’n Sakereddingspraktisyn is verplig om aansoek by die hof te doen om die likwidasie van die maatskappy indien dit blyk dat daar nie meer ’n redelike vooruitsig is om die maatskappy te red nie. Wanneer sakeredding daardie stadium bereik, is die kanse goed dat die sakereddingspraktisyn ’n skuldeiser van die maatskappy is vir onbetaalde fooie en uitgawes. ’n Skuldeiser wat aansoek by die hof doen om die likwidasie van ’n maatskappy, moet ’n bydrae maak om die likwidasiekoste te delg indien die verkoop van die bates van die maatskappy nie voldoende vrye oorskot oplewer om dit te betaal nie. Daar is ook ’n goeie kans dat die verkoop van die bates van die maatskappy nie voldoende vrye oorskot sal oplewer om die likwidasiekoste te delg nie. Met hierdie bydrae oorweeg die outeurs of dit beteken dat die sakereddingspraktisyn wat ook ’n skuldeiser van die maatskappy in sakeredding is ’n bydrae (effektief de bonis propriis) moet maak om die likwidasiekoste te delg. Dié regsvraag word beheers deur die Insolvensiewet van 1936, die Maatskappywet van 1973 en die Maatskappywet van 2008. Die tersake statutêre bepalings is nie met mekaar belyn ten einde die regsvraag sonder teenspraak te beantwoord nie. Die korrekte vertolking van die wetgewing word oorweeg aan die hand van wat hedendaags die geykte benadering van die Suid-Afrikaanse reg is dat vertolking dieselfde gewig moet verleen aan die teks, konteks, en oogmerk van die wetgewing wat gelyktydig oorweeg moet word, samelopend met die grondwetlike oorwegings. Die outeurs doen na oorweging van hierdie faktore aan die hand dat die sakereddingspraktisyn nie ’n bydrae moet maak om ’n tekort aan te vul om likwidasiekoste te delg indien die aansoek qua sakereddingspraktisyn gebring word om likwidasie van die maatskappy nie. Die sakereddingspraktisyn voldoen met so ’n aansoek aan ’n statutêre verpligting en bring dit nie om ’n verpligting van die maatskappy jeens die sakereddingspraktisyn as skuldeiser af te dwing nie. ’n Teenstrydige vertolking sal ’n bykomstige hindernis plaas in die evaluering van die potensiële keuses om sakeredding na te streef. Dit sal, teenstrydig met die openbare belang, sakereddingspraktisyns afskrik om aanstellings te aanvaar en hulle aanmoedig om voort te ploeter met sakeredding nieteenstaande die feit dat objektief dit geen vooruitsig op sukses het nie.
{"title":"Caveat petitor. Must a business rescue practitioner pay costs of liquidation de bonis propriis?","authors":"P. O’Brien, J. Calitz","doi":"10.47348/tsar/2023/i2a4","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i2a4","url":null,"abstract":"’n Sakereddingspraktisyn is verplig om aansoek by die hof te doen om die likwidasie van die maatskappy indien dit blyk dat daar nie meer ’n redelike vooruitsig is om die maatskappy te red nie. Wanneer sakeredding daardie stadium bereik, is die kanse goed dat die sakereddingspraktisyn ’n skuldeiser van die maatskappy is vir onbetaalde fooie en uitgawes. ’n Skuldeiser wat aansoek by die hof doen om die likwidasie van ’n maatskappy, moet ’n bydrae maak om die likwidasiekoste te delg indien die verkoop van die bates van die maatskappy nie voldoende vrye oorskot oplewer om dit te betaal nie. Daar is ook ’n goeie kans dat die verkoop van die bates van die maatskappy nie voldoende vrye oorskot sal oplewer om die likwidasiekoste te delg nie. Met hierdie bydrae oorweeg die outeurs of dit beteken dat die sakereddingspraktisyn wat ook ’n skuldeiser van die maatskappy in sakeredding is ’n bydrae (effektief de bonis propriis) moet maak om die likwidasiekoste te delg. Dié regsvraag word beheers deur die Insolvensiewet van 1936, die Maatskappywet van 1973 en die Maatskappywet van 2008. Die tersake statutêre bepalings is nie met mekaar belyn ten einde die regsvraag sonder teenspraak te beantwoord nie. Die korrekte vertolking van die wetgewing word oorweeg aan die hand van wat hedendaags die geykte benadering van die Suid-Afrikaanse reg is dat vertolking dieselfde gewig moet verleen aan die teks, konteks, en oogmerk van die wetgewing wat gelyktydig oorweeg moet word, samelopend met die grondwetlike oorwegings. Die outeurs doen na oorweging van hierdie faktore aan die hand dat die sakereddingspraktisyn nie ’n bydrae moet maak om ’n tekort aan te vul om likwidasiekoste te delg indien die aansoek qua sakereddingspraktisyn gebring word om likwidasie van die maatskappy nie. Die sakereddingspraktisyn voldoen met so ’n aansoek aan ’n statutêre verpligting en bring dit nie om ’n verpligting van die maatskappy jeens die sakereddingspraktisyn as skuldeiser af te dwing nie. ’n Teenstrydige vertolking sal ’n bykomstige hindernis plaas in die evaluering van die potensiële keuses om sakeredding na te streef. Dit sal, teenstrydig met die openbare belang, sakereddingspraktisyns afskrik om aanstellings te aanvaar en hulle aanmoedig om voort te ploeter met sakeredding nieteenstaande die feit dat objektief dit geen vooruitsig op sukses het nie.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"29 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"79212916","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-01-01DOI: 10.47348/tsar/2023/i3a14
M. Watney
Die belangrike plig wat op lede van die gemeenskap rus om wanneer hulle daartoe in staat is, getuienis in howe te lewer en die reg wat litigante het om hulle op daardie bystand te beroep, is reeds telkens deur die howe bevestig (Meyers v Marcus 2004 5 SA 315 (K) par 22). Die Wet op Hoër Howe 10 van 2013, die Wet op Landdroshowe 32 van 1944, die reëls van daardie onderskeie howe en die Strafproseswet 51 van 1977 bevat omvattende bepalings om die teenwoordigheid van getuies te verseker. Benewens ’n getuiedagvaarding word ’n subpoena duces tecum aangewend om ’n getuie te dagvaar om boeke, stukke en dokumente aan die hof voor te lê. Hierdie proses is beskikbaar aan sowel die staat as die verdediging en ’n subpoena duces tecum kan ook aan die teenparty se getuie beteken word indien die getuie in besit is van dokumente waaroor die staat of verdediging voornemens is om te kruisondervra. Die applikante in Transasia Minerals (SA) (Pty) Ltd v Kunene (019883/2023) 2023 ZAGPPHC 216 (24 Maart 2023) het die hof op ’n dringende basis genader ten einde ’n subpoena duces tecum wat op ’n staatsgetuie beteken is deur die regsverteenwoordiger van die beskuldigdes