Gülce GÖKGÖZ ÖZIŞIK, Hasan Çakmak, Murat Kendi̇rci̇, Osman Dağ
Purpose: To compare dry eye findings in diabetes mellitus patients with and without diabetic foot. Methods: Diabetes mellitus patients with and without diabetic foot were included in this controlled cross-sectional study. Tear break-up time (BUT) and Schirmer test results of each participant were noted. Ocular Surface Disease Index (OSDI) questionnaire was administered to each participant. Results: There were 48 diabetic patients in the study; half of them had diabetic foot (n=24). The patients with and without diabetic foot were similar in age and sex distribution. The median levels of BUT (4.0 [3.0 – 6.0] seconds for the right eye, 4.5 [3.0 – 6.5] seconds for the left eye in patients with diabetic foot) (4.0 [3.8 – 6.2] seconds for the right eye, 5.0 [3.8 – 5.2] second for the left eye in patients without diabetic foot) and Schirmer’s test (7.0 [5.0 – 17.0] mm for the right eye, 11.0 [6.8 – 17.0] mm for the left eye in patients with diabetic foot) (11.0 [7.0 – 15.8] mm for the right eye, 14.5 [6.5 – 18.5] mm for the left eye in patients without diabetic foot) were similar in both groups of patients. The scores of OSDI were similar in patients with diabetic foot (22.7 [13.5 – 36.2]) and without diabetic foot (28.4 [13.6 – 41.5]) (p=0.749). Conclusion: The Schirmer test, BUT test, and OSDI score were lower in patients with diabetic foot, but they were not statistically significant. In future studies, peripheral neuropathy examination and corneal confocal microscopy may be beneficial when evaluating dry eye parameters in this group of patients.
{"title":"Diyabetik Ayak Olan ve Olmayan Diabetes Mellitus Hastalarında Kuru Göz Bulgularının Karşılaştırılması","authors":"Gülce GÖKGÖZ ÖZIŞIK, Hasan Çakmak, Murat Kendi̇rci̇, Osman Dağ","doi":"10.31832/smj.1286018","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1286018","url":null,"abstract":"Purpose: To compare dry eye findings in diabetes mellitus patients with and without diabetic foot. Methods: Diabetes mellitus patients with and without diabetic foot were included in this controlled cross-sectional study. Tear break-up time (BUT) and Schirmer test results of each participant were noted. Ocular Surface Disease Index (OSDI) questionnaire was administered to each participant. Results: There were 48 diabetic patients in the study; half of them had diabetic foot (n=24). The patients with and without diabetic foot were similar in age and sex distribution. The median levels of BUT (4.0 [3.0 – 6.0] seconds for the right eye, 4.5 [3.0 – 6.5] seconds for the left eye in patients with diabetic foot) (4.0 [3.8 – 6.2] seconds for the right eye, 5.0 [3.8 – 5.2] second for the left eye in patients without diabetic foot) and Schirmer’s test (7.0 [5.0 – 17.0] mm for the right eye, 11.0 [6.8 – 17.0] mm for the left eye in patients with diabetic foot) (11.0 [7.0 – 15.8] mm for the right eye, 14.5 [6.5 – 18.5] mm for the left eye in patients without diabetic foot) were similar in both groups of patients. The scores of OSDI were similar in patients with diabetic foot (22.7 [13.5 – 36.2]) and without diabetic foot (28.4 [13.6 – 41.5]) (p=0.749). Conclusion: The Schirmer test, BUT test, and OSDI score were lower in patients with diabetic foot, but they were not statistically significant. In future studies, peripheral neuropathy examination and corneal confocal microscopy may be beneficial when evaluating