Korpus Czechosłowacki – formacja wojskowa utworzona w Rosji w czasie I wojny światowej z jeńców oraz dezerterów narodowości czeskiej i słowackiej z Cesarsko-Królewskiej Armii Austro-Węgierskiej oraz – w mniejszym stopniu – z Czechów i Słowaków mieszkających przed I wojną światową w Rosji, była formacją która odegrała bardzo dużą rolę w wznieceniu działań zbrojnych przeciwko bolszewikom na olbrzymich obszarach wschodniej Rosji, Uralu i Syberii oraz rosyjskiego Dalekiego Wschodu. Tradycje Korpusu Czechosłowackiego sięgały lata 1914 r., kiedy powstała jednostka pod nazwą „Czeska Drużyna” (Česká družina). W 1916 r. sformowano zaś Brygadę Czechosłowacką, a jesienią 1917 r. powstał już czterdziestotysięczny korpus w składzie dwóch dywizji piechoty. Po podpisaniu pokoju w Brześciu Litewskim w marcu 1918 r. Sowieci zgodzili się na ewakuację Korpusu Czechosłowackiego przez Władywostok do Francji. Jednak wskutek prób jego rozbrojenia w maju 1918 r. Korpus wystąpił przeciwko sowietom. Od maja do września 1918 r., wraz z tworzącymi się oddziałami „białogwardyjskimi”, Korpus Czechosłowacki opanował obszar od Wołgi po Ocean Spokojny. Umożliwiło to powstanie wschodniego ośrodka władzy „białych”Rosjan, kierowanego w późniejszym czasie przez adm. Aleksandra Kołczaka. Po stratach zadanych Korpusowi Czechosłowackiemu przez Robotniczo-Chłopską Armię Czerwoną został zreorganizowany i skierowany do osłony Kolei Transsyberyjskiej. Podczas ewakuacji z Syberii walczył z siłami sowieckimi. W wyniku porozumienia z Kujtun zawartego 7 lutego 1920 r. dowództwo czechosłowackie wydało w ręce Sowietów adm. Aleksandra Kołczaka, który wcześniej oddał się pod opiekę Korpusu oraz tzw. „złoty skarb Rosji”. W zamian wojska czechosłowackie mogły swobodnie ewakuować się do Władywostoku. Do końca 1920 r. czechosłowaccy legioniści opuścili tereny dalekowschodniej Rosji drogą morską i dalej przez Europę Zachodnią dotarli do Czechosłowacji.
{"title":"Przeciw sowietom. Korpus Czechosłowacki na Syberii i jego wystąpienia przeciwko bolszewikom wiosną 1918 r.","authors":"Jan Wiśniewski","doi":"10.56583/frp.2239","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2239","url":null,"abstract":"Korpus Czechosłowacki – formacja wojskowa utworzona w Rosji w czasie I wojny światowej z jeńców oraz dezerterów narodowości czeskiej i słowackiej z Cesarsko-Królewskiej Armii Austro-Węgierskiej oraz – w mniejszym stopniu – z Czechów i Słowaków mieszkających przed I wojną światową w Rosji, była formacją która odegrała bardzo dużą rolę w wznieceniu działań zbrojnych przeciwko bolszewikom na olbrzymich obszarach wschodniej Rosji, Uralu i Syberii oraz rosyjskiego Dalekiego Wschodu. Tradycje Korpusu Czechosłowackiego sięgały lata 1914 r., kiedy powstała jednostka pod nazwą „Czeska Drużyna” (Česká družina). W 1916 r. sformowano zaś Brygadę Czechosłowacką, a jesienią 1917 r. powstał już czterdziestotysięczny korpus w składzie dwóch dywizji piechoty. Po podpisaniu pokoju w Brześciu Litewskim w marcu 1918 r. Sowieci zgodzili się na ewakuację Korpusu Czechosłowackiego przez Władywostok do Francji. Jednak wskutek prób jego rozbrojenia w maju 1918 r. Korpus wystąpił przeciwko sowietom. Od maja do września 1918 r., wraz z tworzącymi się oddziałami „białogwardyjskimi”, Korpus Czechosłowacki opanował obszar od Wołgi po Ocean Spokojny. Umożliwiło to powstanie wschodniego ośrodka władzy „białych”Rosjan, kierowanego w późniejszym czasie przez adm. Aleksandra Kołczaka. Po stratach zadanych Korpusowi Czechosłowackiemu przez Robotniczo-Chłopską Armię Czerwoną został zreorganizowany i skierowany do osłony Kolei Transsyberyjskiej. Podczas ewakuacji z Syberii walczył z siłami sowieckimi. W wyniku porozumienia z Kujtun zawartego 7 lutego 1920 r. dowództwo czechosłowackie wydało w ręce Sowietów adm. Aleksandra Kołczaka, który wcześniej oddał się pod opiekę Korpusu oraz tzw. „złoty skarb Rosji”. W zamian wojska czechosłowackie mogły swobodnie ewakuować się do Władywostoku. Do końca 1920 r. czechosłowaccy legioniści opuścili tereny dalekowschodniej Rosji drogą morską i dalej przez Europę Zachodnią dotarli do Czechosłowacji.","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"10 