Pub Date : 2023-09-21DOI: 10.52607/26587157_2023_16_23
К.А. Климова, И.О. Никитина
Статья посвящена описанию особенностей календарной обрядности греков, проживающих на территории современной России, и характерной обрядовой лексики. Текст основан на материалах полевых экспедиций к грекам Ставропольского и Краснодарского краев, а также Карачаево-Черкесии. Описываются основные праздники зимнего, весеннего, летнего и осеннего циклов, а также окказиональные обряды и ритуальные запреты. В статье содержатся подробные расшифровки бесед с информантами, приводятся записи ритуальных текстов на понтийском диалекте греческого языка и на тюркском диалекте. This paper studies the features of the Greek ritual calendar based on the materials from expeditions to the Greeks of Russia. The main winter, spring, summer and autumn holidays, as well as occasional rites and ritual prohibitions are described. The paper contains transcripts of conversations with interlocutors about holiday rituals, as well as transcribed ritual texts in the Pontic dialect of the Greek language and in the Turkic dialect.
{"title":"Holidays in traditional culture of the Pontic Greeks (based on the materials of ethnolinguistic expeditions held in 2022–2023)","authors":"К.А. Климова, И.О. Никитина","doi":"10.52607/26587157_2023_16_23","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_16_23","url":null,"abstract":"Статья посвящена описанию особенностей календарной обрядности греков, проживающих на территории современной России, и характерной обрядовой лексики. Текст основан на материалах полевых экспедиций к грекам Ставропольского и Краснодарского краев, а также Карачаево-Черкесии. Описываются основные праздники зимнего, весеннего, летнего и осеннего циклов, а также окказиональные обряды и ритуальные запреты. В статье содержатся подробные расшифровки бесед с информантами, приводятся записи ритуальных текстов на понтийском диалекте греческого языка и на тюркском диалекте. This paper studies the features of the Greek ritual calendar based on the materials from expeditions to the Greeks of Russia. The main winter, spring, summer and autumn holidays, as well as occasional rites and ritual prohibitions are described. The paper contains transcripts of conversations with interlocutors about holiday rituals, as well as transcribed ritual texts in the Pontic dialect of the Greek language and in the Turkic dialect.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"15 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139338166","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-21DOI: 10.52607/26587157_2023_16_193
Ν. Ρουμπής
Τα βιβλία του Βενέζη εξακολουθούν να παραμένουν ζωντανά και γοητευτικά δεκάδες χρόνια μετά τη συγγραφή τους. Το θεματογραφικό υλικό και ο εκφραστικός τους τόνος είναι οι βασικοί λόγοι για αυτό. Το κύριο θέμα που πραγματεύονται δεν είναι άλλο από τη μοίρα του λαού, τον τραγικό ξεριζωμό από τις μικρασιατικές εστίες, μια συμφορά που σημάδεψε και τον ίδιο, καθότι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη γενέθλια γη. Στην παρούσα εργασία, διατρέχοντας ενδεικτικά σελίδες του έργου του, θα εντοπίσουμε γεγονότα αλλά και άγνωστες πτυχές που καθόρισαν την τύχη του εκεί λαού, του έθνους γενικότερα, αλλά και τη δημιουργική ευαισθησία του συγγραφέα. Η μνήμη της πατρίδας του βρίσκεται διάχυτη στα κείμενά του. Η Μικρασία, που βρίθει από μια ανώτερη ποιότητα ζωής, ξαφνικά μετατρέπεται σε τόπο μαρτυρίου, σε αφετηρία της προσφυγιάς. Η προσήλωσή του στη χαμένη πατρίδα ξετυλίγεται χαρακτηριστικά στη Γαλήνη, ίσως το πιο αναγνωρισμένο και καταξιωμένο μυθιστόρημά του. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλά από τα υπόλοιπα κείμενά του, με αποκορύφωση το κύκνειο άσμα του Μικρασία, χαίρε, στο οποίο θα δώσουμε έμφαση, καθώς σε αυτό, χωρίς διόλου συγκεκαλυμμένο ή προσχηματικό τρόπο — το αποδεικνύει και ο τίτλος του εξάλλου — φαίνεται καθαρά η πρόθεση του δημιουργού: το “αλλοτινό” να καταστεί “κτήμα ες αεί” στους σύγχρονούς του αλλά και στους μελλοντικούς αναγνώστες. Venezis’ books are still alive, charming and staggering decades after they were written. Their thematic base and expressive tone are the main reasons for this. The major theme he deals with in his entire work is none other than the fate of the people, the tragic uprooting from the Asia Minor homes, a calamity that marked him as well, since he was forced to leave the land of his birth. In the present paper, going through indicative pages of his work, we will identify events but also unknown aspects that determined both the fate of the people there, the nation in general, but also the creative sensitivity of the author. The memory of his homeland is pervasive in his texts. His attachment to the lost homeland is characteristically unfolding in Galini, perhaps his most recognised and acclaimed novel. The same happens in many of his other texts, culminating in the swan song of Mikrasia, Haire (Minor Asia, Hail), in which the author’s intention is clearly visible from the title: to make “allotino” (whilom) “the property evermore” of his contemporaries but also of the future readers.
