Introduction and objective Acne vulgaris is a common, chronic and inflammatory skin disease of the folliculopilosebaceous unit. According to the literature, acne affects 85% adolescents and 50% adulthood, with an increasing tendency. The symptoms of acne are skin lesions such as comedones, pustules, papules as well as nodules and they generally appear on face, shoulders, chest and back. Based on its severity acne can be divided into following categories: mild, moderate and severe. The pathogenesis of acne is multivariate. Significant importance is attributed to hormonal changes, the role of Cutibacterium acnes bacteria and the balance between C. acnes and Staphylococcus epidermidis, keratinization disorders, excessive sebum production, circadian rhythm disorders, a lot of stress in life and improper nutrition as a result of imbalanced diet. Finding the cause of acne is necessary to cure the disease. The study shows that supplementation seems to be a good solution in the case of acne vulgaris. The aim of the study was to present the most commonly used substances in supplements for acne skin, their properties and possibilities in the treatment of acne vulgaris. The intention of the authors was to draw attention to the possibilities of supplementing dermatological acne treatments with supplements. Pharmacists are often the first point of contact for acne vulgaris patients looking for a way to improve their skin condition. Review methods The PubMed database was reviewed for the most commonly used substances in therapy of acne skin. Publications from the period 2010-2022 were analyzed in terms of the following keywords: „vitamin D”, „omega acids”, „antioxidants”, „berberine”, „lactoferrin” and „inositol” in collocation with „acne”. A review of 31 articles on the possibility of acne supplementation were reviewed. Supplementation of vitamin D, omega acids, antioxidants, berberine, probiotics, inositol and lactoferrin is discussed. Abbreviated description of the state of knowledge The effectiveness of taking supplements containing antioxidants, omega acids, berberine, probiotics, lactoferrin, inositol and vitamin D was discussed. Summary 1. Deficiencies of vitamin D3, vitamins A and E are often noted in patients with acne. 2. Supporting dermatological acne treatments with supplementation with omega acids and probiotics alleviates the side effects of treatment. 3. In the analyzed studies, there were no differences in the effectiveness of omega-3 acids compared to omega-6 acids in supplementation in patients with acne. 4. Multi-component preparations seem to be a better solution than supplements containing only one active ingredient. 5. More research is needed to be able to assess the real effectiveness of individual substances and determine their appropriate dosage.
{"title":"The role of vitamin D, omega acids, antioxidants, berberine, probiotics, lactoferrin and inositol in acne","authors":"Wioleta Faruga-Lewicka, M. Kardas","doi":"10.32383/farmpol/162806","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/162806","url":null,"abstract":"Introduction and objective\u0000Acne vulgaris is a common, chronic and inflammatory skin disease of the folliculopilosebaceous unit. According to the literature, acne affects 85% adolescents and 50% adulthood, with an increasing tendency. The symptoms of acne are skin lesions such as comedones, pustules, papules as well as nodules and they generally appear on face, shoulders, chest and back. Based on its severity acne can be divided into following categories: mild, moderate and severe. The pathogenesis of acne is multivariate. Significant importance is attributed to hormonal changes, the role of Cutibacterium acnes bacteria and the balance between C. acnes and Staphylococcus epidermidis, keratinization disorders, excessive sebum production, circadian rhythm disorders, a lot of stress in life and improper nutrition as a result of imbalanced diet. Finding the cause of acne is necessary to cure the disease. The study shows that supplementation seems to be a good solution in the case of acne vulgaris.\u0000The aim of the study was to present the most commonly used substances in supplements for acne skin, their properties and possibilities in the treatment of acne vulgaris. The intention of the authors was to draw attention to the possibilities of supplementing dermatological acne treatments with supplements. Pharmacists are often the first point of contact for acne vulgaris patients looking for a way to improve their skin condition.\u0000Review methods\u0000The PubMed database was reviewed for the most commonly used substances in therapy of acne skin. Publications from the period 2010-2022 were analyzed in terms of the following keywords: „vitamin D”, „omega acids”, „antioxidants”, „berberine”, „lactoferrin” and „inositol” in collocation with „acne”. A review of 31 articles on the possibility of acne supplementation were reviewed. Supplementation of vitamin D, omega acids, antioxidants, berberine, probiotics, inositol and lactoferrin is discussed. \u0000Abbreviated description of the state of knowledge\u0000The effectiveness of taking supplements containing antioxidants, omega acids, berberine, probiotics, lactoferrin, inositol and vitamin D was discussed.\u0000Summary\u00001. Deficiencies of vitamin D3, vitamins A and E are often noted in patients with acne.\u00002. Supporting dermatological acne treatments with supplementation with omega acids and probiotics alleviates the side effects of treatment.\u00003. In the analyzed studies, there were no differences in the effectiveness of omega-3 acids compared to omega-6 acids in supplementation in patients with acne.\u00004. Multi-component preparations seem to be a better solution than supplements containing only one active ingredient.\u00005. More research is needed to be able to assess the real effectiveness of individual substances and determine their appropriate dosage.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-04-05","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45210984","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Michał Sapa, Alicja Gawalska, M. Kołaczkowski, Adam Bucki
5-HT6 receptor takes part in learning and memory processes. For this reason, the use of ligands of this receptor in the treatment of neurodegenerative diseases such as Alzheimer's disease, depression or autism is being investigated. The development of machine learning (ML) and access to large compound databases allow for the increasing use of these methods in search of new drugs. The use of ML in pre-clinical tests allows for a reduction in time and costs of drug discovery. In this study, we used a sequential virtual screening approach in search of new structures with potential high affinity for the 5-HT6 receptor. Data from the ChEMBL database containing ligand binding affinities, measured as an inhibition constant (Ki), was used as the training dataset. Each step of the screening was based on machine learning models, the task of which was to classify compounds as potentially active and inactive. The first step included a ligand-based drug discovery (LBDD) approach, in which, using Klekota-Roth fingerprints and descriptors describing the chemical structure of the ligands, a classification model was developed to select a preliminary group of candidates from the Otava chemical compound database. In the second step, a structure-based drug discovery (SBDD) approach was used. For this purpose, compounds were docked to the homology model of the 5-HT6 receptor, developed using the AlphaFold algorithm and optimized by Induced-Fit Docking tool and molecular dynamics. Docking poses were scored by a trained Extra Trees classifier. Interactions of a reference ligand with 14 binding site residues were used as features for the trained model. The use of machine learning as a scoring function allowed to improve the virtual screening parameters compared to the Glide GScore scoring function. Based on the obtained model, it was also confirmed that the location of a ligand near the Ser5.43 and Phe5.38 residues is important for binding the compound to the receptor. The procedure has allowed to select 20 candidates with new chemical structures compared to known ligands. In addition, the obtained compounds had a relatively low basic pKa compared to known ligands and thus may be suspected to have a low affinity for hERG channels and good brain penetration.
