Pub Date : 2021-12-31DOI: 10.52097/rs.2021.859-872
M. Nabożny
Kościół na przestrzeni wieków wielokrotnie doświadczany był przez różnego rodzaju kryzysy i wyzwania, którym musiał stawić czoła. Odpowiedź ze strony ludzi Kościoła na wymagania i wyzwania czasu, w którym przyszło im żyć uczyniono tematem rozważań i dyskusji podczas międzynarodowej konferencji naukowej organizowanej przez Instytut Historii Kościoła Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II oraz Wydział Historii Kościoła i Kościelnych Dóbr Kultury Uniwersytetu Gregoriańskiego. Swoim patronatem konferencję objął Komitet Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk. Konferencja odbyła się dnia 10 czerwca 2021 r. (czwartek) w formie zdalnej na platformie Microsoft Teams. Celem konferencji była interdyscyplinarna dyskusja na temat kryzysów i wyzwań, które Kościół doświadczał na przestrzeni wieków. Zakres tematyczny konferencji obejmował zarówno dzieje Kościoła instytucjonalnego, jak również ludzi związanych z Kościołem. W tematykę spotkania włączono referaty z różnych dziedzin nauki, powiązane jednak z głównym tematem konferencji. Czynny udziału w konferencji wzięli doświadczeni badacze dziejów Kościoła, profesorowie, doktoranci i studenci z USA, Włoch i Polski. Inicjatorem spotkania był ks. dr Marcin Nabożny, asystent naukowy w Instytucie Historii Kościoła KUL pracujący w USA przy współpracy z ks. prof. Markiem Inglotem z Rzymu i ks. dr. hab. Marcinem Wysockim, prof. KUL. Konferencja prowadzona w j. polskim i angielskim przez ks. prof. M. Wysockiego obejmowała trzy sesje.
几个世纪以来，教会一再受到其不得不面对的各种危机和挑战的影响。卢布林天主教约翰-保罗二世大学教会历史研究所和格里高利大学教会历史与教会文化财产系组织的一次国际科学会议思考和讨论的主题是教会人士对他们所处时代的要求和挑战的回应。会议由波兰科学院神学委员会赞助举办。会议于 2021 年 6 月 10 日举行。(星期四）在微软团队平台上以远程形式举行。会议的目的是对教会几个世纪以来所经历的危机和挑战进行跨学科讨论。会议范围从教会机构的历史到与教会有关的人。会议论文来自不同学科，但都与会议主题相关。来自美国、意大利和波兰的资深教会史研究人员、教授、博士生和学生积极参加了会议。会议由在美国工作的卢布林天主教大学教会史研究所助理研究员 Marcin Nabożny 牧师与来自罗马的 Marek Inglot 教授和卢布林天主教大学教授 Marcin Wysocki 博士共同发起。会议由 M. Wysocki 教授用波兰语和英语主持，包括三场会议。
{"title":"Sprawozdanie z międzynarodowej konferencji naukowej „I bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16,18) Kościół wobec kryzysów i wyzwań na przestrzeni wieków","authors":"M. Nabożny","doi":"10.52097/rs.2021.859-872","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.859-872","url":null,"abstract":"Kościół na przestrzeni wieków wielokrotnie doświadczany był przez różnego rodzaju kryzysy i wyzwania, którym musiał stawić czoła. Odpowiedź ze strony ludzi Kościoła na wymagania i wyzwania czasu, w którym przyszło im żyć uczyniono tematem rozważań i dyskusji podczas międzynarodowej konferencji naukowej organizowanej przez Instytut Historii Kościoła Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II oraz Wydział Historii Kościoła i Kościelnych Dóbr Kultury Uniwersytetu Gregoriańskiego. Swoim patronatem konferencję objął Komitet Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk. Konferencja odbyła się dnia 10 czerwca 2021 r. (czwartek) w formie zdalnej na platformie Microsoft Teams. Celem konferencji była interdyscyplinarna dyskusja na temat kryzysów i wyzwań, które Kościół doświadczał na przestrzeni wieków. Zakres tematyczny konferencji obejmował zarówno dzieje Kościoła instytucjonalnego, jak również ludzi związanych z Kościołem. W tematykę spotkania włączono referaty z różnych dziedzin nauki, powiązane jednak z głównym tematem konferencji. Czynny udziału w konferencji wzięli doświadczeni badacze dziejów Kościoła, profesorowie, doktoranci i studenci z USA, Włoch i Polski. Inicjatorem spotkania był ks. dr Marcin Nabożny, asystent naukowy w Instytucie Historii Kościoła KUL pracujący w USA przy współpracy z ks. prof. Markiem Inglotem z Rzymu i ks. dr. hab. Marcinem Wysockim, prof. KUL. Konferencja prowadzona w j. polskim i angielskim przez ks. prof. M. Wysockiego obejmowała trzy sesje.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"133899883","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-31DOI: 10.52097/rs.2021.525-538
