Obecnie człowiek spotyka w swoim życiu wiele zagrożeń, w każdej chwili może ulec wypad�kowi bądź być świadkiem takiego zdarzenia. Niejednokrotnie jednak ludzie nie potrafią lub nie chcą udzielić pomocy poszkodowanym. Dlatego tak ważną kwestią jest ich przygotowanie, w szczególności dzieci i młodzieży, do udzielania pierwszej pomocy. Pierwszoplanowa rola w tym zakresie przypada więc edukacji szkolnej. Stąd też pierwszą część opracowania poświęcono analizie podstawy programo�wej i treści podręczników szkolnych z przedmiotu edukacja dla bezpieczeństwa – oczywiście pod kątem problemów i zagadnień związanych z pierwszą pomocą w nagłych wypadkach. W dalszej kolejności przedstawiono ustawy i rozporządzenia, które normują proces przygotowania nauczycieli do prowadzenia lekcji w zakresie udzielania pierwszej pomocy. Natomiast zasadniczą i najistotniejszą część rozważań stanowią treści dotyczące kształtowania u uczniów na lekcjach edukacji dla bezpieczeństwa gotowości do niesienia pomocy potrzebującym, humanitaryzmu i altruizmu.
{"title":"SHAPING THE HUMANE ATTITUDE IN PROVIDING FIRST AID AS A PART OF THE LESSONS IN THE EDUCATION FOR SAFETY","authors":"Krzysztof Klimek","doi":"10.37055/sbn/140144","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/140144","url":null,"abstract":"Obecnie człowiek spotyka w swoim życiu wiele zagrożeń, w każdej chwili może ulec wypad�kowi bądź być świadkiem takiego zdarzenia. Niejednokrotnie jednak ludzie nie potrafią lub nie chcą \u0000udzielić pomocy poszkodowanym. Dlatego tak ważną kwestią jest ich przygotowanie, w szczególności \u0000dzieci i młodzieży, do udzielania pierwszej pomocy. Pierwszoplanowa rola w tym zakresie przypada \u0000więc edukacji szkolnej. Stąd też pierwszą część opracowania poświęcono analizie podstawy programo�wej i treści podręczników szkolnych z przedmiotu edukacja dla bezpieczeństwa – oczywiście pod kątem \u0000problemów i zagadnień związanych z pierwszą pomocą w nagłych wypadkach. W dalszej kolejności \u0000przedstawiono ustawy i rozporządzenia, które normują proces przygotowania nauczycieli do prowadzenia \u0000lekcji w zakresie udzielania pierwszej pomocy. Natomiast zasadniczą i najistotniejszą część rozważań \u0000stanowią treści dotyczące kształtowania u uczniów na lekcjach edukacji dla bezpieczeństwa gotowości \u0000do niesienia pomocy potrzebującym, humanitaryzmu i altruizmu.","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"81 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-07-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"114312179","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W artykule przedstawiono ekspansyjne działania Federacji Rosyjskiej po 1991 r., ich wpływ na postrzeganie środowiska bezpieczeństwa przez Rzeczpospolitą Polską oraz wykonano analizę potęgi Polski, Rosji oraz wybranych państw Europy, których interesy mogą spowodować wzajemną antagonizację lub współpracę w jej wschodniej części. Należą do nich Ukraina, Niemcy, Szwecja, Finlandia i Turcja. Celem polityki Kremla jest zburzenie dotychczasowego porządku międzynarodowego, co powoduje wzrost napięcia w krajach ościennych, które czują się zagrożone, będąc potencjalnym obiektem kolejnej agresji. Wykonane badanie potęgi ukazało znaczącą dysproporcję siły pomiędzy Polską a Rosją na korzyść tej drugiej. W związku z tym, można postawić tezę, że polityka Federacji Rosyjskiej stanowi istotne zagrożenie dla interesów państwa polskiego, a dysproporcja potęg może być równoważona poprzez współpracę międzynarodową i zawiązywanie sojuszy wielo- lub bilateralnych z poszczególnymi podmiotami państwowymi. Celem artykułu jest potwierdzenie czy potęga potencjalnego sojuszu jest wystarczająca do przeciwdziałania polityce Kremla. Metodami badawczymi zastosowanymi w pracy są: obserwacja, badanie dokumentów oraz analiza i konstrukcja logiczna. Artykuł nawiązuje do paradygmatu Carla Jean’a, że geopolityka jest metodą rozumowania służącą konceptualizacji przestrzeni w wymiarach materialnych i niematerialnych, w celu poddania analizie sytuacji międzynarodowej oraz wyodrębnienia możliwości, celów i polityki jak również, koncepcji Roberta Kagana dotyczącej lekceważenia odradzającej się potęgi Rosji.
