Przedmiotem artykułu są rozważania nad art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń, sankcjonującym odmowę wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu właściciel lub posiadacz pojazdu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Celem artykułu jest prezentacja kręgu podmiotów zobowiązanych na podstawie tych przepisów oraz podmiotów uprawnionych do żądania informacji o tym, komu właściciel lub posiadacz pojazdu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Ponadto zwrócono uwagę na okoliczności, które – mimo iż stanowiły przypadki niezastosowania się do normy wynikającej z art. 78 ust. 4 cyt. ustawy – nie mogły skutkować odpowiedzialnością za przedmiotowe wykroczenie. Artykuł zawiera także analizę orzecznictwa odnośnie prawa do obrony w kontekście odpowiedzialności za wykroczenie z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń. Autor wskazuje, że przepis Kodeksu wykroczeń nie ogranicza prawo do obrony.
{"title":"Obowiązek wskazania – na żądanie uprawnionego organu – informacji o powierzeniu pojazdu do kierowania a odpowiedzialność z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń","authors":"Anna Ewa Chodorowska","doi":"10.31648/sp.9152","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.9152","url":null,"abstract":"Przedmiotem artykułu są rozważania nad art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń, sankcjonującym odmowę wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu właściciel lub posiadacz pojazdu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Celem artykułu jest prezentacja kręgu podmiotów zobowiązanych na podstawie tych przepisów oraz podmiotów uprawnionych do żądania informacji o tym, komu właściciel lub posiadacz pojazdu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Ponadto zwrócono uwagę na okoliczności, które – mimo iż stanowiły przypadki niezastosowania się do normy wynikającej z art. 78 ust. 4 cyt. ustawy – nie mogły skutkować odpowiedzialnością za przedmiotowe wykroczenie. Artykuł zawiera także analizę orzecznictwa odnośnie prawa do obrony w kontekście odpowiedzialności za wykroczenie z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń. Autor wskazuje, że przepis Kodeksu wykroczeń nie ogranicza prawo do obrony.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"22 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135967396","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Problematyka dotycząca twórczości zależnej i inspirowanej uregulowana jest w art. 2 ustawy o Prawie autorskim i prawach pokrewnych. Należy zwrócić uwagę, że omawiając zagadnienie dotyczące twórczości zależnej niejednokrotnie konfrontuje się ją z twórczością inspirowaną. Nie budzi wątpliwości fakt, że ustawodawca nie określa jednak przejrzyście granicy między tymi rodzajami twórczości. Co za tym idzie błędna kwalifikacja utworów może powodować naruszenie praw autora. Podkreślić trzeba, że sądy krajowe wielokrotnie wypowiadały się w materii dotyczącej granicy pomiędzy twórczością zależną a inspirowaną. Podejmowały próby udzielenia wskazówek określających owe granice, jednak wskazówki te były bardziej ogólne. Z tego powodu określenie klarownych granic między dziełem zależnym a inspirowanym sprawia duże trudności w praktyce orzeczniczej oraz literaturze przedmiotu. Tekst ma na celu przedstawienie problematyki dotyczącej granicy między twórczością zależną a inspirowaną i usystematyzowanie poglądów wyrażonych w doktrynie i judykaturze w tej materii, a także wskazanie kryteriów odróżniających utwór zależny od inspirowanego. Aby osiągnąć wskazany cel w artykule analizie poddano obowiązujące przepisy prawa, orzeczenia sądów a także poglądy przedstawicieli doktryny dotyczące tego zagadnienia. Wydaje się, że należałoby podzielić pogląd na temat możliwości wprowadzania do ustawy odrębnego rozwiązania normatywnego dotyczącej utworu inspirowanego poza art. 2 ustawy o Prawie autorskim. Z tego względu pojawiła się potrzeba bliższego przyjrzenia się zagadnieniu dotyczącemu granicy pomiędzy twórczością zależną a inspirowaną.
