Pub Date : 2021-12-01DOI: 10.4467/20843933st.21.019.14368
M. Coghen
Byron twierdził, że Manfred nie był przeznaczony na scenę, ale jego poemat dramatyczny był sporadycznie wystawiany w dziewiętnastowiecznym teatrze. W 1848 roku Robert Schumann zaadaptował poemat do wykonania scenicznego, skomponował uwerturę i muzykę incydentalną. Manfreda w wersji Schumanna wystawiono w warszawskim Teatrze Wielkim z Józefem Kotarbińskim, znanym aktorem, kierownikiem teatru i krytykiem, w roli głównej. Po realizacji rozgorzała gorąca debata w prasie. Główny spór dotyczył tego, czy „dramat metafizyczny” Byrona nadaje się na scenę i czy jest istotny dla polskiej publiczności końca XIX wieku. Celem niniejszego artykułu jest zbadanie głównych kwestii podejmowanych w tej debacie poprzez analizę recenzji tej realizacji w prasie warszawskiej. Ponieważ recenzje są z natury subiektywne, ich badanie ujawnia znacznie więcej preferencji literackich i teatralnych ich autorów niż informacji o samym spektaklu i daje wgląd we wczesne etapy rozwoju tzw. Młodej Polski, z naciskiem na indywidualizm i podmiotowość, zainteresowanie metafizyką i dominację liryzmu. Warszawskiego Manfreda z 1892 roku można więc uznać za próbę wprowadzenia do teatru wielkiej poezji romantycznej, torującej drogę teatralnym inscenizacjom polskiego dramatu romantycznego, który Kotarbiński miał wystawić jako dyrektor Teatru Miejskiego w Krakowie. Artykuł wpisuje się także w historię recepcji Byrona w Polsce. The 1892 Manfred in Warsaw Teatr Wielki Byron claimed that Manfred had not been intended for the stage, but his dramatic poem was occasionally produced in the nineteenth-century theatre. In 1848 Robert Schumann adapted the poem for stage performance, composing the Overture and incidental music. Schumann’s version of Manfred was staged in Warsaw Teatr Wielki, with Józef Kotarbiński, a well-known actor, theatre manager and critic as the protagonist. The production was followed by a heated debate in the press. The central controversy focused on whether Byron’s “metaphysical drama” was suitable for the stage and relevant for the late nineteenth-century Polish audience. The aim of this paper is to examine central issues in this debate by scrutinizing the press reviews of the Warsaw production. As the reviews are by their very nature subjective, their examination reveals much more about their authors’ literary and theatrical preferences than about the performance itself, and provides an insight in the early stages of the development of the so-called Young Poland movement (Młoda Polska), with its emphasis on individualism and subjectivity, interest in metaphysics, and prevalence of lyricism. The 1892 Manfred in Warsaw may be seen as an attempt at introducing great Romantic poetry in the theatre, paving the way for the theatre productions of Polish Romantic drama, which Kotarbiński was to stage as the manager of Teatr Miejski in Kraków. The article also contributes to the history of Byron’s reception in Poland.
{"title":"Manfred 1892 na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie","authors":"M. Coghen","doi":"10.4467/20843933st.21.019.14368","DOIUrl":"https://doi.org/10.4467/20843933st.21.019.14368","url":null,"abstract":"Byron twierdził, że Manfred nie był przeznaczony na scenę, ale jego poemat dramatyczny był sporadycznie wystawiany w dziewiętnastowiecznym teatrze. W 1848 roku Robert Schumann zaadaptował poemat do wykonania scenicznego, skomponował uwerturę i muzykę incydentalną. Manfreda w wersji Schumanna wystawiono w warszawskim Teatrze Wielkim z Józefem Kotarbińskim, znanym aktorem, kierownikiem teatru i krytykiem, w roli głównej. Po realizacji rozgorzała gorąca debata w prasie. Główny spór dotyczył tego, czy „dramat metafizyczny” Byrona nadaje się na scenę i czy jest istotny dla polskiej publiczności końca XIX wieku. Celem niniejszego artykułu jest zbadanie głównych kwestii podejmowanych w tej debacie poprzez analizę recenzji tej realizacji w prasie warszawskiej. Ponieważ recenzje są z natury subiektywne, ich badanie ujawnia znacznie więcej preferencji literackich i teatralnych ich autorów niż informacji o samym spektaklu i daje wgląd we wczesne etapy rozwoju tzw. Młodej Polski, z naciskiem na indywidualizm i podmiotowość, zainteresowanie metafizyką i dominację liryzmu. Warszawskiego Manfreda z 1892 roku można więc uznać za próbę wprowadzenia do teatru wielkiej poezji romantycznej, torującej drogę teatralnym inscenizacjom polskiego dramatu romantycznego, który Kotarbiński miał wystawić jako dyrektor Teatru Miejskiego w Krakowie. Artykuł wpisuje się także w historię recepcji Byrona w Polsce.\u0000\u0000The 1892 Manfred in Warsaw Teatr Wielki\u0000\u0000Byron claimed that Manfred had not been intended for the stage, but his dramatic poem was occasionally produced in the nineteenth-century theatre. In 1848 Robert Schumann adapted the poem for stage performance, composing the Overture and incidental music. Schumann’s version of Manfred was staged in Warsaw Teatr Wielki, with Józef Kotarbiński, a well-known actor, theatre manager and critic as the protagonist. The production was followed by a heated debate in the press. The central controversy focused on whether Byron’s “metaphysical drama” was suitable for the stage and relevant for the late nineteenth-century Polish audience. The aim of this paper is to examine central issues in this debate by scrutinizing the press reviews of the Warsaw production. As the reviews are by their very nature subjective, their examination reveals much more about their authors’ literary and theatrical preferences than about the performance itself, and provides an insight in the early stages of the development of the so-called Young Poland movement (Młoda Polska), with its emphasis on individualism and subjectivity, interest in metaphysics, and prevalence of lyricism. The 1892 Manfred in Warsaw may be seen as an attempt at introducing great Romantic poetry in the theatre, paving the way for the theatre productions of Polish Romantic drama, which Kotarbiński was to stage as the manager of Teatr Miejski in Kraków. The article also contributes to the history of Byron’s reception in Poland.","PeriodicalId":30881,"journal":{"name":"Studia Litteraria et Historica","volume":"145 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"85762064","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-01DOI: 10.4467/20843933st.21.023.14372
