‌دهد که هرگز روایت‌ها بدون شکل‌گیری نظام گفتمانی شکل نمی‌‌گیرند. از طرفی، مقاومت راوی، شهرزاد، بحران عاطفی و نقصان معنا را در شهریار طی روایت‌پردازی‌های متمادی به استعلای معنای حضور تغییر می‌هد. وی با بهره‌گیری از ابزار زبان روایت، موقعیت نابسامان اجتماعی و شرایط روحی شهریار را تغییر می‌دهد و در نهایت تزریق انرژی و ممارست شهرزاد در فضای گفتمانی باعث شده است تا شرایط تثبیت شده نامطلوب به شرایط رهایی‌بخش تبدیل شود و شهریار در مقابل معنای جدیدی از زندگی و هستی در جهان قرار بگیرد. این تغییرات حاصل از جهش‌های دازاینی او بعد از شنیدن روایت پدیدار شده است.","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"34 1","pages":"1-1"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"85064899","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-05-22DOI: 10.22059/JLCR.2021.309448.1537
سهراب هاشمی نژاد, سید محمد علی
اضافه سمبلیک یکی از مهمترین و زیباترین جلوههای بیانی است که به یاری آن برخی از آثار ادبی، جذابیت خاصی یافتهاند. ادیبان پارسیزبان از همان آغاز تا کنون از این گونة بیانی به نیکوترین شیوه بهره برده‌اند. در این نوع اضافه، افراد و موجودات در دارا بودن برخی از کنشها و ویژگیها، آنقدر خاص و بی‌همتا هستند که گویی آن ویژگیها و کنشها فقط با وجود آنان برای مردم قابل شناخت میشود و آنان، سمبل و نماد برای آن به حساب میآیند. در اضافة سمبلیک، نام فرد، حیوان یا چیزی آورده، سپس عملکرد ویژه یا شگردش به آن اضافه میشود؛ به عبارت دیگر مضاف، سمبل یا نشانة مضافالیه است. مثلا در دو ترکیب”میزان عدالت“ و ”صبح امید“، ”میزان“ سمبل و نماد برای عدالت و ”صبح“ سمبل برای امید است. برخی از نویسندگان، اضافه سمبلیک را صرفا نوعی اضافه تشبیهی به حساب آوردهاند؛ البته نگارندة این پژوهش با نقد و تحلیل این نظریه، به این نکته پی برده که اضافه سمبلیک با توجه به شیوههای کاربردش در شعر و نثر فارسی به چهار گونه پدیدار میشود. در این تحقیق اضافة سمبلیک از نظر ماهیت، ارتباط آن با صور خیالی و موارد مشابه و تقسیم‌بندی انواع آن از نظر مصداق و نیز از نظر دستوری-بیانی به گونهای جامع و به روش توصیفی-تحلیلی مورد بررسی و کاوش قرار گرفتهاست و زیباترین اضافههای سمبلیک از شاعران گوناگون در دورههای مختلف آورده شدهاست
{"title":"پژوهشی جدید در مبحث اضافه سمبلیک","authors":"سهراب هاشمی نژاد, سید محمد علی","doi":"10.22059/JLCR.2021.309448.1537","DOIUrl":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2021.309448.1537","url":null,"abstract":"اضافه سمبلیک یکی از مهمترین و زیباترین جلوههای بیانی است که به یاری آن برخی از آثار ادبی، جذابیت خاصی یافتهاند. ادیبان پارسیزبان از همان آغاز تا کنون از این گونة بیانی به نیکوترین شیوه بهره برده‌اند. در این نوع اضافه، افراد و موجودات در دارا بودن برخی از کنشها و ویژگیها، آنقدر خاص و بی‌همتا هستند که گویی آن ویژگیها و کنشها فقط با وجود آنان برای مردم قابل شناخت میشود و آنان، سمبل و نماد برای آن به حساب میآیند. در اضافة سمبلیک، نام فرد، حیوان یا چیزی آورده، سپس عملکرد ویژه یا شگردش به آن اضافه میشود؛ به عبارت دیگر مضاف، سمبل یا نشانة مضافالیه است. مثلا در دو ترکیب”میزان عدالت“ و ”صبح امید“، ”میزان“ سمبل و نماد برای عدالت و ”صبح“ سمبل برای امید است. برخی از نویسندگان، اضافه سمبلیک را صرفا نوعی اضافه تشبیهی به حساب آوردهاند؛ البته نگارندة این پژوهش با نقد و تحلیل این نظریه، به این نکته پی برده که اضافه سمبلیک با توجه به شیوههای کاربردش در شعر و نثر فارسی به چهار گونه پدیدار میشود. در این تحقیق اضافة سمبلیک از نظر ماهیت، ارتباط آن با صور خیالی و موارد مشابه و تقسیم‌بندی انواع آن از نظر مصداق و نیز از نظر دستوری-بیانی به گونهای جامع و به روش توصیفی-تحلیلی مورد بررسی و کاوش قرار گرفتهاست و زیباترین اضافههای سمبلیک از شاعران گوناگون در دورههای مختلف آورده شدهاست","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"42 1","pages":"1-1"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"85635222","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-05-22DOI: 10.22059/JLCR.2020.301854.1460
مختار ابراهیمی, علی تسلیمی, پرستو افراشته
هر زندگی، محقق ساختن یک «کل»، یعنی محقق ساختن «خویشتن» است. این تحقق، در روان‌شناسی یونگ، «تفرد» نامیده میشود. یونگ با تکیه بر «چنین گفت زرتشت نیچه»، به مفاهیمی چون ناخودآگاه روان و کهن‌الگوهای «سایه»، «آنیمای مثبت»، «آنیمای منفی»، «مادر جهان اسفل» و «پیر فرزانه» پرداخته‌است و از این رهگذر، مفهوم «فردیت» یا رسیدن به مرتبۀ «انسان» کامل را شرح داده‌است. «تفرد» یا فردیت (Individuation)، فرایندی است که در آن، «من» (Ego) به عنوان مرکز خودآگاهی به «خود» (Self) که درونی‌ترین بخش ناخودآگاهی است، منتقل میشود. در این فرایند، سویه‌های گوناگون شخصیت به شناخت و سازگاری با یکدیگر رسیده‌است و سرانجام، خودآگاهی با ناخودآگاهی هماهنگ میشود. این فرایند در بوف کور هدایت اتفاق می‌افتد. روایت بوف کور، منعکس‌کنندۀ حرکت انسان در جست‌وجوی رسیدن به فردیت است که به شکل دو سفر واقعی و نمادین راوی نمایش داده میشود. در این جستار، تلاش شدهاست تا ضمن نمادگشایی از تصویرهای داستان، چگونگی ارتباط متن با ایدۀ «ابرمرد نیچه» واکاویده شود. بررسی نقش سگانی و جلوۀ آن در بوف کور و پیوند آن با فردیت‌یافتگی در نظریۀ یونگ، از دیگر اهداف مقالۀ حاضر است. مهمترین نتیجۀ حاصل از پژوهش پیش رو، این است که خواننده درمی‌یابد هدایت به چه شیوه از نمادهای متعددی چون دختر اثیری، لکاته، پیرمرد یوگی، سرو، نیلوفر، ری، بنارس، اعداد و دیگر نمادها برای اشاره به ریشه‌های دو تمدن کهن هند و ایران بهره گرفتهاست. همچنین، او نشان می‌دهد که راوی بوف کور، برابرنهاد انسان ازلی‌ـ ابدی در نظریۀ نیچه است که در دایرۀ هستی اسیر است و یک زندگی را در مکان‌ها و زمان‌های مختلف تکرار می‌کند. این انسان واحد که در متن بوف کور، در صورت‌های نمادین و متعدد «پیرمرد خنزرپنزری»، «راوی»، «پیرمرد یوگی»، «نعش‌کش»، «عمو»، «دختر اثیری»، «لکاته»، «مادر لکاته»، «دایه» و... ظاهر میشود، سایه‌های راوی (انسانی ازلی‌ـ ابدی) است که در چهره‌های مختلف و زمان‌های مختلف زندگی کرده، تلاش می‌کند با سویه‌های مختلف وجود خود آشتی کند. به‌علاوه، راوی بوف کور، قصد دارد با غلبه بر سایه‌های پست وجودش، به فردیتی برسد که در نظریۀ یونگ به آن اشاره شدهاست. نشان دادن شکست راوی در تلاش برای رسیدن به فردیت، سرانجام روایت بوف کور است.
