A linguistic and cultural image of the manor in LithuaniaThe aim of this article is to provide a description of the linguistic-cultural vision of the manor on the Baltic-Slavic border. The object of the analysis is autobiographical narratives of the oldest residents of Polish villages in the districts of Meikštai and Smalvos in north-eastern Lithuania, on the border with Belarus. The people living there have perfectly retained the memory of old manors and estates, local nobility, and the relations between the peasants and the manor. The article aims to present their memories about the manor, the impact of the manor on the formation of their personalities and attitudes towards the surrounding world, and to characterise the places important for the formation of a multi-ethnic, multicultural borderland and its unique character.The analysis of the conceptualisation of the manor and the landlord by the residents of Smalvos district is based on the general assumptions of oral history, especially those concerning the narrator’s position, his/her worldview and his/her relation with the described reality. The reconstructed vision of the manor, based on the autobiographical narratives, is clearly positive. The described behaviour of the landlord to the peasants dispels the established stereotype of the landlord as a ruthless exploiter and the myth of relations with the peasants based on exploitation. Although cognitive definitions of the concepts under consideration describe the manor as a place distinct from the countryside, at the same time, however, it was a place where peasant children were welcome, taught prayers and the basics of reading and writing. The landlord is described as an educated, tolerant and understanding person who took care about his peasants and supported them. Językowo-kulturowa wizja dworu na LitwieCelem niniejszego artykułu jest opis językowo-kulturowej wizji dworu na pograniczu bałtycko-słowiańskim. Przedmiotem analizy są narracje autobiograficzne pozyskane od najstarszych mieszkańców polskich wsi położonych na terenie północo-wschodniej Litwy, przy samej granicy z Białorusią, w okolicach Mejkszt (lit. Meikštai) i Smołw (lit. Smalvos) w latach 2000–2001 i 2010. Są to miejsca, gdzie w pamięci ludzi bardzo dobrze zachowały się do dziś wspomnienia o dawnych dworach i majątkach, miejscowej szlachcie, relacjach łączących dwór i chłopa udającego się tam do pracy. W artykule została podjęta próba przekazania tego, co ludzie pamiętają o dworze, pokazania, jaki wpływ miał dwór na kształtowanie się ich osobowości, na wypracowanie określonej postawy wobec otaczającego ich świata, i niemniej ważne zagadnienie – przedstawienie znaczących dla wieloetnicznego i wielokulturowego pogranicza miejsc, które przyczyniły się do jego ukształtowania i świadczą o jego wyjątkowości.Analiza sposobu konceptualizacji dworu i pana przez mieszańców Smołwieńszczyzny została oparta na ogólnych założeniach historii mówionej (ang. oral history), ze szczególnym uwzg
{"title":"Językowo-kulturowa wizja dworu na Litwie","authors":"K. Rutkowska","doi":"10.11649/ABS.2018.010","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ABS.2018.010","url":null,"abstract":"A linguistic and cultural image of the manor in LithuaniaThe aim of this article is to provide a description of the linguistic-cultural vision of the manor on the Baltic-Slavic border. The object of the analysis is autobiographical narratives of the oldest residents of Polish villages in the districts of Meikštai and Smalvos in north-eastern Lithuania, on the border with Belarus. The people living there have perfectly retained the memory of old manors and estates, local nobility, and the relations between the peasants and the manor. The article aims to present their memories about the manor, the impact of the manor on the formation of their personalities and attitudes towards the surrounding world, and to characterise the places important for the formation of a multi-ethnic, multicultural borderland and its unique character.The analysis of the conceptualisation of the manor and the landlord by the residents of Smalvos district is based on the general assumptions of oral history, especially those concerning the narrator’s position, his/her worldview and his/her relation with the described reality. The reconstructed vision of the manor, based on the autobiographical narratives, is clearly positive. The described behaviour of the landlord to the peasants dispels the established stereotype of the landlord as a ruthless exploiter and the myth of relations with the peasants based on exploitation. Although cognitive definitions of the concepts under consideration describe the manor as a place distinct from the countryside, at the same time, however, it was a place where peasant children were welcome, taught prayers and the basics of reading and writing. The landlord is described as an educated, tolerant and understanding person who took care about his peasants and supported them. Językowo-kulturowa wizja dworu na LitwieCelem niniejszego artykułu jest opis językowo-kulturowej wizji dworu na pograniczu bałtycko-słowiańskim. Przedmiotem analizy są narracje autobiograficzne pozyskane od najstarszych mieszkańców polskich wsi położonych na terenie północo-wschodniej Litwy, przy samej granicy z Białorusią, w okolicach Mejkszt (lit. Meikštai) i Smołw (lit. Smalvos) w latach 2000–2001 i 2010. Są to miejsca, gdzie w pamięci ludzi bardzo dobrze zachowały się do dziś wspomnienia o dawnych dworach i majątkach, miejscowej szlachcie, relacjach łączących dwór i chłopa udającego się tam do pracy. W artykule została podjęta próba przekazania tego, co ludzie pamiętają o dworze, pokazania, jaki wpływ miał dwór na kształtowanie się ich osobowości, na wypracowanie określonej postawy wobec otaczającego ich świata, i niemniej ważne zagadnienie – przedstawienie znaczących dla wieloetnicznego i wielokulturowego pogranicza miejsc, które przyczyniły się do jego ukształtowania i świadczą o jego wyjątkowości.Analiza sposobu konceptualizacji dworu i pana przez mieszańców Smołwieńszczyzny została oparta na ogólnych założeniach historii mówionej (ang. oral history), ze szczególnym uwzg","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45500109","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The dichotomy of memory in post-communist BulgariaThe democratic breakthrough of 1989 in Bulgaria has resulted in a clearly problem-oriented approach of society towards memory and the past. The process of developing an efficient model of reckoning with the traumatic heritage of communism divides the national community into dichotomous memory groups with their own understanding, assessment and modes of using the past. Developing a memory policy without a clear institutional support (Georgi Lozanov) oscillates between the attitudes of retribution and reconciliation (Ana Luleva, Svetla Kazalarska). Bulgarian society is characterised by a lack of remembrance of the past and its excess at the same time (Ivaĭlo Znepolski). The recent national past remains unprocessed, which results in the emancipation of private memory, characterised by the ability to overcome the impasse thanks to reliance on shared, non-conflicting, fragmentary memories of ordinary reality (Az zhiviakh sotsializma, I lived socialism, Georgi Gospodinov, et al.). As it is today, Bulgarian culture of memory is characterised by diverse collective memories, the multiplication of conflicts over the interpretation of the past and the fragmentation of memory, which leads to growing antagonisms and social crises. Dychotomia pamięci w postkomunistycznej BułgariiPrzełom demokratyczny z 1989 roku w Bułgarii spowodował wyraźne sproblematyzowanie stosunku społeczeństwa do pamięci i przeszłości. Wypracowanie modelu rozliczenia z traumatycznym dziedzictwem komunizmu dzieli wspólnotę narodową na dychotomiczne grupy pamięci, posiadające własne rozumienie, ocenę i sposób wykorzystywania przeszłości. Tworzone polityki pamięci, nieposiadające wyraźnego umocowania instytucjonalnego (Georgi Łozanow), oscylują między postawami retrybucji oraz rekoncyliacji (Ana Łulewa, Swetła Kazałarska). Społeczeństwo bułgarskie charakteryzuje się jednoczesnym niedostatkiem i nadmiarem pamięci o przeszłości (Iwajło Znepołski). Nieprzepracowana niedawna przeszłość narodowa powoduje emancypację pamięci prywatnej, którą cechuje zdolność przełamania impasu, dzięki oparciu na wspólnych niekonfliktogennych fragmentarycznych wspomnieniach potocznej rzeczywistości (Аз живях социализма, Georgi Gospodinow i inni). W bułgarskiej kulturze pamięci dochodzi do różnicowania się pamięci zbiorowej, mnożenia konfliktów o interpretację minionego okresu oraz fragmentacji pamięci, co doprowadza do pogłębiających się antagonizmów i kryzysów społecznych.
