In this article I will discuss the first, failed attempts to introduce factory farming in Poland in the 1970s and locate them within historical changes in social meat-related imaginaries. My main hypothesis is that the spread of wide-scale meat consumption in Poland was a consequence of emulating Western, capitalist patterns of food production and its accompanying discourse. I argue that the logic of capitalism that dominated food production in the 1970s dramatically changed interspecies relations and promoted meat as something unlimited, available on a daily basis.
{"title":"State Capitalism as a Crisis of Imagination. Factory Farms in the Polish People’s Republic in the 1970s","authors":"Gabriela Jarzębowska","doi":"10.19195/prt.2024.1.3","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2024.1.3","url":null,"abstract":"\u0000 \u0000 \u0000In this article I will discuss the first, failed attempts to introduce factory farming in Poland in the 1970s and locate them within historical changes in social meat-related imaginaries. My main hypothesis is that the spread of wide-scale meat consumption in Poland was a consequence of emulating Western, capitalist patterns of food production and its accompanying discourse. I argue that the logic of capitalism that dominated food production in the 1970s dramatically changed interspecies relations and promoted meat as something unlimited, available on a daily basis. \u0000 \u0000 \u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-04-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140703555","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł omawia pracę Marx in the Anthropocene Kohei Saita, umieszczając ją na szerszym tle dyskusji nad ekologiczną myślą Marksa oraz wyjaśniając podstawowe założenia teorii rysy metabolicznej. Głównym wątkiem książki, na którym skupia się autorka, jest jednak przeprowadzona przez Saita krytyka współczesnych ekokrytycznych koncepcji monistycznych (wiążących w jedność porządek natury i kultury). Jak pokazuje, metodologiczny dualizm Marksa lepiej pozwala określić drogi wyjścia z ekologicznego kryzysu.
{"title":"Dialektyka natury i społeczeństwa przeciwko monizmowi. Esej recenzyjny z „Marx in the Anthropocene” Kohei Saita (2023, Cambridge University Press)","authors":"Antonina Januszkiewicz","doi":"10.19195/prt.2024.1.7","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2024.1.7","url":null,"abstract":"\u0000 \u0000 \u0000Artykuł omawia pracę Marx in the Anthropocene Kohei Saita, umieszczając ją na szerszym tle dyskusji nad ekologiczną myślą Marksa oraz wyjaśniając podstawowe założenia teorii rysy metabolicznej. Głównym wątkiem książki, na którym skupia się autorka, jest jednak przeprowadzona przez Saita krytyka współczesnych ekokrytycznych koncepcji monistycznych (wiążących w jedność porządek natury i kultury). Jak pokazuje, metodologiczny dualizm Marksa lepiej pozwala określić drogi wyjścia z ekologicznego kryzysu. \u0000 \u0000 \u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-04-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140699548","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł jest propozycją odczytania procesu nuklearyzacji Francji w latach 1945–1980 przez pryzmat pojęcia kapitału symbolicznego Pierre’a Bourdieu. Pierwsza część tekstu opisuje genezę francuskiego projektu atomowego i tłumaczy jego prestiżowy charakter. Podkreśla podwójne, militarne i cywilne, zastosowanie technologii jądrowej, a także jej związek z kolonialnym porządkiem politycznym. W drugiej części zidentyfikowane i zanalizowane zostają dyskursywne strategie przyczyniające się do legitymizacji kapitału symbolicznego nuklearnych projektów. Tekst wskazuje poznawcze schematy, które budują uznanie branży jądrowej. W kolejnym kroku zestawienie wyników badań Martina Denoun z teorią Bourdieu pozwala na wytłumaczenie związku między wizjami przyszłości a procesem uprawomocniania działania przemysłu nuklearnego. Podsumowanie zaproponowane w ostatniej części artykułu pozwala na skomentowanie samej teorii Bourdieu.
