This article presents the profile of the East Asian theatre artist Danny Yung, director of the acclaimed Zuni Icosachedron theatre in Hong Kong. In the first part, Maciej Szatkowski offers a synthesis of his artistic biography, from his early years as a theatre maker in Hong Kong in the 1980s to the creation of a transnational Chinese theatre, which provides a space for artistic encounters of established and emerging artists from the Sinosphere and beyond. The article focuses on highlighting the main areas of Yung’s work and contextualizing them in terms of the realities of Chinese cultural life. The author describes the central distinguishing features of Yung’s activity and its consecutive stages over the years, as well as the impact of his work on theatres in China and Taiwan. The appendix provides a transcript of Yung’s talk at the conference Contemporary Acting Techniques in Eurasian Theatre, Performance and Audiovisual Art: Intercultural and Intermedia Perspective (2021). The guiding idea of the lecture is the role of institutions in shaping theatre policy and connecting artists and ideas. Yung draws on examples from his own experience, describing the process of creating his most recent productions. He emphasizes the importance of collaboration and dialogue between artists, as well as the role of theatre institutions as major actors influencing the development of theatre art in contemporary Eurasia.
{"title":"Cultural Institution and Institutional Culture from the Transcultural Perspective: What Is the Culture behind the Stage, and What Is the Culture inside a Cage?","authors":"Danny Yung, Maciej Szatkowski","doi":"10.36744/pt.1476","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/pt.1476","url":null,"abstract":"This article presents the profile of the East Asian theatre artist Danny Yung, director of the acclaimed Zuni Icosachedron theatre in Hong Kong. In the first part, Maciej Szatkowski offers a synthesis of his artistic biography, from his early years as a theatre maker in Hong Kong in the 1980s to the creation of a transnational Chinese theatre, which provides a space for artistic encounters of established and emerging artists from the Sinosphere and beyond. The article focuses on highlighting the main areas of Yung’s work and contextualizing them in terms of the realities of Chinese cultural life. The author describes the central distinguishing features of Yung’s activity and its consecutive stages over the years, as well as the impact of his work on theatres in China and Taiwan. The appendix provides a transcript of Yung’s talk at the conference Contemporary Acting Techniques in Eurasian Theatre, Performance and Audiovisual Art: Intercultural and Intermedia Perspective (2021). The guiding idea of the lecture is the role of institutions in shaping theatre policy and connecting artists and ideas. Yung draws on examples from his own experience, describing the process of creating his most recent productions. He emphasizes the importance of collaboration and dialogue between artists, as well as the role of theatre institutions as major actors influencing the development of theatre art in contemporary Eurasia.","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"64 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"128086840","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł koncentruje się na przedstawieniu prac teatrologicznych Ireny Sławińskiej (1913–2004), wybitnej humanistki przez ponad pół wieku związanej z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, współtwórczyni polskich badań nad dramatem i teatrem. Omówiono jej badania nad językiem dramatu, dramatem poetyckim i religijnym oraz propozycje metodologiczne dotyczące analizy, antropologii i filozofii dramatu i teatru. Scharakteryzowano rolę Sławińskiej w budowaniu relacji między polską teatrologią a badaniami prowadzonymi na Zachodzie, zwłaszcza w kręgu języka angielskiego i francuskiego. Podkreślono oryginalny wkład uczonej w analizę antropologicznych podstaw wizji teatru odwołującej się do filozofii klasycznej i do chrześcijaństwa.