后共产主义保加利亚的记忆二分法1989年保加利亚的民主突破导致社会对记忆和过去采取明显面向问题的态度。发展一种有效的模式来清算共产主义的创伤性遗产的过程，将国家社会划分为具有各自理解、评估和使用过去模式的两极化记忆群体。在没有明确制度支持的情况下制定记忆政策(Georgi Lozanov)在报复和和解的态度之间摇摆(Ana Luleva, Svetla Kazalarska)。保加利亚社会的特点是缺乏对过去的记忆，同时又过度(Ivaĭlo Znepolski)。最近的民族历史仍未被处理，这导致了私人记忆的解放，其特点是能够克服僵局，这要归功于对普通现实的共享的、不冲突的、碎片化的记忆(Az zhiviakh socializma, I lived socialism, Georgi Gospodinov等)。正如今天一样，保加利亚的记忆文化的特点是不同的集体记忆，对过去的解释的冲突成倍增加，记忆的碎片化，这导致日益增长的对抗和社会危机。肌张力障碍pamięci w postkomunistycznej BułgariiPrzełom demokratyczny z 1989 roku w Bułgarii spowodowaz wyraźne sproblematyzowanie stosunku społeczeństwa do pamięci i przeszłości。wykorzystywania模型与创伤模型dziedzictwem komunizmu dzieli wspólnotę narodowdowna dychotomicne组pamięci, posiadające własne rozumienie, ocenizi sposób wykorzystywania przeszłości。两个区域polityki pamięci、nieposiadające wyraźnego umocowania instytucjonalnego (Georgi Łozanow)、oscylujje między postawami retrybuji oraz rekoncyliacji (Ana Łulewa、Swetła Kazałarska)。Społeczeństwo bułgarskie charakteryzuje sijednoczesnym niedostatkiem i namadarem pamięci o przeszłości (Iwajło Znepołski)。Nieprzepracowana niedawna przeszłość narodowa powoduje emancypacjje pamięci prywatnej, którą cechuje zdolność przełamania impasu, dzięki oparciu na wspólnych niekonfliktogennych fragmentarycznych wspomnieniach potocznej rzeczywistości (Аз живях социализма， Georgi Gospodinow i inni)。W bułgarskiej kulturze pamięci dochodzi做rożnicowania siępamięci zbiorowej mnoż他konfliktow o interpretacjęminionego okresu oraz fragmentacji pamięci, co doprowadza做pogłębiają进入sięantagonizmow我kryzysow热点łecznych。
{"title":"Dychotomia pamięci w postkomunistycznej Bułgarii","authors":"Dorota Gołek-Sepetliewa","doi":"10.11649/ABS.2018.001","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ABS.2018.001","url":null,"abstract":"The dichotomy of memory in post-communist BulgariaThe democratic breakthrough of 1989 in Bulgaria has resulted in a clearly problem-oriented approach of society towards memory and the past. The process of developing an efficient model of reckoning with the traumatic heritage of communism divides the national community into dichotomous memory groups with their own understanding, assessment and modes of using the past. Developing a memory policy without a clear institutional support (Georgi Lozanov) oscillates between the attitudes of retribution and reconciliation (Ana Luleva, Svetla Kazalarska). Bulgarian society is characterised by a lack of remembrance of the past and its excess at the same time (Ivaĭlo Znepolski). The recent national past remains unprocessed, which results in the emancipation of private memory, characterised by the ability to overcome the impasse thanks to reliance on shared, non-conflicting, fragmentary memories of ordinary reality (Az zhiviakh sotsializma, I lived socialism, Georgi Gospodinov, et al.). As it is today, Bulgarian culture of memory is characterised by diverse collective memories, the multiplication of conflicts over the interpretation of the past and the fragmentation of memory, which leads to growing antagonisms and social crises. Dychotomia pamięci w postkomunistycznej BułgariiPrzełom demokratyczny z 1989 roku w Bułgarii spowodował wyraźne sproblematyzowanie stosunku społeczeństwa do pamięci i przeszłości. Wypracowanie modelu rozliczenia z traumatycznym dziedzictwem komunizmu dzieli wspólnotę narodową na dychotomiczne grupy pamięci, posiadające własne rozumienie, ocenę i sposób wykorzystywania przeszłości. Tworzone polityki pamięci, nieposiadające wyraźnego umocowania instytucjonalnego (Georgi Łozanow), oscylują między postawami retrybucji oraz rekoncyliacji (Ana Łulewa, Swetła Kazałarska). Społeczeństwo bułgarskie charakteryzuje się jednoczesnym niedostatkiem i nadmiarem pamięci o przeszłości (Iwajło Znepołski). Nieprzepracowana niedawna przeszłość narodowa powoduje emancypację pamięci prywatnej, którą cechuje zdolność przełamania impasu, dzięki oparciu na wspólnych niekonfliktogennych fragmentarycznych wspomnieniach potocznej rzeczywistości (Аз живях социализма, Georgi Gospodinow i inni). W bułgarskiej kulturze pamięci dochodzi do różnicowania się pamięci zbiorowej, mnożenia konfliktów o interpretację minionego okresu oraz fragmentacji pamięci, co doprowadza do pogłębiających się antagonizmów i kryzysów społecznych.","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41678373","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The patterns of recording the names of German residents in Kėdainiai in the nineteenth century: Introductory remarksThe article analyses the patterns of recording German surnames in the town of Kėdainiai in the nineteenth century on the basis of about 350 names extracted from archival records; all of them refer to different individuals. Although the settlers of German origin who arrived in Kėdainiai from 1629 already had their surnames, the patterns of their recording varied. This is particularly obvious in cases where members of the same family (e.g. husband and wife) were recorded side by side. In some instances, the woman’s given and maiden names were omitted. Furthermore, some record files of the magistrate indicate only the surname of the litigating spouses. Also, a person (plaintiff, defendant, etc.) mentioned in one document could be referred to in a shorter, simpler or just different form in another record of the trial. More diversity can be observed in the case of the names of female members of the German community in Kėdainiai. On the 1840 list of persons who fulfilled religious rites (received communion) in Kėdainiai (in Keydan), as well as in other parish registers, the surnames of women of German ancestry appear in the same form as those of their husbands or fathers, i.e. without Slavic suffixes (unlike in the book of acts of Kėdainiai of the seventeenth and eighteenth centuries). The surnames were recorded in German by persons who were ethnic Germans or had a good command of the language. Formy zapisu nazwisk mieszkańców Kiejdan pochodzenia niemieckiego w XIX wieku. Uwagi wstępneArtykuł analizuje formy zapisu niemieckich nazwisk mieszkańców Kiejdan w XIX wieku na podstawie materiału obejmującego około 350 nazw osobowych wyselekcjonowanych z zapisów archiwalnych. Pomimo tego, że osoby pochodzenia niemieckiego, które osiedlały się w Kiejdanach od 1629 roku, miały już uformowane nazwiska, sposób ich zapisu był niejednorodny. Jest to wyraźnie widoczne zwłaszcza w przypadkach, gdy członkowie jednej rodziny (np. mąż i żona) figurują w księgach obok siebie. Imię kobiety i jej nazwisko panieńskie niejednokrotnie pomijano. Niektóre zapisy ksiąg magistrackich podają jedynie nazwisko małżonków będących stroną procesu. Zdarza się również, że osoba występująca w procesie cywilnym (powód, pozwany itd.) jest określana różnie w rozmaitych zapisach odnoszących do tej samej sprawy: forma może być krótsza, prostsza lub po prostu inna. W kiejdańskich źródłach archiwalnych zaobserwowano większą rozbieżność form zapisu w przypadku niemieckich nazwisk osób płci żeńskiej. Na pochodzącej z roku 1840 liście osób, które przystąpiły do sakramentu komunii, jak również w innych księgach parafialnych nazwiska pojawiają się w identycznej formie bez względu na płeć, tzn. bez słowiańskich przyrostków żeńskich (czyli odmiennie niż w księgach kiejdańskich z XVII i XVIII wieku). Nazwiska zapisywane były przez osoby pochodzenia niemieckiego lub dobrze posługujące się ni