{"title":"بازخوانی رمان بوف کور از منظر فردیت یافتگی و سه گانی","authors":"مختار ابراهیمی, علی تسلیمی, پرستو افراشته","doi":"10.22059/JLCR.2020.301854.1460","DOIUrl":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2020.301854.1460","url":null,"abstract":"هر زندگی، محقق ساختن یک «کل»، یعنی محقق ساختن «خویشتن» است. این تحقق، در روان‌شناسی یونگ، «تفرد» نامیده میشود. یونگ با تکیه بر «چنین گفت زرتشت نیچه»، به مفاهیمی چون ناخودآگاه روان و کهن‌الگوهای «سایه»، «آنیمای مثبت»، «آنیمای منفی»، «مادر جهان اسفل» و «پیر فرزانه» پرداخته‌است و از این رهگذر، مفهوم «فردیت» یا رسیدن به مرتبۀ «انسان» کامل را شرح داده‌است. «تفرد» یا فردیت (Individuation)، فرایندی است که در آن، «من» (Ego) به عنوان مرکز خودآگاهی به «خود» (Self) که درونی‌ترین بخش ناخودآگاهی است، منتقل میشود. در این فرایند، سویه‌های گوناگون شخصیت به شناخت و سازگاری با یکدیگر رسیده‌است و سرانجام، خودآگاهی با ناخودآگاهی هماهنگ میشود. این فرایند در بوف کور هدایت اتفاق می‌افتد. روایت بوف کور، منعکس‌کنندۀ حرکت انسان در جست‌وجوی رسیدن به فردیت است که به شکل دو سفر واقعی و نمادین راوی نمایش داده میشود. در این جستار، تلاش شدهاست تا ضمن نمادگشایی از تصویرهای داستان، چگونگی ارتباط متن با ایدۀ «ابرمرد نیچه» واکاویده شود. بررسی نقش سگانی و جلوۀ آن در بوف کور و پیوند آن با فردیت‌یافتگی در نظریۀ یونگ، از دیگر اهداف مقالۀ حاضر است. مهمترین نتیجۀ حاصل از پژوهش پیش رو، این است که خواننده درمی‌یابد هدایت به چه شیوه از نمادهای متعددی چون دختر اثیری، لکاته، پیرمرد یوگی، سرو، نیلوفر، ری، بنارس، اعداد و دیگر نمادها برای اشاره به ریشه‌های دو تمدن کهن هند و ایران بهره گرفتهاست. همچنین، او نشان می‌دهد که راوی بوف کور، برابرنهاد انسان ازلی‌ـ ابدی در نظریۀ نیچه است که در دایرۀ هستی اسیر است و یک زندگی را در مکان‌ها و زمان‌های مختلف تکرار می‌کند. این انسان واحد که در متن بوف کور، در صورت‌های نمادین و متعدد «پیرمرد خنزرپنزری»، «راوی»، «پیرمرد یوگی»، «نعش‌کش»، «عمو»، «دختر اثیری»، «لکاته»، «مادر لکاته»، «دایه» و... ظاهر میشود، سایه‌های راوی (انسانی ازلی‌ـ ابدی) است که در چهره‌های مختلف و زمان‌های مختلف زندگی کرده، تلاش می‌کند با سویه‌های مختلف وجود خود آشتی کند. به‌علاوه، راوی بوف کور، قصد دارد با غلبه بر سایه‌های پست وجودش، به فردیتی برسد که در نظریۀ یونگ به آن اشاره شدهاست. نشان دادن شکست راوی در تلاش برای رسیدن به فردیت، سرانجام روایت بوف کور است.","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"28 1","pages":"1-18"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-22","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"81499182","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-05-19DOI: 10.22059/JLCR.2021.309907.1540
چیمن فتحی, رامین محرمی
شعر اخوان، به‌خلاف تظاهرات فراوان یأس و نومیدی و نیز با وجود اظهار امکان عبث‌بودگی، اغلب، خبر از گونهای کنشگری، آفرینندگی و التزام شور زندگی می‌دهد. این ویژگی در شعر اخوان، به سبب جان‌مایه‌های فلسفی مدرن و معانی ژرفی است که آن را درخور تحلیل‌هایی فراتر از مرز معمول می‌کند. یکی از بارزترین این معانی، نگرهی «اخلاق سروری» در بستر «بینشی تراژیک» در مواجهه‌ی او با درد و رنج اجتماعی- فلسفی است که مسأله‌ی اصلی این مقاله است. به نظر می‌رسد پس از آرمان‌های ملی‌گرایانه، که پیش‌زمینه‌ی آرمان‌های فلسفی و هستی‌شناسانه‌ی اخوان است، آشنایی وی با اندیشه‌های جریان‌ساز عصر مدرن اروپا، از جمله، اندیشه‌های فلسفی فریدریش نیچه، در انتخاب این بینش و نگرهی اخلاقی بی‌تأثیر نبوده‌است. امکان این تأثیر، ما را بر آن داشت تا در تحلیل آن، گرایش‌های اخلاق سروری را در اندیشه‌ی شعری اخوان، در رهیافت «بینش تراژیک» نیچه‌ای بررسی کنیم. این واکاوی نشان می‌دهد که اندیشه‌ی شعری اخوان در این مقوله، بازتاب شیوه‌هایی از رهیافت «بینش تراژیک» نیچه‌ای، همچون: اراده‌ی قدرت، مرگ خدا، مهر سرنوشت، گذار نیهیلیستی، نخبه‌گرایی، دگردیسی جان و چندی دیگر است که راه آفرینش ابرانسان و پذیرش خرسندانه‌ی تمامیت زندگی است. حاصل پژوهش، نشان‌می‌دهد که شعر اخوان در نگرشی کلی، نمود نوعی بینش تراژیک است که با ویرانگری بینش تئوریک و متافیزیک، به ستایش زندگی زمینی و سفارش به پیوستگی و پویایی جریان رود زندگی، توجیه زیبایی‌شناسانه‌ی هستی، نخبه‌گرایی و نقد نگره‌های اخلاق تراژیک می‌پردازد و بدین‌گونه پایگاه خود را در ساحتی بس فراتر از نقدهای متناسب با نظام‌های اخلاقی معمول و تئوریک بنا می‌نهد. روش تحقیق، کیفی و رویکرد ناظر بر تحلیل‌ها، رویکرد نقد فلسفی از گونه‌ی فلسفه‌ی غیرمفهومی و گاهی رویکرد توصیفی با تکیه بر گزاره‌های شاعرانه‌ی آن دو است.روش تحقیق، کیفی و رویکرد ناظر بر تحلیل‌ها، رویکرد نقد فلسفی از گونه‌ی فلسفه‌ی غیرمفهومی و گاهی رویکرد توصیفی با تکیه بر گزاره‌های شاعرانه‌ی آن دو است.