Elżbieta Żurawska
Celem niniejszego artykułu jest analiza reprezentacji krajobrazu w powieści Oczy z Rigela (2017) norweskiego pisarza Roya Jacobsena z perspektywy geopoetyki, w tym literackiej geografii sensorycznej, która akcentuje geograficzne warunki percepcji poprzez wykorzystanie ustaleń geografii i antropologii zmysłów. Bohaterka powieści mieszka na małej wyspie u północnych wybrzeży Norwegii i wyrusza w kilkutygodniową podróż, kierując się na południe, od morza w głąb kraju. W powieści Jacobsena zmysłowy krajobraz stałego lądu kształtują głównie doświadczenia słuchowe, dotykowe, węchowe, smakowe i wizualne, a rodzinna wyspa bohaterki pozostaje dla nich punktem odniesienia. The Sensory Experience of Landscape in the Novel Eyes of the Rigel (2017) by Roy Jacobsen The aim of this paper is to analyse the representation of landscape in the novel Eyes of the Rigel (2017) by the Norwegian writer Roy Jacobsen from the perspective of geopoetics, including literary sensory geography, which accentuates geographical conditions of perception by making use of the findings of geography and anthropology of the senses. The protagonist of the novel lives on a small island off the northern coast of Norway and goes on a journey lasting several weeks, heading towards the south, from the sea through the interior of the country. In Jacobsen’s novel, the sensual landscape of the mainland is shaped mainly by auditory, tactile, olfactory, gustatory, and visual experiences, while the home island of the protagonist remains the reference point for these experiences.
{"title":"O zmysłowym doświadczeniu krajobrazu w powieści Roya Jacobsena Oczy z Rigela (2017)","authors":"Elżbieta Żurawska","doi":"10.4467/20843933st.21.023.14372","DOIUrl":"https://doi.org/10.4467/20843933st.21.023.14372","url":null,"abstract":"Celem niniejszego artykułu jest analiza reprezentacji krajobrazu w powieści Oczy z Rigela (2017) norweskiego pisarza Roya Jacobsena z perspektywy geopoetyki, w tym literackiej geografii sensorycznej, która akcentuje geograficzne warunki percepcji poprzez wykorzystanie ustaleń geografii i antropologii zmysłów. Bohaterka powieści mieszka na małej wyspie u północnych wybrzeży Norwegii i wyrusza w kilkutygodniową podróż, kierując się na południe, od morza w głąb kraju. W powieści Jacobsena zmysłowy krajobraz stałego lądu kształtują głównie doświadczenia słuchowe, dotykowe, węchowe, smakowe i wizualne, a rodzinna wyspa bohaterki pozostaje dla nich punktem odniesienia.\u0000\u0000The Sensory Experience of Landscape in the Novel Eyes of the Rigel (2017) by Roy Jacobsen\u0000\u0000The aim of this paper is to analyse the representation of landscape in the novel Eyes of the Rigel (2017) by the Norwegian writer Roy Jacobsen from the perspective of geopoetics, including literary sensory geography, which accentuates geographical conditions of perception by making use of the findings of geography and anthropology of the senses. The protagonist of the novel lives on a small island off the northern coast of Norway and goes on a journey lasting several weeks, heading towards the south, from the sea through the interior of the country. In Jacobsen’s novel, the sensual landscape of the mainland is shaped mainly by auditory, tactile, olfactory, gustatory, and visual experiences, while the home island of the protagonist remains the reference point for these experiences.","PeriodicalId":30881,"journal":{"name":"Studia Litteraria et Historica","volume":"42 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"80717942","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-12-01DOI: 10.4467/20843933st.21.021.14370
Aleksander Wawrzyńczak
Dyskurs postkolonialny we współczesnej literaturze rosyjskiej jest uwarunkowany specyfiką rosyjskiej kolonizacji, którą najciekawiej scharakteryzował Alexander Etkind w swojej koncepcji kolonizacji „wewnętrznej” i „zewnętrznej”. Koncepcja ta stanowi podstawę przedstawionych w artykule analiz powieści Spiaszczije ot pieczali [Śpiący ze smutku] Very Galaktionovej. Akcja powieści rozgrywa się w małej wiosce w północnym Kazachstanie, zamieszkanej głównie przez Rosjan. Percepcja powieści oparta na koncepcji kolonizacji „wewnętrznej” i „zewnętrznej” pozwala wyjaśnić związek postkolonialnej traumy z kryzysem moralnym i religijnym, który dotyka nie tylko mniejszość rosyjską w byłych republikach sowieckich, ale również Rosjan w samej Rosji. Between “Internal” and “External” Colonization. Vera Galaktionova’s Novel Sorrow Sleepers Postcolonial discourse in modern Russian literature is conditioned by the peculiarity of Russian colonization, which was most interestingly characterized by Alexander Etkind in his conception of “internal” and “external” colonization. This conception became the basis of the analyses of the novel Sorrow Sleepers by Vera Galaktionova presented in this article. The action of the novel takes place in a small village in Northern Kazakhstan, inhabited basically by Russians. The perception of the novel based on the conception of “internal” and “external” colonization allows to explicate the connection between the postcolonial trauma and the moral and religious crisis, which hits not only the Russian minority in former Soviet republics, but the Russians in Russia as well.