19世纪Kėdainiai德国居民姓名的记录模式:导言本文从档案记录中提取了约350个姓氏，分析了19世纪Kėdainiai镇德国人姓氏的记录模式;它们都指的是不同的个体。虽然从1629年开始到达Kėdainiai的德国裔定居者已经有了自己的姓氏，但他们的记录模式却各不相同。在同一家庭成员(例如丈夫和妻子)并排记录的情况下，这一点尤其明显。在某些情况下，妇女的姓和娘家姓被省略了。此外，治安官的一些记录档案只显示诉讼配偶的姓氏。此外，在一份文件中提到的人(原告、被告等)可以在另一份审判记录中以更短、更简单或不同的形式提到。在Kėdainiai的德国社区女性成员的名字中可以观察到更多的多样性。在Kėdainiai(在Keydan) 1840年完成宗教仪式(接受圣餐)的人的名单上，以及在其他教区登记册上，德国血统妇女的姓氏以与其丈夫或父亲的姓氏相同的形式出现，即没有斯拉夫后缀(不像在17和18世纪Kėdainiai的行为书中)。这些姓氏是由德国人或精通德语的人用德语记录下来的。Formy zapisu nazwisk mieszkańców Kiejdan pochodzenia niemieckiego wxix wieku。Uwagi wstępneArtykuł analyizuje formy zapisu niemieckich nazwisk mieszkańców Kiejdan w XIX wieku na podstawie materiału obejmującego około 350 nazw osobowych wyselekcjonowanych z zapisów archiwalnych。Pomimo tego， że osoby pochodzenia niemijeednorody, które osiedlały sizow Kiejdanach od 1629 roku, miały jujeuformowane nazwiska, sposób ich zapisu byowniejednorody。笑话wyraźnie widoczne zwłaszcza w przypadkach, gdy członkowie jednejrodziny (np。Mąż I żona) figujowksięgach obok siebie。imiokobiijejnazwisko panieńskie niejednokrotnie pomijano。Niektóre zapisy ksiąg magistrackich podajje jedynie nazwisko małżonków będących stronze process。Zdarza siwa również， że osoba występująca w process cywilnym (powód, pozwany itd) jest określana różnie w rozmaitych zapisach odnoszących do tej samej sprawy: forma może byki krótsza, prostsza lub po prostu inna。W kiejdańskich źródłach archiwalnych zaobserwowano większą rozbieżność form zapisu W przypadku niemieckich nazwisk osób płci żeńskiej。Na pochodzącej z roku 1840 liście osób, które przystąpiły do sakramentu komunii, jak również w innych księgach parafialnych nazwiska pojawiajosiji w identycznej formie bez względu Na płeć， tzn。bez słowiańskich przyrostków żeńskich (czyli odmiennie nizyw księgach kiejdańskich z XVII i XVIII wieku)。Nazwiska zapisywane były przez osoby pochodzenia niemieckigo俱乐部dobrze posługujące sizeniemczyznioze。
{"title":"The patterns of recording the names of German residents in Kėdainiai in the nineteenth century: Introductory remarks","authors":"Alma Ragauskaitė","doi":"10.11649/ABS.2018.009","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ABS.2018.009","url":null,"abstract":"The patterns of recording the names of German residents in Kėdainiai in the nineteenth century: Introductory remarksThe article analyses the patterns of recording German surnames in the town of Kėdainiai in the nineteenth century on the basis of about 350 names extracted from archival records; all of them refer to different individuals. Although the settlers of German origin who arrived in Kėdainiai from 1629 already had their surnames, the patterns of their recording varied. This is particularly obvious in cases where members of the same family (e.g. husband and wife) were recorded side by side. In some instances, the woman’s given and maiden names were omitted. Furthermore, some record files of the magistrate indicate only the surname of the litigating spouses. Also, a person (plaintiff, defendant, etc.) mentioned in one document could be referred to in a shorter, simpler or just different form in another record of the trial. More diversity can be observed in the case of the names of female members of the German community in Kėdainiai. On the 1840 list of persons who fulfilled religious rites (received communion) in Kėdainiai (in Keydan), as well as in other parish registers, the surnames of women of German ancestry appear in the same form as those of their husbands or fathers, i.e. without Slavic suffixes (unlike in the book of acts of Kėdainiai of the seventeenth and eighteenth centuries). The surnames were recorded in German by persons who were ethnic Germans or had a good command of the language. Formy zapisu nazwisk mieszkańców Kiejdan pochodzenia niemieckiego w XIX wieku. Uwagi wstępneArtykuł analizuje formy zapisu niemieckich nazwisk mieszkańców Kiejdan w XIX wieku na podstawie materiału obejmującego około 350 nazw osobowych wyselekcjonowanych z zapisów archiwalnych. Pomimo tego, że osoby pochodzenia niemieckiego, które osiedlały się w Kiejdanach od 1629 roku, miały już uformowane nazwiska, sposób ich zapisu był niejednorodny. Jest to wyraźnie widoczne zwłaszcza w przypadkach, gdy członkowie jednej rodziny (np. mąż i żona) figurują w księgach obok siebie. Imię kobiety i jej nazwisko panieńskie niejednokrotnie pomijano. Niektóre zapisy ksiąg magistrackich podają jedynie nazwisko małżonków będących stroną procesu. Zdarza się również, że osoba występująca w procesie cywilnym (powód, pozwany itd.) jest określana różnie w rozmaitych zapisach odnoszących do tej samej sprawy: forma może być krótsza, prostsza lub po prostu inna. W kiejdańskich źródłach archiwalnych zaobserwowano większą rozbieżność form zapisu w przypadku niemieckich nazwisk osób płci żeńskiej. Na pochodzącej z roku 1840 liście osób, które przystąpiły do sakramentu komunii, jak również w innych księgach parafialnych nazwiska pojawiają się w identycznej formie bez względu na płeć, tzn. bez słowiańskich przyrostków żeńskich (czyli odmiennie niż w księgach kiejdańskich z XVII i XVIII wieku). Nazwiska zapisywane były przez osoby pochodzenia niemieckiego lub dobrze posługujące się ni","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47093843","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Hybrid identities in the era of ethno-nationalism: The case of the krajowcy in LithuaniaThis article deals with the identification of the so-called krajowcy – a relatively small group of Polish-speaking activists in Lithuania and Belarus in the late nineteenth and early twentieth century who promoted an idea of the re-establishement of the Grand Duchy of Lithuania. This article claims that the krajowcy democrats (Michał Römer, Tadeusz Wróblewski, Konstancja Skirmuntt and others) were not nationally indifferent. On the contrary, they promoted a clearly formulated national identity ideology, different to the dominant (ethno-linguistic) one. First of all, the krajowcy were nationalists in a civic sense: they were Lithuanians, citizens of Lithuania within its historical boundaries. In addition, some of them, for example Wróblewski, suggested strengthening ethno-linguistic nationalism as well, otherwise his national personal autonomy concept would simply not have worked. Others, such as Konstancja Skirmuntt, Juozapas Albinas Herbačiauskas and Michał Römer, expressed a hybrid identification with several national cultures, and sometimes their self-identification was even reminiscent of identity ideologies that had dominated in earlier historical periods. Tożsamości hybrydowe w erze etnonacjonalizmu – „krajowcy” na LitwieArtykuł jest poświęcony identyfikacji tak zwanych krajowców, stosunkowo nielicznej grupy polskojęzycznych aktywistów działających na Litwie i Białorusi pod koniec XIX i na początku XX wieku, promujących ideę odtworzenia Wielkiego Księstwa Litewskiego. Artykuł wykazuje, że reprezentanci demokratycznego skrzydła tego ruchu (Michał Römer, Tadeusz Wróblewski, Konstancja Skirmuntt i inni) nie byli narodowo obojętni. Wręcz przeciwnie, promowali jasno sformułowaną ideologię tożsamości, odmienną od dominującej wówczas narracji etnolingwistycznej. Byli przede wszystkim narodowcami w sensie obywatelskim – Litwinami, obywatelami Litwy w jej historycznych granicach. Co więcej, niektórzy z nich, na przykład T. Wróblewski, postulowali także wzmocnienie nacjonalizmu etnolingwistycznego, w przeciwnym bowiem razie proponowana koncepcja autonomii osobistej nie miałaby szans na zaistnienie. Inni działacze, tacy jak Konstancja Skirmuntt, Juozapas Albinas Herbačiauskas (Józef Albin Herbaczewski) i Michał Römer, identyfikowali się z wieloma kulturami narodowymi, a ich samoidentyfikacja przywodzi czasem na myśl ideologie tożsamości, dominujące we wcześniejszych epokach historycznych.
