Łukasz Michalczyk, Agnieszka Grabińska, Miłosz Borowski, T. Syryło, T. Ząbkowski
Uszkodzenia cewki moczowej są stosunkowo rzadkim urazem, bo stanowią mniej niż 1% wszystkich urazów. Większość urazów cewki moczowej ma charakter jatrogenny, innymi często spotykanymi są urazy cewki towarzyszące urazom wielonarządowym.Badania dokonano poddając analizie retrospektywnej przypadki 18 pacjentów z urazem cewki moczowej. Przeanalizowano: mechanizm urazu oraz obecność urazu wielonarządowego, odcinek cewki, w którym doszło do urazu, rozległość urazu cewki moczowej oraz sposób jego zaopatrzenia, płeć i wiek pacjentów. Metodą rozpoznania urazu cewki moczowej była uretrografia wsteczna lub uretrocystoskopia.W badanej grupie uraz cewki stwierdzono u osób w wieku od 20 do 62 lat, a średnia wieku wynosiła 41,7 lat. U 10 pacjentów z urazem wielonarządowym stwierdzono uszkodzenie cewki moczowej. Śmiertelność w tej grupie wynosiła 10%. W 7 przypadkach doszło do uszkodzenia cewki tylnej, w 2 do uszkodzenia cewki wiszącej, a w 2 doszło do urazu cewki u kobiet. W 17 przypadkach stwierdzono uraz częściowy cewki, a w jednym całkowite przerwanie ciągłości cewki moczowej. W 15 przypadkach uraz cewki moczowej zaopatrzono cewnikiem pęcherzowym, w 2 wytworzono cystostomię nadłonową. W jednym przypadku cewkę moczową zeszyto szwami pojedynczymi, wchłanialnymi, podczas multidyscyplinarnej operacji naprawczej urazu wielonarządowego.Uszkodzenie cewki moczowej jest poważnym, ale rzadkim urazem. Może on wystąpić głównie u pacjentów uczestniczących w wypadkach komunikacyjnych oraz poddanych instrumentacji cewki moczowej. Z uwagi na warunki anatomiczne w ponad 90% uraz cewki moczowej dotyczy mężczyzn. Wczesne rozpoznanie i leczenie pozwala zmniejszyć ryzyko wystąpienia powikłań, takich jak zwężenie cewki moczowej, zaburzenie erekcji lub nietrzymanie moczu.
{"title":"Diagnosis and treatment of emergency urethral trauma – own material study","authors":"Łukasz Michalczyk, Agnieszka Grabińska, Miłosz Borowski, T. Syryło, T. Ząbkowski","doi":"10.53301/lw/152948","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/152948","url":null,"abstract":"Uszkodzenia cewki moczowej są stosunkowo rzadkim urazem, bo stanowią mniej niż 1% wszystkich urazów. Większość urazów cewki moczowej ma charakter jatrogenny, innymi często spotykanymi są urazy cewki towarzyszące urazom wielonarządowym.Badania dokonano poddając analizie retrospektywnej przypadki 18 pacjentów z urazem cewki\u0000moczowej. Przeanalizowano: mechanizm urazu oraz obecność urazu wielonarządowego, odcinek cewki, w którym doszło do urazu, rozległość urazu cewki moczowej oraz sposób jego zaopatrzenia, płeć i wiek pacjentów. Metodą rozpoznania urazu cewki moczowej była uretrografia wsteczna lub uretrocystoskopia.W badanej grupie uraz cewki stwierdzono u osób w wieku od 20 do 62 lat, a średnia wieku wynosiła 41,7 lat. U 10 pacjentów z urazem wielonarządowym stwierdzono uszkodzenie cewki moczowej. Śmiertelność w tej grupie wynosiła 10%. W 7 przypadkach doszło do uszkodzenia cewki tylnej, w 2 do uszkodzenia cewki wiszącej, a w 2 doszło do urazu cewki u kobiet. W 17 przypadkach stwierdzono uraz częściowy cewki, a w jednym całkowite przerwanie ciągłości\u0000cewki moczowej. W 15 przypadkach uraz cewki moczowej zaopatrzono cewnikiem pęcherzowym, w 2 wytworzono cystostomię nadłonową. W jednym przypadku cewkę moczową zeszyto szwami pojedynczymi, wchłanialnymi, podczas multidyscyplinarnej operacji naprawczej urazu wielonarządowego.Uszkodzenie cewki moczowej jest poważnym, ale rzadkim urazem. Może on wystąpić głównie u pacjentów uczestniczących w wypadkach komunikacyjnych oraz poddanych instrumentacji cewki moczowej. Z uwagi na warunki anatomiczne w ponad 90% uraz cewki moczowej dotyczy mężczyzn. Wczesne rozpoznanie i leczenie pozwala zmniejszyć ryzyko wystąpienia powikłań, takich jak zwężenie cewki moczowej, zaburzenie