Polska krytyka artystyczna przyswajała zjawisko happeningu i performance’u od początku lat 60. przede wszystkim pod wpływem krytyki zachodniej (głównie amerykańskiej i zachodnioniemieckiej), stopniowo odnajdując własny język i sposób interpretacji zjawisk, które od końca lat 50. na dobre zagościły w sztuce. Od drugiej połowy lat 60. można zaobserwować próby konceptualizacji nowej sztuki, zaczęły pojawiać się teksty teoretyków opisujące zjawisko happeningu, które miało za żelazną kurtyną ugruntowaną pozycję i całkiem sporą literaturę. Tekst jest próbą podsumowania najważniejszych i najbardziej opiniotwórczych tekstów krytycznych, które ukazały się w prasie polskiej w latach 60. i 70. dotyczących sztuki efemerycznej, jej nurtów, terminologii i przedstawicieli. Pierwsze teksty krytyczno-teoretyczne dotyczące happeningu pojawiły się na łamach prasy literackiej i teatralnej: w „Poezji” i „Dialogu” (1966). Kolejne odniesienia miały miejsce w dwutygodniku literacko-artystycznym „Współczesność” (1969). Autorzy nierzadko polemizowali ze sobą na łamach wspomnianych periodyków. Kolejna część tekstu dotyczy wyodrębnienia się sztuki performance z nurtu sztuki akcji oraz upowszechnienia nowego terminu przez dwa zorganizowane w 1978 roku festiwale o zasięgu międzynarodowym: International Artists Meeting – „I am” (Galeria Remont, kwiecień) oraz Performance and Body (Galeria Labirynt, październik). Warszawskie spotkanie zyskało oddźwięk w mediach, zarówno związanych z władzą („Kultura”), jak i studenckich („Integracje”, „Nowy Wyraz”). Krytyka artystyczna ostrożnie traktowała nowe zjawisko, jednym z badaczy, którzy postrzegali performance w szerszym kontekście aktualnych zjawisk, był Jerzy Ludwiński, jego eseje ukazywały się na łamach „Odry”, „Współczesności”, „Projektu”. Opracowania autorskie i krytyczne dotyczące sztuki performance zaczęły pojawiać się na większą skalę w latach 80. w „Nurcie” i „Sztuce”. Na przełomie wieków zainteresowanie sztuką efemeryczną i intermedialną zbiegło się z teoriami w dziedzinie antropologii, co zaowocowało zwrotem performatywnym w naukach o człowieku.
{"title":"Happening, performance, sztuka akcji od lat 60. XX wieku w polskiej krytyce artystycznej","authors":"Marta Ryczkowska","doi":"10.61464/siml.83","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.83","url":null,"abstract":"Polska krytyka artystyczna przyswajała zjawisko happeningu i performance’u od początku lat 60. przede wszystkim pod wpływem krytyki zachodniej (głównie amerykańskiej i zachodnioniemieckiej), stopniowo odnajdując własny język i sposób interpretacji zjawisk, które od końca lat 50. na dobre zagościły w sztuce. Od drugiej połowy lat 60. można zaobserwować próby konceptualizacji nowej sztuki, zaczęły pojawiać się teksty teoretyków opisujące zjawisko happeningu, które miało za żelazną kurtyną ugruntowaną pozycję i całkiem sporą literaturę. Tekst jest próbą podsumowania najważniejszych i najbardziej opiniotwórczych tekstów krytycznych, które ukazały się w prasie polskiej w latach 60. i 70. dotyczących sztuki efemerycznej, jej nurtów, terminologii i przedstawicieli. Pierwsze teksty krytyczno-teoretyczne dotyczące happeningu pojawiły się na łamach prasy literackiej i teatralnej: w „Poezji” i „Dialogu” (1966). Kolejne odniesienia miały miejsce w dwutygodniku literacko-artystycznym „Współczesność” (1969). Autorzy nierzadko polemizowali ze sobą na łamach wspomnianych periodyków. Kolejna część tekstu dotyczy wyodrębnienia się sztuki performance z nurtu sztuki akcji oraz upowszechnienia nowego terminu przez dwa zorganizowane w 1978 roku festiwale o zasięgu międzynarodowym: International Artists Meeting – „I am” (Galeria Remont, kwiecień) oraz Performance and Body (Galeria Labirynt, październik). Warszawskie spotkanie zyskało oddźwięk w mediach, zarówno związanych z władzą („Kultura”), jak i studenckich („Integracje”, „Nowy Wyraz”). Krytyka artystyczna ostrożnie traktowała nowe zjawisko, jednym z badaczy, którzy postrzegali performance w szerszym kontekście aktualnych zjawisk, był Jerzy Ludwiński, jego eseje ukazywały się na łamach „Odry”, „Współczesności”, „Projektu”. Opracowania autorskie i krytyczne dotyczące sztuki performance zaczęły pojawiać się na większą skalę w latach 80. w „Nurcie” i „Sztuce”. Na przełomie wieków zainteresowanie sztuką efemeryczną i intermedialną zbiegło się z teoriami w dziedzinie antropologii, co zaowocowało zwrotem performatywnym w naukach o człowieku.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-11","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139183751","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł prezentuje sylwetkę Marii Walciszewskiej, komendantki konspiracyjnej Chorągwi Lubelskiej Harcerek w latach 1939–1941. Pokazuje jej drogę życiową i zawodową w szkolnictwie oraz w harcerstwie, ukazuje okoliczności, w jakiej przyszło jej żyć. Na podstawie wspomnień podkomendnych i dokumentów archiwalnych zaprezentowano dorobek wybitnej harcmistrzyni, która do dnia dzisiejszego pozostaje wielkim autorytetem dla młodego pokolenia dziewcząt zaczynających swoją przygodę w harcerstwie. Jest harcerskim wzorem cnót oraz patronem dla wielu drużyn żeńskich na Lubelszczyźnie.
{"title":"Maria Walciszewska – komendantka konspiracyjnej Chorągwi Lubelskiej Harcerek w latach 1939–1941","authors":"Łukasz Krzysiak","doi":"10.61464/siml.70","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.70","url":null,"abstract":"Artykuł prezentuje sylwetkę Marii Walciszewskiej, komendantki konspiracyjnej Chorągwi Lubelskiej Harcerek w latach 1939–1941. Pokazuje jej drogę życiową i zawodową w szkolnictwie oraz w harcerstwie, ukazuje okoliczności, w jakiej przyszło jej żyć. Na podstawie wspomnień podkomendnych i dokumentów archiwalnych zaprezentowano dorobek wybitnej harcmistrzyni, która do dnia dzisiejszego pozostaje wielkim autorytetem dla młodego pokolenia dziewcząt zaczynających swoją przygodę w harcerstwie. Jest harcerskim wzorem cnót oraz patronem dla wielu drużyn żeńskich na Lubelszczyźnie.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185056","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Artykuł jest poświęcony tendencjom modernizacyjnym we Lwowie po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Podejmuje refleksję nad przemianami Europy Środkowo-Wschodniej w okresie międzywojennym, pokazując samodzielną interpretację nowoczesnych wzorców w architekturze, urbanistyce i gospodarce regionu. Procesy modernizacyjne różnicowały geografię europejską, przejawiając się z różnym natężeniem w Brnie, Pradze, Gdyni, Kownie. Na tym tle Lwów stanowi wyrazisty przykład dynamicznego rozwoju metropolii środkowoeuropejskiej. Autor analizuje szczególne osiągnięcia architektoniczne we Lwowie, od projektu biurowca poprzez oryginalną koncepcję osiedli mieszkaniowych, realizujące wizję „miasta ogrodu” i założeń funkcjonalistycznych. Czasy II Rzeczypospolitej oznaczały dla Lwowa również rozwój infrastruktury edukacyjnej, zdrowotnej i socjalnej, co wiązało się z dążeniami do cywilizacyjnego rozwoju na większą niż dotąd skalę. Modernistyczny Lwów zajmował istotne miejsce na mapie nie tylko Polski, ale także całej „Nowej Europy”, i powinien być zaliczony do najważniejszych ośrodków nowej architektury w regionie. We Lwowie zrealizowano wiele wybitnych dzieł modernizmu, które jednocześnie harmonijnie wpisały się w istniejącą strukturę miasta i wyznaczyły kierunki rozwoju na przyszłość.