{"title":"The use of machine learning-based sequential virtual screening in the search of new ligands of 5-HT6 receptor","authors":"Michał Sapa, Alicja Gawalska, M. Kołaczkowski, Adam Bucki","doi":"10.32383/farmpol/161474","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/161474","url":null,"abstract":"5-HT6 receptor takes part in learning and memory processes. For this reason, the use of ligands of this receptor in the treatment of neurodegenerative diseases such as Alzheimer's disease, depression or autism is being investigated. The development of machine learning (ML) and access to large compound databases allow for the increasing use of these methods in search of new drugs. The use of ML in pre-clinical tests allows for a reduction in time and costs of drug discovery.\u0000In this study, we used a sequential virtual screening approach in search of new structures with potential high affinity for the 5-HT6 receptor. Data from the ChEMBL database containing ligand binding affinities, measured as an inhibition constant (Ki), was used as the training dataset. Each step of the screening was based on machine learning models, the task of which was to classify compounds as potentially active and inactive. The first step included a ligand-based drug discovery (LBDD) approach, in which, using Klekota-Roth fingerprints and descriptors describing the chemical structure of the ligands, a classification model was developed to select a preliminary group of candidates from the Otava chemical compound database. In the second step, a structure-based drug discovery (SBDD) approach was used. For this purpose, compounds were docked to the homology model of the 5-HT6 receptor, developed using the AlphaFold algorithm and optimized by Induced-Fit Docking tool and molecular dynamics. Docking poses were scored by a trained Extra Trees classifier. Interactions of a reference ligand with 14 binding site residues were used as features for the trained model.\u0000The use of machine learning as a scoring function allowed to improve the virtual screening parameters compared to the Glide GScore scoring function. Based on the obtained model, it was also confirmed that the location of a ligand near the Ser5.43 and Phe5.38 residues is important for binding the compound to the receptor. The procedure has allowed to select 20 candidates with new chemical structures compared to known ligands. In addition, the obtained compounds had a relatively low basic pKa compared to known ligands and thus may be suspected to have a low affinity for hERG channels and good brain penetration.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-04-05","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45428538","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
A. Gonet-Surówka, P. Dynarowicz-Łątka, Mariola Ciechacka
Niepożądane działania leków stanowią istotny problem w farmakoterapii. Zaobserwowane działania uboczne mogą mieć wiele przyczyn. Mogą one zależeć od dawki i rodzaju zastosowanego leku. Mogą wystąpić w trakcie terapii lub pojawić się z opóźnieniem, po jej zakończeniu. Mogą zniknąć po przerwaniu leczenia lub utrzymywać się. W tym przeglądzie podsumowujemy obszerną literaturę dotyczącą fosfolipidozy, która jest główną konsekwencją stosowania kationowych leków amfifilowych (CAD). Ich specyficzna budowa chemiczna powoduje gromadzenie się fosfolipidów wewnątrz lizosomów, co wpływa na ich prawidłową funkcję, jednak mechanizm powstawania fosfolipidozy na poziomie molekularnym nie jest do końca poznany. Istnieje kilka hipotez mechanizmu powstawania fosfolipidozy - dotyczą one głównie: tworzenia kompleksów pomiędzy fosfolipidami a lekami CAD, kompetycyjnej inhibicji lizosomalnych fosfolipaz przez leki CAD oraz zwiększonej biosyntezy fosfolipidów i cholesterolu pod wpływem działania leku. W wyniku kumulacji fosfolipidów w lizosomach w obrazie mikroskopowym widoczne są tzw. ciałka blaszkowate, które mogą pojawić się w tkankach w kilka dni lub tygodni po podaniu CAD in vivo i jest to proces dawko-zależny. Uważa się, że fosfolipidoza jest procesem odwracalnym i przyjmuje się, że stanowi adaptacyjną - a nie toksyczną - reakcję na leki. Jeśli stężenie CAD lub toksycznej substancji skumulowanej w lizosomach przekroczy wartość krytyczną, może dojść do aktywacji procesu apoptozy i autofagii. Fosfolipidozę mogą wywołać także inne leki niż CAD, oksysterole oraz niektóre nanocząstki. Fosfolipidoza stanowi jeden z najsłabiej dotychczas poznanych powikłań farmakoterapii - nadal poszukiwane są zarówno sposoby jej wykrywania na początkowym etapie, jak również pełne spektrum zaburzeń czynnościowych organizmu. Identyfikacja procesu fosfolipidozy w komórkach jest możliwa poprzez badania w mikroskopii elektronowej stwierdzającej obecność ciałek blaszkowatych w tkankach pochodzących z biopsji lub za pomocą technik real-time PCR badającej ekspresję genów skorelowanych z występowaniem fosfolipidozy. Potencjalnym biomarkerem wykrywającym ten proces w krwi i moczu pacjentów jest bis(monoacyloglicero)fosforan (BMP). Fosfolipidoza wywołana działaniem substancji leczniczej może zostać wykryta na etapie badań przedklinicznych. Jednak akumulacja fosfolipidów i powstanie ciałek blaszkowatych stwierdzone w badaniach in vitro, czy w badaniach na zwierzętach, nie musi oznaczać uszkodzenia narządów w organizmie człowieka. W ostatnich latach obserwuje się wzrost zainteresowania mechanizmem procesu fosfolipidozy oraz badaniem nowych substancji leczniczych pod kątem wywoływania tego niepożądanego działania. Niniejsza praca przeglądowa przedstawia omówienie najistotniejszych dotychczasowych badań związanych z mechanizmem powstawania fosfolipidozy, metodami jej identyfikacji oraz skutkami na poziomie komórkowym, a także całego organizmu.