{"title":"“Mikrasia, khaire” (“Asia Minor, hail”): the memories of the refugee writer Elias Venezis about the lost homeland","authors":"Ν. Ρουμπής","doi":"10.52607/26587157_2023_16_193","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_16_193","url":null,"abstract":"Τα βιβλία του Βενέζη εξακολουθούν να παραμένουν ζωντανά και γοητευτικά δεκάδες χρόνια μετά τη συγγραφή τους. Το θεματογραφικό υλικό και ο εκφραστικός τους τόνος είναι οι βασικοί λόγοι για αυτό. Το κύριο θέμα που πραγματεύονται δεν είναι άλλο από τη μοίρα του λαού, τον τραγικό ξεριζωμό από τις μικρασιατικές εστίες, μια συμφορά που σημάδεψε και τον ίδιο, καθότι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη γενέθλια γη. Στην παρούσα εργασία, διατρέχοντας ενδεικτικά σελίδες του έργου του, θα εντοπίσουμε γεγονότα αλλά και άγνωστες πτυχές που καθόρισαν την τύχη του εκεί λαού, του έθνους γενικότερα, αλλά και τη δημιουργική ευαισθησία του συγγραφέα. Η μνήμη της πατρίδας του βρίσκεται διάχυτη στα κείμενά του. Η Μικρασία, που βρίθει από μια ανώτερη ποιότητα ζωής, ξαφνικά μετατρέπεται σε τόπο μαρτυρίου, σε αφετηρία της προσφυγιάς. Η προσήλωσή του στη χαμένη πατρίδα ξετυλίγεται χαρακτηριστικά στη Γαλήνη, ίσως το πιο αναγνωρισμένο και καταξιωμένο μυθιστόρημά του. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλά από τα υπόλοιπα κείμενά του, με αποκορύφωση το κύκνειο άσμα του Μικρασία, χαίρε, στο οποίο θα δώσουμε έμφαση, καθώς σε αυτό, χωρίς διόλου συγκεκαλυμμένο ή προσχηματικό τρόπο — το αποδεικνύει και ο τίτλος του εξάλλου — φαίνεται καθαρά η πρόθεση του δημιουργού: το “αλλοτινό” να καταστεί “κτήμα ες αεί” στους σύγχρονούς του αλλά και στους μελλοντικούς αναγνώστες. Venezis’ books are still alive, charming and staggering decades after they were written. Their thematic base and expressive tone are the main reasons for this. The major theme he deals with in his entire work is none other than the fate of the people, the tragic uprooting from the Asia Minor homes, a calamity that marked him as well, since he was forced to leave the land of his birth. In the present paper, going through indicative pages of his work, we will identify events but also unknown aspects that determined both the fate of the people there, the nation in general, but also the creative sensitivity of the author. The memory of his homeland is pervasive in his texts. His attachment to the lost homeland is characteristically unfolding in Galini, perhaps his most recognised and acclaimed novel. The same happens in many of his other texts, culminating in the swan song of Mikrasia, Haire (Minor Asia, Hail), in which the author’s intention is clearly visible from the title: to make “allotino” (whilom) “the property evermore” of his contemporaries but also of the future readers.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"45 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139338116","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-21DOI: 10.52607/26587157_2023_16_181
Γ. Ντεμίρη
Στο παρόν άρθρο θα γίνει λόγος για το αυτοβιογραφικό κείμενο της Σοφίας Νικολαΐδου, το οποίο αποτελεί μια αφήγηση της εμπειρίας του καρκίνου του μαστού. Οι ημερολογιακές της καταγραφές διαρκούν έξι μήνες (22 Σεπτεμβρίου 2014 — 24 Μαρτίου 2015) μέσα στους οποίους υποβάλλεται σε μαστεκτομή και στον κύκλο χημειοθεραπειών που έπεται αυτής. Μεθοδολογικά, θα αντλήσω από τις αρχές και τα πορίσματα της αφηγηματικής έρευνας για την ασθένεια στο πλαίσιο της ψυχολογίας, της αφηγηματικής θεραπείας στο πλαίσιο της συστημικής ψυχοθεραπείας, και των αφηγηματικών τεχνικών του Genette στο πλαίσιο της αφηγηματολογίας, προκειμένου να αναδείξω τη θεραπευτική διάσταση της αφήγησης και της γραφής μπροστά στην και σε σχέση με την ασθένεια. In this article we will talk about the autobiographical text of Sofia Nikolaidou, which is a narrative of the experience of breast cancer. Her diary entries span six months (September 22, 2014 — March 24, 2015) during which she undergoes a mastectomy and the subsequent round of chemotherapy. Methodologically, I will draw from the principles and findings of narrative illness research in psychology, narrative therapy in systemic psychotherapy, and Genette’s narrative techniques in narratology in order to highlight the therapeutic dimension of narrative and of writing in front of and in relation to illness.
