The Akritic Hero in Byzantine and Macedonian Epic PoetryComparative analysis of the most prominent heroic characters of Byzantine (Armouris and Digenes) and Macedonian (King Marko) epic poetry uncovers numerous contact points that reveal the close relation between these two cultures over a longer period of time. By using the term “akritic hero” or border warrior in Byzantine and the term kraishnik in Macedonian epic poetry, the paper analyses the relation between these two representations of the same type of epic hero. Complex concordance is explored on several levels which illustrate several characteristic features of the Byzantine akritic heroes Digenes and King Marko in traditional Macedonian epic poetry. Both Digenes and Marko are lone horsemen roaming in restricted territory (Cappadocia andMacedonia), they fight as individuals with distinguished opponents and even with armies, and win the fights, slay the dragon in identical manner, there are occurrences of child-heroes in the songs and the institution of avunculate is particularly emphasised in the act of initiation etc. Unlike monolithic character of Homeric heroes, in Byzantine and Macedonian epic poetry both Digenes and Marko are significantly more complex and occasionally inconsistent characters which is due to their centuries-long shaping in territories where different cultural influences are interwoven. Bohater z pogranicza w bizantyjskiej i macedońskiej poezji epickiejAnaliza komparatystyczna najbardziej wyrazistych postaci w bizantyjskiej (Armuris i Digenis) i macedońskiej (Królewicz Marko) epice ujawnia szereg punktów wspólnych, co świadczy o bliskich kontaktach pomiędzy tymi dwiema kulturami w długim okresie czasu. Na przykładzie pojęcia akryty, to znaczy żołnierza z pogranicza [Cesarstwa Wschodniorzymskiego], który w macedońskiej epice jest nazywany pogranicznikiem i jest nośnikiem takiego samego znaczenia (jak termin akryta), w artykule analizowany jest wzajemny stosunek tych dwóch odmian tego samego typu bohatera epickiego. Kompleksowa analiza uwidacznia podobieństwo na wielu poziomach, przy czym akryta - pogranicznik Królewicz Marko w macedońskiej tradycyjnej poezji epickiej odznacza się szeregiem charakterystycznych cech właściwych akrycie. Tak oto, i Digenis, i Karólewicz Marko są samotnymi wojownikami, którzy poruszają się po ograniczonej przestrzeni (Kapadocja i Macedonia), stają samotnie do dwuboju z wybitnymi przeciwnikami, a nawet z całymi armiami i wychodzą z nich zwycięsko, w ten sam sposób pokonują żmija, w pieśniach o nich występują dzieci-junacy, przy czym w obydwu kontekstach (bizantyjskim i macedońskim) jest kładziony akcent na instytucję awunkulatu (avunculus), co ma szczególne znaczenie w kontekście aktu inicjacji, itd. W przeciwieństwie do monolitycznego charakteru bohaterów homeryckich, w bizantyjskim i macedońskim eposie, Digenis i Królewicz Marko są postaciami o wiele bardziej kompleksowymi i wewnętrznie sprzecznymi, co wynika z ich wielowiekowego poetyckie
{"title":"The Akritic Hero in Byzantine and Macedonian Epic Poetry","authors":"Витомир","doi":"10.11649/CH.2018.009","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/CH.2018.009","url":null,"abstract":"The Akritic Hero in Byzantine and Macedonian Epic PoetryComparative analysis of the most prominent heroic characters of Byzantine (Armouris and Digenes) and Macedonian (King Marko) epic poetry uncovers numerous contact points that reveal the close relation between these two cultures over a longer period of time. By using the term “akritic hero” or border warrior in Byzantine and the term kraishnik in Macedonian epic poetry, the paper analyses the relation between these two representations of the same type of epic hero. Complex concordance is explored on several levels which illustrate several characteristic features of the Byzantine akritic heroes Digenes and King Marko in traditional Macedonian epic poetry. Both Digenes and Marko are lone horsemen roaming in restricted territory (Cappadocia andMacedonia), they fight as individuals with distinguished opponents and even with armies, and win the fights, slay the dragon in identical manner, there are occurrences of child-heroes in the songs and the institution of avunculate is particularly emphasised in the act of initiation etc. Unlike monolithic character of Homeric heroes, in Byzantine and Macedonian epic poetry both Digenes and Marko are significantly more complex and occasionally inconsistent characters which is due to their centuries-long shaping in territories where different cultural influences are interwoven. Bohater z pogranicza w bizantyjskiej i macedońskiej poezji epickiejAnaliza komparatystyczna najbardziej wyrazistych postaci w bizantyjskiej (Armuris i Digenis) i macedońskiej (Królewicz Marko) epice ujawnia szereg punktów wspólnych, co świadczy o bliskich kontaktach pomiędzy tymi dwiema kulturami w długim okresie czasu. Na przykładzie pojęcia akryty, to znaczy żołnierza z pogranicza [Cesarstwa Wschodniorzymskiego], który w macedońskiej epice jest nazywany pogranicznikiem i jest nośnikiem takiego samego znaczenia (jak termin akryta), w artykule analizowany jest wzajemny stosunek tych dwóch odmian tego samego typu bohatera epickiego. Kompleksowa analiza uwidacznia podobieństwo na wielu poziomach, przy czym akryta - pogranicznik Królewicz Marko w macedońskiej tradycyjnej poezji epickiej odznacza się szeregiem charakterystycznych cech właściwych akrycie. Tak oto, i Digenis, i Karólewicz Marko są samotnymi wojownikami, którzy poruszają się po ograniczonej przestrzeni (Kapadocja i Macedonia), stają samotnie do dwuboju z wybitnymi przeciwnikami, a nawet z całymi armiami i wychodzą z nich zwycięsko, w ten sam sposób pokonują żmija, w pieśniach o nich występują dzieci-junacy, przy czym w obydwu kontekstach (bizantyjskim i macedońskim) jest kładziony akcent na instytucję awunkulatu (avunculus), co ma szczególne znaczenie w kontekście aktu inicjacji, itd. W przeciwieństwie do monolitycznego charakteru bohaterów homeryckich, w bizantyjskim i macedońskim eposie, Digenis i Królewicz Marko są postaciami o wiele bardziej kompleksowymi i wewnętrznie sprzecznymi, co wynika z ich wielowiekowego poetyckie","PeriodicalId":53744,"journal":{"name":"Colloquia Humanistica","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.3,"publicationDate":"2018-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"42245986","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Late Baroque Manuscript Supplicant of the Sinner to the Lord Jesus. Eschatological ReflectionsThe scope of observations in this article will be concerned by Supplicant’s Song of the Lord Jesus(inc. "Jesus, my merciful ..."), belonging to the so-called the popular area. This text was found in a handwritten collection dated to 1744, belonging to the Discalced Carmelite Nuns in Krakow. In this song, we can identify - as a result of eschatological reflections - the idea of contemptus mundi (contempt of the world), originating from the middle ages. Późnobarokowy rękopis Supliki grzesznika do Pana Jezusa. Eschatologiczne refleksjeZakres obserwacji wyznaczy tu należąca do nurtu tzw. popularnego pieśń Suplika grzesznika do Pana Jezusa (inc. „Jezu mój litościwy…”). Tekst odnaleziono w rękopiśmiennym zbiorze datowanym na 1744 rok, należącym do biblioteki karmelitanek bosych w Krakowie. W pieśni – na skutek eschatologicznych refleksji - uobecnia się idea contemptus mundi (pogardy świata), wywodząca się z wieków średnich.