{"title":"Od analizy dramatu do filozofii teatru: O pracach teatrologicznych Ireny Sławińskiej","authors":"W. Kaczmarek","doi":"10.36744/pt.1392","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/pt.1392","url":null,"abstract":"Artykuł koncentruje się na przedstawieniu prac teatrologicznych Ireny Sławińskiej (1913–2004), wybitnej humanistki przez ponad pół wieku związanej z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, współtwórczyni polskich badań nad dramatem i teatrem. Omówiono jej badania nad językiem dramatu, dramatem poetyckim i religijnym oraz propozycje metodologiczne dotyczące analizy, antropologii i filozofii dramatu i teatru. Scharakteryzowano rolę Sławińskiej w budowaniu relacji między polską teatrologią a badaniami prowadzonymi na Zachodzie, zwłaszcza w kręgu języka angielskiego i francuskiego. Podkreślono oryginalny wkład uczonej w analizę antropologicznych podstaw wizji teatru odwołującej się do filozofii klasycznej i do chrześcijaństwa.","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"356 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"114756819","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
In 1984, Roberta Carreri, Odin Teatret actress since 1974, saw Niwa (The Garden), a Butoh dance performance by Muteki-Sha, and attended a three-day workshop with Natsu Nakajima, direct heir of the Butoh pioneer Tatsumi Hijikata. In 1986, she traveled to Japan to work with Natsu Nakajima and Kazuo Ohno. The meeting with the Asian masters changed her approach to training and the creative process. For her, the most remarkable aspect of this apprenticeship was the work with the eyes. The way the eyes are used in Butoh conditioned Carreri’s training and the creative process of her solo performance Judith (1988). Since those same years, the Italian actress has been developing her own pedagogy. Today, she travels globally leading the workshop Dance of Intentions, which includes “flexing the eyes,” an exercise whereby the actress transmits to trainees how it is possible to shape the quality of scenic presence through the eyes. Drawing on a rich bibliography, Roberta Carreri’s work diaries, unpublished documents, and audiovisual materials kept at the Odin Teatret Archives, this paper aims to analyze how the actress embodied the ability to find the kokoro (Japanese for “heart” or “soul”), its application to the creative process and the performance, as well as her pedagogic work, and how this Butoh apprenticeship conditioned her professional identity.
1984年，从1974年开始担任奥丁剧团女演员的罗伯塔·卡瑞里观看了舞踏舞的舞踏舞表演《丹娃》(《花园》)，并与舞踏舞的先行者高方辰美的直系继承人中岛那津一起参加了为期三天的研讨会。1986年，她前往日本与中岛那津和大野一夫一起工作。与亚洲大师的会面改变了她的训练方法和创作过程。对她来说，这段学徒生涯中最引人注目的地方就是眼睛的工作。《Butoh》中眼睛的使用方式影响了卡雷里的训练和她的独唱《Judith》(1988)的创作过程。从那时起，这位意大利女演员就开始发展自己的教学法。如今，她在全球各地领导“意图之舞”(Dance of Intentions)工作坊，其中包括“弯曲眼睛”(弯曲眼睛是一种练习)，通过这种练习，她向学员传授如何通过眼睛塑造风景的质量。利用丰富的参考书目、罗伯塔·卡雷里的工作日记、未发表的文件和保存在奥丁剧院档案馆的视听材料，本文旨在分析这位女演员如何体现找到kokoro(日语中的“心”或“灵魂”)的能力，它在创作过程和表演中的应用，以及她的教学工作，以及这种舞托学徒身份如何制约了她的职业身份。
{"title":"Finding Kokoro through the Eyes: Butoh in Roberta Carreri’s Work and Pedagogy","authors":"Simone Dragone","doi":"10.36744/pt.1638","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/pt.1638","url":null,"abstract":"In 1984, Roberta Carreri, Odin Teatret actress since 1974, saw Niwa (The Garden), a Butoh dance performance by Muteki-Sha, and attended a three-day workshop with Natsu Nakajima, direct heir of the Butoh pioneer Tatsumi Hijikata. In 1986, she traveled to Japan to work with Natsu Nakajima and Kazuo Ohno. The meeting with the Asian masters changed her approach to training and the creative process. For her, the most remarkable aspect of this apprenticeship was the work with the eyes. The way the eyes are used in Butoh conditioned Carreri’s training and the creative process of her solo performance Judith (1988). Since those same years, the Italian actress has been developing her own pedagogy. Today, she travels globally leading the workshop Dance of Intentions, which includes “flexing the eyes,” an exercise whereby the actress transmits to trainees how it is possible to shape the quality of scenic presence through the eyes. Drawing on a rich bibliography, Roberta Carreri’s work diaries, unpublished documents, and audiovisual materials kept at the Odin Teatret Archives, this paper aims to analyze how the actress embodied the