Wstęp. Noworodek donoszony zarówno zaraz po urodzeniu, jak i również podczas swojego krótkiego pobytu w szpitalu na oddziale Neonatologii musi mieć wykonanych wiele procedur medycznych. Procedury te znajdują uzasadnienie w wielu aktach prawnych. Poszczególne procedury są doprecyzowywane przez rekomendacje różnych towarzystw naukowych. Personel medyczny, który je wykonuje musi świadczyć usługę najwyższej jakości. Środowisko szpitalne dla matki i noworodka zawsze będzie obcym i nie do końca akceptowalnym. Personel medyczny przez wysoką jakość opieki powinien sprawić, żeby matka ze swoim dzieckiem czuła się tam bezpiecznie i miała zaufanie do bezpiecznego stosowania wszystkich procedur u noworodka.Cel. Celem pracy jest analiza realizacji procedur medycznych w ramach standardu organizacyjnego opieki okołoporodowej wobec noworodka donoszonego.Materiały i metody. Materiał badawczy obejmuje 102 osoby-kobiety, które są matkami noworodków donoszonych urodzonych w WSS we Włocławku, w oddziale Położniczo Neonatologicznym. W pracy wykorzystano autorski kwestionariusz ankiety niezbędny do przeprowadzenia badań, skalę Apgar oraz arkusz danych o noworodku.Wyniki. Większość procedur takich, jak: odpępnienie, ocena w skali Apgar, oznakowanie, testy słuchu, testy suchej bibuły, test pulsoksymetryczny, kangurowanie, ocena stanów przejściowych, pomiary antropometryczne wykonana został u wszystkich dzieci. W najmniejszym stopniu wykonano testy: odśluzowanie – 29 osób (28,4%), odruchy – 4 osoby (3,9%) oraz HBS – 1 osoba (1,0%). Wiek badanych, nie pozostawał w istotnej statystycznie korelacji z wynikami wykonywanych procedur (p>0,05). Ze względu na poziom istotności (p>0,05),nie odnotowano istotnych statystycznie różnic pomiędzy grupami miejsca zamieszkania dotyczących wykonania procedur.Wnioski. Zdecydowana większość procedur medycznych w oparciu o standard organizacyjny opieki okołoporodowej wykonano u wszystkich dzieci, świadcząc przez personel medyczny usługę o najwyższej jakości. Matki w większości nie posiadają wiedzy na temat procedur okołoporodowych sosowanych u ich dzieci. Największe zapotrzebowanie na edukację dotyczących procedur medycznych u noworodka mają kobiety z niższym wykształceniem i pierwiastki.
{"title":"Procedury stosowane u noworodka donoszonego w oparciu o standard organizacyjny opieki okołoporodowej","authors":"Emilia Kęska, Dorota Kochman","doi":"10.21784/iwp.2022.004","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2022.004","url":null,"abstract":"Wstęp. Noworodek donoszony zarówno zaraz po urodzeniu, jak i również podczas swojego krótkiego pobytu w szpitalu na oddziale Neonatologii musi mieć wykonanych wiele procedur medycznych. Procedury te znajdują uzasadnienie w wielu aktach prawnych. Poszczególne procedury są doprecyzowywane przez rekomendacje różnych towarzystw naukowych. Personel medyczny, który je wykonuje musi świadczyć usługę najwyższej jakości. Środowisko szpitalne dla matki i noworodka zawsze będzie obcym i nie do końca akceptowalnym. Personel medyczny przez wysoką jakość opieki powinien sprawić, żeby matka ze swoim dzieckiem czuła się tam bezpiecznie i miała zaufanie do bezpiecznego stosowania wszystkich procedur u noworodka.Cel. Celem pracy jest analiza realizacji procedur medycznych w ramach standardu organizacyjnego opieki okołoporodowej wobec noworodka donoszonego.Materiały i metody. Materiał badawczy obejmuje 102 osoby-kobiety, które są matkami noworodków donoszonych urodzonych w WSS we Włocławku, w oddziale Położniczo Neonatologicznym. W pracy wykorzystano autorski kwestionariusz ankiety niezbędny do przeprowadzenia badań, skalę Apgar oraz arkusz danych o noworodku.Wyniki. Większość procedur takich, jak: odpępnienie, ocena w skali Apgar, oznakowanie, testy słuchu, testy suchej bibuły, test pulsoksymetryczny, kangurowanie, ocena stanów przejściowych, pomiary antropometryczne wykonana został u wszystkich dzieci. W najmniejszym stopniu wykonano testy: odśluzowanie – 29 osób (28,4%), odruchy – 4 osoby (3,9%) oraz HBS – 1 osoba (1,0%). Wiek badanych, nie pozostawał w istotnej statystycznie korelacji z wynikami wykonywanych procedur (p>0,05). Ze względu na poziom istotności (p>0,05),nie odnotowano istotnych statystycznie różnic pomiędzy grupami miejsca zamieszkania dotyczących wykonania procedur.Wnioski. Zdecydowana większość procedur medycznych w oparciu o standard organizacyjny opieki okołoporodowej wykonano u wszystkich dzieci, świadcząc przez personel medyczny usługę o najwyższej jakości. Matki w większości nie posiadają wiedzy na temat procedur okołoporodowych sosowanych u ich dzieci. Największe zapotrzebowanie na edukację dotyczących procedur medycznych u noworodka mają kobiety z niższym wykształceniem i pierwiastki.","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"1 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-06-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"128790332","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wstęp. Nawyki i zwyczaje żywieniowe kształtują się od najmłodszych lat. Za prawidłowe żywienie uważa się dostarczanie z posiłkami niezbędnej ilości składników odżywczych do genetycznie zaprogramowanego wzrastania organizmu, aktywności fizycznej, umysłowej oraz regeneracji tkanek.Cel. Celem pracy jest ocena stanu odżywienia i nawyków żywieniowych młodzieży szkoły podstawowej pod kontem określenia czynników ryzyka chorób cywilizacyjnych w badanej grupie w przyszłości.Materiały i metody: W pracy wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i szacowania. Badania przeprowadzono za pomocą Kwestionariusza IZZ, kwestionariusza ankiety własnego autorstwa oraz pomiarów antropometrycznych (wzrost, waga).Wyniki. Za pomocą wyżej wymienionych narzędzi badawczych wykazano, że średni osiągnięty wynik zachowań zdrowotnych wśród badanej grupy osób to 79,04 (SD=9,35), co kwalifikuje go jako wynik przeciętny. 26% procent ankietowanych codziennie spożywa słodycze, a 29% minimum raz w tygodniu wybiera jedzenia typu fast-food. Badania nie wykazały związku między BMI, a zachowaniami zdrowotnymi. 8% osób ma nadwagę, zaś niedowagę 13%. Dla odmiany ankietowani z prawidłowym RR wykazują wyższy wynik zachowań zdrowotnych, pozytywnego nastawienia psychicznego oraz zachowań profilaktycznych.Wnioski. Miejsce zamieszkania oraz wiek nie mają wpływu na zachowania zdrowotne, z kolei występuje istotna zależność pomiędzy płcią i wartościami RR ankietowanych, a ich zachowaniem zdrowotnym. Respondenci wykazują czynnik ryzyka, jakim jest częste spożywania słodyczy, fast-food.