{"title":"نقد نگرهی اخلاق سَروَری در بینش تراژیک اخوان ثالث","authors":"چیمن فتحی, رامین محرمی","doi":"10.22059/JLCR.2021.309907.1540","DOIUrl":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2021.309907.1540","url":null,"abstract":"شعر اخوان، به‌خلاف تظاهرات فراوان یأس و نومیدی و نیز با وجود اظهار امکان عبث‌بودگی، اغلب، خبر از گونهای کنشگری، آفرینندگی و التزام شور زندگی می‌دهد. این ویژگی در شعر اخوان، به سبب جان‌مایه‌های فلسفی مدرن و معانی ژرفی است که آن را درخور تحلیل‌هایی فراتر از مرز معمول می‌کند. یکی از بارزترین این معانی، نگرهی «اخلاق سروری» در بستر «بینشی تراژیک» در مواجهه‌ی او با درد و رنج اجتماعی- فلسفی است که مسأله‌ی اصلی این مقاله است. به نظر می‌رسد پس از آرمان‌های ملی‌گرایانه، که پیش‌زمینه‌ی آرمان‌های فلسفی و هستی‌شناسانه‌ی اخوان است، آشنایی وی با اندیشه‌های جریان‌ساز عصر مدرن اروپا، از جمله، اندیشه‌های فلسفی فریدریش نیچه، در انتخاب این بینش و نگرهی اخلاقی بی‌تأثیر نبوده‌است. امکان این تأثیر، ما را بر آن داشت تا در تحلیل آن، گرایش‌های اخلاق سروری را در اندیشه‌ی شعری اخوان، در رهیافت «بینش تراژیک» نیچه‌ای بررسی کنیم. این واکاوی نشان می‌دهد که اندیشه‌ی شعری اخوان در این مقوله، بازتاب شیوه‌هایی از رهیافت «بینش تراژیک» نیچه‌ای، همچون: اراده‌ی قدرت، مرگ خدا، مهر سرنوشت، گذار نیهیلیستی، نخبه‌گرایی، دگردیسی جان و چندی دیگر است که راه آفرینش ابرانسان و پذیرش خرسندانه‌ی تمامیت زندگی است. حاصل پژوهش، نشان‌می‌دهد که شعر اخوان در نگرشی کلی، نمود نوعی بینش تراژیک است که با ویرانگری بینش تئوریک و متافیزیک، به ستایش زندگی زمینی و سفارش به پیوستگی و پویایی جریان رود زندگی، توجیه زیبایی‌شناسانه‌ی هستی، نخبه‌گرایی و نقد نگره‌های اخلاق تراژیک می‌پردازد و بدین‌گونه پایگاه خود را در ساحتی بس فراتر از نقدهای متناسب با نظام‌های اخلاقی معمول و تئوریک بنا می‌نهد. روش تحقیق، کیفی و رویکرد ناظر بر تحلیل‌ها، رویکرد نقد فلسفی از گونه‌ی فلسفه‌ی غیرمفهومی و گاهی رویکرد توصیفی با تکیه بر گزاره‌های شاعرانه‌ی آن دو است.روش تحقیق، کیفی و رویکرد ناظر بر تحلیل‌ها، رویکرد نقد فلسفی از گونه‌ی فلسفه‌ی غیرمفهومی و گاهی رویکرد توصیفی با تکیه بر گزاره‌های شاعرانه‌ی آن دو است.","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"77785056","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-05-17DOI: 10.22059/JLCR.2021.309077.1534
یحیی کاردگر
جدای از مضمون رباعی آن‌چه بیش از هر ویژگی دیگر موجب برجستگی آن شده سادگی زبانی، بی-پیرایگی بیانی، ایجاز و موسیقی گوش‌نواز آن است. سهم موسیقی در حسن قبول قالب رباعی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این در حالی است که قالب رباعی بیش از قالب‌های دیگر شعری با موسیقی پیوند دارد؛ تا بدان‌جا که وزن، یکی از مؤلفههای تمایزبخش این قالب است. از این رو بررسی تطبیقی موسیقی نخستین رباعیات فارسی با نقطه اوج آن می‌تواند نقش و جایگاه موسیقی را در سیر رباعی‌سرایی فارسی و رسیدن آن به نقطه کمال تبیین کند. در این مقاله در شیوه‌ای