{"title":"The therapeutic dimension of the narrative: The case of S. Nikolaidou’s diary entitled «Καλά και σήμερα — Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος»","authors":"Γ. Ντεμίρη","doi":"10.52607/26587157_2023_16_181","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_16_181","url":null,"abstract":"Στο παρόν άρθρο θα γίνει λόγος για το αυτοβιογραφικό κείμενο της Σοφίας Νικολαΐδου, το οποίο αποτελεί μια αφήγηση της εμπειρίας του καρκίνου του μαστού. Οι ημερολογιακές της καταγραφές διαρκούν έξι μήνες (22 Σεπτεμβρίου 2014 — 24 Μαρτίου 2015) μέσα στους οποίους υποβάλλεται σε μαστεκτομή και στον κύκλο χημειοθεραπειών που έπεται αυτής. Μεθοδολογικά, θα αντλήσω από τις αρχές και τα πορίσματα της αφηγηματικής έρευνας για την ασθένεια στο πλαίσιο της ψυχολογίας, της αφηγηματικής θεραπείας στο πλαίσιο της συστημικής ψυχοθεραπείας, και των αφηγηματικών τεχνικών του Genette στο πλαίσιο της αφηγηματολογίας, προκειμένου να αναδείξω τη θεραπευτική διάσταση της αφήγησης και της γραφής μπροστά στην και σε σχέση με την ασθένεια. In this article we will talk about the autobiographical text of Sofia Nikolaidou, which is a narrative of the experience of breast cancer. Her diary entries span six months (September 22, 2014 — March 24, 2015) during which she undergoes a mastectomy and the subsequent round of chemotherapy. Methodologically, I will draw from the principles and findings of narrative illness research in psychology, narrative therapy in systemic psychotherapy, and Genette’s narrative techniques in narratology in order to highlight the therapeutic dimension of narrative and of writing in front of and in relation to illness.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"15 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139338168","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-21DOI: 10.52607/26587157_2023_16_87
Α.Μ. Δαπουδάνη
Η αυτοχειρία εξετάζεται μέσα από το πρίσμα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και των Αρχαίων θεατρικών δραμάτων. Ερευνάται η περίπτωση του Νεοέλληνα Λογοτέχνη Περικλή Γιαννόπουλου που επέλεξε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό την πράξη της αυτοκτονίας ως δείγμα αντίστασης στην υποταγή και στα τυφλά προστάγματα της μοίρας. Η αυτοχειρία αποδείχθηκε τελικά και για τον Περικλή Γιαννόπουλο ως και για όλους τους Νεοέλληνες αυτόχειρες λογοτέχνες ως μία πράξη ελευθερίας και αποτίναξης κάθε τυραννικού δεσμού και επιβεβλημένου εξολοθρευτικού συμβιβασμού. Η μοίρα όλων αυτών των αυτοχείρων όπως πολύ σωστά παρατηρεί η ποιήτρια Κική Δημουλά: Λέγεται μοίρα της εξαίρεσης, της σπανιότητας [Δημουλά 2022: 69]. Πρόκειται για χαρισματικές προσωπικότητες με υψηλή νοημοσύνη και ευαισθησία που γεννήθηκαν με θείο δικαίωμα Jure Divino και ούτε ακόμη και ο ίδιος ο χρόνος μπορεί να τις αφανίσει. Suicide is examined through the prism of Ancient Greek Philosophy and Ancient dramas. The case of the Neo-Greek writer Pericles Giannopoulos who chose without the slightest hesitation the act of suicide as a sign of resistance to submission and the blind decrees of fate is investigated. Suicide was finally proven for Periklis Giannopoulos as well as for all the Neo-Greek writers who committed suicide as an act of freedom and of shaking off every tyrannical bond and imposed exterminating compromise. The fate of all those who committed suicide as the writer Kiki Dimoula rightly observes: It is called the fate of the exception, of the rare [Dimoula 2022: 69]. These are charismatic personalities with high intelligence and sensitivity who were born with divine right Jure Divino and not even time itself can destroy them.
{"title":"On suicide: the meaning of good death in Ancient Greece and the desperate act of suicide in Modern Greek Literature. The case of the Suicidal Neohellenic writer Periklis Giannopoulos (1869–1910)","authors":"Α.Μ. Δαπουδάνη","doi":"10.52607/26587157_2023_16_87","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_16_87","url":null,"abstract":"Η αυτοχειρία εξετάζεται μέσα από το πρίσμα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και των Αρχαίων θεατρικών δραμάτων. Ερευνάται η περίπτωση του Νεοέλληνα Λογοτέχνη Περικλή Γιαννόπουλου που επέλεξε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό την πράξη της αυτοκτονίας ως δείγμα αντίστασης στην υποταγή και στα τυφλά προστάγματα της μοίρας. Η αυτοχειρία αποδείχθηκε τελικά και για τον Περικλή Γιαννόπουλο ως και για όλους τους Νεοέλληνες αυτόχειρες λογοτέχνες ως μία πράξη ελευθερίας και αποτίναξης κάθε τυραννικού δεσμού και επιβεβλημένου εξολοθρευτικού συμβιβασμού. Η μοίρα όλων αυτών των αυτοχείρων όπως πολύ σωστά παρατηρεί η ποιήτρια Κική Δημουλά: Λέγεται μοίρα της εξαίρεσης, της σπανιότητας [Δημουλά 2022: 69]. Πρόκειται για χαρισματικές προσωπικότητες με υψηλή νοημοσύνη και ευαισθησία που γεννήθηκαν με θείο δικαίωμα Jure Divino και ούτε ακόμη και ο ίδιος ο χρόνος μπορεί να τις αφανίσει. Suicide is examined through the prism of Ancient Greek Philosophy and Ancient dramas. The case of the Neo-Greek writer Pericles Giannopoulos who chose without the slightest hesitation the act of suicide as a sign of resistance to submission and the blind decrees of fate is investigated. Suicide was finally proven for Periklis Giannopoulos as well as for all the Neo-Greek writers who committed suicide as an act of freedom and of shaking off every tyrannical bond and imposed exterminating compromise. The fate of all those who committed suicide as the writer Kiki Dimoula rightly observes: It is called the fate of the exception, of the rare [Dimoula 2022: 69]. These are charismatic personalities with high intelligence and sensitivity who were born with divine right Jure Divino and not even time itself can destroy them.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"9 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139337960","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-21DOI: 10.52607/26587157_2023_16_73