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"129322133","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem niniejszego opracowania jest ukazanie form społecznego sprzeciwu wobec zamordowania ks. Stanisława Streicha 27 lutego 1938 r. w kościele pw. św. Jana Bosko w Luboniu. Fakt zbrodni oraz męczeńskiej śmierci kapłana zaistniał na tle politycznym, światopoglądowym i społecznym w II Rzeczypospolitej. Ówczesna prasa, szeroko komentując morderstwo, stała się niezwykle cennym źródłem informacji na temat wydarzeń, które rozegrały się w Luboniu. Polskie artykuły prasowe końca lat trzydziestych XX wieku, pomimo odmiennych różnic w przedstawianiu zbrodni, zostały uznane jako materiał dowodowy w procesie beatyfikacyjnym Sługi Bożego, a przekonanie, że został zabity z nienawiści do wiary i oddał swoje życie Chrystusowi, pojawiło się już w chwili jego śmierci i w prostej linii zmierzało do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. Treści składające się na realizację opracowania w znacznej części uległy rozproszeniu i znajdują się w różnych bibliotekach i archiwach. Dlatego proces badawczy w opracowaniu został przeprowadzony metodą analityczno-syntetyczną. Synteza umożliwiła zestawienie i ujęcie materiału badanego w całość, odtworzoną na podstawie wcześniejszej analizy oraz pozwoliła na przebadanie źródeł pod kątem wybranego zagadnienia, ujętego w temacie pracy, wyciągnięcie konkluzji, a także udzielenie odpowiedzi na postawione dubia.
{"title":"Sprzeciw wobec zabójstwa ks. Stanisława Streicha w świetle prasy końca lat trzydziestych XX wieku","authors":"W. Mueller","doi":"10.56583/frp.2253","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2253","url":null,"abstract":"Celem niniejszego opracowania jest ukazanie form społecznego sprzeciwu wobec zamordowania ks. Stanisława Streicha 27 lutego 1938 r. w kościele pw. św. Jana Bosko w Luboniu. Fakt zbrodni oraz męczeńskiej śmierci kapłana zaistniał na tle politycznym, światopoglądowym i społecznym w II Rzeczypospolitej. Ówczesna prasa, szeroko komentując morderstwo, stała się niezwykle cennym źródłem informacji na temat wydarzeń, które rozegrały się w Luboniu. Polskie artykuły prasowe końca lat trzydziestych XX wieku, pomimo odmiennych różnic w przedstawianiu zbrodni, zostały uznane jako materiał dowodowy w procesie beatyfikacyjnym Sługi Bożego, a przekonanie, że został zabity z nienawiści do wiary i oddał swoje życie Chrystusowi, pojawiło się już w chwili jego śmierci i w prostej linii zmierzało do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. Treści składające się na realizację opracowania w znacznej części uległy rozproszeniu i znajdują się w różnych bibliotekach i archiwach. Dlatego proces badawczy w opracowaniu został przeprowadzony metodą analityczno-syntetyczną. Synteza umożliwiła zestawienie i ujęcie materiału badanego w całość, odtworzoną na podstawie wcześniejszej analizy oraz pozwoliła na przebadanie źródeł pod kątem wybranego zagadnienia, ujętego w temacie pracy, wyciągnięcie konkluzji, a także udzielenie odpowiedzi na postawione dubia.","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"25 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"122262464","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł prezentuje zmianę poglądów organizacji „Ojczyzna” w przedmiocie polskichwschodnich terytoriów w okresie II wojny światowej. W pierwszej fazie wojny jej członkowie wykluczali możliwość zrzeczenia się ich na rzecz Związku Sowieckiego. Przekonywali, że pomiędzy zachodnią i wschodnią granicą istnieje ścisły związek. Ich zdaniem postulowane nabytki terytorialne na zachodzie nie zrekompensują strat na wschodzie, a tym samym pozycja międzynarodowa Polski nie ulegnie poprawie. Jednak w drugiej połowie 1944 r. faktycznie uznali linię Curzona i opowiedzieli się za współpracą z sowiecką Rosją, która służyć miała uzyskaniu przez Polskę zachodnich granic na Odrze i Nysie Łużyckiej. Korekta stanowiska „Ojczyzny” wynikała z realizmu politycznego, który wskazywał na kluczową rolę ZSRS w zwycięstwie nad Niemcami. Z tego względu polskie postulaty nie mogły uzyskać wsparcia aliantów zachodnich. Panowało powszechne przekonanie wśródczołowych