Agnieszka Przywara
Życiu człowieka towarzyszą dwie sfery – sacrum i profanum, które nieustannie przenikają się ze sobą. Dotyczy to także wymiaru duchowego i wszelkich wydarzeń religijnych. Dla chrześcijan jednym z nich jest dzień Pierwszej Komunii Świętej, z którym to wiążą się nie tylko przeżycia duchowe, ale też coraz bardziej kwestie materialne. Prawie od samego początku uroczystego celebrowania tego dnia pamiątką pierwszego pełnego uczestnictwa w Eucharystii był obrazek, na którym umieszczano imię i nazwisko dziecka, datę oraz miejsce przyjęcia Pierwszej Komunii Świętej. Z biegiem czasu ta najstarsza pamiątka zmieniała się. Duży wpływ na to miał rozwój technik drukarskich, jak również samo postrzeganie obrazka jako takiego. Wraz z silnym oddziaływaniem konsumpcjonizmu na życie człowieka ranga tej pamiątki pierwszokomunijnej bardzo osłabła. Dziś jest to praktycznie tylko tradycyjny dodatek do bogatych i licznych prezentów, nie wzbudzający pogłębionej refleksji co do sedna przeżywania tego jakże ważnego dnia.
{"title":"Obrazek pierwszokomunijny jako nieodłączny element upamiętniający pierwsze pełne uczestnictwo w sakramencie Eucharystii","authors":"Agnieszka Przywara","doi":"10.52097/rs.2021.525-538","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.525-538","url":null,"abstract":"Życiu człowieka towarzyszą dwie sfery – sacrum i profanum, które nieustannie przenikają się ze sobą. Dotyczy to także wymiaru duchowego i wszelkich wydarzeń religijnych. Dla chrześcijan jednym z nich jest dzień Pierwszej Komunii Świętej, z którym to wiążą się nie tylko przeżycia duchowe, ale też coraz bardziej kwestie materialne. Prawie od samego początku uroczystego celebrowania tego dnia pamiątką pierwszego pełnego uczestnictwa w Eucharystii był obrazek, na którym umieszczano imię i nazwisko dziecka, datę oraz miejsce przyjęcia Pierwszej Komunii Świętej. Z biegiem czasu ta najstarsza pamiątka zmieniała się. Duży wpływ na to miał rozwój technik drukarskich, jak również samo postrzeganie obrazka jako takiego. Wraz z silnym oddziaływaniem konsumpcjonizmu na życie człowieka ranga tej pamiątki pierwszokomunijnej bardzo osłabła. Dziś jest to praktycznie tylko tradycyjny dodatek do bogatych i licznych prezentów, nie wzbudzający pogłębionej refleksji co do sedna przeżywania tego jakże ważnego dnia.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"122760306","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-31DOI: 10.52097/rs.2021.413-429
A. Olszewski
Artykuł należy do dziedziny badań zwanej filozofią teologii i składa się dwóch głównych części. W pierwszej przedstawiono, w sposób szkicowy, rozumienie synonimiczności, w kontekście intensjonalności i hyperintensjonalności, jakie występuje we współczesnych badaniach filozoficzno-logicznych. Druga część poświęcona jest zastosowaniu pojęcia synonimiczności w badaniach z zakresu teologii katolickiej jak np. w rozumieniu dogmatów, liturgii, czy też tłumaczeń Pisma świętego. Wydaje się, że są co najmniej dwa ważne i ciekawe wnioski przedstawionych rozważań: synonimiczność w ogólności ma charakter konwencji oraz synonimiczność w obrębie teologii ma dodatkowo najprawdopodobniej charakter normatywny.