{"title":"Drug-induced phospholipidosis – causes, effects, identification","authors":"A. Gonet-Surówka, P. Dynarowicz-Łątka, Mariola Ciechacka","doi":"10.32383/farmpol/162831","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/162831","url":null,"abstract":"Niepożądane działania leków stanowią istotny problem w farmakoterapii. Zaobserwowane działania uboczne mogą mieć wiele przyczyn. Mogą one zależeć od dawki i rodzaju zastosowanego leku. Mogą wystąpić w trakcie terapii lub pojawić się z opóźnieniem, po jej zakończeniu. Mogą zniknąć po przerwaniu leczenia lub utrzymywać się. W tym przeglądzie podsumowujemy obszerną literaturę dotyczącą fosfolipidozy, która jest główną konsekwencją stosowania kationowych leków amfifilowych (CAD). Ich specyficzna budowa chemiczna powoduje gromadzenie się fosfolipidów wewnątrz lizosomów, co wpływa na ich prawidłową funkcję, jednak mechanizm powstawania fosfolipidozy na poziomie molekularnym nie jest do końca poznany. Istnieje kilka hipotez mechanizmu powstawania fosfolipidozy - dotyczą one głównie: tworzenia kompleksów pomiędzy fosfolipidami a lekami CAD, kompetycyjnej inhibicji lizosomalnych fosfolipaz przez leki CAD oraz zwiększonej biosyntezy fosfolipidów i cholesterolu pod wpływem działania leku. W wyniku kumulacji fosfolipidów w lizosomach w obrazie mikroskopowym widoczne są tzw. ciałka blaszkowate, które mogą pojawić się w tkankach w kilka dni lub tygodni po podaniu CAD in vivo i jest to proces dawko-zależny. Uważa się, że fosfolipidoza jest procesem odwracalnym i przyjmuje się, że stanowi adaptacyjną - a nie toksyczną - reakcję na leki. Jeśli stężenie CAD lub toksycznej substancji skumulowanej w lizosomach przekroczy wartość krytyczną, może dojść do aktywacji procesu apoptozy i autofagii. Fosfolipidozę mogą wywołać także inne leki niż CAD, oksysterole oraz niektóre nanocząstki. Fosfolipidoza stanowi jeden z najsłabiej dotychczas poznanych powikłań farmakoterapii - nadal poszukiwane są zarówno sposoby jej wykrywania na początkowym etapie, jak również pełne spektrum zaburzeń czynnościowych organizmu. Identyfikacja procesu fosfolipidozy w komórkach jest możliwa poprzez badania w mikroskopii elektronowej stwierdzającej obecność ciałek blaszkowatych w tkankach pochodzących z biopsji lub za pomocą technik real-time PCR badającej ekspresję genów skorelowanych z występowaniem fosfolipidozy. Potencjalnym biomarkerem wykrywającym ten proces w krwi i moczu pacjentów jest bis(monoacyloglicero)fosforan (BMP). Fosfolipidoza wywołana działaniem substancji leczniczej może zostać wykryta na etapie badań przedklinicznych. Jednak akumulacja fosfolipidów i powstanie ciałek blaszkowatych stwierdzone w badaniach in vitro, czy w badaniach na zwierzętach, nie musi oznaczać uszkodzenia narządów w organizmie człowieka. W ostatnich latach obserwuje się wzrost zainteresowania mechanizmem procesu fosfolipidozy oraz badaniem nowych substancji leczniczych pod kątem wywoływania tego niepożądanego działania. Niniejsza praca przeglądowa przedstawia omówienie najistotniejszych dotychczasowych badań związanych z mechanizmem powstawania fosfolipidozy, metodami jej identyfikacji oraz skutkami na poziomie komórkowym, a także całego organizmu.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-04-05","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42254786","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Malwina Lachowicz, A. Stańczak, Michał Kołodziejczyk
Nieprzyjemny smak, którym charakteryzuje się liczna grupa substancji leczniczych może stanowić wyzwanie zarówno dla naukowców na etapie projektowania określonej postaci leku, jak również dla pacjenta podczas przyjmowania danego preparatu. Wrażenia smakowe pełnią istotną rolę w dzisiejszych czasach, będąc niekiedy jednym z kryteriów wyboru, którym kieruje się pacjent podczas wizyty w aptece ogólnodostępnej oraz mogą one wpływać na pozytywny odbiór preparatu i w efekcie udaną komercjalizację produktu leczniczego. Doznania smakowe pełnią kluczową rolę w przypadku doustnych postaci leku, a przede wszystkim rozpuszczalnych postaci oraz pozostałych płynnych form leków. Główną grupą docelową płynnych preparatów leczniczych są pacjenci pediatryczni oraz osoby mające problem z połykaniem stałych doustnych postaci leku, a także seniorzy. Zwłaszcza dzieci stanowią grupę pacjentów, dla których walory smakowe są niezwykle istotne. Substancje lecznicze charakteryzujące się nieprzyjemnym smakiem i/lub zapachem, poprzez niską akceptację ze strony pacjenta mogą także oddziaływać na zmniejszenie skuteczności procesu leczenia. Skuteczne zamaskowanie nieprzyjemnego smaku substancji leczniczej jest możliwe dzięki rozwojowi wielu technik umożliwiających ten proces, co z kolei może znaleźć przełożenie na bardziej regularne przyjmowanie leków przez pacjenta wg odpowiednich zaleceń. Maskowanie nieprzyjemnego smaku API (ang. Active Pharmaceutical Ingredient) można osiągnąć za pomocą różnych metod. Celem artykułu jest omówienie kilku najpopularniejszych, a mianowicie wykorzystujących dodatek aromatów i/lub substancji słodzących, mikroenkapsulację, zmiany reologiczne, tworzenie kompleksów inkluzyjnych, granulację, emulsję wielokrotne, żywice jonowymienne oraz zastosowanie liposomów. Należy zaznaczyć, że wybór odpowiedniej metody powinien być ukierunkowany kilkoma aspektami, w tym przede wszystkim właściwościami fizykochemicznymi stosowanej substancji leczniczej, częstotliwością dawkowania, a także postacią leku.