{"title":"Между «внутренней» и «внешней» колонизацией. Роман Веры Галактионовой Спящие от печали","authors":"Aleksander Wawrzyńczak","doi":"10.4467/20843933st.21.021.14370","DOIUrl":"https://doi.org/10.4467/20843933st.21.021.14370","url":null,"abstract":"Dyskurs postkolonialny we współczesnej literaturze rosyjskiej jest uwarunkowany specyfiką rosyjskiej kolonizacji, którą najciekawiej scharakteryzował Alexander Etkind w swojej koncepcji kolonizacji „wewnętrznej” i „zewnętrznej”. Koncepcja ta stanowi podstawę przedstawionych w artykule analiz powieści Spiaszczije ot pieczali [Śpiący ze smutku] Very Galaktionovej. Akcja powieści rozgrywa się w małej wiosce w północnym Kazachstanie, zamieszkanej głównie przez Rosjan. Percepcja powieści oparta na koncepcji kolonizacji „wewnętrznej” i „zewnętrznej” pozwala wyjaśnić związek postkolonialnej traumy z kryzysem moralnym i religijnym, który dotyka nie tylko mniejszość rosyjską w byłych republikach sowieckich, ale również Rosjan w samej Rosji.\u0000\u0000Between “Internal” and “External” Colonization. Vera Galaktionova’s Novel Sorrow Sleepers\u0000\u0000Postcolonial discourse in modern Russian literature is conditioned by the peculiarity of Russian colonization, which was most interestingly characterized by Alexander Etkind in his conception of “internal” and “external” colonization. This conception became the basis of the analyses of the novel Sorrow Sleepers by Vera Galaktionova presented in this article. The action of the novel takes place in a small village in Northern Kazakhstan, inhabited basically by Russians. The perception of the novel based on the conception of “internal” and “external” colonization allows to explicate the connection between the postcolonial trauma and the moral and religious crisis, which hits not only the Russian minority in former Soviet republics, but the Russians in Russia as well.","PeriodicalId":30881,"journal":{"name":"Studia Litteraria et Historica","volume":"14 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-12-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"79295274","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The authors of the volume ('From May ’68 to November ’89: Transformations of the World, Literature, and Theory') intervene in the study of the student movement’s “rehearsal” for a world revolution and its afterlife in the 1980s and 1990s by addressing two hitherto neglected aspects – the literary and the peripheral. They consider the roles played by the (semi-)periphery of the modern world-system, on the one hand, and modernist literature and theory, on the other, in transforming the existing world order in the fields of culture, politics, economy, and everyday life. How were critical theory and neo-avant-garde literature in the world, in Slovenia, and in Yugoslavia intertwined with the student protest that advocated the transformation of the capitalist world-system and its socialist counterpart? The monograph focuses on the processes that connected the events of 1968 and 1989 in the social, literary, and theoretical spheres in the sign of continuity and turning points, and at the same time defined our contemporary world.
