首页 > 最新文献

Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg最新文献

英文 中文
Electronic signatures: where to next? 电子签名:下一步何去何从?
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i1a4
L. Swales
Die afgelope paar jaar het die samelewing toenemend staatgemaak op moderne tegnologie – veral sedert Covid-19 en die reeks beperkinge ingevolge die Wet op Rampbestuur 57 van 2002. Daar word selfs na data verwys as die wêreld se nuwe vorm van olie. In die lig van hierdie paradigmaskuif, word daar al hoe meer gebruik gemaak van elektroniese handtekeninge. Die hoogste hof van appèl het onlangs, by twee gelenthede, elektroniese handtekeninge en die toepaslike wetlike raamwerk oorweeg: eerstens in November 2014 in Spring Forest Trading CC v Wilberry (Pty) Ltd t/a Ecowash en tweedens in Maart 2020 in Global & Local Investments Advisors (Pty) Ltd v Fouche. Ongelukkig het die jongste uitspraak gelei tot ’n mate van onsekerheid oor die manier waarop die regsraamwerk geïnterpreteer moet word. Op die oog af blyk die Global & Local-saak teenstrydig te wees met die Spring Forest-saak en artikel 13 van die Wet op Elektroniese Kommunikasie en Transaksies 25 van 2002. Die oogmerk van die outeur met hierdie artikel is om die toepaslike wetlike raamwerk met betrekking tot elektroniese handtekeninge te evalueer en krities kommentaar te lewer op die bevindings wat in die Spring Forest– en Global & Local-sake gemaak is, met die doel om voorstelle te maak oor: i) die wyse waarop hierdie twee uitsprake van die hoogste hof van appèl geïnterpreteer moet word, in die lig van die wet en ander relevante regspraak en ii) die pad vorentoe vir toekomstige regsgedinge. Na die beslissing in die Spring Forest-saak, is algemeen aanvaar dat waar ’n kommersiële ooreenkoms gebruik maak van die begrippe “skrif” en “handtekening”, databoodskappe aan hierdie vereistes kan voldoen, as daar aan die spesifieke vereistes in die wet voldoen word. Hierdie bevinding was sinvol en het rekening gehou met moderne ontwikkelinge. Na die uitspraak in die Global & Local-saak bestaan daar egter twyfel of ’n “handtekening” uitgevoer kan word deur ’n elektroniese handtekening via databoodskap te gebruik. Die jongste uitspraak dui daarop dat as partye elektronies ’n ooreenkoms wil onderteken, ’n elektroniese “handtekening” (spesifiek met die uitsluiting van die woord elektronies) uitdruklik in die ooreenkoms vermeld moet wees: met ander woorde, hierdie uitspraak vereis dat partye vooraf ooreenkom dat ’n elektroniese ooreenkoms toelaatbaar is, en dit veroorsaak twyfel of die begrip “handtekening” ’n elektroniese handtekening insluit. Hierdie artikel voer aan dat die Global & Local-saak regsekerheid ondermyn. Wat word benodig om vorentoe te beweeg? Eerstens, duidelikheid of die begrip “handtekening” ’n elektroniese handtekening insluit. Tweedens, ’n bevestiging dat ’n elektroniese handtekening, soos dit tans verwoord is, nie gebruik kan word om ’n ooreenkoms vir die verkoop van vaste eiendom, ingevolge Wet 25 van 2002, aan te gaan nie. Twyfel is geskep in die onlangse beslissing in Borcherds v Duxbury 2021 1 SA 410 (OKP). Derdens, bevestiging van ’n hooggeregshof oor watter faktore in ag geneem moet word b
{"title":"Electronic signatures: where to next?","authors":"L. Swales","doi":"10.47348/tsar/2022/i1a4","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i1a4","url":null,"abstract":"Die afgelope paar jaar het die samelewing toenemend staatgemaak op moderne tegnologie – veral sedert Covid-19 en die reeks beperkinge ingevolge die Wet op Rampbestuur 57 van 2002. Daar word selfs na data verwys as die wêreld se nuwe vorm van olie. In die lig van hierdie paradigmaskuif, word daar al hoe meer gebruik gemaak van elektroniese handtekeninge. Die hoogste hof van appèl het onlangs, by twee gelenthede, elektroniese handtekeninge en die toepaslike wetlike raamwerk oorweeg: eerstens in November 2014 in Spring Forest Trading CC v Wilberry (Pty) Ltd t/a Ecowash en tweedens in Maart 2020 in Global & Local Investments Advisors (Pty) Ltd v Fouche. Ongelukkig het die jongste uitspraak gelei tot ’n mate van onsekerheid oor die manier waarop die regsraamwerk geïnterpreteer moet word. Op die oog af blyk die Global & Local-saak teenstrydig te wees met die Spring Forest-saak en artikel 13 van die Wet op Elektroniese Kommunikasie en Transaksies 25 van 2002. Die oogmerk van die outeur met hierdie artikel is om die toepaslike wetlike raamwerk met betrekking tot elektroniese handtekeninge te evalueer en krities kommentaar te lewer op die bevindings wat in die Spring Forest– en Global & Local-sake gemaak is, met die doel om voorstelle te maak oor: i) die wyse waarop hierdie twee uitsprake van die hoogste hof van appèl geïnterpreteer moet word, in die lig van die wet en ander relevante regspraak en ii) die pad vorentoe vir toekomstige regsgedinge. Na die beslissing in die Spring Forest-saak, is algemeen aanvaar dat waar ’n kommersiële ooreenkoms gebruik maak van die begrippe “skrif” en “handtekening”, databoodskappe aan hierdie vereistes kan voldoen, as daar aan die spesifieke vereistes in die wet voldoen word. Hierdie bevinding was sinvol en het rekening gehou met moderne ontwikkelinge. Na die uitspraak in die Global & Local-saak bestaan daar egter twyfel of ’n “handtekening” uitgevoer kan word deur ’n elektroniese handtekening via databoodskap te gebruik. Die jongste uitspraak dui daarop dat as partye elektronies ’n ooreenkoms wil onderteken, ’n elektroniese “handtekening” (spesifiek met die uitsluiting van die woord elektronies) uitdruklik in die ooreenkoms vermeld moet wees: met ander woorde, hierdie uitspraak vereis dat partye vooraf ooreenkom dat ’n elektroniese ooreenkoms toelaatbaar is, en dit veroorsaak twyfel of die begrip “handtekening” ’n elektroniese handtekening insluit. Hierdie artikel voer aan dat die Global & Local-saak regsekerheid ondermyn. Wat word benodig om vorentoe te beweeg? Eerstens, duidelikheid of die begrip “handtekening” ’n elektroniese handtekening insluit. Tweedens, ’n bevestiging dat ’n elektroniese handtekening, soos dit tans verwoord is, nie gebruik kan word om ’n ooreenkoms vir die verkoop van vaste eiendom, ingevolge Wet 25 van 2002, aan te gaan nie. Twyfel is geskep in die onlangse beslissing in Borcherds v Duxbury 2021 1 SA 410 (OKP). Derdens, bevestiging van ’n hooggeregshof oor watter faktore in ag geneem moet word b","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"114 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"77582367","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Regspraak: A cautionary tale of litigation, liability and ethical responsibilities in the legal profession Regspraak:法律职业的诉讼、责任和道德责任的警示故事
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i4a10
M. Van Eck