توصیفی-تحلیلی و با استناد به داده‌های آماری، ویژگی‌های موسیقایی رباعیات رودکی به عنوان یکی از آغازگران این قالب با رباعیات خیام به عنوان اوج رباعی‌سرایی فارسی مقایسه شده است. از این رو رباعیات رودکی بر مبنای 34رباعی چاپ نفیسی و براگینسکی و مقابله با چاپ‌های دانش‌پژوه، شعار و جهانگیر منصور مورد استفاده قرار گرفته و رباعیات خیام با توجه به اختلاف گستردهء چاپ‌های مختلف و اتفاق نظر غالب خیام‌پژوهان در مورد اصالت رباعیات موجود در کتاب‌های مرصادالعباد، تاریخ جهانگشای جوینی، نزهه‌المجالس، تاریخ وصاف و تاریخ گزیده و با توجه به34 رباعی موجود در این کتاب‌ها مبنای این پژوهش است. نتیجه این پژوهش نشان می‌دهد که رودکی با بهره‌گیری افزون‌تر از اختیارات شاعری و عدم توجه به ظرافت‌هایی چون نسبت حروف سکون و متحرک مصراع‌ها، کم‌توجهی به موسیقی کناری و درونی و سرانجام غفلت از موسیقی آشنای واژه‌های فارسی نتوانسته است از جاذبه‌های موسیقایی رباعی برای جذب مخاطب بهره بگیرد در حالی که خیام با دقت در بهره‌گیری کمی و کیفی از اختیارات شاعری، پای‌بندی بیشتر به ویژگی‌های موسیقایی وزن اصلی رباعی، بهره‌گیری اعتدالی از ظرفیت‌های موسیقی کناری و درونی در کنار ایجاد آهنگی آشنا با به کارگیری واژه‌های اصیل فارسی از برجستگی موسیقی رباعی در جذب مخاطب و کمال این قالب بهره برده است.
{"title":"موسیقی، سنجهای در شناخت اوج و فرود رباعی فارسی","authors":"یحیی کاردگر","doi":"10.22059/JLCR.2021.309077.1534","DOIUrl":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2021.309077.1534","url":null,"abstract":"جدای از مضمون رباعی آن‌چه بیش از هر ویژگی دیگر موجب برجستگی آن شده سادگی زبانی، بی-پیرایگی بیانی، ایجاز و موسیقی گوش‌نواز آن است. سهم موسیقی در حسن قبول قالب رباعی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این در حالی است که قالب رباعی بیش از قالب‌های دیگر شعری با موسیقی پیوند دارد؛ تا بدان‌جا که وزن، یکی از مؤلفههای تمایزبخش این قالب است. از این رو بررسی تطبیقی موسیقی نخستین رباعیات فارسی با نقطه اوج آن می‌تواند نقش و جایگاه موسیقی را در سیر رباعی‌سرایی فارسی و رسیدن آن به نقطه کمال تبیین کند. در این مقاله در شیوه‌ای توصیفی-تحلیلی و با استناد به داده‌های آماری، ویژگی‌های موسیقایی رباعیات رودکی به عنوان یکی از آغازگران این قالب با رباعیات خیام به عنوان اوج رباعی‌سرایی فارسی مقایسه شده است. از این رو رباعیات رودکی بر مبنای 34رباعی چاپ نفیسی و براگینسکی و مقابله با چاپ‌های دانش‌پژوه، شعار و جهانگیر منصور مورد استفاده قرار گرفته و رباعیات خیام با توجه به اختلاف گستردهء چاپ‌های مختلف و اتفاق نظر غالب خیام‌پژوهان در مورد اصالت رباعیات موجود در کتاب‌های مرصادالعباد، تاریخ جهانگشای جوینی، نزهه‌المجالس، تاریخ وصاف و تاریخ گزیده و با توجه به34 رباعی موجود در این کتاب‌ها مبنای این پژوهش است. نتیجه این پژوهش نشان می‌دهد که رودکی با بهره‌گیری افزون‌تر از اختیارات شاعری و عدم توجه به ظرافت‌هایی چون نسبت حروف سکون و متحرک مصراع‌ها، کم‌توجهی به موسیقی کناری و درونی و سرانجام غفلت از موسیقی آشنای واژه‌های