{"title":"Francuski atom a kapitał symboliczny Bourdieu","authors":"Julia Dybczyńska","doi":"10.19195/prt.2024.1.5","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2024.1.5","url":null,"abstract":"\u0000 \u0000 \u0000Artykuł jest propozycją odczytania procesu nuklearyzacji Francji w latach 1945–1980 przez pryzmat pojęcia kapitału symbolicznego Pierre’a Bourdieu. Pierwsza część tekstu opisuje genezę francuskiego projektu atomowego i tłumaczy jego prestiżowy charakter. Podkreśla podwójne, militarne i cywilne, zastosowanie technologii jądrowej, a także jej związek z kolonialnym porządkiem politycznym. W drugiej części zidentyfikowane i zanalizowane zostają dyskursywne strategie przyczyniające się do legitymizacji kapitału symbolicznego nuklearnych projektów. Tekst wskazuje poznawcze schematy, które budują uznanie branży jądrowej. W kolejnym kroku zestawienie wyników badań Martina Denoun z teorią Bourdieu pozwala na wytłumaczenie związku między wizjami przyszłości a procesem uprawomocniania działania przemysłu nuklearnego. Podsumowanie zaproponowane w ostatniej części artykułu pozwala na skomentowanie samej teorii Bourdieu. \u0000 \u0000 \u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-04-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140700178","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Niniejszy artykuł stanowi esej recenzyjny książki Stefanii Barci Forces of Reproduction: Notes for a Counter-Hegemonic Anthropocene. Autorka artykułu przeprowadza w nim krytyczną rekonstrukcję najważniejszych tez książki i sytuuje je w kontekście debat toczących się w ramach teorii ekosocjalistycznej i feminizmu marksistowskiego. Szczególny nacisk zostaje położny na przemyślenie związku między procesami emancypacyjnymi a rozwojem sił wytwórczych w teorii Marksowskiej i marksizmie oraz ujęcie walki klasowej z perspektywy teorii społecznej reprodukcji.
本文是对斯特凡尼娅-巴尔奇（Stefania Barci）的著作《繁殖力：反霸权人类世笔记》（Forces of Reproduction: Notes for a Counter-Hegemonic Anthropocene）的评论文章。在这篇文章中，作者批判性地重构了该书的主要论点，并将其置于生态社会主义理论和马克思主义女权主义争论的背景下。其中特别强调了对马克思主义理论和马克思主义中解放进程与生产力发展之间关系的重新思考，以及从社会再生产理论的角度对阶级斗争的构架。
{"title":"Rewolucyjne siły reprodukcji? Esej recenzyjny wokół książki Stefanii Barci, „Forces of Reproduction: Notes for a Counter-Hegemonic Anthropocene” (2020, Cambridge University Press)","authors":"Julia Kinaszewska","doi":"10.19195/prt.2024.1.6","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2024.1.6","url":null,"abstract":"\u0000 \u0000 \u0000Niniejszy artykuł stanowi esej recenzyjny książki Stefanii Barci Forces of Reproduction: Notes for a Counter-Hegemonic Anthropocene. Autorka artykułu przeprowadza w nim krytyczną rekonstrukcję najważniejszych tez książki i sytuuje je w kontekście debat toczących się w ramach teorii ekosocjalistycznej i feminizmu marksistowskiego. Szczególny nacisk zostaje położny na przemyślenie związku między procesami emancypacyjnymi a rozwojem sił wytwórczych w teorii Marksowskiej i marksizmie oraz ujęcie walki klasowej z perspektywy teorii społecznej reprodukcji. \u0000 \u0000 \u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-04-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140702498","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Esej jest wprowadzeniem do numeru Praktyki Teoretycznej poświęconego środowiskowym historiom kapitalizmu. Na przykładzie rewolucji w Haiti i prowadzonych równolegle do tego wydarzenia europejskich walk z mechanizacją pracy autor pokazuje, jak różne rodzaje układów społeczno-ekologicznych wzmacniały lub osłabiały pozycję grup podporządkowanych.
{"title":"Góry, Haiti i ucieczka z historii uniwersalnej","authors":"Michał Pospiszyl","doi":"10.19195/prt.2024.1.1","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2024.1.1","url":null,"abstract":"\u0000\u0000\u0000Esej jest wprowadzeniem do numeru Praktyki Teoretycznej poświęconego środowiskowym historiom kapitalizmu. Na przykładzie rewolucji w Haiti i prowadzonych równolegle do tego wydarzenia europejskich walk z mechanizacją pracy autor pokazuje, jak różne rodzaje układów społeczno-ekologicznych wzmacniały lub osłabiały pozycję grup podporządkowanych.\u0000\u0000\u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-04-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140703552","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł zarysowuje problematykę historii środowiskowej hałd Górnośląskiego Zagłębia Węglowego na podstawie źródeł literackich takich autorów, jak Gustaw Morcinek, Wilhelm Szewczyk i Leon Wantuła, którzy ze względu na doświadczenia biograficzne mieli pełny wgląd w zmiany środowisk pogórniczych. Głównym dyskutowanym problemem są literackie możliwości historii środowiskowej, a także zagadnienia postzależności środowisk przemysłowych i poprzemysłowych, właściwie całkowicie nieobecnych w historii z pierwszego planu, ale upamiętnionych dokładnie w prywatnych relacjach. Hałdy są tu analizowane jako krajobraz dereliktowy, środowisko sprzymierzeńcze, enklawa bezrobocia i biedy, ikona dziedzictwa lokalnego i krańcobraz.
