Behcet’s disease (BD) is well-known with mucocutaneous involvement, whereas the heart may rarely be involved, predicting morbidity and mortality. In this study, we aimed to reveal the clinical characteristics of cardiac involvement in BD. We retrospectively screened 800 BD patients diagnosed between 2000 and 2021 for cardiac involvement. 14 patients who met these criteria were recruited in this study. Demographic information, clinical features, treatment modalities, and prognosis were evaluated. All patients were male and smokers. The mean age for cardiac involvement was estimated at 32.5 ±7,8 years. Cardiac involvement developed in one-third of the patients before disease diagnosis. Patients were classified into three major groups: 8 of intracardiac thrombosis (ICT), 2 of coronary artery aneurysms, and 4 of myocardial infarction (MI). The majority of ICT was seen in the right ventricle (6 out of 8). In all MI cases, the left main coronary artery was totally occluded. Deep vein thrombosis was seen in 57% of patients. Apart from steroids, cyclophosphamide was the most common preferred agent, used in 9 patients. Azathioprine and interferon use were seen in 4 cases. Warfarin was used in 10 patients and 4 cases received an antithrombotic agent. Mortality was seen in 2 cases due to unknown causes. Cardiac involvement is rare, but a serious manifestation of BD. ICT was the most common type with mostly involved the right heart chambers. Male gender and smoking were found as the most important associated risk factors in this population.
{"title":"Behçet Hastalarında Kardiyak Tutulum: Retrospektif Tek Merkez Deneyimi","authors":"Mustafa Di̇nler, Nazife Şule YAŞAR BİLGE, Reşit Yildirim, Muzaffer Bi̇lgi̇n, Timuçin Kaşi̇foğlu","doi":"10.20515/otd.1375694","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1375694","url":null,"abstract":"Behcet’s disease (BD) is well-known with mucocutaneous involvement, whereas the heart may rarely be involved, predicting morbidity and mortality. In this study, we aimed to reveal the clinical characteristics of cardiac involvement in BD. We retrospectively screened 800 BD patients diagnosed between 2000 and 2021 for cardiac involvement. 14 patients who met these criteria were recruited in this study. Demographic information, clinical features, treatment modalities, and prognosis were evaluated. All patients were male and smokers. The mean age for cardiac involvement was estimated at 32.5 ±7,8 years. Cardiac involvement developed in one-third of the patients before disease diagnosis. Patients were classified into three major groups: 8 of intracardiac thrombosis (ICT), 2 of coronary artery aneurysms, and 4 of myocardial infarction (MI). The majority of ICT was seen in the right ventricle (6 out of 8). In all MI cases, the left main coronary artery was totally occluded. Deep vein thrombosis was seen in 57% of patients. Apart from steroids, cyclophosphamide was the most common preferred agent, used in 9 patients. Azathioprine and interferon use were seen in 4 cases. Warfarin was used in 10 patients and 4 cases received an antithrombotic agent. Mortality was seen in 2 cases due to unknown causes. Cardiac involvement is rare, but a serious manifestation of BD. ICT was the most common type with mostly involved the right heart chambers. Male gender and smoking were found as the most important associated risk factors in this population.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"142 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-21","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140443674","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Background: Medical faculty students symbolize a significant part of the health-care society and are remarkable members of the coronavirus disease 2019 (COVID-19) pandemic to response. Aims: This study aimed to evaluate various factors associated with COVID-19 awareness, vaccine, and medical education during the pandemic among medical faculty students via surveys. Study design: We conducted a prospective cross-sectional survey study about masks, distance and hygiene awareness, COVID-19 vaccination, and methods of medical education with medical faculty students (MFS). Methods: A total of 322 medical faculty students answered the questionnaire forms. The questionnaire collected socio-demographic characteristics, COVID-19 Awareness, general willingness, attitude toward vaccination, and attitude toward educational models. Results: The total awareness score (79.53±27.45) was determined as a high level of awareness among the participants. 4th grade MFS were found to be more sensitive to mask, hygiene, and total score awareness than in the 2nd grade (p= 0.03, p=0.006). There were no statistically significant differences between educational grades in general willingness and attitude towards vaccination. It was determined that the medical students in the last 3 years wanted face-to-face education statistically more than the MFS in the first 3 years (p=0.00). Conclusion: The vast majority of the participants had a high level of knowledge about COVID-19. The majority of the study population is willing to be vaccinated whereas some populations are hesitant about vaccination. This information may be used in future immunization strategies to increase the vaccination rates and which educational methods to choose among this group of future medical professionals.
