Pub Date : 2021-01-01DOI: 10.47348/tsar/2021/i1a11
J. Neethling
In hierdie sake het die eiseres K, wat ontvoer en verkrag is, ’n eis vir vergoeding teen die polisie ingestel op grond van hul beweerde nalatigheid ten opsigte van sowel die ondersoek na haar aangemelde verdwyning die middag van haar ontvoering en die nag toe sy verkrag is as die ondersoek daarna toe dit bevestig is dat sy herhaaldelik verkrag is. Haar eis slaag in die verhoorhof maar word in appèl verwerp. Albei howe bevestig dat ten einde te slaag, K al vyf elemente van ’n delik moet bewys, te wete die handeling, onregmatigheid, nalatigheid, kousaliteit en nadeel. Vir doeleindes van die beslissings word op onregmatigheid, nalatigheid en kousaliteit gefokus en albei word ingelei deur eers vas te stel of die polisie nalatig opgetree het omdat dit die gerieflikste was om dit so te doen. Hier word die klassieke redelike voorsienbaar- en voorkombaarheidstoets toegepas deur middel van die redelike deskundige, die redelike polisieman in die hof benede wat bevind dat die polisie grof nalatig was, en die redelike staatsorgaan in die hoogste hof van appèl wat beslis dat die polisie redelik opgetree het. Wat onregmatigheid betref, pas die verhoorhof die tradisionele boni mores-toets toe om vas te stel of daar ’n regsplig op die polisie was om K se nadeel te voorkom het, terwyl die hoogste hof van appèl die omstrede nuwe benadering volg deur te vra na die redelikheid daarvan om die polisie aanspreeklik te stel. Anders as die hooggeregshof bevind die hoogste hof van appèl dat onregmatigheid afwesig is omrede die toestaan van die eis tot ’n veelvuldigheid van aksies kon lei wat beleidsgewys onaanvaarbaar sou wees weens die swaar las wat dit op die polisie kon plaas. Met betrekking tot oorsaaklikheid pas beide howe die conditio sine qua non-toets vir feitelike kousaliteit en die soepel toets vir juridiese kousaliteit toe en kom net soos by nalatigheid en onregmatigheid tot teenoorgestelde gevolgtrekkings. Die beslissing van die hoogste hof van appèl verdien instemming. Dit maak egter nie sin dat hierdie hof met sy beslissing voortgegaan het nadat bevind is dat nalatigheid afwesig was en dat deliktuele aanspreeklikheid dus ontbreek het nie.
{"title":"Regspraak: Liability of police for investigation of rape","authors":"J. Neethling","doi":"10.47348/tsar/2021/i1a11","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i1a11","url":null,"abstract":"In hierdie sake het die eiseres K, wat ontvoer en verkrag is, ’n eis vir vergoeding teen die polisie ingestel op grond van hul beweerde nalatigheid ten opsigte van sowel die ondersoek na haar aangemelde verdwyning die middag van haar ontvoering en die nag toe sy verkrag is as die ondersoek daarna toe dit bevestig is dat sy herhaaldelik verkrag is. Haar eis slaag in die verhoorhof maar word in appèl verwerp. Albei howe bevestig dat ten einde te slaag, K al vyf elemente van ’n delik moet bewys, te wete die handeling, onregmatigheid, nalatigheid, kousaliteit en nadeel. Vir doeleindes van die beslissings word op onregmatigheid, nalatigheid en kousaliteit gefokus en albei word ingelei deur eers vas te stel of die polisie nalatig opgetree het omdat dit die gerieflikste was om dit so te doen. Hier word die klassieke redelike voorsienbaar- en voorkombaarheidstoets toegepas deur middel van die redelike deskundige, die redelike polisieman in die hof benede wat bevind dat die polisie grof nalatig was, en die redelike staatsorgaan in die hoogste hof van appèl wat beslis dat die polisie redelik opgetree het. Wat onregmatigheid betref, pas die verhoorhof die tradisionele boni mores-toets toe om vas te stel of daar ’n regsplig op die polisie was om K se nadeel te voorkom het, terwyl die hoogste hof van appèl die omstrede nuwe benadering volg deur te vra na die redelikheid daarvan om die polisie aanspreeklik te stel. Anders as die hooggeregshof bevind die hoogste hof van appèl dat onregmatigheid afwesig is omrede die toestaan van die eis tot ’n veelvuldigheid van aksies kon lei wat beleidsgewys onaanvaarbaar sou wees weens die swaar las wat dit op die polisie kon plaas. Met betrekking tot oorsaaklikheid pas beide howe die conditio sine qua non-toets vir feitelike kousaliteit en die soepel toets vir juridiese kousaliteit toe en kom net soos by nalatigheid en onregmatigheid tot teenoorgestelde gevolgtrekkings. Die beslissing van die hoogste hof van appèl verdien instemming. Dit maak egter nie sin dat hierdie hof met sy beslissing voortgegaan het nadat bevind is dat nalatigheid afwesig was en dat deliktuele aanspreeklikheid dus ontbreek het nie.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"91036850","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-01-01DOI: 10.47348/tsar/2021/i4a11
F. Malan
None
没有一个