erekcji lub nietrzymanie moczu.","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45050024","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Urazem nazywamy każde zadziałanie zewnętrznego czynnika na organizm, które powoduje anatomiczne i czynnościowe zmiany miejscowe i ogólne. Dziecko – ze względu na swoją budowę anatomiczną i inne proporcje ciała – jest mniej odporne na działanie czynników zewnętrznych niż dorosły. Narządy wewnętrzne dziecka są chronione w mniejszym stopniu przez stosunkowo cienką warstwę podskórną i mięśniową. Energia kinetyczna urazu jest znacznie mniej tłumiona i może kumulować się w warstwach głębszych, wywołując obrażenia narządów wewnętrznych. Najczęstsze są urazy tępe – stanowią one 87% przypadków, a 40% z nich to urazy komunikacyjne. Urazy komunikacyjne należą do najgroźniejszych, gdyż często są urazami wielonarządowymi, obejmującymi narządy wewnętrzne, złamania kości, urazy głowy czy układu oddechowego. Do najczęstszych urazów u hospitalizowanych dzieci zaliczamy urazy czaszkowo-mózgowe (ok. 70%) oraz urazy kostno-stawowe (ok. 20%). Urazy układu moczowego są przyczyną hospitalizacji tylko u ok. 3% pacjentów pourazowych. Urazy nerek, moczowodów czy pęcherza współistnieją zwykle z urazami jamy brzusznej i miednicy. Do najczęstszych uszkodzeń układu moczowego możemy zaliczyć: urazy nerek (ponad 50% przypadków), urazy moczowodów (1-3%), urazy pęcherza i cewki moczowej (ok. 10%). Ze względu na różnice anatomiczne urazy cewki moczowej zwykle dotyczą pacjentów płci męskiej.
{"title":"Urinary tract injuries in the pediatric population","authors":"B. Jurkiewicz, J. Samotyjek","doi":"10.53301/lw/155993","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/155993","url":null,"abstract":"Urazem nazywamy każde zadziałanie zewnętrznego czynnika na organizm, które powoduje anatomiczne i czynnościowe zmiany miejscowe i ogólne. Dziecko – ze względu na swoją budowę anatomiczną i inne proporcje ciała – jest mniej odporne na działanie czynników zewnętrznych niż dorosły. Narządy wewnętrzne dziecka są chronione w mniejszym stopniu przez stosunkowo cienką warstwę podskórną i mięśniową. Energia kinetyczna urazu jest znacznie mniej tłumiona i może kumulować się w warstwach głębszych, wywołując obrażenia narządów wewnętrznych. Najczęstsze są urazy tępe – stanowią one 87% przypadków, a 40% z nich to urazy komunikacyjne. Urazy komunikacyjne należą do najgroźniejszych, gdyż często są urazami wielonarządowymi, obejmującymi narządy wewnętrzne, złamania kości, urazy głowy czy układu oddechowego. Do najczęstszych urazów u hospitalizowanych dzieci zaliczamy urazy czaszkowo-mózgowe (ok. 70%) oraz urazy kostno-stawowe (ok. 20%). Urazy układu moczowego są przyczyną hospitalizacji tylko u ok. 3% pacjentów pourazowych. Urazy nerek, moczowodów czy pęcherza współistnieją zwykle z urazami jamy brzusznej i miednicy. Do najczęstszych uszkodzeń układu moczowego możemy zaliczyć: urazy nerek (ponad 50% przypadków), urazy moczowodów (1-3%), urazy pęcherza i cewki moczowej (ok. 10%). Ze względu na różnice anatomiczne urazy cewki moczowej zwykle dotyczą pacjentów płci męskiej.","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-30","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48070952","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł jest opisem kariery zawodowej polskiego lekarza neurologa, naukowca, nauczyciela, od około 60 lat związanego z Wojskowym Instytutem Medycznym – profesora Teofana Domżała. Pisząc w pierwszej osobie, przedstawiam swój kilkudziesięcioletni wkład w rozwój neurologii polskiej i światowej. Tłem dla opisywanych wydarzeń jest także charakterystyka zmian w organizacji wojskowej służby zdrowia i Wojskowego Instytutu Medycznego na przestrzeni dziesięcioleci. Praca ta obrazuje również wielki postęp, jaki dokonał się w dziedzinie neurologii w ciągu mojego zawodowego życia.