in die streekhofverhoor van S v Kunene en Umsobomvu (Edms) Bpk, ter syde te stel. Die partye is reeds in jarelange regsgedinge betrokke wat verband hou met die verkoop van mineraalregte deur Kunene en Umsobomvu aan Transasia Minerals en Transasia 444. Sekere betalings is aan Umsobomvu gemaak, maar die kontrak is daarna gekanselleer. Transasia het daarop ’n strafsaak teen daardie partye geregistreer en ’n vervolging op aanklagte van diefstal en geldwassery is teen hulle ingestel en die vervolging het ’n aanvang geneem. Ná ’n lang verwyl kon Transasia 444 daarin slaag om ministeriële goedkeuring te verkry vir die oordrag van die regte aan Transasia Minerals. Deel van die beskuldigdes se verweer was dat die ministeriële goedkeuring wederregtelik verkry is en dat ’n vervalste volmag in die proses aangewend is. Umsobomvu verkry ’n hooggeregshofbevel waarin die departement van minerale sake gelas word om die rekord van die ministeriële aansoek bloot te lê. Transasia doen hierop aansoek om die tersydestelling van dié bevel op ’n tegniese punt, maar die hof wysig bloot die bevel deur te gelas dat slegs die regsverteenwoordigers van Kunene en Umsobomvu toegang tot die dokumente mag verkry en nie ook die partye nie. Hierteen loods Transasia ’n aansoek om verlof om te appelleer na die hoogste hof van appèl. Die hooggeregshofbevel is daardeur outomaties opgeskort, hangende uitslag van die aansoek om verlof en indien toegestaan, afhandeling van die appèl. Intussen roep die staat ’n getuie van die departement van minerale sake in die streekhofverhoor. Die verdediging beteken daarop ’n subpoena duces tecum op die getuie ten einde ’n reeks dokumente aan die hof voor te lê, waaronder ook sommige van die dokumente waaroor die bovermelde dispuut handel. Transasia doen bygevolg aansoek om die subpoena ter syde te stel. ’n Laer
{"title":"Regspraak: Subpoena duces tecum in criminal trials and abuse of process","authors":"M. Watney","doi":"10.47348/tsar/2023/i3a14","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i3a14","url":null,"abstract":"Die belangrike plig wat op lede van die gemeenskap rus om wanneer hulle daartoe in staat is, getuienis in howe te lewer en die reg wat litigante het om hulle op daardie bystand te beroep, is reeds telkens deur die howe bevestig (Meyers v Marcus 2004 5 SA 315 (K) par 22). Die Wet op Hoër Howe 10 van 2013, die Wet op Landdroshowe 32 van 1944, die reëls van daardie onderskeie howe en die Strafproseswet 51 van 1977 bevat omvattende bepalings om die teenwoordigheid van getuies te verseker. Benewens ’n getuiedagvaarding word ’n subpoena duces tecum aangewend om ’n getuie te dagvaar om boeke, stukke en dokumente aan die hof voor te lê. Hierdie proses is beskikbaar aan sowel die staat as die verdediging en ’n subpoena duces tecum kan ook aan die teenparty se getuie beteken word indien die getuie in besit is van dokumente waaroor die staat of verdediging voornemens is om te kruisondervra. Die applikante in Transasia Minerals (SA) (Pty) Ltd v Kunene (019883/2023) 2023 ZAGPPHC 216 (24 Maart 2023) het die hof op ’n dringende basis genader ten einde ’n subpoena duces tecum wat op ’n staatsgetuie beteken is deur die regsverteenwoordiger van die beskuldigdes in die streekhofverhoor van S v Kunene en Umsobomvu (Edms) Bpk, ter syde te stel. Die partye is reeds in jarelange regsgedinge betrokke wat verband hou met die verkoop van mineraalregte deur Kunene en Umsobomvu aan Transasia Minerals en Transasia 444. Sekere betalings is aan Umsobomvu gemaak, maar die kontrak is daarna gekanselleer. Transasia het daarop ’n strafsaak teen daardie partye geregistreer en ’n vervolging op aanklagte van diefstal en geldwassery is teen hulle ingestel en die vervolging het ’n aanvang geneem. Ná ’n lang verwyl kon Transasia 444 daarin slaag om ministeriële goedkeuring te verkry vir die oordrag van die regte aan Transasia Minerals. Deel van die beskuldigdes se verweer was dat die ministeriële goedkeuring wederregtelik verkry is en dat ’n vervalste volmag in die proses aangewend is. Umsobomvu verkry ’n hooggeregshofbevel waarin die departement van minerale sake gelas word om die rekord van die ministeriële aansoek bloot te lê. Transasia doen hierop aansoek om die tersydestelling van dié bevel op ’n tegniese punt, maar die hof wysig bloot die bevel deur te gelas dat slegs die regsverteenwoordigers van Kunene en Umsobomvu toegang tot die dokumente mag verkry en nie ook die partye nie. Hierteen loods Transasia ’n aansoek om verlof om te appelleer na die hoogste hof van appèl. Die hooggeregshofbevel is daardeur outomaties opgeskort, hangende uitslag van die aansoek om verlof en indien toegestaan, afhandeling van die appèl. Intussen roep die staat ’n getuie van die departement van minerale sake in die streekhofverhoor. Die verdediging beteken daarop ’n subpoena duces tecum op die getuie ten einde ’n reeks dokumente aan die hof voor te lê, waaronder ook sommige van die dokumente waaroor die bovermelde dispuut handel. Transasia doen bygevolg aansoek om die subpoena ter syde te stel. ’n Laer","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"57 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"79446517","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Die onlangse uitspraak in Maqubela v The Master het onteenseglik aangetoon dat die veel gekritiseerde Engelse saak van Hollington v F Hewthorn and Co Ltd steeds as bindende gesag deur Suid-Afrikaanse howe beskou word. Die onderhawige bydrae fokus eerstens op die Maqubela-saak, met verwysing na die relevante feite, die kernvraag vir die hof se beslissing en die hof, by monde van waarnemende regter Moorcroft, se redenasie. Die derde respondent, mev Maqubela, en die oorledene, mnr Maqubela, was binne gemeenskap van goedere getroud. Die oorledene was ’n prokureur en ten tye van sy afsterwe het hy as regter in die Wes-Kaapse afdeling van die hooggeregshof waargeneem. Voor sy dood het die oorledene ’n versekeringspolis op sy eie lewe uitgeneem en sy boedel as begunstigde aangewys. Die oorledene het intestaat gesterf, wat aanleiding gegee het tot ’n dispuut tussen onder andere die derde respondent, die meester en twee kinders van die oorledene (die applikante). Twee kernvrae het voor die hof gedien. Eerstens, het die opbrengs van die lewenspolis binne die gemeenskaplike boedel of ’n