Die regsberoep word deur etiese en professionele beginsels onderlê. Een van die beginsels wat in hierdie bespreking uitgelig word, is die van handhawing en beskerming van die publiek se persepsie van die regsberoep, onder andere om ’n goeie en eerbare beroep te wees. Dit kan negatief beïnvloed word indien litigasie tussen regspraktisyns as ’n vorm van binnegevegte beskou word en kan moontlik ’n interne krisis binne die professie skep. Alhoewel Solomon v Junkeeparsad (2022 3 SA 526 (GJ)) maar een voorbeeld van litigasie tussen regspraktisyns is, beklemtoon die saak, hoewel indirek, die konseptuele vraag of litigasie tussen regspraktisyns as ’n vorm van binnegevegte beskou kan word. Dit sal skadelik wees vir die persepsie van die regsprofessie indien sodanige litigasie ’n nuwe norm geword het en nou aanvaarbaar is binne die ontwikkelende professie in die moderne samelewing. In die aanspreek van hierdie vraag hou die outeur rekening met die feit dat in Suid-Afrika, soos in Australië en ander regsbestelle gebaseer op die Engelse “common law”, sprake is van onderskeidelike professies van die balie en die sybalie. Dié geskeie balies beïnvloed moontlik die regsverhouding tussen kliënte, prokureurs en advokate. Dit bepaal ook die bron van aanspreeklikheid vir die betaling van ’n advokaat se fooi. Alhoewel die bron van ’n prokureur se aanspreeklikheid in die verlede oor die algemeen as kontraktueel beskou is (in beide die Suid-Afrikaanse en die Australiese regspraktyk), rus ’n verpligting op prokureurs in Suid-Afrika om ’n advokaat se fooi te betaal wat nou weerspieël word in die gedragskode (soos vasgestel ingevolge artikel 35 van die Regspraktykwet 28 van 2014). ’n Prokureur het sowel ’n professionele as etiese plig om die verskuldigde betaling van derde partye se fooie (insluitend die van advokate) onverwyld te maak. ’n Versuim om hierdie plig stiptelik na te kom, reflekteer op swak bestuur van die prokureur se regspraktyk. Alhoewel ’n advokaat wel ’n reg het om regstappe in te stel teen iedere prestasieskuldenaar ook waar professionele fooie uitstaande is, rus daar ’n kollektiewe en etiese verantwoordelikheid op die lede van die regsprofessie om die beeld en reputasie van die professie te beskerm. Met hierdie aantekening dui die outeur daarop dat dit dalk tyd is om alternatiewe geskilbeslegtingsprosesse te vind om dispute tussen regspraktisyns, as lede van die regsberoep, aan te spreek.
{"title":"Regspraak: A cautionary tale of litigation, liability and ethical responsibilities in the legal profession","authors":"M. Van Eck","doi":"10.47348/tsar/2022/i4a10","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i4a10","url":null,"abstract":"Die regsberoep word deur etiese en professionele beginsels onderlê. Een van die beginsels wat in hierdie bespreking uitgelig word, is die van handhawing en beskerming van die publiek se persepsie van die regsberoep, onder andere om ’n goeie en eerbare beroep te wees. Dit kan negatief beïnvloed word indien litigasie tussen regspraktisyns as ’n vorm van binnegevegte beskou word en kan moontlik ’n interne krisis binne die professie skep. Alhoewel Solomon v Junkeeparsad (2022 3 SA 526 (GJ)) maar een voorbeeld van litigasie tussen regspraktisyns is, beklemtoon die saak, hoewel indirek, die konseptuele vraag of litigasie tussen regspraktisyns as ’n vorm van binnegevegte beskou kan word. Dit sal skadelik wees vir die persepsie van die regsprofessie indien sodanige litigasie ’n nuwe norm geword het en nou aanvaarbaar is binne die ontwikkelende professie in die moderne samelewing. In die aanspreek van hierdie vraag hou die outeur rekening met die feit dat in Suid-Afrika, soos in Australië en ander regsbestelle gebaseer op die Engelse “common law”, sprake is van onderskeidelike professies van die balie en die sybalie. Dié geskeie balies beïnvloed moontlik die regsverhouding tussen kliënte, prokureurs en advokate. Dit bepaal ook die bron van aanspreeklikheid vir die betaling van ’n advokaat se fooi. Alhoewel die bron van ’n prokureur se aanspreeklikheid in die verlede oor die algemeen as kontraktueel beskou is (in beide die Suid-Afrikaanse en die Australiese regspraktyk), rus ’n verpligting op prokureurs in Suid-Afrika om ’n advokaat se fooi te betaal wat nou weerspieël word in die gedragskode (soos vasgestel ingevolge artikel 35 van die Regspraktykwet 28 van 2014). ’n Prokureur het sowel ’n professionele as etiese plig om die verskuldigde betaling van derde partye se fooie (insluitend die van advokate) onverwyld te maak. ’n Versuim om hierdie plig stiptelik na te kom, reflekteer op swak bestuur van die prokureur se regspraktyk. Alhoewel ’n advokaat wel ’n reg het om regstappe in te stel teen iedere prestasieskuldenaar ook waar professionele fooie uitstaande is, rus daar ’n kollektiewe en etiese verantwoordelikheid op die lede van die regsprofessie om die beeld en reputasie van die professie te beskerm. Met hierdie aantekening dui die outeur daarop dat dit dalk tyd is om alternatiewe geskilbeslegtingsprosesse te vind om dispute tussen regspraktisyns, as lede van die regsberoep, aan te spreek.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"23 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"85219620","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Regspraak: Delictual liability resulting from the incompetence of artisans and misplaced trust 因工匠的无能和错误的信任而造成的侵权责任
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i3a9
J. Scott
Die eiseres, moeder en voog van ’n 11-jarige seun, het skadevergoeding gevorder van ’n persoon (N) wat herstelwerk aan ’n beskadigde elektriese leiding in ’n meenthuis verrig het, die eienaar van die betrokke meenthuis (D) en die beheerliggaam van die deeltitelkompleks (BC). Die eienaar (C) van ’n onderneming wat kombuiskaste installeer, is as derde party tot die geding gevoeg. Een middag, terwyl die seun aan ’n kraan in die kompleks geraak het toe hy sy moeder se motor wou was, is hy ernstig beseer as gevolg van ’n enorme elektriese skok wat hy ontvang het. Dit was te wyte aan die feit dat C se werkers die elektrisiteitsleiding tydens werk in die meenthuis van die eiseres se buurvrou (R) beskadig het toe hulle besig was om kombuiskaste te installeer. Omdat R self daarna ook geskok is toe sy aan krane geraak het, het sy die elektrisiteitstoevoer afgeskakel. C se werkers was daarvan bewus. R het dadelik D se verteenwoordiger (M), wat gewoonlik as skakel tussen haar en D opgetree het, van die gevaartoestand verwittig en hy het onderneem om dadelik vir D daarvan in kennis te stel sodat hy spoedig reëlings vir herstelwerk aan die elektriese leiding kon tref. M het egter versuim om die berig aan D deur te gee. Die volgende oggend het C se werkers die elektrisiteit weer aangeskakel om aan te gaan met hul werk en derhalwe die gevaartoestand laat herleef, wat uiteindelik die tragedie as afloop gehad het. Die hof het tot die volgende beslissings geraak: Wat N (die eerste verweerder) betref, is bevind dat ofskoon sy brouwerk (die feit dat hy die elektriese leiding van die aardlekkasiestelsel ontkoppel het) die grondoorsaak vir die elektrifisering van die kraan was, dit nie vir ’n redelike persoon in sy skoene voorsienbaar sou wees dat die werkers wat van die gevaartoestand bewus was, so onverstandig sou wees om die elektrisiteit weer aan te skakel nie en dat ’n voldoende juridiese kousale verband derhalwe tussen N se handeling en die kind se beserings ontbreek het. Die werkers se handeling is dus as ’n novus actus interveniens beskou. Hierdie beslissing word gekritiseer as strydig met die regspraak betreffende juridiese kousaliteit. In BC (die derde verweerder) se geval was die omstandighede van sodanige aard dat daar nie redelikerwys van BC wat geen kennis van die gevaartoestand gehad het, verwag kon word om voorkomende stappe te doen nie en in hierdie geval is die eiser se vordering verwerp. Met hierdie bevinding word daar akkoord gegaan. Wat D (die tweede verweerder) betref, is bevind dat hy aanspreeklik is vir die eiser se nadeel. Oor die juridiese grondslag waarop die hof sy beslissing gevestig het, bestaan daar onsekerheid. In breë trekke is daar tot ’n bevinding van middellike aanspreeklikheid gekom, maar die hof het gewik en geweeg tussen werkgewersaanspreeklikheid en dié van ’n verteenwoordiger, ofskoon daar ter aanvang duidelik afwysend teenoor laasgenoemde grondslag gestaan is. Die ratio decidendi is in hierdie opsig uitermate verwarrend. Daar w