{"title":"Teologia a synonimiczność szkic zagadnienia In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen.","authors":"A. Olszewski","doi":"10.52097/rs.2021.413-429","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.413-429","url":null,"abstract":"Artykuł należy do dziedziny badań zwanej filozofią teologii i składa się dwóch głównych części. W pierwszej przedstawiono, w sposób szkicowy, rozumienie synonimiczności, w kontekście intensjonalności i hyperintensjonalności, jakie występuje we współczesnych badaniach filozoficzno-logicznych. Druga część poświęcona jest zastosowaniu pojęcia synonimiczności w badaniach z zakresu teologii katolickiej jak np. w rozumieniu dogmatów, liturgii, czy też tłumaczeń Pisma świętego. Wydaje się, że są co najmniej dwa ważne i ciekawe wnioski przedstawionych rozważań: synonimiczność w ogólności ma charakter konwencji oraz synonimiczność w obrębie teologii ma dodatkowo najprawdopodobniej charakter normatywny.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"125675457","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-31DOI: 10.52097/rs.2021.483-497
Roman Pelczar
Celem artykułu jest ukazanie działalności pierwszych szkół utworzonych i działających we wsi Kosina. Zakres czasowy obejmuje okres od końca XIV wieku do 1918 roku. Pierwszą placówką edukacyjną (od końca XIV wieku) przez kilka stuleci była szkoła parafialna. Pod koniec lat 60. XIX wieku przekształcono ją w szkołę trywialną. Natomiast po 1873 roku w jej miejsce powstała szkoła ludowa pospolita jednoklasowa. W następnych latach powiększano ilość klas szkolnych. Ostatecznie utworzono cztery klasy. Odtąd była to szkoła czteroklasowa. Stopniowo zwiększała się także liczba uczniów. W okresie przedrozbiorowym uczyły się tylko niewielkie grupy uczniów, którymi byli wyłącznie chłopcy. W czasach zaborów nauka stała się obowiązkowa. Dlatego do szkoły zaczęły uczęszczać także dziewczęta. Stopniowo liczba uczniów wzrastała. W szkole parafialnej oraz trywialnej uczył jeden nauczyciel. Także w szkole pospolitej początkowo pracował jeden pedagog. W późniejszych latach stan kadry pedagogicznej powiększył się do czterech osób. W szkole parafialnej nauczyciele często zmieniali programy nauczania. Z kolei w szkole trywialnej oraz pospolitej realizowano programy nauczania opracowane przez władze państwowe. Szkoły działające w Kosinie na przestrzeni całego analizowanego okresu przyczyniały się do likwidacji analfabetyzmu mieszkańców Kosiny oraz odegrały bardzo istotna rolę w tworzeniu życia kulturalnego tej lokalnej społeczności.
{"title":"Oświata w Kosinie do 1918 r. Od szkoły parafialnej do szkoły ludowej","authors":"Roman Pelczar","doi":"10.52097/rs.2021.483-497","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.483-497","url":null,"abstract":"Celem artykułu jest ukazanie działalności pierwszych szkół utworzonych i działających we wsi Kosina. Zakres czasowy obejmuje okres od końca XIV wieku do 1918 roku. Pierwszą placówką edukacyjną (od końca XIV wieku) przez kilka stuleci była szkoła parafialna. Pod koniec lat 60. XIX wieku przekształcono ją w szkołę trywialną. Natomiast po 1873 roku w jej miejsce powstała szkoła ludowa pospolita jednoklasowa. W następnych latach powiększano ilość klas szkolnych. Ostatecznie utworzono cztery klasy. Odtąd była to szkoła czteroklasowa. Stopniowo zwiększała się także liczba uczniów. W okresie przedrozbiorowym uczyły się tylko niewielkie grupy uczniów, którymi byli wyłącznie chłopcy. W czasach zaborów nauka stała się obowiązkowa. Dlatego do szkoły zaczęły uczęszczać także dziewczęta. Stopniowo liczba uczniów wzrastała. W szkole parafialnej oraz trywialnej uczył jeden nauczyciel. Także w szkole pospolitej początkowo pracował jeden pedagog. W późniejszych latach stan kadry pedagogicznej powiększył się do czterech osób. W szkole parafialnej nauczyciele często zmieniali programy nauczania. Z kolei w szkole trywialnej oraz pospolitej realizowano programy nauczania opracowane przez władze państwowe. Szkoły działające w Kosinie na przestrzeni całego analizowanego okresu przyczyniały się do likwidacji analfabetyzmu mieszkańców Kosiny oraz odegrały bardzo istotna rolę w tworzeniu życia kulturalnego tej lokalnej społeczności.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"126813114","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-31DOI: 10.52097/rs.2021.843-857
W. Żurek
Parafialny kościół św. Macieja Apostoła w Nieświczu, w diecezji łuckiej, ufundowany został na początku XVII wieku przez cześnika wołyńskiego Mateusza Stępkowskiego. Świątynię tę odbudowali i powiększyli na początku XIX wieku Antoni Sobolewski i Jan Majewski. Świątynia ta zaliczona była do klasy IV. Sporządzona z polecenia biskupa łucko-żytomierskiego Kaspra Borowskiego (1802-1885) inwentaryzacja tegoż kościoła powstała z okazji przeprowadzonej wizytacji kanonicznej ordynariusza w 1849 roku. Na jej podstawie dowiadujemy się o historii kościoła i parafii, o świątyni, jej odbudowie, wyposażeniu i konserwacji wystroju wewnętrznego. Opisane dobra materialne należące do parafii przedstawiają stan beneficjum kościelnego za czasów ówczesnego proboszcza parafii Nieświcz ks. Michała Mińkowskiego.
