Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.377-388
Janusz Miąso
Coraz głośniej pada swoistego rodzaju mocne wołanie o człowieka, o człowieczeństwo, szczególnie w klimacie pewnego słabnięcia pierwiastka ludzkiego, jak to trafnie diagnozuje profesor Jan Szmyd. Pandemia, mediatyzacja, a zarazem technokracja, wojna na Ukrainie, ze straszliwym barbarzyństwem rosyjskim i zarazem heroizmem Ukrainy, odsłoniły ogromną skalę problemów ludzkich, społecznych, ekonomicznych. Pokazały dramaty indywidualne ludzkie, rodzinne, społeczne, które rozrywają wprost serce, szczególnie dramaty dzieci. Aby nie pozostać bezradnymi, koniecznością chwili jawi się potrzeba personalistycznej edukacji społecznej, gdzie człowiek jako Osoba, szczególnie w wymiarze właśnie społecznym będzie znów na nowo w centrum, jako bezcenna wartość, którą trzeba koniecznie znów na nowo zobaczyć, promować, pielęgnować i edukować.
{"title":"Mocne wołanie o człowieka w przestrzeni popandemicznej…, zmediatyzowanej i wojennej – perspektywa koniecznej personalistycznej edukacji społecznej","authors":"Janusz Miąso","doi":"10.52097/rs.2022.377-388","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.377-388","url":null,"abstract":"Coraz głośniej pada swoistego rodzaju mocne wołanie o człowieka, o człowieczeństwo, szczególnie w klimacie pewnego słabnięcia pierwiastka ludzkiego, jak to trafnie diagnozuje profesor Jan Szmyd. Pandemia, mediatyzacja, a zarazem technokracja, wojna na Ukrainie, ze straszliwym barbarzyństwem rosyjskim i zarazem heroizmem Ukrainy, odsłoniły ogromną skalę problemów ludzkich, społecznych, ekonomicznych. Pokazały dramaty indywidualne ludzkie, rodzinne, społeczne, które rozrywają wprost serce, szczególnie dramaty dzieci. Aby nie pozostać bezradnymi, koniecznością chwili jawi się potrzeba personalistycznej edukacji społecznej, gdzie człowiek jako Osoba, szczególnie w wymiarze właśnie społecznym będzie znów na nowo w centrum, jako bezcenna wartość, którą trzeba koniecznie znów na nowo zobaczyć, promować, pielęgnować i edukować.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135106624","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.695-708
Waldemar Żurek
Народжений в період національної неволі в Великопольщі, вихований батьками у національному та католицькому дусі Роман Нєвітецький вирішив реалізувати своє священиче та монаше покликання у салезіянів. Його формація і наука були перервані мобілізацією до пруського війська після вибуху І світової війни, з котрої він після п’яти років повернувся воєнним інвалідом. Досяг вимріяного священицтва в 1926 році свяченями у Турині. У своїй священичій праці о. Нєвітецький зосередився на дидактично-виховних осередках, в основному він був настоятелем в Погжебєню у Верхій Сілезії і в Дашаві біля Стрия. В червні 1940 р. його арештувало НКВС. Був вивезений у Карело-Фінську Радянську Республіку, де через півтора року помер внаслідок жахливих побутових умов та праці у таборі. Тільки в 1946 р. оо. Салезіяни дізналися про час і місце смерті о. Романа Нєвітецького.
