Temat „Dostojewski i literatura polska” nie został jeszcze gruntownie zanalizowany w badaniach literackich, zwłaszcza ze współ- czesnej perspektywy porównawczej. Niniejsze opracowanie ukazuje relacje między modernistyczną polską literaturą a dziełami rosyj- skiego pisarza, koncentrując się na dziedzictwie literackim Stanisława Przybyszewskiego. Polski pisarz był dogłębnie obeznany z głównymi utworami Fiodora Dostojewskiego, takimi jak Zbrodnia i kara, Idiota i Bracia Karamazow. Związek binarny można dostrzec między powieściami Dzieci Szatana i Biesy, które ujawniają szereg wspólnych tendencji artystycznych. Homo sapiens, Synowie ziemi, Mocny człowiek i Krzyk Przybyszewskiego również mają wiele podobieństw z dziełami rosyjskiego pisarza. Wszechświat powieści Dostojewskiego i Przybyszewskiego zawiera wiele motywów „interferujących”, wśród których są dobro i zło, dwoistość ludzkiej natury, szaleństwo itp. Ich powieści wykazują podobieństwa w procesie tworzenia bohatera, w ukazywaniu koncepcji miłości i w samym przedstawianiu różnorodności form psychologizmu.
{"title":"Stanisław Przybyszewski i Fiodor Dostojewski. Kontrasty i zbliżenia","authors":"A. Baranow","doi":"10.36770/bp.36","DOIUrl":"https://doi.org/10.36770/bp.36","url":null,"abstract":"Temat „Dostojewski i literatura polska” nie został jeszcze gruntownie zanalizowany w badaniach literackich, zwłaszcza ze współ- czesnej perspektywy porównawczej. Niniejsze opracowanie ukazuje relacje między modernistyczną polską literaturą a dziełami rosyj- skiego pisarza, koncentrując się na dziedzictwie literackim Stanisława Przybyszewskiego. Polski pisarz był dogłębnie obeznany z głównymi utworami Fiodora Dostojewskiego, takimi jak Zbrodnia i kara, Idiota i Bracia Karamazow. Związek binarny można dostrzec między powieściami Dzieci Szatana i Biesy, które ujawniają szereg wspólnych tendencji artystycznych. Homo sapiens, Synowie ziemi, Mocny człowiek i Krzyk Przybyszewskiego również mają wiele podobieństw z dziełami rosyjskiego pisarza. Wszechświat powieści Dostojewskiego i Przybyszewskiego zawiera wiele motywów „interferujących”, wśród których są dobro i zło, dwoistość ludzkiej natury, szaleństwo itp. Ich powieści wykazują podobieństwa w procesie tworzenia bohatera, w ukazywaniu koncepcji miłości i w samym przedstawianiu różnorodności form psychologizmu. ","PeriodicalId":289909,"journal":{"name":"Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne","volume":"9 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-03-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"114396635","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Przedmiotem pracy są sonety mało znanej poetki młodopolskiej Marii Poraskiej (Ality): Śpiący Faun… oraz Na wyspie…, pochodzące z cyklu W galeriach szwajcarskich…, który autorka zamieściła w swoim tomie Helvetia (1912). Oba wiersze powstały pod wpływem wrażeń wywołanych przez dzieła malarskie oglądane na wystawach w Szwajcarii. Oba też ujawniają konwencję Böcklinowską – tworzą nastrojowe pejzaże i wprowadzają postacie mitologiczne (fauna, satyra i najady). Celem pracy jest pokazanie przyjętego prez Poraską sposobu przekładania języka malarskiego na język poetycki oraz interpretacja utworów. W przypadku sonetu Śpiący Faun… źródło inspiracji stanowi najprawdopodobniej obraz Arnolda Böcklina Waldinneres mit ruhendem Pan (inny tytuł: Waldlandschaft mit ruhendem Pan, ok. 1855). Natomiast wiersz Na wyspie… mógł powstać pod wpływem różnych dzieł (zarówno Böcklina, jak też malarzy stosujących podobny do niego, modny w tamtych czasach styl), brak w tekście (chyba celowo) wyraźnych wskazówek, o jaki obraz chodzi. W Śpiącym Faunie… tytułowy bożek uosabia śpiącą naturę, przypomina podglądanego ducha przyrody. Nasuwa się refleksja, że wszystko, co żyje, jest uduchowione. W wierszu Na wyspie… natura przybiera postać kilku mitologicznych figur, ale towarysząca temu myśl o uduchowieniu jest zbliżona. Wiąże się z nią przekonanie, że o wieczności życia przesądza miłość jako siła tworząca.