{"title":"Boekbesprekings: Beate Gsell and Thomas MJ Möllers: Enforcing Consumer Markets and Capital Markets Law: A Diesel Emissions Scandal","authors":"F. Malan","doi":"10.47348/tsar/2021/i4a11","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i4a11","url":null,"abstract":"<jats:p>None</jats:p>","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"31 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"75412462","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Café Chameleon se Guardrisk polis het besigheidsverlies gedek as dit die gevolg is van ’n aanmeldbare siekte wat voorgekom het binne ’n radius van 50 kilometer vanaf sy restourant in Kaapstad. So ’n siekte, Covid-19, het voorgeval. ’n Epidemie het ontwikkel en die regering het ’n staat van algemene inperking afgekondig. Ten gevolge van die inperking het Café Chameleon wesenlike dog ongekwantifiseerde besigheidsverliese gely. ’n Verklarende bevel is ten gunste van Café Chameleon in die Kaap uitgereik. Guardrisk Insurance het appelleer maar die hoogste hof van appèl het die appèl eenparig van die hand gewys. Die hof het die kontraktuele risikobepalings aan die hand van die sogenaamde objektiewe benadering uitgelê en bevind dat die gebeurtenis waarteen verseker is, verlies as gevolg van ’n inperking insluit. Ingevolge die tans geldende objektiewe benadering word daar nie gepoog om die kontraktante se werklike bedoeling vas te stel nie. Die vraag is bloot hoe ’n redelike man in die skoene van die kontraktante hul woorde en gedrag sou verstaan het. Volgens sommige beslissings gaan dit wel nog om ’n konstruktiewe bedoeling. Die aard, ooreenkomste en verskille tussen die objektiewe benadering en die tradisionele subjektiewe benadering word in die bespreking uitgelig. Daar word aan die hand gedoen dat die huidige interpretasie benadering eintlik ’n hibriede benadering is. Die objektiewe benadering hang in werklikheid saam met die vertrouensteorie vir kontraktuele aanspreeklikheid en word getemper deur byvoorbeeld die verweer van redelike dwaling. Wat vasstaan, is dat interpretasie ’n fyn kuns is en dat selfs die meer objektiewe benadering nie noodwendig feilloos is nie. Trouens, die hof se uitleg van die versekerde gebeurtenis aan die hand van die objektiewe benadering word bevraagteken. ’n Alternatiewe voorstel is dat die voorkoms van Covid-19 binne ’n sekere radius van die versekerde se besigheid aanvaar word as die versekerde gebeurtenis omdat so ’n uitleg in die algemeen meer betroubare resultate lewer. In die betrokke omstandighede sou dit egter nie ’n verskil aan die uitkoms van die geding gemaak het nie.
{"title":"Regspraak: Contracts of insurance and the objective approach to interpretation of contracts","authors":"Mfb Reinecke, GF Lubbe","doi":"10.47348/tsar/2021/i2a8","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i2a8","url":null,"abstract":"Café Chameleon se Guardrisk polis het besigheidsverlies gedek as dit die gevolg is van ’n aanmeldbare siekte wat voorgekom het binne ’n radius van 50 kilometer vanaf sy restourant in Kaapstad. So ’n siekte, Covid-19, het voorgeval. ’n Epidemie het ontwikkel en die regering het ’n staat van algemene inperking afgekondig. Ten gevolge van die inperking het Café Chameleon wesenlike dog ongekwantifiseerde besigheidsverliese gely. ’n Verklarende bevel is ten gunste van Café Chameleon in die Kaap uitgereik. Guardrisk Insurance het appelleer maar die hoogste hof van appèl het die appèl eenparig van die hand gewys. Die hof het die kontraktuele risikobepalings aan die hand van die sogenaamde objektiewe benadering uitgelê en bevind dat die gebeurtenis waarteen verseker is, verlies as gevolg van ’n inperking insluit. Ingevolge die tans geldende objektiewe benadering word daar nie gepoog om die kontraktante se werklike bedoeling vas te stel nie. Die vraag is bloot hoe ’n redelike man in die skoene van die kontraktante hul woorde en gedrag sou verstaan het. Volgens sommige beslissings gaan dit wel nog om ’n konstruktiewe bedoeling. Die aard, ooreenkomste en verskille tussen die objektiewe benadering en die tradisionele subjektiewe benadering word in die bespreking uitgelig. Daar word aan die hand gedoen dat die huidige interpretasie benadering eintlik ’n hibriede benadering is. Die objektiewe benadering hang in werklikheid saam met die vertrouensteorie vir kontraktuele aanspreeklikheid en word getemper deur byvoorbeeld die verweer van redelike dwaling. Wat vasstaan, is dat interpretasie ’n fyn kuns is en dat selfs die meer objektiewe benadering nie noodwendig feilloos is nie. Trouens, die hof se uitleg van die versekerde gebeurtenis aan die hand van die objektiewe benadering word bevraagteken. ’n Alternatiewe voorstel is dat die voorkoms van Covid-19 binne ’n sekere radius van die versekerde se besigheid aanvaar word as die versekerde gebeurtenis omdat so ’n uitleg in die algemeen meer betroubare resultate lewer. In die betrokke omstandighede sou dit egter nie ’n verskil aan die uitkoms van die geding gemaak het nie.