afsonderlike boedel van die oorledene geval? Die vraag val buite bestek van hierdie bespreking. Daar word volstaan om te meld dat die hof bevind het dat die opbrengs binne die oorledene se afsonderlike boedel geval het. Tweedens moes die hof beslis of die derde respondent onwaardig was om van die oorledene se boedel te erf omrede sy skuldig bevind was aan vervalsing van die oorledene se beweerde testament en bedrog deur aan die meester voor te hou dat die testament eg was. In die konteks het die vraag ontstaan of die derde respondent se genoemde skuldigbevinding toelaatbare getuienis in die siviele hof was om te bewys dat sy inderdaad skuldig was aan die misdrywe en dus op grond van openbare beleid onwaardig was om van die oorledene te erf. Indien die vraag negatief beantwoord sou word, sou sy in beginsel geregtig gewees het om ’n kindsdeel uit die oorledene se boedel te erf. (Die gemeenskaplike boedel was insolvent.) Die vraag het geverg dat die hof ’n bevinding betreffende die regsposisie maak en dit op die feite toepas. Kortliks kom dit op die volgende neer. Uit hoofde van artikel 42 van die Wet op Bewysleer in Siviele Sake 25 van 1965 geld die Engelse gemene bewysreg (“common law”), soos op 30 Mei 1961, in Suid-Afrika, vir sover plaaslike wetgewing en ander regsreëls nie ’n situasie reguleer nie. Dit beteken dat die Engelse beslissing in die Hollington-saak, beslis in 1943, as bindende gesag in Suid-Afrika geld. Die ratio van die Hollington-saak hou in dat ’n skuldigbevinding in ’n strafsaak nie toelaatbare getuienis is in ’n daaropvolgende siviele saak, gebaseer op wesenlik dieselfde feite, om te bewys dat die beskuldigde (nou meestal eiser) inderdaad die misdryf gepleeg het nie. Waarnemende regter Moorcroft het homself gebonde geag aan die Hollington-saak en bevind dat die derde respondent se skuldigbevinding aan vervalsing en bedrog, in verband met die oorledene se be
{"title":"Regspraak: When will the notorious case of Hollington v F Hewthorn & Co Ltd 1943 KB 587 (CA) be laid to rest in South Africa?","authors":"Wouter Le R De Vos","doi":"10.47348/tsar/2023/i3a9","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i3a9","url":null,"abstract":"Die onlangse uitspraak in Maqubela v The Master het onteenseglik aangetoon dat die veel gekritiseerde Engelse saak van Hollington v F Hewthorn and Co Ltd steeds as bindende gesag deur Suid-Afrikaanse howe beskou word. Die onderhawige bydrae fokus eerstens op die Maqubela-saak, met verwysing na die relevante feite, die kernvraag vir die hof se beslissing en die hof, by monde van waarnemende regter Moorcroft, se redenasie. Die derde respondent, mev Maqubela, en die oorledene, mnr Maqubela, was binne gemeenskap van goedere getroud. Die oorledene was ’n prokureur en ten tye van sy afsterwe het hy as regter in die Wes-Kaapse afdeling van die hooggeregshof waargeneem. Voor sy dood het die oorledene ’n versekeringspolis op sy eie lewe uitgeneem en sy boedel as begunstigde aangewys. Die oorledene het intestaat gesterf, wat aanleiding gegee het tot ’n dispuut tussen onder andere die derde respondent, die meester en twee kinders van die oorledene (die applikante). Twee kernvrae het voor die hof gedien. Eerstens, het die opbrengs van die lewenspolis binne die gemeenskaplike boedel of ’n afsonderlike boedel van die oorledene geval? Die vraag val buite bestek van hierdie bespreking. Daar word volstaan om te meld dat die hof bevind het dat die opbrengs binne die oorledene se afsonderlike boedel geval het. Tweedens moes die hof beslis of die derde respondent onwaardig was om van die oorledene se boedel te erf omrede sy skuldig bevind was aan vervalsing van die oorledene se beweerde testament en bedrog deur aan die meester voor te hou dat die testament eg was. In die konteks het die vraag ontstaan of die derde respondent se genoemde skuldigbevinding toelaatbare getuienis in die siviele hof was om te bewys dat sy inderdaad skuldig was aan die misdrywe en dus op grond van openbare beleid onwaardig was om van die oorledene te erf. Indien die vraag negatief beantwoord sou word, sou sy in beginsel geregtig gewees het om ’n kindsdeel uit die oorledene se boedel te erf. (Die gemeenskaplike boedel was insolvent.) Die vraag het geverg dat die hof ’n bevinding betreffende die regsposisie maak en dit op die feite toepas. Kortliks kom dit op die volgende neer. Uit hoofde van artikel 42 van die Wet op Bewysleer in Siviele Sake 25 van 1965 geld die Engelse gemene bewysreg (“common law”), soos op 30 Mei 1961, in Suid-Afrika, vir sover plaaslike wetgewing en ander regsreëls nie ’n situasie reguleer nie. Dit beteken dat die Engelse beslissing in die Hollington-saak, beslis in 1943, as bindende gesag in Suid-Afrika geld. Die ratio van die Hollington-saak hou in dat ’n skuldigbevinding in ’n strafsaak nie toelaatbare getuienis is in ’n daaropvolgende siviele saak, gebaseer op wesenlik dieselfde feite, om te bewys dat die beskuldigde (nou meestal eiser) inderdaad die misdryf gepleeg het nie. Waarnemende regter Moorcroft het homself gebonde geag aan die Hollington-saak en bevind dat die derde respondent se skuldigbevinding aan vervalsing en bedrog, in verband met die oorledene se be","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"4 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"81981642","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
This contribution considers recent South African labour law cases from June 2022 to May 2023. It focuses on several decisions handed down by South African courts on various labour and employment law matters. The cases considered have the potential to provide labour law scholars with insights into the interpretation and application of legal principles relevant to labour and employment law. These cases involve novel legal issues or challenge existing legal principles. They may also include disputes with social or political implications. They may challenge existing social norms or legal structures and require legal scholars to rethink their understanding of these structures. It is foreseen that these cases can provide labour law scholars with a framework for understanding legal principles and the reasoning behind the court’s decision. Labour law cases are numerous, and it is virtually impossible for labour lawyers to be aware of all labour law developments.
