{"title":"Janusz Józef Węc, Germany’s Position on the System Reform of the European Union in the 2002–2016, Wydawnictwo Peter Lang, Berlin 2018, ss. 288.","authors":"M. Dulak","doi":"10.14746/rie.2021.15.26","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.26","url":null,"abstract":"Recenzja","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44735338","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W 10 rocznicę masowych protestów zwanych „wiosną arabską”, jakie przeszły przez państwa południowej flanki basenu Morza Śródziemnego (BMŚ), rozumienie świata staje się bardziej złożone. Dla Unii Europejskiej (UE) rewolty dokonane w państwach z nią sąsiadujących były „strategicznym zaskoczeniem” i zburzyły jej dotychczasowe założenia wobec regionu, zmuszając ją do ich rewizji i szybkiego reagowania. Dla społeczeństw arabskich były wyrazem „przebudzenia”, przełamując uczucie strachu oraz buntu wobec panujących reżimów autorytarnych, a także próbą odrzucenia neoliberalnego sposobu „urządzania świata”. Algieria zajmuje strategiczne miejsce na mapie bilateralnych relacji, jakie UE utrzymuje z państwami dotkniętymi „wiosną arabską. Bliskość geograficzna, przeszłość historyczna oraz potencjał jaki posiada to państwo sprawiają, że UE jest „na nowo” obecna w Algierii, wspierając ją w trudnej drodze przekształceń polityczno-gospodarczych. Celem niniejszego artykułu jest analiza wpływu „wiosny arabskiej” na kształt współczesnych stosunków UE–Algieria, zwracając uwagę na ramy wyznaczone przez „Wspólne Priorytety Partnerstwa”, koncentrując się na trzech kluczowych sektorach współpracy ustalonych na lata 2018–2020.
{"title":"Czynnik „arabskiej wiosny” w stosunkach Unia Europejska–Algieria","authors":"Katarzyna Stachurska-Szczesiak","doi":"10.14746/rie.2021.15.7","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.7","url":null,"abstract":"W 10 rocznicę masowych protestów zwanych „wiosną arabską”, jakie przeszły przez państwa południowej flanki basenu Morza Śródziemnego (BMŚ), rozumienie świata staje się bardziej złożone. Dla Unii Europejskiej (UE) rewolty dokonane w państwach z nią sąsiadujących były „strategicznym zaskoczeniem” i zburzyły jej dotychczasowe założenia wobec regionu, zmuszając ją do ich rewizji i szybkiego reagowania. Dla społeczeństw arabskich były wyrazem „przebudzenia”, przełamując uczucie strachu oraz buntu wobec panujących reżimów autorytarnych, a także próbą odrzucenia neoliberalnego sposobu „urządzania świata”. Algieria zajmuje strategiczne miejsce na mapie bilateralnych relacji, jakie UE utrzymuje z państwami dotkniętymi „wiosną arabską. Bliskość geograficzna, przeszłość historyczna oraz potencjał jaki posiada to państwo sprawiają, że UE jest „na nowo” obecna w Algierii, wspierając ją w trudnej drodze przekształceń polityczno-gospodarczych. \u0000Celem niniejszego artykułu jest analiza wpływu „wiosny arabskiej” na kształt współczesnych stosunków UE–Algieria, zwracając uwagę na ramy wyznaczone przez „Wspólne Priorytety Partnerstwa”, koncentrując się na trzech kluczowych sektorach współpracy ustalonych na lata 2018–2020.","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44006282","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem artykułu jest politologiczna analiza reakcji Unii Europejskiej na kryzys humanitarny w Syrii. W publikacji weryfikacji poddane zostaną następujące hipotezy badawcze. Po pierwsze, Unia Europejska funkcjonuje w środowisku dynamicznych, warunkujących jej decyzje i działania zmian, które zachodzą na wielu poziomach życia społecznego i jednocześnie wielu jego płaszczyznach. Działania Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii warunkowane są przez dwie główne zmienne. Pierwsza z nich występuje na poziomie międzynarodowym – w tym przypadku z wyodrębnieniem poziomu systemu regionalnego – oraz łączy skutki końca zimnej wojny i procesów globalizacji, czyli elementy funkcjonalne i strukturalne. Jest nią wojna hybrydowa w Syrii. Druga zmienna w postaci bezprecedensowej w swej