{"title":"THE POWER AND THREATS TO THE SECURITY OF THE REPUBLIC OF POLAND IN THE CONTEXT OF THE RUSSIAN FEDERATION'S EXPANSION","authors":"Mateusz Chudoba","doi":"10.37055/sbn/146283","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/146283","url":null,"abstract":"W artykule przedstawiono ekspansyjne działania Federacji Rosyjskiej po 1991 r., ich wpływ na postrzeganie środowiska bezpieczeństwa przez Rzeczpospolitą Polską oraz wykonano analizę potęgi Polski, Rosji oraz wybranych państw Europy, których interesy mogą spowodować wzajemną antagonizację lub współpracę w jej wschodniej części. Należą do nich Ukraina, Niemcy, Szwecja, Finlandia i Turcja. Celem polityki Kremla jest zburzenie dotychczasowego porządku międzynarodowego, co powoduje wzrost napięcia w krajach ościennych, które czują się zagrożone, będąc potencjalnym obiektem kolejnej agresji. Wykonane badanie potęgi ukazało znaczącą dysproporcję siły pomiędzy Polską a Rosją na korzyść tej drugiej. W związku z tym, można postawić tezę, że polityka Federacji Rosyjskiej stanowi istotne zagrożenie dla interesów państwa polskiego, a dysproporcja potęg może być równoważona poprzez współpracę międzynarodową i zawiązywanie sojuszy wielo- lub bilateralnych z poszczególnymi podmiotami państwowymi. Celem artykułu jest potwierdzenie czy potęga potencjalnego sojuszu jest wystarczająca do przeciwdziałania polityce Kremla. Metodami badawczymi zastosowanymi w pracy są: obserwacja, badanie dokumentów oraz analiza i konstrukcja logiczna. Artykuł nawiązuje do paradygmatu Carla Jean’a, że geopolityka jest metodą rozumowania służącą konceptualizacji przestrzeni w wymiarach materialnych i niematerialnych, w celu poddania analizie sytuacji międzynarodowej oraz wyodrębnienia możliwości, celów i polityki jak również, koncepcji Roberta Kagana dotyczącej lekceważenia odradzającej się potęgi Rosji.","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"1 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-25","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"116919177","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem poniższego artykułu jest przeprowadzenie analizy na temat kultury strategicznej Węgier po zmianach ustrojowych. Poznanie węgierskiej kultury strategicznej jest niezbędne do zrozumienia decyzji strategicznych i politycznych dotyczących bezpieczeństwo dla sojuszników oraz partnerów politycznych. Węgierska strategia opiera się między innymi na położeniu geopolitycznym, doświadczeniach historycznych o sytuacji wewnętrznej i zewnętrznej. Węgry są małym krajem, co uwarunkuje jego kulturę strategiczną. Kraj podobnie jak inne państwa w regionie po upadku Układu Warszawskiego jednoznacznie określił cel strategiczny - dołączenie się do struktury euroatlantyckiej. Najważniejszymi momentami okresu badanego jest zaproszenie do Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w 1999 roku oraz dołączenie do Unii Europejskiej w 2004 roku. W badanym okresie 1990-2020 zostało wydanych 5 strategii bezpieczeństwa narodowego. Dokumenty te są podstawą do analizy kierunku rozwoju, jak i współpracy w aspekcie bezpieczeństwa kraju. Węgry od zmian ustrojowych prowadzili pokojową politykę w regionie. Mimo zgrzytów historycznych ciągnących się od dwóch wojen światowych, traktaty pokojowe nie zostały głównym elementem kultury nienawiści i wrogości. Najnowsza strategia z 2020 roku wydana na początku pandemii Sars-CoV-2 jest jedną z najbardziej rozbudowaną od 1990 roku. Mimo 30 lat od zmianach ustrojowych nie można mówić o własnej kulturze strategicznej Węgier. Kraj o małej potencjale społeczno-gospodarczym w dobie globalizacji nie ma możliwości tworzenia własnej kultury strategicznej bez uwzględnienia otoczenia a także sojuszników i organizacji międzynarodowych działających w regionie. Wynika to między innymi z charakteru uchwalenia i pracy nad strategią. Analiza opiera się na analizach dokumentów strategicznych w okresie 1990-2020, a także literatury węgierskiej. Ze względu na analizy dokumentów i literatury można wywnioskować charakterystyczne cechy kultury strategicznej regionu Środkowej Europy, a także doświadczenia historyczne z czasów zimnej wojny i strefy wschodniej do której Węgry należą.
{"title":"THE STRATEGIC CULTURE OF HUNGARY IN THE ASPECT OF SECURITY AFTER THE POLITICAL CHANGES","authors":"O. Balogh","doi":"10.37055/sbn/146282","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/146282","url":null,"abstract":"Celem poniższego artykułu jest przeprowadzenie analizy na temat kultury strategicznej Węgier po zmianach ustrojowych. Poznanie węgierskiej kultury strategicznej jest niezbędne do zrozumienia decyzji strategicznych i politycznych dotyczących bezpieczeństwo dla sojuszników oraz partnerów politycznych. Węgierska strategia opiera się między innymi na położeniu geopolitycznym, doświadczeniach historycznych o sytuacji wewnętrznej i zewnętrznej. Węgry są małym krajem, co uwarunkuje jego kulturę strategiczną. Kraj podobnie jak inne państwa w regionie po upadku Układu Warszawskiego jednoznacznie określił cel strategiczny - dołączenie się do struktury euroatlantyckiej. Najważniejszymi momentami okresu badanego jest zaproszenie do Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w 1999 roku oraz dołączenie do Unii Europejskiej w 2004 roku. W badanym okresie 1990-2020 zostało wydanych 5 strategii bezpieczeństwa narodowego. Dokumenty te są podstawą do analizy kierunku rozwoju, jak i współpracy w aspekcie bezpieczeństwa kraju. Węgry od zmian ustrojowych prowadzili pokojową politykę w regionie. Mimo zgrzytów historycznych ciągnących się od dwóch wojen światowych, traktaty pokojowe nie zostały głównym elementem kultury nienawiści i wrogości. Najnowsza strategia z 2020 roku wydana na początku pandemii