{"title":"Med majem '68 in novembrom '89","authors":"Marko Juvan","doi":"10.3986/9789610505587","DOIUrl":"https://doi.org/10.3986/9789610505587","url":null,"abstract":"The authors of the volume ('From May ’68 to November ’89: Transformations of the World, Literature, and Theory') intervene in the study of the student movement’s “rehearsal” for a world revolution and its afterlife in the 1980s and 1990s by addressing two hitherto neglected aspects – the literary and the peripheral. They consider the roles played by the (semi-)periphery of the modern world-system, on the one hand, and modernist literature and theory, on the other, in transforming the existing world order in the fields of culture, politics, economy, and everyday life. How were critical theory and neo-avant-garde literature in the world, in Slovenia, and in Yugoslavia intertwined with the student protest that advocated the transformation of the capitalist world-system and its socialist counterpart? The monograph focuses on the processes that connected the events of 1968 and 1989 in the social, literary, and theoretical spheres in the sign of continuity and turning points, and at the same time defined our contemporary world.","PeriodicalId":30881,"journal":{"name":"Studia Litteraria et Historica","volume":"47 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-09-24","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"78409594","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-01-01DOI: 10.4467/20843933ST.21.002.13382
Barbara Ostafin
Celem niniejszego artykułu jest rzucenie nowego światła na rolę postaci męskich w średniowiecznej literaturze arabskiej. Koncentruje się on na przedstawieniu modelu władcy, który pojawia się w andaluzyjskiej literaturze adabowej – w Al-cIqd al-farīd, dziele Ibn cAbd Rabbiha. . Opis uprawnień, przywilejów, zadań i obowiązków władcy znajduje się w pierwszym rozdziale pracy, która jest typowym przykładem literatury parenetycznej i w której zarysowano specyficzne wzorce zachowań związane z zajmowanym stanowiskiem. Przedstawiając wzorowego władcę, Ibn c Abd Rabbih skorzystał z tych samych źródeł, które były znane na Wschodzie, i wybrał te, które jego zdaniem składały się na wizerunek doskonałego władcy. Opisane w jego dziele fundamentalne cechy władcy wskazują na to, że w średniowieczu istniały pewne uniwersalne atrybuty dynasty. The Perfect Ruler According to the „Book of the Sovereign Power”, Chapter One of the Kitāb al-cIqd al-Farīd by Ibn cAbd Rabbih The purpose of this paper is to shed some new light on the role of the male character in medieval Arabic literature. It focuses on the model of the ruler which features in Andalusian adab literature in Al-cIqd al-Farīd, a work of Ibn cAbd Rabbih. The description of the ruler’s powers, privileges, tasks, and duties are included in the first chapter of the work, which is a typical example of paraenetic literature outlining specific patterns of conduct related to one’s position. Presenting the model ruler, Ibn c Abd Rabbih used the same sources that were known in the East and selected those that, in his opinion, made up the image of a perfect ruler. The fundamental features of the ruler described in his work indicate that there were some universal attributes of the dynast in the Middle Ages.
{"title":"Władca idealny według „Księgi o władzy”, pierwszej części Kitāb al-ciqd al-farīd Ibn cAbd Rabbiha","authors":"Barbara Ostafin","doi":"10.4467/20843933ST.21.002.13382","DOIUrl":"https://doi.org/10.4467/20843933ST.21.002.13382","url":null,"abstract":"Celem niniejszego artykułu jest rzucenie nowego światła na rolę postaci męskich w średniowiecznej literaturze arabskiej. Koncentruje się on na przedstawieniu modelu władcy, który pojawia się w andaluzyjskiej literaturze adabowej – w Al-cIqd al-farīd, dziele Ibn cAbd Rabbiha. . Opis uprawnień, przywilejów, zadań i obowiązków władcy znajduje się w pierwszym rozdziale pracy, która jest typowym przykładem literatury parenetycznej i w której zarysowano specyficzne wzorce zachowań związane z zajmowanym stanowiskiem. Przedstawiając wzorowego władcę, Ibn c Abd Rabbih skorzystał z tych samych źródeł, które były znane na Wschodzie, i wybrał te, które jego zdaniem składały się na wizerunek doskonałego władcy. Opisane w jego dziele fundamentalne cechy władcy wskazują na to, że w średniowieczu istniały pewne uniwersalne atrybuty dynasty. The Perfect Ruler According to the „Book of the Sovereign Power”, Chapter One of the Kitāb al-cIqd al-Farīd by Ibn cAbd Rabbih The purpose of this paper is to shed some new light on the role of the male character in medieval Arabic literature. It focuses on the model of the ruler which features in Andalusian adab literature in Al-cIqd al-Farīd, a work of Ibn cAbd Rabbih. The description of the ruler’s powers, privileges, tasks, and duties are included in the first chapter of the work, which is a typical example of paraenetic literature outlining specific patterns of conduct related to one’s position. Presenting the model ruler, Ibn c Abd Rabbih used the same sources that were known in the East and selected those that, in his opinion, made up the image of a perfect ruler. The fundamental features of the ruler described in his work indicate that there were some universal attributes of the dynast in the Middle Ages.","PeriodicalId":30881,"journal":{"name":"Studia Litteraria et Historica","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"80126101","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-01-01DOI: 10.4467/20843933st.21.013.14003
Piotr Bachtin
Artykuł zawiera przekład z języka perskiego utworu Taʾdib al-redżāl, czyli Wychowania mężczyzn − satyrycznego traktatu, napisanego prawdopodobnie w 1886/1887 roku przez anonimową irańską arystokratkę związaną z dynastią Kadżarów − wraz z komentarzem tłumacza, interpretującym tekst jako dowód przemian społeczno-kulturowych w okresie późnokadżarskim, a także zwiastun dyskursu nowoczesności i ruchu wyzwolenia kobiet w Iranie. The Education of Men (Ta’dib al-Rejāl): The Translator’s Commentary This paper contains a translation, from Persian into Polish, of Taʾdib al-Rejāl or The Education of Men − a satirical treatise written probably in 1886/1887 by an anonymous woman associated with the Iranian Qajar dynasty – complemented with the translator’s commentary interpreting the text as evidence of the socio-cultural changes in the late Qajar era as well as the prelude of the discourse of modernity and women’s liberation movement in Iran.