文章以 Gustaw Morcinek、Wilhelm Szewczyk 和 Leon Wantuła 等作家的文学作品为基础，概述了上西里西亚煤炭盆地煤堆的环境史问题。讨论的主要问题是环境史的文学可能性，以及工业和后工业环境独立后的问题，这些问题在前史中几乎完全缺席，但在私人记述中却得到了准确的纪念。本文将垃圾场作为废弃景观、联合环境、失业和贫困飞地、地方遗产标志和 krańcobraz 进行分析。
{"title":"„Na hałdach rosną ludzie”: literacka historia pogórniczych środowisk sprzymierzeńczych","authors":"Marta Tomczok","doi":"10.19195/prt.2024.1.4","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2024.1.4","url":null,"abstract":"\u0000 \u0000 \u0000Artykuł zarysowuje problematykę historii środowiskowej hałd Górnośląskiego Zagłębia Węglowego na podstawie źródeł literackich takich autorów, jak Gustaw Morcinek, Wilhelm Szewczyk i Leon Wantuła, którzy ze względu na doświadczenia biograficzne mieli pełny wgląd w zmiany środowisk pogórniczych. Głównym dyskutowanym problemem są literackie możliwości historii środowiskowej, a także zagadnienia postzależności środowisk przemysłowych i poprzemysłowych, właściwie całkowicie nieobecnych w historii z pierwszego planu, ale upamiętnionych dokładnie w prywatnych relacjach. Hałdy są tu analizowane jako krajobraz dereliktowy, środowisko sprzymierzeńcze, enklawa bezrobocia i biedy, ikona dziedzictwa lokalnego i krańcobraz. \u0000 \u0000 \u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-04-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140699076","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The article analyzes the Palestinian act of tire burning at the intersection of the following frameworks – colonial violence, racial capitalism, and environmental discourse. The analysis considers the many functions of Palestinian tire burning: capital accumulation, waste management, protestors’ protection, counter-violence, pollution redistribution, and spectacle production. This analysis leads to the argument that Palestinian tire burning takes part in a “Doomsday Economy.” The article promotes the concept of a “Doomsday Economy” as a frame for understanding violence toward Palestinians and the contemporary intent of tire burning. The Doomsday Economy is a violent economic structure that involves two interplaying processes: (a) the positioning of a discursive catastrophe in a deferred future by colonial powers in order to conceal the present violence and production of a daily doomsday for the oppressed; and (b) the oppressed’s acceleration of the future-doomsday’s arrival for all participants of this economy – through pollution and images – introducing doomsday as a present state.
{"title":"The Doomsday Economy: Colonial Violence, Environmental Catastrophe, and Burning Tires in Palestine","authors":"Ido Fuchs","doi":"10.19195/prt.2024.1.2","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2024.1.2","url":null,"abstract":"\u0000 \u0000 \u0000The article analyzes the Palestinian act of tire burning at the intersection of the following frameworks – colonial violence, racial capitalism, and environmental discourse. The analysis considers the many functions of Palestinian tire burning: capital accumulation, waste management, protestors’ protection, counter-violence, pollution redistribution, and spectacle production. This analysis leads to the argument that Palestinian tire burning takes part in a “Doomsday Economy.” The article promotes the concept of a “Doomsday Economy” as a frame for understanding violence toward Palestinians and the contemporary intent of tire burning. The Doomsday Economy is a violent economic structure that involves two interplaying processes: (a) the positioning of a discursive catastrophe in a deferred future by colonial powers in order to conceal the present violence and production of a daily doomsday for the oppressed; and (b) the oppressed’s acceleration of the future-doomsday’s arrival for all participants of this economy – through pollution and images – introducing doomsday as a present state. \u0000 \u0000 \u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-04-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140699100","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
In the late 20th-century, landscape photographs that were never meant as art come to play a central role in the critique of one notion of what art is. Rosalind Krauss begins her attack on Modernism by mobilizing the indexical qualities of the photograph, holding up Timothy O’Sullivan’s 19th-century landscape photographs as the exemplar. This essay considers Krauss’s model in relation to César Aira’s contemporary revival of the 19th century landscape painter Johann Moritz Rugendas who is conceived, I argue, under the sign of the photograph. Conceptually recasting the landscape— the locus classicus for the crisis of Modernist art— through Rugendas, Aira transforms the painterly genre into an alternative neuro-aesthetically charged “procedure.” Aira’ s landscape painter turned photographer serves, I contend, both as an emblem for Aira’s own relation to writing and as an artifact of Krauss’s post-Art world.