skali presji migracyjnej ma miejsce na poziomie wnętrza państw członkowskich. Po drugie, będąca następstwem wojny hybrydowej w Syrii i aktywności tzw. Państwa Islamskiego presja migracyjna, jakiej zaczęła doświadczać Unia Europejska stała się zagrożeniem dla jej liberalnego modelu, a także wewnętrznej spójności. Dlatego też angażując się w pomoc humanitarną dla Syrii, Unia Europejska chce zapobiec poważnemu kryzowi wewnątrz własnych struktur. Przyjęto założenie metodologiczne, zgodnie z którym funkcjonujące na wielu płaszczyznach zjawiska i procesy w środowisku Unii Europejskiej są zmiennymi niezależnymi, natomiast jej decyzje i działania zmiennymi zależnymi. W kontekście sformułowanych hipotez badawczych przedmiotem analizy w artykule jest po pierwsze, określenie istoty i dynamiki kryzysu humanitarnego w Syrii. Po drugie, identyfikacja i analiza uwarunkowań owego kryzysu. Po trzecie, ukazanie działań Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii.
{"title":"Reakcja Unii Europejskiej na kryzys humanitarny w Syrii","authors":"Kinga Smoleń","doi":"10.14746/rie.2021.15.6","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.6","url":null,"abstract":"Celem artykułu jest politologiczna analiza reakcji Unii Europejskiej na kryzys humanitarny w Syrii. W publikacji weryfikacji poddane zostaną następujące hipotezy badawcze. Po pierwsze, Unia Europejska funkcjonuje w środowisku dynamicznych, warunkujących jej decyzje i działania zmian, które zachodzą na wielu poziomach życia społecznego i jednocześnie wielu jego płaszczyznach. Działania Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii warunkowane są przez dwie główne zmienne. Pierwsza z nich występuje na poziomie międzynarodowym – w tym przypadku z wyodrębnieniem poziomu systemu regionalnego – oraz łączy skutki końca zimnej wojny i procesów globalizacji, czyli elementy funkcjonalne i strukturalne. Jest nią wojna hybrydowa w Syrii. Druga zmienna w postaci bezprecedensowej w swej skali presji migracyjnej ma miejsce na poziomie wnętrza państw członkowskich. Po drugie, będąca następstwem wojny hybrydowej w Syrii i aktywności tzw. Państwa Islamskiego presja migracyjna, jakiej zaczęła doświadczać Unia Europejska stała się zagrożeniem dla jej liberalnego modelu, a także wewnętrznej spójności. Dlatego też angażując się w pomoc humanitarną dla Syrii, Unia Europejska chce zapobiec poważnemu kryzowi wewnątrz własnych struktur. Przyjęto założenie metodologiczne, zgodnie z którym funkcjonujące na wielu płaszczyznach zjawiska i procesy w środowisku Unii Europejskiej są zmiennymi niezależnymi, natomiast jej decyzje i działania zmiennymi zależnymi. W kontekście sformułowanych hipotez badawczych przedmiotem analizy w artykule jest po pierwsze, określenie istoty i dynamiki kryzysu humanitarnego w Syrii. Po drugie, identyfikacja i analiza uwarunkowań owego kryzysu. Po trzecie, ukazanie działań Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii.","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45839451","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Główna hipoteza artykułu pt. ‘Specjaliści’ od UE. O myśleniu potocznym jako granicy poznania wspólnoty europejskiej a sprawa polska brzmi: rozumienie Unii Europejskiej jest kształtowane i wyznaczane przez zdrowy rozsądek (myślenie potoczne). Autor artykułu pokazuje, że kruchość UE jest zakorzeniona w doświadczeniu pornografii demokracji, w której zasady i prawa fundamentalne dla społeczeństwa demokratycznego są wykorzystywane przeciwko obywatelom (por. perspektywa polska czy węgierska). Dlatego zdrowy rozsądek jest traktowany jako granica myśli politycznej. Każdego można w tym kontekście potraktować jako specjalistę od ekonomii, ekologii, spraw międzynarodowych, historii itp. Zdrowy rozsądek urealnia emocje a nie fakty, dlatego można zaobserwować wiele przykładów dyskursów wykluczenia. Jest też inny ważny kontekst: status liberalizmu. Autor artykułu jest przekonany, że myśląc o liberalizmie powinniśmy mieć na uwadze „zwrot biologiczny”.