罗曼-涅维耶特茨基出生在大波兰的民族囚禁时期，父母以民族和天主教精神抚养他长大，他决定在慈幼会追求牧师和修道圣职。第一次世界大战爆发后，他被普鲁士军队征召入伍，中断了他的培养和学习。1926 年，他在都灵被祝圣，实现了自己的司铎梦想。内维特茨基神父主要在上西里西亚的波格泽比恩和斯特赖伊附近的达沙瓦担任校长。1940 年 6 月，他被 NKVD 逮捕。他被带到卡累利阿-芬兰苏维埃共和国，一年半后因恶劣的生活条件和劳动而去世。直到 1946 年，慈幼会才得知他去世的时间和地点。
{"title":"80-Тарічниця смерті радянського засланця ксьондза Романа Нєвітецького 1891-1942","authors":"Waldemar Żurek","doi":"10.52097/rs.2022.695-708","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.695-708","url":null,"abstract":"Народжений в період національної неволі в Великопольщі, вихований батьками у національному та католицькому дусі Роман Нєвітецький вирішив реалізувати своє священиче та монаше покликання у салезіянів. Його формація і наука були перервані мобілізацією до пруського війська після вибуху І світової війни, з котрої він після п’яти років повернувся воєнним інвалідом. Досяг вимріяного священицтва в 1926 році свяченями у Турині. У своїй священичій праці о. Нєвітецький зосередився на дидактично-виховних осередках, в основному він був настоятелем в Погжебєню у Верхій Сілезії і в Дашаві біля Стрия. В червні 1940 р. його арештувало НКВС. Був вивезений у Карело-Фінську Радянську Республіку, де через півтора року помер внаслідок жахливих побутових умов та праці у таборі. Тільки в 1946 р. оо. Салезіяни дізналися про час і місце смерті о. Романа Нєвітецького.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063134","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.663-676
Mateusz Wyrzykowski
W Liście do Rzymian Paweł wyraża chęć dotarcia do Hiszpanii, by głosić tam Ewangelię. Dzieje Apostolskie nie opisują jednak tego wydarzenia, więc na podstawie Biblii nie jesteśmy w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy miało ono miejsce. Niniejszy artykuł ma na celu zaprezentowanie dowodów świadczących o przeprowadzeniu tej wyprawy. Pierwsza część prezentuje pośrednie dowody zawarte w Nowym Testamencie – determinację w docieraniu do nowych miast i wygranie procesu. Następnie zaprezentowane są teksty z szeroko rozumianej tradycji. Jednoznacznie potwierdzają one podróż i podają szereg szczegółów, co świadczy o ich wiarygodności. Trzecia część zawiera wiedzę z zakresu historii i archeologii. Pozwala ona ustalić prawdopodobieństwo przeprawienia się na Półwysep Iberyjski w I w. po Chr. Zaprezentowane podania i artefakty potwierdzają możliwość głoszenia Ewangelii przez Apostoła Narodów na Półwyspie Iberyjskim. Musiał jednak uzyskać wsparcie logistyczne, lingwistyczne i finansowe od chrześcijan mieszkających w Rzymie.
{"title":"Podania i artefakty potwierdzające misję Pawła w Hiszpanii","authors":"Mateusz Wyrzykowski","doi":"10.52097/rs.2022.663-676","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.663-676","url":null,"abstract":"W Liście do Rzymian Paweł wyraża chęć dotarcia do Hiszpanii, by głosić tam Ewangelię. Dzieje Apostolskie nie opisują jednak tego wydarzenia, więc na podstawie Biblii nie jesteśmy w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy miało ono miejsce. Niniejszy artykuł ma na celu zaprezentowanie dowodów świadczących o przeprowadzeniu tej wyprawy. Pierwsza część prezentuje pośrednie dowody zawarte w Nowym Testamencie – determinację w docieraniu do nowych miast i wygranie procesu. Następnie zaprezentowane są teksty z szeroko rozumianej tradycji. Jednoznacznie potwierdzają one podróż i podają szereg szczegółów, co świadczy o ich wiarygodności. Trzecia część zawiera wiedzę z zakresu historii i archeologii. Pozwala ona ustalić prawdopodobieństwo przeprawienia się na Półwysep Iberyjski w I w. po Chr. Zaprezentowane podania i artefakty potwierdzają możliwość głoszenia Ewangelii przez Apostoła Narodów na Półwyspie Iberyjskim. Musiał jednak uzyskać wsparcie logistyczne, lingwistyczne i finansowe od chrześcijan mieszkających w Rzymie.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063138","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.159-176
Tomasz Grzebyk
Artykuł koncentruje się na przedstawieniu biografii Józefa kard. Ratzingera w zestawieniu z wydarzeniami mającymi miejsce w dobie implementacji przepisów Sacrosanctum Concilium, w celu zaprezentowania źródeł oraz rozwoju jego koncepcji dotyczących odnowy liturgicznej. Przedstawione zostały również w formie krótkiego przeglądu jego prace z okresu piastowania godności arcybiskupa Monachium i Fryzyngii (Freising), kardynała i Prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Poruszona została również tematyka związków kardynała Ratzingera z Ruchem Liturgicznym, który miał niebagatelny wpływ na Soborową konstytucję oraz jego własna koncepcja Nowego Ruchu Liturgicznego, który „ożywiłby prawdziwe dziedzictwo Soboru”. Autor artykułu, analizując poglądy J. Ratzingera odnoszące się do reformy liturgii, jak i jego własnej jej wizji, wykorzystał bogaty dorobek literacki obecnego papieża-seniora, znajdujący się przede wszystkim w jedenastym tomie jego dzieł zebranych opatrzonych tytułem Teologia liturgii oraz wywiady udzielone przez kardynała Ratzingera Peterowi Seewaldowi.