{"title":"My 70 years with neurology","authors":"Teofan M Domzał","doi":"10.53301/lw/157526","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/157526","url":null,"abstract":"Artykuł jest opisem kariery zawodowej polskiego lekarza neurologa, naukowca, nauczyciela, od około 60 lat związanego z Wojskowym Instytutem Medycznym – profesora Teofana Domżała. Pisząc w pierwszej osobie, przedstawiam swój kilkudziesięcioletni wkład w rozwój neurologii polskiej i światowej. Tłem dla opisywanych wydarzeń jest także charakterystyka zmian w organizacji wojskowej służby zdrowia i Wojskowego Instytutu Medycznego na przestrzeni dziesięcioleci. Praca ta obrazuje również wielki postęp, jaki dokonał się w dziedzinie neurologii w ciągu mojego zawodowego życia.","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-12-16","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42118536","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Utrata słuchu – zarówno występująca nagle, jak i postępująca przewlekle – stanowi istotny problem zdrowotny oraz społeczno-ekonomiczny. Największe obawy lekarzy i pacjentów wzbudza nagłe, idiopatyczne, odbiorcze uszkodzenie słuchu. Opis przypadku: Pacjent 27 lat, przyjęty do Kliniki Otolaryngologii Onkologii Laryngologicznej, Audiologii i Foniatrii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. WAM w Łodzi w trybie pilnym z powodu uczucia zatkania ucha prawego z tożstronnym szumem usznym oraz silnych zawrotów głowy o zmiennym charakterze. Przeprowadzona diagnostyka audiologiczna i otoneurologiczna wykazała nagłą głuchotę ucha prawego, a MR kątów mostowo-móżdżkowych konflikt naczyniowo-nerwowy obustronnie. Włączono leczenie farmakologiczne, które nie przyniosło spodziewanych efektów w trakcie hospitalizacji, w związku z czym chorego skierowano na leczenie hiperbarią tlenową. Nagła głuchota czuciowo-nerwowa w ok. 90% przypadków jest chorobą idiopatyczną, której przyczyna pozostaje nieznana w świetle przeprowadzonej diagnostyki. W pozostałych przypadkach można z dużym prawdopodobieństwem wskazać przyczynę wyjściową jej wystąpienia. Jedną z nich może być konflikt naczyniowo-nerwowy.