后期巴洛克手稿《罪人对主耶稣的补充》。末世论的反思本文的观察范围将关注补注的主耶稣之歌（股份有限公司“耶稣，我的慈悲…”），属于所谓的流行区。这段文字是在1744年的手工收藏中发现的，属于克拉科夫的Discalced Carmelite修女。在这首歌中，我们可以认定诺亚是中世纪对蔑视世界思想的末世反思的结果。《向主耶稣忏悔的罪人后期巴洛克手稿》。末世论反思在这里观察的范围将由所谓的决定。流行的歌曲Suplik the sinor to the Lord Jesus（股份有限公司“Jesus my my-commy…”）。该文本被发现于1744年的手稿收藏中，属于克拉科夫赤脚焦糖图书馆。在这首歌中——作为末世论反思的结果，出现了源自中世纪的蔑视世界的思想。
{"title":"Late Baroque Manuscript \"Supplicant of the Sinner to the Lord Jesus\". Eschatological Reflections","authors":"Joanna Panasiuk","doi":"10.11649/CH.2018.012","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/CH.2018.012","url":null,"abstract":"Late Baroque Manuscript Supplicant of the Sinner to the Lord Jesus. Eschatological ReflectionsThe scope of observations in this article will be concerned by Supplicant’s Song of the Lord Jesus(inc. \"Jesus, my merciful ...\"), belonging to the so-called the popular area. This text was found in a handwritten collection dated to 1744, belonging to the Discalced Carmelite Nuns in Krakow. In this song, we can identify - as a result of eschatological reflections - the idea of contemptus mundi (contempt of the world), originating from the middle ages. Późnobarokowy rękopis Supliki grzesznika do Pana Jezusa. Eschatologiczne refleksjeZakres obserwacji wyznaczy tu należąca do nurtu tzw. popularnego pieśń Suplika grzesznika do Pana Jezusa (inc. „Jezu mój litościwy…”). Tekst odnaleziono w rękopiśmiennym zbiorze datowanym na 1744 rok, należącym do biblioteki karmelitanek bosych w Krakowie. W pieśni – na skutek eschatologicznych refleksji - uobecnia się idea contemptus mundi (pogardy świata), wywodząca się z wieków średnich.","PeriodicalId":53744,"journal":{"name":"Colloquia Humanistica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.3,"publicationDate":"2018-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46982433","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Introductory CommentsThe ninth issue of Colloquia Humanistica (2020) contains a thematic section entitled Sephardim, Ashkenazim and Non-Jewish Peoples: Encounters Across Europe, but in fact the whole issue is devoted to Jewish topics.In the Materials, Sources, Archives section, this time we present four papers which deal with relevant religious texts, literature, biography and, finally, historical documents. In the Discussion. Presentations. Book Reviews segment we offer readers two reviews of interesting books, and also one paper which, through the scholar’s personal biography, reflects on how snippets of the Jewish past tend to linger on in the form of absent presences. Uwagi wstępneDziewiąty numer „Colloquia Humanistica” (2020) zawiera blok tematyczny zatytułowany: Sephardim, Ashkenazim and Non-Jewish Peoples. Encounters Across Europe, jakkolwiek cały rocznik jest poświęcony tematyce żydowskiej.W dziale Materials, Sources, Archives tym razem publikujemy cztery artykuły, które prezentują ważne teksty religijne, literackie, biograficzne, wreszcie dokumenty historyczne. W dziele Discussion. Presentations. Book Reviews oferujemy czytelnikom dwie recenzje interesujących monografii, a także artykuł, w którym poprzez refleksję zawartą w osobistej biografii badacza, autor zastanawia się, jak fragmenty żydowskiej przeszłości trwają w formie nieobecnej obecności.
{"title":"Introductory Comments","authors":"J. Sujecka","doi":"10.11649/ch.2018.001","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/ch.2018.001","url":null,"abstract":"Introductory CommentsThe ninth issue of Colloquia Humanistica (2020) contains a thematic section entitled Sephardim, Ashkenazim and Non-Jewish Peoples: Encounters Across Europe, but in fact the whole issue is devoted to Jewish topics.In the Materials, Sources, Archives section, this time we present four papers which deal with relevant religious texts, literature, biography and, finally, historical documents. In the Discussion. Presentations. Book Reviews segment we offer readers two reviews of interesting books, and also one paper which, through the scholar’s personal biography, reflects on how snippets of the Jewish past tend to linger on in the form of absent presences. Uwagi wstępneDziewiąty numer „Colloquia Humanistica” (2020) zawiera blok tematyczny zatytułowany: Sephardim, Ashkenazim and Non-Jewish Peoples. Encounters Across Europe, jakkolwiek cały rocznik jest poświęcony tematyce żydowskiej.W dziale Materials, Sources, Archives tym razem publikujemy cztery artykuły, które prezentują ważne teksty religijne, literackie, biograficzne, wreszcie dokumenty historyczne. W dziele Discussion. Presentations. Book Reviews oferujemy czytelnikom dwie recenzje interesujących monografii, a także artykuł, w którym poprzez refleksję zawartą w osobistej biografii badacza, autor zastanawia się, jak fragmenty żydowskiej przeszłości trwają w formie nieobecnej obecności.","PeriodicalId":53744,"journal":{"name":"Colloquia Humanistica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.3,"publicationDate":"2018-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47068316","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
As a Wall Came Down… New Boundaries, New Narratives (Yugoslavism and Yugoslav Artistic Space, Discontinuity and Fragmentation in the Core Narrative of the Cultural Institutions in Transition-Period Serbia)The main aim of this overview is to trace the presence and importance of the Yugoslav narrative (dedicated to a common cultural and artistic space before, during and after Yugoslavia) as important for (re)creating and maintaining continuity and coherence in the core narrative as an internal structure of cultural institutions in Serbia, especially in the transition period (2000 – 2018). The emergence of the South Slavic unity idea at the territory of the Balkans, as we argue in the article, can be traced to a time long before the state of Yugoslavia was created as a concept. The fact that a common field (common ground) in the sense of cultural space existed long before the creation of Yugoslavia contains the assumption that common cultural ground and art space exist in the post-Yugoslav period as well. The concept of the common cultural space is also known as Yugoslav Artistic Space. The main goal of the article is to shape the conclusion that Yugoslav Artistic Space, considering its tradition, still exists despite the political changes after 1989, particularly during the ‘90s and the transition process, if not in another sense, than as a core narrative of the institutions (such as the Museum Of Contemporary Art in Belgrade, for example). It also delineates the thesis that marginalization of the Yugoslav legacy leads to discontinuity, fragmentation, and a status quo position in the transition process of Serbian cultural institutions. Kiedy mur upadł… Nowe granice, nowe narracje (Jugoslawizm i jugosłowiańska przestrzeń artystyczna, dyskontynuacja i fragmentaryzacja w głównym nurcie narracji instytucji kultury w Serbii w czasie przemiany)Celem artykułu jest prezentacja obecności i znaczenia jugoslawizmu i jugosłowiańskiej narracji, jak też fenomenu jugosłowiańskiej przestrzeni artystycznej (także po upadku Jugosławii), jako czynnika podtrzymującego kontynuację i jedność głównego nurtu narracji dotyczącego struktury instytucji kultury w Serbii w okresie przemiany (2000 – 2018). Kreacja jedności jugosłowiańskiej (południowosłowiańskiej) na terenie Bałkanów, jak będzie o tym [mowa] w tekście, ma swoje początki wiele lat przed powstaniem państwa jugosłowiańskiego. Fakt istnienia wspólnego pola w sensie kulturowym i kulturologicznym przed powstaniem Jugosławii daje nadzieję możliwości istnienia jednej kulturowej i artystycznej przestrzeni także w okresie post jugosłowiańskim, za sprawą znanego i niedawno zdefiniowanego terminu „jugosłowiańska przestrzeń artystyczna” Ješy Denegri (2011). W artykule jest położony akcent na jugosłowiańską przestrzeń artystyczną wraz z jej tradycją, która, pomimo zmian politycznych 1989 roku, a szczególnie lat 90-tych, trwa nadal w bardzo konkretny sposób, w głównym nurcie narracji instytucji kultury (czego przykładem jest