{"title":"Granice twórczości zależnej i inspirowanej w poglądach doktryny i orzecznictwa sądowego","authors":"Justyna Konikowska-Kuczyńska","doi":"10.31648/sp.8989","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.8989","url":null,"abstract":"Problematyka dotycząca twórczości zależnej i inspirowanej uregulowana jest w art. 2 ustawy o Prawie autorskim i prawach pokrewnych. Należy zwrócić uwagę, że omawiając zagadnienie dotyczące twórczości zależnej niejednokrotnie konfrontuje się ją z twórczością inspirowaną. Nie budzi wątpliwości fakt, że ustawodawca nie określa jednak przejrzyście granicy między tymi rodzajami twórczości. Co za tym idzie błędna kwalifikacja utworów może powodować naruszenie praw autora. Podkreślić trzeba, że sądy krajowe wielokrotnie wypowiadały się w materii dotyczącej granicy pomiędzy twórczością zależną a inspirowaną. Podejmowały próby udzielenia wskazówek określających owe granice, jednak wskazówki te były bardziej ogólne. Z tego powodu określenie klarownych granic między dziełem zależnym a inspirowanym sprawia duże trudności w praktyce orzeczniczej oraz literaturze przedmiotu. Tekst ma na celu przedstawienie problematyki dotyczącej granicy między twórczością zależną a inspirowaną i usystematyzowanie poglądów wyrażonych w doktrynie i judykaturze w tej materii, a także wskazanie kryteriów odróżniających utwór zależny od inspirowanego. Aby osiągnąć wskazany cel w artykule analizie poddano obowiązujące przepisy prawa, orzeczenia sądów a także poglądy przedstawicieli doktryny dotyczące tego zagadnienia. Wydaje się, że należałoby podzielić pogląd na temat możliwości wprowadzania do ustawy odrębnego rozwiązania normatywnego dotyczącej utworu inspirowanego poza art. 2 ustawy o Prawie autorskim. Z tego względu pojawiła się potrzeba bliższego przyjrzenia się zagadnieniu dotyczącemu granicy pomiędzy twórczością zależną a inspirowaną.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"52 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135966114","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Autorzy postawili sobie zadanie zweryfikowania hipotezy, że pojęcie zwłok i szczątków ludzkich nie jest w polskim prawie dostatecznie precyzyjnie określone. Nie jest też jasne czy ochrona czci zmarłego dotyczy dóbr osobistych osoby zmarłej czy też prawa osób najbliższych do pamięci o tej osobie. W badaniu tych kwestii oraz zagadnienia obecnie dozwolonych form pochowania zwłok posłużyliśmy się metodą analizy dogmatycznej szeregu polskich ustaw, które odnoszą się do postępowania wobec ciała człowieka zmarłego (pobierania części ciała do przeszczepów, zachowań przestępnych w stosunku do zwłok, form pochówku, a także specyficznych praktyk religijnych lub artystycznych, których przedmiotem są ludzkie zwłoki). Rozważamy nadto kwestie momentu, w którym ciało człowieka staje się zwłokami i czy to pojęcie odnosi się także do płodów ludzkich, części ludzkich zwłok i zarodków wytworzonych in vitro. Opowiadamy się za szerokim rozumieniem pojęcia zwłoki ludzkie. Wprawdzie po śmierci człowieka nie są chronione jego dobra osobiste, chyba że można je odnieść do osoby, której dobrem osobistym jest pamięć o zmarłym, to jednak ze względu przede wszystkim na moralność publiczną cały szereg zachowań w przestrzeni publicznej wobec zwłok ludzkich nie powinno być dopuszczalne. Pojęcie artefaktu w odniesieniu do zwłok ludzkich może być odnoszone w związku z upływem czasu. Wskazówką byłoby trwanie pamięci o konkretnej osobie lub konkretnym zdarzeniu historycznym, zwłoki mogą być uznane za artefakt po zaniknięciu takiej pamięci. We współczesnym świecie nie wydaje się usprawiedliwione tworzenie nowych relikwii. Co do osób anonimowych, publiczne pokazywanie ich ciał jako artefaktu nie powinno być dopuszczalne ze względu na cześć należną zwłokom w kulturze niemal wszystkich społeczności. Konkluzją rozważań dotyczących dopuszczenia nowych praktyk funeralnych jest postulat szerokiego ich dopuszczenia, jeżeli nie stoją temu na przeszkodzie względy kulturowe, sanitarne lub ekologiczne.