20 世纪晚期，从未被视为艺术的风景照片在对艺术概念的批判中扮演了核心角色。罗莎琳德-克劳斯（Rosalind Krauss）在开始抨击现代主义时，首先调动了照片的索引特质，将蒂莫西-奥沙利文（Timothy O'Sullivan）19 世纪的风景照片作为典范。本文将结合塞萨尔-艾拉对 19 世纪风景画家约翰-莫里茨-鲁根达斯（Johann Moritz Rugendas）的当代复兴，对克劳斯的典范进行思考。艾拉通过鲁根达斯从概念上重塑了风景画--现代主义艺术危机的经典所在--将这一绘画体裁转化为另一种神经美学的 "程序"。我认为，艾拉从风景画家转变为摄影师，既是艾拉自身与写作关系的象征，也是克劳斯的后艺术世界的产物。
{"title":"Why Photography Mattered (1847) As Art More Than Ever Before","authors":"Sibyl Gallus-Price","doi":"10.19195/prt.2023.4.3","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2023.4.3","url":null,"abstract":"\u0000\u0000\u0000In the late 20th-century, landscape photographs that were never meant as art come to play a central role in the critique of one notion of what art is. Rosalind Krauss begins her attack on Modernism by mobilizing the indexical qualities of the photograph, holding up Timothy O’Sullivan’s 19th-century landscape photographs as the exemplar. This essay considers Krauss’s model in relation to César Aira’s contemporary revival of the 19th century landscape painter Johann Moritz Rugendas who is conceived, I argue, under the sign of the photograph. Conceptually recasting the landscape— the locus classicus for the crisis of Modernist art— through Rugendas, Aira transforms the painterly genre into an alternative neuro-aesthetically charged “procedure.” Aira’ s landscape painter turned photographer serves, I contend, both as an emblem for Aira’s own relation to writing and as an artifact of Krauss’s post-Art world.\u0000\u0000\u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-03-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140372720","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
At first glance, Mexican filmmaker Carlos Reygadas’ Serenghetti (2009) appears to be a documentary, capturing nothing more than an amateur women’s soccer match filmed in Santo Domingo Ocotitlán (Morelos, Mexico). Commentary on the film has focused on social issues such as urban development, anthropocentrism, and sport as spectacle. This essay, however, argues that Serenghetti is much more interested in examining the aesthetic dimension of cinema, or what Reygadas calls the film’s “fiction.” In some respects, Serenghetti recalls Douglas Gordon and Philippe Parreno’s Zidane: A 21st Century Portrait (2006), as both movies record complete soccer matches. But where Gordon and Parreno’s film engages, as Michael Fried contends, with the issue of absorption in contemporary art, this essay suggests that Reygadas’s film is concerned with contesting an anti-representational account of cinema, particularly the question of time, which has been central to how slow cinema scholarship has understood his work. Indeed, since his Cannes award-winning film Japón (2001), Reygadas’ films have been labeled as slow cinema—films that are understood less as a representation of time than as what Thiago de Luca calls “duration itself.” This essay proposes that through the concept of the soccer game, Serenghetti not only asserts itself as fiction but also, in doing so, provides a reading of cinematic time that challenges many political and aesthetic fantasies endorsed by contemporary cultural criticism.