{"title":"Ocena stanu odżywienia i nawyków żywieniowych młodzieży szkoły podstawowej w aspekcie ryzyka wybranych chorób cywilizacyjnych","authors":"A. Michalak","doi":"10.21784/iwp.2022.002","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2022.002","url":null,"abstract":"Wstęp. Nawyki i zwyczaje żywieniowe kształtują się od najmłodszych lat. Za prawidłowe żywienie uważa się dostarczanie z posiłkami niezbędnej ilości składników odżywczych do genetycznie zaprogramowanego wzrastania organizmu, aktywności fizycznej, umysłowej oraz regeneracji tkanek.Cel. Celem pracy jest ocena stanu odżywienia i nawyków żywieniowych młodzieży szkoły podstawowej pod kontem określenia czynników ryzyka chorób cywilizacyjnych w badanej grupie w przyszłości.Materiały i metody: W pracy wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i szacowania. Badania przeprowadzono za pomocą Kwestionariusza IZZ, kwestionariusza ankiety własnego autorstwa oraz pomiarów antropometrycznych (wzrost, waga).Wyniki. Za pomocą wyżej wymienionych narzędzi badawczych wykazano, że średni osiągnięty wynik zachowań zdrowotnych wśród badanej grupy osób to 79,04 (SD=9,35), co kwalifikuje go jako wynik przeciętny. 26% procent ankietowanych codziennie spożywa słodycze, a 29% minimum raz w tygodniu wybiera jedzenia typu fast-food. Badania nie wykazały związku między BMI, a zachowaniami zdrowotnymi. 8% osób ma nadwagę, zaś niedowagę 13%. Dla odmiany ankietowani z prawidłowym RR wykazują wyższy wynik zachowań zdrowotnych, pozytywnego nastawienia psychicznego oraz zachowań profilaktycznych.Wnioski. Miejsce zamieszkania oraz wiek nie mają wpływu na zachowania zdrowotne, z kolei występuje istotna zależność pomiędzy płcią i wartościami RR ankietowanych, a ich zachowaniem zdrowotnym. Respondenci wykazują czynnik ryzyka, jakim jest częste spożywania słodyczy, fast-food.","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"8 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-06-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"124682719","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wstęp. Wszystkie państwa na świecie posiadają własną politykę szczepień ochronnych, na którą wpływ ma sytuacja ekonomiczna, polityczna, socjologiczna, geograficzna oraz zagrożenia epidemiologiczne panujące w danym kraju. Na terytorium Polski jest obowiązek realizacji Programu Szczepień Ochronnych. Wysoki poziom zaszczepienia umożliwia osiągnięcie odporności populacyjnej, co pozwala wzmocnić bezpieczeństwo epidemiologiczne. W Polsce od kilku lat widoczne jest umacnianie się postaw niechęci, wątpliwości,a nawet wrogości do szczepień. Niekorzystna sytuacja jest wynikiem aktywności ruchów antyszczepionkowych, niskiej świadomości zdrowotnej, wyznania religijnego, braku zaufania do instytucji ochrony zdrowia, czy też wpływu środków masowego przekazu. Szczepienia, których realizacja wcześniej była standardem, teraz okazały się być wyzwaniem. Kryzys wywołany pandemią COVID-19 utrudnił dostęp do szczepień. Powodem były przerwy w dostawie szczepionek. Nadzieją na zwalczenie COVID-19 i ustabilizowanie, pozostaje szczepienie. Jest ono ogromną szansą na uodpornienie społeczeństwa na zakażenie i zdobycie kontroli nad transmisją wirusa SARS-CoV-2.Cel. Celem badania jest analiza wpływu pandemii COVID-19 na realizację kalendarza szczepień.Materiał i metody. Badania prowadzono na opiekunach prawnych pacjentów Poradni Dziecięcej zgłaszających się do przychodni na realizację szczepień ochronnych. Próba badawcza składała się ze 100 osób. Badania własne przeprowadzono na terenie Centrum Medycznego Medica Sp. Z o.o. Oddział Prof-Med we Włocławku, wktórych wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i metodę szacowania. W badaniach własnych wykorzystano technikę ankiety. Narzędziami badawczymi były STAI – Inwentarz Stanu i Cechy Lęku oraz ankieta własna.Wyniki. Nieco ponad połowa ankietowanych przyznała, że pandemia koronawirusa powoduje, że wizyta w przychodni celem realizacji szczepienia ochronnego u dziecka jest dla nich bardziej stresująca niż wcześniej, a 43% nie odczuwało z tego powodu dodatkowego stresu. Badani mieli zróżnicowane zdanie na temat zaszczepienia dziecka przeciw COVID-19. Badania ukazały, że 63% nie zaszczepiłoby swojego dziecka, a zwolenników szczepień było 36%. Z analizy własnej wynika także, że pandemia nie wpływa na opinie o szczepionkach, 45% uważa, że szczepienia są potrzebne i zasadne, a tylko 1% jest im przeciwny. Dość znaczny odsetek ankietowanych nie miał zdania na temat wpływu pandemii na nastawienie do szczepień ochronnych (39%). Lęk jako stan i jako cecha nie różnicował odczuwania zwiększonego stresu podczas wizyty w przychodni celem realizacji szczepienia u dziecka. Lęk jako stan i jako cecha zróżnicował opinie badanych na temat zaszczepienia dziecka przeciw COVID-19. Z danych średnich wynika, że osoby, które zdecydowanie deklarują chęć zaszczepienia dziecka przeciw COVID-19 mają istotnie wyższy poziom lęku jako stanu niż osoby, które raczej chcą dziecko zaszczepić lub raczej tego nie zrobią. Lęk jako stan jest także nieco niższy u anki
