W latach 1914–1921 szeregi polskich formacji wojskowych licznie zasiliła młodzież szkolna i akademicka. Wśród niej byli wychowankowie Szkół Handlowych im. Augusta i Juliusza Vetterów w Lublinie. Młodzi żołnierze walczyli o odzyskanie niepodległości Polski na frontach I wojny światowej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w służbie odrodzonego Wojska Polskiego bronili granic i suwerenności państwa. Wielu z nich w 1919 roku wzięło udział w obronie Lwowa. Ocaleni w walkach kończyli szkoły, by podjąć studia na nowo powstałym Uniwersytecie Lubelskim. Jako oficerowie rezerwy walczyli w czasie II wojny światowej. Pamięć o poległych stała się zadaniem przyszłych pokoleń. Niedostateczność źródeł sprawia trudności w dokładnym wykazaniu służby wojskowej oraz ustaleniu miejsc pochówków uczniów-żołnierzy, zapomnianych bohaterów.
{"title":"Uczniowie Szkół Handlowych im. Vetterów w walkach o niepodległość i granice państwa","authors":"Małgorzata Surmacz","doi":"10.61464/siml.88","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.88","url":null,"abstract":"W latach 1914–1921 szeregi polskich formacji wojskowych licznie zasiliła młodzież szkolna i akademicka. Wśród niej byli wychowankowie Szkół Handlowych im. Augusta i Juliusza Vetterów w Lublinie. Młodzi żołnierze walczyli o odzyskanie niepodległości Polski na frontach I wojny światowej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w służbie odrodzonego Wojska Polskiego bronili granic i suwerenności państwa. Wielu z nich w 1919 roku wzięło udział w obronie Lwowa. Ocaleni w walkach kończyli szkoły, by podjąć studia na nowo powstałym Uniwersytecie Lubelskim. Jako oficerowie rezerwy walczyli w czasie II wojny światowej. Pamięć o poległych stała się zadaniem przyszłych pokoleń. Niedostateczność źródeł sprawia trudności w dokładnym wykazaniu służby wojskowej oraz ustaleniu miejsc pochówków uczniów-żołnierzy, zapomnianych bohaterów.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":"204 3","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139183315","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Dyskusja krytyczna wokół malarstwa kolorystycznego w sztuce polskiej rozwijała się niemal od momentu pojawienia się pierwszych jego zalążków, czyli od chwili utworzenia Komitetu Paryskiego i wyjazdu grupy uczniów Józefa Pankiewicza, tak zwanych kapistów, „za sztuką” do Paryża w 1924 roku. Zainicjowana w wyniku działalności grupy młodych malarzy tendencja w sztuce polskiej i towarzysząca jej refleksja estetyczna okazały się niezwykle trwałe, całkowicie przeobrażając scenę artystyczną w kraju i z biegiem czasu urastając do rangi jednej z najważniejszych w malarstwie polskim XX wieku koncepcji malarskich. Refleksja krytyczna rozwijana na temat i wokół koloryzmu przebiegała w kilku fazach, z których przynajmniej dwie pojawiły się jeszcze w „heroicznym” okresie międzywojnia, natomiast dalszy ich przebieg, zróżnicowany w charakterze i wieloaspektowy, przynależał już do czasów powojennych. Refleksja ta odzwierciedliła wówczas obecność koloryzmu i jego kontynuacji w życiu artystycznym całego okresu PRL-u, jak też w czasach po transformacji, i nie znikła z niego praktycznie aż po dzień dzisiejszy. Pierwszą fazę wyznaczyło zawiązanie grupy kapistów, przygotowania do wyjazdu do Paryża, w końcu kilkuletni okres pobytu we Francji oraz proces formowania upodobań artystycznych