Μ. Δαμασκηνός
Το παρόν μελέτημα αναφέρεται σε δυο διαφορετικές σκηνοθετικές προσεγγίσεις του τσεχοφικού έργου Τρεις Αδελφές, η πρώτη από τον Έλληνα σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου (1979) και η δεύτερη από τον Λιθουανό σκηνοθέτη Τσέζαρι Γκραουζίνι (2019), έργο το οποίο παρουσιάστηκε με διαφορά σαράντα ετών στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Τα δύο αυτά παραστασιακά γεγονότα προσεγγίζονται και αποκωδικοποιούνται με βασικούς άξονες τα εργαλεία ανάλυσης παράστασης όπως αυτά αναφέρονται από τους θεωρητικούς του θεάτρου και του δράματος κι έχουν στόχο να διερευνήσουν τα διαφορετικά θεατρικά σημεία τα οποία μπορούν να παρατηρηθούν σε μια παράσταση. Συγκεκριμένα θα αναλυθούν οι θεατρικοί κώδικες της σκηνοθεσίας, της σκηνογραφίας, της ενδυματολογίας, της μουσικής, του φωτισμού, των ερμηνειών και θα ιδωθούν συγκριτικά και αναλυτικά με τον σκηνοθετικό στόχο του κάθε δημιουργού αναδεικνύοντας την πρόσληψη του συνολικού θεατρικού δημιουργήματος από τη θεατρική κριτική. The present study examines two different directing approaches to the Chekhovian play Three Sisters, the first presented by the Greek director George Sevastikoglou (1979) and the second by the Lithuanian director Cesari Grauzini (2019). The play was presented forty years apart at the Theatre of the Society for Macedonian Studies by National Theatre of Northern Greece. These two performances are approached and decoded based on the theoretical tools of performance analysis as referred to by theatre and drama theorists and the main issue is to analyze the different theatrical semiotic codes that can be observed in a performance. Specifically, the theatrical codes of staging, set design, costume design, music, lighting, and acting will be analyzed and will be seen in comparison with the staging effort of each creator, showcasing the perception of the overall theatrical creation by theatre critics.
{"title":"The Three Sisters: two directing approaches to Chekhov’s play by the National Theatre of Northern Greece (1979, 2019)","authors":"Μ. Δαμασκηνός","doi":"10.52607/26587157_2023_16_73","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_16_73","url":null,"abstract":"Το παρόν μελέτημα αναφέρεται σε δυο διαφορετικές σκηνοθετικές προσεγγίσεις του τσεχοφικού έργου Τρεις Αδελφές, η πρώτη από τον Έλληνα σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου (1979) και η δεύτερη από τον Λιθουανό σκηνοθέτη Τσέζαρι Γκραουζίνι (2019), έργο το οποίο παρουσιάστηκε με διαφορά σαράντα ετών στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Τα δύο αυτά παραστασιακά γεγονότα προσεγγίζονται και αποκωδικοποιούνται με βασικούς άξονες τα εργαλεία ανάλυσης παράστασης όπως αυτά αναφέρονται από τους θεωρητικούς του θεάτρου και του δράματος κι έχουν στόχο να διερευνήσουν τα διαφορετικά θεατρικά σημεία τα οποία μπορούν να παρατηρηθούν σε μια παράσταση. Συγκεκριμένα θα αναλυθούν οι θεατρικοί κώδικες της σκηνοθεσίας, της σκηνογραφίας, της ενδυματολογίας, της μουσικής, του φωτισμού, των ερμηνειών και θα ιδωθούν συγκριτικά και αναλυτικά με τον σκηνοθετικό στόχο του κάθε δημιουργού αναδεικνύοντας την πρόσληψη του συνολικού θεατρικού δημιουργήματος από τη θεατρική κριτική. The present study examines two different directing approaches to the Chekhovian play Three Sisters, the first presented by the Greek director George Sevastikoglou (1979) and the second by the Lithuanian director Cesari Grauzini (2019). The play was presented forty years apart at the Theatre of the Society for Macedonian Studies by National Theatre of Northern Greece. These two performances are approached and decoded based on the theoretical tools of performance analysis as referred to by theatre and drama theorists and the main issue is to analyze the different theatrical semiotic codes that can be observed in a performance. Specifically, the theatrical codes of staging, set design, costume design, music, lighting, and acting will be analyzed and will be seen in comparison with the staging effort of each creator, showcasing the perception of the overall theatrical creation by theatre critics.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"39 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139337924","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-21DOI: 10.52607/26587157_2023_16_140
Δ. Κοσμοπούλου