ability to find the kokoro (Japanese for “heart” or “soul”), its application to the creative process and the performance, as well as her pedagogic work, and how this Butoh apprenticeship conditioned her professional identity.","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"11949 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123279141","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł jest próbą wypracowania w ramach dyskursu teatrologicznego postawy i metody badawczej rezonującej z przemianą, która zaczęła się w teatrze pod wpływem ruchu #MeToo i dyskusji o przemocy w szkołach teatralnych, w procesach twórczych i w teatrach. Punktem wyjścia refleksji jest spostrzeżenie, że w najnowszych spektaklach tematyzujących przemoc seksualną w teatrze widać proces przejścia od skargi na nadużycia władzy do konstruktywnych, wychylonych w przyszłość propozycji zmiany. Podstawą tego procesu jest świadomość usytuowania osób tworzących w panujących w teatrze układach władzy oraz gotowość brania pod uwagę rozmaitych konsekwencji tego usytuowania. Zaproponowany w artykule projekt odpowiedzialnie usytuowanej krytyki afirmatywnej rozumianej jako postawa badawczo-pisarska opiera się na koncepcjach wiedz usytuowanych Donny Haraway, humanistyki afirmatywnej Ewy Domańskiej, etyki posthumanistycznej (w ujęciu Karen Barad oraz Moniki Rogowskiej-Stangret) oraz krytyki afirmatywnej Harry’ego Lehmanna. Analiza dyskusji o coming outach dotyczących Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice” stanowi studium przypadku, które ma pomóc dookreślić możliwości zmiany dyskursu na temat narzędzi i etyki badań teatralnych.
{"title":"Odpowiedzialnie usytuowana krytyka afirmatywna: #MeToo w badaniach teatralnych","authors":"M. Kwaśniewska","doi":"10.36744/pt.1383","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/pt.1383","url":null,"abstract":"Artykuł jest próbą wypracowania w ramach dyskursu teatrologicznego postawy i metody badawczej rezonującej z przemianą, która zaczęła się w teatrze pod wpływem ruchu #MeToo i dyskusji o przemocy w szkołach teatralnych, w procesach twórczych i w teatrach. Punktem wyjścia refleksji jest spostrzeżenie, że w najnowszych spektaklach tematyzujących przemoc seksualną w teatrze widać proces przejścia od skargi na nadużycia władzy do konstruktywnych, wychylonych w przyszłość propozycji zmiany. Podstawą tego procesu jest świadomość usytuowania osób tworzących w panujących w teatrze układach władzy oraz gotowość brania pod uwagę rozmaitych konsekwencji tego usytuowania. Zaproponowany w artykule projekt odpowiedzialnie usytuowanej krytyki afirmatywnej rozumianej jako postawa badawczo-pisarska opiera się na koncepcjach wiedz usytuowanych Donny Haraway, humanistyki afirmatywnej Ewy Domańskiej, etyki posthumanistycznej (w ujęciu Karen Barad oraz Moniki Rogowskiej-Stangret) oraz krytyki afirmatywnej Harry’ego Lehmanna. Analiza dyskusji o coming outach dotyczących Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice” stanowi studium przypadku, które ma pomóc dookreślić możliwości zmiany dyskursu na temat narzędzi i etyki badań teatralnych.","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"23 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"130842480","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
This article presents the multifaceted persona of Tang Shu-wing, an acclaimed director, actor, and drama teacher, and examines his profound connections with the Polish theater tradition, particularly Jerzy Grotowski. The text also discusses Tang Shu-wing’s Shakespearean productions staged in Warsaw and Gdańsk. Marzenna Wiśniewska’s introduction contextualizes the appendix, which contains the edited transcript of a lecture delivered by Tang Shu-wing during the international online conference Contemporary Acting Techniques in Eurasian Theatre, Performance and Audiovisual Art: Intercultural and Intermedia Perspective (2021). In this lecture, the director characterizes the main ideas underlying his actor training and work on performances at the Tang Shu-wing Theatre Studio in Hong Kong. An essential part of the presentation is the characterization of Tang Shu-wing’s philosophy of art, including the four stages of an artist’s development and the methodology of authorial performance grounded in pre-verbal expression and body-based minimalist aesthetics.