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"26 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"74347001","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Section 211(3) of the Constitution of the Republic of South Africa, 1996 provides that no recognition of customary norms may be upheld if such norms are in conflict with either the constitution or any other law that deals specifically with customary law: “The courts must apply customary law when that law is applicable, subject to the Constitution and any legislation that specifically deals with customary law.” The current Recognition of Customary Marriages Act 120 of 1998 deals explicitly with the recognition of customary marriages which are concluded in accordance with customary law (s 1). Customary law is defined as the “customs and usages traditionally observed among the indigenous African peoples of South Africa and which form part of the culture of those peoples”. It follows from a further reading of section 1 that a customary marriage is reserved for those indigenous African peoples who observe such customs and usages. It is provided in section 10(4) that “[d]espite subsection (1), no spouse of a marriage entered into under the Marriage Act, 1961, is, during the subsistence of such marriage, competent to enter into any other marriage”. This must be read with the definitions contained in section 1: “‘customary law’ means the customs and usages traditionally observed among the indigenous African peoples of South Africa and which form part of the culture of those peoples; ‘customary marriage’ means a marriage concluded in accordance with customary law”. Without the requisite legal competency, no legal subject can enter into any relationship to which the law may attach any consequences. Nobody can enter into a customary marriage if any of the presumed future spouses is already in a civil marriage according to the Marriage Act 25 of 1961, not even if the two parties are married to each other. According to the custom of various indigenous nations, if a man enters into a valid customary marriage with a woman who had never been married before but who is the mother of children born out of wedlock (spurii), the metaphor applies that he “who takes the cow also acquires the calf”. He will as part and parcel of the lobola ceremony be seen as the adopting stepfather of his wife’s children, with all the accompanying consequences. He will automatically be responsible for the future maintenance of those children as his adoptive children and they will acquire all rights and privileges that are bestowed on a child, including the right to inheritance and the right to his family name. As a consequence of this new relationship, all legal ties with the biological father of the adopted child are severed and the biological father will no longer be responsible for the maintenance of his offspring. In January 2019 an erstwhile law professor from UNISA who still retained his German citizenship, was gravely ill and cared for on life-support at a hospital in the Pretoria district. While in hospital, he tied the marriage knot with Miss Vilakazi, a Zulu woman with whom he
{"title":"Huweliksluiting én aanneming van kinders kragtens kulturele gebruike in stryd met die reg behoort kragteloos te wees – sed, ex Africa semper aliquid novi","authors":"J. Sonnekus","doi":"10.47348/tsar/2021/i2a1","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i2a1","url":null,"abstract":"Section 211(3) of the Constitution of the Republic of South Africa, 1996 provides that no recognition of customary norms may be upheld if such norms are in conflict with either the constitution or any other law that deals specifically with customary law: “The courts must apply customary law when that law is applicable, subject to the Constitution and any legislation that specifically deals with customary law.” The current Recognition of Customary Marriages Act 120 of 1998 deals explicitly with the recognition of customary marriages which are concluded in accordance with customary law (s 1). Customary law is defined as the “customs and usages traditionally observed among the indigenous African peoples of South Africa and which form part of the culture of those peoples”. It follows from a further reading of section 1 that a customary marriage is reserved for those indigenous African peoples who observe such customs and usages. It is provided in section 10(4) that “[d]espite subsection (1), no spouse of a marriage entered into under the Marriage Act, 1961, is, during the subsistence of such marriage, competent to enter into any other marriage”. This must be read with the definitions contained in section 1: “‘customary law’ means the customs and usages traditionally observed among the indigenous African peoples of South Africa and which form part of the culture of those peoples; ‘customary marriage’ means a marriage concluded in accordance with customary law”. Without the requisite legal competency, no legal subject can enter into any relationship to which the law may attach any consequences. Nobody can enter into a customary marriage if any of the presumed future spouses is already in a civil marriage according to the Marriage Act 25 of 1961, not even if the two parties are married to each other. According to the custom of various indigenous nations, if a man enters into a valid customary marriage with a woman who had never been married before but who is the mother of children born out of wedlock (spurii), the metaphor applies that he “who takes the cow also acquires the calf”. He will as part and parcel of the lobola ceremony be seen as the adopting stepfather of his wife’s children, with all the accompanying consequences. He will automatically be responsible for the future maintenance of those children as his adoptive children and they will acquire all rights and privileges that are bestowed on a child, including the right to inheritance and the right to his family name. As a consequence of this new relationship, all legal ties with the biological father of the adopted child are severed and the biological father will no longer be responsible for the maintenance of his offspring. In January 2019 an erstwhile law professor from UNISA who still retained his German citizenship, was gravely ill and cared for on life-support at a hospital in the Pretoria district. While in hospital, he tied the marriage knot with Miss Vilakazi, a Zulu woman with whom he","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"6 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"82043922","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-01-01DOI: 10.47348/tsar/2021/i4a15
