Celem artykułu jest wykazanie, że Dziennik hipopotama Krzysztofa Vargi to typowe dzieło gatunku, które jest zbiorem zapisów dotyczącym rozmaitych tematów czy problemów powiązanych osobą autora – jego postawą, poglądami, sposobem spojrzenia na świat. Tym, co wyróżnia je na tle twórczości diariuszowej, jest czytanie świata i otaczającej codzienności poprzez lektury. Varga wykorzystuje przeczytane teksty, zakupione książki, układane w swojej bibliotece serie do komentowania współczesnych zjawisk artystycznych, estetycznych, jak i postaw politycznych. Autor buduje swój obraz świata w oparciu o dokonaną lekturę, czyniąc z niej ostrze krytyki współczesności. Jego biblioteka nie ogranicza się wyłącznie do woluminów, ale zostaje poszerzona o audiotekę i wideotekę. Varga zgodnie z duchem konwergencji pokazuje jak współczesne archipelagi znaczeń obejmują nie tylko słowo pisane, ale dźwięki czy obrazy filmowe. Autor Dziennika hipopotama korzysta z formuły przepisywania, umieszczając przeczytane teksty w kontekście bieżących spraw i wydarzeń, aktualizując i często ideologizując lekturę, poprzez indywidualne, „polityczne” odczytanie. Przepisywanie staje się dla niego strategią czytania, które pozostawia ślad w nim samym.
{"title":"Prze-pisywanie. „Dziennik hipopotama” Krzysztofa Vargi jako strategia lektury","authors":"Adam Regiewicz","doi":"10.12775/lc.2022.006","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/lc.2022.006","url":null,"abstract":"Celem artykułu jest wykazanie, że Dziennik hipopotama Krzysztofa Vargi to typowe dzieło gatunku, które jest zbiorem zapisów dotyczącym rozmaitych tematów czy problemów powiązanych osobą autora – jego postawą, poglądami, sposobem spojrzenia na świat. Tym, co wyróżnia je na tle twórczości diariuszowej, jest czytanie świata i otaczającej codzienności poprzez lektury. Varga wykorzystuje przeczytane teksty, zakupione książki, układane w swojej bibliotece serie do komentowania współczesnych zjawisk artystycznych, estetycznych, jak i postaw politycznych. Autor buduje swój obraz świata w oparciu o dokonaną lekturę, czyniąc z niej ostrze krytyki współczesności. Jego biblioteka nie ogranicza się wyłącznie do woluminów, ale zostaje poszerzona o audiotekę i wideotekę. Varga zgodnie z duchem konwergencji pokazuje jak współczesne archipelagi znaczeń obejmują nie tylko słowo pisane, ale dźwięki czy obrazy filmowe. Autor Dziennika hipopotama korzysta z formuły przepisywania, umieszczając przeczytane teksty w kontekście bieżących spraw i wydarzeń, aktualizując i często ideologizując lekturę, poprzez indywidualne, „polityczne” odczytanie. Przepisywanie staje się dla niego strategią czytania, które pozostawia ślad w nim samym.","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-04-14","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46542571","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Widzia(l)na i Podziwiana. Profesor Zofia Abramowiczówna","authors":"W. Appel","doi":"10.12775/lc.2022.013","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/lc.2022.013","url":null,"abstract":"<jats:p>.</jats:p>","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-04-14","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41696339","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł problematyzuje gatunek eposu na przykładzie jego współczesnej realizacji w poemacie Linnei Axelsson Ædnan (2018) o losach społeczności szwedzkich Saamów. Jego głównym założeniem jest, że wbrew tezie Bachtina epos nie jest gatunkiem spetryfikowanym i zamkniętym, lecz może zostać zredefiniowany, by wyrażać problemy współczesności. Analiza rozpoczyna się od wskazania cech gatunkowych eposu, które autorka w swoim dziele podważa. Są to: dykcja liryczna zamiast struktury narracyjnej i pośrednictwa narratora, wprowadzenie czasu historycznego w miejsce nieokreślonej przeszłości mitycznej oraz wyeksponowanie kobiecych bohaterek reprezentujących uciśnioną mniejszość w miejsce herosa o nadnaturalnych przymiotach. Funkcje tych rozwiązań w utworze rozpatrywane są przez pryzmat teorii kulturowych: postkolonialnych, feministycznych i genderowych. Pozwala to uchwycić specyfikę wywrotowego pisania kobiecego podważającego patriarchalne wzorce kulturowe: autorytet narratora, męski podmiot i dominację genderowych norm męskości. Jednocześnie wyraźne są cechy nawiązujące do poetyki eposu: mitologizacja sił natury, wspólnotowy wymiar osobistego doświadczenia oraz rola pamięci w tworzeniu tożsamości. W tym świetle utwór można odczytywać jako subwersywny dialog z tradycją eposu, gdzie dawne dążenie do władzy zastępuje apoteoza kulturowo deprecjonowanej Inności.