dry eye parameters in this group of patients.","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139226536","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Editöre Mektup: ‘Hipertansiyon Tanılı Covid-19 Hastalarında Biyokimyasal Parametrelerin İncelenmesi’","authors":"A. Kirik, Özge KAMA BAŞCI, Ayse Ergene, Hacer Şen","doi":"10.31832/smj.1191209","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1191209","url":null,"abstract":"....................................................................................................................................................","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"6 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139262169","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Tuna Şanli, E. Şengül, Tuncay Müge Alvur, Semra Selime Çi̇ftli̇k
Amaç: Çalışmanın amacı hipertansiyon hastalarında tedaviye uyum ve yaşam tarzı değişikliği başarı durumunu ölçmek ve bu durumun kan basıncı kontrolü üzerindeki etkilerini incelemektir. Yöntem: Çalışma, 300 hipertansiyon hastası ile yapıldı. Hastaların boy, kilo, kan basıncı ve bel çevresi ölçümleri, biyokimya ve hemogram sonuçları kaydedildi. Hastalara; tıbbi bilgileri, sosyodemografik özellikleri, yaşam tarzı alışkanlıklarını içeren anket soruları soruldu. Hipertansif Bireylerin Tedaviye Uyum ve Yaşam Değişikliği Başarısını Değerlendirme Ölçeği uygulandı. Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 62,41±10,49 yıl idi. Ortanca hipertansiyon süresi 10 yıl saptandı. Katılımcıların %36,7’si üç veya daha fazla antihipertansif ilaç kullanmaktaydı. Katılımcıların %44,7’sinde sistolik kan basıncı ≥140 mmHg, %33’ünde diyastolik kan basıncı ≥90 mmHg olarak ölçüldü. Hastaların %52’si tedaviye rağmen hipertansif olarak bulundu. Vücut kitle indeksine göre hastaların %59,7’si obezdi. Vücut kitle indeksi, kadınlarda 34,14±6,84 kg/m² iken, erkeklerde 30,20±4,76kg/m² idi (p=0,001). Sistolik ve diyastolik kan basıncı yüksek olanlarda vücut kitle indeksi ve bel çevreleri, kan basıncı normal olanlara göre daha yüksekti (p=0,001 ve p=0,001). Hipertansif Bireylerin Tedaviye Uyum ve Yaşam Değişikliği Başarısını Değerlendirme Ölçeğine göre hastaların %81’i uyumluydu. Uyumsuz hastaların %66,7’si, uyumlu hastaların %48,6’sı hipertansifti (p=0,014). Haftada en az 3 gün egzersiz yapan hastalar daha uyumlu bulundu (p=0,007). Uyumlu hasta grubunun obezite oranları daha düşüktü (p=0,047). Sonuç: Çalışmamızda uyum oranı yüksek olarak değerlendirilen hasta grubunun obezite oranı daha düşük saptandı. Aynı grubun kan basıncı kontrollerinin daha iyi olduğu değerlendirildi. Hipertansiyon tedavisinde başarıya ulaşılabilmesi için, hastaların tedaviye uyum ve yaşam tarzı değişikliği konularında eğitilmesi gerekir.
{"title":"Hipertansif Hastalarda Tedavi Edici Yaşam Tarzı Değişikliğine Uyumun Değerlendirilmesi: Aile Sağlığı Merkezi Örneklemi","authors":"Tuna Şanli, E. Şengül, Tuncay Müge Alvur, Semra Selime Çi̇ftli̇k","doi":"10.31832/smj.1342491","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1342491","url":null,"abstract":"Amaç: Çalışmanın amacı hipertansiyon hastalarında tedaviye uyum ve yaşam tarzı değişikliği başarı durumunu ölçmek ve bu durumun kan basıncı kontrolü üzerindeki etkilerini incelemektir. Yöntem: Çalışma, 300 hipertansiyon hastası ile yapıldı. Hastaların boy, kilo, kan basıncı ve bel çevresi ölçümleri, biyokimya ve hemogram sonuçları kaydedildi. Hastalara; tıbbi bilgileri, sosyodemografik özellikleri, yaşam tarzı alışkanlıklarını içeren anket soruları soruldu. Hipertansif Bireylerin Tedaviye Uyum ve Yaşam Değişikliği Başarısını Değerlendirme Ölçeği uygulandı. Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 62,41±10,49 yıl idi. Ortanca hipertansiyon süresi 10 yıl saptandı. Katılımcıların %36,7’si üç veya daha fazla antihipertansif ilaç kullanmaktaydı. Katılımcıların %44,7’sinde sistolik kan basıncı ≥140 mmHg, %33’ünde diyastolik kan basıncı ≥90 mmHg olarak ölçüldü. Hastaların %52’si tedaviye rağmen hipertansif olarak bulundu. Vücut kitle indeksine göre hastaların %59,7’si obezdi. Vücut kitle indeksi, kadınlarda 34,14±6,84 kg/m² iken, erkeklerde 30,20±4,76kg/m² idi (p=0,001). Sistolik ve diyastolik kan basıncı yüksek olanlarda vücut kitle indeksi ve bel çevreleri, kan basıncı normal olanlara göre daha yüksekti (p=0,001 ve p=0,001). Hipertansif Bireylerin Tedaviye Uyum ve Yaşam Değişikliği Başarısını Değerlendirme Ölçeğine göre hastaların %81’i uyumluydu. Uyumsuz hastaların %66,7’si, uyumlu hastaların %48,6’sı hipertansifti (p=0,014). Haftada en az 3 gün egzersiz yapan hastalar daha uyumlu bulundu (p=0,007). Uyumlu hasta grubunun obezite oranları daha düşüktü (p=0,047). Sonuç: Çalışmamızda uyum oranı yüksek olarak değerlendirilen hasta grubunun obezite oranı daha düşük saptandı. Aynı grubun kan basıncı kontrollerinin daha iyi olduğu değerlendirildi. Hipertansiyon tedavisinde başarıya ulaşılabilmesi için, hastaların tedaviye uyum ve yaşam tarzı değişikliği konularında eğitilmesi gerekir.","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"46 6","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-11-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139275394","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Amaç: Üst ekstremite arterlerinden perkütan girişimler sonrası psödoanevrizma nadiren görülür. Bu çalışmada üst ekstremitede iatrojenik psödoanevrizması olan hastaların demografik özelliklerini ve psödoanevrizma tedavi yöntemlerini değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem ve Gereçler: 2012-2022 yılları arasında kliniğimizde psödoanevrizma nedeniyle takip edilen 17 hasta retrospektif olarak incelendi. Son nokta sinir hasarı, kompartman sendromu, tromboembolik olay, fistül ve cerrahi ihtiyacı olarak belirlendi. Sinir hasarı, elektromiyografi ve semptomlarla görüldüğü gibi aksonal dejenerasyon olarak belirlendi. Bulgular: Çalışmaya alınan 17 hastanın 8'inde radial arter psödoanevrizması, 5'inde ulnar arter psödoanevrizması ve 4'ünde brakiyal arter psödoanevrizması gelişti. 15'i konservatif yöntemlerle tedavi edilirken, 2'si cerrahi olarak tedavi edildi. İkisinden biri geç dönemde teşhis edilen 9X9 mm çapındaki psödoanevrizma nedeniyle, diğeri ise ağrı ve 36x26 mm çapındaki psödoanevrizma nedeniyle ameliyat edildi. Bir hastada ulnar sinir hasarı tespit edildi. Bir hastaya fistül teşhisi konuldu. Ulnar sinir yaralanması ve brakial arterovenöz fistül konservatif yöntemlerle ameliyatsız tedavi edildi. Sonuç: Üst ekstremite arterlerinde perkütan girişim sonrası gelişen psödoanevrizmaların çoğu konservatif yöntemler ile tedavi edilebilmektedir. Girişimsel kardiyologlar psödoanevrizmalar için farklı tedavi yöntemlerinin olduğunu bilmeli ve güncel veriler ışığında başarılı bir şekilde tedavi edebilmelidir. Erken tanı ve tedavi, geç tanı daha kötü komplikasyonlara ve cerrahi müdahale gereksinimine yol açtığı için hayati önem taşımaktadır.