民族主义时代的混合身份认同:立陶宛的克拉乔西(krajowcy)本文讨论所谓的克拉乔西(krajowcy)的身份认同。克拉乔西是19世纪末和20世纪初在立陶宛和白俄罗斯的一个相对较小的讲波兰语的积极分子群体，他们提倡重建立陶宛大公国的想法。这篇文章声称，krajowcy民主人士(michaowRömer, Tadeusz Wróblewski, Konstancja Skirmuntt等人)并非对国家漠不关心。相反，他们提倡一种不同于主流(民族-语言)的明确的民族认同意识形态。首先，克拉乔西是公民意义上的民族主义者:他们是立陶宛人，是立陶宛历史疆界内的公民。此外，其中一些人，如Wróblewski，也建议加强民族语言民族主义，否则他的民族个人自治概念根本行不通。其他人，如Konstancja Skirmuntt, Juozapas Albinas herba iauskas和michaowRömer，表达了对几种民族文化的混合认同，有时他们的自我认同甚至让人想起在早期历史时期占主导地位的身份意识形态。Tożsamości hybrydowe w erze etnonacjonalizmu - " krajowcy " na litwieartykuwjest poświęcony identyfikacji tak zwanych krajowców, stosunkowo nielicznej grupy polskojęzycznych aktywistów działających na litwii Białorusi pod konixii na początku XX wieku, promujących ideoodtworzenia Wielkiego Księstwa Litewskiego。阿蒂库沃维卡兹耶，że民主代表skrzydła特戈鲁丘(米切沃斯基Römer，塔德乌什Wróblewski，康斯坦贾·斯科尔蒙特伊尼尼)涅利·纳罗多夫obojętni。Wręcz przeciwnie, promowali jasno sformułowaną ideology tożsamości, odmienenood dominującej wówczas narracji etnolingwistycznej。Byli przed wszystim nardowcami是由water - skim - Litwinami感知的，由water - skim - Litwinami - Litwinami - litwjhistory - cznych granicach感知。Co więcej, niektórzy z nich, na przykład T. Wróblewski, poststulowali także wzmocnienie nacjonalizmu etnolingwistycznego, wzzeciwnym bowiem razie proproana koncepcja autonomii osobistej nie miałaby szans na zaistnienie。Inni działacze, tacy jak Konstancja Skirmuntt, Juozapas Albinas herbaiauskas (Józef Albin Herbaczewski) i michaowRömer, identyfikowali siziz wieloma kulturami narodowymi, a ich samoidentyfikacja przywodzi czasem na myśl意识形态tożsamości, dominujące we wcześniejszych epokach historycznych。
{"title":"Hybrid identities in the era of ethno-nationalism: The case of the \"krajowcy\" in Lithuania","authors":"Darius Staliūnas","doi":"10.11649/ABS.2018.005","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ABS.2018.005","url":null,"abstract":"Hybrid identities in the era of ethno-nationalism: The case of the krajowcy in LithuaniaThis article deals with the identification of the so-called krajowcy – a relatively small group of Polish-speaking activists in Lithuania and Belarus in the late nineteenth and early twentieth century who promoted an idea of the re-establishement of the Grand Duchy of Lithuania. This article claims that the krajowcy democrats (Michał Römer, Tadeusz Wróblewski, Konstancja Skirmuntt and others) were not nationally indifferent. On the contrary, they promoted a clearly formulated national identity ideology, different to the dominant (ethno-linguistic) one. First of all, the krajowcy were nationalists in a civic sense: they were Lithuanians, citizens of Lithuania within its historical boundaries. In addition, some of them, for example Wróblewski, suggested strengthening ethno-linguistic nationalism as well, otherwise his national personal autonomy concept would simply not have worked. Others, such as Konstancja Skirmuntt, Juozapas Albinas Herbačiauskas and Michał Römer, expressed a hybrid identification with several national cultures, and sometimes their self-identification was even reminiscent of identity ideologies that had dominated in earlier historical periods. Tożsamości hybrydowe w erze etnonacjonalizmu – „krajowcy” na LitwieArtykuł jest poświęcony identyfikacji tak zwanych krajowców, stosunkowo nielicznej grupy polskojęzycznych aktywistów działających na Litwie i Białorusi pod koniec XIX i na początku XX wieku, promujących ideę odtworzenia Wielkiego Księstwa Litewskiego. Artykuł wykazuje, że reprezentanci demokratycznego skrzydła tego ruchu (Michał Römer, Tadeusz Wróblewski, Konstancja Skirmuntt i inni) nie byli narodowo obojętni. Wręcz przeciwnie, promowali jasno sformułowaną ideologię tożsamości, odmienną od dominującej wówczas narracji etnolingwistycznej. Byli przede wszystkim narodowcami w sensie obywatelskim – Litwinami, obywatelami Litwy w jej historycznych granicach. Co więcej, niektórzy z nich, na przykład T. Wróblewski, postulowali także wzmocnienie nacjonalizmu etnolingwistycznego, w przeciwnym bowiem razie proponowana koncepcja autonomii osobistej nie miałaby szans na zaistnienie. Inni działacze, tacy jak Konstancja Skirmuntt, Juozapas Albinas Herbačiauskas (Józef Albin Herbaczewski) i Michał Römer, identyfikowali się z wieloma kulturami narodowymi, a ich samoidentyfikacja przywodzi czasem na myśl ideologie tożsamości, dominujące we wcześniejszych epokach historycznych.","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41312613","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
In memoriam: Aina Blinkena (5.09.1929 – 22.11.2017)Professor Aina Blinkena passed away on 22 November 2017. Upon her graduation from the Latvian State University in 1953, she began working for the Institute of Language and Literature of the Latvian SSR Academy of Sciences (today: the Institute of the Latvian Language of the University of Latvia), which became her only permanent workplace. Starting her work as a junior research associate and later – a deputy director and a full member of the Latvian Academy of Sciences, Aina Blinkena shaped the linguistic thought in Latvia for almost fifty years. Aina Blinkena pursued broad interests in the history of language and linguistics, as well as morphology and syntax. She also devoted attention to the aspects of language culture and terminology. Her most important monographs are Latviešu interpunkcija (Latvian punctuation) and Latviešu rakstības attīstība (The development of written Latvian, co-authored by Anna Bergmane). The output of her lifelong work was collected in two volumes of her studies entitled Caur vārdu birzi (Through the forest of words, 2014, 2017). In recognition of her scholarly work and social activity, Aina Blinkena was awarded the highest Latvian distinction – the Order of the Three Stars. Aina Blinkena (5.09.1929 – 22.11.2017). WspomnienieProfesor Aina Blinkena zmarła 22 listopada 2017 roku. Po ukończeniu studiów na Łotewskim Uniwersytecie Państwowym w 1953 roku, rozpoczęła pracę w Instytucie Literatury i Językoznawstwa Akademii Nauk Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (obecnie Instytut Języka Łotewskiego Łotewskiej Akademii Nauk), z którym pozostała związana przez cały czas pracy naukowej, najpierw na stanowisku asystenta, a później – jako jego wicedyrektor i członek rzeczywisty Łotewskiej Akademii Nauk. Aina Blinkena miała ogromny wpływ na rozwój łotewskiej myśli językoznawczej w ciągu ostatniego półwiecza. Jej szerokie zainteresowania naukowe obejmowały zarówno historię języka i językoznawstwa, jak i morfologię i składnię. Zajmowała się także kwestiami kultury języka oraz terminologią. Najważniejsze monografie Profesor Blinkeny to Latviešu interpunkcija (Interpunkcja łotewska) i Latviešu rakstības attīstība (Rozwój łotewskiego języka pisanego; współautorka: Anna Bergmane). Jej najważniejsze prace ukazały się w dwutomowym wydaniu dzieł zebranych, zatytułowanym Caur vārdu birzi (Przez las słów). W uznaniu jej osiągnięć w pracy naukowej i zaangażowania w działalność społeczną Aina Blinkena została uhonorowana Orderem Trzech Gwiazd, najwyższym łotewskim odznaczeniem państwowym.