{"title":"The right side sudden deafness with peripheral vertigo as a resultat of neurovascular conflict","authors":"P. Niewiadomski, J. Miłoński, J. Olszewski","doi":"10.53301/lw/147094","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/147094","url":null,"abstract":"Utrata słuchu – zarówno występująca nagle, jak i postępująca przewlekle – stanowi istotny problem zdrowotny oraz społeczno-ekonomiczny. Największe obawy lekarzy i pacjentów wzbudza nagłe, idiopatyczne, odbiorcze uszkodzenie słuchu. Opis przypadku: Pacjent 27 lat, przyjęty do Kliniki Otolaryngologii Onkologii Laryngologicznej, Audiologii i Foniatrii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. WAM w Łodzi w trybie pilnym z powodu uczucia zatkania ucha prawego z tożstronnym szumem usznym oraz silnych zawrotów głowy o zmiennym charakterze. Przeprowadzona diagnostyka audiologiczna i otoneurologiczna wykazała nagłą głuchotę ucha prawego, a MR kątów mostowo-móżdżkowych konflikt naczyniowo-nerwowy obustronnie. Włączono leczenie farmakologiczne, które nie przyniosło spodziewanych efektów w trakcie hospitalizacji, w związku z czym chorego skierowano na leczenie hiperbarią tlenową. Nagła głuchota czuciowo-nerwowa w ok. 90% przypadków jest chorobą idiopatyczną, której przyczyna pozostaje nieznana w świetle przeprowadzonej diagnostyki. W pozostałych przypadkach można z dużym prawdopodobieństwem wskazać przyczynę wyjściową jej wystąpienia. Jedną z nich może być konflikt naczyniowo-nerwowy.","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-10-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42007692","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Współczesna patomorfologia jest kluczową dziedziną medycyny, bez której leczenie chorób nowotworowych byłoby praktycznie niemożliwe. Ma wpływ nie tylko na ratowanie, ale również na jakość życia pacjentów. Formalną podstawą rozpoczęcia jakiegokolwiek leczenia onkologicznego jest raport patomorfologiczny zawierający wiele informacji koniecznych do ustalenia leczenia, które będzie skuteczne i jednocześnie bezpieczne dla danego pacjenta. Aby to było możliwe, patomorfolog musi mieć dostęp do kompletnych danych medycznych pacjenta, jego przeszłości onkologicznej oraz typu zastosowanego wcześniej leczenia. Niestety dość często otrzymuje dalece niekompletne dane, co skutkuje zarówno wydłużeniem czasu, jak i zwiększonymi kosztami takich badań. Dlatego niezbędna jest właściwa komunikacja między patologami i klinicystami oraz wystandaryzowanie każdego elementu postępowania z materiałem tkankowym bądź cytologicznym pobieranym do badania patomorfologicznego.
{"title":"The pathomorphology report is the basis of oncological treatment","authors":"Zuzanna Chodzeńska, S. Cierniak","doi":"10.53301/lw/154867","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/154867","url":null,"abstract":"Współczesna patomorfologia jest kluczową dziedziną medycyny, bez której leczenie chorób nowotworowych byłoby praktycznie niemożliwe. Ma wpływ nie tylko na ratowanie, ale również na jakość życia pacjentów. Formalną podstawą rozpoczęcia jakiegokolwiek leczenia onkologicznego jest raport patomorfologiczny zawierający wiele informacji koniecznych do ustalenia leczenia, które będzie skuteczne i jednocześnie bezpieczne dla danego pacjenta. Aby to było możliwe, patomorfolog musi mieć dostęp do kompletnych danych medycznych pacjenta, jego przeszłości onkologicznej oraz typu zastosowanego wcześniej leczenia. Niestety dość często otrzymuje dalece niekompletne dane, co skutkuje zarówno wydłużeniem czasu, jak i zwiększonymi kosztami takich badań. Dlatego niezbędna jest właściwa komunikacja między patologami i klinicystami oraz wystandaryzowanie każdego elementu postępowania z materiałem tkankowym bądź cytologicznym pobieranym do badania patomorfologicznego.","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-10-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47221343","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Badanie Doppler w ocenie naczyń tętniczych pozagałkowych jest cennym uzupełnieniem diagnostyki obrazowej chorób oczodołu i gałki ocznej. W artykule opisano rys historyczny zastosowania ultrasonografii w medycynie, zastosowanie w chorobach okulistycznych, rozwój diagnostyki dopplerowskiej i podstawy teoretyczne uzyskiwanych pomiarów hemodynamicznych z uwzględnieniem szczegółowej charakterystyki badania dopplerowskiego w ocenie tętnicy ocznej, tętnicy środkowej siatkówki i tętnic rzęskowych tylnych krótkich. Obrazy ultrasonograficzne gałki ocznej, wzbogacone o ocenę przepływów w naczyniach tętniczych pozagałkowych, cechują się potwierdzoną wiarygodnością i powtarzalnością pod warunkiem stosowania się do podstawowych zaleceń, które opisano w artykule. Metodyka pomiarów i zaproponowane normy odczytów wartości hemodynamicznych są pomocne w praktycznym zastosowaniu tej modalności w diagnostyce okulistycznej.