{"title":"Aantekeninge: An update of recent labour law developments from South African courts 2023","authors":"MJ Van Staden","doi":"10.47348/tsar/2023/i4a6","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i4a6","url":null,"abstract":"This contribution considers recent South African labour law cases from June 2022 to May 2023. It focuses on several decisions handed down by South African courts on various labour and employment law matters. The cases considered have the potential to provide labour law scholars with insights into the interpretation and application of legal principles relevant to labour and employment law. These cases involve novel legal issues or challenge existing legal principles. They may also include disputes with social or political implications. They may challenge existing social norms or legal structures and require legal scholars to rethink their understanding of these structures. It is foreseen that these cases can provide labour law scholars with a framework for understanding legal principles and the reasoning behind the court’s decision. Labour law cases are numerous, and it is virtually impossible for labour lawyers to be aware of all labour law developments.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"1 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135441914","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Tradisionele geskrewe kontrakte word in natuurlike (of menslike) taalstrukture uitgedruk. Die gebruik van natuurlike taal het egter sy eie uitdagings. Eerstens is natuurlike taal wat in kontrakte gebruik word, deurspek met dubbelsinnigheid en tweedens word natuurlike taal in kontrakte dikwels die slagoffer van tegniese taal, wat dit moeilik maak vir ’n leek om die inhoud van die dokument te verstaan. Om hierdie rede is strenger wetgewende maatreëls ingestel, soos die 2017 Polishouerbeskermingsreëls en die Verbruikersbeskermingswet 68 van 2008. Digitale innovasie het die wyse van kontraktering verander, en baie kontrakte word nou elektronies gesluit, en met meer onlangse innovasies is sekere kontrakte nou gekodeerde rekenaarprogramme wat slimkontrakte genoem word. Sulke slimkontrakte kan die vorm aanneem van (i) ’n natuurlike taalkontrak met outomatiese kontraktuele prestasie, (ii) ’n hibriede kontrak, of (iii) ’n ten volle outomatiese en gekodeerde kontrak. Daarbenewens het die versekeringsbedryf unieke produkte ontwikkel wat digitale innovasie en tegnologiese ontwikkelings behels, soos parametriese- en mikroversekeringsmodelle. Hierin kan slimkontrakte konseptueel gebruik word om parametrieses en mikroversekeringsmodelle te ondersteun. Daar is egter min nagedink oor hoe dit kwesbare polishouers se vermoë kan beïnvloed om digitale kontrakteringstrukture te verstaan, soos die slimkontrakte wat op die onderliggende kode rus en die polishouer se digitale geletterdheid bevraagteken. Die outeurs bespreek die potensiële tekort wat die gebruik van tegnologieë, soos slimkontrakte, op kwesbare polishouers in die Suid-Afrikaanse versekeringsmark sou hê deur die aard van slimkontrakte en hul gebruik in parametriese versekering in ag te neem, en ontleed ook die bestaande Polishouerbeskermingsreëls (in vergelyking met die beskerming van polishouers in die Verenigde Koninkryk) om te bepaal of die bestaande beskerming voldoende sal wees om polishouers wat “slim” versekeringskontrakte sluit, te beskerm. Alhoewel daar voordele is aan die gebruik van slimkontrakte is daar tog verskeie faktore wat in ag geneem moet word, soos (i) die betroubaarheid van die databronne van die slimkontrak, (ii) die gebrek aan wetgewende beskerming van polishouers in die gebruik van gekodeerde taal wat in slimkontrakte gebruik word, (iii) die lae digitale geletterdheidsyfers en (iv) die vereiste om geoutomatiseerde transaksies in ’n natuurlike taaldokument te plaas as gevolg van artikel 20(d) van die Wet op Elektroniese Kommunikasie en Transaksies 25 van 2002. Die skrywers stel voor dat dit dalk nodig is vir die Suid-Afrikaanse wetgewer en die versekeringsbedryf om hierdie faktore in ag te neem en bykomende regulatoriese beheermaatreëls in te stel vir die gebruik van slimkontrakte in versekering, spesifiek om polishouers te beskerm met betrekking tot digitale geletterdheid wanneer ’n “slim” versekeringskontrak gesluit word.
{"title":"Aantekeninge: The dismantling force of smart contracts in South African policyholder protection","authors":"M. Van Eck, S. Huneberg","doi":"10.47348/tsar/2023/i3a8","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i3a8","url":null,"abstract":"Tradisionele geskrewe kontrakte word in natuurlike (of menslike) taalstrukture uitgedruk. Die gebruik van natuurlike taal het egter sy eie uitdagings. Eerstens is natuurlike taal wat in kontrakte gebruik word, deurspek met dubbelsinnigheid en tweedens word natuurlike taal in kontrakte dikwels die slagoffer van tegniese taal, wat dit moeilik maak vir ’n leek om die inhoud van die dokument te verstaan. Om hierdie rede is strenger wetgewende maatreëls ingestel, soos die 2017 Polishouerbeskermingsreëls en die Verbruikersbeskermingswet 68 van 2008. Digitale innovasie het die wyse van kontraktering verander, en baie kontrakte word nou elektronies gesluit, en met meer onlangse innovasies is sekere kontrakte nou gekodeerde rekenaarprogramme wat slimkontrakte genoem word. Sulke slimkontrakte kan die vorm aanneem van (i) ’n natuurlike taalkontrak met outomatiese kontraktuele prestasie, (ii) ’n hibriede kontrak, of (iii) ’n ten volle outomatiese en gekodeerde kontrak. Daarbenewens het die versekeringsbedryf unieke produkte ontwikkel wat digitale innovasie en tegnologiese ontwikkelings behels, soos parametriese- en mikroversekeringsmodelle. Hierin kan slimkontrakte konseptueel gebruik word om parametrieses en mikroversekeringsmodelle te ondersteun. Daar is egter min nagedink oor hoe dit kwesbare polishouers se vermoë kan beïnvloed om digitale kontrakteringstrukture te verstaan, soos die slimkontrakte wat op die onderliggende kode rus en die polishouer se digitale geletterdheid bevraagteken. Die outeurs bespreek die potensiële tekort wat die gebruik van tegnologieë, soos slimkontrakte, op kwesbare polishouers in die Suid-Afrikaanse versekeringsmark sou hê deur die aard van slimkontrakte en hul gebruik in parametriese versekering in ag te neem, en ontleed ook die bestaande Polishouerbeskermingsreëls (in vergelyking met die beskerming van polishouers in die Verenigde Koninkryk) om te bepaal of die bestaande beskerming voldoende sal wees om polishouers wat “slim” versekeringskontrakte sluit, te beskerm. Alhoewel daar voordele is aan die gebruik van slimkontrakte is daar tog verskeie faktore wat in ag geneem moet word, soos (i) die betroubaarheid van die databronne van die slimkontrak, (ii) die gebrek aan wetgewende beskerming van polishouers in die gebruik van gekodeerde taal wat in slimkontrakte gebruik word, (iii) die lae digitale geletterdheidsyfers en (iv) die vereiste om geoutomatiseerde transaksies in ’n natuurlike taaldokument te plaas as gevolg van artikel 20(d) van die Wet op Elektroniese Kommunikasie en Transaksies 25 van 2002. Die skrywers stel voor dat dit dalk nodig is vir die Suid-Afrikaanse wetgewer en die versekeringsbedryf om hierdie faktore in ag te neem en bykomende regulatoriese beheermaatreëls in te stel vir die gebruik van slimkontrakte in versekering, spesifiek om polishouers te beskerm met betrekking tot digitale geletterdheid wanneer ’n “slim” versekeringskontrak gesluit word.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"13 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"85430472","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-01-01DOI: 10.47348/tsar/2023/i1a11
J. Deacon
None
没有一个
{"title":"Boekbesprekings: MA Chicktay: Teachers’ Right to Strike – A Comparative Study of ILO Standards and South African Law","authors":"J. Deacon","doi":"10.47348/tsar/2023/i1a11","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i1a11","url":null,"abstract":"<jats:p>None</jats:p>","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"82482464","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-01-01DOI: 10.47348/tsar/2023/i2a12
Legodi Thutse, Steve Cornelius
Kenia is ’n land wat al op verskeie terreine vele bekendes opgelewer het. Hulle is veral welbekend vir die wêreldklas middel- en langafstandatlete wat hulle oplewer. Dit sou daarom nie vreemd wees nie, indien bemarkers sou poog om die gelykenisse van bekende persone te gebruik in hulle bemarkingsveldtogte. Dit sou egter nie ’n Olimpiese atleet of ander beroemde persoon wees wat sou poog om die reg op identiteit in hierdie verband te beskerm nie. Inteendeel, dit sou ’n nederige motorfietsafleweringsbestuurder wees wat ’n finansiële instelling tot orde sou roep omdat hulle sonder toestemming sy foto in hulle bemarkingsmateriaal gebruik het. Alhoewel die Keniaanse deliktereg gegrond is op die Engelse law of torts, vermy die hof in die Rafiki– saak die enge benadering van die Engelse howe, waarvolgens die ongemagtigde gebruik van iemand se beeld vir bemarking slegs ’n eisoorsaak daarstel indien dit sou neerkom op aanklamping. Die Keniaanse hof wend hom veel eerder tot die Suid-Afrikaanse reg en steun vir gesag op die uitsprake van die Suid-Afrikaanse howe in Grütter v Lombard (2007 4 SA 89 (HHA)) en W v Atoll Media (Pty) Ltd (2010 4 All SA 548 (WKK)). Die hof in die Rafiki-saak beslis dat die ongemagtigde gebruik van sy foto ’n skending is van sy reg op privaatheid, soos vervat in artikel 31 van die Grondwet van die Republiek van Kenia. Voorts bevind die hof, met verwysing na die uitspraak van die Suid-Afrikaanse konstitusionele hof in MM v MN (2013 4 SA 415 (KH)), dat die ongemagtigde gebruik van sy foto ook ’n skending is van sy reg op menswaardigheid soos vervat in artikel 28 van die Keniaanse grondwet. Op hierdie wyse ontwikkel howe in Afrika-lande pragmatiese oplossings wat die individu teen uitbuiting beskerm. Die beginsels wat aldus neergelê word, vergelyk goed met die omvattende beskerming wat in verskeie Amerikaanse deelstate teen ongemagtigde gebruik van iemand se beeld in bemarkingsmateriaal verleen word.