纪念:Aina Blinkena(5.09.1929 - 22.11.2017)教授于2017年11月22日逝世。1953年从拉脱维亚国立大学毕业后，她开始在拉脱维亚苏维埃社会主义共和国科学院语言和文学研究所(今天:拉脱维亚大学拉脱维亚语研究所)工作，这成为她唯一的永久工作场所。Aina Blinkena从初级研究员开始工作，后来成为拉脱维亚科学院的副院长和正式成员，在近50年的时间里塑造了拉脱维亚的语言学思想。Aina Blinkena对语言和语言学的历史，以及形态学和句法有着广泛的兴趣。她还关注语言文化和术语方面的问题。她最重要的专著是Latviešu interpunkcija(拉脱维亚语标点符号)和Latviešu rakst bas att st ba(书面拉脱维亚语的发展，与Anna Bergmane合著)。她一生的工作成果被收集在她的两卷研究中，名为Caur vārdu birzi (Through The forest of words, 2014, 2017)。为了表彰她的学术工作和社会活动，Aina Blinkena被授予拉脱维亚最高荣誉——三星勋章。Aina Blinkena(5.09.1929 - 22.11.2017)。wspomenieaina Blinkena教授zmarła 22 listopada 2017 roku。阿宝ukończeniu studiow naŁotewskim Uniwersytecie Państwowym w 1953 roku rozpoczęł一进行ęw Instytucie Literatury我Językoznawstwa研究AkademiiŁotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (obecnie Instytut JęzykaŁotewskiegoŁotewskiej研究Akademii), z ktorym pozostał一związana przez cały czas一家naukowej, najpierw na stanowisku asystenta,一个Poźniej——jako jego wicedyrektor我członek rzeczywistyŁotewskiej Akademii研究。Aina Blinkena miała ogromny wpływ na rozwój łotewskiej myśli językoznawczej w ciągu ostatniego półwiecza。jejszerokie zainteresowania naukowe obejmowały zarówno historiijęzyka i językoznawstwa, jjimorfologioi składnię。Zajmowała siwa także kwestiami culture języka oraz terminologie。Najważniejsze专著布林肯尼教授到Latviešu interpunkcija (Interpunkcja łotewska) i Latviešu raksturbas attr ī sturba (Rozwój łotewskiego języka pisanego;współautorka: Anna Bergmane)。Jej najważniejsze prace ukazały sizyw dwutomowym wydaniu dzieszzebranych, zatytułowanym Caur vārdu birzi (przezlas słów)。W uznaniu jej osiągnięć W pracy naukowej i zaangażowania W działalność społeczną Aina Blinkena została uhonorowana Orderem Trzech Gwiazd, najwyższym łotewskim odznaczeniem państwowym。
{"title":"In memoriam: Aina Blinkena (5.09.1929 – 22.11.2017)","authors":"Ilga Jansone","doi":"10.11649/ABS.2018.011","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ABS.2018.011","url":null,"abstract":"In memoriam: Aina Blinkena (5.09.1929 – 22.11.2017)Professor Aina Blinkena passed away on 22 November 2017. Upon her graduation from the Latvian State University in 1953, she began working for the Institute of Language and Literature of the Latvian SSR Academy of Sciences (today: the Institute of the Latvian Language of the University of Latvia), which became her only permanent workplace. Starting her work as a junior research associate and later – a deputy director and a full member of the Latvian Academy of Sciences, Aina Blinkena shaped the linguistic thought in Latvia for almost fifty years. Aina Blinkena pursued broad interests in the history of language and linguistics, as well as morphology and syntax. She also devoted attention to the aspects of language culture and terminology. Her most important monographs are Latviešu interpunkcija (Latvian punctuation) and Latviešu rakstības attīstība (The development of written Latvian, co-authored by Anna Bergmane). The output of her lifelong work was collected in two volumes of her studies entitled Caur vārdu birzi (Through the forest of words, 2014, 2017). In recognition of her scholarly work and social activity, Aina Blinkena was awarded the highest Latvian distinction – the Order of the Three Stars. Aina Blinkena (5.09.1929 – 22.11.2017). WspomnienieProfesor Aina Blinkena zmarła 22 listopada 2017 roku. Po ukończeniu studiów na Łotewskim Uniwersytecie Państwowym w 1953 roku, rozpoczęła pracę w Instytucie Literatury i Językoznawstwa Akademii Nauk Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (obecnie Instytut Języka Łotewskiego Łotewskiej Akademii Nauk), z którym pozostała związana przez cały czas pracy naukowej, najpierw na stanowisku asystenta, a później – jako jego wicedyrektor i członek rzeczywisty Łotewskiej Akademii Nauk. Aina Blinkena miała ogromny wpływ na rozwój łotewskiej myśli językoznawczej w ciągu ostatniego półwiecza. Jej szerokie zainteresowania naukowe obejmowały zarówno historię języka i językoznawstwa, jak i morfologię i składnię. Zajmowała się także kwestiami kultury języka oraz terminologią. Najważniejsze monografie Profesor Blinkeny to Latviešu interpunkcija (Interpunkcja łotewska) i Latviešu rakstības attīstība (Rozwój łotewskiego języka pisanego; współautorka: Anna Bergmane). Jej najważniejsze prace ukazały się w dwutomowym wydaniu dzieł zebranych, zatytułowanym Caur vārdu birzi (Przez las słów). W uznaniu jej osiągnięć w pracy naukowej i zaangażowania w działalność społeczną Aina Blinkena została uhonorowana Orderem Trzech Gwiazd, najwyższym łotewskim odznaczeniem państwowym.","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48242550","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Introduction: On culture of memory in Central and Eastern EuropeThis issue of the Acta Baltico-Slavica, entitled “Bałtyckie i słowiańskie konteksty (nie) pamięci” (The Baltic and Slavic contexts of (non-)memory, vol. 42/2018), is devoted to interdisciplinary research on culture of memory, which – after Christoph Cornelißen – we understand as a formal notion superior to all possible forms of conscious memory of past events. This volume presents the state of research on memory from the perspective of two turning points in European history: 1918 and 1989. The events immediately following the fall of empires and the communist regime (including the rise of new states, shifts and modifications of state borders, international and ethnic conflicts, transformation of political and economic systems) not only changed the geopolitical map, but also exerted enormous influence on shaping identity and memory of Europeans and their historical and biographical narrations. Wprowadzenie: o kulturze pamięci w Europie Środkowej i WschodniejTegoroczny numer rocznika „Acta Baltico-Slavica” zatytułowany Bałtyckie i słowiańskie konteksty (nie)pamięci został poświęcony interdyscyplinarnym badaniom nad kulturą pamięci, którą rozumiemy zgodnie z definicją Ch. Cornelißena jako „formalne pojęcie nadrzędne dla wszelkich możliwych form świadomej pamięci człowieka o wydarzeniach historycznych, osobistościach i procesach, niezależnie od tego, czy są one natury estetycznej, politycznej czy poznawczej”. Celem niniejszego tomu jest przedstawienie stanu badań nad pamięcią z perspektywy dwóch szczególnie ważnych dla Europy cezur dziejowych: 1918 roku i 1989 roku. Wydarzenia, które nastąpiły bezpośrednio po upadku imperiów i reżimu komunistycznego (m.in. powstanie nowych państw, przesunięcia i zmiany granic, konflikty międzypaństwowe i narodowościowe, transformacja systemu politycznego i gospodarczego) nie tylko zmieniły mapę geopolityczną, ale także wywarły ogromny wpływ na kształtowanie się tożsamości i pamięci Europejczyków, ich narracji historycznych i biograficznych.
这一期的《波罗的海-斯拉夫学报》题为“Bałtyckie i słowiańskie konteksty (nie) pamięci”(《波罗的海和斯拉夫的(非)记忆语境》，第42/2018卷)，致力于记忆文化的跨学科研究，在Christoph Cornelißen之后，我们将其理解为优于所有可能形式的过去事件有意识记忆的正式概念。本卷从欧洲历史上两个转折点的角度介绍了对记忆的研究状态:1918年和1989年。帝国和共产主义政权垮台后立即发生的事件(包括新国家的崛起，国家边界的变化和修改，国际和种族冲突，政治和经济制度的转变)不仅改变了地缘政治地图，而且对塑造欧洲人的身份和记忆及其历史和传记叙事产生了巨大影响。Wprowadzenie:o kulturze pamięci w EuropieŚrodkowej我rocznika WschodniejTegoroczny号码“Acta Baltico-Slavica zatytułowany英航łtyckie isłowiańskie konteksty(聂)pamięci został阿宝świę兔子interdyscyplinarnym badaniom nad文化ąpamięci, ktorąrozumiemy zgodnie z definicjąCh。Cornelißena jako”formalne pojęcie nadrzędne国防后勤局wszelkich莫żliwych形式świadomej pamięci człowieka o wydarzeniach historycznych, osobistościach我procesach niezależ聂od迪高,czy są1 natury estetycznej,* * * * * * * * * * * * * *。celm niniejszego tomu jest prezedstawienie stanu badaziad pamięcią z perspektywy dwóch szczególnie ważnych dla Europy cezur dziejowych: 1918 roku i 1989 roku。Wydarzenia, które nastąpiły bezpośrednio po upadku imperiów i reżimu komunistycznego (m.n in。powstanie nowych państw, przesunię中情局我zmiany格拉,konflikty międzypaństwowe我narodowościowe, transformacja systemu politycznego我gospodarczego)聂tylko zmieniły地图ęgeopolityczną,啤酒达克że wywarły ogromny wpływ na kształtowanie się,ż萨摩ści我pamięci Europejczykow我narracji historycznych我biograficznych。
{"title":"Wprowadzenie: o kulturze pamięci w Europie Środkowej i Wschodniej","authors":"Małgorzata Kasner, Mindaugas Kvietkauskas","doi":"10.11649/ABS.2018.018","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ABS.2018.018","url":null,"abstract":"Introduction: On culture of memory in Central and Eastern EuropeThis issue of the Acta Baltico-Slavica, entitled “Bałtyckie i słowiańskie konteksty (nie) pamięci” (The Baltic and Slavic contexts of (non-)memory, vol. 42/2018), is devoted to interdisciplinary research on culture of memory, which – after Christoph Cornelißen – we understand as a formal notion superior to all possible forms of conscious memory of past events. This volume presents the state of research on memory from the perspective of two turning points in European history: 1918 and 1989. The events immediately following the fall of empires and the communist regime (including the rise of new states, shifts and modifications of state borders, international and ethnic conflicts, transformation of political and economic systems) not only changed the geopolitical map, but also exerted enormous influence on shaping identity and memory of Europeans and their historical and biographical narrations. Wprowadzenie: o kulturze pamięci w Europie Środkowej i WschodniejTegoroczny numer rocznika „Acta Baltico-Slavica” zatytułowany Bałtyckie i słowiańskie konteksty (nie)pamięci został poświęcony interdyscyplinarnym badaniom nad kulturą pamięci, którą rozumiemy