Sars-CoV-2 jest jedną z najbardziej rozbudowaną od 1990 roku. Mimo 30 lat od zmianach ustrojowych nie można mówić o własnej kulturze strategicznej Węgier. Kraj o małej potencjale społeczno-gospodarczym w dobie globalizacji nie ma możliwości tworzenia własnej kultury strategicznej bez uwzględnienia otoczenia a także sojuszników i organizacji międzynarodowych działających w regionie. Wynika to między innymi z charakteru uchwalenia i pracy nad strategią. Analiza opiera się na analizach dokumentów strategicznych w okresie 1990-2020, a także literatury węgierskiej. Ze względu na analizy dokumentów i literatury można wywnioskować charakterystyczne cechy kultury strategicznej regionu Środkowej Europy, a także doświadczenia historyczne z czasów zimnej wojny i strefy wschodniej do której Węgry należą.","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"1 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-25","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"130385575","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Irenologia i polemologia wzbudza wiele kontrowersji w aspekcie użyteczności wyników badań, ponieważ nie dostrzega się wprost ich zastosowania w rzeczywistości społecznej. Wyniki badań irenologiczno-polemologicznych nie przynoszą wprost rozwiązań organizacyjnych funkcjonowania społeczeństw, jednakże mogą wpływać na zmiany mentalnościowe ludzi i być stosowane do doskonalenia funkcjonowania społeczeństw i bytów politycznych w koegzystencji z różnymi systemami politycznymi, społecznymi i kulturowymi. Uogólniony przedmiot badań irenologiczno-polemologicznych postrzegany jest jako przeciwieństwa, jednakże pokój i wojnę możemy również postrzegać jako cykle egzystencji bytów społecznych i politycznych. Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie założeń poznawczych irenologii i polemologii w formie studium badań nad pokojem i konfliktami zbrojnymi w aspekcie możliwości wykorzystania wyników badań do kształtowania życia społeczeństw i państw w koegzystencji. W procesie badań sformułowano problem badawczy - w jakim zakresie uzyskane wyniki z badań w ramach studium na pokojem i konfliktami zbrojnymi mogą być użyteczne w rzeczywistości społecznej? Założeniem sformułowanego problemu badawczego było utrzymywanie właściwego kierunku rozważań, ponieważ jego rozstrzygalność jest nieosiągalna. W procesie badań zastosowano strategię badań jakościowych, definiowaną jako serię napięć, sprzeczności i wahań, skupiając się na wyjaśnieniu istoty problemu poprzez zidentyfikowanie przedmiotu poznania oraz użyteczności wyników badań. W procesie badań stosowano również metodę badania treści wybranej literatury przedmiotu, polegającej na koherentnym stosowaniu operacji rozumowania (analizy, syntezy, porównania, abstrahowania, uogólniania, wnioskowania) oraz strategii myślenia redukcyjnego, taksonomicznego, heurystycznego, konstruktywnego. W procesie poznania kierowano się krytycznym myśleniem o wynikach badań i przyjęto założenie, że: konieczne jest krytyczne postrzeganie dotychczasowych założeń metodologicznych stosowanych rozdziel-nie w badań nad pokojem i konfliktami zbrojnymi; konieczne jest stosowanie analiz i porównań przypadków odchyleń od powszechnie postrzeganych założeń badawczych, w których głównie w strategiach ilościowych i empirycznych istnieje możliwość jednoznacznej rozstrzygalności, jednakże w strategiach jakościowych nie jest to możliwe, co powoduje, że wynik badań jest niepewny; nie jest możliwe jednoznaczne zweryfikowanie hipotez w procesie badań jakościowych, jednakże uzyskany wynik pozwala refleksyjnie odnosić się do badanej rzeczywistości; stwierdzenie wpływu wiedzy irenologiczno-polemologicznej na globalne zmiany w myśleniu i stosowaniu założeń koegzystencji społecznej, politycznej i cywilizacyjnej jest niemożliwe, ale można takie tendencje obserwować w decyzjach poszczególnych ludzi, jeżeli zdeklarują, że ich myślenie posiada źródła w wiedzy irenologiczno-polemologicznej; wiedzę irenologiczno-polemologiczą możemy postrzegać jako ideę myślenia o otacz
{"title":"SELECTED ASPECTS OF IRENOLOGICAL AND POLEMOLOGICAL RESEARCH","authors":"A. Czupryński","doi":"10.37055/sbn/146285","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/146285","url":null,"abstract":"Irenologia i polemologia wzbudza wiele kontrowersji w aspekcie użyteczności wyników badań, ponieważ nie dostrzega się wprost ich zastosowania w rzeczywistości społecznej. Wyniki badań irenologiczno-polemologicznych nie przynoszą wprost rozwiązań organizacyjnych funkcjonowania społeczeństw, jednakże mogą wpływać na zmiany mentalnościowe ludzi i być stosowane do doskonalenia funkcjonowania społeczeństw i bytów politycznych w koegzystencji z różnymi systemami politycznymi, społecznymi i kulturowymi. Uogólniony przedmiot badań irenologiczno-polemologicznych postrzegany jest jako przeciwieństwa, jednakże pokój i wojnę możemy również postrzegać jako cykle egzystencji bytów społecznych i politycznych. Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie założeń poznawczych irenologii i polemologii w formie studium badań nad pokojem i konfliktami zbrojnymi w aspekcie możliwości wykorzystania wyników badań do kształtowania życia społeczeństw i państw w koegzystencji. W procesie badań sformułowano problem badawczy - w jakim zakresie uzyskane wyniki z badań w ramach studium na pokojem i konfliktami zbrojnymi mogą być użyteczne w rzeczywistości społecznej? Założeniem sformułowanego problemu badawczego było utrzymywanie właściwego kierunku rozważań, ponieważ jego rozstrzygalność jest nieosiągalna. W procesie badań zastosowano strategię badań jakościowych, definiowaną jako serię napięć, sprzeczności i wahań, skupiając się na wyjaśnieniu istoty problemu poprzez zidentyfikowanie przedmiotu poznania oraz użyteczności wyników badań. W procesie badań stosowano również metodę badania treści wybranej literatury przedmiotu, polegającej na koherentnym stosowaniu operacji rozumowania (analizy, syntezy, porównania, abstrahowania, uogólniania, wnioskowania) oraz strategii myślenia redukcyjnego, taksonomicznego, heurystycznego, konstruktywnego. W procesie poznania kierowano się krytycznym myśleniem o wynikach badań i przyjęto założenie, że: konieczne jest krytyczne postrzeganie dotychczasowych założeń metodologicznych stosowanych rozdziel-nie w badań nad pokojem i konfliktami zbrojnymi; konieczne jest stosowanie analiz i porównań przypadków odchyleń od powszechnie postrzeganych założeń badawczych, w których głównie w strategiach ilościowych i empirycznych istnieje możliwość jednoznacznej rozstrzygalności, jednakże w strategiach jakościowych nie jest to możliwe, co powoduje, że wynik badań jest niepewny; nie jest możliwe jednoznaczne zweryfikowanie hipotez w procesie badań jakościowych, jednakże uzyskany wynik pozwala refleksyjnie odnosić się do badanej rzeczywistości; stwierdzenie wpływu wiedzy irenologiczno-polemologicznej na globalne zmiany w myśleniu i stosowaniu założeń koegzystencji społecznej, politycznej i cywilizacyjnej jest niemożliwe, ale można takie tendencje obserwować w decyzjach poszczególnych ludzi, jeżeli zdeklarują, że ich myślenie posiada źródła w wiedzy irenologiczno-polemologicznej; wiedzę irenologiczno-polemologiczą możemy postrzegać jako ideę myślenia o otacz","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"21 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-25","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"129326218","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Dychotomiczny podział bezpieczeństwa państwa na aspekt wewnętrzny oraz zewnętrzny jest jedną z podstawowych klasyfikacji bezpieczeństwa występujących w dyscyplinie, jaką są nauki o bezpieczeństwie. Dodatkowo, wskazana wyżej problematyka jest również bardzo istotna z perspektywy polskiego ustawodawstwa, w którym to występuje zarówno pojęcie bezpieczeństwa wewnętrznego, jak również stale mu towarzyszące pojęcie bezpieczeństwa zewnętrznego. Biorąc pod uwagę dwa czynniki, po pierwsze brak istnienia legalnej definicji obu wyżej wskazanych pojęć, po drugie zaś zauważone przez autora niniejszej pracy nieścisłości występujące w dyscyplinie nauki o bezpieczeństwie dotyczące wyżej wskazanych pojąć celem tegoż artykułu jest zaprezentowanie podstawowych trudności związanych z definiowaniem pierwszego z nich, a więc bezpieczeństwa wewnętrznego państwa w Polsce. Wybórten nie jest przypadkowy, bowiem analizując problematykę bezpieczeństwa wewnętrznego oraz zewnętrznego można dostrzec znaczący prymat pierwszego ze słów nad drugim. Realizacja celu tegoż artykułu została dokonana w trójetapowym procesie. W pierwszej części artykułu podjęto próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie dotyczące genezy powstania powyżej wskazanej dychotomii bezpieczeństwa państwa. W drugiej części zwrócono uwagę na poprawność stworzonej dychotomii, jak również zaprezentowanie autorskiej koncepcji postrzegania obu pojęć stworzonej w oparciu o definicję terminów: bezpieczeństwo oraz państwo. Trzecia ostatnia część, została poświęcona analizie występujących w naukach o bezpieczeństwie sposobach definiowania bezpieczeństwa wewnętrznego oraz zewnętrznego pod względem ich poprawności. Wyniki z przeprowadzonego badania wykazały dwa podstawowe wnioski. Po pierwsze, pomimo braku poprawności przeprowadzenia analogii pomiędzy dychotomią zagrożeń oraz polityki bezpieczeństwa na możliwość dychotomicznego podziału pojęcia bezpieczeństwo w literaturze przedmiotu, możliwym jest stworzenie tego typu dychotomii. Po drugie, podstawową trudnością dotyczącą definiowania bezpieczeństwa wewnętrznego państwa w Polsce jest brak funkcjonowania w literaturze przedmiotu akceptowanej definicji bezpieczeństwa zewnętrznego, która z natury dychotomii, wyklucza możliwość akceptacji również definicji bezpieczeństwa wewnętrznego.
{"title":"DEFINING DIFFICULTIES OF THE CONCEPT OF INTERNAL SECURITY OF THE STATE IN POLAND","authors":"Iwona Lemiech","doi":"10.37055/sbn/146284","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/146284","url":null,"abstract":"Dychotomiczny podział bezpieczeństwa państwa na aspekt wewnętrzny oraz zewnętrzny jest jedną z podstawowych klasyfikacji bezpieczeństwa występujących w dyscyplinie, jaką są nauki o bezpieczeństwie. Dodatkowo, wskazana wyżej problematyka jest również bardzo istotna z perspektywy polskiego ustawodawstwa, w którym to występuje zarówno pojęcie bezpieczeństwa wewnętrznego, jak również stale mu towarzyszące pojęcie bezpieczeństwa zewnętrznego. Biorąc pod uwagę dwa czynniki, po pierwsze brak istnienia legalnej definicji obu wyżej wskazanych pojęć, po drugie zaś zauważone przez autora niniejszej pracy nieścisłości występujące w dyscyplinie nauki o bezpieczeństwie dotyczące wyżej wskazanych pojąć celem tegoż artykułu jest zaprezentowanie podstawowych trudności związanych z definiowaniem pierwszego z nich, a więc bezpieczeństwa wewnętrznego państwa w Polsce. Wybórten nie jest przypadkowy, bowiem analizując problematykę bezpieczeństwa wewnętrznego oraz zewnętrznego można dostrzec znaczący prymat pierwszego ze słów nad drugim. Realizacja celu tegoż artykułu została dokonana w trójetapowym procesie. W pierwszej części artykułu podjęto próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie dotyczące genezy powstania powyżej wskazanej dychotomii bezpieczeństwa państwa. W drugiej części zwrócono uwagę na poprawność stworzonej dychotomii, jak również zaprezentowanie autorskiej koncepcji postrzegania obu pojęć stworzonej w oparciu o definicję terminów: bezpieczeństwo oraz państwo. Trzecia ostatnia część, została poświęcona analizie występujących w naukach o bezpieczeństwie sposobach definiowania bezpieczeństwa wewnętrznego oraz zewnętrznego pod względem ich poprawności. Wyniki z przeprowadzonego badania wykazały dwa podstawowe wnioski. Po pierwsze, pomimo braku poprawności przeprowadzenia analogii pomiędzy dychotomią zagrożeń oraz polityki bezpieczeństwa na możliwość dychotomicznego podziału pojęcia bezpieczeństwo w literaturze przedmiotu, możliwym jest stworzenie tego typu dychotomii. Po drugie, podstawową trudnością dotyczącą definiowania bezpieczeństwa wewnętrznego państwa w Polsce jest brak funkcjonowania w literaturze przedmiotu akceptowanej definicji bezpieczeństwa zewnętrznego, która z natury dychotomii, wyklucza możliwość akceptacji również definicji bezpieczeństwa wewnętrznego.","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"517 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-25","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"127049069","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
iemilitarnym. Z powodu natężenia i rozmiarów zagrożeń o charakterze niemilitarnym, służby cywilne, które są powołane przepisami ustaw do ich zwalczania i przeciwdziałania ich skutkom, często stają się bezradne wobec zaistniałej sytuacji. W takich przypadkach niezbędna jest pomoc i zaangażowanie wszystkich dostępnych sił, jakie znajdują się w dyspozycji państwa, w tym sił zbrojnych. Wojska Obrony Terytorialnej (WOT) stanowią szybko rozwijającą, elastyczną strukturę militarną państwa, posiadającą możliwość niesienia pomocy w sytuacjach kryzysowych oraz podnoszenia bezpieczeństwa obywateli. Stanowią więc istotny element wsparcia dla administracji publicznej i społeczeństwa w sytuacjach zarządzania kryzysowego. Celem artykułu jest identyfikacja zasadniczej roli WOT podczas realizacji zadań reagowania kryzysowego na terenie kraju. Dokonano analizy aktów normatywnych określających i warunkujących udział podmiotów militarnych w zarządzaniu kryzysowym. Analiza zadań i kompetencji WOT pozwala odnaleźć istotny element wsparcia dla organów administracji publicznej w przeciwdziałaniu i zwalczaniu sytuacji kryzysowych. W artykule podjęto próbę zidentyfikowania potrzeb i możliwości działania WOT w systemie zarządzania kryzysowego.
{"title":"THE ROLE OF TERRITORIAL DEFENSE FORCES IN THE CRISIS MANAGEMENT SYSTEM","authors":"Bartłomiej Składanek","doi":"10.37055/sbn/146280","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/146280","url":null,"abstract":"iemilitarnym. Z powodu natężenia i rozmiarów zagrożeń o charakterze niemilitarnym, służby cywilne, które są powołane przepisami ustaw do ich zwalczania i przeciwdziałania ich skutkom, często stają się bezradne wobec zaistniałej sytuacji. W takich przypadkach niezbędna jest pomoc i zaangażowanie wszystkich dostępnych sił, jakie znajdują się w dyspozycji państwa, w tym sił zbrojnych. Wojska Obrony Terytorialnej (WOT) stanowią szybko rozwijającą, elastyczną strukturę militarną państwa, posiadającą możliwość niesienia pomocy w sytuacjach kryzysowych oraz podnoszenia bezpieczeństwa obywateli. Stanowią więc istotny element wsparcia dla administracji publicznej i społeczeństwa w sytuacjach zarządzania kryzysowego. Celem artykułu jest identyfikacja zasadniczej roli WOT podczas realizacji zadań reagowania kryzysowego na terenie kraju. Dokonano analizy aktów normatywnych określających i warunkujących udział podmiotów militarnych w zarządzaniu kryzysowym. Analiza zadań i kompetencji WOT pozwala odnaleźć istotny element wsparcia dla organów administracji publicznej w przeciwdziałaniu i zwalczaniu sytuacji kryzysowych. W artykule podjęto próbę zidentyfikowania potrzeb i możliwości działania WOT w systemie zarządzania kryzysowego.","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"1861 3 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-25","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"121920969","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Bezpieczeństwo i edukacja dotyczą każdego obywatela, pośrednio i bezpośrednio niemal wszystkich jego sfer życia oraz typów jego aktywności od urodzenia, aż do późnej starości. Pełnego bezpieczeństwa nie jest w stanie zagwarantować żadne państwo oraz służby funkcjonujące w jego ramach. O bezpieczeństwo musimy zatroszczyć się sami. Jednym ze sposobów jego zapewnienia jest poszerzanie wiedzy i podążanie za zmianami. Powszechna samoobrona jako część obrony cywilnej polega na obowiązkowym udziale ludności w zajęciach podstawowych lub ćwiczeniach praktycznych. W czasie ćwiczeń wykonywane są przedsięwzięcia, dające możliwość nabycia umiejętności ochrony własnego zdrowia i życia, gospodarstwa domowego i udzielania pomocy poszkodowanym. Powszechne przeszkolenie i dobre przygotowanie obywateli niewątpliwie stanowi wzmocnienie zdolności obronnych państwa. Celem edukacji dla bezpieczeństwa jest m.in. wyposażenie uczniów w wiedzę związaną z bezpieczeństwem państwa, kształtowanie umiejętności niezbędnych do skutecznego działania w sytuacji zagrożenia oraz działań zapobiegawczych i gotowości do niesienia pomocy. Jednakże zajęcia praktyczne w ramach przedmiotu, które pozwalają utrwalić prawidłowe reakcje występują w ograniczonym zakresie. Celem artykułu jest opisanie działań państwa podczas przygotowania do samoobrony, w których znaczącą rolę, w ramach obrony cywilnej, pełni edukacja dla bezpieczeństwa. Odporność należy rozumieć jako przygotowanie się społeczeństwa narażonego na zagrożenia, poprzez edukację i ćwiczenia praktyczne w celu adaptacji w nowej sytuacji. Natomiast kształtowanie odporności na zagrożenia ma na celu wzbudzić zaangażowanie do działań ograniczających ryzyko wystąpienia zagrożenia.