i przekonań estetycznych skupionych wokół Pankiewicza uczniów. Druga faza formowania tendencji kolorystycznej w malarstwie polskim (wraz z towarzyszącym jej namysłem krytycznym) przypadła na lata 30. XX wieku i była związana z działalnością kapistów w kraju. Większość z nich wróciła wtedy z Paryża, podejmując różne inicjatywy na rzecz propagowania nowej tendencji w malarstwie poprzez organizowanie wystaw, działalność związkową, a także aktywność publicystyczną. Główny ciężar krytyki, w jej odmianie prezentacyjnej i ideowej, wzięli na siebie sami malarze, a wielu z nich odznaczyło się wtedy wybitnymi publikacjami o malarstwie i, szerzej, o sztuce. Wśród nich należy wymienić Jana Cybisa, Józefa Czapskiego i Jerzego Wolffa. W pierwszych latach po II wojnie światowej dawni kapiści podjęli działalność pedagogiczną na większości wyższych uczelni artystycznych w kraju, przekonując środowiska nowej władzy dorobkiem artystycznym, jasno określonymi założeniami forsowanej estetyki sztuki „czystej” i walki o „jakość malarską” oraz polityczną neutralnością wypowiedzi artystycznej. Z drugiej strony koloryści znaleźli poparcie w gronie znakomicie piszących krytyków i historyków sztuki, wśród których wyróżniali się między innymi Helena Blumówna, Zdzisław Kępiński i Jacek Woźniakowski. Wśród uczniów dawnych kapistów pojawili się także malarze uprawiający pogłębioną krytykę eseistyczną, tacy jak Stanisław Rodziński i Jacek Sempoliński, którzy niejako przejęli pałeczkę od wybitnych poprzedników. W latach 60. i 70. XX wieku związana z kolorystami krytyka weszła w fazę podsumowań ich dorobku, a także starała się określić miejsce koloryzmu w historii sztuki polskiej pierwszej połowy XX wieku oraz wskazywała na
{"title":"Koloryzm i krytyka","authors":"Piotr Majewski","doi":"10.61464/siml.78","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.78","url":null,"abstract":"Dyskusja krytyczna wokół malarstwa kolorystycznego w sztuce polskiej rozwijała się niemal od momentu pojawienia się pierwszych jego zalążków, czyli od chwili utworzenia Komitetu Paryskiego i wyjazdu grupy uczniów Józefa Pankiewicza, tak zwanych kapistów, „za sztuką” do Paryża w 1924 roku. Zainicjowana w wyniku działalności grupy młodych malarzy tendencja w sztuce polskiej i towarzysząca jej refleksja estetyczna okazały się niezwykle trwałe, całkowicie przeobrażając scenę artystyczną w kraju i z biegiem czasu urastając do rangi jednej z najważniejszych w malarstwie polskim XX wieku koncepcji malarskich. Refleksja krytyczna rozwijana na temat i wokół koloryzmu przebiegała w kilku fazach, z których przynajmniej dwie pojawiły się jeszcze w „heroicznym” okresie międzywojnia, natomiast dalszy ich przebieg, zróżnicowany w charakterze i wieloaspektowy, przynależał już do czasów powojennych. Refleksja ta odzwierciedliła wówczas obecność koloryzmu i jego kontynuacji w życiu artystycznym całego okresu PRL-u, jak też w czasach po transformacji, i nie znikła z niego praktycznie aż po dzień dzisiejszy. Pierwszą fazę wyznaczyło zawiązanie grupy kapistów, przygotowania do wyjazdu do Paryża, w końcu kilkuletni okres pobytu we Francji oraz proces formowania upodobań artystycznych i przekonań estetycznych skupionych wokół Pankiewicza uczniów. Druga faza formowania tendencji kolorystycznej w malarstwie polskim (wraz z towarzyszącym jej namysłem krytycznym) przypadła na lata 30. XX wieku i była