{"title":"COVID-19 Awareness, Overview of Vaccines and Method of Medical Education Among Medical Faculty Students","authors":"Mehmet Karataş, Sevinc Hepkarsi, Çağlanur Öztürk","doi":"10.20515/otd.1366278","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1366278","url":null,"abstract":"Background: Medical faculty students symbolize a significant part of the health-care society and are remarkable members of the coronavirus disease 2019 (COVID-19) pandemic to response. \u0000Aims: This study aimed to evaluate various factors associated with COVID-19 awareness, vaccine, and medical education during the pandemic among medical faculty students via surveys. \u0000Study design: We conducted a prospective cross-sectional survey study about masks, distance and hygiene awareness, COVID-19 vaccination, and methods of medical education with medical faculty students (MFS). \u0000Methods: A total of 322 medical faculty students answered the questionnaire forms. The questionnaire collected socio-demographic characteristics, COVID-19 Awareness, general willingness, attitude toward vaccination, and attitude toward educational models. \u0000Results: The total awareness score (79.53±27.45) was determined as a high level of awareness among the participants. 4th grade MFS were found to be more sensitive to mask, hygiene, and total score awareness than in the 2nd grade (p= 0.03, p=0.006). There were no statistically significant differences between educational grades in general willingness and attitude towards vaccination. It was determined that the medical students in the last 3 years wanted face-to-face education statistically more than the MFS in the first 3 years (p=0.00). \u0000Conclusion: The vast majority of the participants had a high level of knowledge about COVID-19. The majority of the study population is willing to be vaccinated whereas some populations are hesitant about vaccination. This information may be used in future immunization strategies to increase the vaccination rates and which educational methods to choose among this group of future medical professionals.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"580 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-20","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140446394","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Selin Meşeli̇, H. Üsküdar Teke, N. Andıç, E. Gunduz
Trombotik trombositopenik purpura (TTP) klinik olarak ADAMTS-13 proteazının eksik aktivitesinden kaynaklanır. TTP’nin klasik pentadı mikroanjiyopatik hemolitik anemi (MAHA), trombositopeni, nörolojik bulgular, ateş ve böbrek yetmezliğidir. Tedavide plazma değişimi (PD), kortikosteroidler, rituksimab kullanılmakta ve son yıllarda kaplasizumab tedavi kombinasyonunda yer almaktadır. Çalışmamızın amacı yılda milyonda 3,7 ile 11 arasında yeni vakanın görüldüğü TTP hastalığına ait gerçek yaşam verilerine ulaşıp sonuçları tespit ederek literatürdeki az sayıdaki gerçek yaşam verilerine ait çalışmalar ile karşılaştırıp literatüre katkı sağlamaktır. Çalışmamızda hastanemizin İç Hastalıkları ABD, Hematoloji BD’da 1.Ocak.2008-1.Ocak.2023 tarihleri arasında 18 yaş ve üzerinde iken immün (i) TTP tanısı konulan 31 hastanın klinik ve laboratuvar bulguları ile tedavi sonuçları retrospektif olarak değerlendirildi. 31 hastanın 7’si erkek (%22,6) idi. Ortalama yaş 45,13 ±19,07 (16-83) yıl idi. Hastaların tamamında MAHA ve trombositopeni tespit edildi. Tedavide tüm hastalara PD uygulandı. Hastaneye başvurudan sonra PD’ye başlama süresi 24 (12-24) saat idi. Hastaların 16’sında (%57,1) 1.basamak tedaviye direnç görülmezken 12’sinde (%42,9) direnç mevcuttu. Direnç durumunda hastaların 10’una (%83,3) 4 doz 375 mg/m2/hafta rituksimab tedavisi verildi. Refrakter 12 hasta (%42,9) ile non-refrakter 16 hasta (%57,7) arasında yapılan değerlendirme sonucunda tanı anındaki total bilirubin (p=0.019) ve direkt bilirubin (p=0.031) değerleri arasında anlamlı fark saptandı. Mortal 7 hasta (%22,6) ile mortal seyretmeyen 24 hasta (%77,4) arasındaki değerlendirme sonucunda tanı anındaki yaş açısından anlamlı fark saptandı (p=0.034). Sonuç olarak TTP’nin kadınlarda erkeklere göre daha sık izlendiği MAHA ile trombositopeninin tanıda olmazsa olmaz bulgular olduğu; tanı için verilerin kapsamlı analizinin gerektiği saptandı. Plazma ADisintegrin and Metalloprotease with a ThromboSpondin type 1 motif, member 13 (ADAMTS-13) aktivite testi tanının doğrulanmasında yardımcı olup TTP tedavisinin köşe taşını PD oluşturmaktadır.