{"title":"Selected taste masking techniques of active ingredients","authors":"Malwina Lachowicz, A. Stańczak, Michał Kołodziejczyk","doi":"10.32383/farmpol/158473","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/158473","url":null,"abstract":"Nieprzyjemny smak, którym charakteryzuje się liczna grupa substancji leczniczych może stanowić wyzwanie zarówno dla naukowców na etapie projektowania określonej postaci leku, jak również dla pacjenta podczas przyjmowania danego preparatu. Wrażenia smakowe pełnią istotną rolę w dzisiejszych czasach, będąc niekiedy jednym z kryteriów wyboru, którym kieruje się pacjent podczas wizyty w aptece ogólnodostępnej oraz mogą one wpływać na pozytywny odbiór preparatu i w efekcie udaną komercjalizację produktu leczniczego. Doznania smakowe pełnią kluczową rolę w przypadku doustnych postaci leku, a przede wszystkim rozpuszczalnych postaci oraz pozostałych płynnych form leków. Główną grupą docelową płynnych preparatów leczniczych są pacjenci pediatryczni oraz osoby mające problem z połykaniem stałych doustnych postaci leku, a także seniorzy. Zwłaszcza dzieci stanowią grupę pacjentów, dla których walory smakowe są niezwykle istotne. Substancje lecznicze charakteryzujące się nieprzyjemnym smakiem i/lub zapachem, poprzez niską akceptację ze strony pacjenta mogą także oddziaływać na zmniejszenie skuteczności procesu leczenia. Skuteczne zamaskowanie nieprzyjemnego smaku substancji leczniczej jest możliwe dzięki rozwojowi wielu technik umożliwiających ten proces, co z kolei może znaleźć przełożenie na bardziej regularne przyjmowanie leków przez pacjenta wg odpowiednich zaleceń. Maskowanie nieprzyjemnego smaku API (ang. Active Pharmaceutical Ingredient) można osiągnąć za pomocą różnych metod. Celem artykułu jest omówienie kilku najpopularniejszych, a mianowicie wykorzystujących dodatek aromatów i/lub substancji słodzących, mikroenkapsulację, zmiany reologiczne, tworzenie kompleksów inkluzyjnych, granulację, emulsję wielokrotne, żywice jonowymienne oraz zastosowanie liposomów. Należy zaznaczyć, że wybór odpowiedniej metody powinien być ukierunkowany kilkoma aspektami, w tym przede wszystkim właściwościami fizykochemicznymi stosowanej substancji leczniczej, częstotliwością dawkowania, a także postacią leku.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47210613","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Leki bez recepty oraz suplementy diety są powszechnie dostępne, stosunkowo tanie i postrzegane przez ogół społeczeństwa jako bezpieczne. Należy jednak zwrócić szczególną uwagę na przyjmowanie takich preparatów przez populacje wrażliwe, do których należą kobiety w ciąży oraz matki karmiące. W organizmie kobiety w ciąży zachodzi wiele zmian adaptacyjnych o charakterze fizjologicznym i anatomicznym. Zmienia się farmakokinetyka przyjmowanych substancji, co przekłada się na wystąpienie efektu terapeutycznego lub toksycznego po zastosowaniu leku czy suplementu. Odmienne wchłanianie leków, dystrybucja, metabolizm oraz wydalanie wymagają szczególnej ostrożności i indywidualnego podejścia pracowników ochrony zdrowia wobec kobiet w ciąży. Łożysko ludzkie było dawniej uważane za naturalną barierę, chroniącą płód przed ksenobiotykami przyjmowanymi przez matkę. Dziś wiadomo, że wiele substancji może penetrować przez barierę łożyskową za pomocą różnych mechanizmów, w tym dyfuzji biernej i transportu aktywnego. Łożysko ludzkie posiada również aktywność metaboliczną do przeprowadzenia biotransformacji związków pochodzenia endogennego oraz egzogennego. Leki i suplementy przyjmowane przez kobietę przenikają nie tylko do łożyska, ale także do mleka matki, tym samym mogą wywierać działanie na płód i dziecko. Odmienność fizjologiczna tak młodego organizmu oraz niedostatecznie wykształcone systemy metaboliczne przekładają się na niedostateczną odpowiedź organizmu dziecka na zastosowany preparat. Istnieje wiele systemów klasyfikacji leków i suplementów diety stosowanych podczas ciąży lub karmienia piersią. W 2015 roku FDA rozpoczęła wdrażanie nowego systemu znakowania i klasyfikacji leków stosowanych podczas ciąży oraz laktacji, zwany „Zasadą oznakowania leków w ciąży i laktacji”– (ang. Pregnancy and Lactation Labeling (Drugs) Rule; PLLR). Miał on zastąpić dotychczas stosowany podział na kategorie ciążowe leków A, B, C, D, X, który był uważany za błędnie interpretowany. Natomiast standardowym odniesieniem do stosowania leków podczas karmienia piersią stała się klasyfikacja leków według prof. Hale’a.
{"title":"Safety of drugs used during pregnancy and lactation as a result of changes in their pharmacokinetics","authors":"Paulina Opalska, M. Hurkacz","doi":"10.32383/farmpol/157507","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/157507","url":null,"abstract":"Leki bez recepty oraz suplementy diety są powszechnie dostępne, stosunkowo tanie i postrzegane przez ogół społeczeństwa jako bezpieczne. Należy jednak zwrócić szczególną uwagę na przyjmowanie takich preparatów przez populacje wrażliwe, do których należą kobiety w ciąży oraz matki karmiące. W organizmie kobiety w ciąży zachodzi wiele zmian adaptacyjnych o charakterze fizjologicznym i anatomicznym. Zmienia się farmakokinetyka przyjmowanych substancji, co przekłada się na wystąpienie efektu terapeutycznego lub toksycznego po zastosowaniu leku czy suplementu. Odmienne wchłanianie leków, dystrybucja, metabolizm oraz wydalanie wymagają szczególnej ostrożności i indywidualnego podejścia pracowników ochrony zdrowia wobec kobiet w ciąży. Łożysko ludzkie było dawniej uważane za naturalną barierę, chroniącą płód przed ksenobiotykami przyjmowanymi przez matkę. Dziś wiadomo, że wiele substancji może penetrować przez barierę łożyskową za pomocą różnych mechanizmów, w tym dyfuzji biernej i transportu aktywnego. Łożysko ludzkie posiada również aktywność metaboliczną do przeprowadzenia biotransformacji związków pochodzenia endogennego oraz egzogennego. Leki i suplementy przyjmowane przez kobietę przenikają nie tylko do łożyska, ale także do mleka matki, tym samym mogą wywierać działanie na płód i dziecko. Odmienność fizjologiczna tak młodego organizmu oraz niedostatecznie wykształcone systemy metaboliczne przekładają się na niedostateczną odpowiedź organizmu dziecka na zastosowany preparat. Istnieje wiele systemów klasyfikacji leków i suplementów diety stosowanych podczas ciąży lub karmienia piersią. W 2015 roku FDA rozpoczęła wdrażanie nowego systemu znakowania i klasyfikacji leków stosowanych podczas ciąży oraz laktacji, zwany „Zasadą oznakowania leków w ciąży i laktacji”– (ang. Pregnancy and Lactation Labeling (Drugs) Rule; PLLR). Miał on zastąpić dotychczas stosowany podział na kategorie ciążowe leków A, B, C, D, X, który był uważany za błędnie interpretowany. Natomiast standardowym odniesieniem do stosowania leków podczas karmienia piersią stała się klasyfikacja leków według prof. Hale’a.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44433571","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Katarzyna Szałabska-Rąpała, Weronika Borymska, Ilona Kaczmarczyk-Żebrowska