{"title":"As a Wall Came Down…. New Boundaries, New Narratives (Yugoslavism and Yugoslav Artistic Space, Discontinuity and Fragmentation in the Core Narrative of the Cultural Institutions in Transition-Period Serbia)","authors":"Tijana Vuković","doi":"10.11649/CH.2018.007","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/CH.2018.007","url":null,"abstract":"As a Wall Came Down… New Boundaries, New Narratives (Yugoslavism and Yugoslav Artistic Space, Discontinuity and Fragmentation in the Core Narrative of the Cultural Institutions in Transition-Period Serbia)The main aim of this overview is to trace the presence and importance of the Yugoslav narrative (dedicated to a common cultural and artistic space before, during and after Yugoslavia) as important for (re)creating and maintaining continuity and coherence in the core narrative as an internal structure of cultural institutions in Serbia, especially in the transition period (2000 – 2018). The emergence of the South Slavic unity idea at the territory of the Balkans, as we argue in the article, can be traced to a time long before the state of Yugoslavia was created as a concept. The fact that a common field (common ground) in the sense of cultural space existed long before the creation of Yugoslavia contains the assumption that common cultural ground and art space exist in the post-Yugoslav period as well. The concept of the common cultural space is also known as Yugoslav Artistic Space. The main goal of the article is to shape the conclusion that Yugoslav Artistic Space, considering its tradition, still exists despite the political changes after 1989, particularly during the ‘90s and the transition process, if not in another sense, than as a core narrative of the institutions (such as the Museum Of Contemporary Art in Belgrade, for example). It also delineates the thesis that marginalization of the Yugoslav legacy leads to discontinuity, fragmentation, and a status quo position in the transition process of Serbian cultural institutions. Kiedy mur upadł… Nowe granice, nowe narracje (Jugoslawizm i jugosłowiańska przestrzeń artystyczna, dyskontynuacja i fragmentaryzacja w głównym nurcie narracji instytucji kultury w Serbii w czasie przemiany)Celem artykułu jest prezentacja obecności i znaczenia jugoslawizmu i jugosłowiańskiej narracji, jak też fenomenu jugosłowiańskiej przestrzeni artystycznej (także po upadku Jugosławii), jako czynnika podtrzymującego kontynuację i jedność głównego nurtu narracji dotyczącego struktury instytucji kultury w Serbii w okresie przemiany (2000 – 2018). Kreacja jedności jugosłowiańskiej (południowosłowiańskiej) na terenie Bałkanów, jak będzie o tym [mowa] w tekście, ma swoje początki wiele lat przed powstaniem państwa jugosłowiańskiego. Fakt istnienia wspólnego pola w sensie kulturowym i kulturologicznym przed powstaniem Jugosławii daje nadzieję możliwości istnienia jednej kulturowej i artystycznej przestrzeni także w okresie post jugosłowiańskim, za sprawą znanego i niedawno zdefiniowanego terminu „jugosłowiańska przestrzeń artystyczna” Ješy Denegri (2011). W artykule jest położony akcent na jugosłowiańską przestrzeń artystyczną wraz z jej tradycją, która, pomimo zmian politycznych 1989 roku, a szczególnie lat 90-tych, trwa nadal w bardzo konkretny sposób, w głównym nurcie narracji instytucji kultury (czego przykładem jest ","PeriodicalId":53744,"journal":{"name":"Colloquia Humanistica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.3,"publicationDate":"2018-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"43454749","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Kukai as an Enlightened Transculturalist: Reweaving Cultural Threads from the Universal Womb in This LifeIt is not unusual for one to experience a transculturally induced existential crisis which could force one to make an arduous philosophical journey in order to liberate oneself from the realm of this lingua-cultural dilemma. In fact, it is this very constraint, which offers its bearer an entry through a gate to reach an evolutionarily critical threshold. No longer measurable by convention, this realm is at once simple and profound as nature itself.That Kukai (a.k.a., Kobo Daishi), the ninth century Japanese Buddhist monk, invented the Japanese syllabic alphabet hiragana remains an academic debate to this day, and may remain so as long as we remain horizontally in our search relying on traditional discursive methods. However, in this essay, the author contends that the answer to this puzzle may be revealed to us when we recognize him as a transculturalist-in-the-making, owing not only to the unique sets of situations he had encountered both at home and abroad in that particular historical period, but more importantly how he responded to them. That is, when we regard “his invention” beyond its simple renderings of Japanese phonemes, they begin to reveal themselves as a natural byproduct of his primary search—the threshold of the original transmission of Esoteric Buddhism. Kukai’s primary intention was two folds—cultural and spiritual. Publicly he had envisioned that his new government should help Japan re-orient itself as an authentic culture rather than to continue emulating the foreign ways meaninglessly following the prestigious Tang model. Personally he was in search of a method which would help one to attain enlightenment as Kukai had thought would be possible in this very life. Accordingly, the author is not hesitant to assume that Kukai, as a transculturalist, may have chosen anonymity. That is, if he had indeed sown the seed of sustainability for Japanese culture among his people linguistically through the kana syllabary and spiritually through dharma operative embodied by its emperors ritually, it was enough for Kukai that his essence should live on namelessly. In this sense, Kukai as a bodhisattva embodies the Zen koan uttered by Linji Yixuan: “If you meet the Buddha on the road, kill him.”Thusly posited, this essay will nonetheless elucidate Kukai’s transcultural footing leading up to “his” invention of kana syllabary. It will rely on the language of phenomenology, which emerged in the early 20th century West at the developing phase of the East-West cultural intercourse. Unlike the discursive Cartesian approach to categorize the East as “mysterious,” it allows its bearer to use the Western language yet empowering him/her to elucidate the source of the “structural invisible” inherent in the Eastern thought. For the latter the “structural visible” has always meant to function as its inalienable ontological partner, however ambiguously.