{"title":"Współczesne wariacje na temat eposu „Ædnan” Linnei Axelsson","authors":"Magdalena Wasilewska-Chmura","doi":"10.12775/lc.2022.005","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/lc.2022.005","url":null,"abstract":"Artykuł problematyzuje gatunek eposu na przykładzie jego współczesnej realizacji w poemacie Linnei Axelsson Ædnan (2018) o losach społeczności szwedzkich Saamów. Jego głównym założeniem jest, że wbrew tezie Bachtina epos nie jest gatunkiem spetryfikowanym i zamkniętym, lecz może zostać zredefiniowany, by wyrażać problemy współczesności. Analiza rozpoczyna się od wskazania cech gatunkowych eposu, które autorka w swoim dziele podważa. Są to: dykcja liryczna zamiast struktury narracyjnej i pośrednictwa narratora, wprowadzenie czasu historycznego w miejsce nieokreślonej przeszłości mitycznej oraz wyeksponowanie kobiecych bohaterek reprezentujących uciśnioną mniejszość w miejsce herosa o nadnaturalnych przymiotach. Funkcje tych rozwiązań w utworze rozpatrywane są przez pryzmat teorii kulturowych: postkolonialnych, feministycznych i genderowych. Pozwala to uchwycić specyfikę wywrotowego pisania kobiecego podważającego patriarchalne wzorce kulturowe: autorytet narratora, męski podmiot i dominację genderowych norm męskości. Jednocześnie wyraźne są cechy nawiązujące do poetyki eposu: mitologizacja sił natury, wspólnotowy wymiar osobistego doświadczenia oraz rola pamięci w tworzeniu tożsamości. W tym świetle utwór można odczytywać jako subwersywny dialog z tradycją eposu, gdzie dawne dążenie do władzy zastępuje apoteoza kulturowo deprecjonowanej Inności.","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-04-14","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46262739","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Czytanie stanowiło dla Erwina Kruka (1941–2017) jedną z podstawowych form zarówno egzystencji, jak i uczestniczenia w życiu społecznym. W twórczości i wypowiedziach pisarza akt czytania jest przedmiotem refleksji. Kruk uważał, że czytając, „porządkujemy nasz świat” i budujemy własną tożsamość. Z powagą traktował słowo, co wynikało z luteranizmu, które ukształtowało Kruka w pierwszym okresie życia. Zamiłowanie do czytania tekstów autorów wywodzących się z Prus Wschodnich dyktowała Krukowi potrzeba odzyskania pamięci o swojej mazurskiej genealogii. Pisarz czuł się zobowiązany do śledzenia dawnej i współczesnej literatury z Warmii i Mazur, toteż uprawiał towarzyszącą jej krytykę literacką. Twierdził, że ambitne czytanie jest sposobem przeciwstawiania się prowincjonalizacji ośrodków kultury spoza centrum. Z przedstawionej rekonstrukcji listy lektur Erwina Kruka i jej sproblematyzowania wynika, że pisarz w całym swoim twórczym życiu realizował własną strategię czytania. Według Kruka jest to rodzaj pracy na rzecz podtrzymania ciągłości kulturowej tak zamieszkiwanego regionu, jak i innych kręgów wspólnoty ludzkiej.