{"title":"Wizytacja kościoła parafialnego świętego Macieja Apostoła w Nieświczu w diecezji łuckiej z 1849 roku","authors":"W. Żurek","doi":"10.52097/rs.2021.843-857","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.843-857","url":null,"abstract":"Parafialny kościół św. Macieja Apostoła w Nieświczu, w diecezji łuckiej, ufundowany został na początku XVII wieku przez cześnika wołyńskiego Mateusza Stępkowskiego. Świątynię tę odbudowali i powiększyli na początku XIX wieku Antoni Sobolewski i Jan Majewski. Świątynia ta zaliczona była do klasy IV. Sporządzona z polecenia biskupa łucko-żytomierskiego Kaspra Borowskiego (1802-1885) inwentaryzacja tegoż kościoła powstała z okazji przeprowadzonej wizytacji kanonicznej ordynariusza w 1849 roku. Na jej podstawie dowiadujemy się o historii kościoła i parafii, o świątyni, jej odbudowie, wyposażeniu i konserwacji wystroju wewnętrznego. Opisane dobra materialne należące do parafii przedstawiają stan beneficjum kościelnego za czasów ówczesnego proboszcza parafii Nieświcz ks. Michała Mińkowskiego.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"121634597","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-31DOI: 10.52097/rs.2021.561-576
A. Sołtys
Filozofia dialogu przywróciła dialogowi właściwe miejsce w kulturze. W ostatnich dekadach dialog nie tylko, że przestał być inkryminowany, ale powszechnie uznaje się go za wartość, której urzeczywistnianie nadaje właściwy kształt kulturze. Jedną z dziedzin kultury jest moralność. Kultura dialogu w obszarze moralności nakierowuje podmioty ludzkie na osiąganie dobra godziwego, tworzy sprzyjający klimat dojrzewania przez moralność do pełni człowieczeństwa. Jednakże dialog w obszarze moralności zależy od przyjmowanych bazowych teorii etycznych. Współcześnie silne oddziaływanie woluntaryzmu etycznego, jako podstawowej teorii wyjaśniającej powstawanie porządku dobra, skłania do badania możliwości tworzenia kultury dialogu w kontekście woluntaryzmu etycznego. W niniejszej pracy wysuwa się hipotezę, iż woluntaryzm etyczny nie tworzy kultury dialogu, zamyka uczestników wspólnego myślenia na prawdę o rzeczywistym dobru, uruchamia proces totalizowania się społeczeństwa. Konfirmacja wysuniętej hipotezy jest zasadniczym zrealizowanym celem niniejszej pracy.
{"title":"Czy woluntaryzm etyczny kreuje kulturę dialogu?","authors":"A. Sołtys","doi":"10.52097/rs.2021.561-576","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.561-576","url":null,"abstract":"Filozofia dialogu przywróciła dialogowi właściwe miejsce w kulturze. W ostatnich dekadach dialog nie tylko, że przestał być inkryminowany, ale powszechnie uznaje się go za wartość, której urzeczywistnianie nadaje właściwy kształt kulturze. Jedną z dziedzin kultury jest moralność. Kultura dialogu w obszarze moralności nakierowuje podmioty ludzkie na osiąganie dobra godziwego, tworzy sprzyjający klimat dojrzewania przez moralność do pełni człowieczeństwa. Jednakże dialog w obszarze moralności zależy od przyjmowanych bazowych teorii etycznych. Współcześnie silne oddziaływanie woluntaryzmu etycznego, jako podstawowej teorii wyjaśniającej powstawanie porządku dobra, skłania do badania możliwości tworzenia kultury dialogu w kontekście woluntaryzmu etycznego. W niniejszej pracy wysuwa się hipotezę, iż woluntaryzm etyczny nie tworzy kultury dialogu, zamyka uczestników wspólnego myślenia na prawdę o rzeczywistym dobru, uruchamia proces totalizowania się społeczeństwa. Konfirmacja wysuniętej hipotezy jest zasadniczym zrealizowanym celem niniejszej pracy.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"130540992","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-31DOI: 10.52097/rs.2021.259-272
Bartłomiej K. Krzych
La Sainte Trinité est une unité des relations de trois Personnes Divines. L’œuvre de création est une œuvre de Sainte Trinité enracinée métaphysiquement dans des relations entre les Personnes Divines. La création même fonde une relation entre Dieu et les créatures (dont aussi l’univers en tant que tel). Poursuivant ce raisonnement nous constatons que parmi des créatures il y a nombreuses relations de types variés. Alors il est apparent que les relations ou la relation en sens métaphysique (plus au moins aristotélicienne ad aliquid) est une notion fondamentale pour une compréhension de réalité en sa totalité. En d’autres termes: la relation est une catégorie (en sens hartmannienne) primordiale pour toute analyse ontologique de ce qui existe. On peut même dire que, mettant à côté l’esse (qui fonde la base de réalisme: l’esse de Dieu est le source d’existence de créatures et d’univers), la notion de relation est une notion limitative dans toute explication de lois et de niveaux de l’univers. On peut remarquer une telle fait dans la science contemporaine, surtout en physique (les théories quantiques avec ses paradoxes comme par exemple le principe