{"title":"Duchy przyrody. Konwencja Böcklinowska w sonetach Marii Poraskiej \"Śpiący Faun…\" oraz \"Na wyspie…\"","authors":"Grzegorz Igliński","doi":"10.36770/bp.50","DOIUrl":"https://doi.org/10.36770/bp.50","url":null,"abstract":"Przedmiotem pracy są sonety mało znanej poetki młodopolskiej Marii Poraskiej (Ality): Śpiący Faun… oraz Na wyspie…, pochodzące z cyklu W galeriach szwajcarskich…, który autorka zamieściła w swoim tomie Helvetia (1912). Oba wiersze powstały pod wpływem wrażeń wywołanych przez dzieła malarskie oglądane na wystawach w Szwajcarii. Oba też ujawniają konwencję Böcklinowską – tworzą nastrojowe pejzaże i wprowadzają postacie mitologiczne (fauna, satyra i najady). Celem pracy jest pokazanie przyjętego prez Poraską sposobu przekładania języka malarskiego na język poetycki oraz interpretacja utworów. W przypadku sonetu Śpiący Faun… źródło inspiracji stanowi najprawdopodobniej obraz Arnolda Böcklina Waldinneres mit ruhendem Pan (inny tytuł: Waldlandschaft mit ruhendem Pan, ok. 1855). Natomiast wiersz Na wyspie… mógł powstać pod wpływem różnych dzieł (zarówno Böcklina, jak też malarzy stosujących podobny do niego, modny w tamtych czasach styl), brak w tekście (chyba celowo) wyraźnych wskazówek, o jaki obraz chodzi. W Śpiącym Faunie… tytułowy bożek uosabia śpiącą naturę, przypomina podglądanego ducha przyrody. Nasuwa się refleksja, że wszystko, co żyje, jest uduchowione. W wierszu Na wyspie… natura przybiera postać kilku mitologicznych figur, ale towarysząca temu myśl o uduchowieniu jest zbliżona. Wiąże się z nią przekonanie, że o wieczności życia przesądza miłość jako siła tworząca. ","PeriodicalId":289909,"journal":{"name":"Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne","volume":"215 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-03-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"114763252","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Bohaterowie Pana Tadeusza bardzo często jedzą na ogromnym stole. Przygotowanie święta, robienie wyszukanych potraw i ich konsumpcja towarzyszą każdemu ważnemu wydarzeniu życiowemu w Soplicowie, a sam proces jedzenia staje się istotnym wydarzeniem. Uczta staropolska otwiera i zamyka fabułę poematu. Epicki poemat Mickiewicza – kompendium szlacheckiego zwyczaju – nie może pominąć nawyków związanych z jedzeniem. Postacie utworu jedzą dobrze, dużo i szybko, a także piją sporo wódki, ponczu oraz win Tokaj i Malaga. Istnieje tu wiele opowieści o kulinarnych upodobaniach bohaterów, których najbardziej znaczącym przykładem pozostaje „uczta zajazdowa” opisana w Księdze IX (w. 250-253), w której rosyjski major Płut wraz z Rykowem konsumują dwadzieścia trzy kotlety mięsne i wypijają połowę ogromnej wazy ponczowej w ciągu pół godziny. Warto zadać pytanie, czy wspomniane sceny poematu są tylko przedstawieniem piękna staropolskiego obyczaju, a może – jak twierdzi oburzony Słowacki – apoteozą „wieprzowatości życia” – tylko obżarstwem i pijaństwem? Jeśli sceny te są również obrazem nieobyczajności, to dlaczego Mickiewicz użył ich w epickim poemacie tworzącym świat „święty i czysty jak pierwsze kochanie”, świat pełen archetypowych obrazów połączonych z mitycznym czasem szczęścia utraconym na zawsze? Niniejszy artykuł ukazuje wiele scen związanych z biesiadowaniem w Panu Tadeuszu, próbując zarazem odpowiedzieć na powyższe pytania.