{"title":"Wychowanie mężczyzn (Taʾdib al-redżāl): przekład z perskiego z komentarzem tłumacza","authors":"Piotr Bachtin","doi":"10.4467/20843933st.21.013.14003","DOIUrl":"https://doi.org/10.4467/20843933st.21.013.14003","url":null,"abstract":"Artykuł zawiera przekład z języka perskiego utworu Taʾdib al-redżāl, czyli Wychowania mężczyzn − satyrycznego traktatu, napisanego prawdopodobnie w 1886/1887 roku przez anonimową irańską arystokratkę związaną z dynastią Kadżarów − wraz z komentarzem tłumacza, interpretującym tekst jako dowód przemian społeczno-kulturowych w okresie późnokadżarskim, a także zwiastun dyskursu nowoczesności i ruchu wyzwolenia kobiet w Iranie. The Education of Men (Ta’dib al-Rejāl): The Translator’s Commentary This paper contains a translation, from Persian into Polish, of Taʾdib al-Rejāl or The Education of Men − a satirical treatise written probably in 1886/1887 by an anonymous woman associated with the Iranian Qajar dynasty – complemented with the translator’s commentary interpreting the text as evidence of the socio-cultural changes in the late Qajar era as well as the prelude of the discourse of modernity and women’s liberation movement in Iran.","PeriodicalId":30881,"journal":{"name":"Studia Litteraria et Historica","volume":"28 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"89733002","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-01-01DOI: 10.4467/20843933st.21.009.13653
Dorota Czerkies
The Category of Reticence and a Return to the Story in Jean-Philippe Toussaint’s Writing. An Introduction The article presents the function of reticence in Jean-Philippe Toussaint’s writing in the context of the return to the story in francophone literature, initiated in the 80s of the 20th c. Jean-Philippe Toussaint is a contemporary Belgian writer, photographer and film-maker. He has written twelve novels and short stories, as well as authored films and installations. Belonging to the generation of minimalist writers, Toussaint sets his use of reticence in the context of the tendency to return to Genette’s category of story (récit). Since the publication of his novel La Réticence (1991) reticence has become the key category of his écriture. In his books, it shapes the form, the narration and the plot, the construction of characters, temporality, and space. Thus, its function in Toussaint’s writing enables us to observe idiosyncratic aspects of his “infinitesimalist” texts which play with the canonical, realistic model of the novel. Kategoria „powściągliwości” (réticence) i powrót do opowieści w pisarstwie Jeana-Philippe’a Toussainta. Wprowadzenie Artykuł stanowi próbę omówienia kategorii powściągliwości (fr. réticence) w prozie Jeana-Philippe’a Toussainta w kontekście powrotu do opowieści w literaturze frankofońskiej, zapoczątkowanego w latach 80. XX wieku. Jean-Philippe Toussaint to współczesny belgijski pisarz, fotograf i filmowiec. Napisał m.in. dwanaście powieści i kilka zbiorów krótkich form, jest także autorem filmów i instalacji. Jako przedstawiciel pokolenia pisarzy minimalistycznych Toussaint osadza wykorzystanie powściągliwości w kontekście zjawiska powrotu do genette’owskiej kategorii opowiadania (fr. récit). Od czasu publikacji powieści La Réticence (1991) powściągliwość stała się kluczową kategorią Toussaintowskiego pisarstwa. W jego utworach kształtuje formę, narrację i fabułę, ale także konstrukcję postaci, czasowość i przestrzeń. W ten sposób status omawianej kategorii w twórczości Toussainta umożliwia analizę poszczególnych, a zarazem charakterystycznych dla tego twórcy aspektów textes infinitésimalistes, które podejmują grę z modelem balzakowskiej powieści realistycznej.
沉默的范畴与杜桑写作中的故事回归。文章介绍了沉默在20世纪80年代法语文学回归故事的背景下，让-菲利普·杜桑的写作中所起的作用。让-菲利普·杜桑是比利时当代作家、摄影师和电影制片人。他写过12部小说和短篇小说，也创作过电影和装置作品。作为极简主义作家的一代，杜桑将他对沉默的使用置于回归热内特的故事范畴的倾向的背景下。自从1991年出版了他的小说《柳青》以来，沉默成为了他的柳青文学的一个重要范畴。在他的作品中，它塑造了形式、叙事和情节、人物结构、时间性和空间。因此，它在杜桑写作中的作用使我们能够观察到他的“无穷小主义”文本的特殊方面，这些文本与小说的规范，现实主义模式有关。Kategoria " powściągliwości " (r) i powrót do opowieści w . jean - philippe 'a Toussainta。wprowadzenieartykuowstanowi próbę omówienia kategorii powściągliwości (fri . rence) w prozie Jeana-Philippe 'a Toussainta w kontekście powrotu do opowieści w literaturze frankofońskiej, zapoczątkowanego w latach 80。XX wieku。Jean-Philippe Toussaint致współczesny belbeljski pisarz, fotograf i filmowiec。Napisałm.in。Dwanaście powieści我kilka zbiorów krótkich表单，笑话także autorem filmów我安装。Jako prizedasticiel pokolenia pisarzy minimalististytoussaint osadza wykorzystanie powściągliwości w kontekście zjawiska powrotuu do genette ' owskiekcategororii powiadania(原racei)。Od czasu public likacji powieści La r (1991) powściągliwość stała siokluczowokategoriotoussaintowskiego pisarstwa。W jego utworach kształtuje formizi, narracjizi fabułę， ale także konstrukcjizpostaci, czasowość i przestrzezei。W ten sposób status omawianej categororii W twórczości Toussainta umożliwia analizizei poszczególnych, a zarazem charakterystycznych dla tego twórcy aspektów textes infinitsamimalistes, które podejmujegrizz modelem balzakowskiej powieści realistycznej。