R. Maphosa
None
没有一个
{"title":"Boekbesprekings: Fatima Khan (ed): Immigration Law in South Africa","authors":"R. Maphosa","doi":"10.47348/tsar/2021/i4a15","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i4a15","url":null,"abstract":"<jats:p>None</jats:p>","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"115 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"79186309","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Aantekeninge: Overview of constitutional court judgments on the bill of rights – 2020","authors":"Roxan Laubscher","doi":"10.47348/tsar/2021/i2a6","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i2a6","url":null,"abstract":"<jats:p>None</jats:p>","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"41 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"78383128","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
This decision of the supreme court of appeal to which two acting judges of appeal have made undisclosed contributions and with which the other members of the bench concurred, is not a model of precise formulation nor a clear application of the legal principles that should have been applied. Instead of a determinable careful breakdown of the various legal principles involved, the judgment dismissed the appeal of the bank. Consequently, the Spar claim for presumably more than R10 million was upheld provided that all the costs involved in the litigation through three levels of the high court were totalled. This was done without a clear indication of the remedy or remedies applied, because all the requirements for the potentially applicable remedies were not shown to have been met. In this civil matter, reference is made to claims founded on theft, unjustified enrichment, and breach of a duty to take care, apart from the apparent reliance on a presumed perfected general notarial bond and a perceived short-term business lease for the lessor’s own account. Spar entered into a franchise agreement with Umtshingo, a company represented by Paulo in Nelspruit, and as a consequence provided the three outlets doing business under the Spar banner with all the applicable stock under a credit agreement. Spar was not aware of the fact that the Kwik Spar was never part of the Umtshingo company but was a close corporation, and as such, a separate legal entity. Any agreements, including the purported general notarial bond entered into between the company and Spar, were res inter alios acta as far as the close corporation was concerned. The supreme court of appeal, notwithstanding the clear position stated in section 29(1) of Act 69 of 1984, held that the close corporation was “de facto, a division of the whole business” of the company. This is clearly wrong. Each outlet had its own separate bank account with the appellant. Spar was under the impression that it had safeguarded its risk as credit provider with a registered general notarial bond, which was enhanced with a perfection clause over Umtshingo’s movable property. When Umtshingo defaulted on its performance liability, Spar applied for and obtained an interim perfection order and presumed that it was consequently entitled to immediately manage the outlets for its own account and benefit. In reality, the interim perfection order was never confirmed; instead it was dismissed at a later stage. Even if it had been confirmed, the outcome of a perfection order is merely to put the mortgagee in the position of pledgee. The latter is never entitled to dispose of the objects of the pledge. This is the usual business of an outlet that sells groceries or liquor. Because the perfection order was never finalised, the mortgagee had no limited real right to the movables of its debtor and it could at most claim preference to the free residue on liquidation of the mortgagor as debtor. The judgment does not refer to these conse
