Peszer posługuje się tekstami Starego Testamentu jako źródłem jego udowodnienia. Odzwierciedla klasyczny sposób myślenia, w którym elementy argumentacji, oparte na Biblii, ukazują główny problem w celu wyjaśnienia rzeczywistości. Egzegeza pesher jest swoistym odbiciem Starego Testamentu w celu dostosowania go do ludzi, wspólnot lub doktryn. Wyjaśnieniem jest wypełnienie autorytatywnego przesłania Biblii, które koncentruje się na historycznej modernizacji eschatologii. Peszer ma tendencję alegoryczną, stąd bliska jest patrystycznej interpretacji typologicznej. Metoda ta poprzedza rabiniczny midrasz
{"title":"Peszer jako metoda egzegetyczna","authors":"S. Jędrzejewski","doi":"10.21852/sem.2007.24.11","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.11","url":null,"abstract":"Peszer posługuje się tekstami Starego Testamentu jako źródłem jego udowodnienia. Odzwierciedla klasyczny sposób myślenia, w którym elementy argumentacji, oparte na Biblii, ukazują główny problem w celu wyjaśnienia rzeczywistości. Egzegeza pesher jest swoistym odbiciem Starego Testamentu w celu dostosowania go do ludzi, wspólnot lub doktryn. Wyjaśnieniem jest wypełnienie autorytatywnego przesłania Biblii, które koncentruje się na historycznej modernizacji eschatologii. Peszer ma tendencję alegoryczną, stąd bliska jest patrystycznej interpretacji typologicznej. Metoda ta poprzedza rabiniczny midrasz","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-09","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"86466386","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Obecnie kwestia relacji między wartościami chrześcijańskimi i liberalnymi okazuje się w pełni uzasadniona. Absolutnie konieczne jest odrzucenie tezy o całkowitej sprzeczności aksjologii chrześcijańskiej i liberalnej. Istnieją bowiem wartości wspólne dla tych dwóch systemów: uznanie nienaruszalności godności człowieka, znaczenie wolności, zasada pluralizmu społecznego, rządy prawa, poszanowanie własności prywatnej i gospodarka wolnorynkowa. Debata sytuuje się jednak na poziomie dwóch fundamentalnych pytań, a mianowicie: jaka jest istotna wartość dla każdego z dwóch systemów i jak należy rozumieć pojęcie wolności. Podstawową wartością głoszoną przez aksjologię chrześcijańską jest sam człowiek, czyli jego godność osobowa, natomiast wartością głoszoną przez aksjologię liberalną jest wolność. Rozumiemy zatem, że to odmienne usytuowanie obu systemów wartości ma silne reperkusje zarówno w analizie, jak i ocenie oraz możliwości wyjaśnienia współczesnych wydarzeń.
{"title":"Wartości chrześcijańskie a wartości liberalne. Zgodność czy rozbieżność?","authors":"H. Skorowski","doi":"10.21852/sem.2007.24.21","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.21","url":null,"abstract":"Obecnie kwestia relacji między wartościami chrześcijańskimi i liberalnymi okazuje się w pełni uzasadniona. Absolutnie konieczne jest odrzucenie tezy o całkowitej sprzeczności aksjologii chrześcijańskiej i liberalnej. Istnieją bowiem wartości wspólne dla tych dwóch systemów: uznanie nienaruszalności godności człowieka, znaczenie wolności, zasada pluralizmu społecznego, rządy prawa, poszanowanie własności prywatnej i gospodarka wolnorynkowa. Debata sytuuje się jednak na poziomie dwóch fundamentalnych pytań, a mianowicie: jaka jest istotna wartość dla każdego z dwóch systemów i jak należy rozumieć pojęcie wolności. Podstawową wartością głoszoną przez aksjologię chrześcijańską jest sam człowiek, czyli jego godność osobowa, natomiast wartością głoszoną przez aksjologię liberalną jest wolność. Rozumiemy zatem, że to odmienne usytuowanie obu systemów wartości ma silne reperkusje zarówno w analizie, jak i ocenie oraz możliwości wyjaśnienia współczesnych wydarzeń.","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-09","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"82482101","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W centrum teologii G. Lohfinka jest królestwo Boże. Opracowana przez niego eschatologia teraźniejszości przewiduje napięcie między „już” a „jeszcze nie”, które objawia się na różne sposoby. Przede wszystkim w słabości i grzechu człowieka, ale także w dziejach Kościoła jako społeczeństwa iw odrzuceniu Izraela, który w całości nie przyjął Jezusa jako Mesjasza. Z Bożego punktu widzenia można mówić tylko o „już”. „Jeszcze nie” królestwa Bożego zależy wyłącznie od odmowy człowieka. Koncepcja królestwa Bożego według G. Lohfinka przeciwstawia się indywidualizmowi i ekskluzywizmowi. Królestwo Boże jest projektem społecznym otwartym dla wszystkich, którzy przyjmują przesłanie Jezusa. Etos Jezusa nie odnosi się do jednostki wyizolowanej, ponieważ nie jest ona w stanie udźwignąć tego jarzma, ale wskazuje na jedną z ludem Bożym i domaga się wymiaru społecznego: wspólnoty i komunii życia i losów. Realizacja tego projektu objawia świętość Boga i staje się znakiem zbawienia dla wszystkich narody.