d’incertitude de Heisenberg). Mais également nous voyons en théologie des mouvements intellectuels similaires, i.e. les théologiens, principalement ceux qui pratiquent la théologie dans le contexte de la science (par exemple la «théologie de la science» de Michał Heller) se concentrent justement sur des question de relation en sens large (Trinitas – creatio – Incarnatio – salvatio – scientia) et non pas sur des spéculations purement métaphysico-théologiques. Dans mon étude je voudrais analyser des liens et des rapport réciproques entre théologie et science (particulièrement il s’agissait d’ontologie), en montrant que des acquis scientifiques contemporains ont une impact mesurable sur l’(téo-)ontologie trinitaire. D’autre par ce denier peut servir comme un laboratoire intellectuel pour les philosophes et scientifiques. Je soutiendrai mes considérations avec des exemples spécifiques.
{"title":"Trinite – relation(s) – metaphysique ontologie trinitaire et primaute metaphysique de la relation: prolegomena","authors":"Bartłomiej K. Krzych","doi":"10.52097/rs.2021.259-272","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.259-272","url":null,"abstract":"La Sainte Trinité est une unité des relations de trois Personnes Divines. L’œuvre de création est une œuvre de Sainte Trinité enracinée métaphysiquement dans des relations entre les Personnes Divines. La création même fonde une relation entre Dieu et les créatures (dont aussi l’univers en tant que tel). Poursuivant ce raisonnement nous constatons que parmi des créatures il y a nombreuses relations de types variés. Alors il est apparent que les relations ou la relation en sens métaphysique (plus au moins aristotélicienne ad aliquid) est une notion fondamentale pour une compréhension de réalité en sa totalité. En d’autres termes: la relation est une catégorie (en sens hartmannienne) primordiale pour toute analyse ontologique de ce qui existe. On peut même dire que, mettant à côté l’esse (qui fonde la base de réalisme: l’esse de Dieu est le source d’existence de créatures et d’univers), la notion de relation est une notion limitative dans toute explication de lois et de niveaux de l’univers. On peut remarquer une telle fait dans la science contemporaine, surtout en physique (les théories quantiques avec ses paradoxes comme par exemple le principe d’incertitude de Heisenberg). Mais également nous voyons en théologie des mouvements intellectuels similaires, i.e. les théologiens, principalement ceux qui pratiquent la théologie dans le contexte de la science (par exemple la «théologie de la science» de Michał Heller) se concentrent justement sur des question de relation en sens large (Trinitas – creatio – Incarnatio – salvatio – scientia) et non pas sur des spéculations purement métaphysico-théologiques. Dans mon étude je voudrais analyser des liens et des rapport réciproques entre théologie et science (particulièrement il s’agissait d’ontologie), en montrant que des acquis scientifiques contemporains ont une impact mesurable sur l’(téo-)ontologie trinitaire. D’autre par ce denier peut servir comme un laboratoire intellectuel pour les philosophes et scientifiques. Je soutiendrai mes considérations avec des exemples spécifiques.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"122284685","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-31DOI: 10.52097/rs.2021.679-693
A. Wilczyński
Księga Hioba zawiera fragmenty, w których znajdują się opisy kosmosu i ciał niebieskich. Te opisy mają charakter zdecydowanie akcydentalny i dotyczą ukazania wielkości wszechświata stworzonego przez Boga. Dla papieża Grzegorza Wielkiego jednak kosmos i wymienione w księdze Hioba nazwy ciał niebieskich mają znaczenie duchowe. Polem badawczym tego artykułu są te fragmenty, w których występują określenia dotyczące kosmosu lub nazw ciał niebieskich znanych starożytnym. Natomiast celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na pytanie w jaki sposób święty papież interpretuje kosmos i występujące w nim ciała niebieskie? Ten artykuł daje również odpowiedź na pytanie dlaczego autor Moraliów nadaje im właśnie takie znaczenie a nie inne? Dzięki analizie filologicznej ustalono określenia, jakich używa autor księgi Hioba w odniesieniu do kosmosu oraz w odniesieniu gwiazd i gwiazdozbiorów, które występują w tej księdze. Następnie przedstawiono wiedzę starożytnych na temat kosmosu i znajdujących się w nim ciał niebieskich, jednak w takim zakresie, w jakim konieczne jest to dla uwypuklenia interpretacji stosowanej przez Grzegorza Wielkiego. Kolejnym było ukazanie teologicznego znaczenia jakie biskup Rzymu nadaje kosmosowi i wymienionym w księdze Hioba nazwom ciał niebieskich. Na koniec przez porównanie fragmentów komentarza świętego papieża z innymi dziełami starożytnych autorów została ukazana oryginalność Grzegorza w interpretacji wybranych fragmentów księgi Hioba.