{"title":"Zwłoki ludzkie w świetle polskiego prawa","authors":"Teresa Gardocka, Dariusz Jagiełło","doi":"10.31648/sp.9220","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.9220","url":null,"abstract":"Autorzy postawili sobie zadanie zweryfikowania hipotezy, że pojęcie zwłok i szczątków ludzkich nie jest w polskim prawie dostatecznie precyzyjnie określone. Nie jest też jasne czy ochrona czci zmarłego dotyczy dóbr osobistych osoby zmarłej czy też prawa osób najbliższych do pamięci o tej osobie. W badaniu tych kwestii oraz zagadnienia obecnie dozwolonych form pochowania zwłok posłużyliśmy się metodą analizy dogmatycznej szeregu polskich ustaw, które odnoszą się do postępowania wobec ciała człowieka zmarłego (pobierania części ciała do przeszczepów, zachowań przestępnych w stosunku do zwłok, form pochówku, a także specyficznych praktyk religijnych lub artystycznych, których przedmiotem są ludzkie zwłoki). Rozważamy nadto kwestie momentu, w którym ciało człowieka staje się zwłokami i czy to pojęcie odnosi się także do płodów ludzkich, części ludzkich zwłok i zarodków wytworzonych in vitro. Opowiadamy się za szerokim rozumieniem pojęcia zwłoki ludzkie. Wprawdzie po śmierci człowieka nie są chronione jego dobra osobiste, chyba że można je odnieść do osoby, której dobrem osobistym jest pamięć o zmarłym, to jednak ze względu przede wszystkim na moralność publiczną cały szereg zachowań w przestrzeni publicznej wobec zwłok ludzkich nie powinno być dopuszczalne. Pojęcie artefaktu w odniesieniu do zwłok ludzkich może być odnoszone w związku z upływem czasu. Wskazówką byłoby trwanie pamięci o konkretnej osobie lub konkretnym zdarzeniu historycznym, zwłoki mogą być uznane za artefakt po zaniknięciu takiej pamięci. We współczesnym świecie nie wydaje się usprawiedliwione tworzenie nowych relikwii. Co do osób anonimowych, publiczne pokazywanie ich ciał jako artefaktu nie powinno być dopuszczalne ze względu na cześć należną zwłokom w kulturze niemal wszystkich społeczności. Konkluzją rozważań dotyczących dopuszczenia nowych praktyk funeralnych jest postulat szerokiego ich dopuszczenia, jeżeli nie stoją temu na przeszkodzie względy kulturowe, sanitarne lub ekologiczne.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"30 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135966264","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem niniejszego artykułu jest zwrócenie uwagi na intensyfikację zjawiska sharentingu, troll parentingu oraz monetyzacji wizerunku dziecka w Internecie. Podstawą niniejszych rozważań będzie zaprezentowanie najważniejszych rozwiązań prawnych korelujących z omawianymi zjawiskami. Ponadto, przedstawione zostaną również najważniejsze zagrożenia związane z masowym i bezrefleksyjnym udostępnianiem informacji w mediach społecznościowych. W zakresie niezbędnym dla niniejszego tekstu, zaprezentowane będą statystyki nawiązujące do przedmiotowej problematyki. Wnioski płynące z podejmowanej problematyki dotyczą w szczególności zaprezentowania zagrożeń, jak również głównych postulatów usystematyzowanych w postaci pytań. Zasadniczym postulatem jest chęć wskazania na niebezpieczeństwa jakie niesie ze sobą bezrefleksyjne udostępnianie wizerunku dziecka w sieci.
{"title":"(Nie)bezpieczeństwo dziecka w sieci – analiza krytyczna zjawiska sharentingu, troll parentingu i monetyzacji wizerunku dziecka","authors":"Anna Maria Hernacka-Janikowska","doi":"10.31648/sp.9217","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.9217","url":null,"abstract":"Celem niniejszego artykułu jest zwrócenie uwagi na intensyfikację zjawiska sharentingu, troll parentingu oraz monetyzacji wizerunku dziecka w Internecie. Podstawą niniejszych rozważań będzie zaprezentowanie najważniejszych rozwiązań prawnych korelujących z omawianymi zjawiskami. Ponadto, przedstawione zostaną również najważniejsze zagrożenia związane z masowym i bezrefleksyjnym udostępnianiem informacji w mediach społecznościowych. W zakresie niezbędnym dla niniejszego tekstu, zaprezentowane będą statystyki nawiązujące do przedmiotowej problematyki. Wnioski płynące z podejmowanej problematyki dotyczą w szczególności zaprezentowania zagrożeń, jak również głównych postulatów usystematyzowanych w postaci pytań. Zasadniczym postulatem jest chęć wskazania na niebezpieczeństwa jakie niesie ze sobą bezrefleksyjne udostępnianie wizerunku dziecka w sieci.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"13 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135967389","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Zasadnicza teza artykułu głosi, że fundamentalistyczne odłamy islamu nie są wytworem współczesności. Liczne źródła historyczne wskazują na występowanie tego rodzaju ugrupowań od początku istnienia tej religii. Artykuł składa się z trzech zasadniczych części. W pierwszej znajduje się wstęp wprowadzający do tematyki zaprezentowanej w opracowaniu. Druga zawiera zwięzłe informacje na temat teoretycznych i praktycznych powiązań fundamentalizmu religijnego, terroryzmu i przestępczości zorganizowanej. Trzecia dotyczy genezy, funkcjonowania i upadku (a raczej rozproszenia) tzw. Państwa Islamskiego; – w rzeczywistości terrorystycznej organizacji przestępczej cynicznie wykorzystującej surowe nakazy religijne celem podporządkowania sobie podbitych terytoriów i zamieszkującej tam ludności. Podsumowanie tekstu zawiera wnioski końcowe, które jasno przypominają o radykalnych ruchach religijnych tworzący nie rzadko swoisty kryminalno-terrorystyczny konglomerat przestępczy ujawniający się w różnych częściach świata (zarówno w Europie, Azji i Afryce); z różnym nasileniem. Organizacje te wyraźnie sprzeciwiają się wartościom świata tzw. Zachodu; odrzucają ideę praw człowieka i propagują wartości (czy też antywartości) fundamentalnych ruchów religijnych mających kryminalnych charakter.