{"title":"Regspraak: Image rights in Kenya","authors":"Legodi Thutse, Steve Cornelius","doi":"10.47348/tsar/2023/i2a12","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i2a12","url":null,"abstract":"Kenia is ’n land wat al op verskeie terreine vele bekendes opgelewer het. Hulle is veral welbekend vir die wêreldklas middel- en langafstandatlete wat hulle oplewer. Dit sou daarom nie vreemd wees nie, indien bemarkers sou poog om die gelykenisse van bekende persone te gebruik in hulle bemarkingsveldtogte. Dit sou egter nie ’n Olimpiese atleet of ander beroemde persoon wees wat sou poog om die reg op identiteit in hierdie verband te beskerm nie. Inteendeel, dit sou ’n nederige motorfietsafleweringsbestuurder wees wat ’n finansiële instelling tot orde sou roep omdat hulle sonder toestemming sy foto in hulle bemarkingsmateriaal gebruik het. Alhoewel die Keniaanse deliktereg gegrond is op die Engelse law of torts, vermy die hof in die Rafiki– saak die enge benadering van die Engelse howe, waarvolgens die ongemagtigde gebruik van iemand se beeld vir bemarking slegs ’n eisoorsaak daarstel indien dit sou neerkom op aanklamping. Die Keniaanse hof wend hom veel eerder tot die Suid-Afrikaanse reg en steun vir gesag op die uitsprake van die Suid-Afrikaanse howe in Grütter v Lombard (2007 4 SA 89 (HHA)) en W v Atoll Media (Pty) Ltd (2010 4 All SA 548 (WKK)). Die hof in die Rafiki-saak beslis dat die ongemagtigde gebruik van sy foto ’n skending is van sy reg op privaatheid, soos vervat in artikel 31 van die Grondwet van die Republiek van Kenia. Voorts bevind die hof, met verwysing na die uitspraak van die Suid-Afrikaanse konstitusionele hof in MM v MN (2013 4 SA 415 (KH)), dat die ongemagtigde gebruik van sy foto ook ’n skending is van sy reg op menswaardigheid soos vervat in artikel 28 van die Keniaanse grondwet. Op hierdie wyse ontwikkel howe in Afrika-lande pragmatiese oplossings wat die individu teen uitbuiting beskerm. Die beginsels wat aldus neergelê word, vergelyk goed met die omvattende beskerming wat in verskeie Amerikaanse deelstate teen ongemagtigde gebruik van iemand se beeld in bemarkingsmateriaal verleen word.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"170 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"82665623","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-01-01DOI: 10.47348/tsar/2023/i1a10
J. Scott
LRM v The Mnquma Local Municipality handel oor ’n geval waar ’n sekuriteitsbeampte, Tukani, in diens van die Mnquma-distriksmunisipaliteit, gedurende die nagtelike ure ’n vriend van hom te hulp gesnel het toe laasgenoemde deur ’n aanvaller met ’n mes bedreig is. Ten einde die aanvaller af te skrik, het Tukani eers twee skote met sy dienspistool in die lug afgevuur, maar toe die aanvaller geensins daardeur afgeskrik is nie, het hy ’n derde skoot gemik na die padoppervlakte langs die aanvaller se voete. Die koeël het egter opgeslaan vanaf die harde oppervlak en die muur van ’n voorafvervaardigde huis aan die oorkant van die pad deurboor, waar dit die slapende N in sy kop getref het. N het ernstige breinskade opgedoen. Sy vader (LRM) het namens N en in eie naam ’n deliktuele eis teen die munisipaliteit as Tukani se werkgewer ingestel. N se moeder (DJM) en suster (MM) wat teenwoordig was tydens die gebeure en die verwonding van N gadegeslaan en beleef het, het vorderinge weens erge trauma en senuskok teen die munisipaliteit ingestel. Die hof het op sterkte van die bewoording van dokumentasie wat Tukani se dienskontrak uitgemaak het tot die gevolgtrekking geraak dat die handeling wat hy verrig het binne die bestek van sy diensverhouding uitgevoer is. Versigtigheidshalwe het die hof egter beslis dat indien dit nie die geval sou wees nie, Tukani se handeling in voldoende noue verband met sy werkgewer se onderneming gestaan het om laasgenoemde middellik aanspreeklik te kon stel. Verder het die hof aandag bestee aan wat dit as “onregmatigheid” (“unlawfulness”) bestempel het. Ongelukkig is hierdie gedeelte van die uitspraak uiters onsamehangend, byvoorbeeld deurdat die hof die locus classicus van uitsprake wat met nalatigheid verband hou – te wete Kruger v Coetzee – voorgehou het as sou dit op onregmatigheid betrekking hê, welke bevinding as ’n growwe flater bestempel kan word. Die logiese gevolgtrekking wat ’n mens kan maak uit die hof se behandeling van “onregmatigheid” – te wete ’n onvolledige oorsig van die nalatigheids- en kousaliteitsvereistes vir deliktuele aanspreeklikheid – is dat hierdie delikselemente verwar is met die begrip “delik”, ’n uitkoms waarvoor daar géén gesag bestaan nie en trouens as totaal onaanvaarbaar beskou kan word. Dele van dié bondige uitspraak, byvoorbeeld waar die hof tot ’n positiewe bevinding van feitelike en juridiese kousaliteit geraak het, kom neer op blote feitebevindings (decisiones) waarvoor daar geen verduideliking (ratio decidendi in tegniese sin) verskaf is nie. Dit is opmerklik dat die hof geen bevinding van onregmatigheid van Tukani se optrede gemaak het nie, ofskoon toepassing van die normaal tersake reëls sou aandui dat sy handeling wél onregmatig was weens die feit dat sy positiewe gedrag wat nadeel veroorsaak het ingevolge gevestigde reg prima facie onregmatig was en die taak aan die verweerder oorgelaat is om sodanige vermoede te weerlê, wat kennelik nie gebeur het nie. Daar kan instemming betuig word met d