Cukrzyca to przewlekła choroba metaboliczna, charakteryzująca się hiperglikemią, czyli zwiększonym stężeniem glukozy w surowicy krwi. Choroba ta może wynikać z niedostatecznego wytwarzania insuliny przez komórki β trzustki, niewłaściwej odpowiedzi tkanek na ten hormon lub obu tych stanów jednocześnie. W przebiegu cukrzycy obserwuje się zburzenia gospodarki węglowodanowej, białkowej i lipidowej. Zaburzeniom tym towarzyszy często przewlekle utrzymujący się stres oksydacyjny. Leczenie cukrzycy typu 2 oparte jest o stosowanie syntetycznych doustnych leków przeciwcukrzycowych. Leki te zapewniają dobrą kontrolę glikemii w organizmie diabetyków i poprawiają jakoś ich życia, jednakże nie są pozbawione działań niepożądanych. Dlatego też obiecującym wydaje się kompleksowe podejście do pacjenta i dodatkowe wdrożenie w procesie jego leczenia związków pozwalających na zmniejszenie negatywnych skutków stresu oksydacyjnego i ograniczających wystąpienie powikłań cukrzycowych. Zainteresowanie świata naukowego budzą zwłaszcza rośliny o właściwościach antyoksydacyjnych. Honokiol to polifenolowy związek z grupy neolignanów, który obecny jest w korze różnych gatunków magnolii. Zarówno honokiol jak i 4-O-metylohonokiol znane są ze swoich prozdrowotnych właściwości oraz wielokierunkowego działania na organizm, w tym na kontrolę glikemii czy na przywrócenie prawidłowego metabolizmu lipidów. W związku z powyższym celem niniejszej pracy przeglądowej jest usystematyzowanie dostępnej literatury naukowej, obejmującej zagadnienia wpływu neolignanów: honokiolu i 4-O-metylohonokiolu na stan zdrowia pacjenta chorującego na cukrzycę typu 2 i jej powikłania. Dane zebrane w tym manuskrypcie wskazują na korzystny wpływ tych związków w obrębie organów najczęściej narażonych na powikłania cukrzycowe – w tym trzustki, mięśnia sercowego czy też nerek, jak również na zapobieganie wystąpienia nadmiernej otyłości w kontekście oddziaływania na białą tkankę tłuszczową. Po wnikliwej analizie wielu artykułów naukowych można stwierdzić, iż związki te mogą okazać się obiecującymi środkami wspomagającymi konwencjonalne terapie lekami przeciwcukrzycowymi w leczeniu cukrzycy typ 2 i towarzyszących jej schorzeń.
{"title":"Neolignans - honokiol and 4-O-methylhonokiol - as potential compounds counteracting diabetic complications - current state of knowledge","authors":"Katarzyna Szałabska-Rąpała, Weronika Borymska, Ilona Kaczmarczyk-Żebrowska","doi":"10.32383/farmpol/158472","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/158472","url":null,"abstract":"Cukrzyca to przewlekła choroba metaboliczna, charakteryzująca się hiperglikemią, czyli zwiększonym stężeniem glukozy w surowicy krwi. Choroba ta może wynikać z niedostatecznego wytwarzania insuliny przez komórki β trzustki, niewłaściwej odpowiedzi tkanek na ten hormon lub obu tych stanów jednocześnie. W przebiegu cukrzycy obserwuje się zburzenia gospodarki węglowodanowej, białkowej i lipidowej. Zaburzeniom tym towarzyszy często przewlekle utrzymujący się stres oksydacyjny. \u0000Leczenie cukrzycy typu 2 oparte jest o stosowanie syntetycznych doustnych leków przeciwcukrzycowych. Leki te zapewniają dobrą kontrolę glikemii w organizmie diabetyków i poprawiają jakoś ich życia, jednakże nie są pozbawione działań niepożądanych. Dlatego też obiecującym wydaje się kompleksowe podejście do pacjenta i dodatkowe wdrożenie w procesie jego leczenia związków pozwalających na zmniejszenie negatywnych skutków stresu oksydacyjnego i ograniczających wystąpienie powikłań cukrzycowych. Zainteresowanie świata naukowego budzą zwłaszcza rośliny o właściwościach antyoksydacyjnych.\u0000Honokiol to polifenolowy związek z grupy neolignanów, który obecny jest w korze różnych gatunków magnolii. Zarówno honokiol jak i 4-O-metylohonokiol znane są ze swoich prozdrowotnych właściwości oraz wielokierunkowego działania na organizm, w tym na kontrolę glikemii czy na przywrócenie prawidłowego metabolizmu lipidów. W związku z powyższym celem niniejszej pracy przeglądowej jest usystematyzowanie dostępnej literatury naukowej, obejmującej zagadnienia wpływu neolignanów: honokiolu i 4-O-metylohonokiolu na stan zdrowia pacjenta chorującego na cukrzycę typu 2 i jej powikłania. Dane zebrane w tym manuskrypcie wskazują na korzystny wpływ tych związków w obrębie organów najczęściej narażonych na powikłania cukrzycowe – w tym trzustki, mięśnia sercowego czy też nerek, jak również na zapobieganie wystąpienia nadmiernej otyłości w kontekście oddziaływania na białą tkankę tłuszczową. Po wnikliwej analizie wielu artykułów naukowych można stwierdzić, iż związki te mogą okazać się obiecującymi środkami wspomagającymi konwencjonalne terapie lekami przeciwcukrzycowymi w leczeniu cukrzycy typ 2 i towarzyszących jej schorzeń.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45956624","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Anna Janiak, Paulina Wojtysiak, Anna Woźniak, Ewa Sawicka
Rak piersi jest jednym z najczęstszych nowotworów złośliwych u kobiet na całym świecie. Niestety, z każdym rokiem wzrasta liczba osób, u których zdiagnozowano tę chorobę. Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem (IARC) wykazała, że w 2020 roku na całym świecie wykryto około 2 milionów przypadków tej choroby. Stąd ogromna rola profilaktyki, nie tylko w postaci badań okresowych, ale także metod nieco mniej konwencjonalnych, czyli chemoprewencji, która może być obiecującą strategią zmniejszania zachorowalności i śmiertelności z powodu raka piersi u kobiet. W ostatnich latach gwałtownie rośnie zainteresowanie środkami chemoprewencyjnymi, czyli związkami o działaniu ochronnym, wspomagającymi zdolności detoksykacyjne organizmu. Polega na stosowaniu naturalnych lub syntetycznych substancji hamujących powstawanie i wzrost guzów. Związki chemoprewencyjne, wpływając na proces inicjacji, promocji i progresji, odgrywają kluczową rolę w ochronie komórek organizmu przed kancerogenezą. Mechanizm ich działania obejmuje przede wszystkim modulację szlaków transdukcji sygnału, redukcję stanu zapalnego, indukcję apoptozy oraz hamowanie przerzutów. Celem pracy jest przedstawienie mechanizmów chemoprewencyjnych wybranych substancji w stosunku do raka piersi. Omówiono następujące czynniki chemoprotekcyjne: kwas foliowy, witaminę D3, witaminę B6, karotenoidy, kurkuminę, piperynę, indolo-3-kabolinol, sulforafan, kwercetynę, galusan epigallokatechiny-3 oraz kwasy tłuszczowe omega-3 ze wskazaniem mechanizmu ich oddziaływania na tkankę nowotworową gruczołu sutkowego. Szczególną uwagę poświęcono właściwościom ochronnym Tarczycy bajkalskiej (Scutellaria baicalensis), zawierającej różne związki chemoprotekcyjne, m.in. bajkalinę, bajkaleinę, wogoninę i wogonozyd. Opracowanie opiera się na literaturze dotyczącej badań in vitro na liniach komórkowych, badań na zwierzętach, a także metaanalizach z udziałem licznych grup pacjentek z rakiem gruczołu sutkowego. Opracowanie stanowi zwięzłe ujęcie tematu z wykorzystaniem wybranych czynników chemoprewencyjnych.