{"title":"Biesiada w Soplicowie jako część boskiego ładu istnienia","authors":"Małgorzata Burzka-Janik","doi":"10.36770/bp.49","DOIUrl":"https://doi.org/10.36770/bp.49","url":null,"abstract":"Bohaterowie Pana Tadeusza bardzo często jedzą na ogromnym stole. Przygotowanie święta, robienie wyszukanych potraw i ich konsumpcja towarzyszą każdemu ważnemu wydarzeniu życiowemu w Soplicowie, a sam proces jedzenia staje się istotnym wydarzeniem. Uczta staropolska otwiera i zamyka fabułę poematu. Epicki poemat Mickiewicza – kompendium szlacheckiego zwyczaju – nie może pominąć nawyków związanych z jedzeniem. Postacie utworu jedzą dobrze, dużo i szybko, a także piją sporo wódki, ponczu oraz win Tokaj i Malaga. Istnieje tu wiele opowieści o kulinarnych upodobaniach bohaterów, których najbardziej znaczącym przykładem pozostaje „uczta zajazdowa” opisana w Księdze IX (w. 250-253), w której rosyjski major Płut wraz z Rykowem konsumują dwadzieścia trzy kotlety mięsne i wypijają połowę ogromnej wazy ponczowej w ciągu pół godziny. Warto zadać pytanie, czy wspomniane sceny poematu są tylko przedstawieniem piękna staropolskiego obyczaju, a może – jak twierdzi oburzony Słowacki – apoteozą „wieprzowatości życia” – tylko obżarstwem i pijaństwem? Jeśli sceny te są również obrazem nieobyczajności, to dlaczego Mickiewicz użył ich w epickim poemacie tworzącym świat „święty i czysty jak pierwsze kochanie”, świat pełen archetypowych obrazów połączonych z mitycznym czasem szczęścia utraconym na zawsze? Niniejszy artykuł ukazuje wiele scen związanych z biesiadowaniem w Panu Tadeuszu, próbując zarazem odpowiedzieć na powyższe pytania. ","PeriodicalId":289909,"journal":{"name":"Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne","volume":"33 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-03-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123964026","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W artykule rozpatrzono zasady światopoglądowe i estetyczne twórczości Emmy Andijewskiej wypowiedziane przez artystkę w trakcie rozmów telefonicznych z autorką niniejszego artykułu.
{"title":"Еміграція чи ісход: проекції життя і творчості Емми Андієвської","authors":"M. Hnatiuk","doi":"10.36770/bp.46","DOIUrl":"https://doi.org/10.36770/bp.46","url":null,"abstract":"W artykule rozpatrzono zasady światopoglądowe i estetyczne twórczości Emmy Andijewskiej wypowiedziane przez artystkę w trakcie rozmów telefonicznych z autorką niniejszego artykułu.","PeriodicalId":289909,"journal":{"name":"Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne","volume":"225 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-03-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"122700379","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Dionizje na tle polskiej poezji dwudziestolecia międzywojennego stanowią przykład „ekspresjonistycznej linii modernizowania antyku”. Jednak na tle twórczości Jarosława Iwaszkiewicza jest w tym zabiegu oryginalny pomysł. Dionizje to jedyny tom poetycki Iwaszkiewicza poświęcony mitologicznej postaci. Poeta podczas swojego dynamicznego młodego życia, pośród licznych przeprowadzek i w obliczu odkrywania homoseksualnej tożsamości odnalazł w Dionizosie patrona i twórczą inspirację. Niniejszy artykuł to próba zademonstrowania, jak wiele elementów z mitu dionizyjskiego (mitemy dionizyjskie) można odnaleźć w Dionizjach i jednocześnie próba przedstawienia zbieżności tych elementów z biografią młodego twórcy.