{"title":"Kształtowanie się w latach 1962-2005 Ratzingerowskiej koncepcji odnowy… liturgicznej po Soborze Watykańskim II – studium historyczno-biograficzne","authors":"Tomasz Grzebyk","doi":"10.52097/rs.2022.159-176","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.159-176","url":null,"abstract":"Artykuł koncentruje się na przedstawieniu biografii Józefa kard. Ratzingera w zestawieniu z wydarzeniami mającymi miejsce w dobie implementacji przepisów Sacrosanctum Concilium, w celu zaprezentowania źródeł oraz rozwoju jego koncepcji dotyczących odnowy liturgicznej. Przedstawione zostały również w formie krótkiego przeglądu jego prace z okresu piastowania godności arcybiskupa Monachium i Fryzyngii (Freising), kardynała i Prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Poruszona została również tematyka związków kardynała Ratzingera z Ruchem Liturgicznym, który miał niebagatelny wpływ na Soborową konstytucję oraz jego własna koncepcja Nowego Ruchu Liturgicznego, który „ożywiłby prawdziwe dziedzictwo Soboru”. Autor artykułu, analizując poglądy J. Ratzingera odnoszące się do reformy liturgii, jak i jego własnej jej wizji, wykorzystał bogaty dorobek literacki obecnego papieża-seniora, znajdujący się przede wszystkim w jedenastym tomie jego dzieł zebranych opatrzonych tytułem Teologia liturgii oraz wywiady udzielone przez kardynała Ratzingera Peterowi Seewaldowi.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063389","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.223-238
Adam Jaszcz
Pontyfikat Jana Pawła II wywarł ogromny wpływ na wszystkie dziedziny życia kościelnego. Nauczanie Ojca Świętego zawierają statuty polskich synodów diecezjalnych, przeprowadzonych na podstawie prawa promulgowanego przez polskiego papieża. Jego inspirująca rola związana jest także z decyzjami o zwoływaniu synodów, podejmowanymi przez polskich biskupów. Autor na podstawie dokumentacji synodów zwoływanych podczas pontyfikatu Jana Pawła II, jak też po jego zakończeniu, ukazuje, na czym polegała ta rola i jakich aktywności papieża dotyczyła.