{"title":"Üst Ekstremitede İyatrojenik Psödoanevrizma Gelişen Hastaların Demografik Özelliklerinin ve Tedavilerinin Değerlendirilmesi: Tek Merkez Deneyimi","authors":"Yusuf Can, Fahrettin Turna, Ahmet Can Çakmak","doi":"10.31832/smj.1252966","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1252966","url":null,"abstract":"Amaç: Üst ekstremite arterlerinden perkütan girişimler sonrası psödoanevrizma nadiren görülür. Bu çalışmada üst ekstremitede iatrojenik psödoanevrizması olan hastaların demografik özelliklerini ve psödoanevrizma tedavi yöntemlerini değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem ve Gereçler: 2012-2022 yılları arasında kliniğimizde psödoanevrizma nedeniyle takip edilen 17 hasta retrospektif olarak incelendi. Son nokta sinir hasarı, kompartman sendromu, tromboembolik olay, fistül ve cerrahi ihtiyacı olarak belirlendi. Sinir hasarı, elektromiyografi ve semptomlarla görüldüğü gibi aksonal dejenerasyon olarak belirlendi. Bulgular: Çalışmaya alınan 17 hastanın 8'inde radial arter psödoanevrizması, 5'inde ulnar arter psödoanevrizması ve 4'ünde brakiyal arter psödoanevrizması gelişti. 15'i konservatif yöntemlerle tedavi edilirken, 2'si cerrahi olarak tedavi edildi. İkisinden biri geç dönemde teşhis edilen 9X9 mm çapındaki psödoanevrizma nedeniyle, diğeri ise ağrı ve 36x26 mm çapındaki psödoanevrizma nedeniyle ameliyat edildi. Bir hastada ulnar sinir hasarı tespit edildi. Bir hastaya fistül teşhisi konuldu. Ulnar sinir yaralanması ve brakial arterovenöz fistül konservatif yöntemlerle ameliyatsız tedavi edildi. Sonuç: Üst ekstremite arterlerinde perkütan girişim sonrası gelişen psödoanevrizmaların çoğu konservatif yöntemler ile tedavi edilebilmektedir. Girişimsel kardiyologlar psödoanevrizmalar için farklı tedavi yöntemlerinin olduğunu bilmeli ve güncel veriler ışığında başarılı bir şekilde tedavi edebilmelidir. Erken tanı ve tedavi, geç tanı daha kötü komplikasyonlara ve cerrahi müdahale gereksinimine yol açtığı için hayati önem taşımaktadır.","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"58 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-10-20","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139316187","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Mahmud Islam, Necattin Firat, M. Pinar, Kenan Evren Öztop, Gözde Çakırsoy Çakar, Z. Ercan, Enes Sarigedi̇k, Hamad Dhei̇r
Background: This study aimed to investigate whether de novo extended-release tacrolimus (ERT) therapy is safe in kidney recipients. Methods: The study was single-center, retrospective, and included a total of 57 patients, including 30 patients in the ERT group (Group 1) and 27 patients in the immediate-release tacrolimus (IRT) group (Group 2). Demographic and laboratory characteristics of the patients were recorded. Complications such as acute drug toxicity, acute rejection, new-onset diabetes mellitus after transplantation, and development of hypertension, opportunistic infection, and hospitalization data were recorded. Results: The mean age of the patients was 46.23±14.2 years in the ERT group and 47.04±14.6 years in the IRT group. There were 21 (70%) males in group 1, while 20 (74%) patients in group 2 had a male gender (P=0.73). The rate of improved serum creatinine values in the first week postoperatively was similar in both groups. While the mean tacrolimus levels on postoperative day 1 were significantly lower in the group- 1 (P
{"title":"Böbrek nakli hastalarında de novo uzatılmış salımlı takrolimus; Güvenli mi?","authors":"Mahmud Islam, Necattin Firat, M. Pinar, Kenan Evren Öztop, Gözde Çakırsoy Çakar, Z. Ercan, Enes Sarigedi̇k, Hamad Dhei̇r","doi":"10.31832/smj.1326320","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1326320","url":null,"abstract":"Background: This study aimed to investigate whether de novo extended-release tacrolimus (ERT) therapy is safe in kidney recipients. \u0000Methods: The study was single-center, retrospective, and included a total of 57 patients, including 30 patients in the ERT group (Group 1) and 27 patients in the immediate-release tacrolimus (IRT) group (Group 2). Demographic and laboratory characteristics of the patients were recorded. Complications such as acute drug toxicity, acute rejection, new-onset diabetes mellitus after transplantation, and development of hypertension, opportunistic infection, and hospitalization data were recorded. \u0000Results: The mean age of the patients was 46.23±14.2 years in the ERT group and 47.04±14.6 years in the IRT group. There were 21 (70%) males in group 1, while 20 (74%) patients in group 2 had a male gender (P=0.73). The rate of improved serum creatinine values in the first week postoperatively was similar in both groups. While the mean tacrolimus levels on postoperative day 1 were significantly lower in the group- 1 (P","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"7 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-04","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"75521255","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Introduction: Carpal tunnel syndrome (CTS) is more common in diabetes mellitus (DM), especially in individuals with diabetic polyneuropathy (DPN). This study aimed to retrospectively investigate the effects of elevated glycosylated hemoglobin (HbA1c) levels, duration of diabetes, and other microvascular complications of DM on the frequency and severity of CTS in patients with DPN. Material and methods: 124 DPN patients were included in the study. In these patients, fasting blood glucose (FBG) and HbA1c levels, duration of DM, antidiabetic drugs used, comorbidities, and other complications of diabetes were questioned. According to the results of the electrophysiological examination, the patients were divided into 2 groups: those with only DPN and those with DPN + CTS. Results: When diabetes complications were investigated, diabetic nephropathy was found only in those with DPN + CTS (p=0.045). Electrophysiologically, in sensory fibers in all patients, In 43 patients (34.7%), involvement of motor fibers was accompanied. A positive correlation was found between the severity of CTS and duration of diabetes, FBG and HbA1c levels, and subcutaneous insulin use (p=0.018, p=0.014, p=0.003, p=0.029, respectively). Conclusion: Good glycemic control can reduce the risk of developing CTS with microvascular complications of diabetes. Therefore, it is important for patients to protect their hand function and prevent the development of CTS by being informed about the complications of diabetes.