członków tej organizacji, że nie będzie powrotu do linii granicznych sprzed wybuchu wojny, a nawet nie byłoby to pożądane. Aktywnie w tych debatach uczestniczyli członkowie organizacji „Ojczyzna”, którzy w latach 1939–1945 zdecydowaną większość swojego wysiłku intelektualnego poświęcili promowaniu przesunięcia zachodniej granicy na linię Odry i Nysy Łużyckiej. Członkowie „Ojczyzny” dostrzegali jednak zagrożenie, jakim była utrata wschodnich ziem i jednoczesny brak rekompensaty na zachodzie. Akceptacja linii Curzona dawała szansę według członków organizacji, że Polska nie zakończy wojny jako państwo przegrane. Choć kwestie wschodnie zdecydowanie należały do marginalnego obszaru zainteresowań „Ojczyny”, ich interpretacja budzić może wciąż żywe spory i dyskusje, w które tym artykułem autor starał się wpisać.
{"title":"ZIEMIE WSCHODNIE RP W PUBLISCYSTYCE CZŁONKÓW ORGANIZACJI „OJCZYZNA” (1939-1945)","authors":"Szymon Gajewski","doi":"10.56583/frp.2254","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2254","url":null,"abstract":"Artykuł prezentuje zmianę poglądów organizacji „Ojczyzna” w przedmiocie polskichwschodnich terytoriów w okresie II wojny światowej. W pierwszej fazie wojny jej członkowie wykluczali możliwość zrzeczenia się ich na rzecz Związku Sowieckiego. Przekonywali, że pomiędzy zachodnią i wschodnią granicą istnieje ścisły związek. Ich zdaniem postulowane nabytki terytorialne na zachodzie nie zrekompensują strat na wschodzie, a tym samym pozycja międzynarodowa Polski nie ulegnie poprawie. Jednak w drugiej połowie 1944 r. faktycznie uznali linię Curzona i opowiedzieli się za współpracą z sowiecką Rosją, która służyć miała uzyskaniu przez Polskę zachodnich granic na Odrze i Nysie Łużyckiej. Korekta stanowiska „Ojczyzny” wynikała z realizmu politycznego, który wskazywał na kluczową rolę ZSRS w zwycięstwie nad Niemcami. Z tego względu polskie postulaty nie mogły uzyskać wsparcia aliantów zachodnich. Panowało powszechne przekonanie wśródczołowych członków tej organizacji, że nie będzie powrotu do linii granicznych sprzed wybuchu wojny, a nawet nie byłoby to pożądane. Aktywnie w tych debatach uczestniczyli członkowie organizacji „Ojczyzna”, którzy w latach 1939–1945 zdecydowaną większość swojego wysiłku intelektualnego poświęcili promowaniu przesunięcia zachodniej granicy na linię Odry i Nysy Łużyckiej. Członkowie „Ojczyzny” dostrzegali jednak zagrożenie, jakim była utrata wschodnich ziem i jednoczesny brak rekompensaty na zachodzie. Akceptacja linii Curzona dawała szansę według członków organizacji, że Polska nie zakończy wojny jako państwo przegrane. Choć kwestie wschodnie zdecydowanie należały do marginalnego obszaru zainteresowań „Ojczyny”, ich interpretacja budzić może wciąż żywe spory i dyskusje, w które tym artykułem autor starał się wpisać.","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"17 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"127980399","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The researchers sought to document the impact of the Covid-19 pandemic on Filipino journalists through a qualitative study. Thirty journalists were purposively selected to reflect the diversity of platforms (TV/radio, print, online), scope of coverage (national and local/regional), and region (Metro Manila, Luzon, the Visayas, and Mindanao). In-depth interviews were conducted using the guide developed by the Global Risk Journalism Hub (https://www.globalriskjournalismhub.com), an international research network of scholars from 35 countries. The main findings of the study covered the following areas: 1.) journalists’ views: key issues confronting the Philippines during the covid-19 crisis; 2.) reporting methods during the pandemic; 3.) personal and professional challenges encountered by journalists; and 4.) role perception of journalists. Despite the challenges posed by the pandemic, both to their personal and professional lives, and consistent with related studies, journalists interviewed went back to their moral obligation and sense of purpose, especially in a pandemic: to tell the truth by providing accurate information and context, and minimize harm to a suffering public.