{"title":"Wpływ pandemii COVID-19 na realizację kalendarza szczepień","authors":"Natalia Cecot, Sylwia Stalmirska","doi":"10.21784/iwp.2022.001","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2022.001","url":null,"abstract":"Wstęp. Wszystkie państwa na świecie posiadają własną politykę szczepień ochronnych, na którą wpływ ma sytuacja ekonomiczna, polityczna, socjologiczna, geograficzna oraz zagrożenia epidemiologiczne panujące w danym kraju. Na terytorium Polski jest obowiązek realizacji Programu Szczepień Ochronnych. Wysoki poziom zaszczepienia umożliwia osiągnięcie odporności populacyjnej, co pozwala wzmocnić bezpieczeństwo epidemiologiczne. W Polsce od kilku lat widoczne jest umacnianie się postaw niechęci, wątpliwości,a nawet wrogości do szczepień. Niekorzystna sytuacja jest wynikiem aktywności ruchów antyszczepionkowych, niskiej świadomości zdrowotnej, wyznania religijnego, braku zaufania do instytucji ochrony zdrowia, czy też wpływu środków masowego przekazu. Szczepienia, których realizacja wcześniej była standardem, teraz okazały się być wyzwaniem. Kryzys wywołany pandemią COVID-19 utrudnił dostęp do szczepień. Powodem były przerwy w dostawie szczepionek. Nadzieją na zwalczenie COVID-19 i ustabilizowanie, pozostaje szczepienie. Jest ono ogromną szansą na uodpornienie społeczeństwa na zakażenie i zdobycie kontroli nad transmisją wirusa SARS-CoV-2.Cel. Celem badania jest analiza wpływu pandemii COVID-19 na realizację kalendarza szczepień.Materiał i metody. Badania prowadzono na opiekunach prawnych pacjentów Poradni Dziecięcej zgłaszających się do przychodni na realizację szczepień ochronnych. Próba badawcza składała się ze 100 osób. Badania własne przeprowadzono na terenie Centrum Medycznego Medica Sp. Z o.o. Oddział Prof-Med we Włocławku, wktórych wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego i metodę szacowania. W badaniach własnych wykorzystano technikę ankiety. Narzędziami badawczymi były STAI – Inwentarz Stanu i Cechy Lęku oraz ankieta własna.Wyniki. Nieco ponad połowa ankietowanych przyznała, że pandemia koronawirusa powoduje, że wizyta w przychodni celem realizacji szczepienia ochronnego u dziecka jest dla nich bardziej stresująca niż wcześniej, a 43% nie odczuwało z tego powodu dodatkowego stresu. Badani mieli zróżnicowane zdanie na temat zaszczepienia dziecka przeciw COVID-19. Badania ukazały, że 63% nie zaszczepiłoby swojego dziecka, a zwolenników szczepień było 36%. Z analizy własnej wynika także, że pandemia nie wpływa na opinie o szczepionkach, 45% uważa, że szczepienia są potrzebne i zasadne, a tylko 1% jest im przeciwny. Dość znaczny odsetek ankietowanych nie miał zdania na temat wpływu pandemii na nastawienie do szczepień ochronnych (39%). Lęk jako stan i jako cecha nie różnicował odczuwania zwiększonego stresu podczas wizyty w przychodni celem realizacji szczepienia u dziecka. Lęk jako stan i jako cecha zróżnicował opinie badanych na temat zaszczepienia dziecka przeciw COVID-19. Z danych średnich wynika, że osoby, które zdecydowanie deklarują chęć zaszczepienia dziecka przeciw COVID-19 mają istotnie wyższy poziom lęku jako stanu niż osoby, które raczej chcą dziecko zaszczepić lub raczej tego nie zrobią. Lęk jako stan jest także nieco niższy u anki","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"21 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-06-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"129293166","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wstęp. Padaczka jest przewlekłą chorobą mózgu charakteryzującą się trwałą (tj. uporczywą) predyspozycją do generowania napadów padaczkowych, niesprowokowaną jakimkolwiek bezpośrednim urazem ośrodkowego układu nerwowego oraz neurobiologicznymi, poznawczymi, psychologicznymi i społecznymi konsekwencjami nawrotów napadów. Padaczka dotyka obu płci i w każdym wieku, występując na całym świecie.Cel. Celem pracy było przedstawienie i omówienie problemów związanych z opieką nad dzieckiem z padaczką w środowisku domowym oraz omówienie wad i objawów dotyczących w/w jednostki chorobowej.Przegląd. Większość napadów jest dobrze kontrolowana za pomocą leków i innych rodzajów leczenia, ale padaczka może powodować problemy w sytuacjach społecznych, szkolnych i zawodowych, utrudniając samodzielne życie. Dzieci z napadami często mają problemy fizyczne (np. złamania, siniaki i nieznacznie zwiększone ryzyko nagłej śmierci), a także problemy społeczne z powodu napiętnowania chorobą. Osoby z padaczką i ich rodziny mogą nie mieć wsparcia społecznego lub doświadczać izolacji społecznej, zakłopotania, strachu i dyskryminacji.Samoleczenie padaczki odnosi się do szerokiego zakresu zachowań i czynności zdrowotnych, których dana osoba jak i opiekunowie tej osoby mogą się nauczyć i dostosować, aby kontrolować napady i poprawiać samopoczucie. Podejście to wymaga partnerstwa między osobą a świadczeniodawcami usług (np. specja-listyczne poradnie leczenia padaczki, pielęgniarskie usługi łącznikowe między lekarzami rodzinnymi a lekarzami szpitali specjalistycznych, specjalistyczne zespoły środowiskowe ds. padaczki).Wnioski. Obecnie pomimo zmniejszenia obciążenia chorobą, padaczka jest nadal ważną przyczyną niepełnosprawności i śmiertelności.