{"title":"EDUCATION FOR SECURITY TOWARDS CREATING CRISIS-RESILIENT SOCIETY","authors":"Jolanta Martuszewska","doi":"10.37055/sbn/146281","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/146281","url":null,"abstract":"Bezpieczeństwo i edukacja dotyczą każdego obywatela, pośrednio i bezpośrednio niemal wszystkich jego sfer życia oraz typów jego aktywności od urodzenia, aż do późnej starości. Pełnego bezpieczeństwa nie jest w stanie zagwarantować żadne państwo oraz służby funkcjonujące w jego ramach. O bezpieczeństwo musimy zatroszczyć się sami. Jednym ze sposobów jego zapewnienia jest poszerzanie wiedzy i podążanie za zmianami. Powszechna samoobrona jako część obrony cywilnej polega na obowiązkowym udziale ludności w zajęciach podstawowych lub ćwiczeniach praktycznych. W czasie ćwiczeń wykonywane są przedsięwzięcia, dające możliwość nabycia umiejętności ochrony własnego zdrowia i życia, gospodarstwa domowego i udzielania pomocy poszkodowanym. Powszechne przeszkolenie i dobre przygotowanie obywateli niewątpliwie stanowi wzmocnienie zdolności obronnych państwa. Celem edukacji dla bezpieczeństwa jest m.in. wyposażenie uczniów w wiedzę związaną z bezpieczeństwem państwa, kształtowanie umiejętności niezbędnych do skutecznego działania w sytuacji zagrożenia oraz działań zapobiegawczych i gotowości do niesienia pomocy. Jednakże zajęcia praktyczne w ramach przedmiotu, które pozwalają utrwalić prawidłowe reakcje występują w ograniczonym zakresie. Celem artykułu jest opisanie działań państwa podczas przygotowania do samoobrony, w których znaczącą rolę, w ramach obrony cywilnej, pełni edukacja dla bezpieczeństwa. Odporność należy rozumieć jako przygotowanie się społeczeństwa narażonego na zagrożenia, poprzez edukację i ćwiczenia praktyczne w celu adaptacji w nowej sytuacji. Natomiast kształtowanie odporności na zagrożenia ma na celu wzbudzić zaangażowanie do działań ograniczających ryzyko wystąpienia zagrożenia.","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"68 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-05-25","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"115009734","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Publikacja przedstawia system informacyjny ratownictwa i ukazuje jego kluczowe elementy, istotne z punktu widzenia obiegu informacji w organizacji. Mowa o Platformie Lokalizacyjno-Informacyjnej z Centralną Bazą Danych, systemie e-Call oraz możliwym do zaimplementowania w Polsce systemie zwanym Advanced Mobile Location. Niniejszy artykuł określa istotę powiadamiania ratunkowego i rolę informacji w obiegu systemowym – informacji pozyskiwanej i przetwarzanej celem ratowania ludzkiego życia i zdrowia. Celem pracy jest wskazanie komponentów systemu informacyjnego ratownictwa oraz przedstawienie holistycznej oceny w odniesieniu do przeprowadzonych badań empirycznych. Badania te zostały przygotowane z wykorzystaniem techniki sądów i opinii. Przeprowadzono je wśród operatorów numeru alarmowego z czterech ośrodków ogólnopolskich., wykorzystano przy tym opracowane narzędzie - kwestionariusz ankiety. Próba badawcza wyniosła 46 osób – operatorów 112. Wyniki badań, odpowiedzi uzyskane od praktyków rzuciły nowe światło na funkcjonowanie systemu ratownictwa, ukazały bolączki współpracy pomiędzy służbami oraz przyczyniły się do zaprezentowania utylitarnych rozwiązań na rzecz stwierdzonych problemów przez samych respondentów.
{"title":"DIAGNOSIS AND EVALUATION OF RESCUE INFORMATION SYSTEM","authors":"Mateusz Krawczyk","doi":"10.37055/sbn/146052","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/146052","url":null,"abstract":"Publikacja przedstawia system informacyjny ratownictwa i ukazuje jego kluczowe elementy, istotne z punktu widzenia obiegu informacji w organizacji. Mowa o Platformie Lokalizacyjno-Informacyjnej z Centralną Bazą Danych, systemie e-Call oraz możliwym do zaimplementowania w Polsce systemie zwanym Advanced Mobile Location. Niniejszy artykuł określa istotę powiadamiania ratunkowego i rolę informacji w obiegu systemowym – informacji pozyskiwanej i przetwarzanej celem ratowania ludzkiego życia i zdrowia. Celem pracy jest wskazanie komponentów systemu informacyjnego ratownictwa oraz przedstawienie holistycznej oceny w odniesieniu do przeprowadzonych badań empirycznych. Badania te zostały przygotowane z wykorzystaniem techniki sądów i opinii. Przeprowadzono je wśród operatorów numeru alarmowego z czterech ośrodków ogólnopolskich., wykorzystano przy tym opracowane narzędzie - kwestionariusz ankiety. Próba badawcza wyniosła 46 osób – operatorów 112. Wyniki badań, odpowiedzi uzyskane od praktyków rzuciły nowe światło na funkcjonowanie systemu ratownictwa, ukazały bolączki współpracy pomiędzy służbami oraz przyczyniły się do zaprezentowania utylitarnych rozwiązań na rzecz stwierdzonych problemów przez samych respondentów.","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"10 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-02-25","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"133877800","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Zgodnie z art. 7 Kodeksu postępowania karnego, organy postępowania kształtują swoje przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Polski proces karny dopuszcza zastosowanie powyższego artykułu do wydania wyroku skazującego w oparciu o zeznania jedynego w sprawie świadka, co prowadzić może do nadużyć, tak ze strony organów postępowania, jak i samych świadków. Co istotne, składanie fałszywych zeznań