{"title":"Regspraak: Delictual liability resulting from the incompetence of artisans and misplaced trust","authors":"J. Scott","doi":"10.47348/tsar/2022/i3a9","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i3a9","url":null,"abstract":"Die eiseres, moeder en voog van ’n 11-jarige seun, het skadevergoeding gevorder van ’n persoon (N) wat herstelwerk aan ’n beskadigde elektriese leiding in ’n meenthuis verrig het, die eienaar van die betrokke meenthuis (D) en die beheerliggaam van die deeltitelkompleks (BC). Die eienaar (C) van ’n onderneming wat kombuiskaste installeer, is as derde party tot die geding gevoeg. Een middag, terwyl die seun aan ’n kraan in die kompleks geraak het toe hy sy moeder se motor wou was, is hy ernstig beseer as gevolg van ’n enorme elektriese skok wat hy ontvang het. Dit was te wyte aan die feit dat C se werkers die elektrisiteitsleiding tydens werk in die meenthuis van die eiseres se buurvrou (R) beskadig het toe hulle besig was om kombuiskaste te installeer. Omdat R self daarna ook geskok is toe sy aan krane geraak het, het sy die elektrisiteitstoevoer afgeskakel. C se werkers was daarvan bewus. R het dadelik D se verteenwoordiger (M), wat gewoonlik as skakel tussen haar en D opgetree het, van die gevaartoestand verwittig en hy het onderneem om dadelik vir D daarvan in kennis te stel sodat hy spoedig reëlings vir herstelwerk aan die elektriese leiding kon tref. M het egter versuim om die berig aan D deur te gee. Die volgende oggend het C se werkers die elektrisiteit weer aangeskakel om aan te gaan met hul werk en derhalwe die gevaartoestand laat herleef, wat uiteindelik die tragedie as afloop gehad het. Die hof het tot die volgende beslissings geraak: Wat N (die eerste verweerder) betref, is bevind dat ofskoon sy brouwerk (die feit dat hy die elektriese leiding van die aardlekkasiestelsel ontkoppel het) die grondoorsaak vir die elektrifisering van die kraan was, dit nie vir ’n redelike persoon in sy skoene voorsienbaar sou wees dat die werkers wat van die gevaartoestand bewus was, so onverstandig sou wees om die elektrisiteit weer aan te skakel nie en dat ’n voldoende juridiese kousale verband derhalwe tussen N se handeling en die kind se beserings ontbreek het. Die werkers se handeling is dus as ’n novus actus interveniens beskou. Hierdie beslissing word gekritiseer as strydig met die regspraak betreffende juridiese kousaliteit. In BC (die derde verweerder) se geval was die omstandighede van sodanige aard dat daar nie redelikerwys van BC wat geen kennis van die gevaartoestand gehad het, verwag kon word om voorkomende stappe te doen nie en in hierdie geval is die eiser se vordering verwerp. Met hierdie bevinding word daar akkoord gegaan. Wat D (die tweede verweerder) betref, is bevind dat hy aanspreeklik is vir die eiser se nadeel. Oor die juridiese grondslag waarop die hof sy beslissing gevestig het, bestaan daar onsekerheid. In breë trekke is daar tot ’n bevinding van middellike aanspreeklikheid gekom, maar die hof het gewik en geweeg tussen werkgewersaanspreeklikheid en dié van ’n verteenwoordiger, ofskoon daar ter aanvang duidelik afwysend teenoor laasgenoemde grondslag gestaan is. Die ratio decidendi is in hierdie opsig uitermate verwarrend. Daar w","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"35 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"86942430","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Aantekeninge: Weer eens middellike aanspreeklikheid weens ’n werknemer se opsetlike optrede in eie belang – raak ons regspraktisyns én die howe in hierdie verband dalk oorywerig?
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i3a5
J. Scott
Over the last few years our courts have increasingly handed down judgments dealing with employers’ vicarious liability for delicts committed by their employees during so-called “frolics of their own”. In these judgments the standard requirements for vicarious liability were regularly confirmed, with the exception that the requirement that the delict should have been committed within the course and scope of the employee’s employment underwent major development. In the constitutional court judgment of K v Minister of Safety and Security handed down in 2005 the so-called “standard test” was transformed: the second tier of the test which is applied to establish a sufficiently close link between the employee’s delict and the business activities of the employer was developed from a purely factual test to one incorporating mixed questions of fact and law in which public policy in terms of the constitution plays a major role. Following this judgment our courts increasingly began giving favourable judgments to plaintiffs who had suffered harm flowing from the actions of employees deviating from their normal duties to pursue their own objectives, against their employers (so-called “deviation” cases). This tendency presented itself not only where such actions were instituted against the state in its capacity as employer, but also against private institutions such as a security company, as in the recent judgment of the supreme court of appeal in the case of Stallion Security (Pty) Ltd v Van Staden in 2020. In Oudehoutkloof Boerdery (Pty) Ltd v Venter ((1649/2018) 2021 ZAECGHC 85 (16 September 2021)) the salient facts were that the defendant was the sole proprietor of JLC Cruisers, a business selling restored Toyota vehicles. The defendant’s son was his only employee, with wide-ranging tasks such as marketing, bookkeeping and the general running of affairs. The plaintiffs had previously deposited certain amounts into JLC Cruiser’s bank account following oral agreements for the sale to them of certain vehicles. Thereafter the defendant’s son made unauthorised withdrawals from the bank and misappropriated all the deposited funds for his own use. Shortly before this became known, he committed suicide. The plaintiffs then successfully instituted a delictual claim against the defendant based on the latter’s vicarious liability for the actions of his employee son committed while the latter was on a “frolic of his own”. It is pointed out that the court failed to consider two fundamental requirements for vicarious liability, viz that the employee should have committed a delict against the plaintiffs and that an employeremployee relationship should have existed between the defendant and the perpetrator. It is argued that although the son definitely committed wrongful acts of misappropriation of funds against his father’s (the defendant’s) sole proprietorship, such acts were in fact not delicts committed against the plaintiffs, in particular due to the absence of the d