{"title":"Diyabetik Polinöropati ve Karpal Tünel Sendromu İlişkisi: Glisemik Kontrol ve Mikrovasküler Komplikasyonların Rolü","authors":"S. Deveci","doi":"10.31832/smj.1331815","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1331815","url":null,"abstract":"Introduction: Carpal tunnel syndrome (CTS) is more common in diabetes mellitus (DM), especially in individuals with diabetic polyneuropathy (DPN). This study aimed to retrospectively investigate the effects of elevated glycosylated hemoglobin (HbA1c) levels, duration of diabetes, and other microvascular complications of DM on the frequency and severity of CTS in patients with DPN. \u0000Material and methods: 124 DPN patients were included in the study. In these patients, fasting blood glucose (FBG) and HbA1c levels, duration of DM, antidiabetic drugs used, comorbidities, and other complications of diabetes were questioned. According to the results of the electrophysiological examination, the patients were divided into 2 groups: those with only DPN and those with DPN + CTS. \u0000Results: When diabetes complications were investigated, diabetic nephropathy was found only in those with DPN + CTS (p=0.045). Electrophysiologically, in sensory fibers in all patients, In 43 patients (34.7%), involvement of motor fibers was accompanied. A positive correlation was found between the severity of CTS and duration of diabetes, FBG and HbA1c levels, and subcutaneous insulin use (p=0.018, p=0.014, p=0.003, p=0.029, respectively). \u0000Conclusion: Good glycemic control can reduce the risk of developing CTS with microvascular complications of diabetes. Therefore, it is important for patients to protect their hand function and prevent the development of CTS by being informed about the complications of diabetes.","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"17 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-08-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"82022739","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Amaç: Sağlık eğitiminin, eczacılık ve okul öncesi öğretmenliği (OÖÖ) bölümleri arasındaki sağlık okuryazarlığı (SOY) düzeylerine olan etkilerinin tespit edilmesi ve elde edilen sonuçlar doğrultusunda önerilerin sunulması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Sağlık eğitimi sonrası sağlık okuryazarlığı (SOY) düzeylerindeki değişimi belirlemek üzere yapılmış bir müdahale çalışmasıdır. Evreni oluşturan toplam 256 öğrenciden 197’si önce tabakalı örnekleme yöntemi ile bölümlerine göre belirlendi, daha sonra uygun sayıda öğrenci sistematik örnekleme yöntemi ile seçildi. Araştırmada literatür doğrultusunda hazırlanan 12 soruluk anket formu, Türkiye Sağlık Okuryazarlığı Ölçeği-32 (TSOY-32), Sağlık Okuryazarlığı Senaryo Ölçeği (SOY-SEN), Sağlık Algısı Ölçeği kullanıldı. Bulgular: Araştırmaya %57,9 (n:114)’u kız, %42,1 (n:83)’i erkek olmak üzere toplam 197 öğrenci katıldı. Araştırma grubuna uygulanan TSOY-32 ölçeği toplam puanı 86,11±19,57’dir. Bölüm puanları incelendiğinde eczacılık fakültesi ortalaması 91,50±16,47, OÖÖ bölümü ortalaması 82,79±20,62 olarak bulundu. Araştırma grubunun SOY-SEN ölçeği toplam puanı ortalaması 46,64±25,23’tür. Bölümlere göre SOY-SEN toplam puanları incelendiğinde, eczacılık bölümü öğrencilerinin SOY-SEN toplam puan ortalaması 55,16±25,21 iken, OÖÖ bölümü öğrencilerinin toplam puan ortalaması 41,41±23,88 olarak bulundu. Bölümlerin TSOY-32 alt sınıfları ölçeğinin ve SOY-SEN ölçeğinin eğitim sonrası puanları, eğitim öncesi ölçek puanlarına göre anlamlı olarak daha yüksek bulundu (p