{"title":"La catégorie de la réticence et un retour au récit dans l’écriture de Jean-Philippe Toussaint. Une introduction","authors":"Dorota Czerkies","doi":"10.4467/20843933st.21.009.13653","DOIUrl":"https://doi.org/10.4467/20843933st.21.009.13653","url":null,"abstract":"The Category of Reticence and a Return to the Story in Jean-Philippe Toussaint’s Writing. An Introduction The article presents the function of reticence in Jean-Philippe Toussaint’s writing in the context of the return to the story in francophone literature, initiated in the 80s of the 20th c. Jean-Philippe Toussaint is a contemporary Belgian writer, photographer and film-maker. He has written twelve novels and short stories, as well as authored films and installations. Belonging to the generation of minimalist writers, Toussaint sets his use of reticence in the context of the tendency to return to Genette’s category of story (récit). Since the publication of his novel La Réticence (1991) reticence has become the key category of his écriture. In his books, it shapes the form, the narration and the plot, the construction of characters, temporality, and space. Thus, its function in Toussaint’s writing enables us to observe idiosyncratic aspects of his “infinitesimalist” texts which play with the canonical, realistic model of the novel. Kategoria „powściągliwości” (réticence) i powrót do opowieści w pisarstwie Jeana-Philippe’a Toussainta. Wprowadzenie Artykuł stanowi próbę omówienia kategorii powściągliwości (fr. réticence) w prozie Jeana-Philippe’a Toussainta w kontekście powrotu do opowieści w literaturze frankofońskiej, zapoczątkowanego w latach 80. XX wieku. Jean-Philippe Toussaint to współczesny belgijski pisarz, fotograf i filmowiec. Napisał m.in. dwanaście powieści i kilka zbiorów krótkich form, jest także autorem filmów i instalacji. Jako przedstawiciel pokolenia pisarzy minimalistycznych Toussaint osadza wykorzystanie powściągliwości w kontekście zjawiska powrotu do genette’owskiej kategorii opowiadania (fr. récit). Od czasu publikacji powieści La Réticence (1991) powściągliwość stała się kluczową kategorią Toussaintowskiego pisarstwa. W jego utworach kształtuje formę, narrację i fabułę, ale także konstrukcję postaci, czasowość i przestrzeń. W ten sposób status omawianej kategorii w twórczości Toussainta umożliwia analizę poszczególnych, a zarazem charakterystycznych dla tego twórcy aspektów textes infinitésimalistes, które podejmują grę z modelem balzakowskiej powieści realistycznej.","PeriodicalId":30881,"journal":{"name":"Studia Litteraria et Historica","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"83634613","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-01-01DOI: 10.4467/20843933ST.21.004.13384
Agnieszka Sowa
Sztuka czekania – percepcja czasu w powieści Mogador (2016) Martina Mosebacha Powieść Martina Mosebacha Mogador konfrontuje dwie kultury. Bohater – młody, odnoszący sukcesy pracownik banku z Niemiec – musi spędzić kilka tygodni w Maroku wśród jego mieszkańców. Musi zmierzyć się z obcymi zwyczajami i innym rytmem życia ludzi, którzy wydają się mieć znacznie więcej czasu i nie muszą poddawać się jego presji. W artykule skupiono się na przedstawieniach percepcji czasu (np. w czasie wolnym, w trakcie posiłków czy oczekiwania), która wydaje się jedną z najważniejszych różnic pomiędzy kulturą europejską a marokańską. Artykuł ma na celu opisanie ludzkiej tęsknoty za godnym przeżywaniem czasu, za tzw. slow life, która wydaje się pragnieniem ukrytym pod niepokojem i szybkością współczesnego świata. Art of Waiting – Perception of Time in Martin Mosebach’s Novel Mogador (2016) Martin Mosebach’s novel Mogador confronts two cultures; the protagonist, a young, successful, German bank employee must spend some weeks in Morocco among the locals. He has to deal with foreign customs and another rhythm of life among people who seem to have much more time and don’t have to subject themselves to the pressure of the clock. The article focuses on the depictions of time perception (e.g. during leisure time, meals, waiting, etc.), which seems to be one of the most important differences between them. The article aims to describe the human longing for dignified handling of time, for slow life, which seems to be a yearning hidden under the anxiety and speed of the modern world.