Οι παράνομοι έρωτες γυναικών με θεούς είναι το νήμα που ξετυλίγεται σε ένα τεράστιο εύρος αρχαίων μύθων και εξακολουθεί να προσλαμβάνεται και να διασκευάζεται στο σύγχρονο δράμα με ποικίλους τρόπους. Στην περίπτωση της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας και αντίστοιχα του θεάτρου, το θέμα προτιμάται να διερευνάται υπό το πρίσμα θεωριών του φεμινισμού με πολλούς συγγραφείς να εκμεταλλεύονται την αλληγορία της άνομης αγάπης μεταξύ γυναικών και θεών προκειμένου να μελετήσουν ζητήματα δύναμης, εξουσίας και φύλου. Στον σύγχρονο ελληνικό θεατρικό χώρο, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης συνθέτει τον μονόλογο Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας, μέσω του οποίου η Κασσάνδρα, ως γυναίκα μάγισσα, αμφισβητεί τον προσωπικό της μύθο και επιχειρεί να καταρρίψει κάθε μορφή ηθικού εγκλεισμού, απαγόρευσης ή δέσμευσης. Στο έργο Τα Φύλλα της Κάσσυ του συγγραφέα Ανδρέα Φλουράκη, η ομώνυμη ηρωίδα, ως γυναίκα λάφυρο του Αγαμέμνονα, δεν έχει κανένα δικαίωμα στον δημόσιο λόγο, εντούτοις επιλέγει να εκφράζει τη γνώμη της και να υποστηρίζει αυτή την επιλογή μέχρι τέλους. Πρόκειται για δύο αρχαιόθεμους μονολόγους οι οποίοι, ως διακείμενα του τραγικού μύθου της Κασσάνδρας, προβάλλουν τον λόγο ως όπλο των δύο γυναικών. Συνεπώς, αυτό που καλείται να πραγματευθεί η παρούσα εισήγηση, μέσω των θεωριών συγκριτικής γραμματολογίας, πρόσληψης και διακειμενικότητας, είναι η διερεύνηση της δυναμικής των αρχαίων μύθων έρωτος και αγάπης, προσλαμβανόμενης στο μεταμοντέρνο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Illicit love affairs of women with gods is the thread that runs through a vast range of ancient myths and is still taken up and adapted in modern drama in a variety of ways. In the case of postmodern literature and theater respectively, the topic is preferred to be explored in the light of feminist theories with many writers exploiting the allegory of illicit love between women and gods in order to study issues of power, authority and gender. In the modern Greek theater, the playwright Dimitris Dimitriadis composes the monologue Cassandra’s Annunciation, through which Cassandra, as a female witch, challenges her personal myth and attempts to break down any form of moral confinement, prohibition or commitment. In the play Κassi by the playwright Andreas Flourakis, the eponymous heroine, as Agamemnon’s female prey, has no right to public speech, yet she chooses to express her opinion and support this choice to the end. These are two ancient-themed monologues which, as subjects of the tragic myth of Cassandra, present speech as a weapon of the two women. Subsequently, what this presentation is called to do, through the theories of comparative grammar, reception and intertextuality, is the investigation of the dynamics of the ancient myths of love and love, employed in the postmodern context of globalization.
{"title":"Illicit love affairs of mortal women with gods: Cassandra’s Annunciation by Dimitriadis and Κassi by Flourakis","authors":"Δ. Κοσμοπούλου","doi":"10.52607/26587157_2023_16_140","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_16_140","url":null,"abstract":"Οι παράνομοι έρωτες γυναικών με θεούς είναι το νήμα που ξετυλίγεται σε ένα τεράστιο εύρος αρχαίων μύθων και εξακολουθεί να προσλαμβάνεται και να διασκευάζεται στο σύγχρονο δράμα με ποικίλους τρόπους. Στην περίπτωση της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας και αντίστοιχα του θεάτρου, το θέμα προτιμάται να διερευνάται υπό το πρίσμα θεωριών του φεμινισμού με πολλούς συγγραφείς να εκμεταλλεύονται την αλληγορία της άνομης αγάπης μεταξύ γυναικών και θεών προκειμένου να μελετήσουν ζητήματα δύναμης, εξουσίας και φύλου. Στον σύγχρονο ελληνικό θεατρικό χώρο, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης συνθέτει τον μονόλογο Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας, μέσω του οποίου η Κασσάνδρα, ως γυναίκα μάγισσα, αμφισβητεί τον προσωπικό της μύθο και επιχειρεί να καταρρίψει κάθε μορφή ηθικού εγκλεισμού, απαγόρευσης ή δέσμευσης. Στο έργο Τα Φύλλα της Κάσσυ του συγγραφέα Ανδρέα Φλουράκη, η ομώνυμη ηρωίδα, ως γυναίκα λάφυρο του Αγαμέμνονα, δεν έχει κανένα δικαίωμα στον δημόσιο λόγο, εντούτοις επιλέγει να εκφράζει τη γνώμη της και να υποστηρίζει αυτή την επιλογή μέχρι τέλους. Πρόκειται για δύο αρχαιόθεμους μονολόγους οι οποίοι, ως διακείμενα του τραγικού μύθου της Κασσάνδρας, προβάλλουν τον λόγο ως όπλο των δύο γυναικών. Συνεπώς, αυτό που καλείται να πραγματευθεί η παρούσα εισήγηση, μέσω των θεωριών συγκριτικής γραμματολογίας, πρόσληψης και διακειμενικότητας, είναι η διερεύνηση της δυναμικής των αρχαίων μύθων έρωτος και αγάπης, προσλαμβανόμενης στο μεταμοντέρνο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Illicit love affairs of women with gods is the thread that runs through a vast range of ancient myths and is still taken up and adapted in modern drama in a variety of ways. In the case of postmodern literature and theater respectively, the topic is preferred to be explored in the light of feminist theories with many writers exploiting the allegory of illicit love between women and gods in order to study issues of power, authority and gender. In the modern Greek theater, the playwright Dimitris Dimitriadis composes the monologue Cassandra’s Annunciation, through which Cassandra, as a female witch, challenges her personal myth and attempts to break down any form of moral confinement, prohibition or commitment. In the play Κassi by the playwright Andreas Flourakis, the eponymous heroine, as Agamemnon’s female prey, has no right to public speech, yet she chooses to express her opinion and support this choice to the end. These are two ancient-themed monologues which, as subjects of the tragic myth of Cassandra, present speech as a weapon of the two women. Subsequently, what this presentation is called to do, through the theories of comparative grammar, reception and intertextuality, is the investigation of the dynamics of the ancient myths of love and love, employed in the postmodern context of globalization.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"21 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139338053","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-21DOI: 10.52607/26587157_2023_16_121
