Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.389-407
Anna Noworol
Święta Katarzyna ze Sieny była tercjarką dominikańską, dziewicą. Przyczyniła się do reformy Kościoła; uświadomiła papieżowi jego błąd, dzięki czemu powrócił z Awinionu do Rzymu. Napisała setki listów do duchowieństwa, polityków i innych osób, w trosce o pokój i dobro Kościoła. Jej namowa papieża Grzegorza XI do powrotu z Awinionu do Rzymu ma symboliczne, ponadczasowe znaczenie, mianowicie Kościół trwa dzięki swojej niezmienności; tego potrzebował wtedy, by wrócić do wiecznej tradycji, tego Kościół potrzebuje i dziś, by powrócić do swoich korzeni.
{"title":"Św. Katarzyna ze Sieny i jej wkład w odnowę Kościoła","authors":"Anna Noworol","doi":"10.52097/rs.2022.389-407","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.389-407","url":null,"abstract":"Święta Katarzyna ze Sieny była tercjarką dominikańską, dziewicą. Przyczyniła się do reformy Kościoła; uświadomiła papieżowi jego błąd, dzięki czemu powrócił z Awinionu do Rzymu. Napisała setki listów do duchowieństwa, polityków i innych osób, w trosce o pokój i dobro Kościoła. Jej namowa papieża Grzegorza XI do powrotu z Awinionu do Rzymu ma symboliczne, ponadczasowe znaczenie, mianowicie Kościół trwa dzięki swojej niezmienności; tego potrzebował wtedy, by wrócić do wiecznej tradycji, tego Kościół potrzebuje i dziś, by powrócić do swoich korzeni.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135107653","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.409-427
Agnieszka Przywara
Trudno sobie wyobrazić Mszę świętą lub inne nabożeństwo liturgiczne bez stosownie dobranych pieśni. To dzięki tego typu utworom modlitewne spotkania wspólnoty nabierają uroczystego charakteru. Polska pieśń kościelna jest postrzegana jako bardzo ważny element w dziejach polskiej kultury religijnej, gdyż rozwijając się przez wieki, spełniała i spełnia nadal określoną rolę nie tylko na płaszczyźnie wiary, ale i w życiu literackim, muzycznym i społecznym narodu. Dzięki pieśni kościelnej w wielu przypadkach został zachowany język ojczysty, jak również świadomość i tradycja narodowa. Pierwsze pieśni religijne w Polsce zaczęły pojawiać się już w XIII wieku. W tamtym też okresie upatruje się źródeł polskich pieśni nabożnych. Wśród pieśni ku czci świętych pańskich znajdują się także pieśni poświęcone osobie św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny. Ich popularność wiąże się z rozwijającym się w Polsce kultem św. Józefa i przypada głównie na XVII i XVIII wiek. Najstarsze pieśni poświęcone Cieśli z Nazaretu wywodzą się z Godzinek o św. Józefie, które ukazały się drukiem w roku 1645. Na równi z godzinkami rozwijały się inne formy słowno-muzyczne, takie jak litanie poświęcone osobie tego Wielkiego Patrona. Najliczniejszą grupę stanowią jednak pieśni, których największy rozkwit przypada na wiek XVIII. Do czasów współczesnych zachowało się około stu pieśni z okresu XVII-XIX w. i pewna ich część jest do dziś śpiewana przez wiernych. Pieśni ku czci św. Józefa znalazły swoje miejsce w drukowanych śpiewnikach, wśród których największą popularność zdobył tzw. Śpiewnik Siedleckiego. Pojawiło się również kilka publikacji, w których zamieszono wyłącznie pieśni związane z osobą św. Józefa. Z racji rosnącej popularności kultu Opiekuna Dzieciątka Jezus wciąż powstają nowe pieśni, które pomagają wiernym wielbić Boga poprzez wstawiennictwo tego Wielkiego Patrona.