{"title":"Chemoprevention of breast cancer","authors":"Anna Janiak, Paulina Wojtysiak, Anna Woźniak, Ewa Sawicka","doi":"10.32383/farmpol/157508","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/157508","url":null,"abstract":"Rak piersi jest jednym z najczęstszych nowotworów złośliwych u kobiet na całym świecie. Niestety, z każdym rokiem wzrasta liczba osób, u których zdiagnozowano tę chorobę. Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem (IARC) wykazała, że w 2020 roku na całym świecie wykryto około 2 milionów przypadków tej choroby. Stąd ogromna rola profilaktyki, nie tylko w postaci badań okresowych, ale także metod nieco mniej konwencjonalnych, czyli chemoprewencji, która może być obiecującą strategią zmniejszania zachorowalności i śmiertelności z powodu raka piersi u kobiet. W ostatnich latach gwałtownie rośnie zainteresowanie środkami chemoprewencyjnymi, czyli związkami o działaniu ochronnym, wspomagającymi zdolności detoksykacyjne organizmu. Polega na stosowaniu naturalnych lub syntetycznych substancji hamujących powstawanie i wzrost guzów. Związki chemoprewencyjne, wpływając na proces inicjacji, promocji i progresji, odgrywają kluczową rolę w ochronie komórek organizmu przed kancerogenezą. Mechanizm ich działania obejmuje przede wszystkim modulację szlaków transdukcji sygnału, redukcję stanu zapalnego, indukcję apoptozy oraz hamowanie przerzutów. Celem pracy jest przedstawienie mechanizmów chemoprewencyjnych wybranych substancji w stosunku do raka piersi. Omówiono następujące czynniki chemoprotekcyjne: kwas foliowy, witaminę D3, witaminę B6, karotenoidy, kurkuminę, piperynę, indolo-3-kabolinol, sulforafan, kwercetynę, galusan epigallokatechiny-3 oraz kwasy tłuszczowe omega-3 ze wskazaniem mechanizmu ich oddziaływania na tkankę nowotworową gruczołu sutkowego. Szczególną uwagę poświęcono właściwościom ochronnym Tarczycy bajkalskiej (Scutellaria baicalensis), zawierającej różne związki chemoprotekcyjne, m.in. bajkalinę, bajkaleinę, wogoninę i wogonozyd. Opracowanie opiera się na literaturze dotyczącej badań in vitro na liniach komórkowych, badań na zwierzętach, a także metaanalizach z udziałem licznych grup pacjentek z rakiem gruczołu sutkowego. Opracowanie stanowi zwięzłe ujęcie tematu z wykorzystaniem wybranych czynników chemoprewencyjnych.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46239239","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Agnieszka Kusztal, M. Dołowy, Katarzyna Bober-Majnusz
Celem niniejszej pracy była analiza chromatograficzna dwóch związków steroidowych; drospirenonu i linestrenolu będących przedstawicielami grupy odpowiednio pro- i gestagenów oraz zastosowanie jej do wyznaczania parametrów lipofilowości obu tych związków. Zostały przebadane różne układy chromatograficzne złożone z płytek chromatograficznych pokrytych żelem krzemionkowym RP18F254 i RP18WF254 oraz trzech binarnych mieszanin jako faz ruchomych, takich jak metanol-woda, acetonitryl-woda i propan-2-ol-woda o zawartości modyfikatora organicznego w każdej z nich mieszczącej się w zakresie od 50% do 90% lub odpowiednio od 40% do 90%. Otrzymane na drodze licznych analiz chromatograficznych wartości RF drospirenonu i linestrenolu, które zostały następnie przeliczone na wartości parametru RM, posłużyły do wyznaczenia doświadczalnej wartości parametru lipofilowości tych związków w postaci RMW. Dodatkowo otrzymane chromatograficzne parametry lipofilowości porównano z teoretycznymi wartościami współczynnika podziału (logP) drospirenonu i linestrenolu uzyskanymi na podstawie różnych algorytmów obliczeniowych w formie AlogP, AlogPs, AClogP, MlgP, xlogP2 i xlogP3 oraz odpowiednio z eksperymentalną wartością logP oznaczoną jako logPexp dostępną dla jednego z nich tj. drospirenonu. W wyniku przeprowadzonych badań chromatograficznych oraz analizy wszystkich wyników parametrów lipofilowości, stwierdzono przydatność chromatografii cienkowarstwowej w zastosowanych układach złożonych z płytek RP18F254 i RP18W F254 oraz faz ruchomych o składzie metanol-woda, acetonitryl-woda oraz propan-2-ol-woda do wyznaczania doświadczalnej wartości parametru lipofilowości drospirenonu oraz linestrenolu w postaci RMW. Ponadto zaprezentowane w pracy badania świadczą o tym, że wybrane indeksy topologiczne związków biologicznie aktywnych, w tym o strukturze steroidowej jak drospirenon i linestrenol mogą być cenne w określaniu korelacji pomiędzy ich strukturą a właściwościami, w tym również lipofilowymi. Stwierdzono, że zaproponowana w powyższej pracy nowa formuła do obliczania teoretycznej wartości parametru lipofilowości w postaci logPx, która jest oparta na wartościach wybranych indeksów topologicznych, takich jak indeks Balabana (B) i Molekularny Indeks Topologiczny (M) jest ciekawym przykładem zastosowania indeksów opartych na różnych algorytmach obliczeniowych do wyznaczania parametru lipofilowości badanych steroidów.