{"title":"Regspraak: Vicarious liability once again – a seemingly uncontentious case marred by judicial errors","authors":"J. Scott","doi":"10.47348/tsar/2023/i1a10","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i1a10","url":null,"abstract":"LRM v The Mnquma Local Municipality handel oor ’n geval waar ’n sekuriteitsbeampte, Tukani, in diens van die Mnquma-distriksmunisipaliteit, gedurende die nagtelike ure ’n vriend van hom te hulp gesnel het toe laasgenoemde deur ’n aanvaller met ’n mes bedreig is. Ten einde die aanvaller af te skrik, het Tukani eers twee skote met sy dienspistool in die lug afgevuur, maar toe die aanvaller geensins daardeur afgeskrik is nie, het hy ’n derde skoot gemik na die padoppervlakte langs die aanvaller se voete. Die koeël het egter opgeslaan vanaf die harde oppervlak en die muur van ’n voorafvervaardigde huis aan die oorkant van die pad deurboor, waar dit die slapende N in sy kop getref het. N het ernstige breinskade opgedoen. Sy vader (LRM) het namens N en in eie naam ’n deliktuele eis teen die munisipaliteit as Tukani se werkgewer ingestel. N se moeder (DJM) en suster (MM) wat teenwoordig was tydens die gebeure en die verwonding van N gadegeslaan en beleef het, het vorderinge weens erge trauma en senuskok teen die munisipaliteit ingestel. Die hof het op sterkte van die bewoording van dokumentasie wat Tukani se dienskontrak uitgemaak het tot die gevolgtrekking geraak dat die handeling wat hy verrig het binne die bestek van sy diensverhouding uitgevoer is. Versigtigheidshalwe het die hof egter beslis dat indien dit nie die geval sou wees nie, Tukani se handeling in voldoende noue verband met sy werkgewer se onderneming gestaan het om laasgenoemde middellik aanspreeklik te kon stel. Verder het die hof aandag bestee aan wat dit as “onregmatigheid” (“unlawfulness”) bestempel het. Ongelukkig is hierdie gedeelte van die uitspraak uiters onsamehangend, byvoorbeeld deurdat die hof die locus classicus van uitsprake wat met nalatigheid verband hou – te wete Kruger v Coetzee – voorgehou het as sou dit op onregmatigheid betrekking hê, welke bevinding as ’n growwe flater bestempel kan word. Die logiese gevolgtrekking wat ’n mens kan maak uit die hof se behandeling van “onregmatigheid” – te wete ’n onvolledige oorsig van die nalatigheids- en kousaliteitsvereistes vir deliktuele aanspreeklikheid – is dat hierdie delikselemente verwar is met die begrip “delik”, ’n uitkoms waarvoor daar géén gesag bestaan nie en trouens as totaal onaanvaarbaar beskou kan word. Dele van dié bondige uitspraak, byvoorbeeld waar die hof tot ’n positiewe bevinding van feitelike en juridiese kousaliteit geraak het, kom neer op blote feitebevindings (decisiones) waarvoor daar geen verduideliking (ratio decidendi in tegniese sin) verskaf is nie. Dit is opmerklik dat die hof geen bevinding van onregmatigheid van Tukani se optrede gemaak het nie, ofskoon toepassing van die normaal tersake reëls sou aandui dat sy handeling wél onregmatig was weens die feit dat sy positiewe gedrag wat nadeel veroorsaak het ingevolge gevestigde reg prima facie onregmatig was en die taak aan die verweerder oorgelaat is om sodanige vermoede te weerlê, wat kennelik nie gebeur het nie. Daar kan instemming betuig word met d","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"64 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"84513975","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Freedom of testation remains one of the cornerstones of the South African law of succession. Nobody irrespective of his/her relationship to the deceased, can in principle lay claim to benefit from the estate of a deceased in contravention of the validly executed last will of the testator. There is no claim to a legitimate portion. Although South African law does recognise a dualistic approach to some aspects of private law, eg by recognising a polygenic marriage if the couple adhere to the particular customary principles, no alternative set of principles for the law of succession is recognised. If the deceased has preferred to dispose of his/her assets according to his/her last will, the will must comply with all the requirements of the Wills Act 7 of 1953 and not be in conflict with the rich heritage of principles governing the law of testate succession. No separate set of rules to govern the administration of the estate of a deceased who belonged to a particular religious belief, cultural grouping or sports club is recognised. To the extent that a deceased has not disposed validly of all his/her assets in a last will, the default principles of the uniform law of intestate succession will govern the disposition of the uncovered assets. If a deceased has felt compelled by religious belief or for any other reason to benefit his sons more liberally than his daughters, then this is an exercise of freedom of testation and not of unfair discrimination. The testator is not unfairly discriminating against anybody not mentioned as a beneficiary for whatever portion of the estate for the same reason that John is not unfairly discriminating against June by proposing marriage to her sister, Mary, and not June. Such discrimination is fair in a legal system valuing the individual integrity of its citizens as legal personalities. In similar vein, the fact that the rest of the milliards of peoples in the world have not been mentioned as beneficiaries in the last will of the testator does not translate to those milliards being unfairly disinherited – nemo damnum sentire debet per alterius lucrum – no one ought to be prejudiced through benefiting another. Disinheritance is neither defined in the Wills Act nor carries a defined content in common law. The emphasis is on the positive exercise of freedom of testation to identify the chosen beneficiaries and not on motivating why the rest of the milliards of the world are not named as beneficiaries. Disinheritance is not to be confused with qualifying to become a potential beneficiary with unfair conditions, eg my daughter will be my sole beneficiary on condition that she divorces her current husband, John. Such a condition is contra bonos mores and should be treated as pro non scripto. In addition to the rich heritage of principles governing succession to assets of a deceased received from the Roman-Dutch and common law, the legislature has incorporated new rules into the law of succession. Apart from the well-known