{"title":"Theoretical principles of Color Doppler Imaging in ophthalmic ultrasound (part I)","authors":"A. Zegadło, Artur Maliborski, Joanna Wierzbowska","doi":"10.53301/lw/151040","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/151040","url":null,"abstract":"Badanie Doppler w ocenie naczyń tętniczych pozagałkowych jest cennym uzupełnieniem diagnostyki obrazowej chorób oczodołu i gałki ocznej. W artykule opisano rys historyczny zastosowania ultrasonografii w medycynie, zastosowanie w chorobach okulistycznych, rozwój diagnostyki dopplerowskiej i podstawy teoretyczne uzyskiwanych pomiarów hemodynamicznych z uwzględnieniem szczegółowej charakterystyki badania dopplerowskiego w ocenie tętnicy ocznej, tętnicy środkowej siatkówki i tętnic rzęskowych tylnych krótkich. Obrazy ultrasonograficzne gałki ocznej, wzbogacone o ocenę przepływów w naczyniach tętniczych pozagałkowych, cechują się potwierdzoną wiarygodnością i powtarzalnością pod warunkiem stosowania się do podstawowych zaleceń, które opisano w artykule. Metodyka pomiarów i zaproponowane normy odczytów wartości hemodynamicznych są pomocne w praktycznym zastosowaniu tej modalności w diagnostyce okulistycznej.","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-10-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48067306","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
M. Gajewska, E. Rutkowska, I. Kwiecień, P. Rzepecki, K. Sułek
Introduction (w załączniku)w załącznikuw załącznikuw załączniku
导言（附件）
{"title":"Can AgNOR counts and configuration predict complete remission in adult acute myelogenous leukemia patients?","authors":"M. Gajewska, E. Rutkowska, I. Kwiecień, P. Rzepecki, K. Sułek","doi":"10.53301/lw/151583","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/151583","url":null,"abstract":"<jats:sec><jats:p>Introduction (w załączniku)</jats:p></jats:sec><jats:sec><jats:p>w załączniku</jats:p></jats:sec><jats:sec><jats:p>w załączniku</jats:p></jats:sec><jats:sec><jats:p>w załączniku</jats:p></jats:sec>","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-10-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"44873519","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Celem pracy jest przedstawienie mechanizmów działania i opisanie spodziewanych efektów klinicznych modulacji układu MALT przez wybrane, ogólnodostępne doustne szczepionki immunologiczne podnoszące poziom odporności przeciwinfekcyjnej. Szczepionki nieswoiste (doustne, donosowe i iniekcyjne) stosuje się w profilaktyce i leczeniu nawracających zakażeń dróg oddechowych, zatok przynosowych, ucha środkowego, redukcji zaostrzeń alergicznego zapalenia dróg oddechowych a także w zakażeniach dróg moczowo-płciowych. Biorąc pod uwagę obecną sytuację epidemiologiczną, jak również wcześniejsze incydenty epidemii chorób zakaźnych, a także choroby wynikające z niedostatecznej ochrony organizmu przed patogenami, warto rozważyć korzyści, jakie niosą za sobą immunomodulujące właściwości szczepionek doustnych. Preparaty te są bezpieczne, skuteczne, korzystne cenowo względem tradycyjnych szczepionek. Największe zastosowanie mają w grupie pacjentów narażonych na nawracające infekcje. Szczególną grupą docelową są chorzy przewlekle na choroby układu oddechowego (m.in. astma, POChP). Doustne szczepionki mogą oddziaływać na różne komórki układu odpornościowego, zmieniając ich aktywność oraz produkcję białek porozumiewania komórkowego (cytokin, czynników wzrostu, chemokin, interferonów). Obserwowane efekty kliniczne stosowania doustnych szczepionek to najczęściej zapobieganie lub zmniejszanie częstości występowania infekcji, jak również skracanie czasu ich trwania oraz ograniczenie szczerzenia się stanu zapalnego, co w konsekwencji umożliwia zmniejszenie częstości i czasu stosowania antybiotyków. Przyjmowanie doustnych preparatów immunologicznych ograniczało też liczbę stosowanych leków. Doustne szczepionki immunologiczne modulują swoiście i nieswoiście układ MALT, podnosząc odporność śluzówkową, a także ogólnoustrojową, co przekłada się na poprawę parametrów klinicznych.