{"title":"Comparison of the lipophilicity parameters of drospirenone and lynestrenol","authors":"Agnieszka Kusztal, M. Dołowy, Katarzyna Bober-Majnusz","doi":"10.32383/farmpol/157509","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/157509","url":null,"abstract":"Celem niniejszej pracy była analiza chromatograficzna dwóch związków steroidowych; drospirenonu i linestrenolu będących przedstawicielami grupy odpowiednio pro- i gestagenów oraz zastosowanie jej do wyznaczania parametrów lipofilowości obu tych związków. Zostały przebadane różne układy chromatograficzne złożone z płytek chromatograficznych pokrytych żelem krzemionkowym RP18F254 i RP18WF254 oraz trzech binarnych mieszanin jako faz ruchomych, takich jak metanol-woda, acetonitryl-woda i propan-2-ol-woda o zawartości modyfikatora organicznego w każdej z nich mieszczącej się w zakresie od 50% do 90% lub odpowiednio od 40% do 90%. Otrzymane na drodze licznych analiz chromatograficznych wartości RF drospirenonu i linestrenolu, które zostały następnie przeliczone na wartości parametru RM, posłużyły do wyznaczenia doświadczalnej wartości parametru lipofilowości tych związków w postaci RMW. Dodatkowo otrzymane chromatograficzne parametry lipofilowości porównano z teoretycznymi wartościami współczynnika podziału (logP) drospirenonu i linestrenolu uzyskanymi na podstawie różnych algorytmów obliczeniowych w formie AlogP, AlogPs, AClogP, MlgP, xlogP2 i xlogP3 oraz odpowiednio z eksperymentalną wartością logP oznaczoną jako logPexp dostępną dla jednego z nich tj. drospirenonu. W wyniku przeprowadzonych badań chromatograficznych oraz analizy wszystkich wyników parametrów lipofilowości, stwierdzono przydatność chromatografii cienkowarstwowej w zastosowanych układach złożonych z płytek RP18F254 i RP18W F254 oraz faz ruchomych o składzie metanol-woda, acetonitryl-woda oraz propan-2-ol-woda do wyznaczania doświadczalnej wartości parametru lipofilowości drospirenonu oraz linestrenolu w postaci RMW. Ponadto zaprezentowane w pracy badania świadczą o tym, że wybrane indeksy topologiczne związków biologicznie aktywnych, w tym o strukturze steroidowej jak drospirenon i linestrenol mogą być cenne w określaniu korelacji pomiędzy ich strukturą a właściwościami, w tym również lipofilowymi. Stwierdzono, że zaproponowana w powyższej pracy nowa formuła do obliczania teoretycznej wartości parametru lipofilowości w postaci logPx, która jest oparta na wartościach wybranych indeksów topologicznych, takich jak indeks Balabana (B) i Molekularny Indeks Topologiczny (M) jest ciekawym przykładem zastosowania indeksów opartych na różnych algorytmach obliczeniowych do wyznaczania parametru lipofilowości badanych steroidów.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-29","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43903325","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Arnika górska (Arnica montana) jest rośliną stosowaną w lecznictwie od setek lat a obecnie w fitoterapii w formie preparatów do użytku zewnętrznego (żele, maści i płyny z wyciągiem z wysuszonego koszyczka arniki), jak i homeopatii, w której może być także stosowana doustnie (różne rozcieńczenia nalewki TM ze świeżej planta tota). Celem pracy było podsumowanie danych literaturowych dotyczących znaczenia arniki górskiej i jej przetworów w fitoterapii na tle zastosowań homeopatycznych, z uwzględnieniem składu chemicznego, aktywności farmakologicznej i biologicznej, mechanizmów działania oraz badań klinicznych. Badania biochemiczne i farmakologiczne potwierdzają korzyści płynące ze stosowania alopatycznych przetworów z arniki jako środków przeciwzapalnych. Mechanizm tej aktywności jest związany przede wszystkim z obecnością dwóch grup substancji biologicznie czynnych: laktonów seskwiterpenowych – helenaliny, dihydrohelenaliny i ich estrów, oraz wzmacniających ich działanie związków polifenolowych. Badania kliniczne potwierdzają skuteczność preparatów z arniką w terapii schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego o zróżnicowanym podłożu, włączając w to zarówno kontuzje i urazy sportowe, jak i choroby reumatyczne. Jednocześnie potencjał terapeutyczny arniki związany jest również z innymi kierunkami działania, w szczególności aktywnością przeciwobrzękową, przeciwreumatyczną, antyoksydacyjną i korzystnym wpływem na naczynia krwionośne. Obiecujące wydają się także wstępne wyniki badań z ostatnich lat wskazujące na potencjalne zastosowanie surowca w leczeniu leiszmaniozy skórnej. Przeprowadzony przegląd doniesień naukowych wskazuje, że przetwory z arniki górskiej stanowią źródło cennych substancji biologicznie czynnych, a w konsekwencji skuteczny lek w stanach zapalnych o różnym podłożu (urazy, choroby reumatyczne). Oprócz ugruntowanego stosowania arniki jako środka przeciwzapalnego, wyniki badań ostatnich lat rozszerzają potencjał terapeutyczny surowca o nowe możliwe zastosowania i kierunki działania.