{"title":"Wpływ Św. Jana Pawła II na zwoływanie i przeprowadzanie synodów… w polskich diecezjach","authors":"Adam Jaszcz","doi":"10.52097/rs.2022.223-238","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.223-238","url":null,"abstract":"Pontyfikat Jana Pawła II wywarł ogromny wpływ na wszystkie dziedziny życia kościelnego. Nauczanie Ojca Świętego zawierają statuty polskich synodów diecezjalnych, przeprowadzonych na podstawie prawa promulgowanego przez polskiego papieża. Jego inspirująca rola związana jest także z decyzjami o zwoływaniu synodów, podejmowanymi przez polskich biskupów. Autor na podstawie dokumentacji synodów zwoływanych podczas pontyfikatu Jana Pawła II, jak też po jego zakończeniu, ukazuje, na czym polegała ta rola i jakich aktywności papieża dotyczyła.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063530","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.645-662
Arkadiusz Wojnicki
W dzisiejszej biblistyce użycie metody retorycznej do analizy Corpus Paulinum pozwala na zrozumienie nie tylko struktury Pawłowych listów, ale także używanej terminologii i stojącej za nią teologii Apostoła Narodów. „Mowa głupca” zawarta w 2 Kor 11-12 zmierza ku swojemu szczytowemu punktowi, jakim jest rzadkie w listach Pawłowych słowo Pana (Herrenwort): „Wystarczy ci mojej łaski, moc bowiem w słabości się doskonali” (2 Kor 12,9). Artykuł, bazując na założeniach metody retorycznej, podejmuje analizę perykopy 2 Kor 12,7-10 i użytych przez Pawła par terminów σκόλοψ – ἀσθένεια i δύναμις – χάρις, by rzucić światło na jej teologiczną interpretację. Użycie słowa Pana jako sententia okazuje się być kluczem do przeprowadzenia synkrisis zarówno Pawła z Chrystusem, jak i z adresatami listu, a nawet z każdym chrześcijaninem.
{"title":"Przez oścień i słabość do mocy i łaski. Słowo Pana w 2 Kor 12,9… jako retoryczno-teologiczny klimaks pawłowej „mowy głupca”","authors":"Arkadiusz Wojnicki","doi":"10.52097/rs.2022.645-662","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.645-662","url":null,"abstract":"W dzisiejszej biblistyce użycie metody retorycznej do analizy Corpus Paulinum pozwala na zrozumienie nie tylko struktury Pawłowych listów, ale także używanej terminologii i stojącej za nią teologii Apostoła Narodów. „Mowa głupca” zawarta w 2 Kor 11-12 zmierza ku swojemu szczytowemu punktowi, jakim jest rzadkie w listach Pawłowych słowo Pana (Herrenwort): „Wystarczy ci mojej łaski, moc bowiem w słabości się doskonali” (2 Kor 12,9). Artykuł, bazując na założeniach metody retorycznej, podejmuje analizę perykopy 2 Kor 12,7-10 i użytych przez Pawła par terminów σκόλοψ – ἀσθένεια i δύναμις – χάρις, by rzucić światło na jej teologiczną interpretację. Użycie słowa Pana jako sententia okazuje się być kluczem do przeprowadzenia synkrisis zarówno Pawła z Chrystusem, jak i z adresatami listu, a nawet z każdym chrześcijaninem.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135064155","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.541-557
Jan Szczych
Posynodalna adhortacja Verbum Domini Benedykta XVI (wyd. 2010 r.), porusza kwestię sprawczego charakteru słowa Bożego w liturgii (nn. 53, 56). Dokument poucza, że podczas sprawowania liturgicznych obrzędów mamy do czynienia ze słowem Bożym, które urzeczywistnia to, co wypowiada (zob. VD, 53).Przekaz biblijny ukazuje nam Boga jako mówiącego i działającego. W Piśmie św. słowo Boga posiada moc stwórczą, stąd jego istotną cechą jest nierozłączne powiązanie z działaniem. „Gdy nadeszła pełnia czasu” (Gal 4,4), urzeczywistniające się słowo Boga przerodziło się w żywą Ewangelię w osobie Jezusa Chrystusa. Zrealizowane w Chrystusie dzieło zbawienia zostało utrwalone i powierzone Kościołowi, który poprzez liturgię przedłuża je w czasie, by wierni mogli nieustannie doświadczać obecności Pana, „aż przyjdzie” (1 Kor 11,26). Zbawcza obecność Chrystusa w celebracjach Kościoła warunkuje performatywny charakter słowa Bożego w liturgii.