{"title":"Opieka nad dzieckiem z padaczką w środowisku domowym","authors":"Paulina Żelazek, P. Antczak","doi":"10.21784/iwp.2022.006","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2022.006","url":null,"abstract":"Wstęp. Padaczka jest przewlekłą chorobą mózgu charakteryzującą się trwałą (tj. uporczywą) predyspozycją do generowania napadów padaczkowych, niesprowokowaną jakimkolwiek bezpośrednim urazem ośrodkowego układu nerwowego oraz neurobiologicznymi, poznawczymi, psychologicznymi i społecznymi konsekwencjami nawrotów napadów. Padaczka dotyka obu płci i w każdym wieku, występując na całym świecie.Cel. Celem pracy było przedstawienie i omówienie problemów związanych z opieką nad dzieckiem z padaczką w środowisku domowym oraz omówienie wad i objawów dotyczących w/w jednostki chorobowej.Przegląd. Większość napadów jest dobrze kontrolowana za pomocą leków i innych rodzajów leczenia, ale padaczka może powodować problemy w sytuacjach społecznych, szkolnych i zawodowych, utrudniając samodzielne życie. Dzieci z napadami często mają problemy fizyczne (np. złamania, siniaki i nieznacznie zwiększone ryzyko nagłej śmierci), a także problemy społeczne z powodu napiętnowania chorobą. Osoby z padaczką i ich rodziny mogą nie mieć wsparcia społecznego lub doświadczać izolacji społecznej, zakłopotania, strachu i dyskryminacji.Samoleczenie padaczki odnosi się do szerokiego zakresu zachowań i czynności zdrowotnych, których dana osoba jak i opiekunowie tej osoby mogą się nauczyć i dostosować, aby kontrolować napady i poprawiać samopoczucie. Podejście to wymaga partnerstwa między osobą a świadczeniodawcami usług (np. specja-listyczne poradnie leczenia padaczki, pielęgniarskie usługi łącznikowe między lekarzami rodzinnymi a lekarzami szpitali specjalistycznych, specjalistyczne zespoły środowiskowe ds. padaczki).Wnioski. Obecnie pomimo zmniejszenia obciążenia chorobą, padaczka jest nadal ważną przyczyną niepełnosprawności i śmiertelności.","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"10 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-06-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"131395498","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wstęp. Występowanie zjawiska wypalenia zawodowego ma charakter wielowymiarowy i dotyczy różnych grup zawodowych i specjalności. Pielęgniarki to grupa zawodowa szczególnie zagrożona wypaleniem zawodowym, które wiąże się ze specyficznymi obciążeniami typowymi dla tego zawodu. Obciążenia te niosą za sobą duży potencjał negatywnych oddziaływań na psychiczną i fizyczną sferę funkcjonowania personelu pielęgniarskiego. Cel. Celem pracy była ocena poziomu wypalenia zawodowego pielęgniarek pracujących na różnych oddziałach szpitalnych. Materiał i metoda. Badaniami objęto 150 osobową grupę pielęgniarek pracujących w szpitalu w okresie od 6.01.2020 roku do 10.03.2020 roku. W badaniach posłużono się kwestionariuszem ankiety własnej liczącym 21 pytań i Kwestionariuszem Wypalenia Zawodowego MBI Ch. Maslach. Wyniki. Analiza statystyczna nie wykazała istotnej zależności pomiędzy miejscem pracy ankietowanych a ich poziomem wypalenia zawodowego w depersonalizacji. Poziom wypalenia w podskali poczucia osiągnięć osobistych u wszystkich pielęgniarek/pielęgniarzy kształtował się na średnim poziomie. Specyfika oddziału i specyficzne dla niej problemy nie miały istotnego wpływu na poziom wypalenia. Poziom wypalenia wzrastał wraz z wiekiem i stażem pracy, ale wśród początkujących pielęgniarek widoczne były objawy wypalenia zawodowego. Większość badanych pielęgniarek/pielęgniarzy uważała swoją pracę za stresującą, co miało duży wpływ na występowanie wypalenia zawodowego. Głównym determinantem stresu były dla nich przepracowanie oraz nieadekwatne do pracy wynagradzanie. Badania nie wykazały istotnego wpływu „ciężkości” oddziału, na którym pracowali respondenci jako czynnika determinującego stres. Pielęgniarki/pielęgniarze byli często przepracowani, doświadczali silnego stresu, mimo to cechowali się ogromnym przywiązaniem do zawodu i nie deklarowali chęci jego zmiany. Wnioski. Przeprowadzone badania wykazały, że pielęgniarki pracujące w szpitalu należały do grupy o średnim poziomie wypalenia zawodowego. Wśród badanych dominowały objawy emocjonalnego wyczerpania, szczególnie u pielęgniarek pracujących w oddziałach o dużym stopniu ciężkości.