{"title":"Duchowa interpretacja kosmosu i ciał niebieskich w komentarzu świętego Grzegorza Wielkiego do księgi Hioba","authors":"A. Wilczyński","doi":"10.52097/rs.2021.679-693","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.679-693","url":null,"abstract":"Księga Hioba zawiera fragmenty, w których znajdują się opisy kosmosu i ciał niebieskich. Te opisy mają charakter zdecydowanie akcydentalny i dotyczą ukazania wielkości wszechświata stworzonego przez Boga. Dla papieża Grzegorza Wielkiego jednak kosmos i wymienione w księdze Hioba nazwy ciał niebieskich mają znaczenie duchowe. Polem badawczym tego artykułu są te fragmenty, w których występują określenia dotyczące kosmosu lub nazw ciał niebieskich znanych starożytnym. Natomiast celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na pytanie w jaki sposób święty papież interpretuje kosmos i występujące w nim ciała niebieskie? Ten artykuł daje również odpowiedź na pytanie dlaczego autor Moraliów nadaje im właśnie takie znaczenie a nie inne? Dzięki analizie filologicznej ustalono określenia, jakich używa autor księgi Hioba w odniesieniu do kosmosu oraz w odniesieniu gwiazd i gwiazdozbiorów, które występują w tej księdze. Następnie przedstawiono wiedzę starożytnych na temat kosmosu i znajdujących się w nim ciał niebieskich, jednak w takim zakresie, w jakim konieczne jest to dla uwypuklenia interpretacji stosowanej przez Grzegorza Wielkiego. Kolejnym było ukazanie teologicznego znaczenia jakie biskup Rzymu nadaje kosmosowi i wymienionym w księdze Hioba nazwom ciał niebieskich. Na koniec przez porównanie fragmentów komentarza świętego papieża z innymi dziełami starożytnych autorów została ukazana oryginalność Grzegorza w interpretacji wybranych fragmentów księgi Hioba.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"114064526","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Przedmiotem opracowania jest prezentacja powiązań między charakterem chrześcijanina a jego religijnością i osobowością. Chrześcijański charakter przejawia się w trwałych cechach umysłu, wyobraźni, woli i działania, ukształtowanych w procesie wychowania i samowychowania, które wyznaczają względnie trwały sposób postępowania inspirowany wartościami umocowanymi w biblijnej wierze, uaktywnianych zwłaszcza w sytuacjach trudnych i nieoczekiwanych. Celem badań było znalezienie powiązań i zależności między chrześcijańskim charakterem a szeregiem zmiennych religijności i osobowości.Do diagnozy charakteru chrześcijanina zastosowano Skalę Oceny Chrześcijańskiego Charakteru. Religijność poddano badaniu przy pomocy następujących metod: Skala Centralności Religijności, Skala Przekonań Post-krytycznych, Skala Spójności Przekonań Religijnych, Skala Tożsamości Religijnej, Skala Konserwatyzmu Biblijnego, Skala Literalizmu Biblijnego, Samoocena wiary oraz praktyk religijnych (modlitwa osobista, uczestnictwo w Mszy świętej i korzystanie z Biblii). Osobowość zbadano metodami: Skale Typu Psychologicznego i Temperamentu Emocjonalnego Francisa, Style Uczenia się i Myślenia, Kwestionariusz do pomiaru Wielkiej Piątki, Pięciowymiarowy Kwestionariusz Uważności, Skala Samooceny M. Rosenberga.Badanymi osobami byli dorośli uczestnicy Mszy św., katechizowana młodzież ostatnich klas szkół średnich oraz studenci wyższej szkoły zawodowej. Ustalono istnienie licznych korelacji między wymiarami charakteru chrześcijanina i zdecydowaną większością zmiennych religijności, a zwłaszcza centralnością religijności, stylami myślenia religijnego, akceptacją doktryny katolickiej, biblijnym konserwatyzmem i literalizmem, ubiblijnieniem, samooceną wiary oraz mniejszym stopniu z tożsamością religijną. Stwierdzono także istnienie korelacji wymiarów charakteru z częścią preferencji psychologicznych, cech osobowości oraz stylów uczenia się i myślenia.Uzyskane na drodze analizy czynnikowej profile charakteru porównano w aspekcie badanych zmiennych religijności i osobowości. Uzyskane istotne różnice są zgodne z wynikami uzyskanymi przy pomocy techniki korelacji. W obszarze osobowości różnice istotne statystycznie między profilami wystąpiły zasadniczo tylko w odniesieniu do cech osobowości. W wyniku badań można stwierdzić, że zachodzą interakcje między charakterem i religijnością oraz osobowością, niemniej jednak są to trzy różne charakterystyki opisu indywidualności człowieka. Na końcu wskazano na zastosowania pastoralne badań nad charakterem chrześcijanina.