{"title":"„Specjaliści” od UE. O myśleniu potocznym jako granicy poznania wspólnoty europejskiej a sprawa polska (esej)","authors":"M. Kaźmierczak","doi":"10.14746/rie.2021.15.17","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.17","url":null,"abstract":"Główna hipoteza artykułu pt. ‘Specjaliści’ od UE. O myśleniu potocznym jako granicy poznania wspólnoty europejskiej a sprawa polska brzmi: rozumienie Unii Europejskiej jest kształtowane i wyznaczane przez zdrowy rozsądek (myślenie potoczne). Autor artykułu pokazuje, że kruchość UE jest zakorzeniona w doświadczeniu pornografii demokracji, w której zasady i prawa fundamentalne dla społeczeństwa demokratycznego są wykorzystywane przeciwko obywatelom (por. perspektywa polska czy węgierska). Dlatego zdrowy rozsądek jest traktowany jako granica myśli politycznej. Każdego można w tym kontekście potraktować jako specjalistę od ekonomii, ekologii, spraw międzynarodowych, historii itp. Zdrowy rozsądek urealnia emocje a nie fakty, dlatego można zaobserwować wiele przykładów dyskursów wykluczenia. Jest też inny ważny kontekst: status liberalizmu. Autor artykułu jest przekonany, że myśląc o liberalizmie powinniśmy mieć na uwadze „zwrot biologiczny”.","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44465097","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem artykułu było wykazanie, że polityka antyrasistowska UE w latach 2000–2020 uległa zmianie, a następnie zaprezentowanie, na czym owe zmiany polegały i jaki miały charakter. Materiał badawczy stanowiły 62 dokumenty głównych instytucji UE: Komisji, Rady, Parlamentu Europejskiego. Uzyskane rezultaty badań pokazują, że główne zmiany polegały na bardziej zniuansowanym podejściu do walki z rasizmem: dostrzeżeniu różnych grup dotkniętych rasizmem, różnych sposobów doświadczania rasizmu, nowych odmian rasizmu (ekspresywnego, środowiskowego), nowych jego źródeł (politycy i partie polityczne, sztuczna inteligencja). Spośród zmian dotyczących proponowanych środków należy wymienić kładzenie większego nacisku na środki zapewniające równość substancjalną. Odnotować też trzeba wzmocnienie ochrony ofiar rasizmu. Ponadto, nastąpiło zwiększenie liczby jednostek w ramach KE odpowiedzialnych za walkę z rasizmem, a także wzrost liczby zewnętrznych struktur, które wzmacniają możliwości KE w zakresie analizy prawnej i prowadzonych polityk. Odnośnie do sposobu prowadzenia polityki antyrasistowskiej zauważalne jest zwiększenie znaczenia tzw. nowego sposobu zarządzania. Zaobserwowane zmiany nie były radykalne, lecz następowały stopniowo. Miały charakter linearny, tzn. nie oznaczały zerwania z przeszłością. Polegały na przesunięciu akcentów oraz dołożeniu kolejnego elementu, a nie ich wymianie. W związku z tym rozwój polityki antyrasistowskiej UE można scharakteryzować jako szereg działań, które nie konkurują ze sobą, ale się uzupełniają, aby zrealizować określony z góry cel.