{"title":"Mechanisms of action and expected clinical effects of modulation of the MALT system by oral bacterial lyophylisates","authors":"M. Stelmasiak, Monika Bierżyńska, B. Bałan","doi":"10.53301/lw/150189","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/150189","url":null,"abstract":"Celem pracy jest przedstawienie mechanizmów działania i opisanie spodziewanych efektów klinicznych modulacji układu MALT przez wybrane, ogólnodostępne doustne szczepionki immunologiczne podnoszące poziom odporności przeciwinfekcyjnej. Szczepionki nieswoiste (doustne, donosowe i iniekcyjne) stosuje się w profilaktyce i leczeniu nawracających zakażeń dróg oddechowych, zatok przynosowych, ucha środkowego, redukcji zaostrzeń alergicznego zapalenia dróg oddechowych a także w zakażeniach dróg moczowo-płciowych. Biorąc pod uwagę obecną sytuację epidemiologiczną, jak również wcześniejsze incydenty epidemii chorób zakaźnych, a także choroby wynikające z niedostatecznej ochrony organizmu przed patogenami, warto rozważyć korzyści, jakie niosą za sobą immunomodulujące właściwości szczepionek doustnych. Preparaty te są bezpieczne, skuteczne, korzystne cenowo względem tradycyjnych szczepionek. Największe zastosowanie mają w grupie pacjentów narażonych na nawracające infekcje. Szczególną grupą docelową są chorzy przewlekle na choroby układu oddechowego (m.in. astma, POChP). Doustne szczepionki mogą oddziaływać na różne komórki układu odpornościowego, zmieniając ich aktywność oraz produkcję\u0000białek porozumiewania komórkowego (cytokin, czynników wzrostu, chemokin, interferonów). Obserwowane efekty kliniczne stosowania doustnych szczepionek to najczęściej zapobieganie lub zmniejszanie częstości występowania infekcji, jak również skracanie czasu ich trwania oraz ograniczenie szczerzenia się stanu zapalnego, co w konsekwencji umożliwia zmniejszenie częstości i czasu stosowania antybiotyków. Przyjmowanie doustnych preparatów immunologicznych ograniczało też liczbę stosowanych leków. Doustne szczepionki immunologiczne modulują swoiście i nieswoiście układ MALT, podnosząc odporność śluzówkową, a także ogólnoustrojową, co przekłada się na poprawę parametrów klinicznych.","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-10-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42074751","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Zuzanna Trześniewska-Ofiara, Katarzyna Sikora, Anna Żyła, Brygida Beck, M. Mendrycka, A. Woźniak-Kosek
Bakterie z rodzaju Nocardia zaliczane są do tlenowych promieniowców wywołujących poważne infekcje ludzi oraz zwierząt. Występuje ponad 30 gatunków chorobotwórczych dla człowieka. Najczęściej izolowane szczepy, m.in.: N. nova complex, N. abscessus, N. transvalensis complex, N. farcinica, N. asteroidestyp VI (N. cyriacigeorgica) i N. brasiliensis, są odpowiedzialne za wiele różnych chorób począwszy od postaci skórnej, poprzez płucną oraz wielonarządową. Sporadycznie mogą powodować także ropień mózgu, zwłaszcza u osób w immunosupresji. Grupą najbardziej podatną na zachorowania są pacjenci z obniżoną odpornością. Właściwa identyfikacja bakterii z rodzaju Nocardia jest trudna. Niezbędne jest wykorzystanie metod biologii molekularnej, gdyż nowe gatunki niekiedy nie wykazują żadnych różnic fenotypowych między sobą. Prawidłowa identyfikacja jest konieczna do wdrożenia właściwej antybiotykoterapii.