遗嘱自由仍然是南非继承法的基石之一。原则上，任何人，不论其与死者的关系如何，均不得在违反立遗嘱人有效执行的最后遗嘱的情况下，主张从死者的遗产中获益。没有人要求合法的部分。尽管南非法律确实承认私法某些方面的二元论方法，例如，如果夫妇双方遵守特定的习惯原则，就承认多基因婚姻，但不承认继承法的其他原则。如果死者倾向于根据其最后遗嘱处置其资产，则遗嘱必须符合1953年第7号遗嘱法的所有要求，并且不得与遗产继承法的丰富遗产原则相冲突。对于属于特定宗教信仰、文化团体或体育俱乐部的死者，没有单独的一套规则来管理其遗产。如果死者没有在最后遗嘱中有效地处置他/她的全部资产，则无遗嘱继承统一法的默认原则将支配未披露资产的处置。如果一名死者出于宗教信仰或任何其他原因而感到被迫比他的女儿更慷慨地造福他的儿子，那么这是行使作证自由，而不是不公平的歧视。遗嘱人没有不公平地歧视任何没有被提及为遗产受益人的人，原因与约翰没有不公平地歧视琼，向她的妹妹玛丽求婚，而不是琼。在一个重视公民作为法律人格的个人完整性的法律制度中，这种歧视是公平的。同样，在遗嘱人的最后遗嘱中没有提到世界上其他亿万人民是受益人这一事实并不意味着这些亿万人民被不公平地剥夺了继承权- -谁也不应该因为使另一个人受益而受到偏见。《遗嘱法》中既没有对剥夺继承权作出定义，在普通法中也没有明确的内容。重点是积极行使证明自由，以确定选定的受益人，而不是解释为什么世界上其余的数百万人没有被指定为受益人。不能将剥夺继承权与在不公平条件下成为潜在受益人的资格混为一谈，例如，如果我的女儿与现任丈夫约翰离婚，她将成为我唯一的受益人。这种情况是违反道德的，应该被视为非脚本行为。除了从罗马-荷兰法和普通法中继承死者财产继承原则的丰富遗产外，立法机关还将新的规则纳入继承法。众所周知的公认原则规定，某些人无权从死者的遗产中受益，无论具体处置是否受遗嘱或无遗嘱规范的约束，例如，“血手规则”规定，对死者死亡负有责任的人无权从他/她参与死者死亡中获得任何形式的利益，除此之外，该法案还剥夺了证人的资格。遗嘱执行人或参与遗嘱执行的执行人不能从遗嘱中获益。无论何人因上述任何原因而因此丧失受益人资格，他/她并非因此丧失继承权，而是丧失继承权。在这些情况下，指定的潜在受益人不符合潜在受益人的资格，因为他们参与了最后遗嘱的执行，并且认为可能对遗嘱人行使其遗嘱自由产生不当影响。在遗嘱人去世前不到三个月与遗嘱人离婚的遗嘱人的前配偶，属于同一类型的法定有条件取消资格;这也不是法定剥夺继承权的例子。在JW诉Williams-Ashman NO ((823/2020) 2023 ZASCA 44(2023年3月31日)一案中，最高上诉法院维持原判，驳回上诉人作为死者前夫的上诉，因为两人在死者去世前不到三个月离婚。尽管在她婚前订立的最后遗嘱中提到她是唯一受益人，但前夫没有资格从她的最后遗嘱中获得任何好处。 遗嘱自由仍然是南非继承法的基石之一。原则上，任何人，不论其与死者的关系如何，均不得在违反立遗嘱人有效执行的最后遗嘱的情况下，主张从死者的遗产中获益。没有人要求合法的部分。尽管南非法律确实承认私法某些方面的二元论方法，例如，如果夫妇双方遵守特定的习惯原则，就承认多基因婚姻，但不承认继承法的其他原则。如果死者倾向于根据其最后遗嘱处置其资产，则遗嘱必须符合1953年第7号遗嘱法的所有要求，并且不得与遗产继承法的丰富遗产原则相冲突。对于属于特定宗教信仰、文化团体或体育俱乐部的死者，没有单独的一套规则来管理其遗产。如果死者没有在最后遗嘱中有效地处置他/她的全部资产，则无遗嘱继承统一法的默认原则将支配未披露资产的处置。如果一名死者出于宗教信仰或任何其他原因而感到被迫比他的女儿更慷慨地造福他的儿子，那么这是行使作证自由，而不是不公平的歧视。遗嘱人没有不公平地歧视任何没有被提及为遗产受益人的人，原因与约翰没有不公平地歧视琼，向她的妹妹玛丽求婚，而不是琼。在一个重视公民作为法律人格的个人完整性的法律制度中，这种歧视是公平的。同样，在遗嘱人的最后遗嘱中没有提到世界上其他亿万人民是受益人这一事实并不意味着这些亿万人民被不公平地剥夺了继承权- -谁也不应该因为使另一个人受益而受到偏见。《遗嘱法》中既没有对剥夺继承权作出定义，在普通法中也没有明确的内容。重点是积极行使证明自由，以确定选定的受益人，而不是解释为什么世界上其余的数百万人没有被指定为受益人。不能将剥夺继承权与在不公平条件下成为潜在受益人的资格混为一谈，例如，如果我的女儿与现任丈夫约翰离婚，她将成为我唯一的受益人。这种情况是违反道德的，应该被视为非脚本行为。除了从罗马-荷兰法和普通法中继承死者财产继承原则的丰富遗产外，立法机关还将新的规则纳入继承法。众所周知的公认原则规定，某些人无权从死者的遗产中受益，无论具体处置是否受遗嘱或无遗嘱规范的约束，例如，“血手规则”规定，对死者死亡负有责任的人无权从他/她参与死者死亡中获得任何形式的利益，除此之外，该法案还剥夺了证人的资格。遗嘱执行人或参与遗嘱执行的执行人不能从遗嘱中获益。无论何人因上述任何原因而因此丧失受益人资格，他/她并非因此丧失继承权，而是丧失继承权。在这些情况下，指定的潜在受益人不符合潜在受益人的资格，因为他们参与了最后遗嘱的执行，并且认为可能对遗嘱人行使其遗嘱自由产生不当影响。在遗嘱人去世前不到三个月与遗嘱人离婚的遗嘱人的前配偶，属于同一类型的法定有条件取消资格;这也不是法定剥夺继承权的例子。在JW诉Williams-Ashman NO ((823/2020) 2023 ZASCA 44(2023年3月31日)一案中，最高上诉法院维持原判，驳回上诉人作为死者前夫的上诉，因为两人在死者去世前不到三个月离婚。尽管在她婚前订立的最后遗嘱中提到她是唯一受益人，但前夫没有资格从她的最后遗嘱中获得任何好处。 因为任何潜在受益人都不会因为在延迟和死亡信用之前成为遗嘱人的潜在受益人而获得任何继承权利，《遗嘱法》第2B条的效果不是剥夺任何继承利益的有希望的潜在受益人- -即使宪法第25条将所有继承权利都包括在“财产”一词下。与最高上诉法院判决中使用的措词相反，这根本不是一个剥夺继承权的例子:“因此，第2B条规定，如果遗嘱人在3个月内死亡，根据法律，剥夺前配偶的继承权”(第19段)。《遗嘱法》第2B条关于前夫作为离婚者的潜在能力的法定取消资格，与可比法律制度中遇到的最佳做法是一致的:“该遗嘱的执行方式，应与前配偶在有关婚姻解除日期前去世时的执行方式相同，除非遗嘱显示遗嘱人有意在婚姻解除后仍使前配偶受益。”如果今后要考虑对本节作出任何修改，那么就应该将该修改扩大到所有形式的生活安排，而不是将其效力局限于合法结婚的人;离婚后三个月的时间限制也应删除。前配偶在与离婚后情况严重不同的情况下订立的遗嘱中指定的受益人，应自动丧失遗嘱中规定的受益人的资格，除非离婚后，前配偶在新立的遗嘱中再次指定受益人，并符合有效遗嘱的执行条件。例如，在这种情况下，遗嘱是在结婚前执行的，当时这对夫妇仍在考虑结婚，"直到死亡将我们分开"。《遗嘱法》第2B条所载的法定取消资格并不仅仅因为它以婚姻状况、性别或性取向为中心而与反对不公平歧视权利法案所载的规定相抵触:“基于第(3
{"title":"Aantekeninge: Die laaste wil van die erflater en vermeende statutêre onterwing","authors":"J. Sonnekus","doi":"10.47348/tsar/2023/i3a6","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i3a6","url":null,"abstract":"Freedom of testation remains one of the cornerstones of the South African law of succession. Nobody irrespective of his/her relationship to the deceased, can in principle lay claim to benefit from the estate of a deceased in contravention of the validly executed last will of the testator. There is no claim to a legitimate portion. Although South African law does recognise a dualistic approach to some aspects of private law, eg by recognising a polygenic marriage if the couple adhere to the particular customary principles, no alternative set of principles for the law of succession is recognised. If the deceased has preferred to dispose of his/her assets according to his/her last will, the will must comply with all the requirements of the Wills Act 7 of 1953 and not be in conflict with the rich heritage of principles governing the law of testate succession. No separate set of rules to govern the administration of the estate of a deceased who belonged to a particular religious belief, cultural grouping or sports club is recognised. To the extent that a deceased has not disposed validly of all his/her assets in a last will, the default principles of the uniform law of intestate succession will govern the disposition of the uncovered assets. If a deceased has felt compelled by religious belief or for any other reason to benefit his sons more liberally than his daughters, then this is an exercise of freedom of testation and not of unfair discrimination. The testator is not unfairly discriminating against anybody not mentioned as a beneficiary for whatever portion of the estate for the same reason that John is not unfairly discriminating against June by proposing marriage to her sister, Mary, and not June. Such discrimination is fair in a legal system valuing the individual integrity of its citizens as legal personalities. In similar vein, the fact that the rest of the milliards of peoples in the world have not been mentioned as beneficiaries in the last will of the testator does not translate to those milliards being unfairly disinherited – nemo damnum sentire debet per alterius lucrum – no one ought to be prejudiced through benefiting another. Disinheritance is neither defined in the Wills Act nor carries a defined content in common law. The emphasis is on the positive exercise of freedom of testation to identify the chosen beneficiaries and not on motivating