在过去的几年里,我们的法院越来越多地判决雇主对其雇员在所谓的“自娱自乐”期间所犯的不法行为承担的替代责任。在这些判决中,替代责任的标准要求得到了定期确认,唯一的例外是,有关不法行为应当发生在雇员受雇的过程和范围内的要求得到了重大发展。在2005年宪法法院对K诉安全部长一案的判决中,所谓的“标准测试”发生了转变:用于在雇员的违法行为与雇主的商业活动之间建立足够密切联系的测试的第二层,从纯粹的事实测试发展为包含事实和法律混合问题的测试,其中宪法方面的公共政策发挥了主要作用。在这一判决之后,我们的法院越来越多地开始对原告作出有利的判决,这些原告因雇员偏离其正常职责以追求自己的目标而反对雇主的行为而受到伤害(所谓的“偏离”案件)。这一趋势不仅体现在针对雇主身份的国家提起的此类诉讼中,也体现在针对私人机构(如保安公司)的诉讼中,例如最高上诉法院最近对2020年Stallion security (Pty) Ltd诉Van Staden一案的判决中。在Oudehoutkloof Boerdery (Pty) Ltd诉Venter ((1649/2018) 2021 ZAECGHC 85(2021年9月16日))一案中,突出的事实是被告是JLC Cruisers的唯一所有者,这是一家销售修复丰田汽车的企业。被告的儿子是他唯一的雇员,负责广泛的工作,如市场营销、簿记和一般事务管理。根据向原告出售某些车辆的口头协议,原告此前已将某些金额存入JLC巡洋舰的银行账户。其后,被告的儿子在未经授权的情况下从该银行提取款项,并将所有存入该银行的款项挪用为己用。在这件事为人所知前不久,他自杀了。原告随后成功地对被告提出了侵权索赔,理由是被告对他的雇员儿子在“自己玩耍”时所犯的行为负有替代责任。指出法院没有考虑到替代责任的两个基本要求,即雇员应该对原告实施了违法行为,被告和行为人之间应该存在雇主雇员关系。本文认为,尽管儿子确实对其父亲(被告)的独资企业实施了挪用资金的不法行为,但这种行为实际上并不是对原告的不法行为,特别是由于不存在不法、损害和因果关系的不法要素。此外,有人对法院关于儿子曾是雇员而不是,例如,独立承包人的结论表示怀疑。此外,基于我对前一结论可能是错误的假设,法院关于儿子是在其受雇的过程和范围内行事的结论受到了批评。因此,有人建议,原告应该简单地建立一种合同救济,使他们能够恢复他们的存款。假设我对原告的行为没有侵权基础的分析是错误的,那么提出的最后一个问题是,在像本案这样的案件中,合同索赔的可得性是否不排除侵权救济。根据Lillicrap、Wassenaar and Partners诉Pilkington Brothers (SA) (Pty) Ltd、Trustees、Two Oceans Aquarium Trust诉Kantey and Templer (Pty) Ltd和AB Ventures Ltd诉Siemens Ltd等案件的判决,可以得出结论,合同索赔和Aquilian索赔的同时应导致法院驳回侵权索赔。最后,有人指出,在讨论中的案件中,这样的结果在处于被告地位的人拥有赔偿保险的情况下可能具有明确的影响。在这种情况下,结果将对原告和被告都有利:后者的损害将得到赔偿,使他能够恢复原告的存款。唯一的输家将是被告的保险公司。因此,这一判决应该引起南非保险公司的兴趣。
{"title":"Aantekeninge: Weer eens middellike aanspreeklikheid weens ’n werknemer se opsetlike optrede in eie belang – raak ons regspraktisyns én die howe in hierdie verband dalk oorywerig?","authors":"J. Scott","doi":"10.47348/tsar/2022/i3a5","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i3a5","url":null,"abstract":"Over the last few years our courts have increasingly handed down judgments dealing with employers’ vicarious liability for delicts committed by their employees during so-called “frolics of their own”. In these judgments the standard requirements for vicarious liability were regularly confirmed, with the exception that the requirement that the delict should have been committed within the course and scope of the employee’s employment underwent major development. In the constitutional court judgment of K v Minister of Safety and Security handed down in 2005 the so-called “standard test” was transformed: the second tier of the test which is applied to establish a sufficiently close link between the employee’s delict and the business activities of the employer was developed from a purely factual test to one incorporating mixed questions of fact and law in which public policy in terms of the constitution plays a major role. Following this judgment our courts increasingly began giving favourable judgments to plaintiffs who had suffered harm flowing from the actions of employees deviating from their normal duties to pursue their own objectives, against their employers (so-called “deviation” cases). This tendency presented itself not only where such actions were instituted against the state in its capacity as employer, but also against private institutions such as a security company, as in the recent judgment of the supreme court of appeal in the case of Stallion Security (Pty) Ltd v Van Staden in 2020. In Oudehoutkloof Boerdery (Pty) Ltd v Venter ((1649/2018) 2021 ZAECGHC 85 (16 September 2021)) the salient facts were that the defendant was the sole proprietor of JLC Cruisers, a business selling restored Toyota vehicles. The defendant’s son was his only employee, with wide-ranging tasks such as marketing, bookkeeping and the general running of affairs. The plaintiffs had previously deposited certain amounts into JLC Cruiser’s bank account following oral agreements for the sale to them of certain vehicles. Thereafter the defendant’s son made unauthorised withdrawals from the bank and misappropriated all the deposited funds for his own use. Shortly before this became known, he committed suicide. The plaintiffs then successfully instituted a delictual claim against the defendant based on the latter’s vicarious liability for the actions of his employee son committed while the latter was on a “frolic of his own”. It is pointed out that the court failed to consider two fundamental requirements for vicarious liability, viz that the employee should have committed a delict against the plaintiffs and that an employeremployee relationship should have existed between the defendant and the perpetrator. It is argued that although the son definitely committed wrongful acts of misappropriation of funds against his father’s (the defendant’s) sole proprietorship, such acts were in fact not delicts committed against the plaintiffs, in particular due to the absence of the d","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"64 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"87584106","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Aantekeninge: Borgstelling deur ’n skuldenaar vir eie skuld bly nietig ongeag vermeende skynverwekking en enkele ander aspekte van borgstelling
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i3a8
J. Sonnekus
The deeply ingrained precedent used by many legal advisors to credit providers in South Africa in securing the claim of the latter to their debtors as legal persons with a surety agreement that binds the directors of the legal person as sureties and co-principal debtors, is of doubtful use. In reality, this agreement provides a false sense of security that does not merit the paper on which it is written. If the same legal subject is involved in both personae, a court cannot ignore the trite principle that a party cannot stand surety for itself. In the Radiant case, the original “business entity” was in reality the alter ego of M because it was not registered as any legal person; M was merely trading as Xelmar FXN. Although M signed as surety, as co-principal debtor and also as the agent representing the business, in reality, only one legal subject was involved apart from the creditor R – M. M could not have signed as surety for his own debt albeit in the name of the business as his alter ego. When a company was incorporated a year later with almost the same firm name as the original entity, R neglected to insist on the conclusion of new credit agreements and surety agreements because M had misrepresented to R that the name change of the business entity did not impact on the business arrangements already in place. Allegedly, it merely underwent a change from sole proprietor to (Pty) Ltd! According to the pleadings, the second defendant M represented to the plaintiff by words, alternatively by conduct, that the entity remained the same and that the incorporation was “as a going concern” with no inherent change to debtors and creditors. The plaintiff relied on this misrepresentation to its detriment. The court correctly held that M could not be bound as surety for the debt of the company because no surety agreement was in place regarding that liability. Notwithstanding R’s reliance on the misrepresentation to its detriment, the court held that the reliance on estoppel could not succeed because the misrepresentation could not be maintained. It was held that maintaining the misrepresentation would be in conflict with section 6 of Act 50 of 1956. It is submitted that M was still responsible for the debt of his alter ego as the original business entity because he bound himself as principal debtor. In the absence of another legal subject, M was not “co-principal debtor” but the sole debtor. By postponing to inform R of the completed change in the business entity for more than five months after the company was incorporated and registered, M misrepresented to R that no change had occurred. In these circumstances estoppel was the applicable defence, notwithstanding the court’s finding. Creditors will be better off when they refrain from using old precedents containing contradictory formulations. They should rather compel the natural persons involved with their debtors as legal persons to sign only as principal or co-principal debtors and not as sureties. It