związana z działalnością kapistów w kraju. Większość z nich wróciła wtedy z Paryża, podejmując różne inicjatywy na rzecz propagowania nowej tendencji w malarstwie poprzez organizowanie wystaw, działalność związkową, a także aktywność publicystyczną. Główny ciężar krytyki, w jej odmianie prezentacyjnej i ideowej, wzięli na siebie sami malarze, a wielu z nich odznaczyło się wtedy wybitnymi publikacjami o malarstwie i, szerzej, o sztuce. Wśród nich należy wymienić Jana Cybisa, Józefa Czapskiego i Jerzego Wolffa. W pierwszych latach po II wojnie światowej dawni kapiści podjęli działalność pedagogiczną na większości wyższych uczelni artystycznych w kraju, przekonując środowiska nowej władzy dorobkiem artystycznym, jasno określonymi założeniami forsowanej estetyki sztuki „czystej” i walki o „jakość malarską” oraz polityczną neutralnością wypowiedzi artystycznej. Z drugiej strony koloryści znaleźli poparcie w gronie znakomicie piszących krytyków i historyków sztuki, wśród których wyróżniali się między innymi Helena Blumówna, Zdzisław Kępiński i Jacek Woźniakowski. Wśród uczniów dawnych kapistów pojawili się także malarze uprawiający pogłębioną krytykę eseistyczną, tacy jak Stanisław Rodziński i Jacek Sempoliński, którzy niejako przejęli pałeczkę od wybitnych poprzedników. W latach 60. i 70. XX wieku związana z kolorystami krytyka weszła w fazę podsumowań ich dorobku, a także starała się określić miejsce koloryzmu w historii sztuki polskiej pierwszej połowy XX wieku oraz wskazywała na","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":"36 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139183866","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"„Pankiewicz i po... Uwalnianie koloru”. Wystawa w Muzeum Lubelskim, 16 lipca–2 października 2016 roku","authors":"M. Lachowski","doi":"10.61464/siml.93","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.93","url":null,"abstract":"<jats:p>.</jats:p>","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":"70 6","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139184189","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Powojenna krytyka fotograficzna rozwijała się dynamicznie, zwłaszcza po okresie socrealizmu, za sprawą środowiska krytyków i fotografów skupionego wokół miesięcznika „Fotografia” (1953–1970). Intensywność debaty krytycznej znamionowała przede wszystkim okres odwilży. Toczone wówczas dyskusje dotykały problemów ważnych również dla sztuk plastycznych (na przykład kwestia realizmu) – uwzględniały jednak typowo modernistyczne zainteresowanie „specyfiką medium”, a zatem właściwymi dla fotografii środkami wyrazu. Problematyka ta – relacja pomiędzy fotografią a sztukami plastycznymi z jednej strony i negocjowanie autonomii medium z drugiej – rozważana była w latach 60. oraz 70. XX wieku, dopełniając obraz nowoczesności w obszarze polskiej fotografii. Niniejszy tekst systematyzuje najważniejsze zagadnienia oraz stanowiska w krytyce fotograficznej lat 1945–1970, począwszy od polemiki z piktorializmem, poprzez zainteresowanie poetyką surrealizmu, dyskusję wokół realizmu oraz fotografii reportażowej (kwestia „artystycznego reportażu”), problemy metafory i dokumentalności, a także języka abstrakcji w fotografii, po zmieniające się koncepcje wystawiennicze (tak zwane wystawy problemowe), recepcję zachodnich stanowisk teoretycznych oraz refleksję konceptualną.