{"title":"Evaluation Of Clinical, Laboratory and Treatment Results Of Our Patients With Thrombotic Thrombocytopenic Purpura.","authors":"Selin Meşeli̇, H. Üsküdar Teke, N. Andıç, E. Gunduz","doi":"10.20515/otd.1343991","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1343991","url":null,"abstract":"Trombotik trombositopenik purpura (TTP) klinik olarak ADAMTS-13 proteazının eksik aktivitesinden kaynaklanır. TTP’nin klasik pentadı mikroanjiyopatik hemolitik anemi (MAHA), trombositopeni, nörolojik bulgular, ateş ve böbrek yetmezliğidir. Tedavide plazma değişimi (PD), kortikosteroidler, rituksimab kullanılmakta ve son yıllarda kaplasizumab tedavi kombinasyonunda yer almaktadır. Çalışmamızın amacı yılda milyonda 3,7 ile 11 arasında yeni vakanın görüldüğü TTP hastalığına ait gerçek yaşam verilerine ulaşıp sonuçları tespit ederek literatürdeki az sayıdaki gerçek yaşam verilerine ait çalışmalar ile karşılaştırıp literatüre katkı sağlamaktır. Çalışmamızda hastanemizin İç Hastalıkları ABD, Hematoloji BD’da 1.Ocak.2008-1.Ocak.2023 tarihleri arasında 18 yaş ve üzerinde iken immün (i) TTP tanısı konulan 31 hastanın klinik ve laboratuvar bulguları ile tedavi sonuçları retrospektif olarak değerlendirildi. 31 hastanın 7’si erkek (%22,6) idi. Ortalama yaş 45,13 ±19,07 (16-83) yıl idi. Hastaların tamamında MAHA ve trombositopeni tespit edildi. Tedavide tüm hastalara PD uygulandı. Hastaneye başvurudan sonra PD’ye başlama süresi 24 (12-24) saat idi. Hastaların 16’sında (%57,1) 1.basamak tedaviye direnç görülmezken 12’sinde (%42,9) direnç mevcuttu. Direnç durumunda hastaların 10’una (%83,3) 4 doz 375 mg/m2/hafta rituksimab tedavisi verildi. Refrakter 12 hasta (%42,9) ile non-refrakter 16 hasta (%57,7) arasında yapılan değerlendirme sonucunda tanı anındaki total bilirubin (p=0.019) ve direkt bilirubin (p=0.031) değerleri arasında anlamlı fark saptandı. Mortal 7 hasta (%22,6) ile mortal seyretmeyen 24 hasta (%77,4) arasındaki değerlendirme sonucunda tanı anındaki yaş açısından anlamlı fark saptandı (p=0.034). Sonuç olarak TTP’nin kadınlarda erkeklere göre daha sık izlendiği MAHA ile trombositopeninin tanıda olmazsa olmaz bulgular olduğu; tanı için verilerin kapsamlı analizinin gerektiği saptandı. Plazma ADisintegrin and Metalloprotease with a ThromboSpondin type 1 motif, member 13 (ADAMTS-13) aktivite testi tanının doğrulanmasında yardımcı olup TTP tedavisinin köşe taşını PD oluşturmaktadır.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"313 ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-15","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140455439","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Genetic and environmental factors play an important role in the development and progression of Parkinson’s Disease(PD). In this study, it was aimed to evaluate the genetic test results and clinical findings of early-onset Parkinson's Disease (EOPD) followed up in the movement disorders outpatient clinic of our hospital by comparing them with the literature. Patients who were followed up with the diagnosis of EOPD in the Movement Disorders Outpatient Clinic of Neurology Department, Marmara University Faculty of Medicine and whose genetic tests were performed; demographic characteristics, clinical findings and genetic test results were analyzed retrospectively. Forty-three EOPD patients (13 females, 30 males) who were genetically tested were enrolled in the study. The mean age was 52.3 (range; 31-64 years), and the mean age of disease onset was 42.8 (range; 25-49 years). Seven different mutations for PARK-2 and PINK-1 were detected in 93% of the patients for whom genetic testing was requested. Genetic mutation was not detected in 7% of the patients. While 57.5% of the patients with a positive genetic test had prodromal symptoms such as hyposmia, constipation and Rapid Eye Movement(REM) Sleep Behaviour Disorder (RBD), none of the patients with a negative genetic test had prodromal symptoms. It has been shown that some of the benign allelic mutations detected in EOPD patients may be genetic risk factors for EOPD. In our study, we wanted to draw attention to the need for multicenter studies with larger numbers of patients and healthy controls to determine the relationship between benign allelic mutations and EOPD.