{"title":"Poziom wypalenia zawodowego wśród pielęgniarek pracujących w szpitalu","authors":"Wioletta Wojciechowska, Beata Małecka, Beata Frąckowiak","doi":"10.21784/iwp.2021.022","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2021.022","url":null,"abstract":"Wstęp. Występowanie zjawiska wypalenia zawodowego ma charakter wielowymiarowy i dotyczy różnych grup zawodowych i specjalności. Pielęgniarki to grupa zawodowa szczególnie zagrożona wypaleniem zawodowym, które wiąże się ze specyficznymi obciążeniami typowymi dla tego zawodu. Obciążenia te niosą za sobą duży potencjał negatywnych oddziaływań na psychiczną i fizyczną sferę funkcjonowania personelu pielęgniarskiego. \u0000Cel. Celem pracy była ocena poziomu wypalenia zawodowego pielęgniarek pracujących na różnych oddziałach szpitalnych. \u0000Materiał i metoda. Badaniami objęto 150 osobową grupę pielęgniarek pracujących w szpitalu w okresie od 6.01.2020 roku do 10.03.2020 roku. W badaniach posłużono się kwestionariuszem ankiety własnej liczącym 21 pytań i Kwestionariuszem Wypalenia Zawodowego MBI Ch. Maslach. \u0000Wyniki. Analiza statystyczna nie wykazała istotnej zależności pomiędzy miejscem pracy ankietowanych a ich poziomem wypalenia zawodowego w depersonalizacji. Poziom wypalenia w podskali poczucia osiągnięć osobistych u wszystkich pielęgniarek/pielęgniarzy kształtował się na średnim poziomie. Specyfika oddziału i specyficzne dla niej problemy nie miały istotnego wpływu na poziom wypalenia. Poziom wypalenia wzrastał wraz z wiekiem i stażem pracy, ale wśród początkujących pielęgniarek widoczne były objawy wypalenia zawodowego. Większość badanych pielęgniarek/pielęgniarzy uważała swoją pracę za stresującą, co miało duży wpływ na występowanie wypalenia zawodowego. Głównym determinantem stresu były dla nich przepracowanie oraz nieadekwatne do pracy wynagradzanie. Badania nie wykazały istotnego wpływu „ciężkości” oddziału, na którym pracowali respondenci jako czynnika determinującego stres. Pielęgniarki/pielęgniarze byli często przepracowani, doświadczali silnego stresu, mimo to cechowali się ogromnym przywiązaniem do zawodu i nie deklarowali chęci jego zmiany. \u0000Wnioski. Przeprowadzone badania wykazały, że pielęgniarki pracujące w szpitalu należały do grupy o średnim poziomie wypalenia zawodowego. Wśród badanych dominowały objawy emocjonalnego wyczerpania, szczególnie u pielęgniarek pracujących w oddziałach o dużym stopniu ciężkości.","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"115 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"117132003","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wstęp. Najczęstszymi zaburzeniami jakie występują u dzieci w wieku szkolnym są zaburzenia masy ciała. Zalicza się do nich nadwagę, otyłość, a także niedobór masy ciała. Oprócz powikłań somatycznych zaburzeń masy ciała dochodzi także do powikłań na tle psychicznym prowadząc do anoreksji, bulimii czy depresji. Głównym czynnikiem jest nietolerancja i odrzucenie przez grupę rówieśniczą, które negatywnie wpływa na rozwój i funkcjonowanie dzieci i młodzieży. Cel. Celem pracy była ocena akceptacji osób z zaburzeniami masy ciała w grupie dzieci w wieku szkolnym. Materiał i metody. Badania zostały przeprowadzone w grupie 100 dzieci w Szkole podstawowej. Udział w badaniach był dobrowolny i odbył się za zgodą rodziców dzieci. Badania polegały na wypełnieniu anonimowej ankiety zawierającej metryczkę i 16 pytań. Zaburzenia masy ciała zostały wyłaniane na podstawie wskaźnika BMI i wskaźnika Cole’a, a wszystkie dane zebrane były w arkuszu własnego autorstwa. W momencie przeprowadzenia badań respondenci biorący udział byli uczniami klas V-VII w przedziale wiekowym 11-14 lat. Dziewczęta stanowiły 51% badanej populacji, natomiast chłopcy pozostałe 49%. Wyniki. Według wskaźnika Cole’a zaburzenia masy ciała występowały u 62% badanej populacji. Około 30% respondentów prawidłowo określiło swoją masę ciała, a 36% zauważyło problemy z zaburzeniami masy ciała u swoich rówieśników. Ponad 70% dzieci z zaburzeniami masy ciała przyznało, że doznało braku akceptacji z powodu swojej masy ciała. Prawie 65% dzieci będących świadkiem nietolerancji wobec swoich rówieśników zgłosiło ten fakt wychowawcą. Wnioski. Odsetek dzieci z zaburzeniami masy ciała sięga ponad 50%. Dzieci w wieku szkolnym zauważają problemy z zaburzeniami masy ciała u siebie i swoich rówieśników. Dzieci w wieku szkolnym doświadczają braku akceptacji ze względu na zaburzenia masy ciała. Nauczyciele/opiekunowie odgrywają istotną role wobec uczniów nieakceptowanych w środowisku rówieśniczym.
{"title":"Popularność w grupie rówieśniczej osób z zaburzeniami masy ciała","authors":"D. Chmielewska","doi":"10.21784/iwp.2021.021","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2021.021","url":null,"abstract":"Wstęp. Najczęstszymi zaburzeniami jakie występują u dzieci w wieku szkolnym są zaburzenia masy ciała. Zalicza się do nich nadwagę, otyłość, a także niedobór masy ciała. Oprócz powikłań somatycznych zaburzeń masy ciała dochodzi także do powikłań na tle psychicznym prowadząc do anoreksji, bulimii czy depresji. Głównym czynnikiem jest nietolerancja i odrzucenie przez grupę rówieśniczą, które negatywnie wpływa na rozwój i funkcjonowanie dzieci i młodzieży. \u0000Cel. Celem pracy była ocena akceptacji osób z zaburzeniami masy ciała w grupie dzieci w wieku szkolnym. \u0000Materiał i metody. Badania zostały przeprowadzone w grupie 100 dzieci w Szkole podstawowej. Udział w badaniach był dobrowolny i odbył się za zgodą rodziców dzieci. Badania polegały na wypełnieniu anonimowej ankiety zawierającej metryczkę i 16 pytań. Zaburzenia masy ciała zostały wyłaniane na podstawie wskaźnika BMI i wskaźnika Cole’a, a wszystkie dane zebrane były w arkuszu własnego autorstwa. W momencie przeprowadzenia badań respondenci biorący udział byli uczniami klas V-VII w przedziale wiekowym 11-14 lat. Dziewczęta stanowiły 51% badanej populacji, natomiast chłopcy pozostałe 49%. \u0000Wyniki. Według wskaźnika Cole’a zaburzenia masy ciała występowały u 62% badanej populacji. Około 