{"title":"Reporting in the \"new narmal\". How the Covid-19 Pandemic Affected Journalistic Practice in the Philippines","authors":"Felipe F. Salvosa II, Christian V. Esguerra","doi":"10.56583/frp.2262","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2262","url":null,"abstract":" The researchers sought to document the impact of the Covid-19 pandemic on Filipino journalists through a qualitative study. Thirty journalists were purposively selected to reflect the diversity of platforms (TV/radio, print, online), scope of coverage (national and local/regional), and region (Metro Manila, Luzon, the Visayas, and Mindanao). In-depth interviews were conducted using the guide developed by the Global Risk Journalism Hub (https://www.globalriskjournalismhub.com), an international research network of scholars from 35 countries. The main findings of the study covered the following areas: 1.) journalists’ views: key issues confronting the Philippines during the covid-19 crisis; 2.) reporting methods during the pandemic; 3.) personal and professional challenges encountered by journalists; and 4.) role perception of journalists. Despite the challenges posed by the pandemic, both to their personal and professional lives, and consistent with related studies, journalists interviewed went back to their moral obligation and sense of purpose, especially in a pandemic: to tell the truth by providing accurate information and context, and minimize harm to a suffering public.","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"22 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"124376038","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W zaprezentowanym opracowaniu o charakterze przyczynkowym autor rozważył problem użycia idiomu „co mnie i tobie” w opisie fragmentu o weselu w Kanie Galilejskiej J 2,1-12. Idiom ten znajduje swoje konotacje, w większości przypadków negatywne, jako definitywne rozróżnienie, a nawet absolutny rozdział pomiędzy uczestnikami dialogu spotkania, jednakże analiza obejmująca wymiar historyczno-kulturowy oraz teologiczno-egzegetyczny. Pozwala dostrzec specyficzne zastosowania idiomu w kontekście wesela w Kanie Galielskiej, a szczegółowo dialogu Jezusa z Matką Bożą. Nadto starożytne realia badane w oparciu o zdobycze nowoczesnej egzegezy pozwalają na wyprowadzanie z przesłanek o znamionach prawdy historycznej wniosków na temat relacji Matki Najświętszej i Jezusa Chrystusa w Janowej narracji o weselu w Kanie Galilejskiej. Szczególnie zastosowanie metody historyczno-krytycznej w połączeniu z kerygmatycznym spojrzeniem na wydarzenie ewangeliczne pozwala, w perspektywie egzegezy zmierzającej do wzbudzenia wiary na sformułowanie praktycznych dla katechezy i homilii prawd, a szczególnie rozróżnienia pomiędzy czcią, jaką pierwotna wspólnota otaczała Jezusa Chrystusa, a odmienną, ale również wartościową pobożnością Maryjną.