{"title":"Performing—Feeling, Auto-Transformation, and Expression: Tang Shu-wing and His Theatre Studio in Hong Kong","authors":"Shu-wing Tang, Marzenna Wiśniewska","doi":"10.36744/pt.1493","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/pt.1493","url":null,"abstract":"This article presents the multifaceted persona of Tang Shu-wing, an acclaimed director, actor, and drama teacher, and examines his profound connections with the Polish theater tradition, particularly Jerzy Grotowski. The text also discusses Tang Shu-wing’s Shakespearean productions staged in Warsaw and Gdańsk. Marzenna Wiśniewska’s introduction contextualizes the appendix, which contains the edited transcript of a lecture delivered by Tang Shu-wing during the international online conference Contemporary Acting Techniques in Eurasian Theatre, Performance and Audiovisual Art: Intercultural and Intermedia Perspective (2021). In this lecture, the director characterizes the main ideas underlying his actor training and work on performances at the Tang Shu-wing Theatre Studio in Hong Kong. An essential part of the presentation is the characterization of Tang Shu-wing’s philosophy of art, including the four stages of an artist’s development and the methodology of authorial performance grounded in pre-verbal expression and body-based minimalist aesthetics.","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"158 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"122980271","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł jest analizą utworów Kazimierza Brauna z lat 2016–2020 (Dzwon na trwogę, Płonący teatr, Próba Apokalipsy i Teatr@ziemia.niebo), ujętych jako cykl ujawniających nachylenie autobiograficzne powieści teatralnych. Teatr staje się w nich tematem, przestrzenią kreacji, przyczynkiem do rozważań o kondycji współczesnej sztuki teatralnej oraz sposobem widzenia świata. Obraz teatru przechowanego w pamięci Brauna reżysera łączy się z wtopionym w mitologizującą pamięć marzeniem o teatrze i projekcją jego pożądanej przyszłości. Prymarnej kwestii misyjności teatru w wymiarze indywidualnym, narodowym i społecznym towarzyszy krytyczna refleksja o teatralnej teraźniejszości, w znacznej mierze wyrastająca z oceny dokonań Drugiej Reformy Teatru formułowanej przez jej uczestnika i kronikarza. Dlatego ważnym punktem odniesienia w analizie powieści są teatrologiczne artykuły i książki Brauna. Tajemnica życia i teatru – wydobyta przez autorkę jako lejtmotyw powieściowego cyklu – dotyczy ścisłego związku między światem kreacji a duchowym wymiarem ludzkiego istnienia i odnosi się do transformacji realnego, skończonego i doczesnego w wyobrażone, duchowe i nieśmiertelne. W esencjalistycznym ujęciu Brauna tajemnica ta jest zarazem istotą teatru i aktorstwa. Autorka stawia tezę, że wymiar metateatralny konstruowanego w powieściach Brauna świata łączy się ściśle z procesem autointerpretacji i autokreacji autora jako badacza i praktyka.
{"title":"Tajemnica życia i teatru: Teatralne widzenie świata w powieściach Kazimierza Brauna","authors":"J. Michalczuk","doi":"10.36744/pt.1421","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/pt.1421","url":null,"abstract":"Artykuł jest analizą utworów Kazimierza Brauna z lat 2016–2020 (Dzwon na trwogę, Płonący teatr, Próba Apokalipsy i Teatr@ziemia.niebo), ujętych jako cykl ujawniających nachylenie autobiograficzne powieści teatralnych. Teatr staje się w nich tematem, przestrzenią kreacji, przyczynkiem do rozważań o kondycji współczesnej sztuki teatralnej oraz sposobem widzenia świata. Obraz teatru przechowanego w pamięci Brauna reżysera łączy się z wtopionym w mitologizującą pamięć marzeniem o teatrze i projekcją jego pożądanej przyszłości. Prymarnej kwestii misyjności teatru w wymiarze indywidualnym, narodowym i społecznym towarzyszy krytyczna refleksja o teatralnej teraźniejszości, w znacznej mierze wyrastająca z oceny dokonań Drugiej Reformy Teatru formułowanej przez jej uczestnika i kronikarza. Dlatego ważnym punktem odniesienia w analizie powieści są teatrologiczne artykuły i książki Brauna. Tajemnica życia i teatru – wydobyta przez autorkę jako lejtmotyw powieściowego cyklu – dotyczy ścisłego związku