{"title":"Zmiany w polityce antyrasistowskiej Unii Europejskiej w latach 2000–2020","authors":"Piotr Burgoński","doi":"10.14746/rie.2021.15.9","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.9","url":null,"abstract":"Celem artykułu było wykazanie, że polityka antyrasistowska UE w latach 2000–2020 uległa zmianie, a następnie zaprezentowanie, na czym owe zmiany polegały i jaki miały charakter. Materiał badawczy stanowiły 62 dokumenty głównych instytucji UE: Komisji, Rady, Parlamentu Europejskiego. Uzyskane rezultaty badań pokazują, że główne zmiany polegały na bardziej zniuansowanym podejściu do walki z rasizmem: dostrzeżeniu różnych grup dotkniętych rasizmem, różnych sposobów doświadczania rasizmu, nowych odmian rasizmu (ekspresywnego, środowiskowego), nowych jego źródeł (politycy i partie polityczne, sztuczna inteligencja). Spośród zmian dotyczących proponowanych środków należy wymienić kładzenie większego nacisku na środki zapewniające równość substancjalną. Odnotować też trzeba wzmocnienie ochrony ofiar rasizmu. Ponadto, nastąpiło zwiększenie liczby jednostek w ramach KE odpowiedzialnych za walkę z rasizmem, a także wzrost liczby zewnętrznych struktur, które wzmacniają możliwości KE w zakresie analizy prawnej i prowadzonych polityk. Odnośnie do sposobu prowadzenia polityki antyrasistowskiej zauważalne jest zwiększenie znaczenia tzw. nowego sposobu zarządzania. Zaobserwowane zmiany nie były radykalne, lecz następowały stopniowo. Miały charakter linearny, tzn. nie oznaczały zerwania z przeszłością. Polegały na przesunięciu akcentów oraz dołożeniu kolejnego elementu, a nie ich wymianie. W związku z tym rozwój polityki antyrasistowskiej UE można scharakteryzować jako szereg działań, które nie konkurują ze sobą, ale się uzupełniają, aby zrealizować określony z góry cel.","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"49515758","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Mai’a K. Davis Cross, Ireneusz Paweł Karolewski (red.), European-Russian Power Relations in Turbulent Times, University of Michigan Press, Ann Arbor 2021, ss. 311.","authors":"Andrzej Podraza","doi":"10.14746/rie.2021.15.23","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.23","url":null,"abstract":"Recenzja","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46752048","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Zarówno Rada, jak i Rada Europejska działają zgodnie z „kulturą konsensusu”, co oznacza, że nawet jeśli formalnie mogą decydować o niektórych sprawach większością kwalifikowaną, w praktyce rzadko to robią. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku Rady Europejskiej i dlatego dla wielu obserwatorów było zaskoczeniem, gdy 9 marca 2017 roku Donald Tusk został wybrany na drugą kadencję jako przewodniczący Rady Europejskiej, pomimo przeciwnego głosu jednego państwa członkowskiego (Polski). Wydarzenie to oznaczało, że Rada Europejska po raz pierwszy skorzystała z możliwości wyboru swojego przewodniczącego większością kwalifikowaną, a nie jednogłośnie. W niniejszym artykule argumentuję, że stosowanie w takich sytuacjach formalnych przepisów pozwalających na głosowanie większością kwalifikowaną nie tylko nie podważa kultury konsensusu, ale wręcz jest niezbędne do jej utrzymania. Argument ten jest osadzony we wkładzie zwrotu praktycznego do badań politologicznych. Ten nurt umieszcza praktyki społeczne w centrum zainteresowania i podkreśla fakt, że mogą być one wykonywane mniej lub bardziej kompetentnie. Dlatego też, jeśli państwo członkowskie wykonuje „praktykę konsensusu” niepoprawnie, nie może oczekiwać, że normy, które tworzą kulturę konsensusu, pomogą mu narzucić swoje stanowisko innym państwom członkowskim. Ponieważ sposób funkcjonowania Rady Europejskiej jest trudno dostępny bezpośrednio, artykuł rozwija swoją argumentację, czerpiąc z dorobku badań nad procesem podejmowania decyzji w Radzie (w tym badań prowadzonych przez autora). Następnie przeprowadzona zostaje analiza dostępnych źródeł odnoszących się do wydarzeń z 2017 r., związanych z reelekcją Donalda Tuska.