{"title":"Znaczenie wesela w Kanie Galilejskiej w kontekście idiomu τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι dla katechezy i homilii","authors":"Paweł Kasperowicz","doi":"10.56583/frp.2252","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2252","url":null,"abstract":"W zaprezentowanym opracowaniu o charakterze przyczynkowym autor rozważył problem użycia idiomu „co mnie i tobie” w opisie fragmentu o weselu w Kanie Galilejskiej J 2,1-12. Idiom ten znajduje swoje konotacje, w większości przypadków negatywne, jako definitywne rozróżnienie, a nawet absolutny rozdział pomiędzy uczestnikami dialogu spotkania, jednakże analiza obejmująca wymiar historyczno-kulturowy oraz teologiczno-egzegetyczny. Pozwala dostrzec specyficzne zastosowania idiomu w kontekście wesela w Kanie Galielskiej, a szczegółowo dialogu Jezusa z Matką Bożą. Nadto starożytne realia badane w oparciu o zdobycze nowoczesnej egzegezy pozwalają na wyprowadzanie z przesłanek o znamionach prawdy historycznej wniosków na temat relacji Matki Najświętszej i Jezusa Chrystusa w Janowej narracji o weselu w Kanie Galilejskiej. Szczególnie zastosowanie metody historyczno-krytycznej w połączeniu z kerygmatycznym spojrzeniem na wydarzenie ewangeliczne pozwala, w perspektywie egzegezy zmierzającej do wzbudzenia wiary na sformułowanie praktycznych dla katechezy i homilii prawd, a szczególnie rozróżnienia pomiędzy czcią, jaką pierwotna wspólnota otaczała Jezusa Chrystusa, a odmienną, ale również wartościową pobożnością Maryjną.","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"49 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"130121832","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Działania władz sowieckich na ziemiach polskich w 1945 r. przez kilkadziesiąt lat po wojnie były obiektem bardzo intensywnych działań propagandy komunistycznej. Celem było wykazanie głównie aspektu „wyzwolenia” przez Armię Czerwoną i tak jest także dziś, po prawie 80 latach w Federacji Rosyjskiej. Elementem tej propagandy była wielka akcja budowy komunistycznych obiektów, nazywanych pomnikami wdzięczności, które w większości zostały już w Polsce zdemontowane. Tymczasem rzeczywistość 1945 r. była dramatycznie odmienna od jakiegokolwiek wyzwolenia. Jedna okupacja została zastąpiona przez inną. Z politycznej perspektywy najistotniejsze było zniszczenie bezpośrednio przez władze sowieckie znacznej części struktur Polskiego Państwa Podziemnego, w tym najważniejszej jego części czyli Armii Krajowej. To w kierownictwo i kadrę polskiej konspiracji niepodległościowej uderzyły masowe represje z mordami i więzieniami, często w głębi Związku Sowieckiego. Poza tymi politycznie uwarunkowanymi represjami, ogromna część polskiej ludności cywilnej padła ofiarą różnorodnych szykan, rabunków, gwałtów, a niejednokrotnie zbrodni o kryminalnym charakterze, które na niespotykaną w dziejach wojen skalę popełniali żołnierze wielomilionowej Armii Czerwonej przemieszczającej się przez polskie ziemie.Sowieckie władze wojskowe, policyjne i administracyjne, odegrały też ogromną rolę w powiększeniu i tak już nieprawdopodobnie wielkiej skali strat ekonomicznych Polski. Eksploatacja ziem polskich wiązała się nie tylko z masowym, rabunkowym wykorzystywaniem zasobów zajmowanych ziem dla wzmacniania potencjału walczącej armii, dla jej doposażenia, wyżywienia itd. Większość rabunków kierowano na wschód, dla wzmocnienia państwa Stalina. Spowodowało to bardzo duże pogłębienie i tak już znaczącego zubożenia ziem polskich w okresie II wojny światowej, a także zmniejszenie potencjału ekonomicznego ziem nowych, poniemieckich, które Polska zajęła w 1945 r. Na wybranych przykładach kilku ośrodków, m.in. Włocławka, Torunia i Grudziądza przedstawiono też szczegółowe uwagi dotyczącej eksploatacji polskich zasobów ekonomicznych przez sowieckie władze w 1945 r.