między światem kreacji a duchowym wymiarem ludzkiego istnienia i odnosi się do transformacji realnego, skończonego i doczesnego w wyobrażone, duchowe i nieśmiertelne. W esencjalistycznym ujęciu Brauna tajemnica ta jest zarazem istotą teatru i aktorstwa. Autorka stawia tezę, że wymiar metateatralny konstruowanego w powieściach Brauna świata łączy się ściśle z procesem autointerpretacji i autokreacji autora jako badacza i praktyka.","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"57 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"126283626","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem tekstu jest analiza projektu artystyczno-badawczego BeHere/1942 (2022), koncepcji japońskiego artysty sztuki mediów Masakiego Fujihaty. Stworzony kolektywnie intermedialny system, w którym widz może uczestniczyć, odwołuje się do zapomnianego cyklu fotografii propagandowych dokumentujących internowanie Amerykanów pochodzenia japońskiego z zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych na terenie dzielnicy Little Tokyo w Los Angeles. BeHere/1942 opiera się na różnych strategiach twórczych uznanego pioniera wykorzystywania technologii rozszerzonej rzeczywistości w sztuce mediów. Jest również brawurową formą krytyki dominującej narracji medialnej na temat wydarzenia historycznego. W tekście analizowane są formy doświadczenia, w jakie wikłają uczestników twórcy BeHere/1942. Zwraca się tu szczególną uwagę na kwestie interaktywności, nowego rozumienia fotografii historycznej oraz aktu fotografowania jako performansu władzy.
{"title":"Performing the Power of the Photography: “BeHere/1942” by Masaki Fujihata","authors":"Jakub Kłeczek","doi":"10.36744/pt.1474","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/pt.1474","url":null,"abstract":"Celem tekstu jest analiza projektu artystyczno-badawczego BeHere/1942 (2022), koncepcji japońskiego artysty sztuki mediów Masakiego Fujihaty. Stworzony kolektywnie intermedialny system, w którym widz może uczestniczyć, odwołuje się do zapomnianego cyklu fotografii propagandowych dokumentujących internowanie Amerykanów pochodzenia japońskiego z zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych na terenie dzielnicy Little Tokyo w Los Angeles. BeHere/1942 opiera się na różnych strategiach twórczych uznanego pioniera wykorzystywania technologii rozszerzonej rzeczywistości w sztuce mediów. Jest również brawurową formą krytyki dominującej narracji medialnej na temat wydarzenia historycznego. W tekście analizowane są formy doświadczenia, w jakie wikłają uczestników twórcy BeHere/1942. Zwraca się tu szczególną uwagę na kwestie interaktywności, nowego rozumienia fotografii historycznej oraz aktu fotografowania jako performansu władzy.","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"32 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-08-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"122611378","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł ma na celu przypomnienie wczesnej i praktycznie nieznanej w Polsce sztuki Tennessee Williamsa Not About Nightingales (1938). Autorka osadza ją w kontekście biografii pisarza i jego wrażliwości na problemy społecznie wykluczonych. Tematem sztuki jest nacechowany okrucieństwem stosunek większości do mniejszości (społecznych czy też seksualnych), niemieszczących się w stereotypowych ramach. Autorka szuka źródeł Not About Nightingales w biografii Williamsa: w wychowaniu na „Głębokim Południu”, w najbardziej konserwatywnym regionie Stanów Zjednoczonych, oraz w trudnej relacji pisarza z ojcem, traktującym go jak odmieńca. W opartym na faktach dramacie przedmiotem refleksji jest trudna sytuacja więź- niów, którzy wyróżniają się swoją odmiennością, co wzmaga stosowaną wobec nich przemoc. Młodzieńcza sztuka Williamsa pozwala zrewidować poglądy na temat jego twórczości i zwrócić na nią uwagę teatru społecznie zaangażowanego. Williams, znany głównie jako autor kameralnych dramatów psychologicznych, często udomowionych i zawłaszczonych przez popkulturę, był także pisarzem o dużej wrażliwości społecznej, wyczulonym na okrucieństwo w kontaktach międzyludzkich, ujawniające się szczególnie w stosunku do tych, którzy są inni.