{"title":"Regspraak: ’n Verrykingseis behoort slegs suksesvol te wees mits ongegronde verryking ter sprake is en ’n deliktuele vordering slegs mits aan al die aanspreeklikheidsvestigende elemente voldoen is","authors":"J. Sonnekus","doi":"10.47348/tsar/2021/i4a7","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i4a7","url":null,"abstract":"This decision of the supreme court of appeal to which two acting judges of appeal have made undisclosed contributions and with which the other members of the bench concurred, is not a model of precise formulation nor a clear application of the legal principles that should have been applied. Instead of a determinable careful breakdown of the various legal principles involved, the judgment dismissed the appeal of the bank. Consequently, the Spar claim for presumably more than R10 million was upheld provided that all the costs involved in the litigation through three levels of the high court were totalled. This was done without a clear indication of the remedy or remedies applied, because all the requirements for the potentially applicable remedies were not shown to have been met. In this civil matter, reference is made to claims founded on theft, unjustified enrichment, and breach of a duty to take care, apart from the apparent reliance on a presumed perfected general notarial bond and a perceived short-term business lease for the lessor’s own account. Spar entered into a franchise agreement with Umtshingo, a company represented by Paulo in Nelspruit, and as a consequence provided the three outlets doing business under the Spar banner with all the applicable stock under a credit agreement. Spar was not aware of the fact that the Kwik Spar was never part of the Umtshingo company but was a close corporation, and as such, a separate legal entity. Any agreements, including the purported general notarial bond entered into between the company and Spar, were res inter alios acta as far as the close corporation was concerned. The supreme court of appeal, notwithstanding the clear position stated in section 29(1) of Act 69 of 1984, held that the close corporation was “de facto, a division of the whole business” of the company. This is clearly wrong. Each outlet had its own separate bank account with the appellant. Spar was under the impression that it had safeguarded its risk as credit provider with a registered general notarial bond, which was enhanced with a perfection clause over Umtshingo’s movable property. When Umtshingo defaulted on its performance liability, Spar applied for and obtained an interim perfection order and presumed that it was consequently entitled to immediately manage the outlets for its own account and benefit. In reality, the interim perfection order was never confirmed; instead it was dismissed at a later stage. Even if it had been confirmed, the outcome of a perfection order is merely to put the mortgagee in the position of pledgee. The latter is never entitled to dispose of the objects of the pledge. This is the usual business of an outlet that sells groceries or liquor. Because the perfection order was never finalised, the mortgagee had no limited real right to the movables of its debtor and it could at most claim preference to the free residue on liquidation of the mortgagor as debtor. The judgment does not refer to these conse","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"31 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"87808834","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Die konstitusionele hof het onlangs die vergoeding verminder aan ’n oortreder van seksuele teistering wat buitensporige vergoeding vir klein prosedurele gebreke toegeken is. Die saak illustreer die wyse waarop vergoeding toegeken en aangepas kan word in die geval van prosedureel onbillike ontslag. Tog bly die konstitusionele hof se redenasie om die toekenning van ses maande na twee maande aan te pas vaag. Artikel 194 van die Wet op Arbeidsverhoudinge vereis slegs dat vergoeding “regverdig en billik” moet wees. Hierdie begrip word egter nie in die Wet op Arbeidsverhoudinge omskryf nie en daar word aangevoer dat die konsep teenstrydig deur ons howe gebruik is. In die bespreking oorweeg die outeurs die regsbeginsels van Suid-Afrika, die Verenigde Koninkryk en Australië in die hantering van vergoeding vir ’n onbillike ontslag, waar die ontslag slegs prosedureel onbillik is en waar die werknemer aan ernstige wangedrag skuldig is. In die bespreking word besin of sodanige vergoeding objektief bepaalbaar is en die faktore word oorweeg wat die waarde van so ’n toekenning sou beïnvloed. Die kern van die diensverhouding is die dienskontrak. Die bespreking ondersoek ook die vergoedingstoekenning teen diegene wat normaalweg ingevolge die kontrak toegeken sou word. Faktore wat in die Verenigde Koninkryk en Australië gevind word, vervat in terminologie soos “fout” en “ekonomiese verlies”, is soortgelyk aan deliktuele eise en is nie noodwendig toepaslik in die Suid- Afrikaanse konteks nie, veral omdat die Wet op Arbeidsverhoudinge die benadering tot vergoeding vir prosedureel onbillike ontslag verander het. Desnieteenstaande kan ekonomiese verlies in die Suid- Afrikaanse konteks steeds ’n faktor wees wat die vergoeding wat toegeken word as gevolg van ’n prosedureel onbillike ontslag kan beïnvloed. Die outeurs kom tot die gevolgtrekking dat die afskuwelike aard van die wangedrag van ’n werknemer, in ’n bepaalde geval die werknemer op geen vergoeding hoegenaamd geregtig behoort te maak nie, of slegs aanspraak op ’n aansienlik verminderde vergoeding kan gee. Die outeurs vind ook dat, in navolging van die reg van die Verenigde Koninkryk en Australië, en as ’n logiese uitvloeisel van die konstitusionele hof se uitspraak, die beginsel van bydraende skuld uitgebrei moet word na gevalle van wesenlik onbillike ontslag. Hieruit kom ’n raamwerk na vore in die bespreking vir die bepaling van vergoeding in gevalle van prosedureel onbillike ontslag.