{"title":"Kunst des Wartens – Zeitempfinden in Martin Mosebachs Roman Mogador (2016)","authors":"Agnieszka Sowa","doi":"10.4467/20843933ST.21.004.13384","DOIUrl":"https://doi.org/10.4467/20843933ST.21.004.13384","url":null,"abstract":"Sztuka czekania – percepcja czasu w powieści Mogador (2016) Martina Mosebacha Powieść Martina Mosebacha Mogador konfrontuje dwie kultury. Bohater – młody, odnoszący sukcesy pracownik banku z Niemiec – musi spędzić kilka tygodni w Maroku wśród jego mieszkańców. Musi zmierzyć się z obcymi zwyczajami i innym rytmem życia ludzi, którzy wydają się mieć znacznie więcej czasu i nie muszą poddawać się jego presji. W artykule skupiono się na przedstawieniach percepcji czasu (np. w czasie wolnym, w trakcie posiłków czy oczekiwania), która wydaje się jedną z najważniejszych różnic pomiędzy kulturą europejską a marokańską. Artykuł ma na celu opisanie ludzkiej tęsknoty za godnym przeżywaniem czasu, za tzw. slow life, która wydaje się pragnieniem ukrytym pod niepokojem i szybkością współczesnego świata. Art of Waiting – Perception of Time in Martin Mosebach’s Novel Mogador (2016) Martin Mosebach’s novel Mogador confronts two cultures; the protagonist, a young, successful, German bank employee must spend some weeks in Morocco among the locals. He has to deal with foreign customs and another rhythm of life among people who seem to have much more time and don’t have to subject themselves to the pressure of the clock. The article focuses on the depictions of time perception (e.g. during leisure time, meals, waiting, etc.), which seems to be one of the most important differences between them. The article aims to describe the human longing for dignified handling of time, for slow life, which seems to be a yearning hidden under the anxiety and speed of the modern world.","PeriodicalId":30881,"journal":{"name":"Studia Litteraria et Historica","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"84510105","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2021-01-01DOI: 10.4467/20843933st.21.016.14006
Elżbieta Niewiadoma
Literature does not need to be solely confined to text, but can be accompanied by moving images, animation, sound, music, as well as a multi-linear narrative, which has become easier to integrate due to the use of hypertext and augmented reality (AR) technology. One author who readily uses such innovations is Stu Campbell, more widely known by his alias, Sutu. Aside from being a writer, Campbell is also an interactive designer and illustrator who combines art and technology in order to produce unique and experimental works. Campbell is inspired by multiple genres and formats through which he addresses poignant themes, such as memory and its loss, the imminent passage of time, as well as the meaning of identity and reality in our increasingly digital and fast-paced environment. Therefore, this paper discusses the selected works of Stu Campbell in the context of their experimental and technological nature drawing on Paola Trimarco’s discussion of “affordances,” a term originally derived from psychologist James L. Gibson, denoting the opportunities and limitations in certain environments. The works discussed are the following: Modern Polaxis, a multilinear comic in the form of a private journal which depends on AR technology to advance its narrative, Nawlz, a cyberpunk webcomic created on a horizontal interactive digital canvas, and These Memories Won’t Last, a semi-autobiographical webcomic which incorporates music, sound and animation. Eksperymentalna twórczość Stu Campbella. Użycie nowych mediów w tworzeniu komiksów online Literatura nie musi ograniczać się wyłącznie do tekstu, ale może towarzyszyć jej ruchomy obraz, animacja, dźwięk, muzyka, a także wieloliniowa narracja, która stała się łatwiejsza do zintegrowania dzięki wykorzystaniu hipertekstu i technologii rozszerzonej rzeczywistości (AR). Jednym z autorów, który chętnie korzysta z takich innowacji, jest Stu Campbell, szerzej znany pod pseudonimem Sutu. Oprócz bycia pisarzem Campbell jest także projektantem interaktywnych aplikacji i ilustratorem, który łączy sztukę i technologię, tworząc unikalne, eksperymentalne utwory. Campbell inspiruje się wieloma gatunkami i formatami o poruszającej tematyce, takiej jak pamięć i jej utrata, nieuchronny upływ czasu, a także znaczenie tożsamości i rzeczywistości w naszym, coraz bardziej cyfrowym i narzucającym szybkie tempo, środowisku. Dlatego w niniejszym artykule omówiono wybrane prace Stu Campbella w kontekście ich eksperymentalnego i technologicznego charakteru, odwołując się do refleksji Paoli Trimarco na temat „afordancji”, terminu wywodzącego się z dorobku psychologa Jamesa L. Gibsona, a oznaczającego możliwości i ograniczenia w określonych środowiskach. Artykuł omawia Modern Polaxis, wielowierszowy komiks w formie prywatnego dziennika, którego narracja opiera się na technologii AR, Nawlz, cyberpunkowy komiks internetowy stworzony na płaskim, interaktywnym, cyfrowym „płótnie”, oraz These Memories Won’t Last, na wpół autobiograficzny komiks in