{"title":"Erwin Kruk jako czytelnik","authors":"Zbigniew Chojnowski","doi":"10.12775/lc.2022.007","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/lc.2022.007","url":null,"abstract":"Czytanie stanowiło dla Erwina Kruka (1941–2017) jedną z podstawowych form zarówno egzystencji, jak i uczestniczenia w życiu społecznym. W twórczości i wypowiedziach pisarza akt czytania jest przedmiotem refleksji. Kruk uważał, że czytając, „porządkujemy nasz świat” i budujemy własną tożsamość. Z powagą traktował słowo, co wynikało z luteranizmu, które ukształtowało Kruka w pierwszym okresie życia. Zamiłowanie do czytania tekstów autorów wywodzących się z Prus Wschodnich dyktowała Krukowi potrzeba odzyskania pamięci o swojej mazurskiej genealogii. Pisarz czuł się zobowiązany do śledzenia dawnej i współczesnej literatury z Warmii i Mazur, toteż uprawiał towarzyszącą jej krytykę literacką. Twierdził, że ambitne czytanie jest sposobem przeciwstawiania się prowincjonalizacji ośrodków kultury spoza centrum. Z przedstawionej rekonstrukcji listy lektur Erwina Kruka i jej sproblematyzowania wynika, że pisarz w całym swoim twórczym życiu realizował własną strategię czytania. Według Kruka jest to rodzaj pracy na rzecz podtrzymania ciągłości kulturowej tak zamieszkiwanego regionu, jak i innych kręgów wspólnoty ludzkiej. ","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-04-14","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44193758","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem artykułu Jacek Kaczmarski przed sybirskimi obrazami Jacka Malczewskiego jest ukazanie intertekstualnego dialogu toczonego pomiędzy współczesnym bardem a młodopolskim malarzem. Do prezentacji wybrano cztery słowno-muzyczno-wokalne opowieści: Zesłanie studentów, Wigilia na Syberii, Zatruta studnia, Powrót z Syberii z cyklu Muzeum (1981), których porównanie i interpretacja służy uwypukleniu dwugłosowości tekstów Kaczmarskiego: podkreślone zostają elementy właściwe dla ekfrazy (rekonstrukcja scenariusza malarskiego pierwowzoru: świata przedstawionego, układu kompozycyjnego, kolorystyki), jak też odczytane sensy naddane, które pozwalają poecie na ogląd wydarzeń teraźniejszych poprzez pryzmat przeszłości. Pieśniarz mówi o samotności, cierpieniu, uwikłaniu w machinę Wielkiej Historii, bezbronności wobec dyktowanych przez nią wyroków. Na podstawie tych rozważań można wnioskować, że Kaczmarski narratywizując obrazy, twórczo dekontekstualizuje sensy z nich wyczytane, udziela głosu zapomnianym, tym, których Historia go pozbawiła, a mitologizując historię, czyni z dawnych zdarzeń zbiór przypowieści o człowieku i zbiorowości.
Jacek Kaczmarski在Jacek Malczewski西伯利亚画作前的文章旨在展示一位当代吟游诗人和一位年轻的波兰画家之间的互文对话。演讲选择了四个口头、音乐和声乐故事：《送学生》、《西伯利亚的平安夜》、《毒井》、《从西伯利亚回到博物馆》（1981年），其比较和解释有助于强调Kaczmarski文本的模糊性：强调了ecphrase特有的元素（对原始绘画场景的重建：描绘的世界、构图、颜色），以及赋予诗人通过过去的棱镜来看待当前事件的意义。这位歌手讲述了孤独、痛苦、在大历史机器中的纠缠，以及面对口述句子时的无助。基于这些考虑，可以得出结论，通过对图像的叙述，卡兹马尔斯基创造性地将从图像中读出的含义去文本化，为被遗忘的人发声，为那些被历史剥夺了他的人发声，并通过神话化历史，将过去的事件变成关于人和集体的寓言集。
{"title":"Jacek Kaczmarski przed sybirskimi obrazami Jacka Malczewskiego","authors":"Małgorzata Gajak-Toczek","doi":"10.12775/lc.2022.010","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/lc.2022.010","url":null,"abstract":"Celem artykułu Jacek Kaczmarski przed sybirskimi obrazami Jacka Malczewskiego jest ukazanie intertekstualnego dialogu toczonego pomiędzy współczesnym bardem a młodopolskim malarzem. Do prezentacji wybrano cztery słowno-muzyczno-wokalne opowieści: Zesłanie studentów, Wigilia na Syberii, Zatruta studnia, Powrót z Syberii z cyklu Muzeum (1981), których porównanie i interpretacja służy uwypukleniu dwugłosowości tekstów Kaczmarskiego: podkreślone zostają elementy właściwe dla ekfrazy (rekonstrukcja scenariusza malarskiego pierwowzoru: świata przedstawionego, układu kompozycyjnego, kolorystyki), jak też odczytane sensy naddane, które pozwalają poecie na ogląd wydarzeń teraźniejszych poprzez pryzmat przeszłości. Pieśniarz mówi o samotności, cierpieniu, uwikłaniu w machinę Wielkiej Historii, bezbronności wobec dyktowanych przez nią wyroków. Na podstawie tych rozważań można wnioskować, że Kaczmarski narratywizując obrazy, twórczo dekontekstualizuje sensy z nich wyczytane, udziela głosu zapomnianym, tym, których Historia go pozbawiła, a mitologizując historię, czyni z dawnych zdarzeń zbiór przypowieści o człowieku i zbiorowości.","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-04-14","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47954178","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Cet