{"title":"Erken Başlangıçlı Parkinson Hastalığı ve Genetik Sonuçları","authors":"Hatice ÖMERCİKOĞLU ÖZDEN, Dilek Günal","doi":"10.20515/otd.1358856","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1358856","url":null,"abstract":"Genetic and environmental factors play an important role in the development and progression of Parkinson’s Disease(PD). In this study, it was aimed to evaluate the genetic test results and clinical findings of early-onset Parkinson's Disease (EOPD) followed up in the movement disorders outpatient clinic of our hospital by comparing them with the literature. Patients who were followed up with the diagnosis of EOPD in the Movement Disorders Outpatient Clinic of Neurology Department, Marmara University Faculty of Medicine and whose genetic tests were performed; demographic characteristics, clinical findings and genetic test results were analyzed retrospectively. Forty-three EOPD patients (13 females, 30 males) who were genetically tested were enrolled in the study. The mean age was 52.3 (range; 31-64 years), and the mean age of disease onset was 42.8 (range; 25-49 years). Seven different mutations for PARK-2 and PINK-1 were detected in 93% of the patients for whom genetic testing was requested. Genetic mutation was not detected in 7% of the patients. While 57.5% of the patients with a positive genetic test had prodromal symptoms such as hyposmia, constipation and Rapid Eye Movement(REM) Sleep Behaviour Disorder (RBD), none of the patients with a negative genetic test had prodromal symptoms. It has been shown that some of the benign allelic mutations detected in EOPD patients may be genetic risk factors for EOPD. In our study, we wanted to draw attention to the need for multicenter studies with larger numbers of patients and healthy controls to determine the relationship between benign allelic mutations and EOPD.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"183 ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-13","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140457411","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
This study aimed to examine the results of the video head impulse test (vHIT), and suppression head impulse paradigm (SHIMP) in adult diagnosed with definite Meniere’s disease (MD). This study was conducted with 20 patients aged 18-45 years with canal paresis and sensorineural type hearing loss in symptomatic ears, who were diagnosed with unilateral definite MD. The subjects were assessed with conventional audiometry (0.125–8 kHz), the bithermal binaural air caloric test, vHIT, and SHIMP. The mean SHIMP vestibulo-ocular reflex (S-VOR) gain of the MD side was 0.69, and that of the healthy side was 0.77. The S-VOR gain values were statistically lower than the mean vHIT VOR gain (V-VOR) values on both sides (p<0.001). There was no significant difference between the MD and healthy sides in terms of the anti-compensatory saccades (ACSs) latency and amplitude and S-VOR gain (p>0.05). In the MD group, the vHIT results were abnormal in 35% (7/20 ears) of the ears, and the SHIMP results were abnormal in 50% (10/20 ears). On the healthy side, the vHIT results were abnormal in 10% (2/20 ears) of the ears, and the SHIMP results were abnormal in 35% (7/20 ears). In this study, the V-VOR and S-VOR gains, vHIT saccades, SHIMP saccade latency, and SHIMP saccade amplitude were not found to be beneficial parameters in differentiating affected and healthy ears in the patients with MD. In other words, contrary to expectations, vHIT and SHIMP tests were not sufficient to detect pathological involvement in Meniere's disease.
{"title":"Kanıtlanmış Vestibüler ve İşitme Kaybı olan Meniere Hastalarında Supresyon Baş Savurma Paradigması (SHIMP) ve Video Baş Savurma Testinin (vHIT) Değerlendirilmesi","authors":"Arzu Kirbaç, Serpil Alluşoğlu, Armağan İncesu, Hülya Özen, Ercan Kaya, M. Pınarbaşlı","doi":"10.20515/otd.1373302","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1373302","url":null,"abstract":"This study aimed to examine the results of the video head impulse test (vHIT), and suppression head impulse paradigm (SHIMP) in adult diagnosed with definite Meniere’s disease (MD). This study was conducted with 20 patients aged 18-45 years with canal paresis and sensorineural type hearing loss in symptomatic ears, who were diagnosed with unilateral definite MD. The subjects were assessed with conventional audiometry (0.125–8 kHz), the bithermal binaural air caloric test, vHIT, and SHIMP. The mean SHIMP vestibulo-ocular reflex (S-VOR) gain of the MD side was 0.69, and that of the healthy side was 0.77. The S-VOR gain values were statistically lower than the mean vHIT VOR gain (V-VOR) values on both sides (p<0.001). There was no significant difference between the MD and healthy sides in terms of the anti-compensatory saccades (ACSs) latency and amplitude and S-VOR gain (p>0.05). In the MD group, the vHIT results were abnormal in 35% (7/20 ears) of the ears, and the SHIMP results were abnormal in 50% (10/20 ears). On the healthy side, the vHIT results were abnormal in 10% (2/20 ears) of the ears, and the SHIMP results were abnormal in 35% (7/20 ears). In this study, the V-VOR and S-VOR gains, vHIT saccades, SHIMP saccade latency, and SHIMP saccade amplitude were not found to be beneficial parameters in differentiating affected and healthy ears in the patients with MD. In other words, contrary to expectations, vHIT and SHIMP tests were not sufficient to detect pathological involvement in Meniere's disease.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"367 ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-12","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140458647","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Jaundice, which reflects increased levels of bilirubin in the blood, is one of the most important symptoms of liver disease and hemolytic disorders. Bilirubin levels can also be elevated in inherited disorders of bilirubin metabolism. Gilbert's syndrome is one of the most common of these inherited disorders. It is inherited as an autosomal dominant trait. It is also known as benign hyperbilirubinemia, in which indirect bilirubin shows a moderate course. These patients do not have associated liver disease. In this case report, two cases of Gilbert's syndrome in two siblings in one family, followed up in a family medicine unit, are presented and discussed from the perspective of community orientation, which is one of the core competencies of family medicine.