{"title":"Brain abscess caused by Nocardia abscessus","authors":"Zuzanna Trześniewska-Ofiara, Katarzyna Sikora, Anna Żyła, Brygida Beck, M. Mendrycka, A. Woźniak-Kosek","doi":"10.53301/lw/149958","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/149958","url":null,"abstract":"Bakterie z rodzaju Nocardia zaliczane są do tlenowych promieniowców wywołujących poważne infekcje ludzi oraz zwierząt. Występuje ponad 30 gatunków chorobotwórczych dla człowieka. Najczęściej izolowane szczepy, m.in.: N. nova complex, N. abscessus, N. transvalensis complex, N. farcinica, N. asteroidestyp VI (N. cyriacigeorgica) i N. brasiliensis, są odpowiedzialne za wiele różnych chorób począwszy od postaci skórnej, poprzez płucną oraz wielonarządową. Sporadycznie mogą powodować także ropień mózgu, zwłaszcza u osób w immunosupresji. Grupą najbardziej podatną na zachorowania są pacjenci z obniżoną odpornością. Właściwa identyfikacja bakterii z rodzaju Nocardia jest trudna. Niezbędne jest wykorzystanie metod biologii molekularnej, gdyż nowe gatunki niekiedy nie wykazują żadnych różnic fenotypowych między sobą. Prawidłowa identyfikacja jest konieczna do wdrożenia właściwej antybiotykoterapii.","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-10-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48738611","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Funkcjonowanie uzdrowisk w Busku-Zdroju oraz w Solcu-Zdroju w czasie okupacji niemieckiej jest tematyką pomijaną do tej pory w historiografii polskiej. Na temat ich działalności można znaleźć jedynie enigmatyczne wzmianki. Głównej przyczyny tego stanu rzeczy można upatrywać w ubogim stanie źródeł – mowa tutaj zwłaszcza o materiałach dotyczących Solca-Zdroju. Przedmiotem niniejszego artykułu jest m.in. omówienie działalności uzdrowisk w latach 1939-1945 a także skali zniszczeń, jakie poniosły w wyniku działań okupanta niemieckiego. Uzdrowiska w Busku-Zdroju oraz w Solcu-Zdroju poniosły duże straty w czasie okupacji niemieckiej. Zakłady lecznictwa uzdrowiskowego zmieniły swoje przeznaczenie, i stały się przede wszystkim miejscami rekonwalescencji dla Niemców. Warto zauważyć, że ludności polskiej niemal całkowicie ograniczono do nich dostęp. Część zakładów zdrojowych uległa zniszczeniu, a ich wyposażenie zrabowano. W wyniku okupacji niemieckiej zdewastowano także bazę noclegową w Busku-Zdroju i Solcu-Zdroju. Tylko w Busku-Zdroju liczba pokoi dla kuracjuszy zmniejszyła się o 350. Podczas gdy w Busku-Zdroju kuracjuszy przyjmowano już w 1945 roku, Solec-Zdrój został otwarty jako całoroczne uzdrowisko w 1961 roku.
{"title":"Activity of spa resorts in Busko-Zdrój and Solec-Zdrój in 1939-1945","authors":"Karolina Trzeskowska-Kubasik","doi":"10.53301/lw/150409","DOIUrl":"https://doi.org/10.53301/lw/150409","url":null,"abstract":"Funkcjonowanie uzdrowisk w Busku-Zdroju oraz w Solcu-Zdroju w czasie okupacji niemieckiej jest tematyką pomijaną do tej pory w historiografii polskiej. Na temat ich działalności można znaleźć jedynie enigmatyczne wzmianki. Głównej przyczyny tego stanu rzeczy można upatrywać w ubogim stanie źródeł – mowa tutaj zwłaszcza o materiałach dotyczących Solca-Zdroju. Przedmiotem niniejszego artykułu jest m.in. omówienie działalności uzdrowisk w latach 1939-1945 a także skali zniszczeń, jakie poniosły w wyniku działań okupanta niemieckiego. Uzdrowiska w Busku-Zdroju oraz w Solcu-Zdroju poniosły duże straty w czasie okupacji niemieckiej. Zakłady lecznictwa uzdrowiskowego zmieniły swoje przeznaczenie, i stały się przede wszystkim miejscami rekonwalescencji dla Niemców. Warto zauważyć, że ludności polskiej niemal całkowicie ograniczono do nich dostęp. Część zakładów zdrojowych uległa zniszczeniu, a ich wyposażenie zrabowano. W wyniku okupacji niemieckiej zdewastowano także bazę noclegową w Busku-Zdroju i Solcu-Zdroju. Tylko w Busku-Zdroju liczba pokoi dla kuracjuszy zmniejszyła się o 350. Podczas gdy w Busku-Zdroju kuracjuszy przyjmowano już w 1945 roku, Solec-Zdrój został otwarty jako całoroczne\u0000uzdrowisko w 1961 roku.","PeriodicalId":86495,"journal":{"name":"Lekarz wojskowy","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2022-10-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42475098","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：