article examine un corpus de films d’animation et présente divers modes d’adaptation et de réécriture. Dans ces variations sur des motifs lovecraftiens, l’hybridation générique est fréquente associant fantasy, horreur et film noir comme dans History of the Necronomicon (Hideke Takayama, 1987). La dimension intertextuelle est marquée ainsi que les déclinaisons parodiques. Les techniques d’animation sont variées : marionnettes en argile, pâte à modeler, crayonnages, pastel, numérique. The Dunwich Horror and Other Stories (Ryo Shinagawa, 2008) exploite un procédé nouveau, le « ga-nimé », une forme d’animation lente en 3-D utilisant des matériaux mixtes et reposant sur des plans fixes. Dans The Night Ocean (Maria Lorenzo Hernandez, 2015), le récit subjectif et potentiellement non fiable de Lovecraft et Barlow est transposé sous la forme du carnet de voyage d’un artiste peintre mélancolique dont les oeuvres sont animées par une grande variété de procédés visuels et sonores, avec une partition musicale envoûtante. Ces deux films permettent de montrer que le cinéma d’animation se prête à la mise en images et en sons d’un imaginaire qui souvent résiste à la transposition à l’écran.
本文回顾了动画电影的语料库，并介绍了各种改编和重写模式。在这些以洛夫克拉夫特为主题的变体中，通常将幻想、恐怖和黑色电影结合起来，如《亡灵记》（Hideke Takayama，1987）。互文维度被标记，模仿变化也被标记。动画技术多种多样：粘土木偶、建模膏、铅笔、粉彩、数字。《邓威奇恐怖和其他故事》（Ryo Shinagawa，2008）采用了一种新的过程，即“ga nimé”，这是一种使用混合材质和固定镜头的缓慢三维动画形式。在《夜海》（Maria Lorenzo Hernandez，2015）中，洛夫克拉夫特和巴洛的主观和潜在不可靠的叙事被转化为一位忧郁的画家的旅行日记，他的作品通过各种视觉和声音过程以及迷人的乐谱来动画化。这两部电影都表明，动画电影有助于将想象的图像和声音放置在屏幕上，而这些图像和声音往往无法转换。
{"title":"L’univers imaginaire de H. P. Lovecraft au prisme du cinéma d’animation","authors":"G. Menegaldo","doi":"10.12775/lc.2021.039","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/lc.2021.039","url":null,"abstract":"Cet article examine un corpus de films d’animation et présente divers modes d’adaptation et de réécriture. Dans ces variations sur des motifs lovecraftiens, l’hybridation générique est fréquente associant fantasy, horreur et film noir comme dans History of the Necronomicon (Hideke Takayama, 1987). La dimension intertextuelle est marquée ainsi que les déclinaisons parodiques. Les techniques d’animation sont variées : marionnettes en argile, pâte à modeler, crayonnages, pastel, numérique. The Dunwich Horror and Other Stories (Ryo Shinagawa, 2008) exploite un procédé nouveau, le « ga-nimé », une forme d’animation lente en 3-D utilisant des matériaux mixtes et reposant sur des plans fixes. Dans The Night Ocean (Maria Lorenzo Hernandez, 2015), le récit subjectif et potentiellement non fiable de Lovecraft et Barlow est transposé sous la forme du carnet de voyage d’un artiste peintre mélancolique dont les oeuvres sont animées par une grande variété de procédés visuels et sonores, avec une partition musicale envoûtante. Ces deux films permettent de montrer que le cinéma d’animation se prête à la mise en images et en sons d’un imaginaire qui souvent résiste à la transposition à l’écran.","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-01-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48119676","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Cette étude s’arrête sur les adaptations de l’oeuvre d’Howard Philip Lovecraft en jeu vidéo et la difficulté de sa retranscription par l’image. Après une analyse rapide d’un corpus de jeux vidéo empruntant à Lovecraft, ce texte procède plus en détail à l’analyse des jeux Call of Cthulhu (Cyanide 2018) et The Sinking City (Frogwares 2019) afin de cerner les procédés qui y sont employés pour mettre en image les enjeux propres à son oeuvre. Sont dégagés les modes de mise en image et les jeux plastiques destinés à rendre possible la survenue du paradoxe de la visibilité de l’indicible s’imposant nécessairement à toute transcription par l’image des créations d’H. P. Lovecraft. Après le constat des lacunes inhérentes aux méthodes choisies, celles-ci sont ensuite confrontées à des courants picturaux cités directement par l’auteur. Ainsi, le cubisme et le futurisme, à travers les dimensions formelles et conceptuelles qui structurent ces courants, permettent d’envisager la possibilité d’adopter un rapport à la représentation à même de se placer à la lisière entre le représentable et l’irreprésentable, pour résoudre, peut-être, la question de la figuration de ce qui ne peut être montré.