{"title":"Aile Hekimliğinde Toplum Odaklılık Temel Yetkinliği Perspektifinden: Aynı Ailede İki Gilbert Sendromu Vakası","authors":"Hacı Ahmet Aydemi̇r","doi":"10.20515/otd.1403023","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1403023","url":null,"abstract":"Jaundice, which reflects increased levels of bilirubin in the blood, is one of the most important symptoms of liver disease and hemolytic disorders. Bilirubin levels can also be elevated in inherited disorders of bilirubin metabolism. Gilbert's syndrome is one of the most common of these inherited disorders. It is inherited as an autosomal dominant trait. It is also known as benign hyperbilirubinemia, in which indirect bilirubin shows a moderate course. These patients do not have associated liver disease. In this case report, two cases of Gilbert's syndrome in two siblings in one family, followed up in a family medicine unit, are presented and discussed from the perspective of community orientation, which is one of the core competencies of family medicine.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"1 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-06","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139861088","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Jaundice, which reflects increased levels of bilirubin in the blood, is one of the most important symptoms of liver disease and hemolytic disorders. Bilirubin levels can also be elevated in inherited disorders of bilirubin metabolism. Gilbert's syndrome is one of the most common of these inherited disorders. It is inherited as an autosomal dominant trait. It is also known as benign hyperbilirubinemia, in which indirect bilirubin shows a moderate course. These patients do not have associated liver disease. In this case report, two cases of Gilbert's syndrome in two siblings in one family, followed up in a family medicine unit, are presented and discussed from the perspective of community orientation, which is one of the core competencies of family medicine.
{"title":"Aile Hekimliğinde Toplum Odaklılık Temel Yetkinliği Perspektifinden: Aynı Ailede İki Gilbert Sendromu Vakası","authors":"Hacı Ahmet Aydemi̇r","doi":"10.20515/otd.1403023","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1403023","url":null,"abstract":"Jaundice, which reflects increased levels of bilirubin in the blood, is one of the most important symptoms of liver disease and hemolytic disorders. Bilirubin levels can also be elevated in inherited disorders of bilirubin metabolism. Gilbert's syndrome is one of the most common of these inherited disorders. It is inherited as an autosomal dominant trait. It is also known as benign hyperbilirubinemia, in which indirect bilirubin shows a moderate course. These patients do not have associated liver disease. In this case report, two cases of Gilbert's syndrome in two siblings in one family, followed up in a family medicine unit, are presented and discussed from the perspective of community orientation, which is one of the core competencies of family medicine.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"97 1","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-06","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139800948","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Endoplazmik retikulum (ER) stresi, metabolizma homeostazının düzenlenmesinde ve gliomalar dahil çeşitli kanserlerin fizyopatolojisinde rol alır. İnsanlar için eser element olan bor, deneysel ve epidemiyolojik çalışmalarda potansiyel kanser karşıtı özellikler göstermiştir. Bu çalışma, borik asidin insan glioblastoma (GBM) hücrelerindeki ER stresi sinyalizasyonuyla hücre canlılığı, apoptoz ve oksidan durum üzerindeki etkilerini araştırmayı amaçlamaktadır. Çalışma, MTT analizi kullanılarak borik asidin (0-1600 µM) U251 hücre canlılığı üzerindeki sitotoksik etkisini değerlendirdi. Borik asitle tedavi edilen hücrelerde GRP78, ATF4, CHOP, sitokrom c, kaspaz 3, kaspaz 12, toplam oksidan durum (TOS), toplam antioksidan durum (TAS) ve oksidatif stres indeksi (OSI) seviyelerini belirlemek için spektrofotometrik ölçümler yapıldı. U251 hücrelerinin borik aside maruz bırakılması, hücre canlılığında konsantrasyon ve zaman bağımlı bir düşüşe neden oldu. MTT analizi göre, borik asidin 24, 48 ve 72 saat IC50 sırasıyla değerleri 312,7 μM, 208,6 μM ve 115,2 μM olarak belirlendi. Borik asit, U251 hücrelerinde sitokrom c, kaspaz 3 ve kaspaz 12 düzeylerini konsantrasyona bağlı olarak arttırdı. U251 hücrelerinde sitokrom c seviyeleri yaklaşık 3 katlık, kaspaz 3 seviyeleri yaklaşık 2 katlık ve kaspaz 12 seviyeleri yaklaşık 2 katlık artışla 312,7 μM borik asit konsantrasyonunda tespit edilmiştir. Ek olarak borik asit tedavisi, U251 hücrelerinde TOS ve OSI'yi önemli ölçüde artırdı. Ayrıca, GRP78 ve ATF4 seviyeleri borik asitle tedavi edilen hücrelerde konsantrasyona bağlı bir azalma gösterdi. Tersine borik asit, U251 hücrelerinde CHOP seviyelerini konsantrasyona bağlı bir şekilde arttırdı. Özetle, borik asit GBM hücrelerinde ER stresini tetikleyerek apoptozu ve oksidatif stresi indükledi. Bu olumlu özellikleriyle borik asit, GBM'nin tedavisinde potansiyel bir terapötik ajan olabilir.