南非许多信贷提供者的法律顾问所使用的根深蒂固的先例是,后者以一项保证协议来保证其债务人作为法人的债权,该保证协议将法人的董事作为担保人和共同主债务人约束起来,这种做法的用途值得怀疑。实际上,这一协议提供了一种虚假的安全感,根本配不上它所写的文件。如果同一法律主体涉及两个人,法院就不能忽视当事人不能为自己担保这一老生常谈的原则。在Radiant一案中,原来的“商业实体”实际上是M的另一个自我,因为它没有注册为任何法人;M只是以Xelmar FXN的名义交易。虽然M作为担保人、共同主债务人和代表企业的代理人签署,但在现实中,除了债权人R - M之外,只涉及一个法律主体,M不能以企业的名义作为他的另一个自我为自己的债务签署担保书。当一家公司在一年后成立,公司名称与原实体几乎相同时,R忽略了坚持签订新的信用协议和担保协议,因为M向R谎称业务实体名称的更改不会影响现有的业务安排。据称,它只是从独资经营转变为(私人)有限公司!根据诉状,第二被告M以言语或行为向原告表示,该实体保持不变,该公司是“持续经营”,债务人和债权人没有内在变化。原告依靠这一失实陈述对其不利。法院正确地认为M不能作为公司债务的担保人,因为没有关于该责任的保证协议。尽管R依赖于对其不利的虚假陈述,法院认为依赖于禁止反悔不能成功,因为虚假陈述不能维持。有人认为,维持失实陈述将与1956年第50号法令第6节相冲突。由于M将自己约束为主要债务人,因此作为原企业实体,他仍然对另一个自我的债务负有责任。在没有其他法律主体的情况下,M不是“共同主债务人”,而是唯一债务人。由于M在公司成立及注册后超过五个月才通知R有关业务实体已完成变更,故向R作出虚假陈述,称没有发生变更。在这种情况下,无论法院的裁决如何,禁止反悔都是适用的抗辩理由。如果债权人不使用包含矛盾表述的旧先例,情况会更好。他们应该强迫作为法人与债务人有牵连的自然人只以主债务人或共同主债务人的身份签字,而不是以担保人的身份签字。令人费解的是,为什么法院认为R在本案中没有对M提出索赔;他仍然是R所有债务的唯一债务人,直到R被告知有关业务的法律实体发生变化为止。根本没有同意更改或转让原有债务。
{"title":"Aantekeninge: Borgstelling deur ’n skuldenaar vir eie skuld bly nietig ongeag vermeende skynverwekking en enkele ander aspekte van borgstelling","authors":"J. Sonnekus","doi":"10.47348/tsar/2022/i3a8","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i3a8","url":null,"abstract":"The deeply ingrained precedent used by many legal advisors to credit providers in South Africa in securing the claim of the latter to their debtors as legal persons with a surety agreement that binds the directors of the legal person as sureties and co-principal debtors, is of doubtful use. In reality, this agreement provides a false sense of security that does not merit the paper on which it is written. If the same legal subject is involved in both personae, a court cannot ignore the trite principle that a party cannot stand surety for itself. In the Radiant case, the original “business entity” was in reality the alter ego of M because it was not registered as any legal person; M was merely trading as Xelmar FXN. Although M signed as surety, as co-principal debtor and also as the agent representing the business, in reality, only one legal subject was involved apart from the creditor R – M. M could not have signed as surety for his own debt albeit in the name of the business as his alter ego. When a company was incorporated a year later with almost the same firm name as the original entity, R neglected to insist on the conclusion of new credit agreements and surety agreements because M had misrepresented to R that the name change of the business entity did not impact on the business arrangements already in place. Allegedly, it merely underwent a change from sole proprietor to (Pty) Ltd! According to the pleadings, the second defendant M represented to the plaintiff by words, alternatively by conduct, that the entity remained the same and that the incorporation was “as a going concern” with no inherent change to debtors and creditors. The plaintiff relied on this misrepresentation to its detriment. The court correctly held that M could not be bound as surety for the debt of the company because no surety agreement was in place regarding that liability. Notwithstanding R’s reliance on the misrepresentation to its detriment, the court held that the reliance on estoppel could not succeed because the misrepresentation could not be maintained. It was held that maintaining the misrepresentation would be in conflict with section 6 of Act 50 of 1956. It is submitted that M was still responsible for the debt of his alter ego as the original business entity because he bound himself as principal debtor. In the absence of another legal subject, M was not “co-principal debtor” but the sole debtor. By postponing to inform R of the completed change in the business entity for more than five months after the company was incorporated and registered, M misrepresented to R that no change had occurred. In these circumstances estoppel was the applicable defence, notwithstanding the court’s finding. Creditors will be better off when they refrain from using old precedents containing contradictory formulations. They should rather compel the natural persons involved with their debtors as legal persons to sign only as principal or co-principal debtors and not as sureties. It","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"14 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"83867057","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Boekbesprekings: DJ Mcquoid-Mason (ed): Street Law and Public Legal Education: A Collection of Best Practices from around the World in Honour of Ed O’Brien 演讲:DJ Mcquoid-Mason(编):街头法律和公共法律教育:来自世界各地的最佳实践合集,以纪念ed O 'Brien
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i1a14
N. Ismail
None
没有一个
{"title":"Boekbesprekings: DJ Mcquoid-Mason (ed): Street Law and Public Legal Education: A Collection of Best Practices from around the World in Honour of Ed O’Brien","authors":"N. Ismail","doi":"10.47348/tsar/2022/i1a14","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i1a14","url":null,"abstract":"<jats:p>None</jats:p>","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"105 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"79242166","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Aantekeninge: Verblyfvergunning is nie outomaties habitatio nie en totale skade omvat skade gely weens inbreuk op die eiser se vervullingsbelang
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i1a8
J. Sonnekus
According to the headnote attached to the most recent decision under discussion, the litigation turned on the quantification of the total loss suffered by M as alleged holder of a right of habitatio after S as reputed owner of the farm revoked the verbal agreement between the parties entitling M to occupy the dwelling ad infinitum on condition that he renovates the dwelling to a habitable state. Notwithstanding the conviction of the judges involved, it is clear that at no stage were any of the requirements for the acquisition or vesting of a limited real right of habitatio complied with. No limited real right was registered against the farm and S as the alleged grantor of the limited real right was at no stage the owner of the property. He could not have been entitled to burden the property of another with such limited real right. A contractual arrangement between the parties, however, did exist granting the claimant an entitlement to occupy the dwelling. The initially friendly relations between the litigants soured abruptly in February 2013 when S evicted M from the farm because of a supposed blasphemous comment by M. This happened after the claimant had already invested significantly in the restoration and modernisation of