zgodnie z definicją Ch. Cornelißena jako „formalne pojęcie nadrzędne dla wszelkich możliwych form świadomej pamięci człowieka o wydarzeniach historycznych, osobistościach i procesach, niezależnie od tego, czy są one natury estetycznej, politycznej czy poznawczej”. Celem niniejszego tomu jest przedstawienie stanu badań nad pamięcią z perspektywy dwóch szczególnie ważnych dla Europy cezur dziejowych: 1918 roku i 1989 roku. Wydarzenia, które nastąpiły bezpośrednio po upadku imperiów i reżimu komunistycznego (m.in. powstanie nowych państw, przesunięcia i zmiany granic, konflikty międzypaństwowe i narodowościowe, transformacja systemu politycznego i gospodarczego) nie tylko zmieniły mapę geopolityczną, ale także wywarły ogromny wpływ na kształtowanie się tożsamości i pamięci Europejczyków, ich narracji historycznych i biograficznych.","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47666171","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Memory culture and historical politics in today’s RussiaConsidering that other countries are still conducting their studies, it is too early to make conclusions and summarise the question of Russia’s memory culture and historical politics. However, it is possible to share some insights concerning this topic:(1) This analysis indicates that Russia’s case is in stark contrast to the opinions of those theorists who negate the existence of national memory culture. In Russia, this culture began to materialise in 2005, after the complicated period of post-Soviet transformation. What became central was the narrative of the empire (derzhava), whose status should also be recognised by the rest of the world. The main symbolical resource used in the construction of the motif of powerful Russia is a myth of victory in the Great Patriotic War. More recently, however, this general myth has been strengthened by selected facts from other historical periods.(2) Symbolical figures of Russia’s memory culture – both those developing and those already formed – are continuously reinterpreted. Since 1992 the myth of victory has undergone a few stages of transformation: the first years of Boris Yeltsin’s presidency (until 1995) were dominated by active efforts to deconstruct this myth; in the period between 1995 and 2000 it was restored, with a particular stress put on the status of Russian people as the unconquered victim; in 2000–2005, the State regained its vital place in the structure of the myth. Recently, the myth has been instrumentalised and used as an argument in Russia’s confrontation with the West. The period since 2011 has seen a noticeable increase in attempts to expand the symbolic instrumentarium through active use of selected facts from other historical periods(3) Although what dominates in Russia is the imperial mega narrative (derzhava),there is also an alternative stream that makes a substantial opposition – the myth of a victim. The years 2009–2013 have shown us that the memory of Stalin’s crimes is really strong. In this sense, the structure of memory in Russia, although with some exceptions, is comparable to the Polish one. On the other hand, substantial differences are noticed in comparison with Germany, Lithuania or Belarus. Those countries have only one memory culture, although with different topics included in the content. Ukraine remains beyond the regional context: even though the process of forming a single policy of remembrance is in place, it is only in its initial phase. Kultura pamięci i polityka historyczna w dzisiejszej RosjiBadania nad zagadnieniem kultury pamięci w Rosji i krajach ościennych ciągle trwają, dlatego nie można jeszcze mówić o ich podsumowaniu. Istnieją jednak przesłanki, by przedstawić pewne wnioski na ten temat.1. Przeprowadzona analiza ukazuje, że przypadek Rosji wyraźnie przeczy poglądom tych teoretyków, którzy negują możliwość istnienia narodowej kultury pamięci. Po skomplikowanym etapie transformacji postsowieckie
{"title":"Kultura pamięci i polityka historyczna w dzisiejszej Rosji","authors":"Alvydas Nikžentaitis","doi":"10.11649/ABS.2018.006","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ABS.2018.006","url":null,"abstract":"Memory culture and historical politics in today’s RussiaConsidering that other countries are still conducting their studies, it is too early to make conclusions and summarise the question of Russia’s memory culture and historical politics. However, it is possible to share some insights concerning this topic:(1) This analysis indicates that Russia’s case is in stark contrast to the opinions of those theorists who negate the existence of national memory culture. In Russia, this culture began to materialise in 2005, after the complicated period of post-Soviet transformation. What became central was the narrative of the empire (derzhava), whose status should also be recognised by the rest of the world. The main symbolical resource used in the construction of the motif of powerful Russia is a myth of victory in the Great Patriotic War. More recently, however, this general myth has been strengthened by selected facts from other historical periods.(2) Symbolical figures of Russia’s memory culture – both those developing and those already formed – are continuously reinterpreted. Since 1992 the myth of victory has undergone a few stages of transformation: the first years of Boris Yeltsin’s presidency (until 1995) were dominated by active efforts to deconstruct this myth; in the period between 1995 and 2000 it was restored, with a particular stress put on the status of Russian people as the unconquered victim; in 2000–2005, the State regained its vital place in the structure of the myth. Recently, the myth has been instrumentalised and used as an argument in Russia’s confrontation with the West. The period since 2011 has seen a noticeable increase in attempts to expand the symbolic instrumentarium through active use of selected facts from other historical periods(3) Although what dominates in Russia is the imperial mega narrative (derzhava),there is also an alternative stream that makes a substantial opposition – the myth of a victim. The years 2009–2013 have shown us that the memory of Stalin’s crimes is really strong. In this sense, the structure of memory in Russia, although with some exceptions, is comparable to the Polish one. On the other hand, substantial differences are noticed in comparison with Germany, Lithuania or Belarus. Those countries have only one memory culture, although with different topics included in the content. Ukraine remains beyond the regional context: even though the process of forming a single policy of remembrance is in place, it is only in its initial phase. Kultura pamięci i polityka historyczna w dzisiejszej RosjiBadania nad zagadnieniem kultury pamięci w Rosji i krajach ościennych ciągle trwają, dlatego nie można jeszcze mówić o ich podsumowaniu. Istnieją jednak przesłanki, by przedstawić pewne wnioski na ten temat.1. Przeprowadzona analiza ukazuje, że przypadek Rosji wyraźnie przeczy poglądom tych teoretyków, którzy negują możliwość istnienia narodowej kultury pamięci. Po skomplikowanym etapie transformacji postsowieckie","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46945938","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Forms of dialogue between memory and history in the Lithuanian humanities after 1990: On the use of oral historyThis article is devoted to the tradition of research using the method of oral history which has developed in the Lithuanian humanities since the country’s independence. It attempts to explain how Lithuanian scholars have employed the method and what challenges they face using it; what research problems they have resolved as a result and what they still hope to achieve in the near future; what studies based on the method of oral history should be considered the most important and display the highest potential in the context of developments in the Lithuanian humanities. The first part of the article discusses various challenges faced by Lithuanian scholars who rely on oral history as their main research tool. In the second part the focus is on the presentation of particular cases of successful studies employing the interview method; it also shows how scholars working on these projects addressed different problems which they encountered. Formy dialogu pamięci i historii w humanistyce litewskiej po roku 1990 (wykorzystanie metody oral history)Przedmiotem artykułu jest ukształtowana w litewskiej humanistyce niepodległej Republiki Litewskiej tradycja badań z wykorzystaniem metody historii mówionej (ang. oral history). Podczas pisania tego artykułu poszukiwano odpowiedzi na następujące pytania: W jaki sposób na przełomie XX i XXI wieku litewscy przedstawiciele nauk humanistycznych korzystają z metody badawczej oral history oraz wobec jakich wyzwań stają? Jakie zagadnienia badawcze były, są i będą rozwiązane w najbliższej przyszłości dzięki wykorzystaniu tej metody? Jakie teksty wykorzystujące metodę oral history należy uznać za najważniejsze i o największym potencjale w kontekście procesów zachodzących w litewskiej humanistyce? Artykuł składa się z dwóch części. W pierwszej omówiono różnego rodzaju wyzwania, przed którymi stają badacze litewscy wykorzystujący oral history jako główne narzędzie badawcze. W drugiej części tekstu skupiono się na prezentacji i omówieniu konkretnych przykładów zakończonych sukcesem badań z wykorzystaniem metody wywiadu oraz sposobów rozwiązywania pojawiających się problemów.