{"title":"Sprawczy charakter słowa Bożego w liturgii. Zagadnienia wybrane","authors":"Jan Szczych","doi":"10.52097/rs.2022.541-557","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.541-557","url":null,"abstract":"Posynodalna adhortacja Verbum Domini Benedykta XVI (wyd. 2010 r.), porusza kwestię sprawczego charakteru słowa Bożego w liturgii (nn. 53, 56). Dokument poucza, że podczas sprawowania liturgicznych obrzędów mamy do czynienia ze słowem Bożym, które urzeczywistnia to, co wypowiada (zob. VD, 53).Przekaz biblijny ukazuje nam Boga jako mówiącego i działającego. W Piśmie św. słowo Boga posiada moc stwórczą, stąd jego istotną cechą jest nierozłączne powiązanie z działaniem. „Gdy nadeszła pełnia czasu” (Gal 4,4), urzeczywistniające się słowo Boga przerodziło się w żywą Ewangelię w osobie Jezusa Chrystusa. Zrealizowane w Chrystusie dzieło zbawienia zostało utrwalone i powierzone Kościołowi, który poprzez liturgię przedłuża je w czasie, by wierni mogli nieustannie doświadczać obecności Pana, „aż przyjdzie” (1 Kor 11,26). Zbawcza obecność Chrystusa w celebracjach Kościoła warunkuje performatywny charakter słowa Bożego w liturgii.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063288","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.239-270
Piotr Jaworski
Wybuch I wojny światowej (1914-1918) wlał w serca wielu Polaków przebywających zarówno na ziemiach dawnej Polski, jak też z dala od ojczystych stron, nadzieję na odzyskanie niepodległości. Tworzona w tym czasie we Francji Armia Polska gen. Józefa Hallera nazywana również „Błękitną Armią” była jedną z największych polskich formacji zbrojnych na emigracji w tamtym okresie. Ochotnicy polscy przybyli do Francji z różnych stron świata są nie tylko wymownym symbolem wiecznie żywej idei walki o niepodległość, ale także stanowili bardzo mocne wsparcie dla tworzącego się już w niepodległej Polsce wojska walczącego o ostateczny kształt granic Rzeczypospolitej. Zdeponowane w Muzeum Romantyzmu w Opinogórze karty personalne wielu polskich ochotników odsłaniają ich pochodzenie i historię, w którą wpisała się także walka o Ojczyznę. Nie ulega wątpliwości, że ten wielki patriotyczny zryw miał swoje fundamenty w kształtowaniu postaw patriotycznych wśród Polaków rozproszonych po całym świecie. Duża w tym zasługa Kościoła, poszczególnych wspólnot parafialnych, a także kościelnych grup i stowarzyszeń. Smutnym epilogiem jest, niestety, marginalne potraktowanie polskich ochotników walczących w Armii gen. Hallera przez władze niepodległej już Polski. Jednym ze skutków tych przykrych decyzji i postawy rządzących była zdecydowanie mniejsza liczba ochotników znajdujących się na emigracji i włączających się do walk o sprawę polską w czasie II wojny światowej (1939-1945).
{"title":"Patriotyzm polskiej młodzieży na emigracji… i rekrutacja do Armii Polskiej we Francji","authors":"Piotr Jaworski","doi":"10.52097/rs.2022.239-270","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.239-270","url":null,"abstract":"Wybuch I wojny światowej (1914-1918) wlał w serca wielu Polaków przebywających zarówno na ziemiach dawnej Polski, jak też z dala od ojczystych stron, nadzieję na odzyskanie niepodległości. Tworzona w tym czasie we Francji Armia Polska gen. Józefa Hallera nazywana również „Błękitną Armią” była jedną z największych polskich formacji zbrojnych na emigracji w tamtym okresie. Ochotnicy polscy przybyli do Francji z różnych stron świata są nie tylko wymownym symbolem wiecznie żywej idei walki o niepodległość, ale także stanowili bardzo mocne wsparcie dla tworzącego się już w niepodległej Polsce wojska walczącego o ostateczny kształt granic Rzeczypospolitej. Zdeponowane w Muzeum Romantyzmu w Opinogórze karty personalne wielu polskich ochotników odsłaniają ich pochodzenie i historię, w którą wpisała się także walka o Ojczyznę. Nie ulega wątpliwości, że ten wielki patriotyczny zryw miał swoje fundamenty w kształtowaniu postaw patriotycznych wśród Polaków rozproszonych