库凯作为一位开明的跨文化主义者：从普世女性的一生中重新编织文化线索一个人经历一场由跨文化引发的生存危机并不罕见，这场危机可能会迫使他进行一场艰难的哲学之旅，以将自己从这种语言文化困境中解放出来。事实上，正是这种限制，为其持有者提供了一个通过大门进入进化临界阈值的入口。这个领域不再是按惯例衡量的，它与自然本身一样简单而深刻。九世纪的日本佛教僧侣古开（又名Kobo Daishi）发明了日语音节字母平假名，这一点至今仍在学术界争论不休，只要我们依靠传统的话语方法进行横向搜索，这种争论就可能持续下去。然而，在这篇文章中，作者认为，当我们认识到他是一个正在形成的跨文化主义者时，这个谜题的答案可能会向我们揭示，这不仅是因为他在那个特定的历史时期在国内外遇到了一系列独特的情况，更重要的是，他是如何应对这些情况的。也就是说，当我们将“他的发明”视为超越其对日语音素的简单渲染时，它们开始显示出自己是他主要探索的自然副产品——密教最初传播的门槛。库凯的主要意图是文化和精神两个层面。在公开场合，他曾设想他的新政府应该帮助日本重新定位为一种真正的文化，而不是继续毫无意义地效仿著名的唐模式。就他个人而言，他正在寻找一种方法来帮助一个人获得启蒙，就像库凯认为的那样，在这一生中是可能的。因此，作者毫不犹豫地认为，作为一名跨文化主义者，库凯可能选择了匿名。也就是说，如果他真的通过假名音节在语言上和通过天皇在仪式上所体现的法事在精神上为日本文化在人民中播下了可持续发展的种子，那么对于库开来说，他的本质应该无名地活下去就够了。从这个意义上说，库凯作为一个菩萨，体现了临济义宣所说的禅语：“如果你在路上遇到了佛，就杀了他。”因此，本文将阐明库凯的跨文化基础，从而“他”发明了假名音节。它将依赖现象学的语言，这种语言出现在20世纪初的西方东西方文化交流的发展阶段。与笛卡尔将东方归类为“神秘”的散漫方法不同，它允许其持有者使用西方语言，同时授权他/她阐明东方思想中固有的“结构性隐形”的来源。对于后者来说，“结构可见”一直意味着作为其不可分割的本体论伙伴发挥作用，无论多么模糊。备受压抑的身体存在，尽管如此，作为黑暗“他者”的表达而浮出水面，现在却作为平等主义的共同催化剂加入了人们的脑海。它们将共同帮助解开真相在其动态阈值上的运作。一个跨文化主义者是它的支撑者，就像一个古老的种子守护者。从这个意义上说，这篇文章庆祝了一个跨时间实现的多重跨文化体验的时刻，它的时代已经到来。它尊重内在的原始操作，它一直存在，当被允许在我们的意识中主观地存在时，它会在自然-人类的门槛上产生反响。Kúkai jako oświecony myś; liciel transkulturowy空海 （lub teżKōbo Daishi）do dziśpozostaje przedmiotem akademickich辩论我的观点，我的观点是我的观点。W eseju autorka twierdzi，że aby znale Rozyćodpowed Rozy na tÉłamigł。Mnich zawdziÉcza to wyjńtkowym sytuacjom，które napotkałw domu i za granić，ale także，co waż; niejsze，sposobowi，w jaki na nie zareagował。Kiedy zaczniemy postrzegać“jego wynalazek”jako coświÉcej niżuproszczone przedstawienia japońskich fonemów，ujavni siÉon jako naturalny productukt uboczny pierwotnych poszukiwańKúkaia–droga do oryginalnego przekazu buddyzmu ezoterycznego。Sugeruje to，żeścież。Publicznie Kúkai zakładał。 他个人正在寻找一种方法，帮助个人实现他认为在这一生中可能实现的启蒙。因此，凯凯的跨文化探险将他带到了神圣的语言王国。因此，作者毫不犹豫地声称，作为一名跨文化思想家，Kúkai本可以选择匿名。对于这位僧侣来说，通过假名这个音节在语言上和通过天皇身上体现的法的行为在仪式上播下了日本文化可持续性的种子就足够了，他的遗产可以保持无名。《禅经》中林吉所说的“路上遇佛，诛之”，正是符合开的生活方式。整体是以现象学语言为基础的，它出现在20世纪初的西方，处于东西方文化关系发展阶段。与将东方归类为“神秘”的话语笛卡尔方法不同，现象学允许使用西方语言，从而有机会解释东方修辞学中的“结构上看不见的”——一个强大但模糊的本体论伙伴。一种被强烈压抑的物质存在，尽管如此，它似乎是黑暗“另类”的表达，现在与精神结合起来，成为平等主义的共同催化剂。它们将共同帮助解开真理在其动态关系中的运作方式。跨文化思想家是真理的支柱，就像老消防员一样。本着这种精神，这篇文章庆祝了许多跨文化经历的跨时代实现时刻，而这一时刻才刚刚到来。它尊重原始因素，当我们允许它在主体间向我们的意识展示自己时，它会在人与自然的接触中产生共鸣。对10世纪日本作家Tsurayuki的《土佐日记》一书的致敬，不仅是对Kúkai语言和文化遗产的直接回应，也是对他最初询问的间接回应——一个人一生能体验到启蒙吗？
{"title":"Kukai as an Enlightened Transculturalist: Reweaving Cultural Threads from the Universal Womb in This Life","authors":"K. Miller","doi":"10.11649/CH.2018.004","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/CH.2018.004","url":null,"abstract":"Kukai as an Enlightened Transculturalist: Reweaving Cultural Threads from the Universal Womb in This LifeIt is not unusual for one to experience a transculturally induced existential crisis which could force one to make an arduous philosophical journey in order to liberate oneself from the realm of this lingua-cultural dilemma. In fact, it is this very constraint, which offers its bearer an entry through a gate to reach an evolutionarily critical threshold. No longer measurable by convention, this realm is at once simple and profound as nature itself.That Kukai (a.k.a., Kobo Daishi), the ninth century Japanese Buddhist monk, invented the Japanese syllabic alphabet hiragana remains an academic debate to this day, and may remain so as long as we remain horizontally in our search relying on traditional discursive methods. However, in this essay, the author contends that the answer to this puzzle may be revealed to us when we recognize him as a transculturalist-in-the-making, owing not only to the unique sets of situations he had encountered both at home and abroad in that particular historical period, but more importantly how he responded to them. That is, when we regard “his invention” beyond its simple renderings of Japanese phonemes, they begin to reveal themselves as a natural byproduct of his primary search—the threshold of the original transmission of Esoteric Buddhism. Kukai’s primary intention was two folds—cultural and spiritual. Publicly he had envisioned that his new government should help Japan re-orient itself as an authentic culture rather than to continue emulating the foreign ways meaninglessly following the prestigious Tang model. Personally he was in search of a method which would help one to attain enlightenment as Kukai had thought would be possible in this very life. Accordingly, the author is not hesitant to assume that Kukai, as a transculturalist, may have chosen anonymity. That is, if he had indeed sown the seed of sustainability for Japanese culture among his people linguistically through the kana syllabary and spiritually through dharma operative embodied by its emperors ritually, it was enough for Kukai that his essence should live on namelessly. In this sense, Kukai as a bodhisattva embodies the Zen koan uttered by Linji Yixuan: “If you meet the Buddha on the road, kill him.”Thusly posited, this essay will nonetheless elucidate Kukai’s transcultural footing leading up to “his” invention of kana syllabary. It will rely on the language of phenomenology, which emerged in the early 20th century West at the developing phase of the East-West cultural intercourse. Unlike the discursive Cartesian approach to categorize the East as “mysterious,” it allows its bearer to use the Western language yet empowering him/her to elucidate the source of the “structural invisible” inherent in the Eastern thought. For the latter the “structural visible” has always meant to function as its inalienable ontological partner, however ambiguously. ","PeriodicalId":53744,"journal":{"name":"Colloquia Humanistica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.3,"publicationDate":"2018-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"46589817","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The Chronotope of Exile in the Post-Yugoslav Novel and the Boundaries of Imaginary HomelandsAlthough the chronotopic approach to the novels of exile is almost self-explanatory, certain specifics expressed by post-Yugoslav exile narrations evoke a separate chronotope interpretation. First and foremost, post-Yugoslav literature is additionally encumbered with the identity issue because the abandoned areas of the nineties for the exiled writer do not disappear at a metaphorical level, by turning into a mnemotope, but in the actual break-up of the political entity, the imaginary supranational heritage transforms itself into a kind of counterculture, mostly affirmed by exile writers. Therefore, returning to the abandoned place often becomes possible only as a return to the past. In this paper, the literary theme of exile will be followed comparatively, starting from the reflective nostalgia in the prose of Dubravka Ugrešić (The Ministry of Pain), through a global exile which reflects the history of the relationship between European persecutions and America as an unfair homeland, which breaks all identity support in the novels of Aleksandar Hemon (The Nowhere Man; The Lazarus Project), to the intra-Yugoslav, "hereditary" exile in the novels of Goran Vojnović (Chefurs Raus!; Yugoslavia, My Homeland), which fathers left to their sons like a curse of the genus. In the texts mentioned above, the chronotope of exile is dealt with at the level of genre, as the major, supreme chronotope, which includes or opens space to a series of specific local chronotopes, which are fundamental to exile narration. These motifs are also encountered in other genres, but in exile narration they are the bearing pillars of the genre. They are, by their nature, chronotopic because they are realised through the binary spatial-temporal categories of presence and absence, affiliation and non-affiliation, anchoring and nomadism. In this paper, I will look at three such chronotope motifs: 1) the motif of home as a non-place or a place of absence; 2) the motif of other/mirror country and other/”mirror” history; 3) the motif of return and travel (by train), which regularly invokes the stereotypical representation of the place and the past. Chronotop wygnania w powieści postjugosłowiańskiej i granice ojczyzn wyobrażonychChociaż chronotopiczne podejście do analizy powieści problematyzujących wygnanie wydaje się oczywiste, to specyficzne cechy postjugosłowiańskich powieści tego rodzaju wymagają szczególnej interpretacji koncepcji chronotopu, ponieważ literatura postjugosłowiańska jest dodatkowo obciążona kwestią tożsamości. Dla wygnanego pisarza opuszczone przestrzenie lat dziewięćdziesiątych nie znikają jedynie na poziomie metaforycznym, zamieniając się w przestrzeń pamięci (mnemotop), ale faktycznie przestają istnieć jako rzeczywisty byt polityczny. Tym samym, wyobrażone dziedzictwo ponadnarodowe przekształca się w swoistą kontrkulturę, w większości afirmowaną przez pisarzy na wygnaniu.