فارسی نتوانسته است از جاذبه‌های موسیقایی رباعی برای جذب مخاطب بهره بگیرد در حالی که خیام با دقت در بهره‌گیری کمی و کیفی از اختیارات شاعری، پای‌بندی بیشتر به ویژگی‌های موسیقایی وزن اصلی رباعی، بهره‌گیری اعتدالی از ظرفیت‌های موسیقی کناری و درونی در کنار ایجاد آهنگی آشنا با به کارگیری واژه‌های اصیل فارسی از برجستگی موسیقی رباعی در جذب مخاطب و کمال این قالب بهره برده است.","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"56 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-17","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"75783157","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-03-14DOI: 10.22059/JLCR.2021.316017.1606
شهرام احمدی, محسن ناجی
از جمله رویکردهای پژوهشی که به بررسی و تحلیل نشانه‌ها و درک معناهای پنهان در آن‌ها می‌پردازد، نشانهشناسی است. از این منظر، برای تحلیل پدیده‌های اجتماعی که به خودی خود معنا پیدا نمی‌کنند، باید به ساختار فرهنگی و شبکه‌ی معانی‌ای که در آن قرار دارند، توجه کرد. پییر گیرو، نشانه‌های اجتماعی را در دو حوزه‌ی اصلی هویت و آداب معاشرت قابل بررسی می‌داند. این پژوهش که به روش توصیفی ـ تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه‌ای نوشته شدهاست، می‌کوشد با تکیه بر نظریهی پییر گیرو و با رویکرد نشانهشناسی اجتماعی، نوع و چگونگی نمود نشانه‌های اجتماعی موجود در فضای رمان کولی کنار آتش را تحلیل و بررسی کند. نتایج این مقاله نشان می‌دهد روانی‌پور در رمان کولی کنار آتش، نویسنده‌ای است که با بهره‌گیری از نشانه‌های فراوان، دغدغه‌ی مسائل اجتماعی و علی‌الخصوص دغدغه‌ی مشکلات و رنج‌های زنانی را دارد که در بند عقاید واپس‌گرایانه گرفتار شده‌اند. بهره‌گیری چشمگیر نویسنده از نشانه‌هایی چون یونیفورم‌های گروه-های شغلی، آیین‌های قبیله‌ای، عقاید خرافی و واپس‌گرایانه و جنبش‌های عدالت‌خواهانه که به‌عنوان مهمترین نشانه‌ها برای بیان اعتراض نویسنده به مسائل اجتماعی به‌کار رفته‌اند، در کنار روش‌های گوناگون اطوارپژوهی و ارتباط غیرکلامی (چون لحن، پوشاک و ...) برای بازتابانیدن واقعیت‌های تلخ جامعه و بیان هدف‌های خاص در قالب توصیف زندگی «آینه» قابل توجه است. برای مثال، نویسنده در ذیل مؤلفه‌ی «یونیفورم» و در بحث و مؤلفه‌ی نشانه‌شناختی «گروه-های شغلی»، به‌شکل مطلوبی توانسته به نابرابری شغلی زنان و مردان در میان قبایل کولی اشاره کند؛ این‌که در قبایل کولی اگرچه مسئولیت‌های مهم به عهده‌ی زنان است، با این‌حال، حق تصمیم‌گیری ندارند و از آن‌ها به‌عنوان ابزاری برای کسب درآمد استفاده میشود. یا در بحث مؤلفه‌ی نشانه‌شناختی «رسوم قبیله‌ای» در قبایل کولی، درس‌خواندن جایگاهی ندارد و بر مبنای قانون قافله، خانه و کاشانه برای کوچ‌نشین‌ها ممنوع است، اسکان معنایی ندارد و دختران کولی در امر ازدواج، حق انتخاب ندارند. همچنین در یک برآیند کلی از این رمان، می‌توان دریافت که عواملی مانند: شخصیت‌ها، نوع پوشاک، زبان و لحن، مکان‌ها و در مجموع سبک زندگی روند تکاملی دارند. هم‌زمان با ترقی شخصیت آینه، دیگر عناصر داستان هم یک سیر صعودی را طی می‌کنند.