{"title":"Krytyka fotograficzna 1945–1970","authors":"K. Leśniak","doi":"10.61464/siml.81","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.81","url":null,"abstract":"Powojenna krytyka fotograficzna rozwijała się dynamicznie, zwłaszcza po okresie socrealizmu, za sprawą środowiska krytyków i fotografów skupionego wokół miesięcznika „Fotografia” (1953–1970). Intensywność debaty krytycznej znamionowała przede wszystkim okres odwilży. Toczone wówczas dyskusje dotykały problemów ważnych również dla sztuk plastycznych (na przykład kwestia realizmu) – uwzględniały jednak typowo modernistyczne zainteresowanie „specyfiką medium”, a zatem właściwymi dla fotografii środkami wyrazu. Problematyka ta – relacja pomiędzy fotografią a sztukami plastycznymi z jednej strony i negocjowanie autonomii medium z drugiej – rozważana była w latach 60. oraz 70. XX wieku, dopełniając obraz nowoczesności w obszarze polskiej fotografii. Niniejszy tekst systematyzuje najważniejsze zagadnienia oraz stanowiska w krytyce fotograficznej lat 1945–1970, począwszy od polemiki z piktorializmem, poprzez zainteresowanie poetyką surrealizmu, dyskusję wokół realizmu oraz fotografii reportażowej (kwestia „artystycznego reportażu”), problemy metafory i dokumentalności, a także języka abstrakcji w fotografii, po zmieniające się koncepcje wystawiennicze (tak zwane wystawy problemowe), recepcję zachodnich stanowisk teoretycznych oraz refleksję konceptualną.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":"153 5","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139183476","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Międzynarodowa Letnia Szkoła UNESCO w Lublinie 2015–2016","authors":"M. Piwowarska","doi":"10.61464/siml.90","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.90","url":null,"abstract":"<jats:p>.</jats:p>","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":"48 4","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139183156","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł, napisany na podstawie materiałów zgromadzonych w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie, przypomina Vetterów – zasłużoną dla Lublina i Lubelszczyzny rodzinę przemysłowców i filantropów. Akcentuje zwłaszcza działalność społeczną braci Augusta i Juliusza, zwracając szczególną uwagę na zaangażowanie w rozwój Szkoły Handlowej i powstanie Szpitala Dziecięcego w Lublinie. Ich wielka ofiarność i nieustanna praca na rzecz Lubelskiego Towarzystwa Dobroczynności została ukazana w świetle refleksji Bolesława Prusa na temat Lublina z początku XX wieku.
这篇文章是根据卢布林 H. Łopaciński 地区公共图书馆收集的资料撰写的，它回顾了维特家族--一个对卢布林和卢布林地区有功的实业家和慈善家。它特别强调了奥古斯特和朱利叶斯兄弟的社会活动，突出了他们参与商业学校的发展和卢布林儿童医院的建立。从博莱斯瓦夫-普鲁斯（Bolesław Prus）对 20 世纪初卢布林的反思中，可以看出他们对卢布林慈善协会的慷慨解囊和不懈努力。
{"title":"Vetterowie – zapomnieć czy zapamiętać?","authors":"Anna Oleszek","doi":"10.61464/siml.87","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.87","url":null,"abstract":"Artykuł, napisany na podstawie materiałów zgromadzonych w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie, przypomina Vetterów – zasłużoną dla Lublina i Lubelszczyzny rodzinę przemysłowców i filantropów. Akcentuje zwłaszcza działalność społeczną braci Augusta i Juliusza, zwracając szczególną uwagę na zaangażowanie w rozwój Szkoły Handlowej i powstanie Szpitala Dziecięcego w Lublinie. Ich wielka ofiarność i nieustanna praca na rzecz Lubelskiego Towarzystwa Dobroczynności została ukazana w świetle refleksji Bolesława Prusa na temat Lublina z początku XX wieku.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":"23 4","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139183435","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Problematyka abstrakcji w pierwszych dwóch dekadach po II wojnie światowej poruszana była w ramach szerszej dyskusji o sztuce nowoczesnej. Był to jeden z najbardziej żywo omawianych problemów w sztuce tego czasu, który wzbudzał skrajne emocje krytyki: od afirmacji i uznania po odrzucenie i potępienie. W początkowym okresie modus abstrakcyjny wiązano w rozmaitych aliansach z koncepcjami sztuki ekspresjonistycznej, kubizującej i surrealistycznej, jako element poszukiwania nowego modelu sztuki