1990年后立陶宛人文学科中记忆与历史的对话形式:口述历史的运用本文致力于介绍自立陶宛独立以来在立陶宛人文学科中发展起来的使用口述历史方法进行研究的传统。它试图解释立陶宛学者是如何使用这种方法的，以及他们在使用这种方法时面临的挑战;他们最终解决了哪些研究问题，在不久的将来他们还希望实现什么;在立陶宛人文学科发展的背景下，哪些基于口述历史方法的研究应该被认为是最重要的，并显示出最大的潜力。文章的第一部分讨论了依赖口述历史作为主要研究工具的立陶宛学者所面临的各种挑战。第二部分重点介绍了运用访谈法进行成功研究的具体案例;它还展示了从事这些项目的学者如何解决他们遇到的不同问题。Formy dialogue pamięci i history w humanistyce litewskiej po roku 1990 (wykorzystanie metody口述历史)Przedmiotem artykułu jest ukształtowana w litewskiej humanistyce niepodległej Republiki litewskiej tradycja badajizz wykorzystaniem metody history mówionej (ang.)口述历史)。Podczas pisania tego artykułu poszukiwano odpowwiedzi na następujące pytania: W jaki sposób na przełomie XX i XXI wieku litewscy przedstawiciele nauk humanistycznych korzystajez metody badawezej口述历史oraz wobec jakich wyzwazystajej ?Jakie zagadnienia badawcze były, szoi będą rozwiązane w najbliższej przyszłości dzięki wykorzystaniu的方法?Jakie teksty wykorzystujące mettodzi口述历史należy uznaki za najważniejsze i o największym potenticjale w kontekście procesów zachodzących w litewskiej humanistice ?artykuzskłada sizz dwóch części。W pierwszej omówiono różnego rodzaju wyzwania，奖którymi stajobadacze litewscy wykorzystujący口述历史jako główne narzędzie badawcze。wdrugiej części tekstu skupiono sikorzystaniei omówieniu konkretnych przykładów zakończonych sukcesem badazz wykorzystaniem method wywiadu oraz sposobów rozwiązywania pojawiających sioproblemów。
{"title":"Formy dialogu pamięci i historii w humanistyce litewskiej po roku 1990 (wykorzystanie metody \"oral history\")","authors":"Aurimas Švedas","doi":"10.11649/ABS.2018.008","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ABS.2018.008","url":null,"abstract":"Forms of dialogue between memory and history in the Lithuanian humanities after 1990: On the use of oral historyThis article is devoted to the tradition of research using the method of oral history which has developed in the Lithuanian humanities since the country’s independence. It attempts to explain how Lithuanian scholars have employed the method and what challenges they face using it; what research problems they have resolved as a result and what they still hope to achieve in the near future; what studies based on the method of oral history should be considered the most important and display the highest potential in the context of developments in the Lithuanian humanities. The first part of the article discusses various challenges faced by Lithuanian scholars who rely on oral history as their main research tool. In the second part the focus is on the presentation of particular cases of successful studies employing the interview method; it also shows how scholars working on these projects addressed different problems which they encountered. Formy dialogu pamięci i historii w humanistyce litewskiej po roku 1990 (wykorzystanie metody oral history)Przedmiotem artykułu jest ukształtowana w litewskiej humanistyce niepodległej Republiki Litewskiej tradycja badań z wykorzystaniem metody historii mówionej (ang. oral history). Podczas pisania tego artykułu poszukiwano odpowiedzi na następujące pytania: W jaki sposób na przełomie XX i XXI wieku litewscy przedstawiciele nauk humanistycznych korzystają z metody badawczej oral history oraz wobec jakich wyzwań stają? Jakie zagadnienia badawcze były, są i będą rozwiązane w najbliższej przyszłości dzięki wykorzystaniu tej metody? Jakie teksty wykorzystujące metodę oral history należy uznać za najważniejsze i o największym potencjale w kontekście procesów zachodzących w litewskiej humanistyce? Artykuł składa się z dwóch części. W pierwszej omówiono różnego rodzaju wyzwania, przed którymi stają badacze litewscy wykorzystujący oral history jako główne narzędzie badawcze. W drugiej części tekstu skupiono się na prezentacji i omówieniu konkretnych przykładów zakończonych sukcesem badań z wykorzystaniem metody wywiadu oraz sposobów rozwiązywania pojawiających się problemów.","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"41686273","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
“What remains of life?...”Prof. Dr hab. Algis Kalėda (2.10.1952 – 11.05.2017)This article is devoted to Professor Algis Kalėda, a renowned Lithuanian literary scholar, specialist in Polish literature and Lithuanian comparative literary studies, and a prominent translator of Polish literature. Over the years he worked at scholarly institutions in Lithuania (including the Institute of Lithuanian Literature and Folklore, Vilnius University Centre of Polish Studies, Vilnius Pedagogical Institute) and Poland (including Warsaw University, Jagiellonian University, Adam Mickiewicz University in Poznań). He collaborated with leading researchers from all over the world. Professor Kalėda left us the great legacy of his scholarly works and literary translations (from such authors as Czesław Miłosz, Wisława Szymborska and Stanisław Lem). The title of the article, “What remains of life?...”, is a quote from Czesław Miłosz’s poem “Notatnik: Bon nad Lemanem”, translated into English by George (György) Gömöri and Clive Wilmer: “From a notebook: Bon on Lake Geneva”, Poetry Nation Review 9, Vol. 6 No. 1, September–October 1979, https://www.pnreview.co.uk/cgi-bin/scribe?item_id=6270 Z życia zostaje co?...Prof. dr hab. Algis Kalėda (2.10.1952 – 11.05.2017)Artykuł został poświęcony pamięci Profesora Algisa Kalėdy – wybitnego litewskiego badacza: polonisty i lituanisty, komparatysty, tłumacza, w pierwszą rocznicę śmierci. Profesor Algis Kalėda przez długie lata był związany z litewskimi (m.in. wileńskim Instytutem Literatury Litewskiej i Folkloru, Centrum Polonistycznym Uniwersytetu Wileńskiego, Wileńskim Instytutem Pedagogicznym) i polskimi instytucjami naukowymi (Uniwersytetem Warszawskim i tamtejszą lituanistyką, Uniwersytetem Jagiellońskim, Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu). Współpracował z wybitnymi naukowcami z całego świata. Profesor Algis Kalėda pozostawił wybitną spuściznę badawczą oraz znakomite przekłady literatury polskiej na język litewski (m.in. Czesława Miłosza, Wisławy Szymborskiej, Stanisława Lema). Tytuł artykułu Z życia zostaje co?... jest cytatem z wiersza Czesława Miłosza Notatnik: Bon nad Lemanem (Brzegi Lemanu).