{"title":"نشانهشناسی اجتماعی رمانِ کولی کنار آتش با تکیه بر نظریهی پییر گیرو","authors":"شهرام احمدی, محسن ناجی","doi":"10.22059/JLCR.2021.316017.1606","DOIUrl":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2021.316017.1606","url":null,"abstract":"از جمله رویکردهای پژوهشی که به بررسی و تحلیل نشانه‌ها و درک معناهای پنهان در آن‌ها می‌پردازد، نشانهشناسی است. از این منظر، برای تحلیل پدیده‌های اجتماعی که به خودی خود معنا پیدا نمی‌کنند، باید به ساختار فرهنگی و شبکه‌ی معانی‌ای که در آن قرار دارند، توجه کرد. پییر گیرو، نشانه‌های اجتماعی را در دو حوزه‌ی اصلی هویت و آداب معاشرت قابل بررسی می‌داند. این پژوهش که به روش توصیفی ـ تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه‌ای نوشته شدهاست، می‌کوشد با تکیه بر نظریهی پییر گیرو و با رویکرد نشانهشناسی اجتماعی، نوع و چگونگی نمود نشانه‌های اجتماعی موجود در فضای رمان کولی کنار آتش را تحلیل و بررسی کند. نتایج این مقاله نشان می‌دهد روانی‌پور در رمان کولی کنار آتش، نویسنده‌ای است که با بهره‌گیری از نشانه‌های فراوان، دغدغه‌ی مسائل اجتماعی و علی‌الخصوص دغدغه‌ی مشکلات و رنج‌های زنانی را دارد که در بند عقاید واپس‌گرایانه گرفتار شده‌اند. بهره‌گیری چشمگیر نویسنده از نشانه‌هایی چون یونیفورم‌های گروه-های شغلی، آیین‌های قبیله‌ای، عقاید خرافی و واپس‌گرایانه و جنبش‌های عدالت‌خواهانه که به‌عنوان مهمترین نشانه‌ها برای بیان اعتراض نویسنده به مسائل اجتماعی به‌کار رفته‌اند، در کنار روش‌های گوناگون اطوارپژوهی و ارتباط غیرکلامی (چون لحن، پوشاک و ...) برای بازتابانیدن واقعیت‌های تلخ جامعه و بیان هدف‌های خاص در قالب توصیف زندگی «آینه» قابل توجه است. برای مثال، نویسنده در ذیل مؤلفه‌ی «یونیفورم» و در بحث و مؤلفه‌ی نشانه‌شناختی «گروه-های شغلی»، به‌شکل مطلوبی توانسته به نابرابری شغلی زنان و مردان در میان قبایل کولی اشاره کند؛ این‌که در قبایل کولی اگرچه مسئولیت‌های مهم به عهده‌ی زنان است، با این‌حال، حق تصمیم‌گیری ندارند و از آن‌ها به‌عنوان ابزاری برای کسب درآمد استفاده میشود. یا در بحث مؤلفه‌ی نشانه‌شناختی «رسوم قبیله‌ای» در قبایل کولی، درس‌خواندن جایگاهی ندارد و بر مبنای قانون قافله، خانه و کاشانه برای کوچ‌نشین‌ها ممنوع است، اسکان معنایی ندارد و دختران کولی در امر ازدواج، حق انتخاب ندارند. همچنین در یک برآیند کلی از این رمان، می‌توان دریافت که عواملی مانند: شخصیت‌ها، نوع پوشاک، زبان و لحن، مکان‌ها و در مجموع سبک زندگی روند تکاملی دارند. هم‌زمان با ترقی شخصیت آینه، دیگر عناصر داستان هم یک سیر صعودی را طی می‌کنند.","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"71 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-03-14","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"79582266","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-03-08DOI: 10.22059/JLCR.2021.317965.1622
شیرزاد طایفی, کورش سلمان نصر
بهرام بیضایی، نویسنده، فیلم‌ساز، کارگردان تآتر، نمایشنامه‌نویس و پژوهشگر نامدار و صاحب سبک ایرانی است. او با بهره‌گیری از پشتوانه‌های اساطیری، حماسی، تاریخی و فرهنگ عامۀ ایران و جهان، به خلق اثر می‌پردازد؛ از این رو، آثار او پیوندهای عمیق و گسترده‌ای با زمینههای فکری و بن‌مایه‌های فرهنگی ایران و سایر ملل جهان دارد. نمایشنامۀ «آرش» او نیز، واجد چنین ویژگی شاخصی است. باید بیش از پیش به این نکته توجه کرد که بر اساس رویکردها و نظریات بینامتنی، آفرینش‌گران، در خلق آثار خود چندان به داشته‌ها، آموزه‌ها و اندوخته‌های بکر ذهنی خویش تکیه نمی‌کنند؛ بلکه آن‌ها را با مد نظر قرار دادن متون از پیش موجود، تدوین می‌نمایند، که خود این متون بنیان فرهنگ، اندیشه، هنر و ادب زمانۀ خویش هستند. در پژوهش پیش‌رو، کوشیده‌ایم به روش تحلیل محتوا و با تکیه بر مطالعات کتابخانه‌ای و اسنادی، و کاربست نظریۀ «ترامتنیت» ژنت(از نظریه‌پردازان بینامتنیت)، متن نمایشنامۀ «آرش» را تحلیل کنیم. دستاوردهای پژوهش گویای این است که این نمایشنامه(برخوانی)، مشتمل بر عناصر بینامتنی، بیش‌متنی، فرامتنی، سرمتنی و پیرامتنی با بسامدی درخور توجه است، که همین امر، این اثر را واجد ظرفیت جدید معنایی و خوانش دگرسان کرده است؛ چنان‌که می‌توان از آن با عنوان معماری زیبا و شکوهمندی از مصالح موجود در فرهنگ و ادبیات ایران و جهان یاد کرد. در پژوهش پیش‌رو، کوشیده‌ایم به روش تحلیل محتوا و با تکیه بر مطالعات کتابخانه‌ای و اسنادی، و کاربست نظریۀ «ترامتنیت» ژنت(از نظریه‌پردازان بینامتنیت)، متن نمایشنامۀ «آرش» را تحلیل کنیم. دستاوردهای پژوهش گویای این است که این نمایشنامه(برخوانی)، مشتمل بر عناصر بینامتنی، بیش‌متنی، فرامتنی، سرمتنی و پیرامتنی با بسامدی درخور توجه است، که همین امر، این اثر را واجد ظرفیت جدید معنایی و خوانش دگرسان و منحصر به فردی کرده است؛ چنان‌که می‌توان از آن با عنوان معماری زیبا و شکوهمندی از مصالح موجود در فرهنگ و ادبیات ایران و جهان یاد کرد.