{"title":"Arnica montana and its medicinal value in the light of scientific research","authors":"M. Krauze-Baranowska, Katarzyna Kimel","doi":"10.32383/farmpol/156952","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/156952","url":null,"abstract":"Arnika górska (Arnica montana) jest rośliną stosowaną w lecznictwie od setek lat a obecnie w fitoterapii w formie preparatów do użytku zewnętrznego (żele, maści i płyny z wyciągiem z wysuszonego koszyczka arniki), jak i homeopatii, w której może być także stosowana doustnie (różne rozcieńczenia nalewki TM ze świeżej planta tota).\u0000Celem pracy było podsumowanie danych literaturowych dotyczących znaczenia arniki górskiej i jej przetworów w fitoterapii na tle zastosowań homeopatycznych, z uwzględnieniem składu chemicznego, aktywności farmakologicznej i biologicznej, mechanizmów działania oraz badań klinicznych.\u0000Badania biochemiczne i farmakologiczne potwierdzają korzyści płynące ze stosowania alopatycznych przetworów z arniki jako środków przeciwzapalnych. Mechanizm tej aktywności jest związany przede wszystkim z obecnością dwóch grup substancji biologicznie czynnych: laktonów seskwiterpenowych – helenaliny, dihydrohelenaliny i ich estrów, oraz wzmacniających ich działanie związków polifenolowych. Badania kliniczne potwierdzają skuteczność preparatów z arniką w terapii schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego o zróżnicowanym podłożu, włączając w to zarówno kontuzje i urazy sportowe, jak i choroby reumatyczne. Jednocześnie potencjał terapeutyczny arniki związany jest również z innymi kierunkami działania, w szczególności aktywnością przeciwobrzękową, przeciwreumatyczną, antyoksydacyjną i korzystnym wpływem na naczynia krwionośne. Obiecujące wydają się także wstępne wyniki badań z ostatnich lat wskazujące na potencjalne zastosowanie surowca w leczeniu leiszmaniozy skórnej.\u0000Przeprowadzony przegląd doniesień naukowych wskazuje, że przetwory z arniki górskiej stanowią źródło cennych substancji biologicznie czynnych, a w konsekwencji skuteczny lek w stanach zapalnych o różnym podłożu (urazy, choroby reumatyczne). Oprócz ugruntowanego stosowania arniki jako środka przeciwzapalnego, wyniki badań ostatnich lat rozszerzają potencjał terapeutyczny surowca o nowe możliwe zastosowania i kierunki działania.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-11-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43172745","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Ekspozycja poświęcona Ignacemu Łukasiewiczowi w krakowskim Muzeum Farmacji była planowana niemal od początku istnienia tej placówki (1946). W miarę pozyskiwania kolejnych eksponatów zorganizowano wystawę pt. Gabinet Aptekarza, dedykowaną Ignacemu Łukasiewiczowi. Celem opracowania jest zaprezentowanie unikalnych pamiątek związanych z tą najbardziej zasłużoną postacią w historii polskiej farmacji. Najcenniejsze z nich to 11 obiektów, które w większości pochodzą ze zbiorów rodzinnych, z kolekcji Jerzego Pileckiego. Należą do nich zabytki rękopiśmienne: manuał apteczny założony przez Łukasiewicza w 1850 r., inwentarz apteki w Brzostku spisany przez niego w 1959 r, a także pamiątki osobiste: sekretarzyk i apteczka domowa z dworku Łukasiewiczów w Chorkówce, blaszane pudełko z czasów walk Łukasiewicza o niepodległość w 1846 r., dyplom pochwalny nadany Łukasiewiczowi C.K. Towarzystwo Gospodarczo - Rolnicze Krakowskie podczas Wystawy Zwierząt Gospodarskich, Narzędzi i Maszyn Rolniczych w Jaśle 15.06.1858 r., medal portretowy z 1878 r. wybity z okazji 25 rocznicy zapalenia lampy naftowej, srebrny dzwonek ręczny z talerzykiem, z monogramem „IHŁ” (Ignacy Honorata Łukasiewicz), fotografia Honoraty Łukasiewicz i jej brata Jana Dydak – Stacherskiego z 1865 r.(?), portret fotograficzny Ignacego Łukasiewicza z ok. 1880 r. (?), portret olejny Ignacego Łukasiewicza autorstwa Józefa Klaza, namalowany w Wiedniu w 1868 r. Pozostałe eksponaty to: utensylia pochodzące z aptek w Gorlicach i w Brzostku, z którymi był związany zawodowo Łukasiewicz. Opisano też naczynia przeznaczone na ropę naftową i naftę używane w XIX wiecznych aptekach, a także dwa prototypy lamp naftowych konstrukcji Ignacego Łukasiewicza oraz wzorowane na nich ozdobne lampy wiedeńskie z 2 połowy XIX w. Są też trzy fotografie apteki „Pod Złotą Gwiazdą” we Lwowie wykonane przez Jana Wiesława Radwańskiego w 1923 r, a także współczesne medale pamiątkowe i obrazy związane tematycznie z tą postacią. Omawiana kolekcja prawdopodobnie jest najcenniejszym zbiorem osobistych pamiątek po Ignacym Łukasiewiczu.
{"title":"Souvenirs Related to Ignacy Łukasiewicz in the Collection of the Pharmacy Museum at Jagiellonian University Medical College","authors":"I. Dymarczyk","doi":"10.32383/farmpol/157003","DOIUrl":"https://doi.org/10.32383/farmpol/157003","url":null,"abstract":"Ekspozycja poświęcona Ignacemu Łukasiewiczowi w krakowskim Muzeum Farmacji była planowana niemal od początku istnienia tej placówki (1946). W miarę pozyskiwania kolejnych eksponatów zorganizowano wystawę pt. Gabinet Aptekarza, dedykowaną Ignacemu Łukasiewiczowi. Celem opracowania jest zaprezentowanie unikalnych pamiątek związanych z tą najbardziej zasłużoną postacią w historii polskiej farmacji. Najcenniejsze z nich to 11 obiektów, które w większości pochodzą ze zbiorów rodzinnych, z kolekcji Jerzego Pileckiego. Należą do nich zabytki rękopiśmienne: manuał apteczny założony przez Łukasiewicza w 1850 r., inwentarz apteki w Brzostku spisany przez niego w 1959 r, a także pamiątki osobiste: sekretarzyk i apteczka domowa z dworku Łukasiewiczów w Chorkówce, blaszane pudełko z czasów walk Łukasiewicza o niepodległość w 1846 r., dyplom pochwalny nadany Łukasiewiczowi C.K. Towarzystwo Gospodarczo - Rolnicze Krakowskie podczas Wystawy Zwierząt Gospodarskich, Narzędzi i Maszyn Rolniczych w Jaśle 15.06.1858 r., medal portretowy z 1878 r. wybity z okazji 25 rocznicy zapalenia lampy naftowej, srebrny dzwonek ręczny z talerzykiem, z monogramem „IHŁ” (Ignacy Honorata Łukasiewicz), fotografia Honoraty Łukasiewicz i jej brata Jana Dydak – Stacherskiego z 1865 r.(?), portret fotograficzny Ignacego Łukasiewicza z ok. 1880 r. (?), portret olejny Ignacego Łukasiewicza autorstwa Józefa Klaza, namalowany w Wiedniu w 1868 r. Pozostałe eksponaty to: utensylia pochodzące z aptek w Gorlicach i w Brzostku, z którymi był związany zawodowo Łukasiewicz. Opisano też naczynia przeznaczone na ropę naftową i naftę używane w XIX wiecznych aptekach, a także dwa prototypy lamp naftowych konstrukcji Ignacego Łukasiewicza oraz wzorowane na nich ozdobne lampy wiedeńskie z 2 połowy XIX w. Są też trzy fotografie apteki „Pod Złotą Gwiazdą” we Lwowie wykonane przez Jana Wiesława Radwańskiego w 1923 r, a także współczesne medale pamiątkowe i obrazy związane tematycznie z tą postacią. Omawiana kolekcja prawdopodobnie jest najcenniejszym zbiorem osobistych pamiątek po Ignacym Łukasiewiczu.","PeriodicalId":34025,"journal":{"name":"Farmacja Polska","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-11-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47699322","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：