Π.Σ. Καλαμαρά, Κ.Θ. Φραντζή
Αντικείμενο της εργασίας είναι η θεϊκή μανία στα έργα του Ευριπίδη, Βάκχες και Ιππόλυτος, με στόχο τη διερεύνηση της θέσης της όπως αυτή πραγματώνεται μέσα από τον λόγο των τραγωδιών. Η επιλογή των συγκεκριμένων έργων έγινε με κριτήριο τον μεγάλο αριθμό ομοιοτήτων που παρουσιάζουν. Τα ερευνητικά ερωτήματα αφορούν στη μελέτη της χρήσης των λημμάτων μανία και θεός αλλά και άλλων σχετικών με αυτά εννοιών. Οι τραγωδίες ανακτήθηκαν από τον Πόρο Αρχαία Ελληνική Δραματουργία της Εθνικής Υποδομής Γλωσσικών Πόρων και Τεχνολογιών CLARIN:EL [http://clarin.gr/el], Αποθετήριο του Πανεπιστημίου Αιγαίου, και η γλωσσική τους επεξεργασία υλοποιήθηκε με εργαλεία της μεθοδολογίας σωμάτων κειμένων. Η μελέτη αναδεικνύει τη σύνδεση της θεϊκής μανίας με το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον της συγκεκριμένης εποχής και του συγκεκριμένου χώρου, της Αθήνας του 5ουπ.Χ. αιώνα. The subject of the study is the divine madness in the works of Euripides, Bacchae and Hippolytus, with the aim of investigating its position as it is realized through the discourse of tragedies. The selection of these works was based on the large number of similarities they show. The questions concern the study of the use of the lemmas mania and god as well as other concepts related to them. The tragedies were retrieved from the Resource Ancient Greek Drama of the National Infrastructure of Linguistic Resources and Technologies CLARIN:EL [http://clarin.gr/el], Repository of the University of the Aegean, and their linguistic processing was implemented with tools of corpus methodology. The study highlights the connection of the divine madness with the social and political environment of the specific era and the specific place, Athens of the 5th century BC.
{"title":"Euripides and divine madness in Bacchae and Hippolytus","authors":"Π.Σ. Καλαμαρά, Κ.Θ. Φραντζή","doi":"10.52607/26587157_2023_16_121","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_16_121","url":null,"abstract":"Αντικείμενο της εργασίας είναι η θεϊκή μανία στα έργα του Ευριπίδη, Βάκχες και Ιππόλυτος, με στόχο τη διερεύνηση της θέσης της όπως αυτή πραγματώνεται μέσα από τον λόγο των τραγωδιών. Η επιλογή των συγκεκριμένων έργων έγινε με κριτήριο τον μεγάλο αριθμό ομοιοτήτων που παρουσιάζουν. Τα ερευνητικά ερωτήματα αφορούν στη μελέτη της χρήσης των λημμάτων μανία και θεός αλλά και άλλων σχετικών με αυτά εννοιών. Οι τραγωδίες ανακτήθηκαν από τον Πόρο Αρχαία Ελληνική Δραματουργία της Εθνικής Υποδομής Γλωσσικών Πόρων και Τεχνολογιών CLARIN:EL [http://clarin.gr/el], Αποθετήριο του Πανεπιστημίου Αιγαίου, και η γλωσσική τους επεξεργασία υλοποιήθηκε με εργαλεία της μεθοδολογίας σωμάτων κειμένων. Η μελέτη αναδεικνύει τη σύνδεση της θεϊκής μανίας με το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον της συγκεκριμένης εποχής και του συγκεκριμένου χώρου, της Αθήνας του 5ουπ.Χ. αιώνα. The subject of the study is the divine madness in the works of Euripides, Bacchae and Hippolytus, with the aim of investigating its position as it is realized through the discourse of tragedies. The selection of these works was based on the large number of similarities they show. The questions concern the study of the use of the lemmas mania and god as well as other concepts related to them. The tragedies were retrieved from the Resource Ancient Greek Drama of the National Infrastructure of Linguistic Resources and Technologies CLARIN:EL [http://clarin.gr/el], Repository of the University of the Aegean, and their linguistic processing was implemented with tools of corpus methodology. The study highlights the connection of the divine madness with the social and political environment of the specific era and the specific place, Athens of the 5th century BC.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"8 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139338040","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-09-21DOI: 10.52607/26587157_2023_16_165
Μ. Μπαμπλέκη
Το αντικείμενο της παρούσας διακαλλιτεχνικής διερεύνησης, όπως βασίζεται στη διαλογική σχέση ανάμεσα στη Λογοτεχνία, τη Ζωγραφική και τη Γλυπτική είναι η ανάδειξη των οπτικών και απτικών διαστάσεων των τίτλων των κειμένων του Ανδρέα Εμπειρίκου, με στόχο την παρουσίαση των νέων ερμηνευτικών κατευθύνσεων που μπορούν να προκύψουν στο πεδίο της τιτλολογίας. Στο πλαίσιο αυτό, συμπεραίνεται πως ο τίτλος λειτουργεί ως τόπος διάνοιξης και απελευθέρωσης του Είναι, αφήνοντας τις απομακρυσμένες πραγματικότητες της υπερρεαλιστικής εικόνας να αναδύονται καθεμιά στον δικό της χώρο και ταυτόχρονα να συνυφαίνονται η μία με την άλλη. The object of this interart study is the dialogical interrelation of Literature, Painting and Sculpture through the demonstration of the visual and tactile dimension of Andreas Embeirikos’ titles, in order to point out how the inter-artistic methodological tools can carry out new interpretation aspects in the field of titrology (titrologie). Consequently title is concluded to be a topos which means that it makes-room prepares for the different realities of the surrealist image the possibility to belong to their relevant wither and to each other.