{"title":"Na zapleczu frontów Armii Czerwonej. Sowieckie zbrodnie, represje i grabieże na ziemiach polskich w 1945 r. (na przykładzie wybranych miast)","authors":"Mirosław Golon","doi":"10.56583/frp.2247","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2247","url":null,"abstract":"Działania władz sowieckich na ziemiach polskich w 1945 r. przez kilkadziesiąt lat po wojnie były obiektem bardzo intensywnych działań propagandy komunistycznej. Celem było wykazanie głównie aspektu „wyzwolenia” przez Armię Czerwoną i tak jest także dziś, po prawie 80 latach w Federacji Rosyjskiej. Elementem tej propagandy była wielka akcja budowy komunistycznych obiektów, nazywanych pomnikami wdzięczności, które w większości zostały już w Polsce zdemontowane. Tymczasem rzeczywistość 1945 r. była dramatycznie odmienna od jakiegokolwiek wyzwolenia. Jedna okupacja została zastąpiona przez inną. Z politycznej perspektywy najistotniejsze było zniszczenie bezpośrednio przez władze sowieckie znacznej części struktur Polskiego Państwa Podziemnego, w tym najważniejszej jego części czyli Armii Krajowej. To w kierownictwo i kadrę polskiej konspiracji niepodległościowej uderzyły masowe represje z mordami i więzieniami, często w głębi Związku Sowieckiego. Poza tymi politycznie uwarunkowanymi represjami, ogromna część polskiej ludności cywilnej padła ofiarą różnorodnych szykan, rabunków, gwałtów, a niejednokrotnie zbrodni o kryminalnym charakterze, które na niespotykaną w dziejach wojen skalę popełniali żołnierze wielomilionowej Armii Czerwonej przemieszczającej się przez polskie ziemie.Sowieckie władze wojskowe, policyjne i administracyjne, odegrały też ogromną rolę w powiększeniu i tak już nieprawdopodobnie wielkiej skali strat ekonomicznych Polski. Eksploatacja ziem polskich wiązała się nie tylko z masowym, rabunkowym wykorzystywaniem zasobów zajmowanych ziem dla wzmacniania potencjału walczącej armii, dla jej doposażenia, wyżywienia itd. Większość rabunków kierowano na wschód, dla wzmocnienia państwa Stalina. Spowodowało to bardzo duże pogłębienie i tak już znaczącego zubożenia ziem polskich w okresie II wojny światowej, a także zmniejszenie potencjału ekonomicznego ziem nowych, poniemieckich, które Polska zajęła w 1945 r. Na wybranych przykładach kilku ośrodków, m.in. Włocławka, Torunia i Grudziądza przedstawiono też szczegółowe uwagi dotyczącej eksploatacji polskich zasobów ekonomicznych przez sowieckie władze w 1945 r.","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"37 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"132710903","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W artykule omówiono teoretyczny i praktyczny wymiar kultury organizacyjnej służb mundurowych, na przykładzie polskiej Policji. Skupiono się na opisaniu roli, funkcji tejże kultury, przytoczono także pozytywne i negatywne aspekty tego zjawiska. Druga część została poświęcona przykładom konkretnych działań. Można tu wymienić: imprezy sportowe, charytatywne, pikniki, festyny, konkursy, akcje krwiodawstwa, pokazy kynologiczne, spotkania z dziećmi, studentami oraz innymi grupami, organizację konferencji, wystaw, nagrywanie podcastów, filmików, tik toków, wydawanie policyjnych czasopism, ceremoniał policyjny, pracę w ramach stowarzyszeń i fundacji, politykę informacyjną, twórczość literacką, programy telewizyjne, nieoficjalne działania funkcjonariuszy po służbie.
{"title":"Działania polskiej Policji na rzecz budowania kultury","authors":"Katarzyna Amrozy","doi":"10.56583/frp.2257","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2257","url":null,"abstract":"W artykule omówiono teoretyczny i praktyczny wymiar kultury organizacyjnej służb mundurowych, na przykładzie polskiej Policji. Skupiono się na opisaniu roli, funkcji tejże kultury, przytoczono także pozytywne i negatywne aspekty tego zjawiska. Druga część została poświęcona przykładom konkretnych działań. Można tu wymienić: imprezy sportowe, charytatywne, pikniki, festyny, konkursy, akcje krwiodawstwa, pokazy kynologiczne, spotkania z dziećmi, studentami oraz innymi grupami, organizację konferencji, wystaw, nagrywanie podcastów, filmików, tik toków, wydawanie policyjnych czasopism, ceremoniał policyjny, pracę w ramach stowarzyszeń i fundacji, politykę informacyjną, twórczość literacką, programy telewizyjne, nieoficjalne działania funkcjonariuszy po służbie.","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"20 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"114352090","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The following article discusses something which is frequently perceived as nothing more than homework by many instructors of English as a Foreign Language (EFL) for its time-consuming nature: second language writing. The first section outlines some issues that students of English often experience when taking English-language classes. Here, references to specific cultures are made, but the problems can also be universally considered. The subsequent section describes two specific approaches to writing instructors can adopt in their own classrooms and evaluates their effectiveness. The third and final section details how instructors may go about borrowing aspects of the two approaches to form an integrated approach aimed at helping students to overcome the problems they face in composing L2 texts. Here, procedural outlines are included so that instructors can take this integrated writing pedagogy into their own EFL classrooms.