{"title":"Społeczno-historyczny wymiar królestwa Bożego w teologii Gerharda Lohfinka","authors":"Rychert Michał","doi":"10.21852/sem.2007.24.15","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.15","url":null,"abstract":"W centrum teologii G. Lohfinka jest królestwo Boże. Opracowana przez niego eschatologia teraźniejszości przewiduje napięcie między „już” a „jeszcze nie”, które objawia się na różne sposoby. Przede wszystkim w słabości i grzechu człowieka, ale także w dziejach Kościoła jako społeczeństwa iw odrzuceniu Izraela, który w całości nie przyjął Jezusa jako Mesjasza. Z Bożego punktu widzenia można mówić tylko o „już”. „Jeszcze nie” królestwa Bożego zależy wyłącznie od odmowy człowieka. Koncepcja królestwa Bożego według G. Lohfinka przeciwstawia się indywidualizmowi i ekskluzywizmowi. Królestwo Boże jest projektem społecznym otwartym dla wszystkich, którzy przyjmują przesłanie Jezusa. Etos Jezusa nie odnosi się do jednostki wyizolowanej, ponieważ nie jest ona w stanie udźwignąć tego jarzma, ale wskazuje na jedną z ludem Bożym i domaga się wymiaru społecznego: wspólnoty i komunii życia i losów. Realizacja tego projektu objawia świętość Boga i staje się znakiem zbawienia dla wszystkich narody.","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-09","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"83511484","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Tekst święty wychodzi od uwagi, że człowiek jako grzesznik potrzebuje nawrócenia, to znaczy jest wezwany do uznania, że potrzebuje przebaczenia za braki, niedoskonałości, niewierność, czyli za popełnione grzechy. Nawrócenie jest kwestią prawdy i uczciwości. Nie można też pominąć faktu powszechności ludzkiego sumienia w poszukiwaniu przebaczenia i pojednania z boskością. Teksty egipskie, mezopotamskie, ugaryckie, greckie i rzymskie potwierdzają w niezwykłym stopniu to wrodzone pragnienie pokoju z Bogiem, a zatem przebaczenia własnych krzywd. Bardziej niż cywilizacja naturalna, cywilizacja objawiona świadczy o tym nie tylko, ale także racjami teologicznymi: Bóg Izraela jest nie tylko Istotą Absolutną, ale także świętą i moralną Osobą, dlatego od stworzeń stworzonych na Jego obraz i podobieństwo wymaga zachowania zgodnie z twoim działaniem. Ze względu na to, że Izrael został wybrany jako Jego naród wybrany, pozostaje on podatny na słabość i niewierność, ale właśnie w tej sytuacji jest powołany do nieustannego nawracania się, a następnie dawania mu przykładu nadziei i gwarancji powodzenia dla innych narodów. Praktyki pokutne, akty nawrócenia w Starym Testamencie są rozproszone po całym tekście, to znaczy, że nawrócenie towarzyszy wszystkim etapom historii zbawienia i nie może być inaczej. Bóg nieustannie wzywa swój lud do nawrócenia przez usta proroków, przez Słowo Boże, które posyła do swoich umiłowanych, ale tak często zbuntowanych dzieci. Lud i jego poszczególni członkowie odpowiadają w duchu posłuszeństwa i uznania prawdy „wszyscy zgrzeszyliśmy, zachowaliśmy się jak głupcy” (por. Jr 14,20; Dn 3,29). Zarówno prywatny, jak i wspólnotowy obrzęd pokutny w Starym Testamencie jest bardzo rozwinięty i bogaty. Głównymi przejawami są: modlitwa, wyznanie grzechów, post, jałmużna, Dzień Pojednania (Jom Kippur), różne krwawe ofiary, gesty, ubiór, płacz, posypanie się popiołem, ablucje (praktykowane zwłaszcza przez faryzeuszy iw Qumran) . Nierzadko prorocy zarzucają formalizmowi te skądinąd imponujące i znaczące praktyki. Jaką wartość miały te praktyki w tamtych czasach, gdy nie było jeszcze sakramentu pojednania? Przede wszystkim wartość samej prawdy: człowiek jako taki jest grzesznikiem, co w języku biblijnym oznacza, że potrzebuje Boga, aby żyć, istnieć i działać zgodnie z Jego planem; oznacza to uznanie Boga za sędziego własnych czynów człowieka; po trzecie, oznacza to, że starotestamentowe praktyki pokutne ukazują bardzo wysoki poziom duchowości Izraela. Oznacza to wreszcie uznanie Boga za miłosiernego, dobrego i sprawiedliwego, hojnego w przebaczaniu i gotowego do pojednania z ludźmi – zbuntowanymi dziećmi, poprzez posłanie im Swego Jednorodzonego Syna jako Baranka złożonego w ofierze i Świadka miłosierdzia Ojca.