the old dilapidated dwelling. “The plaintiff regarded this as a repudiation of the contract between him and the defendant, accepted it as such and left the farm, effectively halting the renovation project” (par 14 read with par 5.4 of the 2016-decision). His claim for compensation of the loss suffered was held by the court to be limited to the amounts reflected in the receipts representing the cost of building material when it was acquired. It is submitted that the court should also have taken note of the loss suffered as positive interest, because the claimant forfeited the calculated benefit of life-long free occupation in the restored dwelling. Because of the underlying agreement between the parties to the litigation, the patrimonial benefit that accrued to the estate of the owner of the farm due to the objective rules of accessio cannot be classified as actionable unjustified enrichment. The principles of unjustified enrichment do not apply – the resulting detriment or loss of M was cum causa and not sine causa. The remarks of the court pointing to unjustified enrichment do not convince. Damages should have been calculated to cover the loss in positive interest of the claimant and not merely his negative interest, ie the amounts paid for the building material used in the renovation. The court, however, held: “I’m satisfied that the plaintiff has adduced sufficient evidence to prove his claim for the costs of renovating the farmhouse on a balance of probabilities” (par 23). The last mentioned mode of quantification of the loss suffered would have been more in place where merely a delict was involved, as eg where the damaged motor vehicle should be repaired to the state it was in before the accident occurred. Had the judges
根据正在讨论的最新决定所附的标题说明,诉讼的重点是M作为所谓的居住权持有人所遭受的总损失的量化,此前S作为该农场的公认所有者撤销了双方之间的口头协议,该协议赋予M无限期占用该住宅的权利,条件是他将该住宅翻新为可居住状态。尽管有关法官有罪,但很明显,在任何阶段都没有遵守取得或授予有限的居住物权的任何要求。该农场没有登记有限物权,S也没有登记有限物权,因为所谓的有限物权授予人在任何阶段都不是该财产的所有人。他无权以如此有限的物权来负担他人的财产。然而,当事各方之间确实存在一项合同安排,给予索赔人占有该住宅的权利。原告之间最初的友好关系在2013年2月突然恶化,当时S因为M的亵渎言论而将M赶出了农场。这发生在原告已经在修复和现代化旧破旧住宅方面投入了大量资金之后。“原告认为这是对他与被告之间合同的否定,接受了这一事实,并离开了农场,有效地停止了改造项目”(第14条,与2016年判决的第5.4条阅读)。法院认为,他对所遭受损失的赔偿要求仅限于取得建筑材料时代表建筑材料成本的收据所反映的数额。有人认为,法院还应将所遭受的损失作为积极利益加以注意,因为索赔人丧失了在修复的住所中终身自由居住的计算利益。由于诉讼各方之间的基本协议,由于客观规则的加入而产生的农场所有者财产的世袭利益不能归类为可诉的不正当得利。不正当得利的原则不适用- M的损害或损失是既因而非因。法院指出不正当得利的言论不能令人信服。损害赔偿金的计算应包括赔偿人的正利益损失,而不仅仅是赔偿人的负利益损失,即为翻新工程所使用的建筑材料所支付的款额。然而,法院认为:“我满意地认为,原告已经提出了足够的证据,证明他对农舍翻新费用的索赔是基于可能性的平衡”(第23段)。最后提到的损失量化模式更适用于仅涉及不法行为的情况,例如,损坏的机动车应该被修理到事故发生前的状态。如果本案中的法官对因违约而取消的损失作出了正确的评估,就会导致对法治的尊重,而不会损害索赔人。本应适用的法律原则早在一个多世纪前就已明确制定:“这种违约行为的受害者应被置于他在履行合同时所处的位置,只要可以通过支付金钱来完成,并且不会给违约方带来不当的困难……”维多利亚瀑布和德兰士瓦电力有限公司诉联合朗拉格特矿业有限公司(1915年公元112年)。
{"title":"Aantekeninge: Verblyfvergunning is nie outomaties habitatio nie en totale skade omvat skade gely weens inbreuk op die eiser se vervullingsbelang","authors":"J. Sonnekus","doi":"10.47348/tsar/2022/i1a8","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i1a8","url":null,"abstract":"According to the headnote attached to the most recent decision under discussion, the litigation turned on the quantification of the total loss suffered by M as alleged holder of a right of habitatio after S as reputed owner of the farm revoked the verbal agreement between the parties entitling M to occupy the dwelling ad infinitum on condition that he renovates the dwelling to a habitable state. Notwithstanding the conviction of the judges involved, it is clear that at no stage were any of the requirements for the acquisition or vesting of a limited real right of habitatio complied with. No limited real right was registered against the farm and S as the alleged grantor of the limited real right was at no stage the owner of the property. He could not have been entitled to burden the property of another with such limited real right. A contractual arrangement between the parties, however, did exist granting the claimant an entitlement to occupy the dwelling. The initially friendly relations between the litigants soured abruptly in February 2013 when S evicted M from the farm because of a supposed blasphemous comment by M. This happened after the claimant had already invested significantly in the restoration and modernisation of the old dilapidated dwelling. “The plaintiff regarded this as a repudiation of the contract between him and the defendant, accepted it as such and left the farm, effectively halting the renovation project” (par 14 read with par 5.4 of the 2016-decision). His claim for compensation of the loss suffered was held by the court to be limited to the amounts reflected in the receipts representing the cost of building material when it was acquired. It is submitted that the court should also have taken note of the loss suffered as positive interest, because the claimant forfeited the calculated benefit of life-long free occupation in the restored dwelling. Because of the underlying agreement between the parties to the litigation, the patrimonial benefit that accrued to the estate of the owner of the farm due to the objective rules of accessio cannot be classified as actionable unjustified enrichment. The principles of unjustified enrichment do not apply – the resulting detriment or loss of M was cum causa and not sine causa. The remarks of the court pointing to unjustified enrichment do not convince. Damages should have been calculated to cover the loss in positive interest of the claimant and not merely his negative interest, ie the amounts paid for the building material used in the renovation. The court, however, held: “I’m satisfied that the plaintiff has adduced sufficient evidence to prove his claim for the costs of renovating the farmhouse on a balance of probabilities” (par 23). The last mentioned mode of quantification of the loss suffered would have been more in place where merely a delict was involved, as eg where the damaged motor vehicle should be repaired to the state it was in before the accident occurred. Had the judges","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"52 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"88502482","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Aantekeninge: An update of recent labour law developments from South African courts 2022 Aantekeninge: 2022年南非法院最新劳动法发展情况
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i4a6
MJ Van Staden
This contribution summarises and considers recent South African labour law cases from June 2021 to May 2022. It focuses on several important decisions handed down by South African courts on a range of labour law matters. The cases addressed here were chosen because they establish new standards, expand on existing ones or establish new legal tests. These judgments have a notable effect on labour law and the employment relationship. They are anticipated to be particularly influential in future cases. Although facts have been shortened where possible, findings of reasonableness and fairness are often dependent on the specific circumstances and relevant facts have therefore been set out where necessary. As in the previous update, the labour courts were again tasked to deal with several cases involving Covid-19 related facts, particularly mandatory vaccinations. There was also a significant increase in constitutional court judgments in labour-related matters.