{"title":"Sağlık Okuryazarlığı Müdahale Çalışması: Eczacılık ve Eğitim Fakültesi Örneği","authors":"Selin TUNALI ÇOKLUK, Sinemis ÇETİN DAĞLI","doi":"10.31832/smj.1256704","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1256704","url":null,"abstract":"Amaç: Sağlık eğitiminin, eczacılık ve okul öncesi öğretmenliği (OÖÖ) bölümleri arasındaki sağlık okuryazarlığı (SOY) düzeylerine olan etkilerinin tespit edilmesi ve elde edilen sonuçlar doğrultusunda önerilerin sunulması amaçlanmıştır. \u0000Gereç ve Yöntem: Sağlık eğitimi sonrası sağlık okuryazarlığı (SOY) düzeylerindeki değişimi belirlemek üzere yapılmış bir müdahale çalışmasıdır. Evreni oluşturan toplam 256 öğrenciden 197’si önce tabakalı örnekleme yöntemi ile bölümlerine göre belirlendi, daha sonra uygun sayıda öğrenci sistematik örnekleme yöntemi ile seçildi. Araştırmada literatür doğrultusunda hazırlanan 12 soruluk anket formu, Türkiye Sağlık Okuryazarlığı Ölçeği-32 (TSOY-32), Sağlık Okuryazarlığı Senaryo Ölçeği (SOY-SEN), Sağlık Algısı Ölçeği kullanıldı. \u0000Bulgular: Araştırmaya %57,9 (n:114)’u kız, %42,1 (n:83)’i erkek olmak üzere toplam 197 öğrenci katıldı. Araştırma grubuna uygulanan TSOY-32 ölçeği toplam puanı 86,11±19,57’dir. Bölüm puanları incelendiğinde eczacılık fakültesi ortalaması 91,50±16,47, OÖÖ bölümü ortalaması 82,79±20,62 olarak bulundu. Araştırma grubunun SOY-SEN ölçeği toplam puanı ortalaması 46,64±25,23’tür. Bölümlere göre SOY-SEN toplam puanları incelendiğinde, eczacılık bölümü öğrencilerinin SOY-SEN toplam puan ortalaması 55,16±25,21 iken, OÖÖ bölümü öğrencilerinin toplam puan ortalaması 41,41±23,88 olarak bulundu. Bölümlerin TSOY-32 alt sınıfları ölçeğinin ve SOY-SEN ölçeğinin eğitim sonrası puanları, eğitim öncesi ölçek puanlarına göre anlamlı olarak daha yüksek bulundu (p","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"59 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-08-17","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"89495189","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Filizi Bilir, Didem Batman, Aydın Çorakçi, İzzet Yücesoy
Background: Cervical cancer is the most common gynecologic malignancy and the leading cause of cancer-related mortality in women worldwide. Systemic inflammatory reactions in cancer patients impact nutrition, function, and prognosis. Poor nutritional health is linked to a worse prognosis in several malignancies. A new score called the hemoglobin-albumin-lymphocyte-platelet (HALP) index was developed using dietary and inflammatory deficiencies. Method: This retrospective study and CC patients diagnosed from January 2012 to December 2020 who were operated for cervical cancer. Pre-treatment hemoglobin (Hb), albumin (Alb), lymphocyte count (Lc), and platelet (Plt) measurements were made for laboratory research. Results: This retrospective study revealed 74 non-metastatic cervical cancer (median age was 55, ranging from 30 to 86 years). According to the FIGO stage, the percentage of stages 1 and 2 were 78% (58 patients), and 22% (16 patients). Neutrophil lymphocyte ratio (NLR) and platelet lymphocyte ratio (PLR), and HALP index were analyzed with LVSI, parametrial invasion, tumor size, histologic type, and duration of hospital stay; we could not find any significant correlation between the analysis. Conclusion: NLR, PLR, and HALP index have no prognostic value in early operable cervical cancer patients regarding the pathologic features. Prospective multicenter and more patient studies will clarify how the hematologic parameters affect oncologic outcomes.