{"title":"O powinowactwach biografii z mitem w \"Dionizjach\" Jarosława Iwaszkiewicza","authors":"Joanna Godlewska","doi":"10.36770/bp.51","DOIUrl":"https://doi.org/10.36770/bp.51","url":null,"abstract":"Dionizje na tle polskiej poezji dwudziestolecia międzywojennego stanowią przykład „ekspresjonistycznej linii modernizowania antyku”. Jednak na tle twórczości Jarosława Iwaszkiewicza jest w tym zabiegu oryginalny pomysł. Dionizje to jedyny tom poetycki Iwaszkiewicza poświęcony mitologicznej postaci. Poeta podczas swojego dynamicznego młodego życia, pośród licznych przeprowadzek i w obliczu odkrywania homoseksualnej tożsamości odnalazł w Dionizosie patrona i twórczą inspirację. Niniejszy artykuł to próba zademonstrowania, jak wiele elementów z mitu dionizyjskiego (mitemy dionizyjskie) można odnaleźć w Dionizjach i jednocześnie próba przedstawienia zbieżności tych elementów z biografią młodego twórcy.","PeriodicalId":289909,"journal":{"name":"Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne","volume":"45 11 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-03-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"124965214","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The article presents a study of the historical foundations of the chronicle novel ”The Vanishing Shadows. A Family Chronicle” by Valeriy Shevchuk. The attention is focused on the writer’s interpretation of historical events in the late 18th century. The social and ideological, discursive processes of the reproduced historical period are analyzed. An integral perception of the history of our country is presented in an inseparable connection between the past and the present. The critical moments in Ukrainian history were outlined as the background against which some urgent, vital problems of either a single individual or the whole ethnic group were shown. Particular characters are correlated with the historical figures, with historical truth being confirmed both indetails and in the general picture of represented reality. Special stress is placed on the artistic depiction of intrinsic motives of the members of the ancient noble family of Temnytskyi. The article discusses the issues of nation-building in the context of social destruction and imperial enslavement. We also propose a new paradigm of human spiritual existence that was inspired by Schevchuk’s work, and explore the ideas of national self-identification as a spiritual rather than caste community, and of the quest for national unity embarked on by intelligentsia as the leader of the nation.
{"title":"Dyskurs historyczny powieści-kroniki Wałerija Szewczuka Znikające cienie","authors":"Olesia Medynska, Markiian Medynskyy","doi":"10.36770/bp.38","DOIUrl":"https://doi.org/10.36770/bp.38","url":null,"abstract":"The article presents a study of the historical foundations of the chronicle novel ”The Vanishing Shadows. A Family Chronicle” by Valeriy Shevchuk. The attention is focused on the writer’s interpretation of historical events in the late 18th century. The social and ideological, discursive processes of the reproduced historical period are analyzed. An integral perception of the history of our country is presented in an inseparable connection between the past and the present. The critical moments in Ukrainian history were outlined as the background against which some urgent, vital problems of either a single individual or the whole ethnic group were shown. Particular characters are correlated with the historical figures, with historical truth being confirmed both indetails and in the general picture of represented reality. Special stress is placed on the artistic depiction of intrinsic motives of the members of the ancient noble family of Temnytskyi. The article discusses the issues of nation-building in the context of social destruction and imperial enslavement. We also propose a new paradigm of human spiritual existence that was inspired by Schevchuk’s work, and explore the ideas of national self-identification as a spiritual rather than caste community, and of the quest for national unity embarked on