这篇文章总结并考虑了从2021年6月到2022年5月最近的南非劳动法案例。它的重点是南非法院就一系列劳动法问题作出的几项重要决定。之所以选择这里讨论的案件,是因为它们确立了新的标准,扩展了现有标准或确立了新的法律标准。这些判决对劳动法和劳动关系产生了显著的影响。预计他们在今后的案件中会特别有影响力。虽然事实已尽可能缩短,但合理和公平的结论往往取决于具体情况,因此在必要时已列出有关事实。与前一次更新一样,劳动法院的任务再次是处理涉及Covid-19相关事实的几起案件,特别是强制性疫苗接种。宪法法院对与劳工有关事项的判决也有显著增加。
{"title":"Aantekeninge: An update of recent labour law developments from South African courts 2022","authors":"MJ Van Staden","doi":"10.47348/tsar/2022/i4a6","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i4a6","url":null,"abstract":"This contribution summarises and considers recent South African labour law cases from June 2021 to May 2022. It focuses on several important decisions handed down by South African courts on a range of labour law matters. The cases addressed here were chosen because they establish new standards, expand on existing ones or establish new legal tests. These judgments have a notable effect on labour law and the employment relationship. They are anticipated to be particularly influential in future cases. Although facts have been shortened where possible, findings of reasonableness and fairness are often dependent on the specific circumstances and relevant facts have therefore been set out where necessary. As in the previous update, the labour courts were again tasked to deal with several cases involving Covid-19 related facts, particularly mandatory vaccinations. There was also a significant increase in constitutional court judgments in labour-related matters.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"128 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"88487488","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Belgium’s inheritance law reform of 2017 and 2018 比利时2017年和2018年的继承法改革
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i3a1
R. Barbaix, D. Leire
Het Belgische erfrecht is door de Erfwet 2017 en de Wet Huwelijksvermogensrecht 2018 voor het eerst in twee eeuwen grondig aangepakt. Een alomvattende hervorming moest het erfrecht terug in overeenstemming brengen met de maatschappelijke realiteit. De gehele hervorming wordt in dit artikel systematisch besproken, met focus op de verschillende hedendaagse tendensen die aan de basis liggen ervan. Ten eerste is er de toename van het aantal nieuw samengestelde gezinnen, waardoor de wetgever onder andere voor inbreng en inkorting door de langstlevende echtgenote het huwelijk voortaan als startpunt neemt en een nieuwe omzettingsmodaliteit voor het erfrechtelijk vruchtgebruik van de langstlevende echtgenote heeft ingevoerd. Ten tweede is er de toenemende nood aan mechanismen om vermogen van grootouders naar kinderen te laten overgaan (de zogenaamde “generatiesprong”). De wetgever heeft in drie nieuwe mechanismen voorzien om dit te bewerkstelligen: de inbreng ten behoeve van een derde, de globale erfovereenkomst en in het algemeen een vergroting van het beschikbaar deel. Ten derde blijkt er vanuit de bevolking in het algemeen de vraag naar een vergroting van de beschikkingsvrijheid. Om dat te bewerkstelligen, werd de reserve van de ascendenten afgeschaft, de reserve van de afstammelingen vastgesteld op de helft van de nalatenschap onafhankelijk van het aantal afstammelingen en het verbod op erfovereenkomsten versoepeld. Ten slotte is er steeds meer focus op het kerngezin (bestaande uit de erflater, zijn echtgenote en de kinderen) in de plaats van op verdere bloedverwanten. Om die reden werd onder andere het intestaat erfrecht van de langstlevende echtgenote bij samenloop met verre bloedverwanten uitgebreid. Het artikel biedt een overzicht van alle wijzigingen in vijf verschillende delen: (1) de regels over de inkorting, (2) de regels over de inbreng, (3) de regels over de verdeling van de nalatenschap, (4) de regels over de erfovereenkomsten en (5) de regels met betrekking tot de erfrechtelijke positie van de langstlevende echtgenote. De wijzigingen worden waar nodig kritisch onderzocht en ruimer gekaderd in het Belgische erfrecht.
比利时的继承法在两个世纪以来首次被《2017年继承法》和《2018年婚姻财产法》彻底修订。全面改革的目的是使继承法与社会现实相一致。本文系统地讨论了整个改革,重点讨论了支撑改革的各种当代趋势。首先,新成立的家庭数目有所增加,这意味着,除其他外,立法者从现在开始以婚姻为起点,为未亡配偶提供投入和减少,并为未亡配偶的继承用益权引进了一种新的转换方式。其次,越来越需要机制来将能力从祖父母转移到孩子身上(所谓的“世代跳跃”)。立法者设想了三种新的机制来实现这一目标:对第三方的贡献、全球继承协议和一般的可用部分的增加。第三,一般公众似乎要求更大的行动自由。为了实现这一目标,取消了上升储备,将后代储备固定在遗产的一半,而不考虑后代的数量,并放宽了对继承协议的禁令。最后,越来越多的注意力集中在核心家庭(由死者、他的妻子和孩子组成),而不是更多的亲戚。由于这个原因,除其他外,未亡配偶的继承权在与远亲合并时得到扩大。文章概述了所有五个不同部位的变化:(1)缩短的国际法规则,(2),(3)投入的国际法规则的规则分配遗产;(4)erfovereenkomsten的国际法规则和(5)根据继承法的规则未亡的妻子。如有必要,将对这些变化进行批判性的审查,并将其置于比利时继承法的更广泛框架内。
{"title":"Belgium’s inheritance law reform of 2017 and 2018","authors":"R. Barbaix, D. Leire","doi":"10.47348/tsar/2022/i3a1","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i3a1","url":null,"abstract":"Het Belgische erfrecht is door de Erfwet 2017 en de Wet Huwelijksvermogensrecht 2018 voor het eerst in twee eeuwen grondig aangepakt. Een alomvattende hervorming moest het erfrecht terug in overeenstemming brengen met de maatschappelijke realiteit. De gehele hervorming wordt in dit artikel systematisch besproken, met focus op de verschillende hedendaagse tendensen die aan de basis liggen ervan. Ten eerste is er de toename van het aantal nieuw samengestelde gezinnen, waardoor de wetgever onder andere voor inbreng en inkorting door de langstlevende echtgenote het huwelijk voortaan als startpunt neemt en een nieuwe omzettingsmodaliteit voor het erfrechtelijk vruchtgebruik van de langstlevende echtgenote heeft ingevoerd. Ten tweede is er de toenemende nood aan mechanismen om vermogen van grootouders naar kinderen te laten overgaan (de zogenaamde “generatiesprong”). De wetgever heeft in drie nieuwe mechanismen voorzien om dit te bewerkstelligen: de inbreng ten behoeve van een derde, de globale erfovereenkomst en in het algemeen een vergroting van het beschikbaar deel. Ten derde blijkt er vanuit de bevolking in het algemeen de vraag naar een vergroting van de beschikkingsvrijheid. Om dat te bewerkstelligen, werd de reserve van de ascendenten afgeschaft, de reserve van de afstammelingen vastgesteld op de helft van de nalatenschap onafhankelijk van het aantal afstammelingen en het verbod op erfovereenkomsten versoepeld. Ten slotte is er steeds meer focus op het kerngezin (bestaande uit de erflater, zijn echtgenote en de kinderen) in de plaats van op verdere bloedverwanten. Om die reden werd onder andere het intestaat erfrecht van de langstlevende echtgenote bij samenloop met verre bloedverwanten uitgebreid. Het artikel biedt een overzicht van alle wijzigingen in vijf verschillende delen: (1) de regels over de inkorting, (2) de regels over de inbreng, (3) de regels over de verdeling van de nalatenschap, (4) de regels over de erfovereenkomsten en (5) de regels met betrekking tot de erfrechtelijke positie van de langstlevende echtgenote. De wijzigingen worden waar nodig kritisch onderzocht en ruimer gekaderd in het Belgische erfrecht.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"71 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"78709947","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Copyright owners, performers and streaming: a South African perspective on addressing the value gap 版权所有者、表演者和流媒体:解决价值差距的南非视角
IF 0.1 Q4 LAW Pub Date : 2022-01-01 DOI: 10.47348/tsar/2022/i3a4
G. Jansen
Hierdie artikel ondersoek die bedryf van aanlyn musiekstroomdienste, en in die besonder tot watter mate outeursreghebbendes en kunstenaars vergoed word vir die gebruik van hul beskermde werk deur musiekstroomdienste. Soos tegnologie ontwikkel, het die gebruik van musiekstroomdienste die oorwegende manier geword waarop luisteraars omgaan met musiek. Hoewel die aantal musiekstroomdiensgebruikers beduidend toeneem, is daar nie ’n ooreenstemmende toename in die tantieme wat outeursreghebbendes en kunstenaars ontvang vir die gebruik van hul werke deur musiekstroomdienste nie. Daar is ’n wêreldwye poging om hierdie waardeverskil aan te spreek. Die artikel ontleed die Suid-Afrikaanse wetgewing rakende die verhouding tussen outeursreghebbendes en kunstenaars, en die tantieme waarop hul geregtig is. Daar word ondersoek of hierdie partye effektief beskerm word in die lig van hoe aanlyn musiekstroomdienste bedryf word. Die outeur voer aan dat daar ’n duidelike verskil is in die mate waartoe outeursreghebbendes en kunstenaars beskerm word in terme van die Wet op Outeursreg en die Wet op die Beskerming van Kunstenaars. Kunstenaars het slegs ’n reg op vergoeding vir die gebruik van hul optredes, waar outeursreghebbendes eksklusiewe regte het tot die gebruik en uitbuiting van hul werk. Gebaseer op die voorstelle en wysigings van die Wêreld Intellektuele Goedere Organisasie en die Europese Unie, voer die outeur aan dat ʼn addisionele reg tot vergoeding vir die gebruik van hul werk in die geval van die interaktiewe manier waarop musiekstroomdienste bedryf word, ingesluit moet word in die raamwerk van outeursregwetgewing. Hierdie voorgestelde wysiging verseker dat Suid- Afrikaanse musikante billike vergoeding ontvang vir die gebruik van hul werk in die bedryf van aanlyn musiekstroomdienste en verseker ook dat die Suid-Afrikaanse wetgewende raamwerk op gelyke voet met internasionale standaarde kan wees.