{"title":"Ameliyat edilebilir Rahim Ağzı Kanserinde Hematolojik İnflamatuar Belirteçler ile Genel Özellikler Arasındaki İlişki; HALP indeksinin yeri.","authors":"Filizi Bilir, Didem Batman, Aydın Çorakçi, İzzet Yücesoy","doi":"10.31832/smj.1319887","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1319887","url":null,"abstract":"Background: Cervical cancer is the most common gynecologic malignancy and the leading cause of cancer-related mortality in women worldwide. Systemic inflammatory reactions in cancer patients impact nutrition, function, and prognosis. Poor nutritional health is linked to a worse prognosis in several malignancies. A new score called the hemoglobin-albumin-lymphocyte-platelet (HALP) index was developed using dietary and inflammatory deficiencies. \u0000Method: This retrospective study and CC patients diagnosed from January 2012 to December 2020 who were operated for cervical cancer. Pre-treatment hemoglobin (Hb), albumin (Alb), lymphocyte count (Lc), and platelet (Plt) measurements were made for laboratory research. \u0000Results: This retrospective study revealed 74 non-metastatic cervical cancer (median age was 55, ranging from 30 to 86 years). According to the FIGO stage, the percentage of stages 1 and 2 were 78% (58 patients), and 22% (16 patients). Neutrophil lymphocyte ratio (NLR) and platelet lymphocyte ratio (PLR), and HALP index were analyzed with LVSI, parametrial invasion, tumor size, histologic type, and duration of hospital stay; we could not find any significant correlation between the analysis. \u0000Conclusion: NLR, PLR, and HALP index have no prognostic value in early operable cervical cancer patients regarding the pathologic features. Prospective multicenter and more patient studies will clarify how the hematologic parameters affect oncologic outcomes.","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"15 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-08-16","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"83191596","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Objectives: Accessory spleen, also known as “splenule”, is the presence of splenic tissue in ectopic localisations. The presence of splenule is important, especially in patients planned for splenectomy, as it may cause refractory symptoms. The aim of the present study is to define the frequency of splenule(s) in children (0-17 years) who received non-contrast and contrast enhanced computed tomography (NECT and CECT) protocols in the emergency department. Material and methods: 748 children (aged 0 to 17 years) who were admitted to the emergency department between May 2015 – September 2022 and had NECT and CECT abdominal scans were included in the study. Patients whose CT protocols were incomplete and cases with traumatic splenic injury and / or cases with poor image quality and patients with a history of splenectomy or hematologic pathology were excluded from the study (n: 100). A total of 648 patients were included in the cohort. NECT and CECT scans of all patients were assessed; the localisation of splenules as well as the antero-posterior (AP), medio-lateral (ML) and cranio-caudal (CC) dimensions of each splenule were measured. Results: A total of 648 cases with 467 males (72.1%) and 181 females (27.9%) were included in the study. Splenules were observed in 131 (20.2%) cases. More than one splenule was observed in 21 of these 131 cases. A total number of 159 splenules were observed in total, with a mean volume of 0,72 ±0,95 ml. The most common location was found to be the splenic hilus (n=55, 41.9%). Conclusion: Our study have stated that splenules are common anatomical variants, seen at a rate of 20,2% in this age cohort. A cross-sectional imaging should be performed to determine the presence, location, and number of the splenules before a planned splenectomy.