{"title":"Kryminologiczna osnowa islamskiego fundamentalizmu religijnego – wybrane wymiary","authors":"Magdalena Ickiewicz-Sawicka","doi":"10.31648/sp.8790","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.8790","url":null,"abstract":"Zasadnicza teza artykułu głosi, że fundamentalistyczne odłamy islamu nie są wytworem współczesności. Liczne źródła historyczne wskazują na występowanie tego rodzaju ugrupowań od początku istnienia tej religii. Artykuł składa się z trzech zasadniczych części. W pierwszej znajduje się wstęp wprowadzający do tematyki zaprezentowanej w opracowaniu. Druga zawiera zwięzłe informacje na temat teoretycznych i praktycznych powiązań fundamentalizmu religijnego, terroryzmu i przestępczości zorganizowanej. Trzecia dotyczy genezy, funkcjonowania i upadku (a raczej rozproszenia) tzw. Państwa Islamskiego; – w rzeczywistości terrorystycznej organizacji przestępczej cynicznie wykorzystującej surowe nakazy religijne celem podporządkowania sobie podbitych terytoriów i zamieszkującej tam ludności. Podsumowanie tekstu zawiera wnioski końcowe, które jasno przypominają o radykalnych ruchach religijnych tworzący nie rzadko swoisty kryminalno-terrorystyczny konglomerat przestępczy ujawniający się w różnych częściach świata (zarówno w Europie, Azji i Afryce); z różnym nasileniem. Organizacje te wyraźnie sprzeciwiają się wartościom świata tzw. Zachodu; odrzucają ideę praw człowieka i propagują wartości (czy też antywartości) fundamentalnych ruchów religijnych mających kryminalnych charakter.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"77 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135966124","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem pracy jest dokonanie oceny charakteru prawnego przestępstwa niestawiennictwa do odbywania czynnej służby wojskowej. W literaturze i orzecznictwie przestępstwo to powszechnie jest uważane za występek trwały. Jednak szczegółowa analiza wskazuje, że zabronione zachowanie nie polega na wywoływaniu i podtrzymywaniu stanu sprzecznego z prawem, a na jego jednorazowym wywołaniu. Stan ten, oderwany od zachowania sprawcy, istnieje następnie niezależnie od tego, że sprawca nadal nie stawia się do służby wojskowej. Z punktu widzenia prawa administracyjnego obowiązek stawienia się do służby wojskowej istnieje nadal, mimo upływu terminu, jednak czyn zabroniony polega na niestawieniu się do służby wojskowej we wskazanym terminie, co powoduje, że mamy tu do czynienia nie z przestępstwem trwałym, a z jednorazowym występkiem z zaniechania. Ma to istotne znaczenie dla określenia czasu popełnienia czynu i ustalenia początku biegu terminu przedawnienia karalności.