{"title":"Pieśni i inne formy śpiewane ku czci Św. Józefa jako wyraz kultu","authors":"Agnieszka Przywara","doi":"10.52097/rs.2022.409-427","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.409-427","url":null,"abstract":"Trudno sobie wyobrazić Mszę świętą lub inne nabożeństwo liturgiczne bez stosownie dobranych pieśni. To dzięki tego typu utworom modlitewne spotkania wspólnoty nabierają uroczystego charakteru. Polska pieśń kościelna jest postrzegana jako bardzo ważny element w dziejach polskiej kultury religijnej, gdyż rozwijając się przez wieki, spełniała i spełnia nadal określoną rolę nie tylko na płaszczyźnie wiary, ale i w życiu literackim, muzycznym i społecznym narodu. Dzięki pieśni kościelnej w wielu przypadkach został zachowany język ojczysty, jak również świadomość i tradycja narodowa. Pierwsze pieśni religijne w Polsce zaczęły pojawiać się już w XIII wieku. W tamtym też okresie upatruje się źródeł polskich pieśni nabożnych. Wśród pieśni ku czci świętych pańskich znajdują się także pieśni poświęcone osobie św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny. Ich popularność wiąże się z rozwijającym się w Polsce kultem św. Józefa i przypada głównie na XVII i XVIII wiek. Najstarsze pieśni poświęcone Cieśli z Nazaretu wywodzą się z Godzinek o św. Józefie, które ukazały się drukiem w roku 1645. Na równi z godzinkami rozwijały się inne formy słowno-muzyczne, takie jak litanie poświęcone osobie tego Wielkiego Patrona. Najliczniejszą grupę stanowią jednak pieśni, których największy rozkwit przypada na wiek XVIII. Do czasów współczesnych zachowało się około stu pieśni z okresu XVII-XIX w. i pewna ich część jest do dziś śpiewana przez wiernych. Pieśni ku czci św. Józefa znalazły swoje miejsce w drukowanych śpiewnikach, wśród których największą popularność zdobył tzw. Śpiewnik Siedleckiego. Pojawiło się również kilka publikacji, w których zamieszono wyłącznie pieśni związane z osobą św. Józefa. Z racji rosnącej popularności kultu Opiekuna Dzieciątka Jezus wciąż powstają nowe pieśni, które pomagają wiernym wielbić Boga poprzez wstawiennictwo tego Wielkiego Patrona.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135107853","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.271-296
Patrycja Jędrzejewska-Michalak
Druga połowa XIII wieku to między innymi czas walki władców Czech i Węgier o zdobycie wpływów na ziemiach polskich oraz pozyskanie książąt piastowskich w obliczu trwającego konfliktu czesko-węgierskiego o spadek po austriackich Babenbergach. Ówczesnemu królowi czeskiemu Przemysłowi Ottokarowi II zależało na zyskaniu jako sojusznika władającego Krakowem Bolesława Wstydliwego, żonatego z jedną z córek króla węgierskiego Beli IV – Kingą. Ważna dla władców Czech i Węgier była również postawa wybranego przez Wstydliwego na następcę księcia łęczyckiego Leszka Czarnego, także żonatego z księżniczką wywodzącą się z dynastii węgierskich Arpadów – Gryfiną. W niniejszym tekście postaram się przyjrzeć działalności księżnej Gryfiny w kontekście kształtujących się stosunków polsko-węgierskich i polsko-czeskich w obliczu dziejących się wówczas walk i konfliktów na arenie międzynarodowej pomiędzy Węgrami a Czechami. Zasadniczym celem artykułu będzie ukazanie księżniczki Gryfiny, potomkini węgierskich Arpadów i ruskich Rurykowiczów, jako kobiety, która miała wpływ na kształtowanie się relacji polsko-węgierskich i polsko-czeskich w 2. połowie XIII wieku. Ważne będzie także wskazanie motywów, które skłaniały ją do podejmowania określonych działań.