{"title":"Integrated writing pedagogy in the EFL classroom","authors":"Piotr Jednaszewski","doi":"10.56583/frp.2261","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2261","url":null,"abstract":"The following article discusses something which is frequently perceived as nothing more than homework by many instructors of English as a Foreign Language (EFL) for its time-consuming nature: second language writing. The first section outlines some issues that students of English often experience when taking English-language classes. Here, references to specific cultures are made, but the problems can also be universally considered. The subsequent section describes two specific approaches to writing instructors can adopt in their own classrooms and evaluates their effectiveness. The third and final section details how instructors may go about borrowing aspects of the two approaches to form an integrated approach aimed at helping students to overcome the problems they face in composing L2 texts. Here, procedural outlines are included so that instructors can take this integrated writing pedagogy into their own EFL classrooms.","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"34 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"114552697","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Svedectvo vernosti Bohu, Cirkvi a Svätému Otcovi na príklade blahoslavených biskupov - mučeníkov Gojdiča a Hopka, ako ovocie pre rozvoj Gréckokatolíckej cirkvi na Slovensku v súčasnosti","authors":"Peter Šturák","doi":"10.56583/frp.2250","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2250","url":null,"abstract":"","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"36 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"128664245","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wiodącym podmiotem w zakresie rozpoznawania zagrożeń o charakterze terrorystycznym jest w Polsce Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Jednakże Policja, dysponując zasobami osobowymi (około stu tysięcy funkcjonariuszy) i organizacyjnymi oraz doświadczeniem w zakresie ochrony bezpieczeństwa publicznego, a także rozpoznawania i ścigania przestępstw może stanowić istotny komponent w systemie rozpoznawania zagrożeń ze strony osób mogących dokonać czynu o charakterze terrorystycznym. Pomimo iż zasadniczo działania Policji w zakresie związanym z terroryzmem koncentrują się na stosowaniu rozwiązań związanych z kontrterroryzmem, to w niniejszym tekście wskazano także działania z obszaru szeroko pojmowanego antyterroryzmu. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie zmian w definiowaniu roli polskiej Policji w działaniach antyterrorystycznych w aspekcie antyterroryzmu i kontrterroryzmu. Ponadto w artykule ukazano podstawowe ramy formalno-prawne konstytuujące charakter tej formacji w zakresie zwalczania zagrożeń o charakterze terrorystycznym. Wykorzystano przy tym analizę dokumentów wraz z porównaniem rozwiązań prawnych dotyczących specyfiki działań polskiej Policji w obszarze przeciwdziałania terroryzmowi.
{"title":"Kierunki aktywności polskiej Policji w obszarze zagrożeń terroryzmem","authors":"Adam Hołub","doi":"10.56583/frp.2258","DOIUrl":"https://doi.org/10.56583/frp.2258","url":null,"abstract":"Wiodącym podmiotem w zakresie rozpoznawania zagrożeń o charakterze terrorystycznym jest w Polsce Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Jednakże Policja, dysponując zasobami osobowymi (około stu tysięcy funkcjonariuszy) i organizacyjnymi oraz doświadczeniem w zakresie ochrony bezpieczeństwa publicznego, a także rozpoznawania i ścigania przestępstw może stanowić istotny komponent w systemie rozpoznawania zagrożeń ze strony osób mogących dokonać czynu o charakterze terrorystycznym. Pomimo iż zasadniczo działania Policji w zakresie związanym z terroryzmem koncentrują się na stosowaniu rozwiązań związanych z kontrterroryzmem, to w niniejszym tekście wskazano także działania z obszaru szeroko pojmowanego antyterroryzmu. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie zmian w definiowaniu roli polskiej Policji w działaniach antyterrorystycznych w aspekcie antyterroryzmu i kontrterroryzmu. Ponadto w artykule ukazano podstawowe ramy formalno-prawne konstytuujące charakter tej formacji w zakresie zwalczania zagrożeń o charakterze terrorystycznym. Wykorzystano przy tym analizę dokumentów wraz z porównaniem rozwiązań prawnych dotyczących specyfiki działań polskiej Policji w obszarze przeciwdziałania terroryzmowi.","PeriodicalId":137268,"journal":{"name":"Fides, Ratio et Patria. Studia Toruńskie","volume":"38 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"127848526","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：