by intelligentsia as the leader of the nation.","PeriodicalId":289909,"journal":{"name":"Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne","volume":"38 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-03-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"128439715","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Autor przedstawia próby uchwalenia procesu konfederacji warszawskiej oraz compositio inter status z perspektywy sejmowej i sejmikowej w okresie panowania Zygmunta III Wazy przypadającym na lata 1587–1609. Potrzeba wypracowania kompozycji, wyrażona w akcie konfederacji, została wykorzystana przez duchowieństwo do skutecznego torpedowania prób ustanowienia procesu dzięki uznaniu przez sejm konieczności jednoczesnego przyjęcia ustaw regulujących obie kwestie. Uchwalone w 1607 i 1609 roku konstytucje, ustanawiające pozasejmowe komisje mające za zadanie wypracowanie treści porozumienia między stanami, nie doczekały się realizacji. Pomimo poparcia udzielanego przez sejmiki średzki i proszowicki protestantom nie udało się zrealizować żądań. Problem stanowił nie tylko ich zakres, ale również forma, często niemożliwa do zaakceptowania przez episkopat. Najwięcej ustaw dotyczących omawianych zagadnień powstało w wyniku obrad sejmu 1607 roku, mającego za zadanie uspokojenie nastrojów szlacheckich w dobie rokoszu Zebrzydowskiego, które jednak pozostały nieegzekwowane.
作者从西吉斯蒙德三世-瓦萨（Sigismund III Vasa）统治时期（1587-1609 年）众议院和众议院的角度介绍了建立华沙邦联进程和地位间协议的尝试。 由于众议院认识到有必要同时通过法律来规范这两个问题，教士们利用邦联法案中表达的发展地位间协议的需要，有效地挫败了建立该进程的尝试。1607 年和 1609 年通过的宪法设立了众议院外的委员会，负责制定各邦之间的协议内容，但这些宪法最终都未能实施。尽管西罗达和普罗佐维采的族长们给予了支持，新教徒们还是没能成功实现他们的要求。问题不仅在于其范围，还在于其形式，这往往是主教团无法接受的。有关这些问题的法律数量最多，是在 1607 年众议院会议上产生的，当时众议院的目的是平息热布日多夫斯基叛乱时贵族们的情绪，但这些法律仍未得到执行。
{"title":"Szlachta wielkopolska i małopolska wobec postulatów realizacji postanowień konfederacji warszawskiej w latach 1587–1609","authors":"Patryk Suchodolski","doi":"10.36770/bp.52","DOIUrl":"https://doi.org/10.36770/bp.52","url":null,"abstract":"Autor przedstawia próby uchwalenia procesu konfederacji warszawskiej oraz compositio inter status z perspektywy sejmowej i sejmikowej w okresie panowania Zygmunta III Wazy przypadającym na lata 1587–1609. Potrzeba wypracowania kompozycji, wyrażona w akcie konfederacji, została wykorzystana przez duchowieństwo do skutecznego torpedowania prób ustanowienia procesu dzięki uznaniu przez sejm konieczności jednoczesnego przyjęcia ustaw regulujących obie kwestie. Uchwalone w 1607 i 1609 roku konstytucje, ustanawiające pozasejmowe komisje mające za zadanie wypracowanie treści porozumienia między stanami, nie doczekały się realizacji. Pomimo poparcia udzielanego przez sejmiki średzki i proszowicki protestantom nie udało się zrealizować żądań. Problem stanowił nie tylko ich zakres, ale również forma, często niemożliwa do zaakceptowania przez episkopat. Najwięcej ustaw dotyczących omawianych zagadnień powstało w wyniku obrad sejmu 1607 roku, mającego za zadanie uspokojenie nastrojów szlacheckich w dobie rokoszu Zebrzydowskiego, które jednak pozostały nieegzekwowane.","PeriodicalId":289909,"journal":{"name":"Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne","volume":"05 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-03-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"129657810","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Пребывание Адама Мицкевича в Одессе – это веха в его биографии, которая приводит исследователей к проблемам генеалогии текстов, культурных границ и попыткам осмысления места польского поэта в империальном обществе и чуждой ментально среде. Период в биографии пророка от конца зимы до ноября 1825 года индикативен с точки зрения психологии перехода. В тогдашнем творчестве Мицкевича переживание пограничья появляется в разных формах и символах, в том числе в виде трепещущего мотылька или оборванного цветка, лишенного корней, несвязанного с конкретной традицией, средой, жизнью, домом в широком смысле этого слова. Феномен отделения от фундаментов основополагающе отличается от опыта временного укрытия и сопровождающего его способа самоидентификации.