{"title":"Regspraak: A compensation framework for (procedurally) unfair dismissals in employment contracts","authors":"MJ Van Staden, M. Van Eck","doi":"10.47348/tsar/2021/i4a9","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i4a9","url":null,"abstract":"Die konstitusionele hof het onlangs die vergoeding verminder aan ’n oortreder van seksuele teistering wat buitensporige vergoeding vir klein prosedurele gebreke toegeken is. Die saak illustreer die wyse waarop vergoeding toegeken en aangepas kan word in die geval van prosedureel onbillike ontslag. Tog bly die konstitusionele hof se redenasie om die toekenning van ses maande na twee maande aan te pas vaag. Artikel 194 van die Wet op Arbeidsverhoudinge vereis slegs dat vergoeding “regverdig en billik” moet wees. Hierdie begrip word egter nie in die Wet op Arbeidsverhoudinge omskryf nie en daar word aangevoer dat die konsep teenstrydig deur ons howe gebruik is. In die bespreking oorweeg die outeurs die regsbeginsels van Suid-Afrika, die Verenigde Koninkryk en Australië in die hantering van vergoeding vir ’n onbillike ontslag, waar die ontslag slegs prosedureel onbillik is en waar die werknemer aan ernstige wangedrag skuldig is. In die bespreking word besin of sodanige vergoeding objektief bepaalbaar is en die faktore word oorweeg wat die waarde van so ’n toekenning sou beïnvloed. Die kern van die diensverhouding is die dienskontrak. Die bespreking ondersoek ook die vergoedingstoekenning teen diegene wat normaalweg ingevolge die kontrak toegeken sou word. Faktore wat in die Verenigde Koninkryk en Australië gevind word, vervat in terminologie soos “fout” en “ekonomiese verlies”, is soortgelyk aan deliktuele eise en is nie noodwendig toepaslik in die Suid- Afrikaanse konteks nie, veral omdat die Wet op Arbeidsverhoudinge die benadering tot vergoeding vir prosedureel onbillike ontslag verander het. Desnieteenstaande kan ekonomiese verlies in die Suid- Afrikaanse konteks steeds ’n faktor wees wat die vergoeding wat toegeken word as gevolg van ’n prosedureel onbillike ontslag kan beïnvloed. Die outeurs kom tot die gevolgtrekking dat die afskuwelike aard van die wangedrag van ’n werknemer, in ’n bepaalde geval die werknemer op geen vergoeding hoegenaamd geregtig behoort te maak nie, of slegs aanspraak op ’n aansienlik verminderde vergoeding kan gee. Die outeurs vind ook dat, in navolging van die reg van die Verenigde Koninkryk en Australië, en as ’n logiese uitvloeisel van die konstitusionele hof se uitspraak, die beginsel van bydraende skuld uitgebrei moet word na gevalle van wesenlik onbillike ontslag. Hieruit kom ’n raamwerk na vore in die bespreking vir die bepaling van vergoeding in gevalle van prosedureel onbillike ontslag.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"42 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"82596582","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Die wetgewer poog om met die Wysigingswetsontwerp op Outeursreg ingrypende veranderinge in die Wet op Outeursreg aan te bring, waarby die instelling van billike gebruik (“fair use”) ingesluit word. Hierdie voorgestelde wysiging blyk nie die resultaat te wees van enige erkende hersieningsproses nie, en vereis ’n deeglike ontleding van die gevolge daarvan. Hierdie radikale afwyking van ons huidige benadering ten opsigte van die uitsonderings in outeursreg is deur sommige bekende tegnologie maatskappye ondersteun, nie net in Suid-Afrika nie, maar ook in ander regsgebiede soos die Verenigde Koninkryk, Australië en Nieu-Seeland. Die artikel spreek ernstige kommer uit oor die implikasies van die instelling van billike gebruik in die Suid-Afrikaanse reg. Sodra verby die retoriek van die beweerde meerderwaardigheid van billike gebruik beweeg word, is die prentjie wat ontstaan verontrustend. Alhoewel daar entoesiastiese ondersteuning blyk te wees vir die instelling van billike gebruik vanuit sekere oorde, is die geskiedenis daarvan om regsekerheid te vestig in die regsgebied van sy statutêre oorsprong, die Verenigde State, minder bemoedigend. Billike gebruik vereis ’n litigasieproses tussen die verskillende partye om die toelaatbare uitsonderings op outeursreg te bepaal. Daar is geen noodwendige rede waarom billike gebruik meer responsief is op tegnologiese verandering as wetgewende hervorming nie. Daar is beduidende verskille in ons regstelsel en die litigasieproses wanneer dit vergelyk word met dié van die Verenigde State. Versuim om die verskille te erken, kan tot onvoorspelbare en onbedoelde gevolge lei. Uitsonderings op die outeursreg behels aspekte van openbare beleid. Dit moet nie deur regters beslis word ooreenkomstig ’n agenda wat daargestel is deur private litigante nie. In ’n demokratiese samelewing moet openbare beleidskwessies deur die parlement bepaal word en dit mag openbare deelname insluit. Billike gebruik, of enige vorm van oop uitsonderings, kan daartoe lei dat Suid-Afrika sy verdragsverpligtinge kragtens die Bernkonvensie, die TRIPs-ooreenkoms en in die besonder die sogenaamde “drie-stap-toets” mag oortree. Dit is ook duidelik dat die houding van die Europese Unie en die Verenigde State teenoor die groot tegnologie maatskappye minder uiteenlopend is, en dat wetgewende maatreëls ingestel word, of oorweeg word, om die uitbuiting van die regte van outeursreghebbendes te beperk. Voorstanders vir die instelling van billike gebruik het nog geen regverdiging verskaf waarom Suid-Afrika dit só moet gedra oor sy internasionale verpligtinge nie.