{"title":"Interartistic approaches in the field of title science: the example of titles in Andreas Embeirikos’ literary texts","authors":"Μ. Μπαμπλέκη","doi":"10.52607/26587157_2023_16_165","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_16_165","url":null,"abstract":"Το αντικείμενο της παρούσας διακαλλιτεχνικής διερεύνησης, όπως βασίζεται στη διαλογική σχέση ανάμεσα στη Λογοτεχνία, τη Ζωγραφική και τη Γλυπτική είναι η ανάδειξη των οπτικών και απτικών διαστάσεων των τίτλων των κειμένων του Ανδρέα Εμπειρίκου, με στόχο την παρουσίαση των νέων ερμηνευτικών κατευθύνσεων που μπορούν να προκύψουν στο πεδίο της τιτλολογίας. Στο πλαίσιο αυτό, συμπεραίνεται πως ο τίτλος λειτουργεί ως τόπος διάνοιξης και απελευθέρωσης του Είναι, αφήνοντας τις απομακρυσμένες πραγματικότητες της υπερρεαλιστικής εικόνας να αναδύονται καθεμιά στον δικό της χώρο και ταυτόχρονα να συνυφαίνονται η μία με την άλλη. The object of this interart study is the dialogical interrelation of Literature, Painting and Sculpture through the demonstration of the visual and tactile dimension of Andreas Embeirikos’ titles, in order to point out how the inter-artistic methodological tools can carry out new interpretation aspects in the field of titrology (titrologie). Consequently title is concluded to be a topos which means that it makes-room prepares for the different realities of the surrealist image the possibility to belong to their relevant wither and to each other.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"6 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-09-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139337967","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-07-21DOI: 10.52607/26587157_2023_15_135
Θ. Μέντη
Οι κοσμοπολιτικές αλλαγές που κλείνει μέσα του ο 20ός αιώνας, σε σύγκριση με τον βιωμένο χρόνο του 21ου αιώνα, απασχολούν αρκετά τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Οι προσφυγικές μετακινήσεις ωστόσο, το θέμα που μας ενδιαφέρει στην παρούσα ανακοίνωση, ελάχιστα έχουν καταγραφεί. Με εξαίρεση το μείζον γεγονός του μικρασιατικού ξεριζωμού, οι προσφυγικές ροές και οι μετακινήσεις, που ανέκαθεν απασχολούν την ανθρωπότητα, περνούν σχεδόν απαρατήρητες στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ειδικότερα, εστιάζοντας την έρευνά μας σε μη μικρασιάτες ποιητές, παρατηρούμε ότι το θέμα δεν πήρε εθνικές διαστάσεις στην Ελλάδα, λειτούργησε κυρίως μακροσκοπικά και εντάθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, με αφετηρία τις ανακατατάξεις στα Βαλκάνια, τις μεταναστευτικές ροές και τη μεγάλη διέλευση προσφύγων. The cosmopolitan changes brought about by the 20th century are of considerable concern to modern Greek poetry. However, the subject of refugee movements, which we are interested in for this discussion, has been scarcely documented. Apart from the significant event of the Asia Minor uprooting, other refugee flows and movements during the 20th century have largely gone unnoticed. In particular, our research focuses on poets from regions other than Asia Minor. We observe that this issue has intensified the last 30 years, beginning with the rearrangements in the Balkans, the migration flows, and the large transit of refugees. We particularly approach poems by Yiannis Dallas, Dimitra Christodoulou and other contemporary Greek poets.