{"title":"Praktyka pokutna w Starym Testamencie","authors":"Jankowski Stanisław","doi":"10.21852/sem.2007.24.5","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.5","url":null,"abstract":"Tekst święty wychodzi od uwagi, że człowiek jako grzesznik potrzebuje nawrócenia, to znaczy jest wezwany do uznania, że potrzebuje przebaczenia za braki, niedoskonałości, niewierność, czyli za popełnione grzechy. Nawrócenie jest kwestią prawdy i uczciwości. Nie można też pominąć faktu powszechności ludzkiego sumienia w poszukiwaniu przebaczenia i pojednania z boskością. Teksty egipskie, mezopotamskie, ugaryckie, greckie i rzymskie potwierdzają w niezwykłym stopniu to wrodzone pragnienie pokoju z Bogiem, a zatem przebaczenia własnych krzywd. Bardziej niż cywilizacja naturalna, cywilizacja objawiona świadczy o tym nie tylko, ale także racjami teologicznymi: Bóg Izraela jest nie tylko Istotą Absolutną, ale także świętą i moralną Osobą, dlatego od stworzeń stworzonych na Jego obraz i podobieństwo wymaga zachowania zgodnie z twoim działaniem. Ze względu na to, że Izrael został wybrany jako Jego naród wybrany, pozostaje on podatny na słabość i niewierność, ale właśnie w tej sytuacji jest powołany do nieustannego nawracania się, a następnie dawania mu przykładu nadziei i gwarancji powodzenia dla innych narodów. Praktyki pokutne, akty nawrócenia w Starym Testamencie są rozproszone po całym tekście, to znaczy, że nawrócenie towarzyszy wszystkim etapom historii zbawienia i nie może być inaczej. Bóg nieustannie wzywa swój lud do nawrócenia przez usta proroków, przez Słowo Boże, które posyła do swoich umiłowanych, ale tak często zbuntowanych dzieci. Lud i jego poszczególni członkowie odpowiadają w duchu posłuszeństwa i uznania prawdy „wszyscy zgrzeszyliśmy, zachowaliśmy się jak głupcy” (por. Jr 14,20; Dn 3,29). Zarówno prywatny, jak i wspólnotowy obrzęd pokutny w Starym Testamencie jest bardzo rozwinięty i bogaty. Głównymi przejawami są: modlitwa, wyznanie grzechów, post, jałmużna, Dzień Pojednania (Jom Kippur), różne krwawe ofiary, gesty, ubiór, płacz, posypanie się popiołem, ablucje (praktykowane zwłaszcza przez faryzeuszy iw Qumran) . Nierzadko prorocy zarzucają formalizmowi te skądinąd imponujące i znaczące praktyki. Jaką wartość miały te praktyki w tamtych czasach, gdy nie było jeszcze sakramentu pojednania? Przede wszystkim wartość samej prawdy: człowiek jako taki jest grzesznikiem, co w języku biblijnym oznacza, że potrzebuje Boga, aby żyć, istnieć i działać zgodnie z Jego planem; oznacza to uznanie Boga za sędziego własnych czynów człowieka; po trzecie, oznacza to, że starotestamentowe praktyki pokutne ukazują bardzo wysoki poziom duchowości Izraela. Oznacza to wreszcie uznanie Boga za miłosiernego, dobrego i sprawiedliwego, hojnego w przebaczaniu i gotowego do pojednania z ludźmi – zbuntowanymi dziećmi, poprzez posłanie im Swego Jednorodzonego Syna jako Baranka złożonego w ofierze i Świadka miłosierdzia Ojca.","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"78515350","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Tematem prześledzonym w tytule artykułu będzie próba przybliżenia i analizy norm prawa kanonicznego dotyczących funkcji kapłana jako spowiednika w sakramencie pokuty. W tym materiale przedstawimy tylko niektóre aspekty. Podkreślmy, że spowiednik działa in persona Christi na rzecz posługi Kościoła iw porozumieniu z nią (1). Następnie skupiamy się na tym, co wynika z tej zasady i jakie są inne funkcje spowiednika. Wówczas będziemy mieli na uwadze następujące kwestie: przesłuchanie w czasie spowiedzi (2), umorzenie (3) lub odmowa rozgrzeszenia sakramentalnego (4), postępowanie spowiednika w przypadku cenzury kościelnej (5) oraz udzielenie rozgrzeszenia jako akt sprawiedliwość w miłości miłosiernej (6). W naszym opracowaniu przedstawiono następujące pytania-problemy, w tej kolejności.