30% respondentów prawidłowo określiło swoją masę ciała, a 36% zauważyło problemy z zaburzeniami masy ciała u swoich rówieśników. Ponad 70% dzieci z zaburzeniami masy ciała przyznało, że doznało braku akceptacji z powodu swojej masy ciała. Prawie 65% dzieci będących świadkiem nietolerancji wobec swoich rówieśników zgłosiło ten fakt wychowawcą. \u0000Wnioski. Odsetek dzieci z zaburzeniami masy ciała sięga ponad 50%. Dzieci w wieku szkolnym zauważają problemy z zaburzeniami masy ciała u siebie i swoich rówieśników. Dzieci w wieku szkolnym doświadczają braku akceptacji ze względu na zaburzenia masy ciała. Nauczyciele/opiekunowie odgrywają istotną role wobec uczniów nieakceptowanych w środowisku rówieśniczym.","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"19 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"127034621","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wstęp. Choroby zakaźne to zagrożenie dla ludzkości, ponieważ są przyczyną wysokiej śmiertelności. Istotną rolę w profilaktyce odgrywają szczepienia ochronne, które na przełomie ostatnich lat zmniejszyły liczbę zachorowań na choroby zakaźne. Prawidłowa realizacja działań profilaktycznych zależy w głównej mierze od świadomości osób podlegających szczepieniu lub opiekunów dzieci. Podjęcie decyzji powinno być poparte wiarygodnym źródłem informacji odnośnie szczepień ochronnych. Wiadomości poparte aktualną wiedzą medyczną należy czerpać od personelu medycznego. Cel. Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy oraz stosunek osób zgłaszających się na szczepienia do konieczności szczepień w dobie pandemii. Materiał i metody. Materiał badań stanowiło stu pacjentów Centrum Medycznego Medica Sp. z o.o. Oddział Prof.-Med. we Włocławku. Wybrano metodę szacowania oraz sondażu diagnostycznego, zastosowano technikę badawczą w postaci ankiety. Narzędziem badawczym wykorzystanym w pracy był STAI – Inwentarz Stanu i Cechy Lęku oraz ankieta własna. Wyniki. Większość badanych osób oceniał swoją wiedzę na temat szczepień ochronnych jako średnią. Ponad połowa ankietowanych poddała swoje dziecko szczepieniu z własnych przekonań, a w 62% przypadkach źródłem decyzji o podaniu szczepionki był pediatra. Co trzeci respondent jako źródło decyzji podał pielęgniarkę w punkcie szczepień, a 14% położną. Rzadziej o podjęciu decyzji o szczepieniu decydowała rodzina i znajomi czy media. Z deklaracji ankietowanych wynika, że główną przyczyną poddania dziecka szczepieniom ochronnym była obawa przed zachorowaniem dziecka i powikłaniami, obowiązek wykonywania szczepień ochronnych oraz łagodniejsze przejście choroby po zaszczepieniu. Najrzadziej jako przyczynę realizacji szczepień ochronnych ankietowani wskazywali presję państwa, społeczeństwa i groźbę kary za ich niewykonanie, bezpłatność szczepień czy presję otoczenia. W opinii większości program szczepień ochronnych w Polsce jest absolutnie konieczny i słuszne jest, że jest on obowiązkowy. Niemal co piąty badany wskazał, że to rodzice powinni mieć możliwość wyboru przeciw jakim chorobom i kiedy chcą zaszczepić swoje dzieci, a 6% jest przeciwnikiem wykonywania obowiązkowych szczepień ochronnych w Polsce. W opinii większości ankietowanych szczepionki są bezpieczne i zawsze pomagają w zwalczaniu chorób zakaźnych. Zdecydowanie mniej ankietowanych stoi na stanowisku, że przy obecnym poziomie medycyny można ze szczepionek zrezygnować, a żaden z ankietowanych nie uznał szczepionek za szkodliwych dla zdrowia. Z uzyskanych danych wynika, że obawy i wątpliwości na temat szczepień ochronnych występowały u części z badanych osób zgłaszających się na szczepienia. Wśród zgłaszanych obaw najczęściej wymieniano mogące się pojawić komplikacje i powikłania poszczepienne. Niemal połowa ankietowanych pozytywnie ocenia konieczność realizacji szczepień ochronnych w dobie pandemii, a w 38% przypadkach pandemia nie miała wpływu na ocenę konieczności
{"title":"Poziom wiedzy oraz stosunek osób zgłaszających się na szczepienia do konieczności szczepień w dobie pandemii","authors":"Agnieszka Piernikowska, Sylwia Stalmirska","doi":"10.21784/iwp.2021.020","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2021.020","url":null,"abstract":"Wstęp. Choroby zakaźne to zagrożenie dla ludzkości, ponieważ są przyczyną wysokiej śmiertelności. Istotną rolę w profilaktyce odgrywają szczepienia ochronne, które na przełomie ostatnich lat zmniejszyły liczbę zachorowań na choroby zakaźne. Prawidłowa realizacja działań profilaktycznych zależy w głównej mierze od świadomości osób podlegających szczepieniu lub opiekunów dzieci. Podjęcie decyzji powinno być poparte wiarygodnym źródłem informacji odnośnie szczepień ochronnych. Wiadomości poparte aktualną wiedzą medyczną należy czerpać od personelu medycznego. \u0000Cel. Celem niniejszej pracy była ocena poziomu wiedzy oraz stosunek osób zgłaszających się na szczepienia do konieczności szczepień w dobie pandemii. \u0000Materiał i metody. Materiał badań stanowiło stu pacjentów Centrum Medycznego Medica Sp. z o.o. Oddział Prof.-Med. we Włocławku. Wybrano metodę szacowania oraz sondażu diagnostycznego, zastosowano technikę badawczą w postaci ankiety. Narzędziem badawczym wykorzystanym w pracy był STAI – Inwentarz Stanu i Cechy Lęku oraz ankieta własna. \u0000Wyniki. Większość badanych osób oceniał swoją wiedzę na temat szczepień ochronnych jako średnią. Ponad połowa ankietowanych poddała swoje dziecko szczepieniu z własnych przekonań, a w 62% przypadkach źródłem decyzji o podaniu szczepionki był pediatra. Co trzeci respondent jako źródło decyzji podał pielęgniarkę w punkcie szczepień, a 14% położną. Rzadziej o podjęciu decyzji o szczepieniu decydowała rodzina i znajomi czy media. Z deklaracji ankietowanych wynika, że główną przyczyną poddania dziecka szczepieniom ochronnym była obawa przed zachorowaniem dziecka i powikłaniami, obowiązek wykonywania szczepień ochronnych oraz łagodniejsze przejście choroby po zaszczepieniu. Najrzadziej jako przyczynę realizacji szczepień ochronnych ankietowani wskazywali presję państwa, społeczeństwa i groźbę kary za ich