{"title":"Refugee flows in modern Greek poetry (1922–2022)","authors":"Θ. Μέντη","doi":"10.52607/26587157_2023_15_135","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_15_135","url":null,"abstract":"Οι κοσμοπολιτικές αλλαγές που κλείνει μέσα του ο 20ός αιώνας, σε σύγκριση με τον βιωμένο χρόνο του 21ου αιώνα, απασχολούν αρκετά τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Οι προσφυγικές μετακινήσεις ωστόσο, το θέμα που μας ενδιαφέρει στην παρούσα ανακοίνωση, ελάχιστα έχουν καταγραφεί. Με εξαίρεση το μείζον γεγονός του μικρασιατικού ξεριζωμού, οι προσφυγικές ροές και οι μετακινήσεις, που ανέκαθεν απασχολούν την ανθρωπότητα, περνούν σχεδόν απαρατήρητες στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ειδικότερα, εστιάζοντας την έρευνά μας σε μη μικρασιάτες ποιητές, παρατηρούμε ότι το θέμα δεν πήρε εθνικές διαστάσεις στην Ελλάδα, λειτούργησε κυρίως μακροσκοπικά και εντάθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, με αφετηρία τις ανακατατάξεις στα Βαλκάνια, τις μεταναστευτικές ροές και τη μεγάλη διέλευση προσφύγων. The cosmopolitan changes brought about by the 20th century are of considerable concern to modern Greek poetry. However, the subject of refugee movements, which we are interested in for this discussion, has been scarcely documented. Apart from the significant event of the Asia Minor uprooting, other refugee flows and movements during the 20th century have largely gone unnoticed. In particular, our research focuses on poets from regions other than Asia Minor. We observe that this issue has intensified the last 30 years, beginning with the rearrangements in the Balkans, the migration flows, and the large transit of refugees. We particularly approach poems by Yiannis Dallas, Dimitra Christodoulou and other contemporary Greek poets.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"23 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139356593","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Pub Date : 2023-07-21DOI: 10.52607/26587157_2023_15_19
Е.В. Приходько
В 1881 и 1884 гг. в городе Сидимы была найдена надпись, содержащая речь Гиерона Тлосского. Эта надпись датируется 161–171 гг. Гиерон цитирует изречение Патарского оракула, возвещенное Сидимам 129 лет назад. Это — единственное задокументированное прорицание Патарского оракула, дошедшее до наших дней. Изречение написано гекзаметром и насчитывало 15 строк, но последняя строка не сохранилась. Автор анализирует слова и словосочетания, использованные патарской жрицей, и показывает, что это прорицание было создано человеком, обладавшим незаурядным поэтическим даром. Five stone blocks, found in 1881 and 1884 in the city of Sidyma, have preserved the speech of Hieron, son of Hieron, alias Lysimachus, citizen of Tlos and Xanthus, which he delivered to the inhabitants of Tlos. This speech is dated to 161–171 AD. Hieron quoted the oracle of Apollo Patareus, which was issued to the inhabitants of Sidyma 129 years before his speech. This poem is the only documented prophecy of the oracle of Apollo at Patara that has survived to this day. The prophecy was written in hexameter and apparently consisted of 15 lines, but the last line has not been preserved. The author examines the words and expressions used by the priestess of Apollo and points out that the priestess used rare words and hapaxes in her poem, including the new epithet of Artemis — σκυλακοτρόφος, and also formed unusual combinations from common words that none of the ancient Greek writers used before her. All these features indicate that the poem was created by a person who had an outstanding poetic talent.
В 1881 и 1884 г.в городе Сидимы была найдена надпись, содержащая речь Гиерона Тлосского。Эта надпись датируется 161-171 г. Гиерона.Гиерон цитирует изречение Патарского оракула, возвещенное Сидимам 129 лет назад.Это - единственное задокументированное прорицание Патарского оракула, дошедшее до наших дней.Изречение написано гекзаметром и насчитывало 15 строк, но последняя строка не сохранилась.Автор анализирует слова и словосочетания, использованные патарской жрицей, и показывает, что это прорицание было создано человеком, обладавшим незаурядным поэтическим даром. 1881 年和 1884 年在锡迪玛城发现的五块石块上保存着特洛斯和桑图斯公民希隆之子希隆（别名莱西马科斯）向特洛斯居民发表的演讲。这篇演讲的年代为公元 161-171 年。希隆引用了阿波罗-帕塔雷乌斯的神谕，该神谕是在他发表演讲的 129 年前向西迪玛居民发布的。这首诗是唯一流传至今的关于帕塔拉阿波罗神谕预言的文献记载。预言以六音节写成，显然共有 15 行，但最后一行没有保存下来。作者研究了阿波罗女祭司使用的词语和表达方式，指出女祭司在她的诗中使用了罕见的词语和合称，包括阿尔忒弥斯的新称谓--σκυλακοτρόφος，还用常见的词语组成了不寻常的组合，而在她之前的古希腊作家都没有使用过这些词语。所有这些特点都表明，这首诗是由一位具有杰出诗歌天赋的人创作的。
{"title":"On the poetic talent of the priestess of the oracle of Apollo at Patara","authors":"Е.В. Приходько","doi":"10.52607/26587157_2023_15_19","DOIUrl":"https://doi.org/10.52607/26587157_2023_15_19","url":null,"abstract":"В 1881 и 1884 гг. в городе Сидимы была найдена надпись, содержащая речь Гиерона Тлосского. Эта надпись датируется 161–171 гг. Гиерон цитирует изречение Патарского оракула, возвещенное Сидимам 129 лет назад. Это — единственное задокументированное прорицание Патарского оракула, дошедшее до наших дней. Изречение написано гекзаметром и насчитывало 15 строк, но последняя строка не сохранилась. Автор анализирует слова и словосочетания, использованные патарской жрицей, и показывает, что это прорицание было создано человеком, обладавшим незаурядным поэтическим даром. Five stone blocks, found in 1881 and 1884 in the city of Sidyma, have preserved the speech of Hieron, son of Hieron, alias Lysimachus, citizen of Tlos and Xanthus, which he delivered to the inhabitants of Tlos. This speech is dated to 161–171 AD. Hieron quoted the oracle of Apollo Patareus, which was issued to the inhabitants of Sidyma 129 years before his speech. This poem is the only documented prophecy of the oracle of Apollo at Patara that has survived to this day. The prophecy was written in hexameter and apparently consisted of 15 lines, but the last line has not been preserved. The author examines the words and expressions used by the priestess of Apollo and points out that the priestess used rare words and hapaxes in her poem, including the new epithet of Artemis — σκυλακοτρόφος, and also formed unusual combinations from common words that none of the ancient Greek writers used before her. All these features indicate that the poem was created by a person who had an outstanding poetic talent.","PeriodicalId":502961,"journal":{"name":"Kathedra","volume":"60 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-07-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139356583","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：