后南斯拉夫小说中流亡的时间顺序与想象家园的边界虽然对流亡小说的时间顺序方法几乎是不言自明的，但后南斯拉夫流亡叙事所表达的某些细节引起了一种单独的时间顺序解释。首先，后南斯拉夫文学还受到身份问题的困扰，因为对于流亡作家来说，90年代被遗弃的地区并没有在隐喻的层面上消失，而是变成了一个记忆，而是在政治实体的实际解体中，想象中的超国家遗产将自己转变为一种反文化，大部分被流亡作家所肯定。因此，回到被遗弃的地方往往只能作为一种对过去的回归。本文将比较地遵循流亡的文学主题，从杜布拉夫卡Ugrešić(《痛苦部》)散文中的反思性怀旧开始，通过全球流亡来反映欧洲迫害与作为不公平家园的美国之间关系的历史，打破亚历山大·赫蒙(《无处可去的人》;《拉撒路计划》)，到戈兰·伏伊诺维奇小说中的南斯拉夫内部“世袭”流亡(Chefurs Raus!;南斯拉夫，我的祖国)，父亲们把它像诅咒一样留给儿子们。在上述文本中，流放的时标是在体裁的层面上处理的，作为主要的、最高的时标，它包括或为一系列特定的地方时标打开了空间，这是流放叙事的基础。这些母题在其他体裁中也有出现，但在流放地叙事中，它们是流放地叙事的支柱。就其本质而言，它们是有时间性的，因为它们是通过存在与不存在、隶属与不隶属、锚定与游牧等二元时空范畴实现的。在本文中，我将研究三种这样的时标母题:1)家作为一个非场所或缺席的场所的母题;2)他者/镜像国家和他者/“镜像”历史的母题;3)回归和旅行的主题(乘火车)，它经常唤起对这个地方和过去的刻板印象。Chronotop wygnania w powieści postjugosłowiańskiej我granice ojczyzn wyobrażonychChociażchronotopiczne podejście做analizy powieści problematyzują进入wygnanie wydaje sięoczywiste,到specyficzne cechy postjugosłowiańskich powieści迪高rodzaju wymagająszczegolnej interpretacji koncepcji chronotopu, ponieważliteratura postjugosłowiań平方公里列阵jest dodatkowo obciążona kwestią,ż萨摩ści。Dla wygnanego pisarza opuszzzzone przestrzenie ldziewięćdziesiątych nie znikajje jedynie na pozestrzenie metaforycznym, zamieniając siow przestrzenie pamięci (mnemotop)， ale faktycznie przestajoistnieki jako rzezzywisty byt polityczny。Tym samym, wyobrażone dziedzictwo ponadnarodowe przekształca siowswistokontrkulturze, w większości afirmowanoprzez pisarzy na wygnaniu。platego tezez powrót do opuszczonej przestrzeni często jest możliwy jedynie jako powrót do przeszłości。artykuowomawia literacki motyw wygnania与perktywiperparatystycznej。Rozpoczyna siood refleksyjnej nostalgii w prozie Dubravki Ugrešić (ministertwo bólu)。Następnie wiedzie poprzez globalne wygnanie, które odzwierciedla historize związków między europejskimi prześladowaniami a amerykzeo niesprawiedliwze ojczyznze łamiącą wszelkie tożsamości, w powieściach亚历山德拉·赫莫纳(《无处不在的人》、《拉撒路计划》)。Wreszcie, dochodzi do wewnątrzjugosłowiańskiego wygnania " dziedzicznego " w powieściach Gorana Vojnovicia (Chefurs Raus!)(南斯拉夫，我的祖国)- wygnania, które ojcowie pozostawili游泳缩略词niczym przekleństwo rodzaju。W wyżej wymienionych tekstach chronotop wygnania jest rozpatrywany na poziomie gatunku jako główny, nadrzędny chronotop, który zawiera W sobie lub otwiera przestrzeka dla szeregu specyficznych chronotopów lokalnych, fundamentalnych dla narracji wygnańczych。chociazeh podobne motywy występują także w innych gatunkach, to szeone filarami w przypadku narracji wygnańczych, z naty chronotopicznych, gdydjazizowanych za pomocokibinarnych categororii czasoprzestrzennych: obecności i nieobecności, przynależności i braku przynależności, zakotwiczenia i nomadyzmu。wtym artykule przyjrz_ sizytrzem takim motywom chronotopu: 1) motywowi domu jako -miejsca lub miejsca nieobecności;2) motywowi innych/lustrzanych krajów I innych/lustrzanych historii;3) motywowi powrotu I podróży (pociągiem)， który regularnie przywołuje stereotypwe prezedstawienie miiejsca I przeszłości。@ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @ @
{"title":"The Chronotope of Exile in the Post-Yugoslav Novel and the Boundaries of Imaginary Homelands","authors":"Miranda Levanat-Peričić","doi":"10.11649/CH.2018.005","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/CH.2018.005","url":null,"abstract":"The Chronotope of Exile in the Post-Yugoslav Novel and the Boundaries of Imaginary HomelandsAlthough the chronotopic approach to the novels of exile is almost self-explanatory, certain specifics expressed by post-Yugoslav exile narrations evoke a separate chronotope interpretation. First and foremost, post-Yugoslav literature is additionally encumbered with the identity issue because the abandoned areas of the nineties for the exiled writer do not disappear at a metaphorical level, by turning into a mnemotope, but in the actual break-up of the political entity, the imaginary supranational heritage transforms itself into a kind of counterculture, mostly affirmed by exile writers. Therefore, returning to the abandoned place often becomes possible only as a return to the past. In this paper, the literary theme of exile will be followed comparatively, starting from the reflective nostalgia in the prose of Dubravka Ugrešić (The Ministry of Pain), through a global exile which reflects the history of the relationship between European persecutions and America as an unfair homeland, which breaks all identity support in the novels of Aleksandar Hemon (The Nowhere Man; The Lazarus Project), to the intra-Yugoslav, \"hereditary\" exile in the novels of Goran Vojnović (Chefurs Raus!; Yugoslavia, My Homeland), which fathers left to their sons like a curse of the genus. In the texts mentioned above, the chronotope of exile is dealt with at the level of genre, as the major, supreme chronotope, which includes or opens space to a series of specific local chronotopes, which are fundamental to exile narration. These motifs are also encountered in other genres, but in exile narration they are the bearing pillars of the genre. They are, by their nature, chronotopic because they are realised through the binary spatial-temporal categories of presence and absence, affiliation and non-affiliation, anchoring and nomadism. In this paper, I will look at three such chronotope motifs: 1) the motif of home as a non-place or a place of absence; 2) the motif of other/mirror country and other/”mirror” history; 3) the motif of return and travel (by train), which regularly invokes the stereotypical representation of the place and the past. Chronotop wygnania w powieści postjugosłowiańskiej i granice ojczyzn wyobrażonychChociaż chronotopiczne podejście do analizy powieści problematyzujących wygnanie wydaje się oczywiste, to specyficzne cechy postjugosłowiańskich powieści tego rodzaju wymagają szczególnej interpretacji koncepcji chronotopu, ponieważ literatura postjugosłowiańska jest dodatkowo obciążona kwestią tożsamości. Dla wygnanego pisarza opuszczone przestrzenie lat dziewięćdziesiątych nie znikają jedynie na poziomie metaforycznym, zamieniając się w przestrzeń pamięci (mnemotop), ale faktycznie przestają istnieć jako rzeczywisty byt polityczny. Tym samym, wyobrażone dziedzictwo ponadnarodowe przekształca się w swoistą kontrkulturę, w większości afirmowaną przez pisarzy na wygnaniu.","PeriodicalId":53744,"journal":{"name":"Colloquia Humanistica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.3,"publicationDate":"2018-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"47152676","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