{"title":"Should South Africa adopt fair use? Cutting through the rhetoric","authors":"S. Karjiker","doi":"10.47348/tsar/2021/i2a2","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i2a2","url":null,"abstract":"Die wetgewer poog om met die Wysigingswetsontwerp op Outeursreg ingrypende veranderinge in die Wet op Outeursreg aan te bring, waarby die instelling van billike gebruik (“fair use”) ingesluit word. Hierdie voorgestelde wysiging blyk nie die resultaat te wees van enige erkende hersieningsproses nie, en vereis ’n deeglike ontleding van die gevolge daarvan. Hierdie radikale afwyking van ons huidige benadering ten opsigte van die uitsonderings in outeursreg is deur sommige bekende tegnologie maatskappye ondersteun, nie net in Suid-Afrika nie, maar ook in ander regsgebiede soos die Verenigde Koninkryk, Australië en Nieu-Seeland. Die artikel spreek ernstige kommer uit oor die implikasies van die instelling van billike gebruik in die Suid-Afrikaanse reg. Sodra verby die retoriek van die beweerde meerderwaardigheid van billike gebruik beweeg word, is die prentjie wat ontstaan verontrustend. Alhoewel daar entoesiastiese ondersteuning blyk te wees vir die instelling van billike gebruik vanuit sekere oorde, is die geskiedenis daarvan om regsekerheid te vestig in die regsgebied van sy statutêre oorsprong, die Verenigde State, minder bemoedigend. Billike gebruik vereis ’n litigasieproses tussen die verskillende partye om die toelaatbare uitsonderings op outeursreg te bepaal. Daar is geen noodwendige rede waarom billike gebruik meer responsief is op tegnologiese verandering as wetgewende hervorming nie. Daar is beduidende verskille in ons regstelsel en die litigasieproses wanneer dit vergelyk word met dié van die Verenigde State. Versuim om die verskille te erken, kan tot onvoorspelbare en onbedoelde gevolge lei. Uitsonderings op die outeursreg behels aspekte van openbare beleid. Dit moet nie deur regters beslis word ooreenkomstig ’n agenda wat daargestel is deur private litigante nie. In ’n demokratiese samelewing moet openbare beleidskwessies deur die parlement bepaal word en dit mag openbare deelname insluit. Billike gebruik, of enige vorm van oop uitsonderings, kan daartoe lei dat Suid-Afrika sy verdragsverpligtinge kragtens die Bernkonvensie, die TRIPs-ooreenkoms en in die besonder die sogenaamde “drie-stap-toets” mag oortree. Dit is ook duidelik dat die houding van die Europese Unie en die Verenigde State teenoor die groot tegnologie maatskappye minder uiteenlopend is, en dat wetgewende maatreëls ingestel word, of oorweeg word, om die uitbuiting van die regte van outeursreghebbendes te beperk. Voorstanders vir die instelling van billike gebruik het nog geen regverdiging verskaf waarom Suid-Afrika dit só moet gedra oor sy internasionale verpligtinge nie.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"8 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"84673292","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Die verbintenisregtelike aspek wat in hierdie saak ter sprake gekom het, kon volgens geykte regsbeginsels opgelos word. Die terugbetaling van ’n deposito en die oorbetaling van opgeloopte rente by die nievervulling van opskortende voorwaardes in ’n kontrak was ter sprake. Die voornemende koper (Afrimat) het die deposito in ’n spesiale beleggingsrekening van die voornemende verkoper (Timasani) by ’n bank inbetaal met die ooreenkoms dat die geld namens Afrimat gehou sou word en dat die opgeloopte rente Afrimat sou toekom. By die nievervulling van die voorwaardes het die sakereddingspraktisyn van Timasani geweier om die deposito terug te betaal aan Afrimat. Die gronde vir die weiering het gespruit uit ’n dispuut oor die kwantum van die afslaerskommissie waarvoor Afrimat aanspreeklikheid aanvaar het. Die hof van eerste instansie het Timasani gelas om eerstens die deposito terug te betaal aan Afrimat en tweedens die opgeloopte rente aan dit oor te betaal. Die hoogste hof van appèl het ’n appèl van die hand gewys en die hof van eerste instansie se bevinding gesteun dat die regsgeding nie deur die statutêre moratorium op regsgedinge teen maatskappye in sakeredding gestuit word nie. Laasgenoemde kwessie met gepaardgaande prosedurele kwessies val buite die bestek van hierdie bespreking. Wat die verbintenisregtelike aspek betref, is daar ’n groot waarskynlikheid dat die ware grondslag van die uitspraak eenvoudig ’n eis was vir nakoming van die