{"title":"Czy niestawiennictwo do odbycia czynnej służby wojskowej jest występkiem trwałym?","authors":"Marek Kulik","doi":"10.31648/sp.9115","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.9115","url":null,"abstract":"Celem pracy jest dokonanie oceny charakteru prawnego przestępstwa niestawiennictwa do odbywania czynnej służby wojskowej. W literaturze i orzecznictwie przestępstwo to powszechnie jest uważane za występek trwały. Jednak szczegółowa analiza wskazuje, że zabronione zachowanie nie polega na wywoływaniu i podtrzymywaniu stanu sprzecznego z prawem, a na jego jednorazowym wywołaniu. Stan ten, oderwany od zachowania sprawcy, istnieje następnie niezależnie od tego, że sprawca nadal nie stawia się do służby wojskowej. Z punktu widzenia prawa administracyjnego obowiązek stawienia się do służby wojskowej istnieje nadal, mimo upływu terminu, jednak czyn zabroniony polega na niestawieniu się do służby wojskowej we wskazanym terminie, co powoduje, że mamy tu do czynienia nie z przestępstwem trwałym, a z jednorazowym występkiem z zaniechania. Ma to istotne znaczenie dla określenia czasu popełnienia czynu i ustalenia początku biegu terminu przedawnienia karalności.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"15 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135967401","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Organizacje pozarządowe odgrywają ważną rolę w tworzeniu globalnych norm w wielu dziedzinach (np. prawa człowieka i ekologia). Kształtujący się właśnie światowy ład podatkowy wydaje się być sferą, w której zaangażowanie NGO jest słabsze, a procesy zdominowane są przez organizacje międzynarodowe (OECD), kraje promujące własne interesy oraz wielkie korporacje. Celem artykułu jest analiza roli, jaką organizacje pozarządowe mogłyby pełnić w kreowaniu globalnego porządku podatkowego oraz zbadanie, które funkcje mogą być przez nie realizowane. Wnioski z badań potwierdziły, że choć obecnie NGO mają ograniczony wpływ na globalny ład podatkowy, to ich rola może i powinna być większa. Podstawowe funkcje, które są one władne wypełniać to promowanie wiedzy o problematyce, monitorowanie podejmowanych działań i wpływanie na przyspieszenie procesów.
{"title":"Kilka uwag o roli NGO w tworzeniu globalnego ładu podatkowego","authors":"Krzysztof Lipka","doi":"10.31648/sp.9210","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.9210","url":null,"abstract":"Organizacje pozarządowe odgrywają ważną rolę w tworzeniu globalnych norm w wielu dziedzinach (np. prawa człowieka i ekologia). Kształtujący się właśnie światowy ład podatkowy wydaje się być sferą, w której zaangażowanie NGO jest słabsze, a procesy zdominowane są przez organizacje międzynarodowe (OECD), kraje promujące własne interesy oraz wielkie korporacje. Celem artykułu jest analiza roli, jaką organizacje pozarządowe mogłyby pełnić w kreowaniu globalnego porządku podatkowego oraz zbadanie, które funkcje mogą być przez nie realizowane. Wnioski z badań potwierdziły, że choć obecnie NGO mają ograniczony wpływ na globalny ład podatkowy, to ich rola może i powinna być większa. Podstawowe funkcje, które są one władne wypełniać to promowanie wiedzy o problematyce, monitorowanie podejmowanych działań i wpływanie na przyspieszenie procesów.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"44 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135966263","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł poddaje analizie przesłanki wydania decyzji zezwalającej na wejście do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości w celu przeprowadzenia prac przygotowawczych lub robót budowlanych. W szczególności zbadano, w jakich sytuacjach wydanie takiej decyzji jest niezbędne do przeprowadzenia prac budowlanych i w jakim zakresie inwestor może korzystać z cudzej nieruchomości. Celem artykułu było zbadanie czy obecnie obowiązujące przepisy nie stanowią nadmiernej ingerencji w prawo własności umożliwiając udzielenie zgody w formie decyzji administracyjnej na wejście na teren cudzej nieruchomości. O ile ustalono, że obecne regulacje nie dokonują nadmiernej ingerencji w prawo własności to jednak ustawodawca nie sprecyzował sposobu naprawnienia szkody powstałej w wyniku korzystania inwestora z cudzej nieruchomości (budynku, lokalu) odsyłając w tym zakresie do kodeksu cywilnego. Taka konstrukcja może powodować, że właściciel nieruchomości będzie musiał sam podjąć często kosztowne i długotrwałe starania w tym zakresie na drodze cywilnoprawnej.