The Image of Slovenes and Gottschee Germans in the Historical Novel Rebellion in der GottscheeThis article surveys the literature of the Gottschee Germans, the formal inhabitants of the Gottschee region in Slovenia. It begins by summarising the history and literary works of the Gottschee Germans, and secondly it deals with the historic novel Rebellion in der Gottschee by Karl Rom. The novel was published in 1938 in German. It focuses on the great peasant revolt in Slovenia (Carniola) that took place in 1515. The revolt was organised by the Gottschee Germans against the violent landlord and was soon repressed after that. Based on image studies (imagology) the article analyses the picture presented of the Slovenes and Gottschee Germans and discusses how Slavs (Slovenes) and Germans (Gottschee Germans) are represented in the novel. Wizerunek Słoweńców i Niemców z Kočevja w powieści historycznej Rebellion in der GottscheeArtykuł analizuje literaturę Niemców z Kočevja, będących niegdyś mieszkańcami tego słoweńskiego regionu. W pierwszej części została przedstawiona historia oraz twórczość literacka koczewskich Niemców, następnie uwaga skupia się na powieści historycznej Rebellion in der Gottschee (Bunt w Kočevju) autorstwa Karla Roma. Powieść ukazała się w 1938 roku w języku niemieckim, opisuje zaś wielki chłopski bunt w Słowenii (w ówczesnej Krainie) z roku 1515. Mieszkańcy Kočevja wzniecili bunt przeciwko okrutnemu właścicielowi ziemskiemu, jednak został on bardzo szybko stłumiony. Wpisując się w perspektywę imagologiczną, artykuł bada wizerunek Słowian (Słoweńców) i Germanów (Niemców z Kočevja) przedstawionych w powieści. Podoba Slovencev in kočevskih Nemcev v zgodovinskem romanu Rebellion in der GottscheePrispevek preučuje književnost kočevskih Nemcev, nekdanjih prebivalcev slovenske pokrajine Kočevske. V prvem delu kratko predstavi zgodovino in književno ustvarjalnost kočevskih Nemcev, nato pa se osredotoča na zgodovinski roman Rebellion in der Gottschee (Upor na Kočevskem), ki ga je napisal Karl Rom. Roman je izšel leta 1938 v nemškem jeziku in opisuje veliki kmečki upor v Sloveniji (v tedanji Kranjski), ki se je odvijal leta 1515. Upor so organizirali prebivalci Kočevske proti nasilnemu zemljiškemu gospodu in je bil kmalu tudi zatrt. Na podlagi imagologije članek analizira podobo Slovanov (Slovencev) in Germanov (kočevskih Nemcev) v romanu.
历史小说《哥特谢叛乱》中的斯洛文尼亚人和哥特谢德国人的形象本文考察了斯洛文尼亚哥特谢地区的正式居民哥特谢德意志人的文学。本文首先对哥特舍德国人的历史和文学作品进行了总结，其次论述了卡尔·罗姆的历史小说《哥特舍起义》，该小说于1938年以德语出版。它聚焦于1515年发生在斯洛文尼亚（卡尼奥拉）的农民起义。这场起义是由戈特舍德国人组织的，反对暴力地主，并在那之后很快被镇压。本文在意象学的基础上，分析了斯洛文尼亚人和哥特德国人的形象，并讨论了斯拉夫人和德国人在小说中的表现。历史小说《戈特舍叛乱》中来自科切夫贾的斯洛文尼亚人和德国人的形象本文分析了科切夫贾德国人的文学作品，他们曾经是这个斯洛文尼亚地区的居民。第一部分介绍了科切夫德国人的历史和文学作品，然后重点介绍了卡尔·罗姆的历史小说《哥特谢叛乱》（Bunt w Kočevju）。这部小说于1938年以德语出版，描述了1515年斯洛文尼亚（当时的土地上）发生的大规模农民叛乱。Kočevja的居民反抗残酷的土地所有者，但他很快就被镇压了。本文考察了小说中斯拉夫人（斯洛文尼亚人）和德国人（来自科切夫贾的德国人）的形象。Podoba Slovensev在kočevskich Nemcev v zgodovinskem romanu起义中在GottscheePrispevek preučuje književnost kočevskich Neccev，nekdanjih prebivalcev slovenske pokrajine kočevske。在književno ustvarjalnostkočevskih Nemcev的第一部小说中，nato pa se osredotoča na zgodovinski的小说《戈特谢的叛乱》（Upor na kočevskem），ki ga je napisal Karl Rom.Roman je izšel leta 1938 v nemškem jeziku In opisje veliki kmečki Upor v斯洛文尼亚（v tedanji Kranjski），ki se odvijal leta 1515。Kočevske v nasilnemu zemljiškemu gospodu在je bil kmalu tudi zatrt的组织。在日尔曼诺夫（kočevskich Nemcev）诉罗马努的比赛中，伊马戈洛吉（imagologiečlanek analizira podbo Slovanov）（斯洛文尼亚）。
{"title":"The Image of Slovenes and Gottschee Germans in the Historical Novel \"Rebellion in der Gottschee\"","authors":"Lidija Rezoničnik","doi":"10.11649/CH.2018.006","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/CH.2018.006","url":null,"abstract":"The Image of Slovenes and Gottschee Germans in the Historical Novel Rebellion in der GottscheeThis article surveys the literature of the Gottschee Germans, the formal inhabitants of the Gottschee region in Slovenia. It begins by summarising the history and literary works of the Gottschee Germans, and secondly it deals with the historic novel Rebellion in der Gottschee by Karl Rom. The novel was published in 1938 in German. It focuses on the great peasant revolt in Slovenia (Carniola) that took place in 1515. The revolt was organised by the Gottschee Germans against the violent landlord and was soon repressed after that. Based on image studies (imagology) the article analyses the picture presented of the Slovenes and Gottschee Germans and discusses how Slavs (Slovenes) and Germans (Gottschee Germans) are represented in the novel. Wizerunek Słoweńców i Niemców z Kočevja w powieści historycznej Rebellion in der GottscheeArtykuł analizuje literaturę Niemców z Kočevja, będących niegdyś mieszkańcami tego słoweńskiego regionu. W pierwszej części została przedstawiona historia oraz twórczość literacka koczewskich Niemców, następnie uwaga skupia się na powieści historycznej Rebellion in der Gottschee (Bunt w Kočevju) autorstwa Karla Roma. Powieść ukazała się w 1938 roku w języku niemieckim, opisuje zaś wielki chłopski bunt w Słowenii (w ówczesnej Krainie) z roku 1515. Mieszkańcy Kočevja wzniecili bunt przeciwko okrutnemu właścicielowi ziemskiemu, jednak został on bardzo szybko stłumiony. Wpisując się w perspektywę imagologiczną, artykuł bada wizerunek Słowian (Słoweńców) i Germanów (Niemców z Kočevja) przedstawionych w powieści. Podoba Slovencev in kočevskih Nemcev v zgodovinskem romanu Rebellion in der GottscheePrispevek preučuje književnost kočevskih Nemcev, nekdanjih prebivalcev slovenske pokrajine Kočevske. V prvem delu kratko predstavi zgodovino in književno ustvarjalnost kočevskih Nemcev, nato pa se osredotoča na zgodovinski roman Rebellion in der Gottschee (Upor na Kočevskem), ki ga je napisal Karl Rom. Roman je izšel leta 1938 v nemškem jeziku in opisuje veliki kmečki upor v Sloveniji (v tedanji Kranjski), ki se je odvijal leta 1515. Upor so organizirali prebivalci Kočevske proti nasilnemu zemljiškemu gospodu in je bil kmalu tudi zatrt. Na podlagi imagologije članek analizira podobo Slovanov (Slovencev) in Germanov (kočevskih Nemcev) v romanu.","PeriodicalId":53744,"journal":{"name":"Colloquia Humanistica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.3,"publicationDate":"2018-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45494894","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Kaya from Novella to FilmThis paper analyses the transformation of K. Quien's novella Kaya into a screenplay adaptation and a film of the same name by eminent Croatian director Vatroslav Mimica. The analysis points out both significant characteristics of the transformation of the text and the transformation of the portrayed Mediterranean urban area (a crime in Trogir), as well as the linguistic stylisation of the characters' Trogir dialect, which contributes to the atmosphere