{"title":"Antiproliferative Effects of Boric Acid on Glioblastoma Cells via Endoplasmic Reticulum Stress-Related Proteins","authors":"C. Hacıoğlu","doi":"10.20515/otd.1404026","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1404026","url":null,"abstract":"Endoplazmik retikulum (ER) stresi, metabolizma homeostazının düzenlenmesinde ve gliomalar dahil çeşitli kanserlerin fizyopatolojisinde rol alır. İnsanlar için eser element olan bor, deneysel ve epidemiyolojik çalışmalarda potansiyel kanser karşıtı özellikler göstermiştir. Bu çalışma, borik asidin insan glioblastoma (GBM) hücrelerindeki ER stresi sinyalizasyonuyla hücre canlılığı, apoptoz ve oksidan durum üzerindeki etkilerini araştırmayı amaçlamaktadır. Çalışma, MTT analizi kullanılarak borik asidin (0-1600 µM) U251 hücre canlılığı üzerindeki sitotoksik etkisini değerlendirdi. Borik asitle tedavi edilen hücrelerde GRP78, ATF4, CHOP, sitokrom c, kaspaz 3, kaspaz 12, toplam oksidan durum (TOS), toplam antioksidan durum (TAS) ve oksidatif stres indeksi (OSI) seviyelerini belirlemek için spektrofotometrik ölçümler yapıldı. U251 hücrelerinin borik aside maruz bırakılması, hücre canlılığında konsantrasyon ve zaman bağımlı bir düşüşe neden oldu. MTT analizi göre, borik asidin 24, 48 ve 72 saat IC50 sırasıyla değerleri 312,7 μM, 208,6 μM ve 115,2 μM olarak belirlendi. Borik asit, U251 hücrelerinde sitokrom c, kaspaz 3 ve kaspaz 12 düzeylerini konsantrasyona bağlı olarak arttırdı. U251 hücrelerinde sitokrom c seviyeleri yaklaşık 3 katlık, kaspaz 3 seviyeleri yaklaşık 2 katlık ve kaspaz 12 seviyeleri yaklaşık 2 katlık artışla 312,7 μM borik asit konsantrasyonunda tespit edilmiştir. Ek olarak borik asit tedavisi, U251 hücrelerinde TOS ve OSI'yi önemli ölçüde artırdı. Ayrıca, GRP78 ve ATF4 seviyeleri borik asitle tedavi edilen hücrelerde konsantrasyona bağlı bir azalma gösterdi. Tersine borik asit, U251 hücrelerinde CHOP seviyelerini konsantrasyona bağlı bir şekilde arttırdı. Özetle, borik asit GBM hücrelerinde ER stresini tetikleyerek apoptozu ve oksidatif stresi indükledi. Bu olumlu özellikleriyle borik asit, GBM'nin tedavisinde potansiyel bir terapötik ajan olabilir.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"94 9","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-02","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139809527","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Endoplazmik retikulum (ER) stresi, metabolizma homeostazının düzenlenmesinde ve gliomalar dahil çeşitli kanserlerin fizyopatolojisinde rol alır. İnsanlar için eser element olan bor, deneysel ve epidemiyolojik çalışmalarda potansiyel kanser karşıtı özellikler göstermiştir. Bu çalışma, borik asidin insan glioblastoma (GBM) hücrelerindeki ER stresi sinyalizasyonuyla hücre canlılığı, apoptoz ve oksidan durum üzerindeki etkilerini araştırmayı amaçlamaktadır. Çalışma, MTT analizi kullanılarak borik asidin (0-1600 µM) U251 hücre canlılığı üzerindeki sitotoksik etkisini değerlendirdi. Borik asitle tedavi edilen hücrelerde GRP78, ATF4, CHOP, sitokrom c, kaspaz 3, kaspaz 12, toplam oksidan durum (TOS), toplam antioksidan durum (TAS) ve oksidatif stres indeksi (OSI) seviyelerini belirlemek için spektrofotometrik ölçümler yapıldı. U251 hücrelerinin borik aside maruz bırakılması, hücre canlılığında konsantrasyon ve zaman bağımlı bir düşüşe neden oldu. MTT analizi göre, borik asidin 24, 48 ve 72 saat IC50 sırasıyla değerleri 312,7 μM, 208,6 μM ve 115,2 μM olarak belirlendi. Borik asit, U251 hücrelerinde sitokrom c, kaspaz 3 ve kaspaz 12 düzeylerini konsantrasyona bağlı olarak arttırdı. U251 hücrelerinde sitokrom c seviyeleri yaklaşık 3 katlık, kaspaz 3 seviyeleri yaklaşık 2 katlık ve kaspaz 12 seviyeleri yaklaşık 2 katlık artışla 312,7 μM borik asit konsantrasyonunda tespit edilmiştir. Ek olarak borik asit tedavisi, U251 hücrelerinde TOS ve OSI'yi önemli ölçüde artırdı. Ayrıca, GRP78 ve ATF4 seviyeleri borik asitle tedavi edilen hücrelerde konsantrasyona bağlı bir azalma gösterdi. Tersine borik asit, U251 hücrelerinde CHOP seviyelerini konsantrasyona bağlı bir şekilde arttırdı. Özetle, borik asit GBM hücrelerinde ER stresini tetikleyerek apoptozu ve oksidatif stresi indükledi. Bu olumlu özellikleriyle borik asit, GBM'nin tedavisinde potansiyel bir terapötik ajan olabilir.