“生命还剩下什么?”居住舱博士。阿尔吉斯Kalėda(2.10.1952 - 11.05.2017)本文献给阿尔吉斯教授Kalėda，他是立陶宛著名的文学学者，是波兰文学和立陶宛比较文学研究的专家，也是杰出的波兰文学翻译家。多年来，他在立陶宛的学术机构(包括立陶宛文学和民俗学研究所、维尔纽斯大学波兰研究中心、维尔纽斯教育研究所)和波兰(包括华沙大学、雅盖隆大学、波兹纳斯的亚当·米奇维奇大学)工作。他与来自世界各地的顶尖研究人员合作。Kalėda教授给我们留下了他的学术著作和文学翻译的伟大遗产(来自Czesław Miłosz, Wisława Szymborska和Stanisław Lem等作者)。这篇文章的标题是“生命还剩下什么?……”，摘自Czesław Miłosz的诗“Notatnik: Bon nad Lemanem”，由George (György) Gömöri和Clive Wilmer翻译成英文:“from a notebook: Bon on Lake Geneva”，《诗国评论》第9卷第6期第1期，1979年9 - 10月，https://www.pnreview.co.uk/cgi-bin/scribe?item_id=6270 Z życia zostaje co?居住舱博士。Algis Kalėda (2.10.1952 - 11.05.2017) artykuzzostaov poświęcony pamięci Algisa教授Kalėdy - wybitnego litewskiego badacza: polonisty i lituanityy, komparatyty, tłumacza, w pierwszorocznicośmierci。阿尔吉斯教授Kalėda przez długie lata byz związany z litewskimi (m.in。wileńskim波兰文学研究所、波兰文学中心、波兰文学中心、波兰文学中心、波兰文学中心、波兰文学中心、波兰文学中心、波兰文学中心、波兰教育研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所、波兰文学研究所。Adama Mickiewicza w Poznaniu)。Współpracował z wybitnymi naukowcami z całego świata。阿尔吉斯教授Kalėda波佐斯塔维茨维比涅茨spuściznę巴多夫茨奥拉兹兹纳科米特przekłady文学波兰斯基耶纳język利特夫斯基(m.in。Czesława Miłosza, Wisławy Szymborskiej, Stanisława Lema)。tytuz artykułu Z życia zostaje co?…jest cytatem z wiersza Czesława Miłosza Notatnik: Bon and Lemanem (Brzegi Lemanu)。
{"title":"\"Z życia zostaje co?...\" Prof. dr hab. Algis Kalėda (2.10.1952 – 11.05.2017)","authors":"Małgorzata Kasner","doi":"10.11649/ABS.2018.014","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ABS.2018.014","url":null,"abstract":"“What remains of life?...”Prof. Dr hab. Algis Kalėda (2.10.1952 – 11.05.2017)This article is devoted to Professor Algis Kalėda, a renowned Lithuanian literary scholar, specialist in Polish literature and Lithuanian comparative literary studies, and a prominent translator of Polish literature. Over the years he worked at scholarly institutions in Lithuania (including the Institute of Lithuanian Literature and Folklore, Vilnius University Centre of Polish Studies, Vilnius Pedagogical Institute) and Poland (including Warsaw University, Jagiellonian University, Adam Mickiewicz University in Poznań). He collaborated with leading researchers from all over the world. Professor Kalėda left us the great legacy of his scholarly works and literary translations (from such authors as Czesław Miłosz, Wisława Szymborska and Stanisław Lem). The title of the article, “What remains of life?...”, is a quote from Czesław Miłosz’s poem “Notatnik: Bon nad Lemanem”, translated into English by George (György) Gömöri and Clive Wilmer: “From a notebook: Bon on Lake Geneva”, Poetry Nation Review 9, Vol. 6 No. 1, September–October 1979, https://www.pnreview.co.uk/cgi-bin/scribe?item_id=6270 Z życia zostaje co?...Prof. dr hab. Algis Kalėda (2.10.1952 – 11.05.2017)Artykuł został poświęcony pamięci Profesora Algisa Kalėdy – wybitnego litewskiego badacza: polonisty i lituanisty, komparatysty, tłumacza, w pierwszą rocznicę śmierci. Profesor Algis Kalėda przez długie lata był związany z litewskimi (m.in. wileńskim Instytutem Literatury Litewskiej i Folkloru, Centrum Polonistycznym Uniwersytetu Wileńskiego, Wileńskim Instytutem Pedagogicznym) i polskimi instytucjami naukowymi (Uniwersytetem Warszawskim i tamtejszą lituanistyką, Uniwersytetem Jagiellońskim, Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu). Współpracował z wybitnymi naukowcami z całego świata. Profesor Algis Kalėda pozostawił wybitną spuściznę badawczą oraz znakomite przekłady literatury polskiej na język litewski (m.in. Czesława Miłosza, Wisławy Szymborskiej, Stanisława Lema). Tytuł artykułu Z życia zostaje co?... jest cytatem z wiersza Czesława Miłosza Notatnik: Bon nad Lemanem (Brzegi Lemanu).","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48857083","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
A challenge to collective memory: Yitskhok Rudashevski’s Diary of the Vilna GhettoThis article aims to analyse the diary of Yitskhok Rudashevski (1927–1943), the story of its writing and publication and the existing biographical material about the author. It attempts to answer the question of what is or could be the significance of this lieu de mémoire for the current developments in Holocaust memory culture in Lithuania. The adopted definitions of cultural and collective memory and sites of memory are based on the concepts proposed by Jan and Aleida Assmann and Pierre Nora. On the one hand, the diary written by a child in the Vilnius ghetto is of major documentary, moral and aesthetic significance and stimulates individual empathy. On the other hand, the text raises acute issues reflecting a conflict between different memory narratives and interpretations of history. Pro-Soviet sympathies of the author, negative imagery of Lithuanians and certain deheroisation of the ghetto community make the text a “problematic” memory site. These challenges of the diary are interpreted as indicators showing whether contemporary Holocaust narrative in Lithuania is already mature enough to accept the dialogical forms of cultural memory. Wyzwanie dla pamięci zbiorowej: Pamiętnik z wileńskiego getta Icchaka RudaszewskiegoTematem niniejszego artykułu jest analiza dziennika napisanego w getcie przez czternastoletniego Icchaka Rudaszewskiego (1927–1943), historia jego powstania, publikacji i zachowania dla przyszłych pokoleń, a także materiał biograficzny dotyczący postaci autora. Artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie, jakie jest i jakie mogłoby być znaczenie tego miejsca pamięci (lieu de mémoire) w kształtującej się obecnie na Litwie kulturze pamięci Holocaustu. Badania pamięci kulturowej i zbiorowej, a także miejsc pamięci, zostały oparte na koncepcjach badawczych Jana i Aleidy Assmanów oraz Pierre’a Nory. Z jednej strony, napisany przez dziecko w getcie wileńskim pamiętnik ma dla pamięci kulturowej Litwy ogromne znaczenie symboliczne, etyczne i estetyczne, wzmocnione przez silne uczucie empatii wobec autora. Z drugiej strony, tekst pamiętnika stawia wysokie wymagania badawcze wynikające z konfliktu różnych interpretacji historii II wojny światowej i narracji pamięci. Socjalistyczne i proradzieckie poglądy autora, negatywny obraz Litwinów i swoista deheroizacja społeczności getta przekształca ten tekst w „problematyczne” miejce pamięci. Powyższe wyzwania badawcze są interpretowane w artykule jako znaki, które mogą opisać stan współczesnej litewskiej narracji Holocaustu i odpowiedzieć na pytanie, czy jest ona na tyle dojrzała, by w drodze dialogu zintegrować różne warianty pamięci kulturowej.
{"title":"A challenge to collective memory: Yitskhok Rudashevski’s \"Diary of the Vilna Ghetto\"","authors":"Mindaugas Kvietkauskas","doi":"10.11649/abs.2018.015","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/abs.2018.015","url":null,"abstract":"A challenge to collective memory: Yitskhok Rudashevski’s Diary of the Vilna GhettoThis article aims to analyse the diary of Yitskhok Rudashevski (1927–1943), the story of its writing and publication and the existing biographical material about the author. It attempts to answer the question of what is or could be the significance of this lieu de mémoire for the current developments in Holocaust memory culture in Lithuania. The adopted definitions of cultural and collective memory and sites of memory are based on the concepts proposed by Jan and Aleida Assmann and Pierre Nora. On the one hand, the diary written by a child in the Vilnius ghetto is of major documentary, moral and aesthetic significance and stimulates individual empathy. On the other hand, the text raises acute issues reflecting a conflict between different memory narratives and interpretations of history. Pro-Soviet sympathies of the author, negative imagery of Lithuanians and certain deheroisation of the ghetto community make the text a “problematic” memory site. These challenges of the diary are interpreted as indicators showing whether contemporary Holocaust narrative in Lithuania is already mature enough to accept the dialogical forms of cultural memory. Wyzwanie dla pamięci zbiorowej: Pamiętnik z wileńskiego getta Icchaka RudaszewskiegoTematem niniejszego artykułu jest analiza dziennika napisanego w getcie przez czternastoletniego Icchaka Rudaszewskiego (1927–1943), historia jego powstania, publikacji i zachowania dla przyszłych pokoleń, a także materiał biograficzny dotyczący postaci autora. Artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie, jakie jest i jakie mogłoby być znaczenie tego miejsca pamięci (lieu de mémoire) w kształtującej się obecnie na Litwie kulturze pamięci Holocaustu. Badania pamięci kulturowej i zbiorowej, a także miejsc pamięci, zostały oparte na koncepcjach badawczych Jana i Aleidy Assmanów oraz Pierre’a Nory. Z jednej strony, napisany przez dziecko w getcie wileńskim pamiętnik ma dla pamięci kulturowej Litwy ogromne znaczenie symboliczne, etyczne i estetyczne, wzmocnione przez silne uczucie empatii wobec autora. Z drugiej strony, tekst pamiętnika stawia wysokie wymagania badawcze wynikające z konfliktu różnych interpretacji historii II wojny światowej i narracji pamięci. Socjalistyczne i proradzieckie poglądy autora, negatywny obraz Litwinów i swoista deheroizacja społeczności getta przekształca ten tekst w „problematyczne” miejce pamięci. Powyższe wyzwania badawcze są interpretowane w artykule jako znaki, które mogą opisać stan współczesnej litewskiej narracji Holocaustu i odpowiedzieć na pytanie, czy jest ona na tyle dojrzała, by w drodze dialogu zintegrować różne warianty pamięci kulturowej.","PeriodicalId":53746,"journal":{"name":"Acta Baltico-Slavica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2018-12-31","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43841434","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：