{"title":"Wybrane funkcje szafarza sakramentu pokuty – aspekt prawny","authors":"Henryk Stawniak","doi":"10.21852/sem.2007.24.8","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.8","url":null,"abstract":"Tematem prześledzonym w tytule artykułu będzie próba przybliżenia i analizy norm prawa kanonicznego dotyczących funkcji kapłana jako spowiednika w sakramencie pokuty. W tym materiale przedstawimy tylko niektóre aspekty. Podkreślmy, że spowiednik działa in persona Christi na rzecz posługi Kościoła iw porozumieniu z nią (1). Następnie skupiamy się na tym, co wynika z tej zasady i jakie są inne funkcje spowiednika. Wówczas będziemy mieli na uwadze następujące kwestie: przesłuchanie w czasie spowiedzi (2), umorzenie (3) lub odmowa rozgrzeszenia sakramentalnego (4), postępowanie spowiednika w przypadku cenzury kościelnej (5) oraz udzielenie rozgrzeszenia jako akt sprawiedliwość w miłości miłosiernej (6). W naszym opracowaniu przedstawiono następujące pytania-problemy, w tej kolejności.","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"90053388","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Autor analizuje pisma Ojców Kościoła greckiego i łacińskiego pod kątem miejsca i roli wyznania grzechów w chrześcijańskiej praktyce pokutnej. Confessio peccati jest we wczesnych pisarzach chrześcijańskich uważanym za istotny element praktyki pokutnej Kościoła. Wyznanie grzechu inicjuje cały proces chrześcijańskiej pokuty. Wyznanie wzywa łaskę i miłosierdzie Boże. Confessio peccati to przede wszystkim wewnętrzna duchowa praca nad sobą. Podczas spowiedzi Duch Święty towarzyszy grzesznikowi. Grzesznik powinien w spowiedzi uznać swój grzesznik i stanąć przed Bogiem i Kościołem w całej prawdzie. Grzesznik powinien spowiadać się z grzechów z własnej woli. Spowiedź musi zmierzać do nawrócenia. Wtedy grzesznik naprawdę wysługuje się miłosierdziu odpuszczenia grzechów.
{"title":"Nawrócenie i wyznanie grzechów jako istotne elementy chrześcijańskiej pokuty w myśli Kościoła starożytnego","authors":"Tadeusz Kołosowski","doi":"10.21852/sem.2007.24.6","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.6","url":null,"abstract":"Autor analizuje pisma Ojców Kościoła greckiego i łacińskiego pod kątem miejsca i roli wyznania grzechów w chrześcijańskiej praktyce pokutnej. Confessio peccati jest we wczesnych pisarzach chrześcijańskich uważanym za istotny element praktyki pokutnej Kościoła. Wyznanie grzechu inicjuje cały proces chrześcijańskiej pokuty. Wyznanie wzywa łaskę i miłosierdzie Boże. Confessio peccati to przede wszystkim wewnętrzna duchowa praca nad sobą. Podczas spowiedzi Duch Święty towarzyszy grzesznikowi. Grzesznik powinien w spowiedzi uznać swój grzesznik i stanąć przed Bogiem i Kościołem w całej prawdzie. Grzesznik powinien spowiadać się z grzechów z własnej woli. Spowiedź musi zmierzać do nawrócenia. Wtedy grzesznik naprawdę wysługuje się miłosierdziu odpuszczenia grzechów.","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"84270806","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Poniższe opracowanie ukazuje sakrament pojednania w wymiarze teologicznym, psychologicznym i pedagogicznym. Przedstawia rolę kapłana i jego kompetencje. Według opracowania kapłan (spowiednik) powinien być wyposażony w umiejętność dialogu; empatia; akceptacji penitenta, szacunku, autentyczności i umiejętności komunikacji interpersonalnej. Artykuł wskazuje również na możliwe trudności, jakie mogą pojawić się po stronie penitenta w całym procesie pojednania, takie jak: poczucie winy czy obawa przed karą. Celem sakramentu pojednania jest umożliwienie samemu penitentowi odpuszczenia wszystkich popełnionych złych uczynków i odzyskania pociechy. Całość interakcji między penitentem a kapłanem (spowiednikiem) w sakramencie przebaczenia i pojednania ma na celu doprowadzenie tego pierwszego do dojrzałego przeżywania religijności i osiągnięcia wewnętrznego spełnienia osobistego.