niewykonanie, bezpłatność szczepień czy presję otoczenia. W opinii większości program szczepień ochronnych w Polsce jest absolutnie konieczny i słuszne jest, że jest on obowiązkowy. Niemal co piąty badany wskazał, że to rodzice powinni mieć możliwość wyboru przeciw jakim chorobom i kiedy chcą zaszczepić swoje dzieci, a 6% jest przeciwnikiem wykonywania obowiązkowych szczepień ochronnych w Polsce. W opinii większości ankietowanych szczepionki są bezpieczne i zawsze pomagają w zwalczaniu chorób zakaźnych. Zdecydowanie mniej ankietowanych stoi na stanowisku, że przy obecnym poziomie medycyny można ze szczepionek zrezygnować, a żaden z ankietowanych nie uznał szczepionek za szkodliwych dla zdrowia. Z uzyskanych danych wynika, że obawy i wątpliwości na temat szczepień ochronnych występowały u części z badanych osób zgłaszających się na szczepienia. Wśród zgłaszanych obaw najczęściej wymieniano mogące się pojawić komplikacje i powikłania poszczepienne. Niemal połowa ankietowanych pozytywnie ocenia konieczność realizacji szczepień ochronnych w dobie pandemii, a w 38% przypadkach pandemia nie miała wpływu na ocenę konieczności ","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"32 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"130961483","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wstęp. Domy opieki społecznej są instytucjami, do których kierowane są osoby wymagające całodobowej opieki z powodu niepełnosprawności, choroby czy wieku. Pracownicy domów pomocy społecznej obarczeni są dużą ilością pracy. Zaangażowanie emocjonalne w sprawy pensjonariuszy z równoczesnym brakiem dystansu wobec problemów innych ludzi niesie ze sobą ryzyko obarczenia psychicznego, co może skutkować pojawieniem się syndromu wypalenia zawodowego. Cel. Celem badania było ukazanie różnych aspektów wypalenia zawodowego personelu medycznego w domach pomocy społecznej ze szczególnym uwzględnieniem grupy zawodowej pielęgniarek. Materiał i metody. W badaniach zastosowano wykorzystanie metody sondażu diagnostycznego oraz metody szacowania; techniki badawcze: ankietowanie oraz technikę skali szacunkowej oraz kwestionariusze PSS-10 i DS-14. Badanie zostało zatwierdzone przez Komisję Bioetyczną przy Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, Collegium Medicum w Bydgoszczy (nr KB 434/2017). Wyniki. Badania wykazały istotną statystycznie zależność pomiędzy natężeniem stresu, a grupami wykonywanego zawodu w domach pomocy społecznej. Najwyższe natężenie stresu odnotowano w grupie zawodowej opiekunów medycznych, pielęgniarek oraz rehabilitantów. Wnioski. Pielęgniarki oraz opiekunowie medyczni są grupami zawodowymi najbardziej narażonymi na wystąpienie syndromu wypalenia zawodowego na tle pozostałych pracowników domów pomocy społecznej. Istotna jest świadomość istnienia zagrożenia i zdecydowana postawa przeciwdziałania zjawisku wyczerpania emocjonalnego.
{"title":"Różne aspekty wypalenia zawodowego wśród personelu medycznego ze szczególnym uwzględnieniem grupy zawodowej pielęgniarek w domach pomocy społecznej","authors":"A. Komorowska","doi":"10.21784/iwp.2021.019","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2021.019","url":null,"abstract":"Wstęp. Domy opieki społecznej są instytucjami, do których kierowane są osoby wymagające całodobowej opieki z powodu niepełnosprawności, choroby czy wieku. Pracownicy domów pomocy społecznej obarczeni są dużą ilością pracy. Zaangażowanie emocjonalne w sprawy pensjonariuszy z równoczesnym brakiem dystansu wobec problemów innych ludzi niesie ze sobą ryzyko obarczenia psychicznego, co może skutkować pojawieniem się syndromu wypalenia zawodowego.\u0000Cel. Celem badania było ukazanie różnych aspektów wypalenia zawodowego personelu medycznego w domach pomocy społecznej ze szczególnym uwzględnieniem grupy zawodowej pielęgniarek.\u0000Materiał i metody. W badaniach zastosowano wykorzystanie metody sondażu diagnostycznego oraz metody szacowania; techniki badawcze: ankietowanie oraz technikę skali szacunkowej oraz kwestionariusze PSS-10 i DS-14. Badanie zostało zatwierdzone przez Komisję Bioetyczną przy Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, Collegium Medicum w Bydgoszczy (nr KB 434/2017).\u0000Wyniki. Badania wykazały istotną statystycznie zależność pomiędzy natężeniem stresu, a grupami wykonywanego zawodu w domach pomocy społecznej. Najwyższe natężenie stresu odnotowano w grupie zawodowej opiekunów medycznych, pielęgniarek oraz rehabilitantów.\u0000Wnioski. Pielęgniarki oraz opiekunowie medyczni są grupami zawodowymi najbardziej narażonymi na wystąpienie syndromu wypalenia zawodowego na tle pozostałych pracowników domów pomocy społecznej. Istotna jest świadomość istnienia zagrożenia i zdecydowana postawa przeciwdziałania zjawisku wyczerpania emocjonalnego.","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"8 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"127015121","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wstęp. Zaburzenia odżywiania się stanowią bardzo ważny problem zdrowotny XXI wieku zarówno w Polsce jak i na świecie. Dotyczy on przede wszystkim dziewcząt w wieku dojrzewania oraz młodych kobiet, jednakże coraz częściej także chłopcy cierpią na zaburzenia odżywiania. Grupa ta, pod względem tworzenia własnych postaw żywieniowych, charakteryzuje się wysoką podatnością za wpływ społeczno-kulturowy i rodzinny. Cel. Celem pracy jest analiza wybranych zaburzeń odżywiania w światle literatury przedmiotu. Materiał i metody. W pracy dokonano przeglądu literatury poświęconej zaburzeniom odżywiania. Przegląd. Zaburzenia odżywiania definiowane są jako szkodliwy dla jednostki sposób odżywiania przejawiający się niewłaściwymi zachowaniami w aspekcie ilości, sposobu, częstości jedzenia posiłków, a także jakości potraw oraz towarzyszących emocji. Na występowanie zaburzeń odżywiania się ma wpływ szereg czynników. Nigdy nie należy kończyć leczenia na etapie pomocy w objawach somatycznych. Wnioski. Niewątpliwie bardzo ważna jest rola pielęgniarki w opiece nad osobą z zaburzeniami odżywiania i profilaktyce tych stanów.