{"title":"Copyright owners, performers and streaming: a South African perspective on addressing the value gap","authors":"G. Jansen","doi":"10.47348/tsar/2022/i3a4","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2022/i3a4","url":null,"abstract":"Hierdie artikel ondersoek die bedryf van aanlyn musiekstroomdienste, en in die besonder tot watter mate outeursreghebbendes en kunstenaars vergoed word vir die gebruik van hul beskermde werk deur musiekstroomdienste. Soos tegnologie ontwikkel, het die gebruik van musiekstroomdienste die oorwegende manier geword waarop luisteraars omgaan met musiek. Hoewel die aantal musiekstroomdiensgebruikers beduidend toeneem, is daar nie ’n ooreenstemmende toename in die tantieme wat outeursreghebbendes en kunstenaars ontvang vir die gebruik van hul werke deur musiekstroomdienste nie. Daar is ’n wêreldwye poging om hierdie waardeverskil aan te spreek. Die artikel ontleed die Suid-Afrikaanse wetgewing rakende die verhouding tussen outeursreghebbendes en kunstenaars, en die tantieme waarop hul geregtig is. Daar word ondersoek of hierdie partye effektief beskerm word in die lig van hoe aanlyn musiekstroomdienste bedryf word. Die outeur voer aan dat daar ’n duidelike verskil is in die mate waartoe outeursreghebbendes en kunstenaars beskerm word in terme van die Wet op Outeursreg en die Wet op die Beskerming van Kunstenaars. Kunstenaars het slegs ’n reg op vergoeding vir die gebruik van hul optredes, waar outeursreghebbendes eksklusiewe regte het tot die gebruik en uitbuiting van hul werk. Gebaseer op die voorstelle en wysigings van die Wêreld Intellektuele Goedere Organisasie en die Europese Unie, voer die outeur aan dat ʼn addisionele reg tot vergoeding vir die gebruik van hul werk in die geval van die interaktiewe manier waarop musiekstroomdienste bedryf word, ingesluit moet word in die raamwerk van outeursregwetgewing. Hierdie voorgestelde wysiging verseker dat Suid- Afrikaanse musikante billike vergoeding ontvang vir die gebruik van hul werk in die bedryf van aanlyn musiekstroomdienste en verseker ook dat die Suid-Afrikaanse wetgewende raamwerk op gelyke voet met internasionale standaarde kan wees.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"72 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2022-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"72635792","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
期刊
Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg
全部 Acc. Chem. Res. ACS Applied Bio Materials ACS Appl. Electron. Mater. ACS Appl. Energy Mater. ACS Appl. Mater. Interfaces ACS Appl. Nano Mater. ACS Appl. Polym. Mater. ACS BIOMATER-SCI ENG ACS Catal. ACS Cent. Sci. ACS Chem. Biol. ACS Chemical Health & Safety ACS Chem. Neurosci. ACS Comb. Sci. ACS Earth Space Chem. ACS Energy Lett. ACS Infect. Dis. ACS Macro Lett. ACS Mater. Lett. ACS Med. Chem. Lett. ACS Nano ACS Omega ACS Photonics ACS Sens. ACS Sustainable Chem. Eng. ACS Synth. Biol. Anal. Chem. BIOCHEMISTRY-US Bioconjugate Chem. BIOMACROMOLECULES Chem. Res. Toxicol. Chem. Rev. Chem. Mater. CRYST GROWTH DES ENERG FUEL Environ. Sci. Technol. Environ. Sci. Technol. Lett. Eur. J. Inorg. Chem. IND ENG CHEM RES Inorg. Chem. J. Agric. Food. Chem. J. Chem. Eng. Data J. Chem. Educ. J. Chem. Inf. Model. J. Chem. Theory Comput. J. Med. Chem. J. Nat. Prod. J PROTEOME RES J. Am. Chem. Soc. LANGMUIR MACROMOLECULES Mol. Pharmaceutics Nano Lett. Org. Lett. ORG PROCESS RES DEV ORGANOMETALLICS J. Org. Chem. J. Phys. Chem. J. Phys. Chem. A J. Phys. Chem. B J. Phys. Chem. C J. Phys. Chem. Lett. Analyst Anal. Methods Biomater. Sci. Catal. Sci. Technol. Chem. Commun. Chem. Soc. Rev. CHEM EDUC RES PRACT CRYSTENGCOMM Dalton Trans. Energy Environ. Sci. ENVIRON SCI-NANO ENVIRON SCI-PROC IMP ENVIRON SCI-WAT RES Faraday Discuss. Food Funct. Green Chem. Inorg. Chem. Front. Integr. Biol. J. Anal. At. Spectrom. J. Mater. Chem. A J. Mater. Chem. B J. Mater. Chem. C Lab Chip Mater. Chem. Front. Mater. Horiz. MEDCHEMCOMM Metallomics Mol. Biosyst. Mol. Syst. Des. Eng. Nanoscale Nanoscale Horiz. Nat. Prod. Rep. New J. Chem. Org. Biomol. Chem. Org. Chem. Front. PHOTOCH PHOTOBIO SCI PCCP Polym. Chem.
×
引用
GB/T 7714-2015
复制
MLA
复制
APA
复制
导出至
BibTeX EndNote RefMan NoteFirst NoteExpress
×
0
微信
客服QQ
Book学术公众号 扫码关注我们
反馈
×
意见反馈
请填写您的意见或建议
请填写您的手机或邮箱
×
提示
您的信息不完整,为了账户安全,请先补充。
现在去补充
×
提示
您因"违规操作"
具体请查看互助需知
我知道了
×
提示
现在去查看 取消
×
提示
确定
Book学术官方微信
Book学术文献互助
Book学术文献互助群
群 号:481959085
Book学术
文献互助 智能选刊 最新文献 互助须知 联系我们:info@booksci.cn
Book学术提供免费学术资源搜索服务,方便国内外学者检索中英文文献。致力于提供最便捷和优质的服务体验。
Copyright © 2023 Book学术 All rights reserved.
ghs 京公网安备 11010802042870号 京ICP备2023020795号-1