{"title":"Antiproliferative Effects of Boric Acid on Glioblastoma Cells via Endoplasmic Reticulum Stress-Related Proteins","authors":"C. Hacıoğlu","doi":"10.20515/otd.1404026","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1404026","url":null,"abstract":"Endoplazmik retikulum (ER) stresi, metabolizma homeostazının düzenlenmesinde ve gliomalar dahil çeşitli kanserlerin fizyopatolojisinde rol alır. İnsanlar için eser element olan bor, deneysel ve epidemiyolojik çalışmalarda potansiyel kanser karşıtı özellikler göstermiştir. Bu çalışma, borik asidin insan glioblastoma (GBM) hücrelerindeki ER stresi sinyalizasyonuyla hücre canlılığı, apoptoz ve oksidan durum üzerindeki etkilerini araştırmayı amaçlamaktadır. Çalışma, MTT analizi kullanılarak borik asidin (0-1600 µM) U251 hücre canlılığı üzerindeki sitotoksik etkisini değerlendirdi. Borik asitle tedavi edilen hücrelerde GRP78, ATF4, CHOP, sitokrom c, kaspaz 3, kaspaz 12, toplam oksidan durum (TOS), toplam antioksidan durum (TAS) ve oksidatif stres indeksi (OSI) seviyelerini belirlemek için spektrofotometrik ölçümler yapıldı. U251 hücrelerinin borik aside maruz bırakılması, hücre canlılığında konsantrasyon ve zaman bağımlı bir düşüşe neden oldu. MTT analizi göre, borik asidin 24, 48 ve 72 saat IC50 sırasıyla değerleri 312,7 μM, 208,6 μM ve 115,2 μM olarak belirlendi. Borik asit, U251 hücrelerinde sitokrom c, kaspaz 3 ve kaspaz 12 düzeylerini konsantrasyona bağlı olarak arttırdı. U251 hücrelerinde sitokrom c seviyeleri yaklaşık 3 katlık, kaspaz 3 seviyeleri yaklaşık 2 katlık ve kaspaz 12 seviyeleri yaklaşık 2 katlık artışla 312,7 μM borik asit konsantrasyonunda tespit edilmiştir. Ek olarak borik asit tedavisi, U251 hücrelerinde TOS ve OSI'yi önemli ölçüde artırdı. Ayrıca, GRP78 ve ATF4 seviyeleri borik asitle tedavi edilen hücrelerde konsantrasyona bağlı bir azalma gösterdi. Tersine borik asit, U251 hücrelerinde CHOP seviyelerini konsantrasyona bağlı bir şekilde arttırdı. Özetle, borik asit GBM hücrelerinde ER stresini tetikleyerek apoptozu ve oksidatif stresi indükledi. Bu olumlu özellikleriyle borik asit, GBM'nin tedavisinde potansiyel bir terapötik ajan olabilir.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"94 3","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-02","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"139869497","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
Ülkemiz tarihindeki en yıkıcı doğal afet olan 2023 Kahramanmaraş depremleri en savunmasız yaş grubunu oluşturan çocuklarda çeşitli travmatik yaralanmalara neden olmuştur. Kalıcı ve uzun dönem etkileri düşünüldüğünde amputasyonlar oldukça önemlidir. Ancak literatürde bu konudaki veriler kısıtlıdır. Bu çalışmada deprem ilişkili ampute çocukların sosyodemografik ve klinik verileri ile protez reçeteleme süreçleri değerlendirilmiştir. Depremle ilişkili uzuv kaybı olan 18 yaş ve altı çocuklar dahil edilmiştir. Hastaların sosyodemografik verileri, birinci derece yakın kayıpları, eşlik eden yaralanmaları, amputasyon ve protezle ilişkili verileri kaydedilmiştir. 