{"title":"Słowiki w gorącej, blaszanej klatce: „Not About Nightingales\" – zapomniany dramat Tennessee Williamsa","authors":"J. Majewska","doi":"10.36744/pt.1428","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/pt.1428","url":null,"abstract":"Artykuł ma na celu przypomnienie wczesnej i praktycznie nieznanej w Polsce sztuki Tennessee Williamsa Not About Nightingales (1938). Autorka osadza ją w kontekście biografii pisarza i jego wrażliwości na problemy społecznie wykluczonych. Tematem sztuki jest nacechowany okrucieństwem stosunek większości do mniejszości (społecznych czy też seksualnych), niemieszczących się w stereotypowych ramach. Autorka szuka źródeł Not About Nightingales w biografii Williamsa: w wychowaniu na „Głębokim Południu”, w najbardziej konserwatywnym regionie Stanów Zjednoczonych, oraz w trudnej relacji pisarza z ojcem, traktującym go jak odmieńca. W opartym na faktach dramacie przedmiotem refleksji jest trudna sytuacja więź- niów, którzy wyróżniają się swoją odmiennością, co wzmaga stosowaną wobec nich przemoc. Młodzieńcza sztuka Williamsa pozwala zrewidować poglądy na temat jego twórczości i zwrócić na nią uwagę teatru społecznie zaangażowanego. Williams, znany głównie jako autor kameralnych dramatów psychologicznych, często udomowionych i zawłaszczonych przez popkulturę, był także pisarzem o dużej wrażliwości społecznej, wyczulonym na okrucieństwo w kontaktach międzyludzkich, ujawniające się szczególnie w stosunku do tych, którzy są inni.","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"19 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-08-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"117142124","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł dotyczy teatru Angeli Di Maso, który podejmuje refleksję nad współczesnym społeczeństwem i stawia sobie za cel przebudzenie publiczności ze społecznego konformizmu i konsumpcjonizmu. Teatr ten tematyzuje metafizyczny niepokój wpisany w ludzką egzystencję oraz przemoc i brutalność codziennego życia. Podważa normy społeczne i stereotypy, za pomocą opowiadanych dosadnym językiem historii, które niepokoją i prowokują do autoanalizy. Teatr Di Maso zyskał uznanie dzięki elastyczności w łączeniu elementów tekstowych i scenicznych, precyzyjnie opracowanych z aktorami. Twórczość Di Maso łączy tradycję i innowacyjność, czerpie inspirację z teatru europejskiego, a jednocześnie stanowi formę oporu wobec tradycyjnych i awangardowych konwencji, wytyczając nowe ścieżki ekspresji i opowiadając się za wolnością wypowiedzi. W aneksie umieszczono obszerny wywiad z Angelą Di Maso, zatytułowany „Od Jerzego Grotowskiego do Angeli Di Maso, poprzez Witolda Gombrowicza: Wywiad z enfant terrible włoskiego teatru”
{"title":"Inhuman Humanity: On the Theater of Angela Di Maso","authors":"Andrea F. De Carlo, Angela Di Maso","doi":"10.36744/pt.1624","DOIUrl":"https://doi.org/10.36744/pt.1624","url":null,"abstract":"Artykuł dotyczy teatru Angeli Di Maso, który podejmuje refleksję nad współczesnym społeczeństwem i stawia sobie za cel przebudzenie publiczności ze społecznego konformizmu i konsumpcjonizmu. Teatr ten tematyzuje metafizyczny niepokój wpisany w ludzką egzystencję oraz przemoc i brutalność codziennego życia. Podważa normy społeczne i stereotypy, za pomocą opowiadanych dosadnym językiem historii, które niepokoją i prowokują do autoanalizy. Teatr Di Maso zyskał uznanie dzięki elastyczności w łączeniu elementów tekstowych i scenicznych, precyzyjnie opracowanych z aktorami. Twórczość Di Maso łączy tradycję i innowacyjność, czerpie inspirację z teatru europejskiego, a jednocześnie stanowi formę oporu wobec tradycyjnych i awangardowych konwencji, wytyczając nowe ścieżki ekspresji i opowiadając się za wolnością wypowiedzi. W aneksie umieszczono obszerny wywiad z Angelą Di Maso, zatytułowany „Od Jerzego Grotowskiego do Angeli Di Maso, poprzez Witolda Gombrowicza: Wywiad z enfant terrible włoskiego teatru”","PeriodicalId":206887,"journal":{"name":"Pamiętnik Teatralny","volume":"22 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-06-09","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123293612","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：