{"title":"Księżniczka halicka na piastowskim tronie…. Gryfina i jej wpływ na relacje polsko-węgierskie i polsko-czeskie w 2. połowie XIII wieku","authors":"Patrycja Jędrzejewska-Michalak","doi":"10.52097/rs.2022.271-296","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.271-296","url":null,"abstract":"Druga połowa XIII wieku to między innymi czas walki władców Czech i Węgier o zdobycie wpływów na ziemiach polskich oraz pozyskanie książąt piastowskich w obliczu trwającego konfliktu czesko-węgierskiego o spadek po austriackich Babenbergach. Ówczesnemu królowi czeskiemu Przemysłowi Ottokarowi II zależało na zyskaniu jako sojusznika władającego Krakowem Bolesława Wstydliwego, żonatego z jedną z córek króla węgierskiego Beli IV – Kingą. Ważna dla władców Czech i Węgier była również postawa wybranego przez Wstydliwego na następcę księcia łęczyckiego Leszka Czarnego, także żonatego z księżniczką wywodzącą się z dynastii węgierskich Arpadów – Gryfiną. W niniejszym tekście postaram się przyjrzeć działalności księżnej Gryfiny w kontekście kształtujących się stosunków polsko-węgierskich i polsko-czeskich w obliczu dziejących się wówczas walk i konfliktów na arenie międzynarodowej pomiędzy Węgrami a Czechami. Zasadniczym celem artykułu będzie ukazanie księżniczki Gryfiny, potomkini węgierskich Arpadów i ruskich Rurykowiczów, jako kobiety, która miała wpływ na kształtowanie się relacji polsko-węgierskich i polsko-czeskich w 2. połowie XIII wieku. Ważne będzie także wskazanie motywów, które skłaniały ją do podejmowania określonych działań.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063533","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.197-221
Piotr Jamioł
Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej z La Salette jest apostolskim instytutem zakonnym, na prawie papieskim od 19 września 2022 r., w służbie Kościołowi i jego misji. Powstało 20 stycznia 1962 r. ze zjednoczenia dwóch instytutów: Sióstr Wynagrodzicielek Matki Bożej z La Salette i Sióstr Misjonarek Matki Bożej z La Salette, którego fundacja wywodzi się z objawienia Maryi w La Salette, 19 września 1846 r., w diecezji Grenoble (Francja). Jego historia, tradycja i charyzmat są zakorzenione w wydarzeniu La Salette. Dlatego saletynki szczególnie są otwarte na wezwanie Maryi do pojednania i nawrócenia. Ich duchowość doprowadziła wspólnotę do przyjęcia dwóch innych zgromadzeń przez fuzję: Sióstr Posłanniczek z La Salette z Angoli oraz Sióstr Jezusa Odkupiciela i Maryi Pośredniczki z Francji. Saletynki są zgromadzeniem międzynarodowym (liczy 285 sióstr), obecnym w 11 krajach świata: we Francji, we Włoszech, w Polsce, w USA, w Kanadzie, w Brazylii, na Filipinach, w Myanmar (dawna Birma), na Madagaskarze, w Angoli i w Algierii. Wzbogacone różnymi historiami i kulturami odpowiadają na wezwanie Chrystusa do życia wspólnotowego, modlitwy, poświęcenia, aktywnej obecności z potrzebującymi. Przez całe życie chcą być świadkami wezwania Chrystusa do pojednania, pokuty i nawrócenia.
{"title":"Zarys historii Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej z La Salette","authors":"Piotr Jamioł","doi":"10.52097/rs.2022.197-221","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.197-221","url":null,"abstract":"Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej z La Salette jest apostolskim instytutem zakonnym, na prawie papieskim od 19 września 2022 r., w służbie Kościołowi i jego misji. Powstało 20 stycznia 1962 r. ze zjednoczenia dwóch instytutów: Sióstr Wynagrodzicielek Matki Bożej z La Salette i Sióstr Misjonarek Matki Bożej z La Salette, którego fundacja wywodzi się z objawienia Maryi w La Salette, 19 września 1846 r., w diecezji Grenoble (Francja). Jego historia, tradycja i charyzmat są zakorzenione w wydarzeniu La Salette. Dlatego saletynki szczególnie są otwarte na wezwanie Maryi do pojednania i nawrócenia. Ich duchowość doprowadziła wspólnotę do przyjęcia dwóch innych zgromadzeń przez fuzję: Sióstr Posłanniczek z La Salette z Angoli oraz Sióstr Jezusa Odkupiciela i Maryi Pośredniczki z Francji. Saletynki są zgromadzeniem międzynarodowym (liczy 285 sióstr), obecnym w 11 krajach świata: we Francji, we Włoszech, w Polsce, w USA, w Kanadzie, w Brazylii, na Filipinach, w Myanmar (dawna Birma), na Madagaskarze, w Angoli i w Algierii. Wzbogacone różnymi historiami i kulturami odpowiadają na wezwanie Chrystusa do życia wspólnotowego, modlitwy, poświęcenia, aktywnej obecności z potrzebującymi. Przez całe życie chcą być świadkami wezwania Chrystusa do pojednania, pokuty i nawrócenia.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063536","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.115-147
Tomasz Gocel
Artykuł przedstawia przypadki profanacji miejsc kultu i symboli religijnych na terenie diecezji kieleckiej w latach 1944-1989. Na przestrzeni czterdziestu pięciu lat rządów komunistów przybrały one formę kradzieży przedmiotów przeznaczonych do kultu, dewastacji obiektów sakralnych, zamiany kościoła i kaplicy w obiekty świeckie, zdejmowania krzyży ze ścian budynków państwowych, przenoszenia w niewidoczne miejsca figur świętych. Wszystkie wymienione przykłady profanacji nie wpłynęły znacząco na organizację duszpasterstwa na terenie diecezji kieleckiej. Stanowią jednak przykład negatywnych postaw wobec świętości uznawanych przez katolików.