{"title":"Decyzja o niezbędności wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości w celu wykonania robót budowlanych","authors":"Aleksander Maziarz","doi":"10.31648/sp.8834","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.8834","url":null,"abstract":"Artykuł poddaje analizie przesłanki wydania decyzji zezwalającej na wejście do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości w celu przeprowadzenia prac przygotowawczych lub robót budowlanych. W szczególności zbadano, w jakich sytuacjach wydanie takiej decyzji jest niezbędne do przeprowadzenia prac budowlanych i w jakim zakresie inwestor może korzystać z cudzej nieruchomości. Celem artykułu było zbadanie czy obecnie obowiązujące przepisy nie stanowią nadmiernej ingerencji w prawo własności umożliwiając udzielenie zgody w formie decyzji administracyjnej na wejście na teren cudzej nieruchomości. O ile ustalono, że obecne regulacje nie dokonują nadmiernej ingerencji w prawo własności to jednak ustawodawca nie sprecyzował sposobu naprawnienia szkody powstałej w wyniku korzystania inwestora z cudzej nieruchomości (budynku, lokalu) odsyłając w tym zakresie do kodeksu cywilnego. Taka konstrukcja może powodować, że właściciel nieruchomości będzie musiał sam podjąć często kosztowne i długotrwałe starania w tym zakresie na drodze cywilnoprawnej.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"43 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135967398","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The aim of the article is to overview the criminal law regulations and the standpoints of Polish doctrine concerning the protection of monuments under Polish law. The main discussion is preceded by an introduction, which explains key concepts relating to crime against monuments, including what is to beunderstood by the criminological term “crime against monuments”. The next part of the study discusses crimes against monuments governed by the Penal Code and the Law on the Act on the Protection and Guardianship of Monuments. The paper closes with brief conclusions. One of the main postulates isthe need to strengthen the criminal law protection of monuments by creatinga separate chapter of the Penal Code dedicated to these assets.
{"title":"An overview of offences against monuments in the Polish law","authors":"Joanna Narodowska","doi":"10.31648/sp.8138","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.8138","url":null,"abstract":"The aim of the article is to overview the criminal law regulations and the standpoints of Polish doctrine concerning the protection of monuments under Polish law. The main discussion is preceded by an introduction, which explains key concepts relating to crime against monuments, including what is to beunderstood by the criminological term “crime against monuments”. The next part of the study discusses crimes against monuments governed by the Penal Code and the Law on the Act on the Protection and Guardianship of Monuments. The paper closes with brief conclusions. One of the main postulates isthe need to strengthen the criminal law protection of monuments by creatinga separate chapter of the Penal Code dedicated to these assets.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"31 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135966125","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Polskie związki sportowe w ramach przysługujących im kompetencji wydają decyzje o zróżnicowanym charakterze prawnym (m. in. dyscyplinarnym, regulaminowym, organizacyjnym). Szczególna procedura odwoławcza, opisana w przepisach Ustawy o sporcie, dotyczy jednak tylko decyzji dyscyplinarnych. Celem niniejszego artykułu jest refleksja naukowa nad kwestią kognicji Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu przy PKOl, orzekającego jako instancja odwoławcza w sprawach dyscyplinarnych zakończonych przed polskimi związkami sportowymi. Dla przyjęcia trafnego stanowiska prawnego kluczowe będzie zatem zidentyfikowanie różnic pomiędzy decyzjami dyscyplinarnymi oraz innymi rozstrzygnięciami podejmowanymi przez organy polskich związków sportowych.
{"title":"Zakres kognicji Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu przy Polskim Komitecie Olimpijskim w sprawach dyscyplinarnych","authors":"Adam Bułat","doi":"10.31648/sp.8962","DOIUrl":"https://doi.org/10.31648/sp.8962","url":null,"abstract":"Polskie związki sportowe w ramach przysługujących im kompetencji wydają decyzje o zróżnicowanym charakterze prawnym (m. in. dyscyplinarnym, regulaminowym, organizacyjnym). Szczególna procedura odwoławcza, opisana w przepisach Ustawy o sporcie, dotyczy jednak tylko decyzji dyscyplinarnych. Celem niniejszego artykułu jest refleksja naukowa nad kwestią kognicji Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu przy PKOl, orzekającego jako instancja odwoławcza w sprawach dyscyplinarnych zakończonych przed polskimi związkami sportowymi. Dla przyjęcia trafnego stanowiska prawnego kluczowe będzie zatem zidentyfikowanie różnic pomiędzy decyzjami dyscyplinarnymi oraz innymi rozstrzygnięciami podejmowanymi przez organy polskich związków sportowych.","PeriodicalId":22052,"journal":{"name":"Studia Prawnoustrojowe","volume":"46 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-23","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"135966116","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：