86 ampute çocuğun ortanca yaşları 12,0 (min-maks=1-18) idi. Çocukların %87,2’sinde birinci derece yakın kaybı mevcuttu. %53,5’i depremi yaşadıkları yerden farklı bir ilde yaşamaya başlamıştı. Yumuşak doku defekti (n=77), periferik sinir hasarı (n=17), ezilme yaralanması (n=11) eşlik eden en sık yaralanmalardı. Toplam 103 amputasyonun %68,9’u alt ekstremitedeydi. En sık görülen amputasyon seviyeleri sırasıyla transtibial amputasyon (%27,2), transfemoral amputasyon (%24,3), transhumeral amputasyon (%15,5) ve diz dezartikülasyonu (%6,8) idi. Amputasyon sonrası protez uygulanana kadar geçen süre 159,71±46,8 gündü. Toplam 103 ampute uzuv için 81 protez (54 alt ekstremite, 27 üst ekstremite) reçete edildi. Depremle ilişkili amputasyonlar ağır fiziksel ve psikososyal sonuçlara neden olmaktadır. Bu etkileri en aza indirebilmek için ampute çocukların en kısa sürede multidisipliner ekip tarafından çok yönlü bakış açısıyla değerlendirilmesi büyük önem taşımaktadır. Sonuçlarımız gelecekte yaşanacak olası afetlere yönelik hazırlık, müdahale ve iyileştirme politikalarının geliştirilmesine rehberlik edecektir.
{"title":"Evaluation of Pediatric Amputees Admitted for Prosthesis Application After the 2023 Kahramanmaraş Earthquakes","authors":"Aylin Sarıyıldız, Sıla ÖLMEZ ENGİZEK, Sibel Başaran","doi":"10.20515/otd.1407971","DOIUrl":"https://doi.org/10.20515/otd.1407971","url":null,"abstract":"Ülkemiz tarihindeki en yıkıcı doğal afet olan 2023 Kahramanmaraş depremleri en savunmasız yaş grubunu oluşturan çocuklarda çeşitli travmatik yaralanmalara neden olmuştur. Kalıcı ve uzun dönem etkileri düşünüldüğünde amputasyonlar oldukça önemlidir. Ancak literatürde bu konudaki veriler kısıtlıdır. Bu çalışmada deprem ilişkili ampute çocukların sosyodemografik ve klinik verileri ile protez reçeteleme süreçleri değerlendirilmiştir. Depremle ilişkili uzuv kaybı olan 18 yaş ve altı çocuklar dahil edilmiştir. Hastaların sosyodemografik verileri, birinci derece yakın kayıpları, eşlik eden yaralanmaları, amputasyon ve protezle ilişkili verileri kaydedilmiştir. 86 ampute çocuğun ortanca yaşları 12,0 (min-maks=1-18) idi. Çocukların %87,2’sinde birinci derece yakın kaybı mevcuttu. %53,5’i depremi yaşadıkları yerden farklı bir ilde yaşamaya başlamıştı. Yumuşak doku defekti (n=77), periferik sinir hasarı (n=17), ezilme yaralanması (n=11) eşlik eden en sık yaralanmalardı. Toplam 103 amputasyonun %68,9’u alt ekstremitedeydi. En sık görülen amputasyon seviyeleri sırasıyla transtibial amputasyon (%27,2), transfemoral amputasyon (%24,3), transhumeral amputasyon (%15,5) ve diz dezartikülasyonu (%6,8) idi. Amputasyon sonrası protez uygulanana kadar geçen süre 159,71±46,8 gündü. Toplam 103 ampute uzuv için 81 protez (54 alt ekstremite, 27 üst ekstremite) reçete edildi. Depremle ilişkili amputasyonlar ağır fiziksel ve psikososyal sonuçlara neden olmaktadır. Bu etkileri en aza indirebilmek için ampute çocukların en kısa sürede multidisipliner ekip tarafından çok yönlü bakış açısıyla değerlendirilmesi büyük önem taşımaktadır. Sonuçlarımız gelecekte yaşanacak olası afetlere yönelik hazırlık, müdahale ve iyileştirme politikalarının geliştirilmesine rehberlik edecektir.","PeriodicalId":409662,"journal":{"name":"OSMANGAZİ JOURNAL OF MEDICINE","volume":"521 ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0,"publicationDate":"2024-02-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":null,"resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":"140468399","PeriodicalName":null,"FirstCategoryId":null,"ListUrlMain":null,"RegionNum":0,"RegionCategory":"","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":"","EPubDate":null,"PubModel":null,"JCR":null,"JCRName":null,"Score":null,"Total":0}
京公网安备 11010802042870号
京ICP备2023020795号-1
扫码关注我们
求助内容：
应助结果提醒方式：