{"title":"Autoportret charakteru chrześcijanina a jego religijność i osobowość","authors":"Władysław Chaim","doi":"10.52097/rs.2021.5-39","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.5-39","url":null,"abstract":"Przedmiotem opracowania jest prezentacja powiązań między charakterem chrześcijanina a jego religijnością i osobowością. Chrześcijański charakter przejawia się w trwałych cechach umysłu, wyobraźni, woli i działania, ukształtowanych w procesie wychowania i samowychowania, które wyznaczają względnie trwały sposób postępowania inspirowany wartościami umocowanymi w biblijnej wierze, uaktywnianych zwłaszcza w sytuacjach trudnych i nieoczekiwanych. Celem badań było znalezienie powiązań i zależności między chrześcijańskim charakterem a szeregiem zmiennych religijności i osobowości.Do diagnozy charakteru chrześcijanina zastosowano Skalę Oceny Chrześcijańskiego Charakteru. Religijność poddano badaniu przy pomocy następujących metod: Skala Centralności Religijności, Skala Przekonań Post-krytycznych, Skala Spójności Przekonań Religijnych, Skala Tożsamości Religijnej, Skala Konserwatyzmu Biblijnego, Skala Literalizmu Biblijnego, Samoocena wiary oraz praktyk religijnych (modlitwa osobista, uczestnictwo w Mszy świętej i korzystanie z Biblii). Osobowość zbadano metodami: Skale Typu Psychologicznego i Temperamentu Emocjonalnego Francisa, Style Uczenia się i Myślenia, Kwestionariusz do pomiaru Wielkiej Piątki, Pięciowymiarowy Kwestionariusz Uważności, Skala Samooceny M. Rosenberga.Badanymi osobami byli dorośli uczestnicy Mszy św., katechizowana młodzież ostatnich klas szkół średnich oraz studenci wyższej szkoły zawodowej. Ustalono istnienie licznych korelacji między wymiarami charakteru chrześcijanina i zdecydowaną większością zmiennych religijności, a zwłaszcza centralnością religijności, stylami myślenia religijnego, akceptacją doktryny katolickiej, biblijnym konserwatyzmem i literalizmem, ubiblijnieniem, samooceną wiary oraz mniejszym stopniu z tożsamością religijną. Stwierdzono także istnienie korelacji wymiarów charakteru z częścią preferencji psychologicznych, cech osobowości oraz stylów uczenia się i myślenia.Uzyskane na drodze analizy czynnikowej profile charakteru porównano w aspekcie badanych zmiennych religijności i osobowości. Uzyskane istotne różnice są zgodne z wynikami uzyskanymi przy pomocy techniki korelacji. W obszarze osobowości różnice istotne statystycznie między profilami wystąpiły zasadniczo tylko w odniesieniu do cech osobowości. W wyniku badań można stwierdzić, że zachodzą interakcje między charakterem i religijnością oraz osobowością, niemniej jednak są to trzy różne charakterystyki opisu indywidualności człowieka. Na końcu wskazano na zastosowania pastoralne badań nad charakterem chrześcijanina.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"128455366","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-31DOI: 10.52097/rs.2021.881-885
M. Nabożny
One man, an underground army, and the secret dogged mission to destroy Auschwitz tells the story of a Polish resistance fighter’s deliberate infiltration of Auschwitz to sabotage the camp from inside, and his struggles up until his death. He defied the odds of suppression as he attempted to warn the Allies about the Nazi’s plan for a “final solution” before it was too late.Jack Fairweather is a British journalist and author. He was born in wales and schooled in Oxford University. He was a war correspondent for British troops during the 2003 invasion of Iraq. In one of those days, as Jack and his friend Matt Mc Allester struggled to makes sense of what they had witness in the wars and putting it in a proper report, Jack came to hear about Witold Pilecki for the first time. He got intrigued as to why someone would risk everything to help his fellow man. He was equally struck by how little was known about Witold’s mission to warn the Western Allies of the Nazi’s crimes. Following Jack’s writing on The Volunteer, he was nominated for Costa Book Award 2019 and shortlisted for biography Award. The book “The Volunteer” is both a historical and biological book that was written by Jack Fairweather and published by HarperCollins Publishers, New York in 2019. It tells the history of the holocaust and gives an account of the untold sacrifice how Witold Pilecki, an average man with no great record of military service, staked his life to reveal Nazi’s greatest crimes when others would rather choose to hide. The book is somewhat provocative, suggesting the tragic defeat of Pilecki’s mission had been caused not in Auschwitz or Berlin, but in London and Washington. The book consists of four parts. Includes acknowledgments, short biography people mentioned in the book, notes, select bibliography and index. The publication is enriched by sixteen maps and a large number of black and white photos.