nie musi być efektem umyślnego działania. Nieumyślne złożenie fałszywych zeznań nie wiąże się z odpowiedzialnością karną, a niewykryte – stanowić może poważne zagrożenie dla osoby, której zeznania dotyczą. Autor w artykule skupia się na aspekcie nieumyślnego złożenia fałszywych zeznań przez potencjalnych świadków zdarzenia. Celem niniejszego artykułu jest zobrazowanie zagrożeń, jakie niesie za sobą niestosowanie przez organy postępowania oraz organy władzy sądowniczej w Polsce, nieobowiązującej w polskiej procedurze karnej, rzymskiej zasady testis unus testis nullus (jeden świadek, żaden świadek), przy równoczesnym stosowaniu zasady swobodnej oceny dowodów oraz zasadniczym braku penalizacji czynu nieumyślnego złożenia fałszywych zeznań. W artykule skoncentrowano się na przedstawieniu wyników badań przeprowadzonych w formie ankiety, wśród grona 50 anonimowych ochotników, a związanych z potencjalnym uczestnictwem w zdarzeniach, w których zeznania świadków mogą mieć kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności czy ustalenia przebiegu zdarzeń. Wyniki badań, w zestawieniu z przytoczoną literaturą, pozwalają, w opinii autora, wywołać przekonanie o wiarygodności zeznań jedynego świadka naocznego oraz ich przydatności w postępowaniu karnym. W przekonaniu autora, nieumyślne złożenie fałszywych zeznań winno podlegać penalizacji na równi z umyślnym złożeniem fałszywych zeznań. Z kolei dopuszczenie dowodu z zeznań jedynego w sprawie karnej świadka, winno być obłożone większym rygorem, aniżeli zasada swobodnej oceny dowodów, co z kolei podważałoby fundamentalne zasady stosowania instytucji świadka koronnego czy tzw. małego świadka koronnego i wymagałoby reformy systemu prawa karnego.
{"title":"TESTIS UNUS TESTIS NULLUS - A CLAIM ABOUT THE RELIABILITY OF THE STATEMENTS OF A SINGLE EYE WITNESS IN CRIMINAL PROCEEDINGS","authors":"Adrian Wawrzeniuk","doi":"10.37055/sbn/146047","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/146047","url":null,"abstract":"Zgodnie z art. 7 Kodeksu postępowania karnego, organy postępowania kształtują swoje przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Polski proces karny dopuszcza zastosowanie powyższego artykułu do wydania wyroku skazującego w oparciu o zeznania jedynego w sprawie świadka, co prowadzić może do nadużyć, tak ze strony organów postępowania, jak i samych świadków. Co istotne, składanie fałszywych zeznań nie musi być efektem umyślnego działania. Nieumyślne złożenie fałszywych zeznań nie wiąże się z odpowiedzialnością karną, a niewykryte – stanowić może poważne zagrożenie dla osoby, której zeznania dotyczą. Autor w artykule skupia się na aspekcie nieumyślnego złożenia fałszywych zeznań przez potencjalnych świadków zdarzenia. Celem niniejszego artykułu jest zobrazowanie zagrożeń, jakie niesie za sobą niestosowanie przez organy postępowania oraz organy władzy sądowniczej w Polsce, nieobowiązującej w polskiej procedurze karnej, rzymskiej zasady testis unus testis nullus (jeden świadek, żaden świadek), przy równoczesnym stosowaniu zasady swobodnej oceny dowodów oraz zasadniczym braku penalizacji czynu nieumyślnego złożenia fałszywych zeznań. W artykule skoncentrowano się na przedstawieniu wyników badań przeprowadzonych w formie ankiety, wśród grona 50 anonimowych ochotników, a związanych z potencjalnym uczestnictwem w zdarzeniach, w których zeznania świadków mogą mieć kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności czy ustalenia przebiegu zdarzeń. Wyniki badań, w zestawieniu z przytoczoną literaturą, pozwalają, w opinii autora, wywołać przekonanie o wiarygodności zeznań jedynego świadka naocznego oraz ich przydatności w postępowaniu karnym. W przekonaniu autora, nieumyślne złożenie fałszywych zeznań winno podlegać penalizacji na równi z umyślnym złożeniem fałszywych zeznań. Z kolei dopuszczenie dowodu z zeznań jedynego w sprawie karnej świadka, winno być obłożone większym rygorem, aniżeli zasada swobodnej oceny dowodów, co z kolei podważałoby fundamentalne zasady stosowania instytucji świadka koronnego czy tzw. małego świadka koronnego i wymagałoby reformy systemu prawa karnego.","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"24 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-02-25","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"123632983","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Wybór tematu artykułu podyktowany był aktualnością problematyki wpływu zjawiska migracji na poziom bezpieczeństwa państwa. Problem ten widoczny był przede wszystkim podczas trwającego od połowy 2015 r. na terytorium Unii Europejskiej kryzysu migracyjnego, wywołanego masowym napływem osób z Afryki Północnej oraz Bliskiego Wschodu. Dodatkowo, potencjalne zagrożenie Rzeczypospolitej Polskiej negatywnymi skutkami migracji związane jest ze wzrastającą skalą imigracji (ograniczoną globalną pandemią SARS-COV-2), jak również położeniem geograficznym, które związane jest z tranzytowym położeniem w centrum Europy i faktem stanowienia przez wschodnią granicę Polski granicy zewnętrznej Paktu Północnoatlantyckiego, Unii Europejskiej oraz tzw. Strefy Schengen. Przedmiot badań artykułu, którym jest polityka migracyjna Rzeczypospolitej Polskiej po 2015 r. jest także istotny w kontekście oczekiwania na deklarowane przyjęcie nowych założeń polityki migracyjnej kraju, nad którymi prac nie udało się ukończyć ze względu na pandemię SARS-COV-2. Cele badań stanowiły: eksploracja polityki migracyjnej RP w kontekście bezpieczeństwa