why the rest of the milliards of the world are not named as beneficiaries. Disinheritance is not to be confused with qualifying to become a potential beneficiary with unfair conditions, eg my daughter will be my sole beneficiary on condition that she divorces her current husband, John. Such a condition is contra bonos mores and should be treated as pro non scripto. In addition to the rich heritage of principles governing succession to assets of a deceased received from the Roman-Dutch and common law, the legislature has incorporated new rules into the law of succession. Apart from the well-known ","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"75 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"80358210","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Verskeie hedendaagse verskynsels van massa-diskriminerende gruweldade word óf in die naam van godsdiens óf op grond van die slagoffers se godsdienstige identiteit gepleeg. Gevolglik kan die vryheid om ’n godsdiens te kies en in die naam daarvan op te tree ’n tweeledige effek hê in die konteks van die internasionale strafreg, oënskynlik in terme van die onderskeid tussen “godsdiensgebaseerde vervolging” en “godsdiensgemotiveerde vervolging”. Dit is daarom ’n wanopvatting dat godsdienstige onverdraagsaamheid (vooroordeel gebaseerde godsdienstige motief) die katalisator is vir sulke massa-diskriminerende gruweldade. Dit is meer akkuraat om, waar van toepassing, te onderskei tussen vervolgingsvergrype wat gemotiveer is deur godsdiens en vervolgingsvergrype gebaseer op die slagoffers se godsdienstige oortuigings. Alhoewel beide verskynsels betreurenswaardige dade van miskenning van gelykheid en menswaardigheid is, kan beide gepleeg word sonder ’n onderliggende godsdienstige onverdraagsaamheid. Terwyl eersgenoemde oorwegend gepaard gaan met waarom die vervolging gepleeg is (godsdiens as die katalisator van motief), oorweeg laasgenoemde teen wie die vervolging gerig was (godsdiens as die identifiserende element). Dit is gebaseer op die onderskeid tussen die mens rea-elemente van “opset” en “motief”, wat nie uitgeklaarde konsepte is wat ’n eenvoudige, duidelike onderskeid toelaat nie. Trouens, motief word oor die algemeen beskou as irrelevant in die vasstel van strafregtelike aanspreeklikheid vanweë die sui generis-aard daarvan, wat kompleks, veelvuldig en onderling verwant kan wees. Godsdiensmotief en godsdiensgerigte diskriminerende opset vervleg egter dikwels – veral met godsdienstige onverdraagsaamheid – in welke geval ’n onderskeid tussen motief en opset kunsmatig en oorbodig is. Kwansuis is “motief” egter van belang om die aard van vervolgingsvergrype te verstaan. Gevolglik stel die artikel die diskriminerende opset om te vervolg naas die motief vir vervolgingsvergrype om sodoende die rol van godsdiens in die konseptualisering van godsdiensgebaseerde vervolging as ’n misdaad teen die mensdom in terme van die Statuut van Rome (sogenaamde “gruwelike godsdiensgebaseerde vervolgingsvergrype”) te verduidelik.
{"title":"Mind the misnomer: juxtaposing discriminatory intent with motive in relation to grievous religious persecution","authors":"W. Nel","doi":"10.47348/tsar/2023/i3a3","DOIUrl":"https://doi.org/10.47348/tsar/2023/i3a3","url":null,"abstract":"Verskeie hedendaagse verskynsels van massa-diskriminerende gruweldade word óf in die naam van godsdiens óf op grond van die slagoffers se godsdienstige identiteit gepleeg. Gevolglik kan die vryheid om ’n godsdiens te kies en in die naam daarvan op te tree ’n tweeledige effek hê in die konteks van die internasionale strafreg, oënskynlik in terme van die onderskeid tussen “godsdiensgebaseerde vervolging” en “godsdiensgemotiveerde vervolging”. Dit is daarom ’n wanopvatting dat godsdienstige onverdraagsaamheid (vooroordeel gebaseerde godsdienstige motief) die katalisator is vir sulke massa-diskriminerende gruweldade. Dit is meer akkuraat om, waar van toepassing, te onderskei tussen vervolgingsvergrype wat gemotiveer is deur godsdiens en vervolgingsvergrype gebaseer op die slagoffers se godsdienstige oortuigings. Alhoewel beide verskynsels betreurenswaardige dade van miskenning van gelykheid en menswaardigheid is, kan beide gepleeg word sonder ’n onderliggende godsdienstige onverdraagsaamheid. Terwyl eersgenoemde oorwegend gepaard gaan met waarom die vervolging gepleeg is (godsdiens as die katalisator van motief), oorweeg laasgenoemde teen wie die vervolging gerig was (godsdiens as die identifiserende element). Dit is gebaseer op die onderskeid tussen die mens rea-elemente van “opset” en “motief”, wat nie uitgeklaarde konsepte is wat ’n eenvoudige, duidelike onderskeid toelaat nie. Trouens, motief word oor die algemeen beskou as irrelevant in die vasstel van strafregtelike aanspreeklikheid vanweë die sui generis-aard daarvan, wat kompleks, veelvuldig en onderling verwant kan wees. Godsdiensmotief en godsdiensgerigte diskriminerende opset vervleg egter dikwels – veral met godsdienstige onverdraagsaamheid – in welke geval ’n onderskeid tussen motief en opset kunsmatig en oorbodig is. Kwansuis is “motief” egter van belang om die aard van vervolgingsvergrype te verstaan. Gevolglik stel die artikel die diskriminerende opset om te vervolg naas die motief vir vervolgingsvergrype om sodoende die rol van godsdiens in die konseptualisering van godsdiensgebaseerde vervolging as ’n misdaad teen die mensdom in terme van die Statuut van Rome (sogenaamde “gruwelike godsdiensgebaseerde vervolgingsvergrype”) te verduidelik.","PeriodicalId":53590,"journal":{"name":"Tydskrif Vir Die Suid-Afrikaanse Reg","volume":"208 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.1,"publicationDate":"2023-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"80551187","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：