文学不需要仅仅局限于文本，而是可以伴随着动态图像、动画、声音、音乐以及多线性叙事，由于超文本和增强现实(AR)技术的使用，这些叙事变得更容易整合。斯图·坎贝尔(Stu Campbell)就是一个乐于使用这种创新的作家，他更广为人知的别名是Sutu。除了作为一个作家，坎贝尔也是一个互动设计师和插画家，他结合了艺术和技术，以产生独特的和实验性的作品。坎贝尔受到多种类型和格式的启发，通过这些类型和格式，他解决了令人心酸的主题，如记忆及其丧失，迫在眉睫的时间流逝，以及在我们日益数字化和快节奏的环境中身份和现实的意义。因此，本文根据Paola Trimarco对“可视性”的讨论，在实验和技术性质的背景下讨论了Stu Campbell的精选作品，“可视性”一词最初来自心理学家James L. Gibson，表示某些环境中的机会和限制。讨论的作品包括:《Modern Polaxis》，一部以私人杂志形式呈现的多线性漫画，依靠AR技术推进其叙事;《Nawlz》，一部在水平互动数字画布上创作的赛博朋克网络漫画;《这些记忆不会持久》，一部融合了音乐、声音和动画的半自传体网络漫画。Eksperymentalna twórczość斯图·坎贝拉。Użycie nowych mediow w tworzeniu komiksow onlineLiteratura聂musi ograniczaćsię王寅łącznie tekstu,啤酒莫że towarzyszyćjej ruchomy obraz, animacja, dźwięk,拨弄,także wieloliniowa narracja, ktora stał一个sięłatwiejsza做zintegrowaniaę佩带天珠ki wykorzystaniu hipertekstu我technologii rozszerzonej rzeczywistości (AR)。Jednym z autorów, który chętnie korzysta z takich innowacji, jest Stu Campbell, szerzej znany pod pseudonimem Sutu。Oprócz bycia pisarzem Campbell jest także projjektantem interaktywnych application i illustrorem, który łączy sztukkii technology, tworząc unikalne, eksperymentalne。Campbell inspiruje sije wieloma gatunkami i formatami poruszającej tematyce, takiejjak pamięć ijejutrata, niechronny upływ czasu, a także znaczenie tożsamości i rzeczywistości wnaszym, coraz bardziejcyfrowym narzucającym szybkie tempo， środowisku。platego w . niniejszym artykule omówiono wybraneprace Stu Campbella w . kontekście ich . sperymentalnego i . technicznego charakteru, odwołując siodoreflekji Paoli Trimarco . na .“afordancji”，terminu wywodzącego siogibku心理学家james L. Gibsona，一个oznaczającego możliwości i ograniczenia w . określonych środowiskach。artykuowomawia Modern Polaxis, wielowierszowy komiks w formie prywatnego dziennika, którego narracja opiera sikina technology AR, Nawlz, cyberpunkowy komiks internetowny na płaskim, interaktywnym, cyfrowym“płótnie”，oraz These Memories Won 't Last, na wpół自传体komiks internetowy, zawierający muzykkiz, dźwięk i animacjkiz。
{"title":"The Experimental Works of Stu Campbell: The Use of New Media in Creating Online Comics","authors":"Elżbieta Niewiadoma","doi":"10.4467/20843933st.21.016.14006","DOIUrl":"https://doi.org/10.4467/20843933st.21.016.14006","url":null,"abstract":"Literature does not need to be solely confined to text, but can be accompanied by moving images, animation, sound, music, as well as a multi-linear narrative, which has become easier to integrate due to the use of hypertext and augmented reality (AR) technology. One author who readily uses such innovations is Stu Campbell, more widely known by his alias, Sutu. Aside from being a writer, Campbell is also an interactive designer and illustrator who combines art and technology in order to produce unique and experimental works. Campbell is inspired by multiple genres and formats through which he addresses poignant themes, such as memory and its loss, the imminent passage of time, as well as the meaning of identity and reality in our increasingly digital and fast-paced environment. Therefore, this paper discusses the selected works of Stu Campbell in the context of their experimental and technological nature drawing on Paola Trimarco’s discussion of “affordances,” a term originally derived from psychologist James L. Gibson, denoting the opportunities and limitations in certain environments. The works discussed are the following: Modern Polaxis, a multilinear comic in the form of a private journal which depends on AR technology to advance its narrative, Nawlz, a cyberpunk webcomic created on a horizontal interactive digital canvas, and These Memories Won’t Last, a semi-autobiographical webcomic which incorporates music, sound and animation. Eksperymentalna twórczość Stu Campbella. Użycie nowych mediów w tworzeniu komiksów online Literatura nie musi ograniczać się wyłącznie do tekstu, ale może towarzyszyć jej ruchomy obraz, animacja, dźwięk, muzyka, a także wieloliniowa narracja, która stała się łatwiejsza do zintegrowania dzięki wykorzystaniu hipertekstu i technologii rozszerzonej rzeczywistości (AR). Jednym z autorów, który chętnie korzysta z takich innowacji, jest Stu Campbell, szerzej znany pod pseudonimem Sutu. Oprócz bycia pisarzem Campbell jest także projektantem interaktywnych aplikacji i ilustratorem, który łączy sztukę i technologię, tworząc unikalne, eksperymentalne utwory. Campbell inspiruje się wieloma gatunkami i formatami o poruszającej tematyce, takiej jak pamięć i jej utrata, nieuchronny upływ czasu, a także znaczenie tożsamości i rzeczywistości w naszym, coraz bardziej cyfrowym i narzucającym szybkie tempo, środowisku. Dlatego w niniejszym artykule omówiono wybrane prace Stu Campbella w kontekście ich eksperymentalnego i technologicznego charakteru, odwołując się do refleksji Paoli Trimarco na temat „afordancji”, terminu wywodzącego się z dorobku psychologa Jamesa L. Gibsona, a oznaczającego możliwości i ograniczenia w określonych środowiskach. Artykuł omawia Modern Polaxis, wielowierszowy komiks w formie prywatnego dziennika, którego narracja opiera się na technologii AR, Nawlz, cyberpunkowy komiks internetowy stworzony na płaskim, interaktywnym, cyfrowym „płótnie”, oraz These Memories Won’t Last, na wpół autobiograficzny komiks in","PeriodicalId":30881,"journal":{"name":"Studia Litteraria et Historica","volume":"14 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2021-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"74599961","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：