{"title":"Konsensus i jego brak w Radzie Europejskiej – analiza przypadku reelekcji Donalda Tuska w 2017 r. z perspektywy zwrotu praktycznego","authors":"Kamil Ławniczak","doi":"10.14746/rie.2021.15.16","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.16","url":null,"abstract":"Zarówno Rada, jak i Rada Europejska działają zgodnie z „kulturą konsensusu”, co oznacza, że nawet jeśli formalnie mogą decydować o niektórych sprawach większością kwalifikowaną, w praktyce rzadko to robią. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku Rady Europejskiej i dlatego dla wielu obserwatorów było zaskoczeniem, gdy 9 marca 2017 roku Donald Tusk został wybrany na drugą kadencję jako przewodniczący Rady Europejskiej, pomimo przeciwnego głosu jednego państwa członkowskiego (Polski). Wydarzenie to oznaczało, że Rada Europejska po raz pierwszy skorzystała z możliwości wyboru swojego przewodniczącego większością kwalifikowaną, a nie jednogłośnie. \u0000W niniejszym artykule argumentuję, że stosowanie w takich sytuacjach formalnych przepisów pozwalających na głosowanie większością kwalifikowaną nie tylko nie podważa kultury konsensusu, ale wręcz jest niezbędne do jej utrzymania. Argument ten jest osadzony we wkładzie zwrotu praktycznego do badań politologicznych. Ten nurt umieszcza praktyki społeczne w centrum zainteresowania i podkreśla fakt, że mogą być one wykonywane mniej lub bardziej kompetentnie. Dlatego też, jeśli państwo członkowskie wykonuje „praktykę konsensusu” niepoprawnie, nie może oczekiwać, że normy, które tworzą kulturę konsensusu, pomogą mu narzucić swoje stanowisko innym państwom członkowskim. Ponieważ sposób funkcjonowania Rady Europejskiej jest trudno dostępny bezpośrednio, artykuł rozwija swoją argumentację, czerpiąc z dorobku badań nad procesem podejmowania decyzji w Radzie (w tym badań prowadzonych przez autora). Następnie przeprowadzona zostaje analiza dostępnych źródeł odnoszących się do wydarzeń z 2017 r., związanych z reelekcją Donalda Tuska.","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47898281","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Giselle García Hípola, Javier Antón Merino, Sergio Pérez Castaños
This research analyses three fundamental questions to determine how, when and by whom emotions are used in campaign materials (political propaganda). Focusing on the 2019 European elections we carry out a three-phase analysis. Firstly, we check the use of rational content against content that appeals to voters’ emotions. Secondly, we observe which of these emo tions are channelled towards the use of negative strategies and, therefore, identifying who is the object of this attack. And lastly, we determine which party families make the most use of humorous content since this resource is believed to be part of an appeal to voter’s feelings and, therefore, it is essential to know if there are differences between political groups. Considering this analytical strategy, the structure of the work begins with the contextualisation of the 2019 European elections to focus, later, on highlighting the importance of electoral campaigns as a given time when communicative activity intensifies. Once the importance of electoral campaigns has been defined the article analyses how campaign materials, in a general context of political propaganda, are one of the most powerful tools. In this sense, the analytical strategy of political parties’ campaign materials can be said to focus on the use of emotions. Data from the European Elections Monitoring Center (EEMC) has been used not only for theoretical contextualization, but throughout the whole paper.