po całym świecie. Duża w tym zasługa Kościoła, poszczególnych wspólnot parafialnych, a także kościelnych grup i stowarzyszeń. Smutnym epilogiem jest, niestety, marginalne potraktowanie polskich ochotników walczących w Armii gen. Hallera przez władze niepodległej już Polski. Jednym ze skutków tych przykrych decyzji i postawy rządzących była zdecydowanie mniejsza liczba ochotników znajdujących się na emigracji i włączających się do walk o sprawę polską w czasie II wojny światowej (1939-1945).","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063537","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-19DOI: 10.52097/rs.2022.505-519
Andrzej Sołtys
Artykuł nawiązuje do żywej dyskusji dotyczącej charakteru filozofii Arystotelesa. Jakkolwiek wielu komentatorów Arystotelesa potwierdza systemowy charakter jego filozofii, to są również i tacy, którzy traktują go jako myśliciela analitycznego, a nawet antysystemowego. W niniejszym studium parcjalnie uzasadnia się twierdzenie, iż Arystoteles w konfrontacji z idealizmem poznawczym Platona tworzy własny system filozoficzny. W uzasadnieniu wyodrębnia się bazowy czynnik systemotwórczy, którym jest realizm poznawczy, a następnie wykazuje się, że czynnik ten jest ogniskową filozoficznego poznawania i wyjaśniania bytu ludzkiego, jego działania oraz sprawności (cnót), jakie nabywa ludzki rozum przez własne działanie. Niniejsze uzasadnienie wysuniętego w pracy twierdzenia opiera się na zasadniczych przesłankach: pluralizm bytowy jest jednością, a zatem sam byt jest systemem; filozofia w myśl arystotelesowskiego pojęcia jest całościowym, przyczynowym i ostatecznym poznaniem bytu; w taki sposób Arystoteles wyjaśnia byt ludzki, jego działanie oraz nabywane przez niego sprawności. Ukierunkowanie filozofii na poznawanie wskazanych obszarów realnego bytu parcjalnie dowodzi systemowego charakteru jego filozofii. Powodem podważania przez komentatorów systemowego charakteru filozofii Arystotelesa jest ich błędna interpretacja metody historyzmu stosowanej przez Stagirytę, sugerująca, że ten uprawia filozofię na poziomie metaprzedmiotowym.
{"title":"Systemowy charakter filozofii Arystotelesa","authors":"Andrzej Sołtys","doi":"10.52097/rs.2022.505-519","DOIUrl":"https://doi.org/10.52097/rs.2022.505-519","url":null,"abstract":"Artykuł nawiązuje do żywej dyskusji dotyczącej charakteru filozofii Arystotelesa. Jakkolwiek wielu komentatorów Arystotelesa potwierdza systemowy charakter jego filozofii, to są również i tacy, którzy traktują go jako myśliciela analitycznego, a nawet antysystemowego. W niniejszym studium parcjalnie uzasadnia się twierdzenie, iż Arystoteles w konfrontacji z idealizmem poznawczym Platona tworzy własny system filozoficzny. W uzasadnieniu wyodrębnia się bazowy czynnik systemotwórczy, którym jest realizm poznawczy, a następnie wykazuje się, że czynnik ten jest ogniskową filozoficznego poznawania i wyjaśniania bytu ludzkiego, jego działania oraz sprawności (cnót), jakie nabywa ludzki rozum przez własne działanie. Niniejsze uzasadnienie wysuniętego w pracy twierdzenia opiera się na zasadniczych przesłankach: pluralizm bytowy jest jednością, a zatem sam byt jest systemem; filozofia w myśl arystotelesowskiego pojęcia jest całościowym, przyczynowym i ostatecznym poznaniem bytu; w taki sposób Arystoteles wyjaśnia byt ludzki, jego działanie oraz nabywane przez niego sprawności. Ukierunkowanie filozofii na poznawanie wskazanych obszarów realnego bytu parcjalnie dowodzi systemowego charakteru jego filozofii. Powodem podważania przez komentatorów systemowego charakteru filozofii Arystotelesa jest ich błędna interpretacja metody historyzmu stosowanej przez Stagirytę, sugerująca, że ten uprawia filozofię na poziomie metaprzedmiotowym.","PeriodicalId":332388,"journal":{"name":"Resovia Sacra","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-19","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135063840","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：