这项研究集中于霍华德·菲利普·洛夫克拉夫特（Howard Philip Lovecraft）的作品在视频游戏中的改编，以及通过图像转录的困难。在快速分析了从Lovecraft借来的视频游戏语料库后，本文更详细地分析了游戏《Cthulhu的召唤》（氰化物2018）和《沉没的城市》（Frogwares 2019），以确定用于描绘其作品中特定问题的过程。图像制作模式和塑料游戏被释放出来，旨在使无法表达的可见性悖论的出现成为可能，这必然会强加给H创作的任何图像转录。P、洛夫克拉夫特。在观察到所选方法固有的缺陷后，这些方法随后面临作者直接引用的绘画潮流。因此，立体主义和未来主义，通过构成这些潮流的形式和概念维度，使我们能够考虑采用一种与表现的关系的可能性，这种关系能够将自己置于可代表性和不可代表性之间的边缘，也许是为了解决无法表现的表现问题。
{"title":"Représenter l’irreprésentable : l’adaptation vidéoludique de l’oeuvre d’H.P. Lovecraft confrontée à la question de la figurabilité","authors":"Guillaume Baychelier","doi":"10.12775/lc.2021.041","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/lc.2021.041","url":null,"abstract":"Cette étude s’arrête sur les adaptations de l’oeuvre d’Howard Philip Lovecraft en jeu vidéo et la difficulté de sa retranscription par l’image. Après une analyse rapide d’un corpus de jeux vidéo empruntant à Lovecraft, ce texte procède plus en détail à l’analyse des jeux Call of Cthulhu (Cyanide 2018) et The Sinking City (Frogwares 2019) afin de cerner les procédés qui y sont employés pour mettre en image les enjeux propres à son oeuvre. Sont dégagés les modes de mise en image et les jeux plastiques destinés à rendre possible la survenue du paradoxe de la visibilité de l’indicible s’imposant nécessairement à toute transcription par l’image des créations d’H. P. Lovecraft. Après le constat des lacunes inhérentes aux méthodes choisies, celles-ci sont ensuite confrontées à des courants picturaux cités directement par l’auteur. Ainsi, le cubisme et le futurisme, à travers les dimensions formelles et conceptuelles qui structurent ces courants, permettent d’envisager la possibilité d’adopter un rapport à la représentation à même de se placer à la lisière entre le représentable et l’irreprésentable, pour résoudre, peut-être, la question de la figuration de ce qui ne peut être montré.","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-01-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48576725","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Que ce soit dans la série de romans young adult « Le collège Lovecraft », ou le show Lovecraft Country, tout se passe comme si le nom même du fantastiqueur américain était devenu une sorte de « franchise », dont la simple mention assure le « branding » de l’objet en question. Mais il s’agit plus d’allusions aux légendes véhiculées autour de l’auteur que d’actualisations fines de son oeuvre ; oui, le défilé des horreurs, plus ou moins modélisées sur le principe du monster of the week, évoque davantage Supernatural (compendium de tous les standards de l’horror)… En s’inspirant d’un des écrivains les plus ouvertement racistes du premier vingtième siècle, la série de Misha Green parvient paradoxalement à rassembler les genres cinématographiques appréciés de la planète geek. Cette étude souligne en effet les « jump scares » liés au Livre vivant, héritage gnosique, métemsomatose. Cette réexploitation offre un pas de côté à l’oeuvre princeps, en déjouant par l’humour et l’horreur les solennités toxiques du modèle.