nowoczesnej, który miał być syntezą dotychczasowej tradycji sztuki modernistycznej. W późniejszym okresie, szczególnie w czasach odwilży, abstrakcję niegeometryczną postrzegano jako formułę autonomiczną, wieńczącą proces przemian sztuki nowoczesnej i równoległą wobec dążeń sztuki światowej. Dyskusja krytyki artystycznej wokół sztuki nowoczesnej i abstrakcji w tym okresie przebiegała w trzech zasadniczych etapach. Wszystkie powiązane były z rozwijaną w kraju praktyką artystyczną. Pierwszy objął lata 1945–1949. Był to okres formowania postulatów, a zarazem początków krytyki komentującej i wyjaśniającej dążenia sztuki nowoczesnej. Drugi okres, który przypadł na drugą połowę lat 50., po latach realizmu socjalistycznego, był w istocie tryumfem koncepcji sztuki nowoczesnej, szczególnie abstrakcyjnej, korespondującej z nurtami międzynarodowego informelu, a także przyniósł wzmożoną aktywność krytyki sprzyjającej nowym tendencjom w sztuce. Trzeci okres, który objął pierwszą połowę lat 60., odznaczał się, z jednej strony próbami podsumowania przemian sztuki nowoczesnej w Polsce po 1945 roku, z drugiej – charakteryzował się narastaniem poczucia kryzysu, który przyniósł próby poszukiwania „wyjścia z pułapki abstrakcji” i ostatecznie przerodził się w korespondującą z tendencjami światowymi nową falę aktywności krytyki i artystów związanych z dążeniami neoawangardowymi.
{"title":"Krytyka artystyczna wobec abstrakcji niegeometrycznej, lata 1945–1965","authors":"Piotr Majewski","doi":"10.61464/siml.80","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.80","url":null,"abstract":"Problematyka abstrakcji w pierwszych dwóch dekadach po II wojnie światowej poruszana była w ramach szerszej dyskusji o sztuce nowoczesnej. Był to jeden z najbardziej żywo omawianych problemów w sztuce tego czasu, który wzbudzał skrajne emocje krytyki: od afirmacji i uznania po odrzucenie i potępienie. W początkowym okresie modus abstrakcyjny wiązano w rozmaitych aliansach z koncepcjami sztuki ekspresjonistycznej, kubizującej i surrealistycznej, jako element poszukiwania nowego modelu sztuki nowoczesnej, który miał być syntezą dotychczasowej tradycji sztuki modernistycznej. W późniejszym okresie, szczególnie w czasach odwilży, abstrakcję niegeometryczną postrzegano jako formułę autonomiczną, wieńczącą proces przemian sztuki nowoczesnej i równoległą wobec dążeń sztuki światowej. Dyskusja krytyki artystycznej wokół sztuki nowoczesnej i abstrakcji w tym okresie przebiegała w trzech zasadniczych etapach. Wszystkie powiązane były z rozwijaną w kraju praktyką artystyczną. Pierwszy objął lata 1945–1949. Był to okres formowania postulatów, a zarazem początków krytyki komentującej i wyjaśniającej dążenia sztuki nowoczesnej. Drugi okres, który przypadł na drugą połowę lat 50., po latach realizmu socjalistycznego, był w istocie tryumfem koncepcji sztuki nowoczesnej, szczególnie abstrakcyjnej, korespondującej z nurtami międzynarodowego informelu, a także przyniósł wzmożoną aktywność krytyki sprzyjającej nowym tendencjom w sztuce. Trzeci okres, który objął pierwszą połowę lat 60., odznaczał się, z jednej strony próbami podsumowania przemian sztuki nowoczesnej w Polsce po 1945 roku, z drugiej – charakteryzował się narastaniem poczucia kryzysu, który przyniósł próby poszukiwania „wyjścia z pułapki abstrakcji” i ostatecznie przerodził się w korespondującą z tendencjami światowymi nową falę aktywności krytyki i artystów związanych z dążeniami neoawangardowymi.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":"65 3","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139183524","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł jest poświęcony jest próbom, jakie podejmował autor Poematu o mieście Lublinie w dziedzinie krytyki sztuki. Ważnym kontekstem są tu spory polityczne, społeczne i estetyczne dwudziestolecia międzywojennego, w które Czechowicz jako poeta, ale także dziennikarz i publicysta był uwikłany. Tekst nakreśla ponadto pokrótce rolę inspiracji malarskich, a także pisane i publikowane przez autora nuty człowieczej na łamach prasy relacje z wystaw oraz szkice przypominające przedwcześnie zmarłego przyjaciela poety – Jana Wydrę, malarza i członka Bractwa św. Łukasza.