of the film. Discussion of this film has so far only unfolded on the basis of a comparison of Quien's novella and Mimica's film. This analysis thus contributes important information about the structural and narrative characteristics of the unpublished screenplay, which sheds more light on the paths towards the creation of this Croatian film,which is considered V. Mimica's best work and one of the best Croatian films. Kaya, od noweli do filmuW artykule analizowane jest przekształcenie noweli Kaya, zabiję cię K. Quiena w scenariusz adaptacji filmowej, a następnie w film pod tym samym tytułem, nakręcony przez wybitnego chorwackiego reżysera Vatroslava Mimicę. Analiza skupia się na dwóch kwestiach. Po pierwsze, dotyczy przekształcenia tekstu i obrazu przestrzeni śródziemnomorskiego miasteczka (Trogiru). Po drugie, omawiana jest stylizacja językowa, wykorzystanie cech dialektu trogirskiego, przyczyniające się do stworzenia atmosfery filmu. Dotychczasowa dyskusja o filmie jedynie powierzchownie dotykała związków z nowelą Quiena na poziomie porównawczym. Niniejszy artykuł przynosi ważne informacje o strukturalnych i narracyjnych cechach niepublikowanego dotąd scenariusza, co rzuca nowe światło na proces tworzenia filmu, uznawanego za najwybitniejsze dzieło Mimicy i jeden z najlepszych chorwackich filmów w ogóle. Kaya, od novele do filmaU ovom radu analizira se transformacija novele K. Quiena Kaja, ubit ću te preko scenarističke adaptacije u istoimeni film istaknutoga hrvatskoga redatelja Vatroslava Mimice. U analizi se ističu ne samo bitne značajke transformacije teksta nego i transformacija predočene mediteranske urbane sredine (zločin u Trogiru) te jezična stilizacija trogirskoga govora likova, koji doprinosi ambijentalnom ugođaju filma. Do sada se o filmu raspravljalo samo na temelju usporedbe Quienove novele i Mimičina filmskoga ostvarenja, pa ova analiza donosi neke važne podatke o strukturnim i narativnim značajkama neobjavljenoga scenarija, čime se jače osvjetljavaju putovi kreacije toga hrvatskoga filma, koji se smatra najboljim redateljskim ostvarenjem V. Mimice i jednim od najboljih hrvatskih filmova.
从中篇小说《卡娅》到电影本文分析了克罗埃西亚著名导演米米察将奎因的中篇小说《卡娅》改编成剧本和同名电影。分析指出了文本的转换和描绘的地中海城市地区的转换(在特罗吉尔犯罪)的显著特征，以及人物的特罗吉尔方言的语言风格，这有助于电影的氛围。到目前为止，对这部电影的讨论只是在比较奎因的中篇小说和米米察的电影的基础上展开的。因此，这一分析提供了关于未出版剧本的结构和叙事特征的重要信息，从而使人们更清楚地了解这部克罗地亚电影的创作道路，这部电影被认为是米米察最好的作品和最好的克罗地亚电影之一。Kaya, od noweli do film muw artykule analizowane jest przekształcenie noweli Kaya, zabijjciok . Quiena w scenario - z adaptacji filmowej, a następnie w film pod tym samym tytułem, nakręcony przez wybitnego chorwackiego reżysera Vatroslava mimicow。a Analiza skupia siova dwóch kwestiach。Po pierwsze, dotyczy przekształcenia tekstu i obrazu przestrzeni śródziemnomorskiego miasteczka (Trogiru)。Po drugie, omawiana jest stylizacja językowa, wykorzystanie cheech dialektu trogirskiego, przyczyniające sikido stworzenia气氛电影。Dotychczasowa dyskusja filmie jedynie powerzchownie dotykała związków z nowelze Quiena na poziomie porównawczym。Niniejszy artykuowpzynosi ważne informacje o struckturalnych i narracyjnych cechach niepublikowanego dotąd scenariusza, co rzuca now światło na process tzzenia filmu, uznawanego za najwybitniejsze dzieło Mimicy jeden z najlepszych chorwackich filmów w ogóle。卡雅，小说改编自《变型小说》，改编自《变型小说》，改编自《变型小说》，改编自《变型小说》，改编自《变型小说》，改编自《变型小说》，改编自《变型小说》，改编自《变型小说》，改编自《变型小说》。U分析se istitiu ne samo bitne znaajke transformacije teksta nego i transformacija predoine (zloin U Trogiru) the jezi na stilizacija trogirja govora likova, koji doprinosi ambijentalnom ugođaju电影。Do sada se to filmu raspravljalo samo na temelju uspopodove小说i mimiiina filmskoga ostvarenja, pa ova analizizdonosi neke važne podatke to strukturnim narativnika znaajkama neobjavljenoga scenarija, me se jaa osvjetljavaju putovikkreacje toga hrvatskoga film, koji se smatra najboljim redateljskim ostvarenjem V. Mimice i jednim od najboljih hrvatskih filmova。
{"title":"“Kaya” from Novella to Film","authors":"A. Kapetanović","doi":"10.11649/CH.2018.008","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/CH.2018.008","url":null,"abstract":"Kaya from Novella to FilmThis paper analyses the transformation of K. Quien's novella Kaya into a screenplay adaptation and a film of the same name by eminent Croatian director Vatroslav Mimica. The analysis points out both significant characteristics of the transformation of the text and the transformation of the portrayed Mediterranean urban area (a crime in Trogir), as well as the linguistic stylisation of the characters' Trogir dialect, which contributes to the atmosphere of the film. Discussion of this film has so far only unfolded on the basis of a comparison of Quien's novella and Mimica's film. This analysis thus contributes important information about the structural and narrative characteristics of the unpublished screenplay, which sheds more light on the paths towards the creation of this Croatian film,which is considered V. Mimica's best work and one of the best Croatian films. Kaya, od noweli do filmuW artykule analizowane jest przekształcenie noweli Kaya, zabiję cię K. Quiena w scenariusz adaptacji filmowej, a następnie w film pod tym samym tytułem, nakręcony przez wybitnego chorwackiego reżysera Vatroslava Mimicę. Analiza skupia się na dwóch kwestiach. Po pierwsze, dotyczy przekształcenia tekstu i obrazu przestrzeni śródziemnomorskiego miasteczka (Trogiru). Po drugie, omawiana jest stylizacja językowa, wykorzystanie cech dialektu trogirskiego, przyczyniające się do stworzenia atmosfery filmu. Dotychczasowa dyskusja o filmie jedynie powierzchownie dotykała związków z nowelą Quiena na poziomie porównawczym. Niniejszy artykuł przynosi ważne informacje o strukturalnych i narracyjnych cechach niepublikowanego dotąd scenariusza, co rzuca nowe światło na proces tworzenia filmu, uznawanego za najwybitniejsze dzieło Mimicy i jeden z najlepszych chorwackich filmów w ogóle. Kaya, od novele do filmaU ovom radu analizira se transformacija novele K. Quiena Kaja, ubit ću te preko scenarističke adaptacije u istoimeni film istaknutoga hrvatskoga redatelja Vatroslava Mimice. U analizi se ističu ne samo bitne značajke transformacije teksta nego i transformacija predočene mediteranske urbane sredine (zločin u Trogiru) te jezična stilizacija trogirskoga govora likova, koji doprinosi ambijentalnom ugođaju filma. Do sada se o filmu raspravljalo samo na temelju usporedbe Quienove novele i Mimičina filmskoga ostvarenja, pa ova analiza donosi neke važne podatke o strukturnim i narativnim značajkama neobjavljenoga scenarija, čime se jače osvjetljavaju putovi kreacije toga hrvatskoga filma, koji se smatra najboljim redateljskim ostvarenjem