{"title":"Lwów i mapa modernistycznej Europy Środkowo-Wschodniej","authors":"Andrzej Szczerski","doi":"10.61464/siml.62","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.62","url":null,"abstract":"Artykuł jest poświęcony tendencjom modernizacyjnym we Lwowie po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Podejmuje refleksję nad przemianami Europy Środkowo-Wschodniej w okresie międzywojennym, pokazując samodzielną interpretację nowoczesnych wzorców w architekturze, urbanistyce i gospodarce regionu. Procesy modernizacyjne różnicowały geografię europejską, przejawiając się z różnym natężeniem w Brnie, Pradze, Gdyni, Kownie. Na tym tle Lwów stanowi wyrazisty przykład dynamicznego rozwoju metropolii środkowoeuropejskiej. Autor analizuje szczególne osiągnięcia architektoniczne we Lwowie, od projektu biurowca poprzez oryginalną koncepcję osiedli mieszkaniowych, realizujące wizję „miasta ogrodu” i założeń funkcjonalistycznych. Czasy II Rzeczypospolitej oznaczały dla Lwowa również rozwój infrastruktury edukacyjnej, zdrowotnej i socjalnej, co wiązało się z dążeniami do cywilizacyjnego rozwoju na większą niż dotąd skalę. Modernistyczny Lwów zajmował istotne miejsce na mapie nie tylko Polski, ale także całej „Nowej Europy”, i powinien być zaliczony do najważniejszych ośrodków nowej architektury w regionie. We Lwowie zrealizowano wiele wybitnych dzieł modernizmu, które jednocześnie harmonijnie wpisały się w istniejącą strukturę miasta i wyznaczyły kierunki rozwoju na przyszłość.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185079","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Pamięć – kultura – edukacja. Rok 2019 w Dworku Wincentego Pola","authors":"W. Kowalczyk","doi":"10.61464/siml.72","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.72","url":null,"abstract":"<jats:p>.</jats:p>","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185230","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Powstałe w 1915 roku męskie gimnazjum im. Hetmana Jana Zamoyskiego w Lublinie rozpoczęło działalność w okresie I wojny światowej. Zostało utworzone z inicjatywy Zrzeszenia Nauczycieli Szkół Średnich. Wielu jego wychowanków wzięło udział w walkach o granice państwa polskiego, służąc w różnych formacjach wojskowych. Byli wśród nich również harcerze z IV Lubelskiej Drużyny Harcerskiej, noszącej ten sam patronat co szkoła. Niektórzy zginęli w walkach lub ciężko ranni zmarli w szpitalach polowych. Wojenne losy wychowanków „Zamoya” z czasów wojny polsko-bolszewickiej stały się częścią historii istniejącego do dziś II Liceum Ogólnokształcącego. Nazwiska absolwentów z tamtego okresu figurują także na listach ofiar II wojny światowej.
{"title":"Uczniowie Szkoły Zamoyskiego w walkach o niepodległość i granice państwa","authors":"Małgorzata Surmacz, Beata Szczerbińska-Budzyńska","doi":"10.61464/siml.68","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.68","url":null,"abstract":"Powstałe w 1915 roku męskie gimnazjum im. Hetmana Jana Zamoyskiego w Lublinie rozpoczęło działalność w okresie I wojny światowej. Zostało utworzone z inicjatywy Zrzeszenia Nauczycieli Szkół Średnich. Wielu jego wychowanków wzięło udział w walkach o granice państwa polskiego, służąc w różnych formacjach wojskowych. Byli wśród nich również harcerze z IV Lubelskiej Drużyny Harcerskiej, noszącej ten sam patronat co szkoła. Niektórzy zginęli w walkach lub ciężko ranni zmarli w szpitalach polowych. Wojenne losy wychowanków „Zamoya” z czasów wojny polsko-bolszewickiej stały się częścią historii istniejącego do dziś II Liceum Ogólnokształcącego. Nazwiska absolwentów z tamtego okresu figurują także na listach ofiar II wojny światowej.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185452","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Niniejszy artykuł przedstawia dzieje pałacu Lubomirskich znajdującego się przy placu Litewskim 3 w Lublinie. Mimo iż obiekt ten był już kilkakrotnie opisywany i częściowo przebadany, to nadal nie wiemy, co zachowało się z jego pierwotnej substancji, jakie kryje tajemnice i ślady przeszłości. W XIX wieku zwany był „Radziwiłłowskim”, choć Radziwiłłowie nigdy nie byli jego właścicielami. Dopiero od kilkunastu lat powoli przywracana jest nazwa nawiązująca do pierwszych właścicieli. Dotychczasowe opracowania opierają się na ubogich informacjach pochodzących ze źródeł historycznych i na materiałach pozyskanych w drodze badań archeologicznych, architektonicznych, konserwatora dzieł sztuki i konstrukcyjnych. Żadne z tych prac nie obejmowały swym zakresem całego budynku, ale jedynie niewielkie jego fragmenty, stąd dzieje i tajemnice pałacu czekają jeszcze na odkrycie.