{"title":"The Rules of the Game in Carlos Reygadas’s “Serenghetti”","authors":"Eugenio Di Stefano","doi":"10.19195/prt.2023.4.4","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2023.4.4","url":null,"abstract":"\u0000 \u0000 \u0000At first glance, Mexican filmmaker Carlos Reygadas’ Serenghetti (2009) appears to be a documentary, capturing nothing more than an amateur women’s soccer match filmed in Santo Domingo Ocotitlán (Morelos, Mexico). Commentary on the film has focused on social issues such as urban development, anthropocentrism, and sport as spectacle. This essay, however, argues that Serenghetti is much more interested in examining the aesthetic dimension of cinema, or what Reygadas calls the film’s “fiction.” In some respects, Serenghetti recalls Douglas Gordon and Philippe Parreno’s Zidane: A 21st Century Portrait (2006), as both movies record complete soccer matches. But where Gordon and Parreno’s film engages, as Michael Fried contends, with the issue of absorption in contemporary art, this essay suggests that Reygadas’s film is concerned with contesting an anti-representational account of cinema, particularly the question of time, which has been central to how slow cinema scholarship has understood his work. Indeed, since his Cannes award-winning film Japón (2001), Reygadas’ films have been labeled as slow cinema—films that are understood less as a representation of time than as what Thiago de Luca calls “duration itself.” This essay proposes that through the concept of the soccer game, Serenghetti not only asserts itself as fiction but also, in doing so, provides a reading of cinematic time that challenges many political and aesthetic fantasies endorsed by contemporary cultural criticism. \u0000 \u0000 \u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-03-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140372741","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Przekład obszernego wstępu do książki Nicholasa Browna Autonomy. The Social Ontology of Art under Capitalism. W punkcie wyjścia swoich rozważań badacz umieszcza oczywistą obserwację, że współcześnie dzieło sztuki co do zasady jest również towarem, czyli funkcjonuje lub może zacząć funkcjonować na rynku w podobny sposób, co reszta towarów. W kontrze do tego, co uznaje za dominującą ideologię estetyczną współczesności, czyli zrównywania dzieła ze wszystkimi innymi towarami, Browna interesuje to, czy między dziełem sztuki a całą resztą produktów cyrkulujących na rynku, między dziełem a kapitalistycznym towarem, możemy stwierdzić jakąś niezbywalną (niesprowadzalną do różnic punktów widzenia, opinii itp.) ontologiczną różnicę. Jak przekonuje za Marksem, Heglem, Kantem oraz Walterem Bennem Michaelsem, tym czymś, co pozwala odróżnić dzieło sztuki od reszty towarów, jest jego znaczenie, tożsame z intencją jego autora, którego nie sposób sprowadzić do wartości użytkowej. Takie ujęcie różnicy między dziełem sztuki a towarem pozwala następnie Brownowi bronić centralnego dla jego książki rozumienia autonomii estetycznej.
{"title":"O sztuce i formie towarowej","authors":"Nicholas Brown","doi":"10.19195/prt.2023.4.6","DOIUrl":"https://doi.org/10.19195/prt.2023.4.6","url":null,"abstract":"\u0000\u0000\u0000Przekład obszernego wstępu do książki Nicholasa Browna Autonomy. The Social Ontology of Art under Capitalism. W punkcie wyjścia swoich rozważań badacz umieszcza oczywistą obserwację, że współcześnie dzieło sztuki co do zasady jest również towarem, czyli funkcjonuje lub może zacząć funkcjonować na rynku w podobny sposób, co reszta towarów. W kontrze do tego, co uznaje za dominującą ideologię estetyczną współczesności, czyli zrównywania dzieła ze wszystkimi innymi towarami, Browna interesuje to, czy między dziełem sztuki a całą resztą produktów cyrkulujących na rynku, między dziełem a kapitalistycznym towarem, możemy stwierdzić jakąś niezbywalną (niesprowadzalną do różnic punktów widzenia, opinii itp.) ontologiczną różnicę. Jak przekonuje za Marksem, Heglem, Kantem oraz Walterem Bennem Michaelsem, tym czymś, co pozwala odróżnić dzieło sztuki od reszty towarów, jest jego znaczenie, tożsame z intencją jego autora, którego nie sposób sprowadzić do wartości użytkowej. Takie ujęcie różnicy między dziełem sztuki a towarem pozwala następnie Brownowi bronić centralnego dla jego książki rozumienia autonomii estetycznej.\u0000\u0000\u0000","PeriodicalId":36093,"journal":{"name":"Praktyka Teoretyczna","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-03-28","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140368755","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：