{"title":"„Szarganie świętości”. Przypadki profanacji miejsc kultu i symboli religijnych na terenie diecezji kieleckiej w latach 1944-1989","authors":"Tomasz Gocel","doi":"10.52097/rs.2022.115-147","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.115-147","url":null,"abstract":"Artykuł przedstawia przypadki profanacji miejsc kultu i symboli religijnych na terenie diecezji kieleckiej w latach 1944-1989. Na przestrzeni czterdziestu pięciu lat rządów komunistów przybrały one formę kradzieży przedmiotów przeznaczonych do kultu, dewastacji obiektów sakralnych, zamiany kościoła i kaplicy w obiekty świeckie, zdejmowania krzyży ze ścian budynków państwowych, przenoszenia w niewidoczne miejsca figur świętych. Wszystkie wymienione przykłady profanacji nie wpłynęły znacząco na organizację duszpasterstwa na terenie diecezji kieleckiej. Stanowią jednak przykład negatywnych postaw wobec świętości uznawanych przez katolików.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063681","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.617-632
Damian Wierdak
Struktura artykułu ma charakter dychotomiczny: w pierwszej części autor wskazuje źródła i odcienie klasycznej sztuki pamięci, zaś w drugiej koncentruje się na pamięciowej wizji Hugona ze św. Wiktora. Podstawowym celem niniejszego artykułu jest przedstawienie koncepcji pamięci Hugona ze św. Wiktora (1096-1141), wybitnego mistrza w Opactwie św. Wiktora pod Paryżem. Hugon, w dziele Didascalicon, opisując pamięć używa określenia «arcula memoriae». Termin ten ma pokazać olbrzymi potencjał pamięci ludzkiej. Średniowieczna koncepcja pamięci Hugona zrodziła się dzięki klasycznym koncepcjom pamięci. Spośród nich, największy wpływ na wykrystalizowanie się Hugona «arcula memoriae» miała teoria pamięci św. Augustyna. Autor wyraża nadzieję, że zaprezentowanie «arcula memoriae» Hugona jeszcze bardziej ukaże, jak wielka siła tkwi w pamięci człowieka.
{"title":"Hugona ze św. Wiktora mediewistyczna «arcula memoriae»… w świetle klasycznego dyskursu wokół «pamięci»","authors":"Damian Wierdak","doi":"10.52097/rs.2022.617-632","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.617-632","url":null,"abstract":"Struktura artykułu ma charakter dychotomiczny: w pierwszej części autor wskazuje źródła i odcienie klasycznej sztuki pamięci, zaś w drugiej koncentruje się na pamięciowej wizji Hugona ze św. Wiktora. Podstawowym celem niniejszego artykułu jest przedstawienie koncepcji pamięci Hugona ze św. Wiktora (1096-1141), wybitnego mistrza w Opactwie św. Wiktora pod Paryżem. Hugon, w dziele Didascalicon, opisując pamięć używa określenia «arcula memoriae». Termin ten ma pokazać olbrzymi potencjał pamięci ludzkiej. Średniowieczna koncepcja pamięci Hugona zrodziła się dzięki klasycznym koncepcjom pamięci. Spośród nich, największy wpływ na wykrystalizowanie się Hugona «arcula memoriae» miała teoria pamięci św. Augustyna. Autor wyraża nadzieję, że zaprezentowanie «arcula memoriae» Hugona jeszcze bardziej ukaże, jak wielka siła tkwi w pamięci człowieka.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063834","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.559-569
Dariusz Szkutnik
The aim of the present work is to discuss select concepts called by me “operational concepts.” Despite the fact that they were introduced to biological research from different epistemological perspectives, they have all played an important role in the development of embryology as a science. They have been useful cognitively in planning observations and biological experiments in the area of morphogenesis. They have constituted an essential causal element of theories explaining and describing the course of epigenetic processes.