{"title":"O najnowszych badaniach architektonicznych w pałacu Lubomirskich","authors":"K. Janus","doi":"10.61464/siml.65","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.65","url":null,"abstract":"Niniejszy artykuł przedstawia dzieje pałacu Lubomirskich znajdującego się przy placu Litewskim 3 w Lublinie. Mimo iż obiekt ten był już kilkakrotnie opisywany i częściowo przebadany, to nadal nie wiemy, co zachowało się z jego pierwotnej substancji, jakie kryje tajemnice i ślady przeszłości. W XIX wieku zwany był „Radziwiłłowskim”, choć Radziwiłłowie nigdy nie byli jego właścicielami. Dopiero od kilkunastu lat powoli przywracana jest nazwa nawiązująca do pierwszych właścicieli. Dotychczasowe opracowania opierają się na ubogich informacjach pochodzących ze źródeł historycznych i na materiałach pozyskanych w drodze badań archeologicznych, architektonicznych, konserwatora dzieł sztuki i konstrukcyjnych. Żadne z tych prac nie obejmowały swym zakresem całego budynku, ale jedynie niewielkie jego fragmenty, stąd dzieje i tajemnice pałacu czekają jeszcze na odkrycie.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185123","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Sprawozdanie z sympozjum naukowego „Dziedzictwo kulturowe wschodnich ziem dawnej Rzeczypospolitej. Korzenie i wspólnota”","authors":"M. Lachowski","doi":"10.61464/siml.71","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.71","url":null,"abstract":"<jats:p>.</jats:p>","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185245","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Badania archeologiczne towarzyszące rewitalizacji placu Litewskiego w latach 2016–2017 przyniosły niespodziewane ustalenia nakazujące inne, od dotychczas obowiązującego, odczytanie funkcji, jakie ta przestrzeń przez ostatnie 500 lat pełniła w tkance miejskiej Lublina. Uważany był on za „plac na rozdrożu”, położony na skrzyżowaniu dróg, poza strefą zurbanizowaną. Faktycznie, w jego wschodniej części rozwidlały się szlaki wiodące do Małopolski i Wielkopolski. Dzięki wykonanym badaniom, wiemy jak owe drogi zmieniały swe nawierzchnie i jak długo były użytkowane. Przy traktach, już w późnym średniowieczu, zaczęły powstawać obiekty wystawione w technice szachulcowej, takiej samej, z jakiej korzystano przy wznoszeniu zabudowy miasta ukrytego za murami Kazimierza Wielkiego. Obok domów wyrastały pracownie rzemieślnicze – garncarsko-kaflarskie, rogownicze, metalurgiczne. W okresie nowożytnym wnętrze obecnego placu Litewskiego było stopniowo zabudowywane obiektami świeckimi i sakralnymi. Wśród nich centralne miejsce zajmował kościół oo. Bonifratrów. Przy nim rozwinął się intensywnie użytkowany cmentarz. Chowano tu w zdecydowanej większości dorosłych mężczyzn, których szkielety nosiły ślady urazów. Zapewne ludzie ci byli podopiecznymi zakonników, którzy posiadali rozległą wiedzę medyczną, gdyż pacjenci zmarli z innych powodów niż odniesione rany. Nekropolia przylegała do III linii szańców miejskich, usypanych w latach 20. XVII wieku. W roku 2016 w środkowej części placu odsłonięto fosę oraz bastion z załomami, których bieg został naszkicowany na planie C. V. d’Örken z 1716 roku. Badania archeologiczne towarzyszące rewitalizacji placu Litewskiego dostarczyły także danych o bytności ludzi w tym miejscu w środkowym neolicie oraz we wczesnym średniowieczu. Natknięto się również na ślady działań wojennych z lata 1944 roku. Odkrycia archeologiczne ujawniły i zilustrowały zmiany w funkcjach, jakie pełniły poszczególne części placu Litewskiego na przestrzeni wieków.