{"title":"Sakrament przebaczenia i pojednania: rola spowiednika i penitenta na drodze ku dojrzałości religijnej i osobowościowej","authors":"Buksik Dariusz","doi":"10.21852/sem.2007.24.7","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.7","url":null,"abstract":"Poniższe opracowanie ukazuje sakrament pojednania w wymiarze teologicznym, psychologicznym i pedagogicznym. Przedstawia rolę kapłana i jego kompetencje. Według opracowania kapłan (spowiednik) powinien być wyposażony w umiejętność dialogu; empatia; akceptacji penitenta, szacunku, autentyczności i umiejętności komunikacji interpersonalnej. Artykuł wskazuje również na możliwe trudności, jakie mogą pojawić się po stronie penitenta w całym procesie pojednania, takie jak: poczucie winy czy obawa przed karą. Celem sakramentu pojednania jest umożliwienie samemu penitentowi odpuszczenia wszystkich popełnionych złych uczynków i odzyskania pociechy. Całość interakcji między penitentem a kapłanem (spowiednikiem) w sakramencie przebaczenia i pojednania ma na celu doprowadzenie tego pierwszego do dojrzałego przeżywania religijności i osiągnięcia wewnętrznego spełnienia osobistego.","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"77929069","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Ksiądz prof. dr hab. Adam Durak SDB (1949–2005) – Wspomnienie
{"title":"Ksiądz prof. dr hab. Adam Durak SDB (1949–2005) – Wspomnienie","authors":"Ryszard F. Sadowski","doi":"10.21852/sem.2007.24.2","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.2","url":null,"abstract":"Ksiądz prof. dr hab. Adam Durak SDB (1949–2005) – Wspomnienie","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"73906291","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
W artykule autor stara się spojrzeć na Jezusa Chrystusa jako na króla. Określenie „król” pojawia się wielokrotnie na kartach Nowego i Starego Testamentu. Mając to na uwadze, autor analizuje portret Jezusa jako króla w Ewangelii według św. Jana. Czyni to zwłaszcza w opisie cierpienia Mistrza z Nazaretu. Święty Jan wspomina o królewskim tytule Chrystusa głównie w relacji o przesłuchaniu Jezusa przez Piłata, o Jego męce na Golgocie, a także w opisie wydarzeń, które mają miejsce po jego śmierci. Analiza tych faktów ujawni znaczenie królewskiego tytułu Jezusa, a także to, w czym św. Jan widział królewską naturę Jezusa i wreszcie, na czym opierała się jego królewska działalność.
{"title":"Jezus jako król w czwartej Ewangelii „To Ty powiedziałeś, że jestem królem” (J 18, 37)","authors":"Piotr Łabuda","doi":"10.21852/sem.2007.24.9","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.9","url":null,"abstract":"W artykule autor stara się spojrzeć na Jezusa Chrystusa jako na króla. Określenie „król” pojawia się wielokrotnie na kartach Nowego i Starego Testamentu. Mając to na uwadze, autor analizuje portret Jezusa jako króla w Ewangelii według św. Jana. Czyni to zwłaszcza w opisie cierpienia Mistrza z Nazaretu. Święty Jan wspomina o królewskim tytule Chrystusa głównie w relacji o przesłuchaniu Jezusa przez Piłata, o Jego męce na Golgocie, a także w opisie wydarzeń, które mają miejsce po jego śmierci. Analiza tych faktów ujawni znaczenie królewskiego tytułu Jezusa, a także to, w czym św. Jan widział królewską naturę Jezusa i wreszcie, na czym opierała się jego królewska działalność.","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"86460135","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Słowo od redakcji","authors":"Henryk Stawniak","doi":"10.21852/sem.2007.24.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.21852/sem.2007.24.1","url":null,"abstract":"Słowo od redakcji.","PeriodicalId":52595,"journal":{"name":"Seminare","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-03-07","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135000365","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：