无论是成人«书院》系列小说中的杨Lovecraft»,或秀Lovecraft乡村音乐,一切就好像美国fantastiqueur名称甚至成了某种»、«坦率简单提品牌«»会场的物件。但这些更多的是对围绕作者的传说的暗示，而不是对他作品的精细更新;是的,游行的惨状,或多或少的原则建模怪兽of the week,唤起更多的纲要(门槛)的所有标准的本源...以一个作家的第一个二十世纪最公开的种族主义,Misha Green系列,矛盾便聚集在体裁的电影欣赏地球的极客。这项研究确实强调了“跳跃恐惧”与活生生的书，诺斯替遗产，转移体。这种重新利用为《王子》的作品提供了一个侧面，通过幽默和恐怖来挫败模型的有毒庄严。
{"title":"Au « DEAR WHITE PEOPLE » : Lovecraft Country, une série contre Lovecraft ?","authors":"I. Casta","doi":"10.12775/lc.2021.038","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/lc.2021.038","url":null,"abstract":"Que ce soit dans la série de romans young adult « Le collège Lovecraft », ou le show Lovecraft Country, tout se passe comme si le nom même du fantastiqueur américain était devenu une sorte de « franchise », dont la simple mention assure le « branding » de l’objet en question. Mais il s’agit plus d’allusions aux légendes véhiculées autour de l’auteur que d’actualisations fines de son oeuvre ; oui, le défilé des horreurs, plus ou moins modélisées sur le principe du monster of the week, évoque davantage Supernatural (compendium de tous les standards de l’horror)… En s’inspirant d’un des écrivains les plus ouvertement racistes du premier vingtième siècle, la série de Misha Green parvient paradoxalement à rassembler les genres cinématographiques appréciés de la planète geek. Cette étude souligne en effet les « jump scares » liés au Livre vivant, héritage gnosique, métemsomatose. Cette réexploitation offre un pas de côté à l’oeuvre princeps, en déjouant par l’humour et l’horreur les solennités toxiques du modèle.","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-01-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41813573","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
As part of historically minorized culture, Catalan literature endured difficult periods, e.g., the Francoist regime. To imagine different worlds writing in this language was even more arduous in the 20th century because of the negative attitude towards the fantastic shared by two fundamental trends of Catalan literature up to the 1970s: Noucentisme and historical realism. Nonetheless, H.P. Lovecraft was an important reference in the Catalan non-mimetic fiction that had a certain revival in post-war times. As a step towards “normalization” of Catalan literature after Franco’s death, the writers’ collective Ofèlia Dracs published several collections of short-stories of “genre” fiction–among them Lovecraft, Lovecraft! (1981). On the one hand, this article inscribes this exceptional collection in its historical context and in the contemporary Catalan literary system; on the other, it aims to shed light on Lovecraft’s role in Ofèlia Dracs’ book, proving the projection of his extraordinary supernatural world onto it by the presence not only of Lovecraftian hypotexts in its different tales, but also of metafictional elements inherited mainly from Joan Perucho’s postmodernist writings.
{"title":"Could H.P. Lovecraft Create a Semblance of Normality?","authors":"Alfons Gregori","doi":"10.12775/lc.2021.042","DOIUrl":"https://doi.org/10.12775/lc.2021.042","url":null,"abstract":"As part of historically minorized culture, Catalan literature endured difficult periods, e.g., the Francoist regime. To imagine different worlds writing in this language was even more arduous in the 20th century because of the negative attitude towards the fantastic shared by two fundamental trends of Catalan literature up to the 1970s: Noucentisme and historical realism. Nonetheless, H.P. Lovecraft was an important reference in the Catalan non-mimetic fiction that had a certain revival in post-war times. As a step towards “normalization” of Catalan literature after Franco’s death, the writers’ collective Ofèlia Dracs published several collections of short-stories of “genre” fiction–among them Lovecraft, Lovecraft! (1981). On the one hand, this article inscribes this exceptional collection in its historical context and in the contemporary Catalan literary system; on the other, it aims to shed light on Lovecraft’s role in Ofèlia Dracs’ book, proving the projection of his extraordinary supernatural world onto it by the presence not only of Lovecraftian hypotexts in its different tales, but also of metafictional elements inherited mainly from Joan Perucho’s postmodernist writings.","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-01-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46646198","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：