{"title":"Operational concepts in the history of embryology: methodological study","authors":"Dariusz Szkutnik","doi":"10.52097/rs.2022.559-569","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.559-569","url":null,"abstract":"The aim of the present work is to discuss select concepts called by me “operational concepts.” Despite the fact that they were introduced to biological research from different epistemological perspectives, they have all played an important role in the development of embryology as a science. They have been useful cognitively in planning observations and biological experiments in the area of morphogenesis. They have constituted an essential causal element of theories explaining and describing the course of epigenetic processes.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135064153","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.521-540
Marian Stepulak
Problematyka ojczyzny zajmuje w twórczości Księdza Profesora Czesława Stanisława Bartnika znaczące miejsce. W tym kontekście należy zwrócić uwagę na biografię Profesora. Tutaj bowiem można odnaleźć genezę zainteresowania się tą problematyką. Istotnym elementem artykułu jest analiza pojęcia „ojczyzna”. Stanowi ono korelat pojęcia naród. Ojczyzna przedstawiona jest w aspekcie historycznym, biblijnym i państwowym. Ojczyzna skupia ludzi poprzez tę samą historię, wspólnotę działania i losów życia materialnego i duchowego. Ważne miejsce w tym artykule zajmuje kwestia chrześcijańskiego rozumienia teologii ojczyzny. Ojczyzna w tym przypadku kojarzy się z pierwszą miłością i całą mistyką życia. Ojczyzna ziemska jest wspaniałym darem Boga. Profesor Bartnik zwraca szczególną uwagę na Polskę jako ojczyznę. Polska jako ojczyzna przechodzi proces tworzenia od ponad tysiąca lat, dojrzewa i równocześnie nie jest do końca definiowalna, jak każde ludzkie misterium. Aktualnie Polska przeżywa wiele negatywnych działań podejmowanych przez decydentów w Unii Europejskiej. Ksiądz Profesor Bartnik opisywał patriotyzm jako postawę. Na tę postawę składają się takie komponenty jak: przekonanie o podstawowej wartości ojczyzny, żywienie do niej stosunku i miłości oraz praca dla niej.
{"title":"Ojczyzna w świetle twórczości Księdza Profesora Czesława Stanisława Bartnika","authors":"Marian Stepulak","doi":"10.52097/rs.2022.521-540","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.521-540","url":null,"abstract":"Problematyka ojczyzny zajmuje w twórczości Księdza Profesora Czesława Stanisława Bartnika znaczące miejsce. W tym kontekście należy zwrócić uwagę na biografię Profesora. Tutaj bowiem można odnaleźć genezę zainteresowania się tą problematyką. Istotnym elementem artykułu jest analiza pojęcia „ojczyzna”. Stanowi ono korelat pojęcia naród. Ojczyzna przedstawiona jest w aspekcie historycznym, biblijnym i państwowym. Ojczyzna skupia ludzi poprzez tę samą historię, wspólnotę działania i losów życia materialnego i duchowego. Ważne miejsce w tym artykule zajmuje kwestia chrześcijańskiego rozumienia teologii ojczyzny. Ojczyzna w tym przypadku kojarzy się z pierwszą miłością i całą mistyką życia. Ojczyzna ziemska jest wspaniałym darem Boga. Profesor Bartnik zwraca szczególną uwagę na Polskę jako ojczyznę. Polska jako ojczyzna przechodzi proces tworzenia od ponad tysiąca lat, dojrzewa i równocześnie nie jest do końca definiowalna, jak każde ludzkie misterium. Aktualnie Polska przeżywa wiele negatywnych działań podejmowanych przez decydentów w Unii Europejskiej. Ksiądz Profesor Bartnik opisywał patriotyzm jako postawę. Na tę postawę składają się takie komponenty jak: przekonanie o podstawowej wartości ojczyzny, żywienie do niej stosunku i miłości oraz praca dla niej.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063282","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.591-616
Bartosz Walicki
Ks. Jan Konopka urodził się 29 maja 1874 r. w Woli Antoniowskiej. Był absolwentem Gimnazjum w Rzeszowie. Przygotowanie do kapłaństwa odbył w Seminarium Duchownym w Przemyślu. Sakrament święceń przyjął 30 czerwca 1901 r. Pracował jako wikariusz w Tuligłowach (1901-1904), Dydni (1904-1908) i Lubeni (1908-1912). W roku 1912 został zamianowany proboszczem parafii w Leszczawie Dolnej, a w 1916 roku proboszczem parafii w Stobiernej. Prócz zwykłej pracy duszpasterskiej zajął się doposażeniem kościoła. Był zaangażowany w działalność społeczną i organizacyjną. Zmarł 29 lutego 1949 r.