państwa, identyfikacja potencjalnych zagrożeń, a także porównanie założeń, wyrażonych w treści dokumentów strategicznych z percepcją społeczną. W procesie badawczym zastosowano triangulację jakościowych i ilościowych metod badawczych. Do pierwszej kategorii zalicza się analiza źródeł wybranych dokumentów strategicznych, poświęconych problematyce polskiej polityki migracyjnej, do drugiej natomiast sondaż diagnostyczny, realizowany przy zastosowaniu techniki badań ankietowych CAWI. W procesie badawczym odwołano się do paradygmatu szkoły paryskiej jako krytycznej szkoły bezpieczeństwa, dokonując eksploracji przedmiotu badań w ujęciu holistycznym, nie zaś sektorowym, jak ma to zastosowanie w przypadku koncepcji szkoły kopenhaskiej, a więc koncentrując się na ogólnym bezpieczeństwie państwa, nie zaś na poszczególnych jego sektorach. Główny problem badawczy przyjął formę pytania: Jakie są główne założenia polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej w kontekście bezpieczeństwa państwa po 2015 r.? Dla pogłębienia eksploracji przyjęto dwa problemy szczegółowe: Problem szczegółowy 1: W jakim stopniu percepcja społeczna w zakresie polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej jest zgodna z założeniami, wyrażonymi w treści dokumentów strategicznych? Problem szczegółowy 2: Jaka jest percepcja społeczna w zakresie postępowania władz Rzeczypospolitej Polskiej wobec tzw. kryzysu migracyjnego? Jako hipotezę główną przyjęto przypuszczenie co do słuszności, że: Główne założenia polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej po 2015 r. koncentrują się wokół imigracji cudzoziemców i wynikających z niej potencjalnych zagrożeń bezpieczeństwa państwa. Hipoteza główna uległa eksplikacji na dwie hipotezy szczegółowe, adekwatne do szczegółowych problemów badawczych: Hipoteza szczegółowa 1: Percepcja społeczna w zakresie polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej
{"title":"THE MIGRATION POLICY OF THE REPUBLIC OF POLAND AFTER 2015 IN THE CONTEXT OF STATE SECURITY – STRATEGIC ASSUMPTIONS AND SOCIAL PERCEPTION","authors":"Paweł Olbrycht","doi":"10.37055/sbn/146048","DOIUrl":"https://doi.org/10.37055/sbn/146048","url":null,"abstract":"Wybór tematu artykułu podyktowany był aktualnością problematyki wpływu zjawiska migracji na poziom bezpieczeństwa państwa. Problem ten widoczny był przede wszystkim podczas trwającego od połowy 2015 r. na terytorium Unii Europejskiej kryzysu migracyjnego, wywołanego masowym napływem osób z Afryki Północnej oraz Bliskiego Wschodu. Dodatkowo, potencjalne zagrożenie Rzeczypospolitej Polskiej negatywnymi skutkami migracji związane jest ze wzrastającą skalą imigracji (ograniczoną globalną pandemią SARS-COV-2), jak również położeniem geograficznym, które związane jest z tranzytowym położeniem w centrum Europy i faktem stanowienia przez wschodnią granicę Polski granicy zewnętrznej Paktu Północnoatlantyckiego, Unii Europejskiej oraz tzw. Strefy Schengen. Przedmiot badań artykułu, którym jest polityka migracyjna Rzeczypospolitej Polskiej po 2015 r. jest także istotny w kontekście oczekiwania na deklarowane przyjęcie nowych założeń polityki migracyjnej kraju, nad którymi prac nie udało się ukończyć ze względu na pandemię SARS-COV-2. Cele badań stanowiły: eksploracja polityki migracyjnej RP w kontekście bezpieczeństwa państwa, identyfikacja potencjalnych zagrożeń, a także porównanie założeń, wyrażonych w treści dokumentów strategicznych z percepcją społeczną. W procesie badawczym zastosowano triangulację jakościowych i ilościowych metod badawczych. Do pierwszej kategorii zalicza się analiza źródeł wybranych dokumentów strategicznych, poświęconych problematyce polskiej polityki migracyjnej, do drugiej natomiast sondaż diagnostyczny, realizowany przy zastosowaniu techniki badań ankietowych CAWI. W procesie badawczym odwołano się do paradygmatu szkoły paryskiej jako krytycznej szkoły bezpieczeństwa, dokonując eksploracji przedmiotu badań w ujęciu holistycznym, nie zaś sektorowym, jak ma to zastosowanie w przypadku koncepcji szkoły kopenhaskiej, a więc koncentrując się na ogólnym bezpieczeństwie państwa, nie zaś na poszczególnych jego sektorach. Główny problem badawczy przyjął formę pytania: Jakie są główne założenia polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej w kontekście bezpieczeństwa państwa po 2015 r.? Dla pogłębienia eksploracji przyjęto dwa problemy szczegółowe: Problem szczegółowy 1: W jakim stopniu percepcja społeczna w zakresie polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej jest zgodna z założeniami, wyrażonymi w treści dokumentów strategicznych? Problem szczegółowy 2: Jaka jest percepcja społeczna w zakresie postępowania władz Rzeczypospolitej Polskiej wobec tzw. kryzysu migracyjnego? Jako hipotezę główną przyjęto przypuszczenie co do słuszności, że: Główne założenia polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej po 2015 r. koncentrują się wokół imigracji cudzoziemców i wynikających z niej potencjalnych zagrożeń bezpieczeństwa państwa. Hipoteza główna uległa eksplikacji na dwie hipotezy szczegółowe, adekwatne do szczegółowych problemów badawczych: Hipoteza szczegółowa 1: Percepcja społeczna w zakresie polityki migracyjnej Rzeczypospolitej Polskiej","PeriodicalId":414886,"journal":{"name":"National Security Studies","volume":"114 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-02-25","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"133953604","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：