{"title":"Przeszłość i przyszłość placu Litewskiego z perspektywy badań archeologicznych","authors":"Rafał Niedźwiadek","doi":"10.61464/siml.64","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.64","url":null,"abstract":"Badania archeologiczne towarzyszące rewitalizacji placu Litewskiego w latach 2016–2017 przyniosły niespodziewane ustalenia nakazujące inne, od dotychczas obowiązującego, odczytanie funkcji, jakie ta przestrzeń przez ostatnie 500 lat pełniła w tkance miejskiej Lublina. Uważany był on za „plac na rozdrożu”, położony na skrzyżowaniu dróg, poza strefą zurbanizowaną. Faktycznie, w jego wschodniej części rozwidlały się szlaki wiodące do Małopolski i Wielkopolski. Dzięki wykonanym badaniom, wiemy jak owe drogi zmieniały swe nawierzchnie i jak długo były użytkowane. Przy traktach, już w późnym średniowieczu, zaczęły powstawać obiekty wystawione w technice szachulcowej, takiej samej, z jakiej korzystano przy wznoszeniu zabudowy miasta ukrytego za murami Kazimierza Wielkiego. Obok domów wyrastały pracownie rzemieślnicze – garncarsko-kaflarskie, rogownicze, metalurgiczne. W okresie nowożytnym wnętrze obecnego placu Litewskiego było stopniowo zabudowywane obiektami świeckimi i sakralnymi. Wśród nich centralne miejsce zajmował kościół oo. Bonifratrów. Przy nim rozwinął się intensywnie użytkowany cmentarz. Chowano tu w zdecydowanej większości dorosłych mężczyzn, których szkielety nosiły ślady urazów. Zapewne ludzie ci byli podopiecznymi zakonników, którzy posiadali rozległą wiedzę medyczną, gdyż pacjenci zmarli z innych powodów niż odniesione rany. Nekropolia przylegała do III linii szańców miejskich, usypanych w latach 20. XVII wieku. W roku 2016 w środkowej części placu odsłonięto fosę oraz bastion z załomami, których bieg został naszkicowany na planie C. V. d’Örken z 1716 roku. Badania archeologiczne towarzyszące rewitalizacji placu Litewskiego dostarczyły także danych o bytności ludzi w tym miejscu w środkowym neolicie oraz we wczesnym średniowieczu. Natknięto się również na ślady działań wojennych z lata 1944 roku. Odkrycia archeologiczne ujawniły i zilustrowały zmiany w funkcjach, jakie pełniły poszczególne części placu Litewskiego na przestrzeni wieków.","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185038","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Muzeum bez barier. Dostępność Muzeum Narodowego w Lublinie dla osób z niepełnosprawnością wzroku i słuchu","authors":"Małgorzata Siedlaczek","doi":"10.61464/siml.73","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.73","url":null,"abstract":"<jats:p>.</jats:p>","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185187","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
{"title":"Poza kadrem. Fotografia w Lublinie w latach 1839–1939","authors":"Lechosław Lameński","doi":"10.61464/siml.74","DOIUrl":"https://doi.org/10.61464/siml.74","url":null,"abstract":"<jats:p>.</jats:p>","PeriodicalId":504439,"journal":{"name":"Studia i Materiały Lubelskie","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2023-12-08","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139185406","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：