{"title":"Adam Mickiewicz w Odessie. Fenomen pogranicza","authors":"A. Malinowski","doi":"10.36770/bp.47","DOIUrl":"https://doi.org/10.36770/bp.47","url":null,"abstract":"Пребывание Адама Мицкевича в Одессе – это веха в его биографии, которая приводит исследователей к проблемам генеалогии текстов, культурных границ и попыткам осмысления места польского поэта в империальном обществе и чуждой ментально среде. Период в биографии пророка от конца зимы до ноября 1825 года индикативен с точки зрения психологии перехода. В тогдашнем творчестве Мицкевича переживание пограничья появляется в разных формах и символах, в том числе в виде трепещущего мотылька или оборванного цветка, лишенного корней, несвязанного с конкретной традицией, средой, жизнью, домом в широком смысле этого слова. Феномен отделения от фундаментов основополагающе отличается от опыта временного укрытия и сопровождающего его способа самоидентификации.","PeriodicalId":289909,"journal":{"name":"Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne","volume":"78 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-03-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"128323178","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
В статье проанализирована рецепция «Волшебной горы» Томаса Манна в романе Павла Хюлле «Касторп». Томас Манн в одном из пассажей своего романа мельком упоминает об обучении Ганса Касторпа в Данцигском политехникуме. Под влиянием этих строк польский писатель Павел Хюлле создал роман «Касторп» как прелюдию к роману немецкого писателя, в котором описываются приключения протагониста в польском городе Гданьске. «Касторп» Павла Хюлле рассматривается в статье как своеобразная мистификация, как бы пропущенная глава из романа Томаса Манна «Волшебная гора». Павел Хюлле намеренно подражает стилю повествования немецкого писателя и так же, как Томас Манн, мастерски переплетает в своем произведении различные культурные референции-аллюзии, математические и музыкальные абстракции, философию Шопенгауэра, музыку Шуберта, визионы двух мировых войн, что и создает основу для полифонической и контрапунктической структуры романа польского писателя.
{"title":"Recepcja Czarodziejskiej góry Thomasa Manna w noweli Pawła Huellego Kastorp","authors":"N. Kakauridze","doi":"10.36770/bp.39","DOIUrl":"https://doi.org/10.36770/bp.39","url":null,"abstract":"В статье проанализирована рецепция «Волшебной горы» Томаса Манна в романе Павла Хюлле «Касторп». Томас Манн в одном из пассажей своего романа мельком упоминает об обучении Ганса Касторпа в Данцигском политехникуме. Под влиянием этих строк польский писатель Павел Хюлле создал роман «Касторп» как прелюдию к роману немецкого писателя, в котором описываются приключения протагониста в польском городе Гданьске. «Касторп» Павла Хюлле рассматривается в статье как своеобразная мистификация, как бы пропущенная глава из романа Томаса Манна «Волшебная гора». Павел Хюлле намеренно подражает стилю повествования немецкого писателя и так же, как Томас Манн, мастерски переплетает в своем произведении различные культурные референции-аллюзии, математические и музыкальные абстракции, философию Шопенгауэра, музыку Шуберта, визионы двух мировых войн, что и создает основу для полифонической и контрапунктической структуры романа польского писателя.","PeriodicalId":289909,"journal":{"name":"Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne","volume":"38 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2019-03-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"115928497","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：