{"title":"The use of emotions in 2019 European Elections campaign materials","authors":"Giselle García Hípola, Javier Antón Merino, Sergio Pérez Castaños","doi":"10.14746/rie.2021.15.4","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.4","url":null,"abstract":"This research analyses three fundamental questions to determine how, when and by whom emotions are used in campaign materials (political propaganda). Focusing on the 2019 European elections we carry out a three-phase analysis. Firstly, we check the use of rational content against content that appeals to voters’ emotions. Secondly, we observe which of these emo tions are channelled towards the use of negative strategies and, therefore, identifying who is the object of this attack. And lastly, we determine which party families make the most use of humorous content since this resource is believed to be part of an appeal to voter’s feelings and, therefore, it is essential to know if there are differences between political groups. Considering this analytical strategy, the structure of the work begins with the contextualisation of the 2019 European elections to focus, later, on highlighting the importance of electoral campaigns as a given time when communicative activity intensifies. Once the importance of electoral campaigns has been defined the article analyses how campaign materials, in a general context of political propaganda, are one of the most powerful tools. In this sense, the analytical strategy of political parties’ campaign materials can be said to focus on the use of emotions. Data from the European Elections Monitoring Center (EEMC) has been used not only for theoretical contextualization, but throughout the whole paper.","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43042770","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł podejmuje zagadnienie wpływu uwarunkowań historycznych na relacje polsko-rosyjskie u progu XXI w. Dzieje tych dwóch państw łączy wielowiekowa i trudna przeszłość, w wyniku czego powstały między nimi liczne nierozwiązane do końca spory, obciążenia i mity, dające o sobie znać po dzisiejszy dzień. Po upadku w 1989 r. systemu komunistycznego w naszym kraju nowe elity polityczne, kierując procesem przemian demokratycznych w III RP, podjęły starania zmierzające do rozliczenia spornych wątków ze wspólnej polsko-rosyjskiej historii. Na tej drodze wyrównywania dawnych zaszłości lata 2007–2015 obfitowały w ważne wydarzenia, mogące stanowić symbol wspólnego pojednania. Niestety zdarzały się również momenty regresu i głębokiego kryzysu, rzutujące negatywnie na współpracę obu krajów w kwestii rozliczania trudnych kart historii.
{"title":"Kwestie historyczne w stosunkach polsko-rosyjskich w latach 2007–2015","authors":"K. Słowiński","doi":"10.14746/rie.2021.15.21","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.21","url":null,"abstract":"Artykuł podejmuje zagadnienie wpływu uwarunkowań historycznych na relacje polsko-rosyjskie u progu XXI w. Dzieje tych dwóch państw łączy wielowiekowa i trudna przeszłość, w wyniku czego powstały między nimi liczne nierozwiązane do końca spory, obciążenia i mity, dające o sobie znać po dzisiejszy dzień. Po upadku w 1989 r. systemu komunistycznego w naszym kraju nowe elity polityczne, kierując procesem przemian demokratycznych w III RP, podjęły starania zmierzające do rozliczenia spornych wątków ze wspólnej polsko-rosyjskiej historii. Na tej drodze wyrównywania dawnych zaszłości lata 2007–2015 obfitowały w ważne wydarzenia, mogące stanowić symbol wspólnego pojednania. Niestety zdarzały się również momenty regresu i głębokiego kryzysu, rzutujące negatywnie na współpracę obu krajów w kwestii rozliczania trudnych kart historii.","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":"28 110","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41259721","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The aim of the article was to analyse the Germany’s European policy under the rule of Chancellor A. Merkel in terms of solving emerging crises in the European Union in the 21st century. The author presented a thesis that despite the scale of problems, Chancellor Merkel was successful in finding solutions favourable to Europe. Her methods were often controversial and debatable, but she was able to break the resistance of her opponents. After Brexit, her greatest objectives were to maintain the cohesion of Member States and to guide the EU safely through the COVID-19 epidemic.
{"title":"Chancellor Angela Merkel’s achievements and failures in the Germany’s European policy (2005–2021)","authors":"B. Koszel","doi":"10.14746/rie.2021.15.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.14746/rie.2021.15.1","url":null,"abstract":"The aim of the article was to analyse the Germany’s European policy under the rule of Chancellor A. Merkel in terms of solving emerging crises in the European Union in the 21st century. The author presented a thesis that despite the scale of problems, Chancellor Merkel was successful in finding solutions favourable to Europe. Her methods were often controversial and debatable, but she was able to break the resistance of her opponents. After Brexit, her greatest objectives were to maintain the cohesion of Member States and to guide the EU safely through the COVID-19 epidemic.","PeriodicalId":34804,"journal":{"name":"Rocznik Integracji Europejskiej","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43595713","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：