{"title":"Ks. Jan Konopka (1874-1944)","authors":"Bartosz Walicki","doi":"10.52097/rs.2022.591-616","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.591-616","url":null,"abstract":"Ks. Jan Konopka urodził się 29 maja 1874 r. w Woli Antoniowskiej. Był absolwentem Gimnazjum w Rzeszowie. Przygotowanie do kapłaństwa odbył w Seminarium Duchownym w Przemyślu. Sakrament święceń przyjął 30 czerwca 1901 r. Pracował jako wikariusz w Tuligłowach (1901-1904), Dydni (1904-1908) i Lubeni (1908-1912). W roku 1912 został zamianowany proboszczem parafii w Leszczawie Dolnej, a w 1916 roku proboszczem parafii w Stobiernej. Prócz zwykłej pracy duszpasterskiej zajął się doposażeniem kościoła. Był zaangażowany w działalność społeczną i organizacyjną. Zmarł 29 lutego 1949 r.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063418","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.149-157
Bogdan Grabowski
Po trzecim zaborze Polski w wyniku bulli „De salute animarum” z 1821 r. biskupstwo poznańskie zostało podniesione do rangi arcybiskupstwa i połączone unią personalną z metropolią gnieźnieńską. Po unii archidiecezję gnieźnieńską i poznańską reprezentował jeden metropolita rezydujący w Poznaniu. Pierwszym abpem Gniezna i Poznania został Marcin Dunin. Artykuł stanowi próbę oceny arcybiskupów gnieźnieńskich i poznańskich wobec polskich kwestii narodowościowych w czasach kulturkampfu i germanizacji. Mimo, że poszczególni metropolici różnili się w poglądach na temat zaborcy, to byli jednomyślni w kwestiach narodowościowych. Stali przede wszystkim na straży dobra Kościoła i jego wyznawców oraz bronili prawa do wolności narodowej.
波兰第三次分治后，根据 1821 年 "De salute animarum "诏书，波兹南主教区升格为大主教区，并与格聂兹诺大主教区合并。合并后，格聂兹诺大主教区和波兹南大主教区由一位居住在波兹南的大主教代表。马尔钦-杜宁（Marcin Dunin）成为第一任格niezno 和波兹南大主教。本文试图从文化大革命和日耳曼化时期波兰国籍问题的角度对格聂兹诺和波兹南大主教进行评估。尽管各位大主教对分治者的看法各不相同，但他们在国籍问题上却是一致的。他们首先维护教会及其信徒的福祉，捍卫民族自由的权利。
{"title":"Próba oceny arcybiskupów gnieźnieńskich i poznańskich… wobec polskich kwestii narodowościowych w czasach kulturkampfu i germanizacji","authors":"Bogdan Grabowski","doi":"10.52097/rs.2022.149-157","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.149-157","url":null,"abstract":"Po trzecim zaborze Polski w wyniku bulli „De salute animarum” z 1821 r. biskupstwo poznańskie zostało podniesione do rangi arcybiskupstwa i połączone unią personalną z metropolią gnieźnieńską. Po unii archidiecezję gnieźnieńską i poznańską reprezentował jeden metropolita rezydujący w Poznaniu. Pierwszym abpem Gniezna i Poznania został Marcin Dunin. Artykuł stanowi próbę oceny arcybiskupów gnieźnieńskich i poznańskich wobec polskich kwestii narodowościowych w czasach kulturkampfu i germanizacji. Mimo, że poszczególni metropolici różnili się w poglądach na temat zaborcy, to byli jednomyślni w kwestiach narodowościowych. Stali przede wszystkim na straży dobra Kościoła i jego wyznawców oraz bronili prawa do wolności narodowej.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063685","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：