V. Mimice i jednim od najboljih hrvatskih filmova.","PeriodicalId":53744,"journal":{"name":"Colloquia Humanistica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.3,"publicationDate":"2018-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"45233009","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Russian: A Monocentric or Pluricentric Language?All the world’s ‘big’ languages of international communication (for instance, English, French or Spanish) are pluricentric in their character, meaning, that official varieties of these languages are standardized differently in these states where the aforesaid languages are in official use. The only exception to this tendency is Russian. Despite the fact that Russian is employed in official capacity in numerous post-Soviet states and in Israel, it is still construed as a monocentric language whose single and unified standard is (and must be) solely controlled by Russia. From the perspective of sovereignty, this arrangement affords Moscow a degree of influence and even control over culture and language use in these countries where Russian is official. This fact was consciously noticed and evoked some heated discussions in Ukraine after the Russian annexation of the Ukrainian region of Crimea in 2014. However, thus far, the discussions have not been translated into any official recognition of (let alone encouragement for) state-specific varieties of the Russian language. Rosyjski: język monocentryczny czy pluricentryczny?Wszystkie „duże” języki komunikacji międzynarodowej na świecie (na przykład angielski, francuski lub hiszpański) są pluricentryczne, czyli oficjalne odmiany tych języków są inaczej standaryzowane w tych państwach, w których te języki są używane jako oficjalne. Jedynym wyjątkiem w tym zakresie jest język rosyjski. Pomimo faktu, że rosyjski funkcjonuje jako język oficjalny w wielu państwach postsowieckich oraz w Izraelu i Mongolii, to nadal uważa się go za język monocentryczny, którego normatywnie jednolity standard jest (i musi być) kontrolowany wyłącznie przez Rosję. Układ ten sprzeczny jest z zasadą suwerenności, bowiem zapewnia on Moskwie wpływ, a nawet kontrolę nad kulturą i używaniem języka w tych krajach, w których rosyjski to język urzędowy. Fakt ten został świadomie zauważony i wywołał gorące dyskusje w Ukrainie po rosyjskiej aneksji ukraińskiego regionu Krymu w roku 2014. Jak dotąd dyskusje te jednak nie przełożyły się na żadne oficjalne uznanie przez ukraińskie władze (nie mówiąc już o konkretnymwsparciu) ukraińskiej odmiany języka rosyjskiego.
俄语:单中心还是多中心语言?世界上所有国际交流的“大”语言(例如，英语，法语或西班牙语)在其特征上都是多中心的，这意味着这些语言的官方变体在上述语言正式使用的国家中有不同的标准化。这种趋势的唯一例外是俄语。尽管俄语在许多后苏联国家和以色列被用作官方语言，但它仍然被认为是一种单一中心的语言，其单一和统一的标准完全由俄罗斯控制。从主权的角度来看，这种安排使莫斯科对这些以俄语为官方语言的国家的文化和语言使用具有一定程度的影响，甚至控制。这一事实在2014年俄罗斯吞并乌克兰克里米亚地区后，在乌克兰引起了一些激烈的讨论。然而，到目前为止，这些讨论还没有转化为任何官方承认(更不用说鼓励)特定国家的俄语变体。Rosyjski: język monocentryczny czy pluricentryczny?“嘟żWszystkie e”języki komunikacji międzynarodowej naświecie (na przykł广告angielski francuski滑hiszpań滑雪)年代ąpluricentryczne, czyli oficjalne odmiany tych językow年代ąinaczej standaryzowane w tych państwach, w ktorych te języki sąużywane jako oficjalne。Jedynym wyjątkiem w tym zakresie jest język rosyjski。Pomimo faktu， że rosyjski funkcjonuje jako język官方jalny w wielu państwach postsowieckich oraz w Izraelu i Mongolii, to纳达尔uważa sizogo za język monocentryczny, którego normmatywnie jeolity standard jest (i musi byki) kontrolowany wyłącznie przez rosjzi。Układ ten sprzeczny jest z zasadosuwerenności, bowiem zapewnia on Moskwie wpływ, a nawet kontroloji and kulturoi używaniem języka w tych krajach, w których rosyjski to język urzędowy。Fakt ten zostav świadomie zauważony i wywołał gorące dyskusje w Ukrainie po rosyjskiejaneksji ukraińskiego regionu Krymu w roku 2014。Jak dotąd dyskusje the jednak nie przełożyły sizyna żadne officicjalne uznanie przez ukraińskie władze (nie mówiąc jujeo konkretnymwsparciu) ukraińskiej odmiany języka rosyjskiego. Jak:
{"title":"Russian: A Monocentric or Pluricentric Language?","authors":"T. Kamusella","doi":"10.11649/CH.2018.010","DOIUrl":"https://doi.org/10.11649/CH.2018.010","url":null,"abstract":"Russian: A Monocentric or Pluricentric Language?All the world’s ‘big’ languages of international communication (for instance, English, French or Spanish) are pluricentric in their character, meaning, that official varieties of these languages are standardized differently in these states where the aforesaid languages are in official use. The only exception to this tendency is Russian. Despite the fact that Russian is employed in official capacity in numerous post-Soviet states and in Israel, it is still construed as a monocentric language whose single and unified standard is (and must be) solely controlled by Russia. From the perspective of sovereignty, this arrangement affords Moscow a degree of influence and even control over culture and language use in these countries where Russian is official. This fact was consciously noticed and evoked some heated discussions in Ukraine after the Russian annexation of the Ukrainian region of Crimea in 2014. However, thus far, the discussions have not been translated into any official recognition of (let alone encouragement for) state-specific varieties of the Russian language. Rosyjski: język monocentryczny czy pluricentryczny?Wszystkie „duże” języki komunikacji międzynarodowej na świecie (na przykład angielski, francuski lub hiszpański) są pluricentryczne, czyli oficjalne odmiany tych języków są inaczej standaryzowane w tych państwach, w których te języki są używane jako oficjalne. Jedynym wyjątkiem w tym zakresie jest język rosyjski. Pomimo faktu, że rosyjski funkcjonuje jako język oficjalny w wielu państwach postsowieckich oraz w Izraelu i Mongolii, to nadal uważa się go za język monocentryczny, którego normatywnie jednolity standard jest (i musi być) kontrolowany wyłącznie przez Rosję. Układ ten sprzeczny jest z zasadą suwerenności, bowiem zapewnia on Moskwie wpływ, a nawet kontrolę nad kulturą i używaniem języka w tych krajach, w których rosyjski to język urzędowy. Fakt ten został świadomie zauważony i wywołał gorące dyskusje w Ukrainie po rosyjskiej aneksji ukraińskiego regionu Krymu w roku 2014. Jak dotąd dyskusje te jednak nie przełożyły się na żadne oficjalne uznanie przez ukraińskie władze (nie mówiąc już o konkretnymwsparciu) ukraińskiej odmiany języka rosyjskiego.","PeriodicalId":53744,"journal":{"name":"Colloquia Humanistica","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.3,"publicationDate":"2018-12-18","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"48539425","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：