{"title":"SPLENULE FREQUENCY ON COMPUTED TOMOGRAPHY SCANS IN CHILDREN, PRESENTING TO THE EMERGENCY DEPARTMENT","authors":"S. Deniz, M. Gök","doi":"10.31832/smj.1292101","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1292101","url":null,"abstract":"Objectives: Accessory spleen, also known as “splenule”, is the presence of splenic tissue in ectopic localisations. The presence of splenule is important, especially in patients planned for splenectomy, as it may cause refractory symptoms. The aim of the present study is to define the frequency of splenule(s) in children (0-17 years) who received non-contrast and contrast enhanced computed tomography (NECT and CECT) protocols in the emergency department. \u0000Material and methods: 748 children (aged 0 to 17 years) who were admitted to the emergency department between May 2015 – September 2022 and had NECT and CECT abdominal scans were included in the study. Patients whose CT protocols were incomplete and cases with traumatic splenic injury and / or cases with poor image quality and patients with a history of splenectomy or hematologic pathology were excluded from the study (n: 100). A total of 648 patients were included in the cohort. NECT and CECT scans of all patients were assessed; the localisation of splenules as well as the antero-posterior (AP), medio-lateral (ML) and cranio-caudal (CC) dimensions of each splenule were measured. \u0000Results: A total of 648 cases with 467 males (72.1%) and 181 females (27.9%) were included in the study. Splenules were observed in 131 (20.2%) cases. More than one splenule was observed in 21 of these 131 cases. A total number of 159 splenules were observed in total, with a mean volume of 0,72 ±0,95 ml. The most common location was found to be the splenic hilus (n=55, 41.9%). \u0000Conclusion: Our study have stated that splenules are common anatomical variants, seen at a rate of 20,2% in this age cohort. A cross-sectional imaging should be performed to determine the presence, location, and number of the splenules before a planned splenectomy.","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"133 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-08-14","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"76389503","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Objective: Idiopathic Parkinson's Disease (IPD) is a chronic, progressive, neurodegenerative disease affecting basal ganglia, especially the substantia nigra pars compacta, and dopaminergic neurons in the brain stem. Although IPD is defined as a movement disorder with motor symptoms, it also affects many systems such as limbic, autonomic, gastrointestinal, and genitourinary systems. The aim of our study is to evaluate the frequency of NMS in IPD, which is often overlooked in clinical practice and has serious effects on patients' quality of life. Matherials and Methods: A total of 97 patients were included in the study, 31 of whom were in the mild stage, 30 in the moderate stage, and 36 in the severe stage. REM sleep behavior disorder (RBD), constipation, presence of hyposmia-anosmia, history of appendectomy and excessive daytime sleepiness, depression, orthostatic hypotension, apathy, forgetfulness, hallucinations, sleep problem, pain, fatigue, dizziness, and frequent urination findings have been noted from patients files. Results: There was no significant difference (p >0,05) between the rates of appendectomy, prodromal stage symptoms, and NMS between genders (Table 2). Only forgetfulness, dreaming and fatigue were found to be statistically significantly (p
{"title":"Evaluation of the Frequency of Non-Motor Symptoms in Idiopathic Parkinson's Disease by Gender and Disease Stage","authors":"S. Boncuk, Y. Güzey Aras","doi":"10.31832/smj.1273461","DOIUrl":"https://doi.org/10.31832/smj.1273461","url":null,"abstract":"Objective: Idiopathic Parkinson's Disease (IPD) is a chronic, progressive, neurodegenerative disease affecting basal ganglia, especially the substantia nigra pars compacta, and dopaminergic neurons in the brain stem. Although IPD is defined as a movement disorder with motor symptoms, it also affects many systems such as limbic, autonomic, gastrointestinal, and genitourinary systems. The aim of our study is to evaluate the frequency of NMS in IPD, which is often overlooked in clinical practice and has serious effects on patients' quality of life. \u0000Matherials and Methods: A total of 97 patients were included in the study, 31 of whom were in the mild stage, 30 in the moderate stage, and 36 in the severe stage. REM sleep behavior disorder (RBD), constipation, presence of hyposmia-anosmia, history of appendectomy and excessive daytime sleepiness, depression, orthostatic hypotension, apathy, forgetfulness, hallucinations, sleep problem, pain, fatigue, dizziness, and frequent urination findings have been noted from patients files. \u0000Results: There was no significant difference (p >0,05) between the rates of appendectomy, prodromal stage symptoms, and NMS between genders (Table 2). Only forgetfulness, dreaming and fatigue were found to be statistically significantly (p","PeriodicalId":21405,"journal":{"name":"Sakarya Medical Journal","volume":"3 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-08-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"74468746","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：