《一个人，一支地下军队，以及摧毁奥斯维辛集中营的秘密任务》讲述了一名波兰抵抗战士故意渗透到奥斯维辛集中营，从内部破坏集中营的故事，以及他一直奋斗到死亡的故事。他不顾镇压的可能性，试图在为时已晚之前警告盟军纳粹的“最终解决方案”计划。杰克·费尔韦瑟是英国记者和作家。他出生在威尔士，就读于牛津大学。在2003年入侵伊拉克期间，他是英国军队的战地记者。有一天，杰克和他的朋友马特·麦克阿莱斯特(Matt Mc Allester)正在努力弄清楚他们在战争中目睹的事情，并把它写进一份合适的报告中，杰克第一次听说了维托尔德·皮莱茨基。他很好奇为什么有人会冒着一切危险去帮助他的同胞。同样令他震惊的是，人们对维托尔德向西方盟国警告纳粹罪行的任务知之甚少。在杰克撰写《志愿者》之后，他被提名为2019年科斯塔图书奖，并入围传记奖。《志愿者》是由杰克·费尔韦瑟(Jack Fairweather)撰写、纽约哈珀·柯林斯出版社(HarperCollins)于2019年出版的一本兼具历史和生物学的书。它讲述了大屠杀的历史，并讲述了维托尔德·皮莱茨基(Witold Pilecki)这个没有出色服役记录的普通人如何在其他人宁愿选择隐藏的情况下，用自己的生命来揭露纳粹最严重的罪行。这本书有些挑衅性，暗示皮莱茨基任务的悲剧性失败不是在奥斯维辛或柏林造成的，而是在伦敦和华盛顿。这本书由四个部分组成。包括致谢，在书中提到的人的简短传记，笔记，选择参考书目和索引。这本出版物丰富了16幅地图和大量的黑白照片。
{"title":"Recenzja: Jack Fairweather, “The Volunteer: One Man, an Underground Army, and the Secret Mission to Destroy Auschwitz”, Harpercollins Publishers, New York 2019, pp. 505, ISBN 978-0-06-256141-1","authors":"M. Nabożny","doi":"10.52097/rs.2021.881-885","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2021.881-885","url":null,"abstract":"One man, an underground army, and the secret dogged mission to destroy Auschwitz tells the story of a Polish resistance fighter’s deliberate infiltration of Auschwitz to sabotage the camp from inside, and his struggles up until his death. He defied the odds of suppression as he attempted to warn the Allies about the Nazi’s plan for a “final solution” before it was too late.Jack Fairweather is a British journalist and author. He was born in wales and schooled in Oxford University. He was a war correspondent for British troops during the 2003 invasion of Iraq. In one of those days, as Jack and his friend Matt Mc Allester struggled to makes sense of what they had witness in the wars and putting it in a proper report, Jack came to hear about Witold Pilecki for the first time. He got intrigued as to why someone would risk everything to help his fellow man. He was equally struck by how little was known about Witold’s mission to warn the Western Allies of the Nazi’s crimes. Following Jack’s writing on The Volunteer, he was nominated for Costa Book Award 2019 and shortlisted for biography Award. The book “The Volunteer” is both a historical and biological book that was written by Jack Fairweather and published by HarperCollins Publishers, New York in 2019. It tells the history of the holocaust and gives an account of the untold sacrifice how Witold Pilecki, an average man with no great record of military service, staked his life to reveal Nazi’s greatest crimes when others would rather choose to hide. The book is somewhat provocative, suggesting the tragic defeat of Pilecki’s mission had been caused not in Auschwitz or Berlin, but in London and Washington. The book consists of four parts. Includes acknowledgments, short biography people mentioned in the book, notes, select bibliography and index. The publication is enriched by sixteen maps and a large number of black and white photos.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"116331411","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：