{"title":"Józef Czechowicz – krytyk sztuki. Prolegomena","authors":"J. Cymerman","doi":"10.61464/siml.77","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.77","url":null,"abstract":"Artykuł jest poświęcony jest próbom, jakie podejmował autor Poematu o mieście Lublinie w dziedzinie krytyki sztuki. Ważnym kontekstem są tu spory polityczne, społeczne i estetyczne dwudziestolecia międzywojennego, w które Czechowicz jako poeta, ale także dziennikarz i publicysta był uwikłany. Tekst nakreśla ponadto pokrótce rolę inspiracji malarskich, a także pisane i publikowane przez autora nuty człowieczej na łamach prasy relacje z wystaw oraz szkice przypominające przedwcześnie zmarłego przyjaciela poety – Jana Wydrę, malarza i członka Bractwa św. Łukasza.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":"193 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139184099","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł kreśli mapę zjawisk i tendencji artystycznych w sztuce polskiej ostatnich dwóch dekad ujętą w formę kalendarium. Wśród prezentowanych zjawisk wyróżniają się tendencje malarskie, działania subwersywne związane z interwencjami w przestrzeni komunikacji społecznej oraz charakterystyczne zainteresowanie historią i pamięcią. Układ kalendarium pozwala na śledzenie dynamiki przemian w sztuce ostatnich lat oraz jej krytycznych omówień, jednocześnie ukazując synchroniczne współwystępowanie różnych postaw – sztuki krytycznej, popbanalizmu, inspiracji surrealistycznych we współczesnym malarstwie, eksperymentów sztuki instalacji. Artykuł prezentuje także polifoniczne i wielokanałowe wypowiedzi krytyki artystycznej, obejmujące zróżnicowany styl, a także obecność w mediach. Porządkując obraz współczesnego życia artystycznego, ukazuje zarazem skomplikowane relacje między odmiennymi formułami artystycznymi i językiem krytyki kształtowanym w różnych środkach komunikacji, od tradycyjnych katalogów po swobodne wypowiedzi, udostępniane w formie blogów i sieci społecznościowych.
{"title":"Sztuka polska po 1998 roku a krytyka artystyczna","authors":"Anna Struzik","doi":"10.61464/siml.85","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.85","url":null,"abstract":"Artykuł kreśli mapę zjawisk i tendencji artystycznych w sztuce polskiej ostatnich dwóch dekad ujętą w formę kalendarium. Wśród prezentowanych zjawisk wyróżniają się tendencje malarskie, działania subwersywne związane z interwencjami w przestrzeni komunikacji społecznej oraz charakterystyczne zainteresowanie historią i pamięcią. Układ kalendarium pozwala na śledzenie dynamiki przemian w sztuce ostatnich lat oraz jej krytycznych omówień, jednocześnie ukazując synchroniczne współwystępowanie różnych postaw – sztuki krytycznej, popbanalizmu, inspiracji surrealistycznych we współczesnym malarstwie, eksperymentów sztuki instalacji. Artykuł prezentuje także polifoniczne i wielokanałowe wypowiedzi krytyki artystycznej, obejmujące zróżnicowany styl, a także obecność w mediach. Porządkując obraz współczesnego życia artystycznego, ukazuje zarazem skomplikowane relacje między odmiennymi formułami artystycznymi i językiem krytyki kształtowanym w różnych środkach komunikacji, od tradycyjnych katalogów po swobodne wypowiedzi, udostępniane w formie blogów i sieci społecznościowych.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":"77 8","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139183737","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：