kontrak dat die deposito en opgeloopte rente by die nievervulling van die voorwaardes terug- en oorbetaal moes word aan Afrimat. Die hoogste hof van appèl het egter skynbaar die eis op ’n verrykingsgrondslag toegestaan. In hierdie verband word die stelling onder andere in die uitspraak gemaak dat die kontrak terugwerkend nietig geword het by die nie-vervulling van die opskortende voorwaardes. Daar word aan die hand gedoen dat dit ’n obiter dictum was wat heeltemal onnodig was vir ’n bevinding dat ’n verrykingsvordering beskikbaar was. Ten spyte van gemeenregtelike gesag vir so ’n verstekreël, word daardie reël vandag in regstelsels gebaseer op die Romeinse reg verwerp op die basis dat dit ’n fiksie is en ’n foutiewe en onlogiese vertolking van Romeinse tekste verteenwoordig. So ’n fiksie het onverwagte en ongewenste gevolge vir derde partye wat hangende vervulling van opskortende voorwaardes regte verkry wat op die kontrak berus. Dit is derhalwe nie meer die verstekgevolg van die nievervulling van opskortende voorwaardes in verwante regstelsels nie. Dit is ook moeilik om in te sien hoe in die afwesigheid van ’n kontrak en sonder oorweging van afwykende uitsprake, die hof die eis vir oorbetaling van opgeloopte rente op ’n verrykingsgrondslag kon toestaan.
{"title":"Regspraak: Claims for restitution arising from the non-fulfilment of suspensive conditions in contracts","authors":"PH O’Brien","doi":"10.47348/tsar/2021/i4a8","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2021/i4a8","url":null,"abstract":"Die verbintenisregtelike aspek wat in hierdie saak ter sprake gekom het, kon volgens geykte regsbeginsels opgelos word. Die terugbetaling van ’n deposito en die oorbetaling van opgeloopte rente by die nievervulling van opskortende voorwaardes in ’n kontrak was ter sprake. Die voornemende koper (Afrimat) het die deposito in ’n spesiale beleggingsrekening van die voornemende verkoper (Timasani) by ’n bank inbetaal met die ooreenkoms dat die geld namens Afrimat gehou sou word en dat die opgeloopte rente Afrimat sou toekom. By die nievervulling van die voorwaardes het die sakereddingspraktisyn van Timasani geweier om die deposito terug te betaal aan Afrimat. Die gronde vir die weiering het gespruit uit ’n dispuut oor die kwantum van die afslaerskommissie waarvoor Afrimat aanspreeklikheid aanvaar het. Die hof van eerste instansie het Timasani gelas om eerstens die deposito terug te betaal aan Afrimat en tweedens die opgeloopte rente aan dit oor te betaal. Die hoogste hof van appèl het ’n appèl van die hand gewys en die hof van eerste instansie se bevinding gesteun dat die regsgeding nie deur die statutêre moratorium op regsgedinge teen maatskappye in sakeredding gestuit word nie. Laasgenoemde kwessie met gepaardgaande prosedurele kwessies val buite die bestek van hierdie bespreking. Wat die verbintenisregtelike aspek betref, is daar ’n groot waarskynlikheid dat die ware grondslag van die uitspraak eenvoudig ’n eis was vir nakoming van die kontrak dat die deposito en opgeloopte rente by die nievervulling van die voorwaardes terug- en oorbetaal moes word aan Afrimat. Die hoogste hof van appèl het egter skynbaar die eis op ’n verrykingsgrondslag toegestaan. In hierdie verband word die stelling onder andere in die uitspraak gemaak dat die kontrak terugwerkend nietig geword het by die nie-vervulling van die opskortende voorwaardes. Daar word aan die hand gedoen dat dit ’n obiter dictum was wat heeltemal onnodig was vir ’n bevinding dat ’n verrykingsvordering beskikbaar was. Ten spyte van gemeenregtelike gesag vir so ’n verstekreël, word daardie reël vandag in regstelsels gebaseer op die Romeinse reg verwerp op die basis dat dit ’n fiksie is en ’n foutiewe en onlogiese vertolking van Romeinse tekste verteenwoordig. So ’n fiksie het onverwagte en ongewenste gevolge vir derde partye wat hangende vervulling van opskortende voorwaardes regte verkry wat op die kontrak berus. Dit is derhalwe nie meer die verstekgevolg van die nievervulling van opskortende voorwaardes in verwante regstelsels nie. Dit is ook moeilik om in te sien hoe in die afwesigheid van ’n kontrak en sonder oorweging van afwykende uitsprake, die hof die eis vir oorbetaling van opgeloopte rente op ’n verrykingsgrondslag kon toestaan.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"39 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"85694844","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：