{"title":"Zaburzenia odżywiania się – częsty problem współczesnej młodzieży","authors":"Dorota Kochman, Marzena Jaszczak","doi":"10.21784/iwp.2021.024","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2021.024","url":null,"abstract":"Wstęp. Zaburzenia odżywiania się stanowią bardzo ważny problem zdrowotny XXI wieku zarówno w Polsce jak i na świecie. Dotyczy on przede wszystkim dziewcząt w wieku dojrzewania oraz młodych kobiet, jednakże coraz częściej także chłopcy cierpią na zaburzenia odżywiania. Grupa ta, pod względem tworzenia własnych postaw żywieniowych, charakteryzuje się wysoką podatnością za wpływ społeczno-kulturowy i rodzinny. \u0000Cel. Celem pracy jest analiza wybranych zaburzeń odżywiania w światle literatury przedmiotu. \u0000Materiał i metody. W pracy dokonano przeglądu literatury poświęconej zaburzeniom odżywiania. \u0000Przegląd. Zaburzenia odżywiania definiowane są jako szkodliwy dla jednostki sposób odżywiania przejawiający się niewłaściwymi zachowaniami w aspekcie ilości, sposobu, częstości jedzenia posiłków, a także jakości potraw oraz towarzyszących emocji. Na występowanie zaburzeń odżywiania się ma wpływ szereg czynników. Nigdy nie należy kończyć leczenia na etapie pomocy w objawach somatycznych. \u0000Wnioski. Niewątpliwie bardzo ważna jest rola pielęgniarki w opiece nad osobą z zaburzeniami odżywiania i profilaktyce tych stanów.","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"9 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"124344411","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wstęp. Choroba Leśniowskiego-Crohna jest chorobą zapalną jelit o nieznanej etiologii. Rozpoznana zostaje najczęściej u dzieci oraz nastolatków. Do objawów charakterystycznych dla choroby należą bóle brzucha, oddawanie biegunkowych stolców często z obecnością patologicznych domieszek: krwi, ropy czy śluzu, a także ubytek masy ciała. Podstawowym krokiem w procesie terapeutycznym jest nawodnienie dziecka drogą dożylną lub doustną, włączenie farmakoterapii oraz leczenia żywieniowego. Celem wdrożonej terapii jest utrzymanie pacjenta w jak najdłużej trwającej remisji. Cel. Praca ma na celu ukazać problemy opiekuńcze oraz terapeutyczne u dziecka z zaostrzeniem choroby Leśniowskiego-Crohna w warunkach szpitalnych oraz zadania personelu pielęgniarskiego wobec tego pacjenta. Prezentacja przypadku. Pacjentka lat 15 w drugiej dobie hospitalizacji przyjęta w oddział z podejrzeniem zaostrzenia choroby Leśniowskiego-Crohna. Pacjentka zgłasza liczne biegunki (od 10 do 15 wypróżnień na dobę) oraz ból brzucha. Przy przyjęciu temperatura ciała pacjentki wynosiła 38,4°C. Dziewczyna oraz jej rodzice wykazują deficyt wiedzy na temat choroby oraz postępowania w przypadku jej zaostrzenia. Wnioski. Bardzo ważnym aspektem w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna u opisanej pacjentki jest stosowanie się do zaleceń żywieniowych oraz systematyczne przyjmowanie zleconych środków farmakologicznych. Całkowite wyleczenie choroby nie jest możliwe, lecz podjęte działania w walce z chorobą pozwalają na uzyskanie długiej remisji i zmniejszenie ryzyka wystąpienia jej poważnych powikłań.
{"title":"Działania opiekuńcze i terapeutyczne pielęgniarki w opiece nad dzieckiem z chorobą Leśniowskiego-Crohna w okresie jej zaostrzenia","authors":"Kasandra Szklarczyk","doi":"10.21784/iwp.2021.023","DOIUrl":"https://doi.org/10.21784/iwp.2021.023","url":null,"abstract":"Wstęp. Choroba Leśniowskiego-Crohna jest chorobą zapalną jelit o nieznanej etiologii. Rozpoznana zostaje najczęściej u dzieci oraz nastolatków. Do objawów charakterystycznych dla choroby należą bóle brzucha, oddawanie biegunkowych stolców często z obecnością patologicznych domieszek: krwi, ropy czy śluzu, a także ubytek masy ciała. Podstawowym krokiem w procesie terapeutycznym jest nawodnienie dziecka drogą dożylną lub doustną, włączenie farmakoterapii oraz leczenia żywieniowego. Celem wdrożonej terapii jest utrzymanie pacjenta w jak najdłużej trwającej remisji. \u0000Cel. Praca ma na celu ukazać problemy opiekuńcze oraz terapeutyczne u dziecka z zaostrzeniem choroby Leśniowskiego-Crohna w warunkach szpitalnych oraz zadania personelu pielęgniarskiego wobec tego pacjenta. \u0000Prezentacja przypadku. Pacjentka lat 15 w drugiej dobie hospitalizacji przyjęta w oddział z podejrzeniem zaostrzenia choroby Leśniowskiego-Crohna. Pacjentka zgłasza liczne biegunki (od 10 do 15 wypróżnień na dobę) oraz ból brzucha. Przy przyjęciu temperatura ciała pacjentki wynosiła 38,4°C. Dziewczyna oraz jej rodzice wykazują deficyt wiedzy na temat choroby oraz postępowania w przypadku jej zaostrzenia. \u0000Wnioski. Bardzo ważnym aspektem w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna u opisanej pacjentki jest stosowanie się do zaleceń żywieniowych oraz systematyczne przyjmowanie zleconych środków farmakologicznych. Całkowite wyleczenie choroby nie jest możliwe, lecz podjęte działania w walce z chorobą pozwalają na uzyskanie długiej remisji i zmniejszenie ryzyka wystąpienia jej poważnych powikłań.","PeriodicalId":383609,"journal":{"name":"Innowacje w Pielęgniarstwie","volume":"542 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"116377256","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：