{"title":"تحلیل برخوانی «آرش» بهرام بیضایی، با رویکرد ترامتنیت","authors":"شیرزاد طایفی, کورش سلمان نصر","doi":"10.22059/JLCR.2021.317965.1622","DOIUrl":"https://doi.org/10.22059/JLCR.2021.317965.1622","url":null,"abstract":"بهرام بیضایی، نویسنده، فیلم‌ساز، کارگردان تآتر، نمایشنامه‌نویس و پژوهشگر نامدار و صاحب سبک ایرانی است. او با بهره‌گیری از پشتوانه‌های اساطیری، حماسی، تاریخی و فرهنگ عامۀ ایران و جهان، به خلق اثر می‌پردازد؛ از این رو، آثار او پیوندهای عمیق و گسترده‌ای با زمینههای فکری و بن‌مایه‌های فرهنگی ایران و سایر ملل جهان دارد. نمایشنامۀ «آرش» او نیز، واجد چنین ویژگی شاخصی است. باید بیش از پیش به این نکته توجه کرد که بر اساس رویکردها و نظریات بینامتنی، آفرینش‌گران، در خلق آثار خود چندان به داشته‌ها، آموزه‌ها و اندوخته‌های بکر ذهنی خویش تکیه نمی‌کنند؛ بلکه آن‌ها را با مد نظر قرار دادن متون از پیش موجود، تدوین می‌نمایند، که خود این متون بنیان فرهنگ، اندیشه، هنر و ادب زمانۀ خویش هستند. در پژوهش پیش‌رو، کوشیده‌ایم به روش تحلیل محتوا و با تکیه بر مطالعات کتابخانه‌ای و اسنادی، و کاربست نظریۀ «ترامتنیت» ژنت(از نظریه‌پردازان بینامتنیت)، متن نمایشنامۀ «آرش» را تحلیل کنیم. دستاوردهای پژوهش گویای این است که این نمایشنامه(برخوانی)، مشتمل بر عناصر بینامتنی، بیش‌متنی، فرامتنی، سرمتنی و پیرامتنی با بسامدی درخور توجه است، که همین امر، این اثر را واجد ظرفیت جدید معنایی و خوانش دگرسان کرده است؛ چنان‌که می‌توان از آن با عنوان معماری زیبا و شکوهمندی از مصالح موجود در فرهنگ و ادبیات ایران و جهان یاد کرد. در پژوهش پیش‌رو، کوشیده‌ایم به روش تحلیل محتوا و با تکیه بر مطالعات کتابخانه‌ای و اسنادی، و کاربست نظریۀ «ترامتنیت» ژنت(از نظریه‌پردازان بینامتنیت)، متن نمایشنامۀ «آرش» را تحلیل کنیم. دستاوردهای پژوهش گویای این است که این نمایشنامه(برخوانی)، مشتمل بر عناصر بینامتنی، بیش‌متنی، فرامتنی، سرمتنی و پیرامتنی با بسامدی درخور توجه است، که همین امر، این اثر را واجد ظرفیت جدید معنایی و خوانش دگرسان و منحصر به فردی کرده است؛ چنان‌که می‌توان از آن با عنوان معماری زیبا و شکوهمندی از مصالح موجود در فرهنگ و ادبیات ایران و جهان یاد کرد.","PeriodicalId":16203,"journal":{"name":"Journal of Labelled Compounds and Radiopharmaceuticals","volume":"21 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-03-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"85510301","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：